PANTIP.COM : W11575835 ทะเลดอกไม้ไฟ [ตอนที่ 8] [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

ตอนที่ 8

เนเนสต์เดินไปเดินมาสลับกับมองนาฬิกาข้อมืออย่างเป็นกังวลอยู่ตรงตู้ยามหน้าประตูรั้วบ้าน ตั้งแต่กลับมาถึงเมื่อประมาณสองชั่วโมงที่แล้ว และจนป่านนี้ซึ่งใกล้เวลาเที่ยงคืนเข้าไปทุกที
มีมี่ก็ยังกลับมาไม่ถึงบ้านเลย ขณะกำลังเดินวนไปวนมาอยู่นั้น แสงไฟจากรถยนต์คันหนึ่งที่แล่นเข้ามาก็ทำให้หญิงสาวต้องหยุดมองและหลบไปยืนชิดอีกด้านของถนนเพื่อไม่ให้ขวางทางเข้า พอมองเห็นรถยนต์ได้ถนัดตาว่าเป็นรถของคาจาร์ก็นึกแปลกใจนิดหน่อยว่าบิดาเข้ามาทำอะไรที่นี่ เวลานี้

“มายืนทำอะไรน่ะ เนเนสต์ ดึกป่านนี้แล้ว ลูกน่าจะอยู่ในห้องนอนมากกว่านะ”

คาจาร์ลดกระจกลงมาถามผู้เป็นบุตรสาวบุญธรรมด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม หากแววตาก็แฝงความห่วงใยอยู่ไม่น้อย

“ลูกมารอเพื่อนค่ะ เราไปเที่ยวงานที่ชายหาดทางใต้แล้วพลัดหลงกัน ป่านนี้ยังกลับมาไม่ถึงบ้านเลย”

“เพื่อนของลูก คนที่เดยันบอกว่าท่าทางแปลกๆ แต่งตัวปิดหน้าปิดตาแล้วก็เดินหลังค่อมๆใช่รึเปล่า ตั้งแต่เขามาอยู่นี่ พ่อยังไม่มีโอกาสได้พบเจอเลย”

“ลูกก็คิดว่ากำลังจะหาโอกาสพามีมี่ไปทำความรู้จักกับพ่อเหมือนกันค่ะ แต่เห็นว่าช่วงนี้พ่องานยุ่งๆ ไม่ค่อยมีเวลา”

คาจาร์พยักหน้าเข้าใจ

“ยังไง ถ้าเพื่อนของลูกกลับมาแล้วก็รีบเข้าบ้านนอนซะ มันดึกแล้ว พ่อจะเข้าไปคุยเรื่องสำคัญกับเดยันหน่อย แล้วถ้ามีเวลาว่างจะให้คนมารับลูกกับเพื่อนไปทานมื้อเย็นด้วยกันสักมื้อ”

พูดจบ เขาก็ปิดกระจกและรถยนต์ก็แล่นเข้าไปในตัวบ้าน ในขณะที่เนเนสต์ก็ยังอยู่รอมีมี่ด้วยความเป็นห่วงต่อไป

“นั่นคุณมีมี่รึเปล่าครับ คุณเนเนสต์”

เสียงจากยามรักษาความปลอดภัยที่คอยช่วยมองหามีมี่อีกคนเอ่ยขึ้น พลางชี้ไปยังอีกฟากถนน เนเนสต์มองตามแล้วก็ยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกทั้งโล่งใจและดีใจที่เห็นร่างในชุดคลุมสีดำกำลังเดินข้ามถนนมาช้าๆ ท่าทางเหมือนเหน็ดเหนื่อยเต็มที

“มีมี่ หายไปอยู่ไหนมา ฉันเป็นห่วงแทบแย่แน่ะ อย่าบอกนะว่าคุณหาทางกลับบ้านไม่ถูก”

เนเนสต์เดินเข้าไปหามีมี่ด้วยท่าทางดีใจ หญิงสาวมองสำรวจไปทั่วร่างผอมสูงของเพื่อนอย่างสำรวจ ก็ไม่พบว่ามีสิ่งใดผิดปกติ นอกจากความเหนื่อยล้าอย่างเห็นได้ชัดเท่านั้น

“ขอโทษที่ทำให้ต้องเป็นห่วง ฉันแค่นั่งรถผิด เลยต้องย้อนกลับมาใหม่ แต่ก็ลงผิดป้ายอีก กว่าจะถึงได้ เล่นเอาเหนื่อยเลย”

มีมี่ตอบเสียงเบาเหมือนคนหมดแรง เนเนสต์มองสบตาเพื่อนแล้วก็ได้แต่เห็นใจ การขึ้นลงรถโดยสารประจำทางคงไม่ใช่สิ่งที่มีมี่คุ้นเคยนัก จะหลงทางก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

