ความคิดเห็นที่ 1 ในช่วงพักพักเที่ยงณิชนันท์ที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ใช้สายตาราบเรียบเพ่งมองดู บรรดาเพื่อนๆ ในห้องที่กำลังล้อมหน้าและล้อมหลังเด็กนักเรียนใหม่ของห้อง ถ้อยคำที่เล็ดลอดมาให้เธอได้ยินแว่วๆ นั้นเป็นถ้อยคำชื่นชมและยินดีที่เพื่อนๆ ในห้องจะแสดงออกเพื่อเอาใจนักเรียนใหม่ด้วยอาการเห่อ ใช่ นี่เป็นเพียงอาการเห่อ ที่มีนักเรียนใหม่ที่ดูท่าจะเรียนเก่งหน่อย เท่านั้น ไม่ได้สลักสำคัญที่จะทำให้เธอต้องเก็บมาใส่ใจ ว่าแล้วณิชนันท์ก็ตวัดสายตาหนีภาพที่เห็นตรงหน้า แต่กระนั้น ก็ยังมีเสียงหนึ่งเสียงของเพื่อนสนิทที่นั่งร่วมโต๊ะพูดขึ้นมาสะกิดใจเธออีก “หมั่นไส้พวกนั้นจังเลย เห็นนักเรียนใหม่ หน่อยก็ไม่ได้ทำเป็นเห่อ” “แต่ฉันว่าเค้าน่ารักนะ ดูสิยิ้มแย้มแจ่มใส แถมยังเรียนเก่งอีกต่างหาก” “ฉันไปหาขนมมากินดีกว่า...”   คล้ายๆ คนที่นั่งเงียบกริบอยู่ที่โต๊ะจะทนฟังเสียงพูดคุยถึงตัวนักเรียนใหม่จากเพื่อนร่วมโต๊ะ ไม่ได้  ณิชนันท์ผุดยืนขึ้นพร้อมเปลี่ยนเรื่อง เพื่อจะเลี่ยงไปเปลี่ยนบรรยากาศ  ..บอกแล้วก็เดินออกไปทันที ช่วงเวลานั้นนักเรียนใหม่ของห้อง ก็ตวัดสายตาเห็นแวบๆ ว่าณิชนันท์ได้เลี่ยงออกจากกลุ่มเพื่อน เดินตรงไปทางอื่น เด็กสาวก็หันมาคุยกับเพื่อนใหม่คนหนึ่ง “พวกเธอไปก่อนนะ  ฉันมีอะไรจะคุยกับเพลินเค้าหน่อย” จากนั้นมนัญชยา ก็สืบเท้าจะไปหาณิชนันท์ทันที และเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ทันว่ามีใครบางคนที่เธอไม่ชอบขี้หน้ากำลังเดินตรงมาหาเธออยู่  เธอจึงรีบเดินเร็วๆ ไปทางอื่น แต่มนัญชยาก็รู้แกวเธอจึงสืบเท้าให้เร็วขึ้นและเดินไปประกบ พร้อมทั้งรีบจะยื่นหน้าเข้าไปเพื่อจะคุยกับณิชนันท์ให้เป็นที่เข้าใจ  เธอพอจะรู้ว่าณิชนันท์อาจจะไม่พอใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาในวันนี้  แต่มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ ในเมื่อผลการเรียนของเธอที่ผ่านมามันก็ไม่ได้น้อยหน้าใครนินา   “ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องผิดหวัง..” เพียงคำกระซิบกระซาบเบาๆ ก็ทำให้ณิชนันท์หยุดก้าว พลางหันมาถามอีกฝ่ายด้วยความงุนงงประสมกับความหงุดหงิดเล็ก ๆ “ผิดหวัง ผิดหวังเรื่องอะไร?” “ก็ ในเรื่องที่ได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนในระดับประถมไปแข่งขันคณิตฯ คิดเร็วยังไงล่ะ” มนัญชยาหยุดพูด พร้อมทั้งมองสบกับแววตาคู่ที่ส่อแววไม่พอใจตรงหน้า “ฉันรู้ ว่าเธอต้องผิดหวังอยู่บ้างเล็กน้อย  แต่ให้ทำยังไงได้ ฉันก็ตั้งใจทำโจทย์พวกนั้นเหมือนกัน  แล้วผลที่ออกมา ฉันก็ไม่ได้คาดคิดว่า มันจะมากกว่าคนอื่นๆ” ณิชนันท์เมินหน้าหนีเพียงนิด ไม่ยอมสบสายตากับมนัญชยาแม้แต่น้อย ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถคาดเดาเจตนาของอีกฝ่ายว่าจริงใจมากน้อยแค่ไหนกับการมายืนร่ำกล่าวคำขอโทษตรงหน้า  แต่ใจของคนที่ผิดหวัง มันย่อมรู้สึกว่า นี่คือการเดินเข้ามาซ้ำเติมกันหรือเปล่า “ก็แค่เรื่องตัวแทนการแข่งขัน ที่ฉันก็ได้เป็นทุกปี  ... เอาสิ เธอจะไปแข่งแทนฉันสักปีจะเป็นไร  ฉันเบื่อจะแย่อยู่แล้ว “ ณิชนันท์หันมาออกตัวอย่างฟอร์มๆ  เธอไม่ให้ราคากับตำแหน่งนี้มากหรอก  ... ใครอยากจะเป็นก็เชิญ  “แค่นี้เองเหรอ ที่จะมาพูด ไม่เห็นมีประโยชน์อะไรเลย” แล้วณิชนันท์ก็เป็นฝ่ายเดินผ่านร่างของมนัญชยาออกไป ด้วยความถือดีอยู่ไม่น้อย  พลอยทำให้คนที่ตั้งใจจะมาคุยดีๆ หงุดหงิด  กี่ครั้งแล้วที่ณิชนันท์ทำกิริยาถือดีเช่นนี้กับเธอ .. ทั้งๆ ที่เธอก็พยายามอดกลั้นและนึกเพียงแค่ว่า  ไม่อยากยุ่งเท่าไหร่หรอก เห็นแต่ว่าอีกฝ่ายเป็นลูกสาวของผู้ที่เธอให้ความเคารพ แต่ถ้าณิชนันท์ทำเหมือนไม่แคร์ เธอก็จะไม่แคร์อีกฝ่ายต่อไป ...  ต่างคนต่างอยู่ไปเลยก็ดี.. อย่ามาล่วงละเมิดเรื่องของเธอก่อนก็แล้วกัน ไม่งั้น เธอไม่ยอมแน่ๆ!     ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ณิชนันท์เห็นบิดาเธอแล้ว ท่านกำลังยืนรออยู่ที่รถยนต์คันหรู เธอรีบเดินตรงไปท่านทันทีด้วยรอยยิ้ม  แต่ทว่าน้ำเสียงที่ดังด้านหลังและการเดินเร็วๆ เพื่อก้าวแซงเธอไปถึงตัวบิดาเธอก่อนนั้น ทำให้ณิชนันท์หยุดก้าวเพียงเล็กน้อย  เพ่งมองภาพของเด็กสาวอีกคนนั้นด้วยสายตาตกใจ “คุณลุงคะ..” คนถูกเรียกละสายตาจากลูกสาวแล้วหลุบลงมามองเด็กสาวตรงหน้า ที่เรียกตนด้วยน้ำเสียงน่าฟัง “ฝ้าย เป็นยังไงบ้างล่ะ วันนี้ หึ..? ”น้ำเสียงอ่อนโยน พอๆ กับกริยาอ่อนโยนที่มีต่อเด็กสาวตรงหน้า ธีริทธ์ถามขึ้นพร้อมๆ กับการวางมือหนาข้างหนึ่งลงไปที่ศีรษะได้รูปของเด็กสาวต่อ   “ดีมากๆ เลยค่ะคุณลุง คุณครู และเพื่อนใหม่ที่นี่ น่ารักและใจดีกันเกือบทุกคนเลยค่ะ  อ้อ..  แล้วก็ยังมี...” เธอหันไปทางเด็กสาวที่เดินมาสมทบช้าๆ ท่าทาเหมือนไม่อยากกลับบ้านขึ้นมาแล้ว เพราะเธอกำลังเดินช้าๆ เหมือนประวิงเวลาไปในตัว   “แล้วเพลินเค้าก็น่ารักมากๆ เลยค่ะ  ช่วยเหลือฝ้ายดีจัง” “เหรอ ..” ธีริทธ์อุทานเสียงสูง พร้อมๆ กับ ตวัดสายตาไปทางลูกสาวแล้วยิ้ม ชื่นชม “ ดีแล้วลูก รักกันแบบนี้ลุง ก็ดีใจ ไปกลับบ้านกันเถอะ...” “เพลินทำไปเงียบไปล่ะลูก” ธีริทธ์เอ่ยถามขึ้นมาระหว่างทางที่ขับรถกลับบ้าน พร้อมๆ กับการปรายตาไปสังเกตท่าทีอันเงียบกริบของลูกสาวตนบ่อยๆ ครั้ง แน่นอนว่าผิดปรกติและชวนให้คนเป็นพ่ออย่างตนต้องถามขึ้นด้วยความห่วงใย  แต่แทนที่คนถูกถามจะตอบ น้ำเสียงของเด็กสาวอีกคนก็เอ่ยแทรกขึ้นมาเสียก่อน “คุณลุงคะ..ฝ้ายมีข่าวดีจะบอกคุณลุงค่ะ” ธีริทธ์หันไปมองเจ้าของน้ำเสียงแว่บๆ “ข่าวดี?” และมนัญชยาก็ทำเหมือนหยุดพูดขึ้นมาทัน “คือว่า ..เอ่อ” ธีริทธ์สังเกตท่าทางของมนัญชยาคล้ายๆ กำลังเกรงใจขึ้นมา  เขาจะต้องถามย้ำ “เอ่อ อะไรหรือ” และแล้วมนัญชยาก็ทำเป็นเหลือบมองใบหน้าบึ้งตึงสนิทของณิชนันท์นิดนึง  จะว่าเธอรู้สึกเกรงใจณิชนันท์ก็มีอยู่บ้าง แต่ในเวลานี้เธออยากจะบอกข่าวดีให้กับคุณลุงธีรู้จะแย่ๆ เธอแค่อยากให้ท่านชื่นชม และรู้สึกภาคภูมิใจไปกับเธอ เธออยากให้ท่านรับรู้ว่า การที่ท่านรับเธอมาดูแลนั้น เธอก็สามารถสร้างเรื่องน่าภาคภูมิใจให้กับท่านเป็นการตอบแทนได้เช่นกัน “ฝ้ายได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนไปแข่งขันทักษะน่ะค่ะ” บอกไปแล้ว ธีริทธ์ก็หันมาอุทานด้วยความตื่นเต้นไม่น้อย ... นี่แค่มนัญชยามาเรียนที่นี่เป็นวันแรกนะนี่ “จริงเหรอ! หนูฝ้ายเก่งจังเลย ลุงดีใจด้วย” อีกฝ่ายรับคำด้วยรอยยิ้มน้อยๆ แต่สำหรับเด็กสาวอีกคนกลับนั่งหงุดหงิดเพิ่มขึ้น ยามเห็นบิดาให้ความสนใจกับมนัญชยา แล้วเด็กสาวคนนั้นก็กำลังยิ้มทั้งปากและตารับไปมา “อย่างงี้ฝ้ายก็ต้องขอคำปรึกษาจากเพลินเค้าน่ะสิ เพราะเขาได้ไปแข่งทุกปี” ธีริทธ์หันมาพูดกับเด็กสาวอีกคนต่อ   และมนัญชยาก็กระตือรือร้นรับคำด้วยน้ำเสียงสดใสทันที “ค่ะ ”   รับคำแล้วก็แกล้งหันไปถาม ชื่อของเด็ดอีกคนที่ธีริทธ์กล่าวถึง  “ งั้น ฝ้ายขอคำแนะนำด้วยนะ คะเพลิน” คนที่ถูกขอคำแนะนำ ตวัดสายตาขุ่นกลับมาจ้องที่บิดาและเด็กสาวอีกคน ที่พูดจาอะไรออกมาก็เหมือน รับลูกกันดีเหลือเกิน  แต่ธีริทธ์ก็ไม่ทันได้เห็นแววตาคู่ขุ่นนั้น เพราะมัวแต่ขับรถ ณิชนันท์ปรายหางตาเหลือบไปทางมนัญชยาเพียงเล็กน้อย พยายามเก็บงำความไม่พอใจเอาไว้  อย่างน้อยคำสั่งสอนของมารดาบิดาเธอก็ทำให้เธอสามารถควบคุมความไม่พอใจอันนั้นอยู่ และเธอก็ไม่ได้หันไปรับคำกับเจ้าของน้ำเสียงสดใสด้านหลังเลยแม้แต่น้อย   ณิชนันท์ดึงสายตากลับมามองทางข้างหน้าเสีย  โดยที่เธอก็ไม่รู้ตัวว่านั่นก็ทำให้มนัญชยาเสียความรู้สึกด้วยเช่นกัน (มีต่อค่ะ) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 13:09:27

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อกลับมาถึงบ้าน รถยนต์คันสีดำมันปลาบจอดสนิทกับที่ของมัน  เด็กสาวสองคนจึงก้าวลงจากรถยนต์คนดังกล่าวตามลำดับ มนัญชยาก็หมุนตัวกลับเข้าไปในบ้านก่อน และมุ่งหน้ากลับห้องนอน ตามติดๆ ด้วยณิชนันท์   ณิชนันท์พยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เมื่อใกล้ๆ จะถึงยังห้องนอนของแต่ละคน เด็กสาวก็เรียก คนที่อยู่ตรงหน้าด้วยน้ำเสียงอันดังทีเดียว   “เดี๋ยวก่อน!” และ มนัญชยาก็ค่อยๆ หมุนตัวกลับมามองหน้าเจ้าของเสียงด้วยสีหน้าเรียบเฉย “มีอะไร..”   “ฉันไม่รู้ว่าเธอต้องการอะไรกันแน่” น้ำเสียงนั้นทำให้ ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยรอยยิ้มอ่อนหวานสดใส ที่ทั้งบิดามารดาเธอหลงติดกับหรือแม้แต่เพื่อนๆ ในห้องส่วนหนึ่งต่างชื่นชอบยังคงอยู่ในอาการใบหน้านิ่งเรียบราวรูปปั้นรูปสลักที่ทำมาจากก้อนหิน “ต้องการอะไร ไม่เห็นเข้าใจเลย” คนพูดทำตัวว่างท่า ไม่รู้เรื่องที่คำพูดที่อีกฝ่ายหมายถึง “เธอมาทำดี กับคุณพ่อคุณแม่ของฉันทำไม ..” ณิชนันท์ไม่ประวิงเวลา ถามกลับอีกฝ่ายเสียงแข็งทันที “ ทำไมหรือ”   เด็กสาวกดน้ำเสียงต่ำ ยามถามกลับ เป็นอันเข้าใจได้ดีว่าณิชนันท์เรียกเธอไว้ เพราะความรู้สึกเช่นไร  เด็กสาวตรงหน้ากำลังหวงคนเป็นบุพการีของตนอยู่ล่ะสินะ   ก่อนจะพูดตอบโต้อีกฝ่ายกลับไป มนัญชยาก็ดึงสายตากลับมาสบสายตากับณิชนันท์ตรงๆ “หรือว่าเธอหวง” “ฉัน...”  