ความคิดเห็นที่ 1 “เปล่าหรอก ผมคงฝากกล้องไว้กับคุณแหละ ไว้ปลายๆเดือน   ก่อนคุณจะกลับกรุงเทพฯสักวันสองวัน ผมจะเอากล้องมาให้”                    “ยังไงก็จดเบอร์มือถือของฉันไว้นะ เผื่อมีอะไรคลาดเคลื่อนจะได้ติดต่อกันได้สะดวก”    จำปาบอกเบอร์โทรศัพท์ของหล่อน   ให้หลีเฟ่ยบันทึกลงในโทรศัพท์มือถือรูปทรงหรูๆของเขา                      การรับประทานอาหารมื้อเย็น และการพูดคุยของทั้งคู่ดำเนินต่อไป   คล้ายๆความคุ้นเคยจะเพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ   ทั้งๆที่การพบเจอกันโดยไม่ได้นัดหมายและไม่ได้คาดคิดแบบนี้   แรกนั้นจะสร้างความประหลาดใจให้จำปาอยู่ไม่น้อย                      หลีเฟ่ยเข้ามาหาจำปาในตอนเย็นถึงที่ทำงาน   ถ้อยคำแรกที่เขาเอ่ยออกมาเมื่อพบสีหน้าที่เต็มไปด้วยความงุนงงของจำปาก็คือ   ธุระบอกกล่าวในเรื่องกล้องดิจิตอลของตรีวิทย์ที่ซ่อมเสร็จแล้ว   จากนั้นเขาก็ชวนหล่อนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้   และหลายๆเรื่องก็แทบจะหนีไม่พ้นเรื่องราวของตรีวิทย์   การสนทนาพูดคุยเลยเถิดมาถึงการมานั่งรับประทานอาหารมื้อค่ำร่วมกัน                    และระหว่างที่กำลังนั่งรับประทานอาหารร่วมกัน   ตรีวิทย์ก็โทรศัพท์มาหาจำปาพอดี จำปาจึงยื่นโทรศัพท์ให้หลีเฟ่ยเป็นคนรับสายแทน   เพราะทีท่าของเขาดูออกไม่ยากเลยว่าต้องการพูดคุยและอยากพบเจอตรีวิทย์มากเพียงใด   อากัปกิริยาที่จำปาพอจะเดาออกได้ว่า   หนุ่มชาวจีนฮ่องกงคนตรงหน้า คงจะชอบพอเพื่อนของหล่อนเข้าให้แล้ว                        การร่วมรับประทานอาหารมื้อค่ำกว่าจะเลิกราก็เกือบห้าทุ่ม   เมื่อชำระเงินค่าอาหารเสร็จเรียบร้อยทั้งสองจึงค่อยพากันเดินออกมานอกร้าน จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 23:02:45

ความคิดเห็นที่ 2 “ผมเพิ่งรู้ว่าคุณมีตำแหน่งใหญ่โตมากในธนาคารแห่งนี้   ทีแรกที่เดินเข้าไปเพื่อขอพบคุณ คิดว่าคุณเป็นพนักงานเทลเลอร์ธรรมดา   หรือไม่ก็คงเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายต่างประเทศอะไรทำนองนี้เสียอีก”                    หลีเฟ่ยเอ่ยตามความรู้สึกที่นึกไม่ถึง..   