“กลับมาได้อย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว ฉันว่า มีมี่ต้องมีโทรศัพท์มือถือเป็นของตัวเองแล้วล่ะ เอาไว้ใช้เผื่อฉุกเฉินไง”

เนเนสต์เสนอแนะ ขณะเดินจูงมือมีมี่เข้าไปในบ้าน

“อย่าเลยเนเนสต์ ฉันเกรงใจ สิ้นเปลืองเปล่าๆจ้ะ ฉันสัญญาว่าต่อไปจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้ว”

“ไม่เอาน่า มีมี่ เกรงใจอะไรไม่เข้าเรื่อง เครื่องมือสื่อสารในยุคนี้เป็นสิ่งจำเป็นมากนะ แล้วมันก็ไม่ได้สิ้นเปลืองอะไรมากมายด้วย ถ้าไม่อยากให้ฉันต้องเป็นห่วงไปมากกว่านี้ อย่าปฏิเสธเลยนะ “

ได้ยินคำยืนกรานด้วยน้ำเสียงหนักแน่นจริงจังของเนเนสต์แล้ว มีมี่ก็ไม่กล้าแย้งอะไรอีก ทั้งที่ในใจไม่ได้รู้สึกอยากได้โทรศัพท์มือถือเป็นของตัวเองเลยสักนิด

รถยนต์ซีดานสีดำคันหรูที่จอดอยู่ ค่อนข้างดึงดูดสายตามีมี่ให้หันไปมองด้วยความสงสัย เพราะปกติ พาหนะของบ้านหลังนี้จะเป็นรถตู้และรถแวน รวมไปถึงรถจักรยานยนต์ของผู้ชายหลายๆคนด้วย แต่รถยนต์เยอรมันคันนี้ มีมี่ก็เพิ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรกครั้งนี้เอง

“รถของพ่อฉันเองแหละ วันนี้พ่อแวะมาคุยธุระกับพี่เดยัน เอ้อ พ่อบอกด้วยว่า ถ้าวันไหนมีเวลาว่างจะให้คนมารับมีมี่กับฉันไปรับประทานอาหารด้วย ตั้งแต่มีมี่มาอยู่ที่นี่ก็ยังไม่ได้รู้จักกับพ่อฉันอย่างเป็นทางการเลยนี่”

เนเนสต์อธิบายอย่างพอจะเดาความสงสัยในสายตาของมีมี่ได้ มีมี่เพียงแต่หันมาพยักหน้าแล้วนิ่งเงียบไปโดยไม่พูดหรือซักถามอะไรอีก ทั้งสองคนพากันเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของตน ซึ่งห้องนอนของมีมี่อยู่ถัดจากห้องนอนของเนเนสต์ไปด้านในสุดของมุมตึก

“ขอบใจอีกครั้งนะจ๊ะเนเนสต์ที่อุตส่าห์ยืนรอฉันจนดึกดื่น พักผ่อนเยอะๆและขอให้นอนหลับฝันดี”

มีมี่เอ่ยขึ้นเมื่อมาถึงหน้าประตูห้องนอนของเนเนสต์

“ฝันดีเช่นกัน มีมี่”

เนเนสต์ตอบด้วยรอยยิ้มแล้วเปิดประตูเดินเข้าห้องไป ในขณะที่มีมี่ก็เดินกลับเข้าไปนั่งในห้องนอนตัวเองด้วยแววตาครุ่นคิดอย่างหนัก การที่คาจาร์มาคุยกับเดยันเป็นการส่วนตัวถึงที่นี่ ต้องไม่ใช่เรื่องธรรมดาแน่ เธอพอรู้ว่า ห้องนอนของเดยันเป็นห้องใต้หลังคาของบ้านหลังนี้ ซึ่งบันไดทางขึ้นนั้นอยู่อีกฟากของมุมตึก เรียกว่าเป็นตำแหน่งเดียวกับห้องนอนของเธอแต่อยู่คนละมุม หญิงสาวเหลือบไปมองนาฬิกาที่ผนังห้อง ขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนครึ่ง ทุกคนที่อาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ส่วนใหญ่ก็เข้าห้องนอนของตัวเองกันหมดแล้ว ถ้าอยากรู้เรื่องราวที่สองพ่อลูกกำลังพูดคุยปรึกษาหารือกัน มีทางเดียวให้มีมี่เลือกคือเธอต้องเสียงขึ้นบันไดห้องใต้หลังคาของเดยันไปแอบฟังตรงหน้าประตู มีมี่นั่งถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างลังเล แล้วอีกไม่ถึงห้านาทีต่อมา หญิงสาวก็ตัดสินใจลุกออกไปเปิดประตูห้องให้เบาที่สุด โถงทางเดินด้านนอกเงียบกริบ มีแสงจากโคมไฟเปิดอยู่เพียงบางจุด หญิงสาวค่อยๆเดินตรงไปอีกฟากของตึกด้วยความตื่นเต้น ภาวนาว่าอย่ามีใครเปิดประตูโผล่มาจากห้องนอนในเวลานี้เลย และในที่สุดเธอก็หยุดยืนอยู่ตรงบันไดเวียนที่เป็นทางขึ้นไปบนห้องนอนของเดยัน แค่เงยหน้ามองขึ้นไปก็เห็นบานประตูปิดสนิท ซึ่งเสี่ยงต่อการถูกจับได้ว่ามาแอบฟังเป็นอย่างยิ่ง หญิงสาวมองสำรวจไปรอบๆบริเวณเพื่อหาจุดที่ใกล้ที่สุดที่เธอจะได้ยินเสียงจากห้องนอน แต่บริเวณที่ยืนอยู่นี้มันไกลเกินกว่าจะได้ยินเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา ทันใดนั้นเองประตูห้องนอนของเดยันก็ขยับคล้ายมีใครเปิดออกมา มีมี่รีบหลบออกไปด้านหลังประตูทางลงบันไดหนีไฟที่เปิดอ้าอยู่อย่างรวดเร็ว หัวใจของหญิงสาวเต้นรัวแรงเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆเดินลงบันไดเวียนพร้อมกับเสียงพูดคุย

“ถ้างานนี้เราทำสำเร็จ ภาพพจน์ของฝ่ายรัฐบาลก็จะยิ่งดูแย่ลงไปอีก แทบจะหมดความน่าเชื่อถือกันเลยล่ะ”

“พ่อคอยดูผลงานของผมได้เลยครับ เรื่องสนุกๆแบบนี้ ผมชอบอยู่แล้ว”

“ยังไงก็ระวังด้วยล่ะ อย่าให้มีอะไรโยงใยหรือข้องเกี่ยวมาถึงสมัชชาฯของเราเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น งานต่อไปของเราก็อาจจะยากขึ้น”

“ครับพ่อ”

“พ่อต้องไปแล้ว มีงานต้องทำอีกเยอะ ถ้าลูกมีปัญหาอะไรโทรหาได้ตลอดเวลา หวังว่าสัปดาห์หน้าจะได้ข่าวที่น่าชื่อใจตามหน้าหนังสือพิมพ์ทุกฉบับเลยนะเดยัน”

เสียงพูดคุยที่มีมี่ได้ยินยุติลงเพียงแค่นี้ หญิงสาวหยุดยืนรอจนแน่ใจว่าไม่มีใครยืนอยู่ตรงเชิงบันได้แล้ว จึงค่อยๆย่องออกมาจากหลังบานประตูอย่างเงียบเชียบ พอเดินออกไปที่ระเบียงมุกตรงที่เคยมานั่งดื่มน้ำชากับสองพี่น้องก็เห็นรถยนต์สีดำของคาจาร์กำลังแล่นออกจากประตูรั้วบ้านและหายลับสายตาไปในไม่กี่วินาที หญิงสาวรีบเดินกลับเข้าไปที่ห้องนอนด้วยและคิดถึงคำพูดที่ได้ยินคาจาร์คุยกับเดยันอย่างคิดไม่ตกว่าทั้งสองกำลังวางแผนทำอะไรอยู่ คำพูดว่า สัปดาห์หน้า เป็นเหมือนกุญแจสำคัญของสิ่งที่ได้ยินทั้งหมด มีมี่คาดเดาไม่ออกเลยว่า สัปดาห์หน้าจะมีอะไร แต่บางทีหนังสือพิมพ์ในห้องสมุดของพิพิธภัณฑ์กับเนเนสต์อาจมีคำตอบให้กับเธอได้ หญิงสาวเชื่อมั่นเช่นนั้น ระหว่างกำลังใช้ความคิดอย่างมีสมาธิอยู่นั่นเอง เสียงเคาะประตูห้องนอนก็ดังขึ้น และมีมี่ก็จำได้ทันทีว่า จังหวะและน้ำหนักการเคาะประตูแบบนี้คือเนเนสต์นั่นเอง

“มีอะไรรึเปล่า ฉันคิดว่าเนเนสต์นอนหลับไปแล้วซะอีก”

“สงสัยจะดื่มกาแฟไปเยอะเลยตาค้างน่ะสิ ถ้ามีมี่ยังไม่ง่วง ไปที่ห้องฉันสักแป๊บได้รึเปล่า”

