PANTIP.COM : W11577390 มินตรา ตอนที่4 [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 1

พระอาทิตย์ใกล้ตกดินแล้วรถโฟร์วีลจึงแล่นเข้ามาบริเวณหลุมขุดค้นพร้อมกับเจ้าของใบหน้าเคร่งขรึมที่อรสรวงอึดอัดทุกครั้งที่เจอ แต่ก็จำใจต้องขึ้นรถไปคันเดียวกันเพราะบ้านพักที่ติดกันนั้นเป็นเหตุ ทว่าราวอีกฝ่ายจะรู้ตัวหรือไม่ก็คงเข้าใจแล้วว่าเธอไม่พอใจในตัวเขานัก จึงไม่แม้จะปรายตามองเธอ แต่ก็ยังพูดคุยกับกลุ่มขุดค้นคนอื่นๆตามปกติ

หลังจากแยกย้ายกันบ้านใครบ้านมันได้ไม่ถึงชั่วโมงมธุรสก็มาพร้อมกับอนันต์ชัยโดยต่างขับขี่รถจักรยานยนต์มาคนละคัน
“ไงพออยู่ได้ไหมฟ้า พลอย” มธุรสทักทายรุ่นน้องก่อนจะยื่นถุงอาหารที่ซื้อมาฝากให้อรสรวง
“ก็ดีนะคะพี่หวาน ที่นี่อากาศดีไม่ร้อนแล้วก็ไม่หนาวกำลังสบายเลยค่ะ”
“ดีแล้วจะได้อยู่ช่วยกันจนกว่าจะหมดหน้างานตรงนี้ ว่าแต่ไอ้ฟ้า แกไม่คิดจะมาทำงานข้าราชการบ้างหรือไง”

“ก็สนใจนะพี่เอ แต่ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงบ้าง”
“สบายมาก ก็แค่ไปสอบกพ.ไว้ เดี๋ยวพอมีตำแหน่งว่างพี่จะติดต่อไป แกก็มาสมัคร มันมีเรื่อยๆล่ะจะได้มาทำงานด้วยกัน ก่อนหน้านี้ทำไมไม่มาว้า”
“จบไปแล้วฟ้ายังจับต้นชนปลายไม่ถูกเลยพี่เอ ไปช่วยญาติทำงานอยู่ตั้งสองปี ยังไงก็ขอบคุณพี่เอมากนะคะ”

“เฮ้ยไม่ต้องขอบคุณ เพราะงานนี้ไม่มีเล่นเส้นเว้ย แกก็ต้องสอบเข้าสอบสัมภาษณ์เหมือนคนอื่นๆแต่พี่จำได้ว่า แกน่ะเก่งยังไงก็คงได้ล่ะมั้งแต่อาจจะไม่ได้ทำงานที่นี่นะแล้วแต่เขาจะให้แกไปบรรจุที่ไหนนั่นล่ะ เออพี่เอารถจักรยานยนต์มาให้เผื่อใช้ขับไปหาของกินจะได้ไม่ลำบาก ขี่เป็นไหม”

“เป็นค่ะพี่ตอนสมัยอยู่ที่บ้านที่ต่างจังหวัดก็ชอบขี่ไปซื้อขนมในตลาดประจำตำบลอยู่แล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะพี่เอ”อรสรวงตอบพลางยกมือไหว้รุ่นพี่ในความมีน้ำใจนั้น มธุรสชะโงกมองไปอีกบ้านหนึ่งอย่างสงสัยใคร่รู้
“คุณปลัดไม่อยู่บ้านนี่ ไปไหนรู้ไหม”
“ไม่ทราบสิคะ” อรสรวงตอบก่อนจะไปลองขึ้นรถจักรยานยนต์ทดสอบให้คุ้นเคยเข้าไว้

“พี่หวานแล้วคุณปลัดนี่ เขาพักอยู่คนเดียวหรือคะ ทำไมเขาไม่ให้แฟนเขามาอยู่ด้วยล่ะคะ”พิมพ์พลอยเดินมาพร้อมจานใส่ผลไม้พลางเอ่ยปากถาม
“เฮ้ย คุณปลัดปรมินทร์เขายังไม่มีแฟนนะเธอ”
“เอ๋ ไม่มีได้ยังไงคะก็ เอ่อ..ก็ที่เข้ากรุงเทพฯไปไม่ใช่ไปหาแฟนเขาหรือคะ อาจจะมีภรรยาแล้วก็ได้”พิมพ์พลอยแย้งเบาๆตาก็มองไปยังอรสรวงที่ดูเหมือนจะไม่ได้ใส่ใจใครเลยเพราะกำลังจะขับเคลื่อนจักรยานยนต์ออกนอกรั้วเตี้ยๆนั้นแล้ว

