ฤดูแห่งรัก:สายฝนพรำและความทรงจำสีจาง
|
 |
ฝนเริ่มลงเม็ดแรงขึ้นทุกทีๆ ผู้คนบนทางเท้าเริ่มสาละวนกับการหาที่หลับฝนกันยกใหญ่ สิ่งต่างๆเคลื่อนไหวอย่างวุ่นวาย ไปพร้อมๆกับการมาของสายฝน ผิดกับการจราจรบนท้องถนน ที่หยุดนิ่งไม่ไหวติง
เฮ่อ! ชายหนุ่มในรถเบนซ์สีดำคันงามผ่อนลมหายใจยาว หลังจากที่มองไฟเบรกของรถคันหน้าเป็นเวลาเกือบชั่วโมงแล้ว เกือบชั่วโมงแล้วเช่นกันที่เขาเคลื่อนรถของตัวเองไปตามกระแสของมหาชนที่ห่าง จากจุดเดิมไม่ถึงห้าเมตร แถมฝนเจ้ากรรมดันมาตกในชั่วโมงเร่งด่วน แบบนี้อีก
แต่ โชคดีที่เขายังพอจะมีบุญวาสนาหลงเหลืออยู่บ้าง เพราะคุณแพรเลขาจอมเฮี้ยบของเขาลาไปคลอดลูกเมื่อวันศุกร์ ไม่รู้ว่าเลขาคนใหม่ของเขาจะว่าอย่างไร ถ้าหากเจ้านายคนใหม่ของเธอไปทำงานสายในเช้าวันที่บริษัทมีประชุมใหญ่
ถ้าออกมาให้เร็วกว่านี้สักครึ่งชั่วโมง ป่านนี้คงถึงบริษัทไปแล้ว ไอ้พลนะไอ้พล เมื่อคืนไม่น่าชวนออกไปเล้ย เมื่อ นึกถึง ก็ทำให้พาลไปโทษเพื่อนสนิทที่จู่ๆก็โทรเรียกให้ออกไปดื่มเป็นเพื่อน กว่าจะหัวถึงหมอนก็เกือบตีสาม เพราะต้องจัดการกับคนชวนที่เมาไม่รู้เหนือรู้ใต้ แถมตอนนี้เจ้าเพื่อนตัวดียังนอนหลับอุตุอยู่ที่บ้านของเขาอย่างมีความสุข ยิ่งทำให้ชายหนุ่มเกิดอาการเซ็งปนอิจฉา คนคออ่อนที่ไม่ต้องมาเผชิญกับรถติดชนิดโลกาวินาศแบบนี้
เขา ได้แต่เหม่อมองออกไปนอกกระจก อย่างไร้จุดหมาย เม็ดฝนมากมายบวกกับไอน้ำที่เกาะอยู่บนกระจก ทำให้ทุกอย่างดูพร่าเลือน แต่แล้วเขาก็สะดุดตากับหญิงสาวในชุดทำงานที่กำลังวิ่งฝ่าสายฝนไปพร้อมๆกับ ร่มสีชมพูสะท้อนแสงของเธอ
ร่มสีแบบนั้นยังมีอยู่ในโลกอีกหรอเนี่ย ชายหนุ่มอดยิ้มออกมาไม่ได้ ไม่คิดว่าภายใต้สภาวะที่แสนจะน่าเบื่อเช่นนี้ จะทำให้เขาหวนนึกถึงบรรยากาศเก่าๆ ความทรงจำในวัยเด็ก ที่แสนจะน่าจดจำ ภาพต่างๆเริ่มปรากฏชัดเจนอีกครั้ง เมื่อตอนที่เขาอยู่ชั้นมัธยมปลาย สายฝน ร่มสีชมพู และเด็กหญิงผมสั้นแสนซน
ฝนตกแบบนี้น่าเบื่อจังค่ะ เฮ้อ! เด็กสาวตัวกลมที่นั่งอยู่ด้านข้างคนขับบ่นออกมาลอยๆ พร้อมกับลากนิ้วเล่นลงบนไอน้ำที่เกาะอยู่บนกระจก
