ความคิดเห็นที่ 1 ชายสูงวัยมองใบหน้าซีดเผือดของนางอย่างนึกสะใจ ในอดีตแผนของมันถูกนางแก้คืนครั้งแล้วครั้งเล่า ยามนี้จึงยินดีแจกแจงเพื่อตักตวงเอาความแตกตื่นผิดหวังของของดรุณีน้อยให้เต็มที่ “นึกไม่ถึงว่าพอได้โอกาสแก้ตัวตอนเจ้าอยู่เมืองหลวงก็ยังผิดพลาดอีก” “สำหรับคดีสังหารอาจารย์สามจางเค่อ นับว่าข้าเอาตัวรอดได้หวุดหวิดจริง ๆ” “มิใช่แค่คดีนั้นหรอก หรือเจ้ายังไม่รู้สึกตัวว่าเจ้าของบ่อนด้านหลังกำแพงนั่นคือใคร” “เป็นท่านอีกแล้วหรือ” อันที่จริงข้อมูลเหล่านี้ดรุณีน้อยทราบจากคำสารภาพของนักฆ่าอันดับหนึ่งโอวฉีกวนมาก่อนแล้ว ทว่ายังแสร้งตระหนกเพื่อลอบซักเบาะแส “จากทั้งหมดนี้ แสดงว่าท่านเป็นคนของสมาคมรัตติพิกลตั้งแต่สมัยคดียาคลายทุกข์แล้ว?” “ฮึ ๆ ประมุขต้องการหมอมาแฝงตัวเป็นฝางปิงเต๋าตั้งนานแล้วจึงได้ลองทาบทามข้า ส่วนข้านั้นต้องการฝึกวิชาผีเสื้อรัตติกาลของมันเข้าพอดี เมื่อจุดประสงค์ตรงกันข้าจึงต้องพิสูจน์ตัวด้วยการหาเงินเข้าสมาคมให้มากที่สุด แล้วจะมีวิธีใดเหมาะสมไปกว่ายาคลายทุกข์เล่า เสียดายภายหลังไม่อาจใช้วิธีเดิมได้ ข้าจึงหันมาเปิดบ่อนเสาะหาเงินทองเสียแทน” ดรุณีน้อยแทบไม่สนใจประโยคหลังของมัน ด้วยกำลังวิตกกับคำพูดช่วงแรกมากกว่า “แผนการแฝงตัวนี้ ถ้าศิษย์พี่ใหญ่ปรากฏตัวออกมาคงหมดประโยชน์ทันที คนเช่นพวกท่านย่อมไม่คิดเสี่ยงกับเรื่องเล็กน้อย หรือว่า...ศิษย์พี่ใหญ่...” “เฮอะ พวกข้าย่อมอยากตัดไฟแต่ต้นลม เสียดายตอนไปตามหาฝางปิงเต๋าที่นอกด่านกลับพบว่ามันตายด้วยโรคร้ายไปนานแล้ว พวกข้าจึงกลบเกลื่อนร่องรอยมิให้ผู้คิดเสาะหามันในภายหลังทราบข่าว ส่วนข้าก็วางใจแฝงตัวอย่างปลอดโปร่ง” เรื่องราวปะติดปะต่อได้เกือบครบถ้วน ด้วยเหตุนี้พอกิเลนเงินหวงไป่หวินออกตามหาเบาะแสฝางปิงเต๋า ถึงได้คว้าน้ำเหลว แม้มิได้สนิทสนมกับฝางปิงเต๋ามากนัก แต่ข่าวมรณกรรมของมันก็ทำให้นางเศร้าโศกอย่างยิ่ง มิคาดอีกฝ่ายกลับอาศัยจังหวะที่นางเสียใจจนคลายการระวัง ลอบส่งฝ่ามือกระเรียนล่าลมออกมาทันที! ดรุณีน้อยพยายามหลบแต่ก็ยังถูกกระแทกยังไหล่ข้างเดิม นางฝืนความเจ็บปวดสะบัดตัวหนี พร้อมส่งฝ่ามือกระเรียนล่าลมสวนใส่เพื่อป้องกันตัว ทว่าเศรษฐีไร้ยางอายกลับต้านรับไว้ได้หมด พลางกลั้วหัวเราะกล่าวว่า “ตอนจะแฝงตัวเป็นฝางปิงเต๋าข้าก็ได้ศึกษาฝ่ามือกระเรียนล่าลมไว้หมดแล้ว ในเมื่อพื้นฐานกำลังภายในข้าเหนือกว่า เจ้ายังจะใช้อะไรมาชนะข้าได้!” ฟ่านไป่หนิงนิ่วหน้าด้วยอาการยอมรับ ฝ่ามือกระเรียนล่าลมนี้นับว่าแพร่หลายในยุทธจักรพอสมควร เพียงแต่ซินแสเทวะช่ำชองวิชานี้มากจนโดดเด่นแทบเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว ทั้งยังถ่ายทอดแก่ศิษย์ด้วยเห็นว่าเป็นวิชาที่เน้นป้องกันมากกว่าจู่โจม เหมาะสำหรับสกัดการเคลื่อนไหวศัตรูก่อนหลบหนีไป แต่ยามนี้ดรุณีน้อยไม่แน่ใจว่าจะสลัดการติดตามของเศรษฐีไร้ยางอายก่อนถึงผาดงแล้งได้ หากทำไม่สำเร็จอาจกลายเป็นการชักนำเภทภัยแก่สองพี่น้องตระกูลสือ ดังนั้นต้องหาวิธีอื่นในการเอาตัวรอดแล้ว ตรองเสร็จฟ่านไป่หนิงก็ออกกระบวนท่ากระเรียนล่าลมโจมตีซ้ำอีกครั้ง ชายสูงวัยพ่นลมหายใจเหยียดหยามยื่นมือตั้งรับปลอดโปร่ง คิดในใจว่าวันนี้แหละ...