“โสดจ้ะยืนยันว่าโสดสนิท สาวๆแถวนี้มองตาเป็นมัน มาทำงานที่นี่ได้เกือบปีแล้วเข้ากรุงแค่สองหนเองมั้ง”
“เออสาวๆแถวนี้ควรเล็งอยู่ล่ะ รวมทั้งแกด้วยไงไอ้หวาน ก็เล่นหล่อเหลือเกิ้นหล่อขนาดเสียอย่างนั้น นี่ถ้าตูเป็นผู้หญิงหน่อยไม่ได้ตูจะตามติดเช้าสายบ่ายเย็นเลยคอยดูดิ” อนันต์ชัยพูดติดตลกทั้งที่ตนแต่งงานแต่งการมีลูกมีภรรยาแล้ว
“แรดเน้อะ”มธุรสกล่าวพลางหัวเราะกับพิมพ์พลอยที่หัวเราะไปทำหน้าฉงนไปกับสิ่งใหม่ที่ได้รับรู้

เมื่อรุ่นพี่กลับกันไปพิมพ์พลอยจึงลากอรสรวงมาเล่าด้วยความตื่นเต้น
“ฟ้า แกเข้าใจผิดแน่ๆเรื่องที่คุณปลัดนั่นมีแฟนแล้วเอาเงินฟาดหัวผู้หญิงให้เลิกกับเขาน่ะ”
“เข้าใจผิดอะไรฉันได้ยินกับหู เห็นกับตา อย่ามามั่วน่าแก”
“จริงๆนะเว้ย ตะกี้พี่หวานบอกว่าคุณปลัดปรมินทร์ยังไม่มีแฟน ไม่ใช่แค่ไม่มีเมียนะ แม้แต่แฟนยังไม่มีเลย เขาทำงานที่นี่มาเกือบปีไม่เคยมีเรื่องชู้สาวเสียด้วยซ้ำ”

“จะเป็นไปได้ยังไง แล้วที่ฉันเห็นที่ฉันได้ยินมันแปลว่าอะไรล่ะ”
“เป็นไปได้ไหมว่าเขามาแทนคนอื่น เหมือนที่แกต้องเอาเช็คให้อีหนูแทนลุงแกไง” อรสรวงถึงกับนิ่งอึ้งพลางหวนนึกไปถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น ยิ่งนึกก็ยิ่งเข้าเค้าว่าเธออาจจะเป็นฝ่ายเข้าใจผิดไปเอง
“เวรแล้วไหมล่ะ” หญิงสาวทำตาปริบๆมองเพื่อนแล้วก็ให้นิ่งอึ้งไปอีกรอบ พิมพ์พลอยเปิดยิ้มกว้าง

“อย่างนี้เขาชอบแก แกเองก็ชอบเขาได้แล้วสิ” สีหน้าล้อของเพื่อนสนิททำให้หน้านวลแดงระเรื่อก่อนจะทำโมโหกลบเกลื่อน
“เพ้อเจ้อ ฉันไปแสดงกิริยาไม่ดีใส่เขาขนาดนั้น ป่านนี้คงถอนใจไปแล้วมั้ง อีกอย่างไม่แน่ว่าเราอาจจะเข้าใจถูกแต่พี่หวานกับคนแถวนี้ล่ะเข้าใจผิด ไม่เอาล่ะฉันหิวแล้ว ของกินที่พี่ๆเขาเอามาฝากอยู่ตรงไหนฉันจะไปกิน” พิมพ์พลอยชี้ทางไปก่อนจะหยิบเอาหมอนอิงมากอดไว้และจ้องมองเพื่อนอย่างรู้เท่าทัน

อรสรวงรีบเดินเข้าไปด้านหลังของบ้านพัก กิริยาจัดเตรียมฟ้าปลาอาหารเชื่องช้าลงเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่าน
“หรือเราจะเข้าใจผิดจริงๆ ” แววตาของผู้ชายคนนั้นคล้ายตามหลอกหลอนดังจะถามไถ่เธอว่า เขาทำผิดอะไร...