เขายังจำคำเอ่ยเล่าของประชาสัมพันธ์สาวหมวย   ที่นั่งตรงเคาน์เตอร์หน้าทางเข้าธนาคารได้ดี   เมื่อตอนที่เข้าไปสอบถามและขอพบจำปา ประชาสัมพันธ์สาวหมวยคนนั้นบอกว่า   คงต้องรอจนกว่าจะเลิกงานเพราะวันนี้มีประชุมใหญ่   และจำปาก็ต้องเข้าร่วมประชุมด้วยในฐานะที่เป็นเลขาส่วนตัวของผู้จัดการธนาคาร                      “ไม่เห็นจะใหญ่โตอะไรนี่”                      น้ำคำและทีท่าของจำปา เหมือนไม่อยากเอ่ยถึงหน้าที่การงานของตนมากนัก                    “นี่น่ะหรือครับตำแหน่งไม่ใหญ่ ต้องเข้าร่วมประชุมกับระดับผู้บริหาร   รู้เรื่องราวและความเป็นไปของธนาคารแทบทุกเรื่อง”   หลีเฟ่ยยังคงพยายามค้านความรู้สึกของหญิงสาว                    “เอาเถอะ อย่าพูดถึงเรื่องงานเลย นี่ก็ดึกแล้วด้วย”                    จำปาทำท่าเหมือนเหนื่อยอยากกลับไปพักผ่อน   หลีเฟ่ยมองทีท่าของหล่อนชั่วครู่ จากนั้นจึงค่อยเอ่ยคำลาต่อกัน   หลีเฟ่ยแยกจากจำปาและก้าวเท้าเดินไปตามทางยังสถานีรถไฟใต้ดินเพื่อกลับบ้าน       จำปามองตามหลังร่างสูงโปร่งนั้น   สักพักจึงหันหลังให้และก้าวเท้าเดินไปเรื่อยๆตามทางริมถนน   เพื่อที่จะเรียกรถแท็กซี่กลับที่พักของตัวเอง แต่ยังไม่ทันที่จะได้เรียกรถแท็กซี่   เสียงโทรศัพท์มือถือของหล่อนก็ดังขึ้น จำปารีบรับสายในทันที                    “จำปาเหรอ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ทำไมผมโทรเข้าไปที่พักไม่เห็นมีคนรับสายเลย” จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 23:07:35

ความคิดเห็นที่ 3 “หนูเพิ่งทานข้าวเสร็จค่ะคุณเฉียง นี่กำลังจะเดินทางกลับที่พัก”   จำปาเอ่ยตอบกลับ                    เกิดความเงียบคั่นกลางชั่วครู่ จำปารู้สึกงุนงง..   “คุณเฉียงมีธุระอะไรด่วนหรือเปล่าคะ”                    “คือที่นัดเราจะทานข้าวกันเย็นพรุ่งนี้ ผมขอเลื่อนไปก่อนนะ   เพราะช่วงนี้คุณนายใหญ่ไม่ค่อยสบาย อีกอย่างพรุ่งนี้ผมมีธุระด่วน   เรื่องงานประมูลโครงการก่อสร้างอาคารหลังใหม่ของกระทรวง กว่าจะเสร็จงานคงดึก”                    “ไม่เป็นไรหรอกคะ ไว้เราทานข้าวกันวันเสาร์นี้ก็ได้”                    จำปานัดแนะวันเวลาใหม่ให้เสร็จสรรพ เพราะบ่อยครั้งหล่อนรู้สึกว่า..   การนัดพบเจอคุณหว่านเฉียงในวันทำงานช่วงหลังเลิกงาน ไม่ค่อยสะดวกนัก   คุณหว่านเฉียงซึ่งมีตำแหน่งใหญ่โตในกระทรวงคมนาคม   มักมีธุระด่วนแบบไม่คาดคิดเช่นนี้เสมอ     คุณหว่านเฉียงเอ่ยกล่าวถ้อยคำห่วงใยต่ออีกคำสองคำ จากนั้นจึงวางสายไป..   จำปากดปิดเครื่องโทรศัพท์แล้วเก็บใส่กระเป๋าสะพายใบเก๋ตามเดิม   จากนั้นจึงก้าวเท้าเดินมายืนอยู่ชิดริมถนนอีกหน ไม่นานนักรถแท็กซี่ก็ผ่านมา   หญิงสาวโบกมือเรียก เมื่อรถแท็กซี่เข้ามาจอดริมถนน   หญิงสาวเปิดประตูรถแล้วก้าวเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง ปิดประตูรถอีกครั้ง   จากนั้นบอกคนขับถึงปลายทางของหล่อน   แล้วรถแท็กซี่ก็ขับเคลื่อนออกไป มุ่งตรงสู่ที่พักของหญิงสาวซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่ตรงนี้นัก..                      