มันจะกำจัดนังหนูจอมก่อกวนเสียให้สิ้นซาก! พริบตาที่กำลังนึกกระหยิ่ม ฝ่ามือของฟ่านไป่หนิงซึ่งควรมุ่งตรงยังหน้าอกมัน กลับหันเหทิศทางพุ่งสู่ใบหน้า มันหงายตัวหลบเตะกราดใส่สีข้างนาง ดรุณีน้อยรีบโยกตัวหนีพลาง:-)นิ้วเข้าหาจุดชีพจรที่ชายโครงมัน ชายสูงวัยพลิ้วกายขึ้นฟ้าขณะวาดปลายเท้าหมายกระแทกนัยน์ตาอีกฝ่าย ฟ่านไป่หนิงจึงคว้าจับข้อเท้ามันพลางใช้ร่างที่ลอยอยู่กลางอากาศยันตัวกระโดดให้สูงกว่า แล้วยื่นฝ่ามือเข้าที่กลางกระหม่อมชายสูงวัย เศรษฐีไร้ยางอายรีบทิ้งน้ำหนักให้ตนเองหล่นพื้นเร็วขึ้นจึงเล็ดรอดการจู่โจมไปได้ พอแตะพื้นก็สับเท้าถอยห่างออกมาเสียไกล ใบหน้าเผยอาการหวาดผวา ถ้าฝ่ามือดรุณีน้อยกระแทกถูกกลางกระหม่อม มันคงด่าวดิ้นไปแล้ว! กระบวนท่าเมื่อครู่ของนางมิใช่ฝ่ามือกระเรียนล่าลมเป็นแน่ แต่ก็แลคลับคล้ายบอกไม่ถูก ทั้งยังลื่นไหลต่อเนื่องกับกระบวนท่าก่อนหน้า ย่อมมิใช่การเคลื่อนไหวสะเปะสะปะ ตั้งแต่มันพบนางครั้งแรกดรุณีน้อยก็ใช้เพียงวิชากระเรียนล่าลมมาตลอด แสดงว่าไม่เคยฝึกฝนวิทยายุทธ์อื่น แล้วจู่ ๆ อีกฝ่ายกระทำเยี่ยงนี้ได้อย่างไร ฟ่านไป่หนิงแกล้งขยับมือเลียนแบบกระบวนท่าเมื่อครู่เพื่อหยอกเย้ามัน เอ่ยเสียงระรื่น “โอ...มีคนทำท่าสงสัย ฮึ ๆ กระบวนท่าเมื่อครู่นั้นอาจารย์ข้าดัดแปลงเพิ่มจากฝ่ามือกระเรียนล่าลม แล้วสอนให้ข้าเมื่อไม่นานมานี้เอง เรียกว่าฝ่ามือหงสาล่าวายุ ท่านมั่นใจนักหนาว่าสามารถรับมือวิชากระเรียนล่าลมได้ แต่ถ้าเป็นกระบวนท่าที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วจะรับมืออย่างไรเล่า” การต่อสู้ในวงการนักเลงนั้นหาใช่แค่พลังวัตรเหนือกว่าจะมีชัยเสมอไป หากเพลี่ยงพล้ำโดนทำร้ายจุดชีพจรสำคัญเข้าแม้คนฝีมือด้อยกว่าก็สามารถเอาชนะได้ ซึ่งฟ่านไป่หนิงก็มีทั้งความรู้เรื่องจุดชีพจรและความรวดเร็วสุดหยั่ง ดังนั้นประโยคข้างต้นย่อมมิใช่เพียงคำขู่โคมลอย เศรษฐีไร้ยางอายกัดฟันกรอด เมื่อครู่มันยังเคลื่อนไหวดักทางได้ตั้งแต่ตอนฟ่านไป่หนิงเพิ่งเริ่มกระบวนท่าด้วยซ้ำ แต่ยามนี้มันกลับตั้งท่ารับอย่างระวัง ดรุณีน้อยเห็นแล้วยกมุมปากเป็นรอยยิ้มลึกลับ สะอึกกายวูบเข้าประชิดศัตรู สองฝ่ามือพุ่งใส่ใบหน้าและช่วงอกมันทันควัน ชายสูงวัยปัดป่ายออกอย่างง่ายดายแต่ไม่ยอมสวนกลับเพื่อรอดูท่าที จังหวะนั้นเองสองมือนางพลิกมาฉวัดเฉวียนในท่ากระเรียนล่าลมอีกครั้ง ซัดถูกท้องมันจนตัวงอ แม้แรงเต็มกำลังของนางจะฝ่าผ่านปราณคุ้มกายเศรษฐีไร้ยางอายมาได้ ทว่าก็ทำมันเจ็บปวดแค่ชั่วครู่ หากด้วยความเร็วของวิชาทะยานผ่านฟ้า เวลาเพียงชั่วครู่ก็พอให้ดรุณีน้อยอัตรธานหายจากสายตาชายสูงวัยแทบทันที ขณะโลดแล่นหนีห่างมา หูนางยังได้ยินเสียงคำรามคลั่งแค้นจากระยะทางไกลลิบ จนดรุณีน้อยต้องเผลอหัวเราะคิกออกมา ข้อมูลเรื่องฝ่ามือหงสาล่าวายุที่นางบอกมันไปนั้นเป็นความจริง ทว่ามิใช่ทั้งหมด ด้วยเวลาแค่สามเดือนดรุณีน้อยอาจใช้เรียนรู้กระบวนท่าได้ครบถ้วน แต่ไม่เพียงพอฝึกประสานเคล็ดวิชากับกระบวนท่าเป็นแน่ นั่นคือแม้นางสามารถใช้ฝ่ามือหงสาล่าวายุกระทบถูกเศรษฐีไร้ยางอาย แต่ก็ไร้กำลังจะทำร้ายมันให้บาดเจ็บ ดังนั้นตอนแรกนางเพียงหลอกล่อชายสูงวัยหวาดหวั่นจนเกิดช่องโหว่ เปิดโอกาสให้นางใช้ฝ่ามือกระเรียนล่าลมหาทางหลบหนีออกมา ระหว่างวิ่งลิ่วไปตามแนวป่าอย่างปลอดโปร่ง ฟ่านไป่หนิงซึ่งเพิ่งคลายกังวลจากอันตรายก็เอาแต่ครุ่นคิดสับสน แน่ชัดแล้วว่าตระกูวโต่วร่วมมือกับพรรคอสุราอาฆาตและสมาคมรัตติพิกลทรยศฝ่ายธรรมะ ทั้งเป็นการหักหลังที่ร้ายกาจยิ่ง เพราะจากการคำนวณของนาง หลังเหตุการณ์นี้พลพรรคฝ่ายธรรมะคงเหลือแค่สองในสาม เข้าสู่ช่วงวิกฤติยากฟื้นฟูโดยเร็ว แม้การกระทำของตระกูลโต่วจะไม่เกินคาดเดา แต่ตะกอนบางอย่างก็ยังตกค้างในใจ โต่วอี้เหรินทราบเรื่องดังกล่าวหรือไม่ และถ้ามันล่วงรู้...แล้วความสัมพันธ์ของมันกับสือจินหลิงเล่า? ดรุณีน้อยครุ่นคิดไม่นานก็ตัดใจปัดเรื่องนี้ทิ้งไปชั่วคราว ด้วยถ้าปัญหาข้างต้นเป็นตะกอนลอยวน อีกเรื่องก็คล้ายหินก้อนใหญ่ถ่วงจนหัวสมองนางหนักอึ้ง สมาคมรัตติพิกลมีจุดประสงค์ใดกับซินแสเทวะกันแน่? หากประมวลจากข้อมูลที่เศรษฐีไร้ยางอายหลุดปากเมื่อครู่ แสดงว่าสมาคมลึกลับนี้คงมีแผนการบางอย่างกับอาจารย์มาตั้งนานแล้ว พอนางเข้ายุ่งเกี่ยวเรื่องยาคลายทุกข์ด้วยความบังเอิญ ทำให้เศรษฐีไร้ยางอายที่ตอนนั้นยังใช้ชื่อหมอเหวินทราบฐานะนางจากเข็มเบญจกาฬ จึงพยายามกักตัวนางไว้ใช้ต่อรองกับซินแสเทวะ ทว่าดรุณีน้อยกลับใช้คารมเปลี่ยนใจเจ้าเมืองน้ำมรกตจนได้ กระทั่งสือหย่งหลุนบุกเข้าช่วยเหลือนางจนเกือบโดนประหาร โชคดีศิษย์พี่รองหวงไป่หวินเผอิญมาช่วยเหลือได้ทัน ส่วนหมอเหวินก็อาศัยเล่ห์เหลี่ยมหลบหนีจากห้องคุมขัง คาดว่าต่อมาหมอเหวินคงเปลี่ยนชื่อเป็นเศรษฐีไร้ยางอาย ปิดบังฐานะตัวเองลอบเปิดบ่อนในเมืองหลวง ซึ่งในช่วงเวลาเดียวกันโต่วจินเซิงก็เริ่มวางแผนชิงตำแหน่งผู้นำสี่ตระกูล และน่าจะไปขอร้องพันธมิตรเช่นสมาคมรัตติพิกลให้ช่วยเหลือเรื่องถุงมือต้านพสุธา ประจวบว่านางและสือหย่งหลุนตามสืบข่าวเรื่องเดียวกันที่บ่อนเข้าพอดี ชายสูงวัยจึงพยายามวางยาเพื่อจับตัวพวกนางไว้ หากสวรรค์ยังคุ้มครองให้ปราณพิษในตัวสือหย่งหลุนมีปฏิกิริยากับกำยานพิษของมัน จนรอดพ้นอันตรายอีกครั้ง แต่ก็ทำให้เศรษฐีไร้ยางอายทราบฐานะและที่อยู่ของพวกนาง