“ได้สิ แต่ขอฉันอาบน้ำก่อนนะ ตั้งแต่กลับมาฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย แล้วจะรีบตามไป”

เนเนสต์พยักหน้าอย่างยินดีก่อนจะปิดประตูกลับไปยังห้องนอนของตน

มีมี่ใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวไม่นานก็ตามเนเนสต์ไปที่ห้อง พอเคาะประตูและได้รับเสียงตอบว่าไม่ได้ล็อคก็เปิดเข้าไปและเห็นเจ้าของห้องนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นพรมหน้าเตียงนอน พร้อมกับอุปกรณ์วาดรูปและกระดาษกับสีชอล์ควางเกลื่อนกลาดอยู่เต็มพื้น

“อย่าบอกนะ ว่ามีมี่อาบน้ำแล้วก็เข้านอนชุดนี้น่ะ”

เนเนสต์เงยหน้าขึ้นมาเห็นมีมี่ในชุดคลุมสีดำมิดชิดเหมือนเดิมก็ถามอย่างไม่เข้าใจ หากคำตอบที่ได้รับกลับไม่เกี่ยวกับที่คนถามอยากรู้เลยสักนิด

“กำลังออกแบบดอกไม้ไฟที่จะใช้ส่งเข้าประกวดอยู่เหรอ สีสันสดใสดีจัง”

พูดพลางย่อตัวนั่งลงบนพื้นและหยิบกระดาษซึ่งมีภาพการออกแบบที่เนเนสต์วาดและลงสีด้วยตัวเองมามองดูใกล้ๆ

“แค่ช่วยพี่เดยันเล็กๆน้อยๆ ในส่วนอื่นๆ ทั้งเรื่องส่วนผสมพวกสารสี สารเชื้อเพลิง สารเคมีหรือคิดสูตรใหม่ๆในการทำ พี่เดยันเป็นคนทำเองหมด ฉันแค่ออกไอเดีย ว่าอยากให้ออกมาเป็นรูปแบบไหน ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยนะมีมี่ ถามจริงเถอะ ใจคอจะไม่ยอมให้เห็นหน้าที่แท้จริงเลยใช่มั้ย หรือฉันยังมีอะไรที่เธอไม่ไว้ใจ”

ทั้งน้ำเสียงและสายตาที่มองมาอย่างตัดพ้อ ทำให้มีมี่ต้องหลบสายตาอย่างลำบากใจ

“มันไม่ใช่อย่างที่เนเนสต์คิดเลยนะ ฉันขอโทษจริงๆ ที่ต้องเป็นแบบนี้ ใบหน้าและดวงตาอีกข้างของฉันมันน่าหวาดกลัวเกินกว่าจะให้ใครเห็น ช่วยเข้าใจฉันด้วย”

เนเนสต์ฟังเหตุผลเดิมๆของมีมี่แล้วก็ไม่อยากจะเซ้าซี้อะไรอีก

“เอาล่ะ ลืมๆเรื่องนี้ซะ แล้วมาช่วยออกแบบดอกไม้ไฟกันเถอะ ได้มีมี่มาช่วย คงทำให้ฉันมีไอเดียใหม่ๆขึ้นมาได้บ้าง”

“คุณเดยันนี่เก่งจังเลยนะ ทำดอกไม้ไฟด้วยตัวเองก็ได้ด้วย”

มีมี่พูดด้วยน้ำเสียงชื่นชม

“พี่เดยันเป็นลูกหลานของตระกูลช่างทำดอกไม้ไฟ แต่ครอบครัวของเขาประสบอุบัติเหตุทางเรือเสียชีวิตกันหมด ทำให้เขาต้องกลายเป็นเด็กตัวคนเดียวตั้งแต่อายุสิบขวบ พี่เดยันรับจ้างทำงานเล็กๆน้อยๆอยู่ในหมู่บ้านช่างทำดอกไม้ไฟ อยู่เกือบสองปี เรียนรู้ทุกขั้นตอนการทำดอกไม้ไฟแทบทุกอย่าง แต่ไม่เคยลงมือทำเอง แล้วพ่อก็ไปเจอเขาตอนรับจ้างถือดอกไม้ไฟเร่ขายที่ตลาดนัด พอได้คุยกันพ่อก็รู้สึกถูกชะตาเลยพาพี่เดยันมาอยู่ด้วยในฐานะลูกชายบุญธรรม พี่เดยันชอบเรียนวิชาวิทยาศาสตร์มาก โดยเฉพาะเคมี กับฟิสิกส์ มันก็เลยยิ่งช่วยต่อยอดความรู้เรื่องการทำดอกไม้ไฟของเขาไงล่ะ”
“ยิ่งฟังที่เนเนสต์เล่า ฉันก็รู้สึกดีใจมากนะที่ได้มีส่วนร่วมในการทำดอกไม้ไฟประกวดปีนี้ด้วย อีกแค่เดือนเดียวแล้วสิ อยากให้วันนั้นมาถึงเร็วๆจัง”