เป็นเวลาเกือบสองปีแล้วที่จำปาใช้ชีวิตการงานอยู่ที่นี่   และก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ด้วยว่าจะอีกเนิ่นนานสักเท่าใด    ความเป็นไปในชีวิตของจำปาหากจะว่าไปก็ไม่ต่างอะไรกับนิยายบทเศร้า   หญิงสาวรูปร่างหน้าตาสะสวยและการศึกษาดีอย่างหล่อน บอกใครแล้วใครจะเชื่อ   ว่ามีสามีอายุอานามแก่คราวพ่อ โดยที่ตัวของหล่อนเองตกอยู่ในฐานะของการเป็นภรรยาน้อย จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 23:12:43

ความคิดเห็นที่ 4 ชีวิตหากสามารถเลือกได้ในทุกครั้งคราวก็น่าจะดี   แต่หากความจริงชีวิตไม่อาจเลือกได้ในทุกๆครั้ง   จำปาเองก็ไม่ต่างอะไรกับแนวชีวิตแบบนี้   เพราะความเป็นชีวิตของหล่อนมีพื้นฐานมาจากความยากจน และด้วยความยากจน   และสภาพการณ์บางอย่างบีบบังคับนี่แหละ   ที่ทำให้หล่อนต้องเลือกเดินมาอยู่บนทางเส้นนี้   วันเวลาเมื่อสามปีก่อนคือจุดเริ่มต้นความหักเหแห่งชีวิต       จำปายังจำได้ถึงวันแรก   ที่หล่อนเดินทางไปฝึกงานที่ธนาคารต่างประเทศแห่งหนึ่ง   ที่มาตั้งสาขาในกรุงเทพฯแถวๆสีลม   ช่วงนั้นเป็นช่วงที่หล่อนยังคงเป็นนิสิตที่เพิ่งเรียนจบชั้นปีที่สาม   และในระหว่างช่วงปิดเทอม ที่หลักสูตรกำหนดให้นิสิตในสาขาวิชาของหล่อนทุกคน   ต้องฝึกงาน หล่อนก็เลือกที่จะมาฝึกงานในตำแหน่งเลขานุการของธนาคารแห่งนี้                    วันเวลาของการเป็นนิสิตฝึกงานก่อนจะขึ้นไปเรียนต่อในชั้นปีสุดท้าย   คงจะราบเรียบธรรมดาเหมือนนิสัยของหล่อน   หากแต่ว่าคุณหว่านเฉียงผู้เป็นสามีก็ได้ผ่านเข้าในชีวิตทั้งชีวิต   คุณหว่านเฉียงก้าวเข้ามาในชีวิตของหล่อน   พร้อมโอกาสต่างๆมากมายซึ่งหากจำปาจะไม่รีบหยิบคว้าก็คงไม่ได้   และสุดท้ายเมื่อจำปาเลือกที่จะหยิบคว้า ชีวิตที่เคยราบเรียบมาทั้งชีวิตก็เปลี่ยนไป   รถแท็กซี่ขับเคลื่อนมาถึงที่หมายย่านวิคตอเรียพีคใช้เวลาเพียงสิบนาทีเศษ   เมื่อลงจากรถและจ่ายค่าโดยสารเสร็จเรียบร้อย จำปาก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปในอาคารสูงใหญ่   ที่ชั้นบนล้วนเป็นที่พักอาศัยของหลายครอบครัวที่ค่อนข้างมีฐานะ   ที่พักแห่งนี้คุณหว่านเฉียงเป็นธุระจัดหาให้   นับแต่วันแรกที่จำปานำพาตัวเองมาใช้ชีวิตบนเกาะฮ่องกง.. .. จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 23:18:03