จึงจ้างนักฆ่าไปสังหารอาจารย์สามจางเค่อแล้วใส่ร้ายว่าเป็นฝีมือดรุณีน้อย ซึ่งการกระทำในคราวนั้นน่าจะเกิดจากเหตุผลสามประการ หนึ่งเป็นความแค้นส่วนตัวที่จางเค่อแตกคอกับมันตอนอยู่เมืองน้ำมรกต สองได้กำจัดจางเค่อซึ่งรู้จักหน้ามันจนอาจมีผลต่อแผนการแฝงตัวเป็นฝางปิงเต๋า และสามเพื่อยืมมือจางเกิงพี่ชายจางเค่อกำจัดพวกนางเสียด้วยจุดประสงค์เดียวกับข้อสอง ซึ่งความตายของจางเค่อนั้นเศรษฐีไร้ยางอายต้องวางแผนล่วงหน้าไว้นานแล้ว นักฆ่าทั้งสองจึงปลอมตัวเป็นจอมยุทธ์ติดตามขบวนจางเค่อเข้าเมืองหลวงมาร่วมงานวันเกิดเล่าฮูหยินตั้งแต่เนิ่น ๆ และการใส่ร้ายพวกนางเป็นแผนเสริมที่เปลี่ยนแปลงไปตามสภาพการณ์เท่านั้น ทว่าในที่สุดนางก็ไขคดีจับตัวนักฆ่าที่ปลอมตัวเอาไว้ได้ โชคร้ายเจ้าสำนักพยัคฆ์อมตะจางเกิงแค้นเคืองจนพลั้งมือสังหารพวกมันสิ้น ไม่เช่นนั้นอาจเปิดโปงแผนชั่วได้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ต่อมาสือหย่งหลุนพานางติดตามขบวนสือจินหลิงเดินทางไปสำนักง่อไบ๊ เศรษฐีไร้ยางอายก็ส่งนักฆ่าอันดับหนึ่งโอวฉีกวนมาปองร้ายพวกนางเป็นครั้งที่สี่ กระทั่งลุกลามมาถึงคราวล่าสุดในคืนนี้เอง ส่วนเหตุที่ศัตรูเปลี่ยนใจจากการจับตัวนางมาเป็นสังหารเสีย ดรุณีน้อยยังไม่ทราบจุดประสงค์ซึ่งพวกมันมีต่อซินแสเทวะจึงคาดเดาได้ลำบาก แต่คิดว่าอีกฝ่ายคงวิเคราะห์แล้วว่าการแฝงตัวเป็นฝางปิงเต๋าสำคัญกว่า จึงตัดสินใจเช่นนี้ ดูท่าหากนางไม่จัดการเศรษฐีไร้ยางอาย...ไม่ซิ สมาคมรัตติพิกลเสีย ชีวิตนี้อย่าหวังพบเจอคำว่าสงบสุข! พอหลุดจากภวังค์ความคิด ฟ่านไป่หนิงค่อยรู้ตัวว่าก็ใกล้ถึงผาดงแล้งอยู่รอมร่อ บัดดลหูแว่วเสียงต่อสู้อึกทึก คลับคล้ายได้ยินคนเอ่ยนามสือหย่งหลุนดังอย่างไม่ปะติดปะต่อ ดรุณีน้อยใจหล่นอยู่แทบเท้า สะบัดหน้ามุ่งตามสัญญาณร้ายไปทันที ********* จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 18:35:35

ความคิดเห็นที่ 2 สือหย่งหลุนกวาดสายตาไล่มองชายทั้งสามไปทีละคน ลอบรวมกำลังทั่วร่างเตรียมพร้อม ปากกลับเอ่ยด้วยน้ำเสียงปลอดโปร่ง “คารวะเจ้าสำนักพยัคฆ์อมตะจางเกิง จอมยุทธ์เหมียวกงจู่และจอมยุทธ์สั่วหม่า นึกไม่ถึงว่าจะได้เจอกันที่นี้” จางเกิงยืนมือเท้าสะเอวแสดงกิริยาหยิ่งผยอง ขนาบด้วยเหล่าสหายคู่ใจ ด้านซ้ายคือเหมี่ยวกงจู่ที่กำลังถือกระบี่คู่ชี้ลงพื้น ใบกระบี่แคบเรียวคล้ายเข็มที่ถูกตีจนแบนเสียมากกว่าลักษณะกระบี่ปกติ หากก็แฝงความอำมหิตลี้ลับอันไม่อาจบรรยายกระจ่าง ส่วนสั่วหม่ายืนพาดค้อนสองอันไว้ยังบ่าที่หนาราวกับวัว จ้องมองสือหย่งหลุนด้วยแววตาถมึ-ทึง แล้วเจ้าสำนักพยัคฆ์อมตะก็กล่าวเนิบนาบ “เราพบกันตั้งแต่เช้ากลับแทบไม่มีเวลาสนทนา ข้าอยากบอกเหลือเกินว่าได้พบคุณชายรองสืออีกครั้งหลังการตายของอาเค่อ ท่านแลองอาจขึ้นมากทีเดียว” “เจ้าสำนักจางเอ่ยถึงเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ผู้เยาว์ระลึกได้ อยากขออธิบายว่ายามนี้ข้าถูกใส่ร้ายเฉกเช่นเมื่อคราวก่อน ขอเจ้าสำนักจางเห็นใจปล่อยข้าไปพบพี่ชาย จากนั้นจะรีบย้อนมาพิสูจน์ความบริสุทธิ์ตัวเอง ไม่มีบิดพลิ้วเป็นแน่” “คุณชายไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้น ข้าก็ทราบว่าท่านบริสุทธิ์” สัญชาตญาณระแวงภัยกระตุ้นจนสือหย่งหลุนขนลุกเกรียว “ขออภัยเจ้าสำนักจาง แต่ในสถานการณ์ครุมเครือเช่นนี้ ผู้ที่สามารถมั่นใจในความบริสุทธิ์ของคนที่ถูกปรักปรำคงมีแค่สองจำพวก หนึ่งคือคนที่ถูกปรักปรำเสียเอง หรือไม่ก็คือคนที่เป็นพวกเดียวกับผู้ปรักปรำนั้น!” ริมฝีปากจางเกิงเหยียดยิ้มอำมหิต “และข้า...ย่อมมิใช่พวกแรก” “นึกไม่ถึงว่าเจ้าสำนักภูมิฐานเช่นท่าน กลับเป็นพวกเดียวกับพรรคอสุราอาฆาต!” “นั่นต้องขอบใจเจ้า” จางเกิงเยาะหยัน “สืบเนื่องจากที่เจ้าเปิดโปงน้องชายข้าในงานวันเกิดเล่าฮูหยิน ข้าไม่เชื่อถือในเรื่องดังกล่าวจึงออกสืบข่าวหวังล้างมลทินแก่มัน นึกไม่ถึงว่าอาเค่อกลับโกหกข้าไปกระทำเรื่องชั่วช้าไว้จริง ๆ ระหว่างที่ข้ากำลังสับสนผิดหวัง เศรษฐีไร้ยางอายซึ่งระแคะระคายที่ข้าพยายามค้นหาเบาะแส ก็ได้ติดต่อมา” สือหย่งหลุนล่วงรู้มาก่อนแล้วว่าเศรษฐีไร้ยางอายกับหมอเหวินคือบุคคลผู้เดียวกัน จึงแทบไม่แสดงอาการแปลกใจ เพียงว่า “สมาคมรัตติพิกลกลับรู้จักพลิกแพลงการคุกคามให้ประโยชน์ แต่อย่างไรท่านก็เป็นถึงเจ้าสำนักผู้มีเกียรติ จนข้าอยากรู้ข้อเสนอที่แลกเปลี่ยนกับการแปรพักต์ของท่านเหลือเกิน” “ย่อมเป็นตำแหน่งตำแหน่งเจ้ายุทธจักร!” “หืมม์ หากปัจจุบันนี้ข้าเห็นว่าคนที่เข้าใกล้ตำแหน่งดังกล่าวมากที่สุด น่าจะเป็นโจซานตงมิใช่หรือ” “ฮ่า ๆ ข้าทำความตกลงกับสมาคมรัตติพิกล มิใช่พรรคอสุราอาฆาตเสียหน่อย!” สือหย่งหลุนหรี่ตา ฟ่านไป่หนิงเคยคาดเดาไว้ว่าสุดท้ายสมาคมรัตติพิกลต้องหักหลังพรรคอสุราอาฆาต นับว่าไม่ผิดพลาดแม้แต่น้อย ทว่าด้วยฝีมือโจซานตงยามนี้ สมาคมรัตติพิกลจะกำจัดมันได้อย่างไรกัน เด็กหนุ่มขบคิดพลางซักไซ้ต่อว่า “ถ้าท่านเป็นคนของฝ่ายตรงข้าม ไฉนไม่ร่วมมือกับตระกูลโต่วเร่งสังหารเหล่าจอมยุทธ์เล่า” “เพราะหน้าที่ข้าในวันนี้คือหลังจากโต่วจินเซิงและชายชุดม่วงจัดการภารกิจเรียบร้อย ค่อยยุแยงจอมยุทธ์ที่เหลือให้จัดการเจ้าและนังหนูจอมอวดดีซะ หลังจากนั้นก็อาศัยความดีที่ชี้เบาะแสคนวางยา มาสร้างบารมีในวงการนักเลงเพื่อเป็นรากฐานสำหรับฐานะเจ้ายุทธจักรในลำดับถัดไป” แววตาคนพูดลุกวาวด้วยความละโมบ “เสียดายแต่ว่าพวกเจ้าออกจากบ้านพักไปก่อน ตอนย้อนกลับมาข้าก็ไม่มีจังหวะเหมาะสมเสียที จึงแสร้งทำเป็นขับพิษแล้วเข้าสมทบพวกจอมยุทธ์ไล่ตามเจ้า กระทั่งตอนปะทะกับชายชุดม่วงเมื่อครู่ ข้าก็สังเกตเห็นเจ้ากระโดดขึ้นต้นไม้พอดี