“ขนาดฉันได้เที่ยวงานเทศกาลทะเลดอกไม้ไฟมาตั้งแต่เด็กจนโต ฉันก็ยังตื่นเต้นทุกปี และไม่เคยรู้สึกเบื่อเลย มีมี่ต้องประทับใจและชอบงานนี้มากเหมือนฉันแน่ๆ”

สองสาวยังคงพูดคุยกันเรื่องงานเทศกาลดอกไม้ไฟจนเกือบถึงตีสอง มีมี่จึงได้กล่าวลาและกลับไปนอนที่ห้องของตัวเองด้วยความง่วงงุนเป็นที่สุด

…

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 00:07:25

ความคิดเห็นที่ 2

(ตอนที่ 8 ต่อ)

ธรณ์กลับมาถึงบ้านเอาตอนเกือบรุ่งสาง นับเป็นความโชคดีที่วันนี้มาร์ลิคไปประชุมสมัยวิสามัญของรัฐสภากับเจ้าชายฟารินอสในเมืองหลวง และซาฮินก็ยังไม่ได้มารับใช้เขาตามหน้าที่ จึงไม่ต้องคิดหาคำตอบสำหรับใครว่าทำไมเขากลับมาถึงบ้านเอาตอนเกือบจะเช้าในสภาพเหมือนคนไร้เรี่ยวแรงเช่นนี้ มือใหญ่ของชายหนุ่มยังคงถือกระดาษซึ่งพับไว้อย่างดี และเมื่อเข้ามาถึงห้องนอนเขาก็ทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม พร้อมกับเปิดคลี่แผ่นกระดาษที่ถือมาออกอ่านอีกเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็รู้ เพราะตั้งแต่ตื่นมาบนเก้าอี้ไม้ริมทางเท้าสาธารณะหน้าหน้าอู่รถโดยสารประจำเมือง ในกำมือข้างหนึ่งของเขาก็มีจดหมายฉบับนี้พับอยู่ในมือด้วย และเมื่อเปิดออกอ่านก็ต้องประหลาดใจยิ่งนัก ข้อความในจดหมายเป็นภาษาไทยเขียนด้วยปากกาสีดำ ด้วยลายมือไม่เชิงบรรจงมากนักแต่ก็ไม่ได้เขียนหวัดจนอ่านไม่ออก ทุกตัวหนังสือมีหัว อ่านง่าย คล้ายเป็นลายมือเด็กเพิ่งหัดคัดไทย หากข้อความที่เขียนนั้นบ่งบอกถึงความรู้ความเชี่ยวชาญด้านภาษาไทยของเจ้าของลายมือพอสมควร

“คุณกำลังประมาทเกินไป ฉันพยายามเตือนคุณทุกครั้งที่มีโอกาสว่าคุณควรจะกลับประเทศของคุณไปดีกว่า ที่นี่อันตรายกว่าที่คุณคิดไว้มากนัก ครั้งต่อไปคุณอาจจะไม่ได้โชคดีแค่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่ในที่สาธารณะเช่นครั้งนี้ แต่คุณอาจจะหลับไม่ตื่นเลยก็ได้ ฉันไม่ได้ขู่ ฉันแค่กำลังเตือนคุณด้วยความหวังดี ไม่ต้องสงสัยหรอกว่า ฉันทำแบบนี้ทำไม เพราะฉันเองก็ตอบไม่ได้เช่นกัน รู้ไว้แค่เพียงว่า ฉันไม่ใช่ศัตรูของคุณก็พอแล้ว แต่ถ้าคุณยังไม่เชื่อและยังดันทุรังที่จะทำงานอยู่ที่นี่ต่อไป กรุณาระมัดระวังเรื่องความปลอดภัยของตัวคุณเองมากกว่านี้ และอย่าไว้ใจใครมากเกินไป เพราะคุณที่คุณไว้ใจมากที่สุด สุดท้ายเขาอาจจะไม่ใช่คนที่คุณควรไว้ใจหรือให้ความเป็นมิตรเลยสักนิดเดียว ตรงกันข้าม เขานั่นแหละคือศัตรูที่ร้ายกาจที่สุดจนคุณไม่สามารถจินตนาการถึงความร้ายกาจนั้นได้เลย…”