ความคิดเห็นที่ 5 คุณหว่านเฉียงเป็นชายสูงอายุที่ดูภูมิฐาน อบอุ่น น่าไว้ใจและเป็นที่พึ่งพิงได้   ..ในความรู้สึกของจำปา   เพราะถ้าไม่เช่นนั้นแล้ว หญิงสาวช่างคิดอย่างหล่อน   ก็คงไม่คิดจะลงเอยกับเขาง่ายๆอย่างนี้หรอก                    คุณหว่านเฉียงเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย อย่างที่ผู้ชายหลายคนอาจจะไม่มี     จำปานำพาตัวเองขึ้นมาถึงห้องพักด้วยความอ่อนล้า   เพราะมีไม่บ่อยครั้งนัก ที่หล่อนจะกลับถึงที่พักหลังเลิกงานเอาดึกดื่น   ค่ำคืนนี้เวลาล่วงเลยเที่ยงคืนมาแล้ว   แต่กระนั้น หล่อนก็ยังมีแรงที่จะอาบน้ำอาบท่า เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเข้านอนเป็นปกติ     การตกแต่งห้องพักของจำปาดูค่อนข้างเรียบง่ายคล้ายๆนิสัยของหล่อน   หลังจากอาบน้ำและผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนเสร็จเรียบร้อย   จำปาก็กลับมานั่งที่เตียงนอนอีก   หล่อนค่อยๆเอนหลังไปพิงผนังที่หัวเตียง ครุ่นคิดถึงบางสิ่ง                      ค่ำคืนมืดมิดกับชีวิตโดดเดี่ยวบนเกาะ   มีบ่อยครั้งที่จำปาคิดถึงแม่และน้องสาวที่กรุงเทพฯ                      ความครุ่นคิดกับความเหนื่อยล้าผสมรวมกันปนเป แล้วหญิงสาวก็เผลอหลับไปในที่สุด                      รุ่งเช้าวันถัดมาและวันถัดๆไป   จำปายังคงดำเนินชีวิตในรูปแบบคล้ายๆเดิม ตื่นเช้าไปทำงาน   กลางวันพักเที่ยงออกไปทานข้าวข้างนอก   ตกเย็นเลิกงาน หากไม่มีธุระสำคัญอะไร ก็จะเดินทางตรงกลับที่พักทันที   ยกเว้นวันบางวัน ที่คุณหว่านเฉียงนัดพบกัน   แต่ตลอดสัปดาห์นี้ไม่มีนัดจากเขา เพราะวันเวลาของการนัดพบเปลี่ยนเป็นบ่ายวันเสาร์ จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 23:23:45

ความคิดเห็นที่ 6 วันเวลาของการนัดพบ   จำปาไปนั่งรอคุณหว่านเฉียงที่ร้านอาหารย่านเดิมแถวอาเบอร์ดีน   สวนอาหารลอยน้ำทางตอนใต้ของเกาะฮ่องกงแห่งนี้   แม้จะพลุกพล่านไปด้วยผู้คนอยู่บ้าง   แต่ก็ดูจะปลอดภัยดีสำหรับการพบเจอกันของทั้งคู่   เพราะเป็นที่ๆไม่มีใครคิดหรอกว่าคุณหว่านเฉียงจะมา   ด้วยบ้านพักอาศัยหรูหราของคุณหว่านเฉียงกับภรรยาหลวง อยู่ฝั่งเกาะลันเตาโน้น   คุณหว่านเฉียงมาถึงที่นัดหมายล่าช้าไปกว่าครึ่งชั่วโมง   “ธุระงานประมูลก่อสร้างอาคารหลังใหม่ของกระทรวง ยังไม่เสร็จอีกหรือคะคุณเฉียง”                    ท่าทางรีบร้อนของเขาขณะนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้า