จึงแอบหลบจากกลุ่มเพื่อติดตามมา” “นึกไม่ถึงว่าการคงอยู่ของข้า จะทำให้เจ้าสำนักจางต้องวุ่นวายเพียงนี้” “แผนที่เตรียมการอย่างยากลำบากสำเร็จอย่างงดงาม ใครจะปล่อยตัวเกะกะเช่นเจ้าไว้เล่า” สิ้นประโยคโบกมือหนึ่งครั้ง เหมียวกงจู่ก็ขยับกระบี่คู่สลับไปมา สั่วหม่าควงค้อนในมือเป็นวงกว้าง แล้วพากันทะยานใส่สือหย่งหลุนโดยพร้อมเพรียง! เด็กหนุ่มกระโดดหลบการโจมตีไปด้านข้าง กระบี่คู่นัยน์ตาเหยี่ยวกลับตวัดกระบี่ขวางไว้ได้ สือหย่งหลุนรีบฉีกตัวย้อนทางพลางก้มหลบค้อนบดบรรพตที่เหวี่ยงเพื่อหวังตอกใส่หลังคอ แรงเสียดสีจากค้อนทิ้งความร้อนไว้บนผิวหนังช่างน่าขนลุก ยามนั้นประกายโลหะวาบเข้าตาจนแทบลืมไม่ขึ้น สือหย่งหลุนอาศัยสัญชาตญาณยื่นนิ้วในถุงมือต้านพสุธาคว้าจับกระบี่ซ้ายของเหมียวกงจู่เอาไว้ได้ ทว่าต้นขาพลันเจ็บแปลบ นึกรู้ทันทีว่ากระบี่ขวาของอีกฝ่ายวกมาแทงอย่างแม่นยำ จึงตัดสินใจกระโจนถอยจากอันตราย ขณะกำลังลอยตัวกลางอากาศ นัยย์ตาสือหย่งหลุนค่อยสามารถลืมขึ้น ภาพแรกที่ปรากฏสู่คลองจักษุ คือรอยยิ้มเหี้-มเกรียมของจางเกิงซึ่งยังคงยืนกอดอกอยู่ห่าง ๆ แวบนั้นเด็กหนุ่มผุดความคิดชั่ววูบว่ากระทั่งตอนที่จางเกิงยังไม่ร่วมลงมือ มันก็ย่ำแย่เพียงนี้แล้วหรือนี่ หากต้องการเอาตัวรอดมีแต่พยายามคิดหาแผนการเหมาะสมเท่านั้น ทว่ามันมิใช่ฟ่านไป่หนิง ในเวลาเพียงชั่วอึดใจมันจะทำอะไรได้ มันจะ... ความเจ็บปวดถาโถมใส่หน้าอกจนความคิดปลิดปลิวหาย แรงเหวี่ยงจากค้อนในมือสั่วหม่ายันร่างสือหย่งหลุนกระแทกต้นไม้ดังพลั่กก่อนรูดตามลำต้นหล่นพื้น ฟองเลือดผุดเต็มจมูก ทั้งร่างสั่นกระตุกราวปลาถูกทุบ พร้อมสติอันเรือนลางที่กระหน่ำบอกว่า เหมี่ยวกงจู่และสั่วหม่ากำลังย่างสามขุมเข้ามา หมายเผด็จศึกเป็นครั้งสุดท้าย น่าขันที่ในช่วงเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย สือหย่งหลุนมิได้นึกถึงพี่ชายซึ่งพยายามดั้นด้นไปหาแม้แต่น้อย ในห้วงคำนึง...กลับปรากฏเพียงใบหน้าฟ่านไป่หนิงเท่านั้น ********** สองเท้าดรุณีน้อยชะงักเมื่อประจักษ์กับการต่อสู้เบื้องหน้า หากมองผ่านม่านต้นไม้เรียงรายออกไปจะเห็นผาดงแล้งอยู่ลิบ ๆ ส่วนการปะทะดุเดือดเกิดที่ชายป่าถัดเข้ามาเล็กน้อย ผู้ซึ่งยังพอขยับกายได้ก็โถมโจมตีหรือป้องกันเป็นชุลมุน เพราะในสถานที่นั้นสิ่งที่หยุดเคลื่อนไหวมีอยู่แค่สองอย่าง หนึ่งคือต้นไม้...สองคือคนตาย! ซากศพทอดร่างระเกะระกะตามผืนป่า นางมองปราดเดียวก็บอกได้ว่ามีแต่บรรดาชายชุดม่วงกับคนของตระกูลสือเท่านั้น ใช่แล้ว...