ชายหนุ่มพับกระดาษแผ่นนั้นเก็บไว้ใต้หมอนและเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ตลอดเวลาที่อาบน้ำชำระร่างกาย เขาไม่สามารถสลัดข้อความในจดหมายออกไปจากความคิดได้เลย น่าแปลกนักที่เขาแทบจะจำทุกตัวหนังสือได้ขึ้นใจตั้งแต่บรรทัดแรกจนถึงคำพูดสุดท้าย ราวกับท่องจำเนื้อหาสำหรับสอบไล่ แน่นอนว่า คนที่เขียนต้องเป็นหญิงสาวในชุดคลุมสีดำคนนั้น ธรณ์พยายามคิดถึงความทรงจำสุดท้ายที่ได้พบกับเธอ เขาจำได้เพียงว่าเธอเรียกเขาให้หันไปมอง ทันทีที่สบสายตา หญิงสาวก็เอื้อมมือมาจับข้อมือเขาไว้แน่น แล้วหลังจากนั้นเขาก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนตื่นมาบนเก้าอี้ยาวริมทางเท้าใกล้ๆกับอู่รถโดยสารนั่นเอง โชคดีที่ยังมีรถรับจ้างซึ่งมีลักษณะคล้ายรถตุ๊กตุ๊กของเมืองไทย ให้บริการแก่นักท่องเที่ยวอยู่เกือบตลอดคืน เลยได้อาศัยรถรับจ้างนี้กลับมายังบ้านพัก ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาพกติดตัวทั้งโทรศัพท์มือถือและกระเป๋าสตางค์ยังคงอยู่ครบเหมือนเดิม ไม่มีอะไรหายไปแม้แต่อย่างเดียว กลับมีจดหมายติดมือให้กลับมาอ่านแล้วปวดหัวเล่นอีกต่างหาก

เสียงโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มดังขึ้นตอนที่เขาเดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำพอดี และเป็นสายจากซาฮิน สารถีคู่ใจนั่นเอง

“คุณธรณ์ครับ วันนี้คุณจะออกไปทำธุระที่ไหนรึเปล่า ตอนนี้ผมมาถึงหน้าบ้านพักของคุณแล้ว”

“ผมกำลังจะโทรตามคุณอยู่พอดีเลยซาฮิน มีหลายที่ที่ผมวางแผนไว้ว่าจะไปวันนี้ ขอเวลาประมาณ 10 นาทีแล้วผมจะรีบลงไป”

สั่งความเรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็เก็บโทรศัพท์มือถือแล้วรีบแต่งตัว ด้วยชุดแต่งกายพื้นเมืองคือเสื้อเชิ้ตแบบไม่มีปกกับเสื้อกั๊กเปิดกระดุมและกางเกงขาพอง ที่เริ่มจะคุ้นเคยมากขึ้น แล้วไม่ลืมที่จะหันไปคว้ากระเป๋ากล้องถ่ายรูปกับกระบอกใส่แผนที่ภูมิประเทศแล้วเดินลงไปหาซาฮินที่มาจอดรถยนต์รออยู่ริมรั้วหน้าบ้านพัก

“ผมอยากชมภาพรวมของสภาพภูมิประเทศของเมืองนี้และเมืองใกล้เคียงโดยรอบ คงต้องรบกวนให้คุณช่วยขับรถไปตามเส้นทางที่ผมทำเครื่องหมายไว้ในแผนที่นี้หน่อยนะ ซาฮิน หวังว่าคงไม่รบกวนจนเกินไป”

ธรณ์บอกพลางยื่นแผนที่ที่เขาทำเครื่องหมายตามจุดและเส้นทางต่างๆที่ต้องการไปให้กับซาฮิน

…

กลิ่นน้ำมันหอมระเหยจากเตาอโรมา เป็นสิ่งแรกที่มาร์ลิคสัมผัสได้เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนที่เพ้นท์เฮาส์ส่วนตัวหลังกลับมาจากการประชุม ชายหนุ่มยืนตะลึงงันราวกับต้องมนต์ ด้วยรู้แน่อยู่แก่ใจว่าผู้ที่กล้าเข้ามาทำแบบนี้ในห้องนอนของเขาจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าหญิงชารีด้าเพียงพระองค์เดียวเท่านั้น

“เธอกลับมาช้าจัง มาร์กี้ที่รัก ฉันเตรียมอาหารไว้รอตั้งนานแล้ว มีแต่ของที่เธอชอบทั้งนั้นเลย”