“เฮ้อ...” คนอย่างเธอเมื่อมีเรื่องไม่สบายใจมีเพียงวิธีเดียวคือทำให้ความไม่สบายใจนั้นหมดไปด้วยต้นเหตุ หญิงสาววางจานในมือก่อนจะเดินออกไปทางด้านหน้าของบ้านพักแล้วชะโงกข้ามรั้วมองว่าประตูที่ปิดซึ่งก็เดายากว่าปิดเพราะคนยังไม่มาหรือคนเข้าไปอยู่ข้างในแล้ว แต่เมื่อเหลือบเห็นกุญแจอันโตคล้องอยู่เธอจึงถอยออกมาทำหน้ายุ่งมองเพื่อนพลางทอดถอนหายใจ

“ตายล่ะเพื่อนฉัน ไม่เห็นหน้าเขากินข้าวไม่ลงเลยเหรอ หรือว่าแค่มองประตูบ้านก็ชื่นนนนใจแล้ว”
“เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลย ยัยพลอย มาช่วยคิดหน่อยสิว่าฉันจะทำยังไงดี”
“ไม่รู้ ตัวเองไปเชิดกับเขาเองก็คิดเองสิว่าจะง้อเขายังไง”
“ฉันไม่ได้จะง้อเขานะ แค่...รู้สึกไม่ค่อยดี” พิมพ์พลอยหัวเราะคิกๆก่อนที่ยิ้มนั้นจะคลายไปเมื่อนึกขึ้นได้ว่าอรสรวงไม่เคยมีท่าทางแบบนี้ให้เธอเห็นเลยนับแต่คบกันมาเกือบสิบปี
“นี่แกชอบเขาจริงๆใช่ไหม”

“อะไรอีกล่ะ”
“ก็แกไม่เคยจะแคร์ใครอะไรอย่างนี้เลยนี่”
“แคร์อะไรเพ้อเจ้อจริง ฉันแค่คิดว่าไหนๆก็ต้องทำงานด้วยกันอีกเป็นเดือนๆอย่างน้อยก็สามเดือนก็ไม่อยากให้มองหน้ากันไม่ติดทำให้อึดอัดในการทำงานเข้าไปอีก แล้วฉันก็รู้ตัวว่าผิดที่คิดตู่ไปเอง ฉันไม่สบายใจต่างหาก ยิ่งถ้าเขาเป็นตัวแทนคนอื่นเหมือนที่ฉันเป็น แกเอ๊ย ฉันรู้ดีเลยล่ะว่าเนื้อไม่ได้กินหนังไม่ได้รองนั่งแล้วยังเอากระดูกมาแขวนคอน่ะเป็นยังไง”

“อ้อ ที่แท้ก็เห็นใจคนที่มีหัวอกอันเดียวกันนี่เอง”
“หัวอกอันเดียวอะไรกัน เลิกล้อได้แล้วเดี๋ยวฉันโกรธนะ” พิมพ์พลอยได้แต่ยิ้มและพยักหน้า แล้วจึงตั้งหน้าตั้งตารอชายหนุ่มไปพร้อมๆกับเพื่อนสนิท

จากคุณ : จอมนาง

เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 14:47:06

ความคิดเห็นที่ 3

ท่ามกลางหมอกทึบอรสรวงเดินย่ำเท้าลงบนพื้นหญ้าและใบไม้แห้ง เธอหันมองรอบด้านด้วยความงุนงง หมอกคล้ายกลายร่างเป็นมือใหญ่ที่วนผ่านร่างเธอจนมองไม่เห็นทาง หากจู่ๆก็มีเสียงร่ำไห้คร่ำครวญดังขึ้นทั่วบริเวณ หญิงสาววิ่งวนหาที่มาของเสียงนั้น
“ใคร อยู่ที่ไหน ใครกัน”
“ช่วยข้า ช่วยข้าด้วยผู้ใดก็ได้ช่วยข้า...”น้ำเสียงนั้นทุกข์ทรมานโหยหวนจนกลายเป็นกรีดร้องจนสุดเสียงเสียดโสตประสาท!

อรสรวงผุดลุกขึ้นจากที่นอนด้วยหัวใจที่เต้นแรงรัวแทบกระเด็นออกมานอกอก หญิงสาวเอามือแตะอกของตัวเองด้วยความหวาดกลัวและเหน็ดเหนื่อย มือเรียวปาดเหงื่อที่ซึมออกมาก่อนจะจ้องมองมือตัวเองด้วยความงุนงง