ลูกบ่นตั้งแต่บ้านจนจะถึงโรงเรียนอยู่แล้วนะ ยังไม่เบื่ออีกหรอ ผู้เป็นพ่อเอื้อมมือมาลูบหัวลูกสาวอย่างเอ็นดู ดูอย่างพี่ภัทรเขาสิลูก ตั้งแต่นั่งรถมาพ่อยังไม่เห็นเขาบ่นอะไรเลย มีแต่ลูกพ่อเนี่ยแหละบ่นได้บ่นดี เหนื่อยหน่อยนะภัทร สารถีประจำรถส่งยิ้มอันอบอุ่นผ่านกระจกมองหลังให้กับผู้โดยสารอีกคนอย่าง อ่อนโยน ด้วยความที่เขาไม่เคยมีลูกชาย จึงทำให้เขาเอ็นดูเด็กชายซึ่งอยู่หมู่บ้านเดียวกันคนนี้มาก อีกทั้งเด็กชายยังอยู่โรงเรียนเดียวกับลูกสาวคนโตของบ้าน เขาจึงอาสารับส่ง เพราะเห็นว่าเป็นการดีที่จะฝากฝังลูกสาวจอมแก่นให้เด็กคนนี้คอยดูแล และคอยช่วยเหลือเวลาที่ลูกสาวของเขามีปัญหาที่โรงเรียน ซึ่งเด็กหนุ่มไม่ได้ทำให้เขาผิดหวังเลยสักครั้ง
พี่ภัทรน่ะ ฝนจะตกหรือไม่ตก ลูกก็ไม่เห็นเคยพูด พี่เขาขรึมน่ะพ่อ พูดมากเดี๋ยวจะเสียอิมเมจหมด เด็กสาวพูดออกไปพร้อมๆกับหันไปทำหน้าทะเล้นไปทางคนที่ถูกพูดถึง จริงมั้ยล่ะค๊าเจ้าชาย
เอ้า! ถึงแล้วๆ ลงไปได้แล้วยัยลูกหมูพูดมาก พ่อพูดขึ้นพร้อมกับจอดรถเทียบกับทางเท้าของโรงเรียน
ลุงครับ สวัสดีครับ สิ้นเสียงเด็กชายก็เปิดประตูพร้อมกับวิ่งเข้าโรงเรียนไปอย่างเร่งรีบ
เอ้อ! อ่าว ไปซะแล้ว เหลือคนเดียวแล้วยัยมีน เมื่อไหร่จะหาร่มเจอเนี่ย พ่อบอกให้เตรียมตั้งแต่อยู่ที่บ้านแล้วก็ไม่เชื่อ อยู่บนรถตั้งนานก็มัวแต่พูดมากนะเรา ผู้เป็นพ่อเขกหัวลูกสาวตัวดีที่กำลังสาละวนกับการหาร่ม
เห็นมั้ยพ่อ บอกแล้วว่าพี่แกกลัวจะเสียอิมเมจ เดี๋ยวสาวไม่กรี๊ด เด็กสาวบ่นขึ้นขณะที่กำลังรื้อของในรถ เจอแล้วพ่อเธอร้องขึ้นอย่างผู้มีชัย
เฮ้ย! เอาอันนี้จริงหรอลูก
เด็กสาวพยักหน้า มีอยู่อันเดียวน่ะพ่อ ไม่อยากเปียกอ่ะ แล้วเด็กสาวก็วิ่งฉิวออกไปพร้อมกับร่มสีชมพูสะท้อนแสง ร่มที่แม่ได้รับแจกจากห้างสรรพสินค้า ร่มที่พี่น้องฝาแฝดของมันอยู่ในห้องเก็บของอีกเป็นโหล แม้ว่าคนเป็นสามีและลูกสาวจะบอกเธอไม่รู้สักกี่ครั้งว่ามันเป็นร่มที่ อันตรายมาก(เพราะสีมันแสบตา จนสามารถทำให้คนตาบอดได้ก็ตาม) แต่สุดท้ายแล้วลูกสาวตัวดีก็ใช้มันจนได้แหละนะ
เมื่อ ฉันวิ่งเข้าโรงเรียนไปได้ไม่นาน ฉันก็เจอกับพี่ภัทรซึ่งยืนตัวสั่นตัวซีดหลบฝนอยู่ที่ป้อมยามในโรงเรียน ซึ่งมีเด็กมาหลบฝนหลายคนเหมือนกัน
อ้าว! พี่ภัทร ไปด้วยกันไหมคะ? เด็กสาวร้องขึ้น
ครับ เด็กหนุ่มมองร่มพร้อมกับยิ้มรับเขินๆ
ภายใต้ร่มสีชมพูสะท้อนแสงคันเล็ก มีเด็กหญิงตัวกลมที่แสนจะบ้าพลัง และเด็กชายหุ่นนักกีฬาโรงเรียน กำลังเดินฝ่าลมฝนไปอย่างเชื่องช้า
พี่ถือให้นะ เด็กหนุ่มแย่งร่มมาถือ
อวดดีจังเลยพี่ภัทรเนี่ย เด็กสาวต่อว่าประสาคนปากไว
หือ?