มาร์ลิคไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกเจ้าหญิงชารีดาดึงแขนมานั่งที่โต๊ะอาหารในบรรยากาศซึ่งประดับประดาด้วยแสงเทียนสีส้มนวลตาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทุกอย่างดูราวกับอยู่ในความฝันอันแสนหวาน ที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นความจริงขึ้นมาได้ ไวน์องุ่นรสเลิศในแก้วทรงทิวลิปถูกนำมาวางตรงหน้า ในขณะที่บนโต๊ะก็มีจานลาซานญ่ากับพาสต้าที่เขาเคยติดในในรสชาติหนักหนาสมัยเรียนอยู่อเมริกาวางอยู่ด้วย

“เป็นอะไรไปรึเปล่า ทำไมเธอไม่พูดอะไรบ้างเลยล่ะมาร์ลิค หรือว่าไม่พอใจที่ฉันเข้ามาในบ้านเธอโดยไม่ได้ขอเจ้าของบ้านก่อน”

“ไม่ใช่อย่างนั้นเลยพะยะค่ะ”

มาร์ลิครีบแย้งขึ้นมา ด้วยเกรงว่าองค์หญิงชารีด้าจะเข้าพระทัยผิด

“แล้วเป็นเพราะอะไรล่ะ ดูเธอไม่ดีใจเลยนะ ที่เรามีโอกาสได้อยู่ด้วยกันสองคนแบบนี้”

“ทำไมกระหม่อมจะไม่ดีใจ แต่ในความดีใจ มันก็มีความไม่สบายใจอยู่ด้วย อย่าทรงลืมสิว่า องค์หญิงก็มีเจ้าชายอาร์กฟาเป็นพระคู่หมั้น”

มาร์ลิคพูดเพียงแค่นี้แล้วก็ถอนใจพลางเอื้อมมือไปคว้าแก้วไวน์มาดื่มรวดเดียวหมดแก้ว

“มาร์ลิคหึงฉันงั้นเหรอ”

องค์หญิงตรัสพร้อมกับแย้มพระสรวลเล็กน้อย มาร์ลิคตวัดตามองแล้วก็หลบสายพระเนตรมองไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว

“กระหม่อมไม่บังอาจ”

เขาก้มหน้าพูดเสียงแผ่วราวกับจะให้ตนเองได้ยินเพียงคนเดียว

“ถ้าเธอไม่อยากพูดเรื่องนี้ ฉันเปลี่ยนเรื่องคุยก็ได้ วันนี้ประชุมเป็นยังไงบ้าง เห็นกลับมาก็ทำหน้าเหนื่อยๆเหมือนมีเรื่องอะไรให้คิดนักหนา ฉันแทบไม่ค่อยเห็นรอยยิ้มของเธอเหมือนตอนอยู่อเมริกาเลยตั้งแต่เจอกัน หลังจากเธอรับตำแหน่งประธานองคมนตรี หวังว่าบรรยากาศแบบอโรมาที่ฉันทำไว้ จะช่วยให้เธอผ่อนคลายได้บ้างนะ”

“ขอบพระทัยฝ่าบาท ความจริงเรื่องที่ประชุมวันนี้ก็มีเป็นเรื่องน่าเครียดทั้งนั้น การทำงานให้ถูกใจคนหมู่มาก เป็นเรื่องยาก ปัญหาที่ตามมา บางทีก็เป็นปัญหาที่เราคาดไม่ถึง แต่เราก็ต้องทำให้ดีที่สุดเพื่อประโยชน์สูงสุดของประเทศ ไม่ใช่ของใคร หรือ คนกลุ่มใดกลุ่มหนึ่งเท่านั้น “

มาร์ลิคตอบด้วยน้ำเสียงหนักใจ

“นั่นสินะ ฉันเองก็พอจะได้ยิน ได้รู้ ได้เห็นอะไรมามากเหมือนกัน อ่านหนังสือพิมพ์วันนี้ ก็มีแต่คอลัมน์วิจารณ์เรื่องการประมูลงานของบริษัทรับเหมาก่อสร้าง ที่จะรับงานในโครงการขยายช่องจราจรที่ไซเบิ้ลสัปดาห์หน้า ว่างานครั้งนี้จะซ้ำรอยกับการประมูลครั้งก่อนที่ถูกจับได้ว่ามีการทุจริตจนมีการดำเนินคดีกลายเป็นข่าวครึกโครม ให้ฝ่ายตรงข้ามหยิบเอามาเป็นประเด็นโจมตีอีกรึเปล่า”