“ฝันบ้าอะไรเนี่ยไม่เห็นจะมีอะไรสักนิด แล้วทำไมเราถึงได้กลัวขนาดนั้น” ปากน้อยพึมพำก่อนจะลุกขึ้นเปิดประตูระเบียงชั้นสอง ลมที่พัดกรูเข้ามาเย็นฉ่ำทำให้เหงื่อที่มีแห้งหายไปอย่างรวดเร็ว เธอเดินออกไปรับลมเย็นๆพร้อมกับจังหวะของหัวใจที่เต้นช้าลง เท้าที่ก้าวย่างชะงักเมื่อหันไปมองเห็นเงาร่างสูงบนระเบียงของบ้านพักใกล้เคียง

ดูเหมือนปรมินทร์จะใจตรงกันกับเธออีกแล้ว หรือไม่ก็คงเป็นปกติวิสัยของเขาที่ชอบมายืนที่ระเบียงกลางดึกเช่นนี้ ครั้งนี้เธอไม่ได้เดินหนีเข้าห้องไปเช่นเดิม แต่กลับเดินไปยืนรับลมในระดับเดียวกับเขา
“นอนไม่หลับหรือครับ คุณตื่นขึ้นมากลางดึกสองคืนแล้ว” เสียงถามเบาๆนั้นเพียงพอให้ได้ยินเพียงสองคน ผู้ถามทำกิริยาคล้ายเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าอีกฝ่ายอาจจะไม่อยากตอบคำถามเขานัก ทว่าผิดคาดเมื่อมีเสียงตอบกลับมา

“ฉันฝันไม่ค่อยดี”
“บอกได้ไหมว่าฝันว่าอะไร”
“ไม่แน่ใจค่ะ ฉันจำไม่ค่อยได้”
“คุณคงผิดที่มากกว่า”
“ค่ะ ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น”

แม้อยากชวนคุยและยินดีที่ได้ยินการตอบรับกลับมาอย่างไร้แววอริเช่นเคย แต่ชายหนุ่มก็พยายามหักห้ามใจไว้ไม่แสดงสิ่งที่จะทำให้หญิงสาวผู้นี้ล่วงรู้ความในใจ ปรมินทร์ขยับตัวเพื่อกลับเข้าห้อง
“ฝันดีครับพรุ่งนี้เจอกัน”

ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างหนักหน่วงเมื่อได้เข้ามายืนในห้องนอนแล้ว นึกเสียดายอยู่บ้างที่ไม่ได้พูดคุยกับอรสรวงต่อ ทว่าความเข็ดขยาดต่อท่าทีของหญิงสาวมีมากกว่า เขาค่อยๆทรุดตัวลงบนเตียงก่อนจะนอนหลับตาเพื่อระงับความต้องการที่จะเดินออกไปพูดกับเธอผู้ทำให้ดวงใจสั่นไหว

อรสรวงทำเพียงมองตามร่างสูงใหญ่ของปรมินทร์ที่เดินเข้าห้องไป จากนั้นก็ครุ่นคิดถึงความฝันของตัวเอง ที่ใช่ว่าจะจำไม่ได้ แต่หากบอกเล่าเธอคงต้องบอกความรู้สึกของเธอที่ยากจะละเลย น่ามีอะไรสักอย่างเกี่ยวกับความฝันนี้...

ลางสังหรณ์ส่วนลึกของเธอบอกว่าเช่นนั้น คล้ายว่าตัวเองได้ทำสิ่งใดที่ผิดพลาดลงไปจนแม้จะสำนึกเสียใจก็ยังช่วยให้รู้สึกดีขึ้นมาไม่ได้ ใจวูบหนึ่งนึกไปถึงแหวนสัมริดหัวแก้วพญานาคที่เธอพบในถ้ำ
“หรือว่าเราไม่ควรพบแหวนวงนั้น” หญิงสาวก้มมองแหวนเงินหัวแก้วพญานาคที่ตนสวมใส่ไว้ไม่เคยถอดนับแต่วันที่ได้มันมา ก่อนจะถอนหายใจยาวแล้วหันหลังกลับเข้าห้องเพื่อไปนอนต่อ

รุ่งเช้าก็เป็นเช่นเคยที่มีการรวมตัวในรถโฟร์วีลเพื่อออกไปทำการขุดค้นต่อ อรสรวงมีสีหน้าซีดเซียวเพราะอาการนอนไม่หลับทั้งยังเหมือนเหม่อลอยในบางครั้ง ฝ่ายปรมินทร์ก็เหมือนจะมีเรื่องครุ่นคิดไปตลอดทาง จนเมื่อถึงทางใกล้ถ้ำเขาจึงหันบอกผู้โดยสารทั้งรถด้วยน้ำเสียงกังวล