เมื่อไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะหยิบยกจุดที่ตรงใจเธอที่สุดมาพูด ก็ทำให้ณิชนันท์ ตอบคำถามนั้นไม่ถูกเหมือนกัน และเมื่อตั้งตัวได้ เธอก็ไม่รีรอที่จะแสดงความรู้สึกจริงๆ ให้มนัญชยาดู  และก็กล้าที่จะสบตา หยิบเรื่องที่เป็นความจริง มาโต้ตอบอีกฝ่ายกลับ โดยเน้นเสียงเข้มย้ำเตือนให้มนัญชยารู้ว่า คนที่อีกฝ่ายกำลังทำประเจ๋อประจ๋าเอาใจอยู่นี่ เป็นบิดามารดาของเธอ  “มันก็เรื่องธรรมดาอยู่แล้วนี่ นั่นเป็นคุณพ่อคุณแม่ของฉัน”   “แล้วไง” แต่มนัญชยาก็ใช้สายตาไม่รู้สึกรู้สา มองกลับ…เธอพอจะเข้าใจอยู่ว่า ณิชนันท์มีสิทธิ์ที่จะหวงในมุมของคนที่เป็นเพียงลูกสาวคนเดียว  แต่ถ้ามองกลับมามุมของตัวเธอเอง เธอก็มีสิทธิ์ที่จะทำอย่างที่อีกฝ่ายกล่าวหาไม่ใช่หรือ ก็ในเมื่อคุณลุงคุณป้าเต็มใจมอบสิทธิ์นั้นแก่เธอ โดยที่เธอไม่ได้เป็นฝ่ายร้องขอแต่แรกเสียหน่อย ... .   การว่างท่าไม่รู้ไม่ชี้ของมนัญชยายิ่งเพิ่มเชื้อแห่งความไม่พอให้ยิ่งประทุให้กับคนที่มีอาการหวงบุพการี   ณิชนันท์เกิดอาการอดรนทนไม่ไหว กระแทกเสียงแข็งต่อว่าอีกฝ่ายกลับไป “พูดแค่นี้ยังไม่รู้ตัวอีกหรือ  หรือจะให้ฉันพูดตรงๆ ไปเลย!...” “ฝ้าย ..เพลิน” เสียงธีริทธิ์เรียกขื่อเด็กสาวสองคนที่กำลังยืนคุยอะไรบางอย่างตรงหน้า “คุณลุง...” ธีริทธิ์หลุบสายตามองดูมนัญชยา ที่แสดงอาการดีใจอย่างปิดไม่มิดยามที่เห็นตนเดินขึ้นมาพอดี นั่นทำให้เขาขมวดคิ้วเพียงเล็กน้อย ยามส่งสายตามองเด็กๆ ทั้งสองคนไปมาสลับกัน “มีอะไรกันเด็กๆ” หลังจากตนปล่อยคำถามไป ดูเหมือนสีหน้าเด็กทั้งสองจะเกิดอาการเลิกลักเกิดขึ้น พอๆ กับความเงียบเพียงชั่วอึดใจ ก่อนที่มนัญชยาจะเป็นฝ่ายทำลายความเงียบนั้น ด้วยการเดินมาประชิดร่างธีริทธิ์เพียงสองก้าว ใช้มือทั้งสองข้างของเธอตระกองแตะที่แขนข้างหนึ่ง พร้อมทั้งเอ่ยบอกออกมาด้วยน้ำเสียงแจ่มใส “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่พี่เพลินเขามีเรื่องอยากจะถามฝ้ายบางเรื่องแค่นั้นเอง..” บอกๆ แล้วเด็กสาวก็เหล่สายตามองไปทางอีกคนที่เธอหมายถึง พลอยทำให้ธีริทธิ์เหลียวกลับไปมองบุตรสาว พร้อมๆ กับการย่นคิ้วเข้มๆ และถามกลับเพียงสั้นๆ ในลำคอเบาๆ   “หึ ?” คนถูกถามกลับรู้ได้ดีว่า เจ้าของดวงตากลมโตคู่นั้นกำลังมองมาทางเธอด้วยนัยน์ตาท้าทาย เพื่อให้เธอพูดเรื่องเมื่อครู่ต่อหน้าบิดาเธอเอง  และเมื่อรู้ว่าไม่สามารถทำได้หรือพูดง่ายๆ เธอไม่กล้าเลยที่จะบอกบิดาเธอเหมือนกับบอกมนัญชยาไปก่อนหน้านี้ สุดท้ายเด็กสาวก็มีอาการอึกอัก หลุบสายตา  คำพูดที่เตรียมจะพูดกลับมนัญชยา เธอจำต้องกลืนลงในคอแรงๆ เสีย และในช่วงเวลาแห่งความลำบากใจนั้น  ณิชนันท์ก็ไม่คาดคิดว่าจะเกิด เสียงใสๆ ของเด็กสาวอีกคนดังขึ้น มา คนที่เอาแต่ก้มหน้างุดต้องเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของถ้อยคำพูดนั้น ที่เด็กสาวคนนั้นกำลังเงยหน้าขึ้นไป แก้ตัวให้กับเธอเสียเสร็จสรรพ “ ก็..