“องค์หญิงก็ทรงทราบว่ากรณีนั้น เป็นกรณีที่เรียกว่า ปลาเน่าตัวเดียวเน่าทั้งข้อง เพราะความละโมบของเจ้าหน้าที่คนหนึ่งที่ยอมรับสินบนจากบริษัทรับเหมาเก่าแก่ แล้วก็ทำให้คนอื่นๆที่ไม่รู้เรื่องอะไรต้องมาเดือดร้อนไปด้วย งานประมูลสัปดาห์หน้านี้ จึงต้องมีมาตรการป้องกันการทุจริตที่รัดกุมยิ่งขึ้นกว่าเดิมพะยะค่ะ เพราะมูลค่าของงาน ค่อนข้างมากกว่างานครั้งก่อนเป็นเท่าตัว ต้องถูกจับตามองจากทุกทิศทางแน่ๆ การประชุมพรุ่งนี้ก็ไม่รู้จะเป็นยังไง มีแต่ปัญหาที่น่าหนักใจทั้งนั้น”

“พรุ่งนี้ยังต้องประชุมอีกเหรอ ฉันคิดว่า จบแค่วันนี้แล้ว เพราะเห็นเจ้าพี่อาร์กฟาเสด็จไปตุรกีกับเจ้าพี่ฟารินอสตั้งแต่เที่ยง”

แม้จะรู้สึกว่าพระนามของเจ้าชายอาร์กฟาเป็นเหมือนหนามที่คอยทิ่มแทงหัวใจ แต่พอได้รับรู้ว่าตอนนี้พระองค์ได้ไปไกลจากเจ้าหญิงชารีด้าแล้ว มาร์ลิคก็อดรู้สึกดีใจขึ้นมาไม่ได้ เพราะก่อนหน้านี้ เขาเข้าใจว่าเจ้าชายฟารินอสเสด็จไปราชการที่ตุรกีโดยไม่มี่ผู้ติดตาม ไม่นึกว่าจะได้ยินข่าวที่น่ายินดีที่สุดในเวลานี้

“ถึงเจ้าชายฟารินอสจะไม่อยู่ การประชุมตามกำหนดการเดิมก็ต้องดำเนินต่อไป ซึ่งเรื่องหลักๆของวันพรุ่งนี้ ก็คงเป็นเรื่องกฏหมายคุ้มครองพื้นที่ศิลปกรรมที่ไซเบิ้ล ซึ่งพื้นที่ส่วนหนึ่ง กับอาคารทรงคุณค่าแก่การอนุรักษ์ ได้รับผลกระทบจากโครงการก่อสร้างท่าเรือน้ำลึกโดยตรง สมาชิกฝ่ายค้านก็เกริ่นนำถึงปัญหาเรื่องนี้ตั้งแต่วันนี้แล้ว พรุ่งนี้บรรยากาศคงเครียดน่าดูเลยกระหม่อม”

พระหัตถ์นุ่มขององค์หญิงชารีด้าเอื้อมมาแตะที่หลังมือใหญ่ของชายหนุ่ม มาร์ลิคเงยหน้าสบสายพระเนตรแล้วก็ให้รู้สึกตื้นตันในน้ำพระทัยที่แสนอบอุ่นของพระองค์ยิ่งนัก ความรู้สึกที่เขาไม่เคยได้จากใคร นอกจากหญิงสาวสูงศักดิ์ผู้นี้เพียงคนเดียวในชีวิต

“ฉันจะช่วยอะไรเธอได้บ้างนะ นอกจากเป็นกำลังใจให้”

“กระหม่อมไม่ได้ต้องการอะไรจากองค์หญิงไปมากกว่านี้เลย ตลอดชีวิตของกระหม่อม ความรู้สึกที่องค์หญิงมอบให้ คือสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตแบบไม่มีสิ่งใดมาเทียมเท่าได้ทั้งนั้น กระหม่อมจะรับใช้องค์หญิงด้วยชีวิตและหัวใจตราบเท่าที่ยังหายใจ”

พระเนตรคมของเจ้าหญิงชารีด้าเป็นประกายอ่อนหวานจนมาร์ลิคแทบกลั้นหายใจด้วยความรู้สึกอันหลากหลายในยามนี้

“ฉันอยากให้เธอรับรู้ไว้นะมาร์ลิค ไม่ว่าต่อหน้าคนอื่นฉันจะปฏิบัติต่อเธออย่างไรก็ตาม ฉันไม่เคยรู้สึกถึงความมีชีวิตและการเป็นตัวของตัวเอง เหมือนตอนที่ฉันอยู่กับเธอเลย เธอคือกระจกที่สะท้อนตัวตนที่แท้จริงของฉัน และทำให้ฉันได้รู้ว่าความสุขที่แท้จริงเป็นเช่นไร”

…………………………………………………………………………………………………………………………………………………………

จบตอนที่ 8

จากคุณ : Travel to the moon

เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 00:08:11