“ตอนนี้มีคนงานหายไปไร้ร่องรอยทั้งสองคน ทางตำรวจท้องถิ่นก็มาดูแล้วกับคุณเอเมื่อวานไม่มีอะไรสูญหาย แต่ก็ยังไว้วางใจไม่ได้ พวกคุณระวังตัวด้วยนะครับ ชาวบ้านแถวนี้เริ่มลือกันแล้วพวกคุณอาจจะถูกมองผิดๆไปด้วย”
“เขาลือว่ายังไงหรือคะ” อรสรวงที่เงียบมาตลอดทางหันขวับไปถามสวนด้วยแรงสังหรณ์พิเศษ

“ลือกันว่าพวกคุณมารบกวนผีปู่ผีย่าผีฟ้าในถ้ำน่ะสิครับ วันนี้ผมก็ต้องรีบไปช่วยค้นหาคนงานพวกนั้นพร้อมกับเจ้าหน้าที่อีกหลายคน ถึงยังไงก็ระวังตัวด้วยนะครับอาจจะเป็นชาวบ้านที่ไม่ชอบการรบกวนจนทำเรื่องแบบนี้ก็ได้” น้ำเสียงที่พูดเจือความห่วงใยจนคนทั้งกลุ่มเริ่มรู้สึกถึงความไม่ธรรมดา

เมื่อทั้งกลุ่มลงจากรถและแยกย้ายกันไปทำงาน อรสรวงก็ยังคงมีสีหน้าครุ่นคิดเหม่อลอยผิดปกติเสียจนเพื่อนสนิทอย่างพิมพ์พลอยอดรนทนไม่ได้
“เป็นอะไรของแกน่ะยัยฟ้า”
“อะไรล่ะ” กิริยาปัดวัตถุโบราณครั้งแล้วครั้งเล่าราวจะไม่ให้เหลือฝุ่นหลงเหลืออยู่บริเวณขอบไหที่เจอนั้นทำให้พิมพ์พลอยต้องสะกิดเพื่อนให้ก้มมอง อรสรวงมองตามมือเพื่อนแล้วก็ถอนหายใจอีกเฮือกใหญ่

“อาการหนักนะแก ถ้ากังวลมากก็หาโอกาสเข้าไปพูดกับเขาเลยก็ได้”
“พูดอะไร แกคิดอะไรอยู่เนี่ย” ท่าทีเอาเรื่องของเพื่อนยังดูดีกว่าอาการเหม่อลอยเมื่อครู่เสียอีก
“อ้าวแล้วแกกังวลเรื่องอะไรอยู่ล่ะ”

“ไม่ใช่เรื่องผู้ชายก็แล้วกัน ฉันรู้สึกแปลกๆเหมือนทำผิดอะไรมา ไม่ใช่เรื่องที่เข้าใจตานั่นผิดนะ แต่ฉันรู้สึกว่ามันมีเรื่องอะไรที่ผิดพลาดมากๆแล้วก็เป็นเรื่องใหญ่มากด้วย”
“อ๋อเรื่องที่คนงานหายไปสองคนหรือเปล่า ไม่เห็นมีของอะไรหายเลยไม่ใช่เหรอ”
“เรื่องคนงานหายมาเกี่ยวอะไรกับฉันเล่า ฉันพูดถึงความรู้สึกแปลกๆ โอ้ยช่างเถอะพูดไปแกก็ไม่เข้าใจ หรอก”

“ก็ใช่น่ะสิฉันไม่ได้มี ซิกเซ้นส์เหมือนแกนี่ แล้วก็ไม่อยากมีด้วยว่ะ ว่าแต่อาทิตย์นี้ไปเที่ยวฝายกันนะแก พี่เอบอกว่าจะพาครอบครัวไปด้วย แล้วก็จะชวนพวกเราไปด้วย” พิมพ์พลอยพูดชักชวน
“อือไปสิ เผื่อว่าความรู้สึกบ้าๆนี่จะหายไปบ้าง”
“คุณปลัดไปด้วยนะ อาจจะเป็นโอกาสที่ดีที่จะได้รู้เรื่องเขามากขึ้นและรู้แน่ๆสักทีว่าแกอ่ะเข้าใจผิดไปจริงๆ”
“อือ” อรสรวงรับปากเบาๆก่อนจะก้มลงถอนหายใจพลางทำงานไปพลางเช่นเดิมด้วยความไม่สบายใจที่ตนเองก็ยังไม่รู้ถึงสาเหตุ

โปรดติดตามตอนต่อไป

จากคุณ : จอมนาง

เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 14:59:16