ทำให้จำปาอดที่จะเอ่ยถามไม่ได้                    “เสร็จเรียบร้อยก็เมื่อตอนเที่ยงนี้แหละ”                    ท่าทางคุณหว่านเฉียง รู้สึกโล่งอก   กับโครงการก่อสร้างตึกหลังใหม่ของกระทรวงที่ผ่านพ้น   “คนที่ได้สัมปทานก่อสร้างอาคารหลังใหม่ ก็พวกเพื่อนๆกัน   เย็นนี้ต้องไปฉลองเลี้ยงความยินดีกับพวกเขาต่อ จำปาอยากจะไปกับผมไหมล่ะ”           “ไม่ดีกว่าค่ะคุณเฉียง”   หญิงสาวรีบปฏิเสธทันที   เพราะเห็นว่างานเลี้ยงแบบนั้นคงไม่เหมาะกับหล่อน   สังคมแวดล้อมของคุณหว่านเฉียง ล้วนแล้วแต่เป็นสังคมของคนชั้นสูง   มีหน้าที่การงานใหญ่โต รวมถึงคนที่มีฐานะร่ำรวยในฮ่องกง   หากไม่จำเป็น จำปาไม่เคยคิดที่จะปรากฏตัวในงานเลี้ยงอย่างที่ว่า   คุณหว่านเฉียงมองหน้าหญิงสาวอย่างพอเข้าใจ   “กลัวคนสงสัยเหรอ ไม่มีใครสงสัยเรื่องของเราสองคนหรอกน่า   เพื่อนของผมทุกคนหรือใครต่อใคร ต่างก็คิดว่าคุณเป็นคู่รักของคุณห่าวกันทั้งนั้น”   จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 23:27:42

ความคิดเห็นที่ 7 คุณหว่านเฉียงพาดพิงไปถึงคุณฟ้างจือห่าวผู้เป็นเพื่อนสนิทที่สุดของเขา   คุณฟ้างจือห่าวนี่เองที่เป็นคนนำพาจำปามาให้เขารู้จัก   ในช่วงที่คุณฟ้างจือห่าว ไปตรวจดูงานธนาคารสาขาที่กรุงเทพฯย่านสีลมอยู่เกือบเดือน   แล้วช่วงนั้นคุณหว่านเฉียงเองก็ลางานที่กระทรวงประมาณหนึ่งสัปดาห์   ตามไปเที่ยวพักผ่อน เพราะเห็นเป็นโอกาสเหมาะ   ที่จะได้เที่ยวเมืองไทยพร้อมกับเพื่อนสนิทของตัวเอง   และโอกาสก็เหมาะเสียจริง   เพราะช่วงดังกล่าวเป็นช่วงที่จำปา   เข้าไปเป็นนิสิตฝึกงานเลขาที่ธนาคารสาขาแห่งนั้นพอดี.. ..     “เปล่านะคะ หนูไม่ค่อยชอบงานหรูหราแบบนั้นสักเท่าไหร่”           จำปาตอบตามความจริงที่ใจรู้สึก   การก้าวเข้ามาเป็นภรรยาน้อยของคุณหว่านเฉียง   หากคนภายนอกมองคงพูดด้วยถ้อยคำไม่ต่างกัน   ผู้หญิงหน้าตาสะสวยการศึกษาดีคนนี้ จะมีอะไร.. ..   ถ้าไม่ใช่ทำไปเพราะเงิน และอยากมีหน้าตาในวงสังคมชั้นสูงบนเกาะสวรรค์แห่งนี้     คุณหว่านเฉียงมองหน้าสบตาหญิงสาวอีกหน  ความเป็นผู้ใหญ่รุ่นราวคราวพ่อ   บางครั้ง..ก็ทำให้เขารู้สึกเอ็นดูหล่อนในความรู้สึกแบบอื่น นอกจากความเป็นไปฉันท์ชู้สาว   “เราสั่งอาหารกันเถอะนะ ผมชักหิวแล้ว”             คุณหว่านเฉียงเรียกบริกรหนุ่มมารับเมนูอาหาร   ทั้งเขาและหล่อน ต่างพากันช่วยเลือกอาหารจากเมนูด้วยความชื่นสุข   ความอบอุ่นเล็กๆตลอดเวลากว่าสองปี ที่เขาและหล่อน..ต่างได้รับจากกันและกัน   บางครั้งทำให้คนทั้งสองตอบตัวเองไม่ได้เลยว่า สิ่งที่กำลังทำอยู่นี้ผิดหรือถูก.. .. จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 23:33:19