นี่คือการต่อสู้ระหว่างพรรคอสุราอาฆาตกับขบวนของสือหย่งจวินนั่นเอง หลานคนโตสกุลสือกำลังหักหาญอยู่กับชายชุดม่วงเกือบสิบคน กระบี่ประจำตัวฉวัดเฉวียนโลดแล่นไม่ขาดช่วง :-)แทงครั้งใดต้องเรียกเลือดตอบแทนแทบทุกครา ทว่าจำนวนศัตรูมีมากเกินไป อีกทั้งบริวารในตระกูลที่เหลือก็ถูกชายชุดม่วงพัวพันอยู่รอบนอกมิอาจยื่นมือเข้าช่วย เสียงร้องเรียกคุณชายด้วยความเป็นห่วง ผสมเสียงตะโกนชื่อสือหย่งจวินจากพวกชายชุดม่วงที่รายล้อมมัน ปะปนจนยามกระชั้นชิดทำให้ดรุณีน้อยเข้าใจผิดว่าเป็นชื่อของสือหย่งหลุนจึงรีบรุดมา เหตุการณ์คับขันนางย่อมไม่คิดมากความ กระทืบเท้าครั้งเดียวร่างก็ลอยละลิ่วลงเคียงข้างสือหย่งจวิน สะบัดฝ่ามือขวับ ๆ ซัดโดนจุดชีพจรสมุนพรรคอสุราอาฆาตจนล้มลุกคุกคลาน ด้านหลานคนโตสกุลสือแทบไม่มีเวลาให้ประหลาดใจ รีบฟันศัตรูเบื้องหน้าซ้ำจนขจัดหมดสิ้น ก่อนทั้งสองจะแยกย้ายไปช่วยเหลือคนของตระกูลสือ ชายชุดม่วงเมื่อตกเป็นรองก็ระส่ำระสายแตกกระจายหายเข้าป่าจนหมด สือหย่งจวินได้โอกาสรีบคว้าข้อมือฟ่านไป่หนิงไว้ ตะโกนร้องเสียงพร่า “พวกเรา รีบหนี!” แล้วฉุดตัวดรุณีน้อยวิ่งไปในทิศตรงกันข้ามกับผาดงแล้งอย่างรวดเร็ว นางกำลังจะอ้าปากถามความเป็นมา สือหย่งจวินกลับหยุดฝีเท้าฉับพลัน ปล่อยมือนางแล้วเริ่มกระชับกระบี่ในมือมั่น แผ่นหลังซึ่งโยนขึ้นลงด้วยอาการหอบเหนื่อยเขม็งเกรียวเพราะความเคร่งเครียดเด่นชัด ถัดจากสือหย่งจวินไปทางด้านหน้า บุรุษร่างสันทัดในชุดสีส้มอ่อนปักดิ้นทอง กำลังยืนกอดอกหยิ่งผยอง เขม้นมองพวกนางราววิฬาร์จ้องมุสิก มิใช่ใครอื่น คือประมุขพรรคอสุราอาฆาตโจซานตงนั่นเอง! ฟ่านไป่หนิงนิ่งงันดั่งถูกสาป แอบร่ำร้องเรียกชื่อสือหย่งหลุนแทบขาดใจ... ********** จบตอนที่ 85 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 18:38:36

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณรุริกะ, คุณแพรวดาว, คุณชัดเจนน้องนาง, คุณ NUAOFFYHUB, คุณ Kiwi_brown, คุณ mementototem, คุณลูนาติก และคุณ Psycho man นะค้า คุณรุริกะ - เง้อ ขอสารภาพว่าชื่อตัวละครในเรื่องนี้ ใช้หาจาก google แล้วมั่วเอาค่ะ (ฮา) จริง ๆ ที่แนะนำก็มักอ้างจากนี่ค่ะ http://writer.dek-d.com/melody_fu/story/view.php?id=410682 (ขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วย ^_^) แต่ชื่อน้อย เลยหาจากนู่นบ้างนี่บ้าง เช่นเอาชื่อดาราจีนมาเปลี่ยนแซ่ซะงั้น (ฮา)               จริง ๆ ตอนแรกสุดหาข้อมูลจากหนังสือ "3500 ลำดับขีดอักษรจีน" ค่ะ เพราะมีคำแปลให้ทีละตัวอักษรเลย แต่ดันเกิดปัญหาเวลาออกเสียงพินอิน (ตัวอักษรจีนจะมีการกำกับเสียงด้วยตัวอักษรโรมันพร้อมสัญลักษณ์ประหลาด ๆ เรียกพินอินค่ะ รายละเอียดตามนี้ http://th.wikipedia.org/wiki/%E0%B8%9E%E0%B8%B4%E0%B8%99%E0%B8%AD%E0%B8%B4%E0%B8%99) มาเป็นเสียงไทย เพราะดูไม่ค่อยมีมาตราฐานเท่าไหร่อ่ะ เช่น คำว่าดอกไม้ แต้จิ๋วออกเสียงฮวย ส่วนจีนกลางบางทีก็ฮัว บางทีก็ฮวา อร๊ายยย สับสน              พล่ามมาซะยาว ไม่ได้ช่วยอะไรคุณรุริกะเลยอ่ะ (ฮา) แต่เค้ามีคำแนะนำน้า เพราะเค้าแอบรู้มาว่าคุณนูเรียนภาษาจีนอยู่ อิ ๆ คุณนูขา ช่วยเค้าหน่อยน้า ^_^ คุณแพรวดาว  - อ่านแต่ละชื่อแล้วนั่งฮาอยู่เกือบสิบนาที คิดได้ไงอ่ะ ชอบ ^_^ คุณนู - โอ ชื่อได้ใจ (ฮา) ว่าแต่คุณรุริกะถามเค้าเรื่องชื่อจีนอ่ะ เค้าตอบไม่ได้ คุณนูช่วยเค้าหน่อยน้า (อ้อน) ^_^ คุณ scottie - ไม่ใช่ศิษย์พี่ใหญ่ค่า กลายเป็นคนคุ้นหน้านี่เอง ฮี่ ๆ คุณลูนาติก - เฉลยบทนี้แล้วค่า ^_^ คุณใยไหมกะใบม่อน - ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะ ^_^ คุณ Psycho man - อร๊ายยย อยากคุยเรื่องฝีมือตาหย่งหลุนแต่กลัวสปอยด์ รอเฉลยแล้วขอคุยเรื่องนี้ซ้ำนะค้า คุณจอมยุทธนักสืบ - ผู้เขียนพยายามบังคับตัวเองให้เขียนให้ได้อาทิตย์ละตอนค่ะ ม่ายงั้นเรื่องมาราธอนเรื่องนี้คงไม่มีวันจบ ^_^ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน พบกันศุกร์หน้านะค้า ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 19:03:35

ความคิดเห็นที่ 4 จะให้ช่วยเรื่องอะไรก็บอกมาได้เลยค่ะ แต่ช่วยได้รึป่าวก็อีกเรื่องนึง (ฮา) จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 20:20:11

ความคิดเห็นที่ 5 แต่ก็ปลอมเป็นศิษย์พี่ใหญ่ไง โอย ตัวละครเยอะ จำมะค่อยได้ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 20:56:53

ความคิดเห็นที่ 6 ขอบคุณคุณจันทร์มากๆค่ะ ยากไม่ใช่เล่นเลยเนอะคะ เขียนนิยายกำลังภายในนี่ เค้าแอบไปดู link ที่ให้มาแล้ว 勇君 = หย่งจวิน   =   ผู้กล้า   สือหย่งจวิน = ผู้กล้าแซ่สือ ใช่ป่าวคะ  เท่ๆๆๆ มีอีกๆ 勇倫 = หย่ง หลุน =  กล้าหาญ มีคุณธรรม            สือหย่งหลุน = คนนี้ต้องกล้า+มีคุณธรรมด้วย แค่ชื่อก็สนุกแล้ว ถ้าได้ลองเขียน เค้าจะตกหลุมรักตัวละครแบบคุณจันทร์บ้างไหมนี่  แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 55 08:52:35 แก้ไขเมื่อ 13 ม.ค. 55 21:11:15 จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 21:08:09

ความคิดเห็นที่ 7 ^ เอ่อ... คนข้างบนนั้น ช่วยตัวเองก่อนดีมั้ย จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 13 ม.ค. 55 21:12:27

ความคิดเห็นที่ 8 ^ อะไรนั่น ^__^ ตัวละครแสบๆ ดูเหมือนหลังจากหายไปพักหนึ่ง กกลับมาอีกแล้ว เย อ่านไปอ่านมา ผมชักชอบสมาคมรัตติพิกลแฮะ จากคุณ : สมาชิกใหม่สมาคมรัตติพิกล (GTW) เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 00:00:15

ความคิดเห็นที่ 9 อิอิ...คุณจันทร์ชอบเหรอ? เค้าก็จำมาอีกทีนั่นล่ะ ... แฮ่ๆๆ หย่าไขสือ อีกชื่อนึงเนอะ...ฮี่ๆๆ ^________^ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 10:11:54

ความคิดเห็นที่ 10 คุณจันทร์ได้ดูเรื่องพยัคฆ์ตะลุยพยัคฆ์หรือยังครับ เรื่องสนุกพอใช้ได้เลยนะครับ จากคุณ : ชื่อดีดีไม่มีให้เลือก เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 17:05:21