บอกเรื่องที่ฝ้ายได้เป็นตัวแทนในการแข่งขันนั่นแหละค่ะ เพลินเค้ายินดีจะช่วยเหลือฝ้าย ตามคำแนะนำของคุณลุงยังไงล่ะคะ” “อย่างนี้นี่เอง  ..” ธีริทธิ์พยักหน้าขึ้นลง และพึมพำเบาๆ ด้วยความพึงพอใจ ก่อนจะเหลียวกลับไปมองดูบุตรสาวและไม่ลืมที่จะชมเชยต่อความมีน้ำใจของณิชนันท์  “ ดีแล้วล่ะลูก เพลินทำถูกแล้วล่ะ...”   คนที่ถูกชมยิ้มรับแกนๆ  ก่อนจะตวัดสายตามองกลับไปที่มนัญชยา ด้วยสายตาแห่งความไม่เข้าใจนัก ไม่เข้าใจเจตนาของเด็กสาวคนนี้ ที่จะมีความจริงใจต่อเธอหรือไม่ ถึงได้ช่วยพูดกับบิดาเธอไปเช่นนั้น  “ เพลินเข้าห้องก่อนนะคะ..” ณิชนันท์ปิดประตูเข้ามาในห้องพลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก โชคดีเหลือเกินที่เด็กสาวคนนั้น ไม่ได้ฟ้องคุณพ่อของเธอ แต่กระนั้น เธอก็ยังเคลือบแคลงในตัวของมนัญชยาอยู่เช่นเดิม มนัญชยาเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนช้าๆ ก่อนจะเดินไปวางกระเป๋านักเรียนไว้บนเตียงแล้วทอดเท้าเข้าไปหาเจ้าหวานเย็นและโอเลี้ยงด้วยรอยยิ้มแห่งความสุขเด็กสาวนั่งลงบนเตียงก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบเอาเจ้าหวานเย็นมานั่งที่ตัก ทอดสายมองมองมันด้วยความคิดถึง นิ้วมือเรียวยาวของเด็กสาวตวัดมาลูบที่หน้า แล้วพึมพำบอกกับมันเบาๆ ว่า “ความจริงฉันก็ไม่ได้อยากจะที่จะช่วยเหลือเด็กสาวคนนั้นหรอก  แต่ที่ฉันพูดแบบนั้น เธอรู้มั้ยหวานเย็นว่าเพราะอะไร  ก็เพราะว่าฉันอยากจะช่วยทำให้คุณลุงธีริทธิ์มีความสุขยังไงล่ะ  ฉันแค่อยากจะพูดเอาใจคุณลุงเท่านั้น”   บอกจบแล้ว มนัญชยาก็ดึงตุ๊กตาหมีที่คุณลุงซื้อให้มากอดด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุข คอยดูนะเธอจะทำให้คุณลุงมีความสุข มีความภาคภูมิใจในตัวเธอ  คุณลุงจะต้องเอ็นดูเธอให้มากๆ  และอาจจะมีมากกว่า ณิชนันท์ด้วยซ้ำ! ‘ฝ้าย อย่าดื้อสิ ลูก!’ เสียงดุ กลับมาทำให้เด็กสาวที่อุ้มตุ๊กตาตัวเก่าๆ แนบอกและคอยวิ่งตามหลังผู้เป็นบิดาไม่ห่าง สะดุด เธอเงยหน้าขึ้นมา อ้อนวอน พ่อที่กำลังจะจากเธอไปอยู่ที่อื่น ‘ไม่ค่ะ ฝ้ายจะไปกับพ่อ’   ‘พ่อสัญญา พ่อสัญญาว่า เมื่อพ่อจัดการเรื่องทางนั้นเรียบร้อยแล้ว พ่อจะมารับลูกไปอยู่ด้วยกันนะ’       ถ้อยคำสัญญา ที่ผู้เป็นพ่อมอบให้ ทำให้หัวใจเด็กสาวดูมีความหวัง เธอถามบิดาอีกครั้ง ซ้ำ ซัดๆ ‘จริงๆ นะคะพ่อ..’ คนเป็นพ่อพยักหน้ารับเมื่อเห็นสีหน้าของลูกสาวคนเดียวดูมีความหวังขึ้น  พร้อมจะหยัดตัวขึ้นและหมุนตัวไปเปิดประรถยนต์คันงามดังกล่าว เตรียมจะก้าวเข้าไปนั่ง  แต่ทว่ายังไม่ทันได้แทรกร่างลงไปเลย  เมื่อเกิดเสียงเสียงกร้าวดังแทรกมาจากด้านหลัง ‘คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นนะ!!’ น้ำเสียงที่ดังขึ้น มนัญชยาเห็นว่าบิดาที่กำลังจะแทรกตัวลงรถคันงาม ต้องสะบัดใบหน้ากลับมามองเจ้าของเสียง พร้อมๆ กับเธอที่เหลียวกลับไปมองตาม วินาทีนั้น เธอเห็นว่า แม่ ที่วิ่งตามพ่อลงมา มีหน้าตาดุร้าย สายตาเกรี้ยวกราดเพียงใด  ไม่เพียงเท่านั้น ในมือของแม่ ยังถือของบางอย่าง ที่มนัญชยาเห็นแล้วรู้สึกหวาดกลัวไปทั้งร่าง ปืน ! แม่ถือปืนอยู่ในมือ และกำลังจะเล็งมาที่ร่างของพ่อ  ... และตอนนี้พ่อเองก็เหมือนทำอะไรไม่ถูก ดวงตาของท่านเบิกกว้าง ไม่ทันที่ท่านจะเอ่ยขอชีวิตจากแม่ เสียงดังราวกับกัมปนาทก็ดังรัวเร็วติดๆ กันถึงสามครั้ง ‘ปัง ปัง ปัง!!’ มนัญชยาอ้าปากค้าง สะบัดใบหน้ากลับไปมองที่ร่างพ่อ ที่กำลังกระตุกและทรุดฮวบลงกับพื้นในเวลาต่อมา     เสียงปืน3 นัดที่ดังติดๆ กันนั้นดูจะเป็นเสียงที่เขย่าขวัญประสาทของเด็กสาวคนหนึ่งที่กำลังนอน ดิ้นกระสับกระส่ายอยู่บนเตียงนอนหนานุ่มนั้น  ห้วงแห่งความฝันบัดนี้ กำลังฉายภาพของบิดาที่ล้มลงต่อหน้า ร่างนั้นอาบโชกไปด้วยเลือดสีแดง กลิ่นคราวเลือดคละคลุ้ง  แววตาของพ่อทั้งคู่เบิกกว้าง สายตาที่แข็งกระด้าง ที่เธอเห็นอยู่นี่ เป็นสายตาแห่งความอาฆาตมาดร้าย ...! “กรี้ด!!” (มีต่อค่ะ) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 13:15:44

ความคิดเห็นที่ 3 “คุณคะ  คุณ!!” ชุติมนที่กำลังหลับใหลอย่างเป็นสุขอยู่ข้างกายผู้เป็นสามี  ตกใจตื่นขึ้นมาทันทียามได้ยินเสียงร้องแหลมๆ ที่ดังขึ้นมาในบ้าน ชุติมนรีบเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟตรงหัวเตียง พร้อมทั้งหันกลับไปปลุกคนเป็นสามีอีกครั้ง “คุณคะ ..คุณ!!!” ธีริทธิ์ งัวเงียพลิกตัวกลับมามองภรรยา และด้วยแสงไฟที่ถูกเปิดให้สว่างจ้าขึ้น ทำให้เขาต้องควัดมือข้างหนึ่งมาขยี้ตา เพื่อปรับการทำงานของดวงตาให้คุ้นชินกับแสงสว่างมากขึ้น “คุณได้ยินเสียงคนกรี้ดมั้ย...” คนถูกถามค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้น ธีริทธิ์พยายามเงี่ยหูฟังเสียงที่ภรรยาตนเองพูดถึง แต่ก็พบเพียงแค่ความเงียบสงบ “เมื่อกี้ ก่อนหน้านั้น มนได้ยินเสียงเหมือนเด็กสาวกรี้ดดังลั่น จริงๆ นะคะ ...” ชุติมนพยายามอธิบายให้สามีฟังและเข้าใจ และที่แน่ๆ นั้นเธอไม่ได้หูฝาด หูแว่วไปเพียงลำพังแน่ๆ ในเมื่อเสียงนั้นมันยังคงดังวนเวียนในหูเธออย่างต่อเนื่องอยู่เช่นนี้ คล้ายๆ คุ้นๆ ดีเสียเหลือเกินว่าจะเป็นเสียงของ... “หรือว่า หนูฝ้าย คุณ !?”  ธีริทธิ์เป็นคนต่อประโยคในที่ชุติมนครุ่นคิดเองเมื่อครู่ ทั้งสองมองหน้ากันนิ่ง ไม่นานจึงรีบหุนหัน ลงจากเตียงนอนแล้วปิดประตูวิ่งตามๆ กันไปที่ห้องนอนของเด็กสาวอีกคนหนึ่งโดยเร็ว เพียงเปิดประตูห้องนอนของมนัญชยา ชุติมนเป็นคนตะปบมือไปที่สวิทต์ไฟของห้อง ห้องที่ถูกปกคลุมด้วยความมืดมิดก็สว่างพรึบขึ้นมาพริบตา และความสว่างที่เกิดขึ้น เป็นสิ่งที่ช่วยทำให้คนทั้งสองเห็นภาพของเด็กสาวตรงหน้าได้ชัดเจนขึ้น ยามนี้เขาเห็นมนัญชยาถดตัวนั่งคุดคู้อยู่มุมเตียงด้วยอาการสั่นเทาและมีใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว อย่างเห็นได้ชัด ธีริทธิ์รีบถลาเข้าไปหาเด็กสาวด้วยความเป็นห่วงก่อน ตามติดๆ ด้วยชุติมน “ฝ้าย! ฝ้ายเป็นอะไรไปลูก?” สองสามีภรรยาถามขึ้นมาเกือบจะพร้อมๆ กัน  แต่ดูเหมือนคนถูกถามยังไม่รู้สึกตัวนัก เธอยังมีอาการหวาดกลัวและไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองทั้งชุติมนและธีริทธิ์เลย ดวงตาคู่กลมโตดูเจือไปด้วยม่านน้ำตาบางๆ พอให้เห็นแสงประกายวะวาววับยามแววตาทั้งคู่สะท้อนกับแสงไฟภายในห้อง