ความคิดเห็นที่ 8   คุณหว่านเฉียงเลือกเอาหญิงสาวรุ่นราวคราวลูกอย่างจำปา   เข้ามาเป็นอีกส่วนของชีวิตเพราะความเหงา   เพราะความไม่อาจเติมเต็มจากชีวิตครอบครัวระหว่างเขากับภรรยาหลวง   วันเวลาเก่าๆในอดีตของคุณหว่านเฉียง เต็มไปด้วยเรื่องราวที่ไม่คาดฝัน     และเรื่องราวไม่คาดฝันต่างๆมากมายนั้น   ..ก็เกาะเกี่ยวเป็นเรื่องราวเกี่ยวโยงกัน ..จนถึงวันนี้     ช่วงเวลาของอาหารมื้อกลางวันผ่านพ้นไปด้วยความเปี่ยมสุข   เมื่อออกจากร้านอาหารมาแล้ว   คุณหว่านเฉียงตั้งใจจะให้คนขับรถแวะส่งจำปากลับที่พักก่อน แต่จำปารีบออกตัวปฏิเสธ                    “ช่วงปลายเดือนนี้หนูจะลางานกลับกรุงเทพฯสักสามวัน   คิดว่าวันนี้จะแวะไปหาซื้อของฝากแม่กับน้องสาวสักหน่อย   เราแยกกันตรงนี้ก็ได้นะคะคุณเฉียง”                    คุณหว่านเฉียง ยืนมองหน้าหญิงสาวตรงหน้าร้านอาหารอย่างอาทร   “แล้วจะไปหาซื้อข้าวของที่ไหนล่ะ ผมยังพอมีเวลานะ   กว่าจะถึงงานเลี้ยงตอนเย็น ให้ผมไปเดินเป็นเพื่อนไหม”                    “คุณเฉียงกลับบ้านไปพักผ่อนก่อนไม่ดีกว่าเหรอคะ   ยังไงหนูเดินคนเดียวได้ อย่าห่วงเลย”                    หญิงสาวรู้สึกเกรงใจคนตรงหน้านี้นัก เขาดีต่อชีวิตของหล่อนเหลือเกิน   เขาเอื้ออาทรกับหล่อนมากล้น แต่คนอย่างหล่อน..   ก็ไม่เคยคิดที่จะหยิบฉวยโอกาสเอาความเอื้ออาทรนั้น   กอบโกยผลประโยชน์ใส่ตัวเลยสักครั้ง.. ..   คุณหว่านเฉียงยอมทำตามคำของหญิงสาวในท้ายที่สุด   และก่อนล่ำลากันตรงหน้าร้านอาหารเขาย้ำนัดที่รู้กันอีกครั้ง   “ไว้เจอกันสัปดาห์หน้าที่ท่าเรือเลยนะ” จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 23:37:29

ความคิดเห็นที่ 9 หญิงสาวตกปากรับคำอย่างรู้นัยกันสำหรับเรื่องนี้   ทุกๆสองสัปดาห์ทั้งเขาและหล่อนจะนัดเจอกันที่ท่าเรือในเช้าวันเสาร์   จากนั้นจะพากันออกเดินทางไปมาเก๊า   เพื่อใช้ชีวิตส่วนตัวเงียบๆกันสองต่อสองและพักค้างที่นั่นหนึ่งคืน   ที่นั่นเป็นที่เดียวที่ใกล้เกาะฮ่องกง มีความสะดวกสบายไม่แพ้กัน   ..