ใครใช้ให้วิ่งมาก่อนเล่า น่าจะรอกันบ้าง มีนกำลังหาร่มอยู่ ทำอย่างนี้เค้าเสียใจนะ เธอแกล้งทำเป็นต่อว่า ดูเหมือนว่าเด็กจะใจเสียน่าดู
ดูสิเปียกเป็นลูกหมาเลยตกน้ำเลย ฮ่า ฮ่า ฮ่า เด็กสาวไม่พูดเปล่า มือยังเอื้อมไปขยี้ผมเปียกๆของเด็กหนุ่มอย่างถือวิสาสะ และแล้วเพราะเธอคนนี้เขาก็ยิ้มออกมจนได้ รอยยิ้มทั้งสองประสานกันจนต่างฝ่ายต่างก็วางตัวไม่ถูกเพราะความเขินอาย
มีนมีเรียนตึกไหนหรอเด็กหนุ่มเริ่มถามขึ้นหลังจากที่ทั้งสองทิ้งช่วงไว้นาน
เรียนตึก6 หลังโรงเรียนเลยน่ะค่ะ เด็กสาวเปลี่ยนอารมณ์ได้อย่างรวดเร็ว ดูสิ ต้องเอาร่มสี แปร๋นอย่างนี้ถือไปจนถึงหลังโรงเรียนเนี่ยนะ เฮ่อ!
อย่างน้อยก็ไม่เปียกน่า จะได้ไม่เป็นหวัดไง ใกล้สอบแล้ว เด็กหนุ่มยิ้มให้กับเจ้าร่มตัวปัญหาอย่างอ่อนโยน
เด็ก สาวไม่เคยคิดเลยว่าจากหน้าโรงเรียนไปถึงตึกหก มันจะสั้นถึงเพียงนี้ ถึงหน้าตึกเรียนเด็กหนุ่มยื่นร่มให้เธอแล้ววิ่งจากไป เหลือเพียงรอยยิ้มของเด็กสาว พร้อมกับเสียงที่ฝ่ามากับเสียงของสายฝนพรำ ขอบคุณนะพี่ภัทร
เขายิ้มให้กับกับสายฝน ยิ้มให้กับรักแรกซึ่งเมื่อหวนคิดถึงอีกครั้ง ก็รู้สึกอิ่มเอมในหัวใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
...เธอจะรู้ไหมนะ ว่าหลังวันนั้นเขานอนซมเป็นไข้อยู่หลายวันเพราะเปียกฝน
...จะรู้ไหมนะ ว่าตัวเขาเปียกมากแค่ไหนเพราะกลัวเธอจะเปียกฝนจึงมัวแต่กางร่มให้เธอจนลืมตัวเอง
...จะ รู้ไหมนะ ว่าเขามีเรียนที่ตึก1หน้าโรงเรียนตรงข้ามกับป้อมยามนั่นแหละ แต่เขาก็ติดร่มเธอไปตึกหกหลังโรงเรียนเพราะอยากจะอยู่ภายใต้ร่มคนเดียวกับ เธอ
...จะรู้ไหมนะ ว่าเขาจงใจรีบวิ่งออกมาจากรถ เป็นเพราะเขาเขินมากที่เธอหันมายิ้มให้เขา
...จะรู้ไหมนะ ที่ทุกครั้งเขานิ่งเงียบอยู่บนรถไม่พูดไม่จา เป็นเพราะมัวแต่แอบมองเธอจากเบาะหลัง
...เธอจะรู้ไหมนะ ว่าเขาชอบเธอมาก เขาหลงรักรอยยิ้มที่แสนสดใสของเธอเหลือเกิน
หญิง สาวในชุดทำงานคลี่ยิ้มให้กับสายฝน มองดูร่มสีชมพูอันเป็นสัญลักษณ์แห่งความทรงจำของเธอ รักครั้งแรกที่แสนน่าประทับใจภายใต้เจ้าร่มสีชมพูคันนี้ เรื่องราวที่เธอยังจดจำไม่มีวันลืม แม้ว่าจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆจากหน้าโรงเรียนไปถึงตึกหกก็ตามไม่รู้ว่าท่านเจ้านายคนใหม่จะว่าอย่างไรนะที่เลขาของเขาไปทำงานสายตั้งแต่วันแรกเลย อย่าไล่กันออกก็แล้วกันนะคะเจ้านาย
| จากคุณ |
:
พบพร  
|
| เขียนเมื่อ |
:
13 ม.ค. 55 18:00:45
|
|
|
| 