ธีริทธ์ที่เดินไปถึงตัวเด็กสาวก่อน รีบดึงร่างบางๆ นั้นมาไว้ในอ้อมกอด ยามนี้เขาสัมผัสได้ทีเดียวว่า ตัวของเด็กสาวในยามนี้น่าเป็นห่วงมากเท่าใด เพราะเธอกำลังสั่นอย่างหนัก ประกอบกับเสียงสะอึกละอื้น เบาๆ นั่นด้วยแล้ว ทำให้เขาต้องเหลียวกลับไปสบสายตากับภรรยาด้วยความรู้สึกอันบอกไม่ถูกนัก ทั้งสงสาร เวทนาปะปนกัน นี่ถ้าให้เขาเดา มนัญชยาคงต้องฝันร้าย จนต้องกรีดร้องเสียงดังขึ้นมา จนชุติมนได้ยินเข้าแน่ๆ   “ฝ้าย ฝ้ายฟังลุงนะลูก นี่ลุงธีไง ลุงธี เงยหน้ามาดูลุงธีสิ” ธีริทธิ์ก้มหน้าบอกด้วยน้ำเสียงที่เจือไปด้วยความอ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด เขากระซิบบอกมนัญชยาไปแล้ว เธอก็ค่อยๆ ทำตาม โดยการละสองมือที่กอดตัวเองแน่นๆ ออก แล้วเงยหน้ามองเจ้าของเสียง ที่เห็นเต็มตาแล้วว่า คือลุงธี ..  คุณลุงธีจริงๆ ด้วย! เด็กสาวรู้สึกถึงความดีใจ อบอุ่นใจ และปลอดภัยขึ้นมาทันที พลางโถมเข้าไปกอดที่ตัวลุงธีแนบแน่น คล้ายๆ กำลังควานหาหลัก ที่พึ่งของชีวิต  เห็นเป็นใบหน้าของลุงธี สติเริ่มกลับคืน เธอร้องไห้เสียงแหบ และพร่ำพูดถึงเรื่องที่มันตามไปหลอกหลอนอยู่ในความฝันเมื่อครู่ให้ ทั้งธีริทธ์และชุติมนฟัง “พ่อ.. พ่อ..” “อะไร ฝ้าย มีอะไร!?” “ฝ้ายเห็นพ่อ ฝ้ายเห็นพ่อถูกยิงอีกแล้วค่ะ   ฝ้ายกลัวค่ะ.. คุณลุง” เธอบอกธีริทธิ์อย่างล่ะล่ำละลัก และคำบอกเล่านั้น ก็ทำให้ธีริทธิ์และภรรยา หันไปมองหน้ากันโดยมิได้นัดหมายอีกครั้ง  ก่อนที่ทั้งคู่ก็ระบายลมหายใจออกพร้อมๆ กัน เข้าใจแล้วว่า ทำไมมนัญชยาถึงได้มีอาการหวาดกลัวเช่นนี้ ถึงได้ส่งเสียงกรีดร้องขึ้นมาก่อนหน้านั้น เป็นเพราะว่าความฝัน ความฝันที่ชั่วร้าย ที่ได้หยิบเรื่องที่เป็นเสมือนบาดแผลหนึ่งเดียวในใจของเด็กสาวขึ้นมาเล่นงานเธอ “ไม่ต้องกลัวนะฝ้าย ลุงและป้าอยู่ที่นี่ลูก ไม่มีอะไรทั้งนั้น หนูแค่ฝันร้าย” ทั้งธีริทธิ์และชุติมนพยายามปลอบประโลมด้วยน้ำคำอันอบอุ่นสื่อแสดงถึงความห่วงใยอย่างท่วมท้น และคนที่อยู่ในอ้อมกอดของธีริทธิ์ก็ค่อยๆ ซึมซับเอาความปารถนาดีของคนทั้งคู่มาชะล้างความหวาดกลัวที่ซุกซ่อนอยู่ในใจให้ หายไปทีละน้อยๆ...   แต่กระนั้น ดวงตาคู่กลมโตก็ยังกระพริบช้าๆ เรื่อยๆ และทุกครั้งที่กระพริบ ภาพที่มักจะติดอยู่ที่ดวงตา ทั้งคู่ก็คือ ภาพของบิดาเธอที่ล้มลงตรงหน้า และร่างๆ นั้นก็ดิ้นพรวดพราด กระตุก เลือดอาบด้วยความเจ็บปวด และสิ่งสุดท้าย  ก่อนที่มัจจุราชจะมาพรากบิดามาจากเธอไปทั้งชีวิต มนัญชยาเห็นว่าแววตาของทั้งคู่ของบิดา  ที่ทำให้เด็กสาวมิอาจจะลบลืมและจะต้องอยู่กับมันไปชั่วชีวิตคือแววตาแห่งความอาฆาตแค้น มุ่งร้าย ...!!   