ที่สำคัญปลอดภัยสำหรับเขาและหล่อน   ที่จะได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันโดยไม่ต้องระแวดระวังว่าจะพบเจอคนที่มักคุ้น     หลังแยกกันเสร็จเรียบร้อย   จำปาเลือกที่จะเดินทางไปหาซื้อของที่ตลาดนัดย่านมงก๊กฝั่งเกาลูน   เวลายามบ่ายแก่ๆแบบนี้ร้านรวงและแผงลอยขายเสื้อผ้า   ตลอดจนสินค้าจิปาถะมากมายกำลังมีชีวิตชีวานัก   จำปาชอบมาเดินหาซื้อของที่ย่านนี้โดยเฉพาะทุกครั้งที่จะเดินทางกลับกรุงเทพฯ   เหตุผลง่ายๆในความรู้สึกของหล่อนก็คือสินค้าราคาถูก   และที่สำคัญสามารถต่อราคาได้อีกด้วย   และแม้ว่าเงินทองที่คุณหว่านเฉียงจุนเจือให้ใช้จ่ายในแต่ละเดือน   จะมากพอสำหรับการใช้ชีวิตหรูหรา หรือซื้อสินค้าแบรนด์เนมได้อย่างสบายก็ตาม    แต่หญิงสาวอย่างหล่อนไม่เคยทำตัวแบบนั้น   เงินทองทั้งหมดที่สะสมและหามาได้   หล่อนเก็บส่งไปให้แม่และน้องสาวที่กรุงเทพฯเสียเป็นส่วนใหญ่   และก็พอมีบ้างสำหรับเก็บออมไว้เป็นส่วนตัว                    จำปาเลือกเดินหาซื้อเสื้อผ้าและสิ่งของอื่นๆ ที่เห็นว่าจำเป็นสำหรับแม่และน้องสาว   จนมือสองข้างหอบหิ้วถุงสิ่งของพะรุงพะรัง   หล่อนใช้เวลาเดินเลือกหาซื้อของอยู่เกือบสองชั่วโมง   จนเมื่อแสงอาทิตย์เริ่มทอแสงยามเย็นทั่วย่านตลาดนัด     จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 23:41:35

ความคิดเห็นที่ 10 เมื่อคิดว่าซื้อของได้ครบแล้ว   จำปาเลือกที่จะแวะเข้าร้านขายเครื่องดื่มในละแวกเดียวกัน   เพื่อนั่งพักดื่มน้ำให้หายเหนื่อยแล้วจึงค่อยเดินทางกลับ   หญิงสาวเลือกนั่งลงตรงเก้าอี้ภายในร้าน   ตรงริมชิดกระจกที่มองเห็นทิวทัศน์ของถนนด้านนอก   เมื่อสั่งเครื่องดื่มจากบริกรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว   ความคิดที่จะนั่งปลดปล่อยอารมณ์ให้หายเหนื่อยจากการเดินซื้อของ   ก็แทบมลายหายสิ้น ความรู้สึกบางอย่างทำให้หล่อนรู้สึกแปลกๆ                      จำปาเหมือนรู้สึกว่า มีใครบางคนเฝ้าสะกดรอยเดินตามหล่อนมาตลอด   ตั้งแต่แยกกับคุณหว่านเฉียงที่หน้าร้านอาหารแถวอาเบอร์ดีน   เงาวูบไหวที่รู้สึกคุ้นๆหายวับไปกับฝูงคน   เมื่อหล่อนชะเง้อชะแง้มองออกจากกระจกไปทางริมถนนด้านนอก   ที่กำลังพลุกพล่านไปด้วยผู้คนกำลังสัญจรไปมาสองฟากถนน       หรือความเหนื่อยล้าจากการเดินซื้อของ ทำให้หล่อนคิดฟุ้งซ่าน                    ชีวิตบนเกาะฮ่องกงกว่าสองปีที่ผ่านมา หญิงสาวอย่างหล่อนจะมีศัตรูด้วยหรือ                    หรือคุณนายใหญ่ภรรยาหลวงของคุณหว่านเฉียงจ้างนักสืบเอกชน   ..........จนกำลังจะพบความจริงนี้เข้าแล้ว                         ความคิดหวาดระแวงสับสน เริ่มก่อตัวขึ้นมานิดๆ   จนจำปาดื่มกินน้ำที่สั่งมาแทบไม่ลง... ..   (อ่านต่อฉบับหน้า)     http://www.baantalaylormbooks.com           จากคุณ : the last woman เขียนเมื่อ : 12 ม.ค. 55 23:46:39