เวลาผ่านไปเกือบสองชั่วโมงทีเดียว  เพื่อรอให้อาการหวาดกลัวของเด็กสาวสงบลง  และตัวบางๆ ของมนัญชยาก็ค่อยๆ ผ่อนคลายและเสียงร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้นก็ค่อยๆ เงียบลง  มีเพียงเสียงลมหายใจที่ดังเป็นระยะๆ ทำให้สองสามีภรรยาทำหน้าที่เป็นผู้คุ้มครองคุ้มภัยที่ดี ต่างตวัดสายตาขึ้นมาสบกันแน่วนิ่ง เมื่อรู้แล้วว่ามนัญชยาคงหลับไปแล้ว หลับลงไปอีกครั้ง โดยมีถ้อยคำปลอบประโลมอันอ่อนโยนของคนทั้งคู่เป็นบมเห่กล่อมอย่างดี จังหวะที่ธีริทธ์จะผ่อนร่างของเด็กสาวให้นอนลงที่เตียงตามเดิม ชุติมนก็ถามแทรกขึ้นมา “แล้ว ถ้าคืนนี้ แกฝันร้ายขึ้นมาอีกล่ะคะ..” คำถามของชุติมนทำให้ธีริทธิ์สะดุดใจ เขาเลื่อนสายตาขึ้นมามองเจ้าของคำพูดเมื่อครู่อีกครั้ง  ถ้าหากว่า มนัญชยากลับไปฝันร้ายเหมือนเมื่อครู่อีกครั้งเล่า เขาจะทำอย่างไรดี ธีริทธิ์ครุ่นคิด ไปพร้อมๆ กับการลดสายตาลง มองที่วงหน้าที่หลับตาพริ้มนั้นด้วยความหนักใจ และรู้สึกไม่ค่อยจะดีนัก ถ้าเด็กสาวคนนี้คือณิชนันท์ หัวใจของเขาต้องขาดรอนแน่ๆ ที่ลูกสาวต้องเจอกับเคราะห์กรรมเช่นนี้… หากมองเธอเป็นลูกสาวคนหนึ่ง พ่อและแม่จะมอบให้ลูกได้คือความอบอุ่นและปลอดภัย “คืนนี้พาแก ไปนอนที่ห้องเราก่อน”  ธีริทธิ์ตัดสินใจอย่างไม่ขอคำปรึกษาภรรยา เขาว่าพร้อมๆกับพยายามช้อนร่างเด็กสาวผอมอันหลับลงไปเอาไว้ในวงแขน  กว่าจะหันมาอีกที ก็เห็นชุติมน ถามกลับมาด้วยความไม่แน่ใจเท่าใดนัก “คะ อะไรนะคะ คุณจะพาแกไปนอนที่ห้องของเราหรือคะ!” และธีริทธิ์ก็ให้คำตอบเป็นการพยักหน้าขึ้นลงเท่านั้น ก่อนจะหลุบสายตามองดูเด็กสาวในวงแขนอีกครั้ง ชุติมนออกอาการลังเลเกิดขึ้น เธอไม่ได้มีอาการรังเกียจรังงอนที่จะให้มนัญชยาไปนอนกับเธอและธีริทธิ์ที่ห้องหรอกนะ แต่เมื่อยามใดที่เธอนึกถึงใบหน้าของณิชนันท์ เธอก็ทำอะไรไม่ถูก ถ้าลูกสาวเธอรู้ ณิชนันท์จะรู้สึกอย่างไรล่ะ  เธอเชื่อว่าอย่างน้อยภายในจิตใจของณิชนันท์ต้องรู้สึกแปลกๆ อยู่บ้างนั่นแหละ.... แต่..ถ้ายามใดที่เธอ ตวัดสายตาขึ้นไปมองร่างผอมๆ ของเด็กสาวอีกคนที่สามีเธอช้อนตัวขึ้นมาอุ้ม  เห็นใบหน้าที่หลับสนิทลงอีกครั้งของเด็กที่แสดงถึงความไร้เดียงสาของเด็กนั้น โดยยังมีคราบเปรอะเปื้อนของน้ำตาติดอยู่บ้าง ก็ทำให้เธอรู้สึกเวทนาเหลือเกิน  และกลับมาคิดอีกว่า ถ้าหากชะตากรรมอันเลวร้ายนี้มาตกอยู่ที่ณิชนันท์ลูกในอกเธอเธอก็ยิ่งหดหู่ จนพลอยทำให้เธอต้องขาดใจตายไปด้วยแน่ๆ   บางทีมนัญชยาต้องการที่สุดในตอนนี้คือความอบอุ่นและปลอดภัย หัวใจที่ได้รับบาดเจ็บหากได้ความอบอุ่นปลอดภัยไปชโลมล้างบ้างก็น่าจะดีอยู่ไม่น้อย  .... และเมื่อยืนลังเลได้ไม่นาน เธอก็ต้องพยักหน้ายอมรับกับคำตัดสินใจของสามี ตัดใจลืมเรื่องของณิชนันท์ทิ้งไปชั่วครู่ อย่างน้อย ณิชนันท์ก็นอนกับเธอและธีริทธิ์มานานแล้วนี่ (จบตอนที่ 4) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 13:19:48

ความคิดเห็นที่ 4 ขอบคุณ คุณ แพรวดาว และคุณ scottie  ค่ะ สำหรับการติดตาม ขอบคุณกิ๊ฟท์สำหรับคุณนวลน้ำผึ้ง คุณแพรวดาว และคุณนิชนันท์ เช่นกันค่ะ คุณ ยัยหมูหวานกะนายตำลึง  ติดตามต่อไปนะคะจะทราบเองว่าใครเป็นยังไง ^^ แล้วพบกันใหม่กับตอนที่ 5 เร็วๆ นี้ค่ะ จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 13:24:05

ความคิดเห็นที่ 5 ลุงกับป้าทำร้ายฉันสองคนแท้ๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 15 ม.ค. 55 14:03:18