ความคิดเห็นที่ 1 จากนั้นเจี๊ยบวางรูปลงบนโต๊ะ แล้วหยิบหนังยางออกมาลูบๆอย่างแผ่วเบา [แล้วภาพแห่งความหลังที่ยังฝังใจเจี๊ยบมาตลอดเวลา ๕ ปีที่ผ่านมาก็ผุดขึ้นอีกครั้ง...ภาพที่เจี๊ยบเดินถือกรรไกรไปตัดหนังยางที่น้อยหน่าและเพื่อนๆกำลังกระโดดเล่นกันอยู่ แก๊งเด็กชายร้องเฮลั่น เจี๊ยบหันมายิ้มกับกลุ่มเพื่อนผู้ชายว่าตัวเองได้พิสูจน์ความกล้า(อย่างไร้เดียงสา)ไปแล้ว น้อยหน่าเสียใจเข้ามาต่อว่าเจี๊ยบ “เจี๊ยบมาตัดของเราทำไม มาตัดทำไมล่ะเจี๊ยบ” น้อยหน่าตรงรี่เข้าไปหาเพื่อนรัก แต่กลับถูกเจี๊ยบผลักจนล้ม น้อยหน่าร้องไห้น่าสงสาร] ภาพตัดกลับมาจับที่ใบหน้าเจี๊ยบที่สลดหดหู่กับความหลังฝังใจ หนุ่มน้อยกำหนังยางขึ้นมาแตะจรดหน้าผาก มือเจี๊ยบสั่นเล็กน้อย เจี๊ยบรู้สึกเสียใจกับความผิดพลาดร้ายแรงที่เคยทำกับน้อยหน่าไว้เหลือเกิน เจี๊ยบคลี่หนังสือพิมพ์“สาส์นเมืองเพชร”ออกมา ในหน้าแรกมีรูปทีมวอลเล่ย์บอลหญิงระดับมัธยมปลายจากโรงเรียนราชบุรีวิทยาคมยืนเรียงหน้ากระดานแถวหนึ่ง และนั่งชันเข่าอยู่ข้างหน้าอีกแถวหนึ่ง จากนั้นกล้องจับไปที่ใบหน้าสาวน้อยผมเปียคนหนึ่งที่นั่งชันเข่าอยู่แถวหน้าด้านขวามือสุด เธอคือน้อยหน่านั่นเอง แม้ว่าน้อยหน่าในรูปจะดูตัวโตกว่าคนที่เจี๊ยบเคยรู้จักมาก แต่ใบหน้าใสๆยิ้มน่ารักแบบนี้เป็นใครอื่นไปไม่ได้ ต้องเป็นน้อยหน่าแน่ๆ ข่าวบอกว่า ครั้งนี้เป็นการแข่งขันวอลเล่ย์บอลระดับมัธยมปลายเพื่อหาตัวแทนภาค ระหว่างทีมโรงเรียนสมุทรสงครามพิทยาคมกับทีมโรงเรียนราชบุรีวิทยาคม แต่มาขอใช้สนามที่เป็นกลางของโรงเรียนเพชรบุรีพิทยาคมเป็นสนามแข่งขัน เจี๊ยบนึกในใจว่า “๕ ปีแล้วสินะน้อยหน่าที่เราไม่เคยเจอเธออีกเลย [กล้องจับมาที่ใบหน้าเจี๊ยบที่ยิ้มละไมอย่างเกิดความหวัง] ข่าวบอกว่า น้อยหน่าเป็นนักวอลเล่ย์บอลดาวรุ่งระดับม.ต้นคนเดียวที่ถูกพามาร่วมแข่งขันด้วย คราวนี้เราต้องเจอเธอให้ได้น้อยหน่า [กล้องจับมาที่ใบหน้าเจี๊ยบที่ยิ้มละไม เกิดความหวังที่จะได้พบน้อยหน่าอีกครั้ง] แต่...ตายล่ะสิ น้อยหน่าจะแข่งรอบชิงในวันเดียวกับที่วงดนตรีต้องแสดงในงานของโรงเรียนพอดี แล้วเราจะทำอย่างไรดี? [กล้องจับมาที่ใบหน้าเจี๊ยบที่ทำหน้าครุ่นคิดอย่างวิตกกังวล ก่อนหันไปมองรูปน้อยหน่าในหนังสือพิมพ์อีกครั้ง] สงสัยว่าเราคงต้องตัดสินใจอะไรบางอย่างแล้ว” {จบฉาก ๗} แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 55 18:10:17 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 18:09:35

ความคิดเห็นที่ 2 ฉากที่ ๘: ไอ้เจี๊ยบหายไปไหน? สถานที่: สนามหน้าโรงเรียน (มีเวทีการแสดง) ห้องแต่งตัวนักแสดงในงาน ท้องถนน โรงยิมแข่งวอลเลย์บอล  ตัวแสดง: เจี๊ยบ น้อยหน่า ทีมวอลเลห์บอล ๒ ข้าง และโค้ช                 ครูใหญ่ ครูน้อย ผู้ว่าฯ พ่อแม่ผู้ปกครองนักดนตรี วงดนตรีหนุ่มสาวน้อย บรรยากาศยามเช้าในงานฉลองครบรอบ ๒๐ ปีของโรงเรียนเมืองเพชรวิทยาคมกำลังคึกคัก ด้านหน้าเวทีการแสดงมีโซฟาตัวยาวรับรองผู้ว่าราชการจังหวัดที่ให้เกียรติมาเป็นประธานในงาน ครูใหญ่กำลังนั่งพูดคุยกับผู้ว่าอย่างออกรส ส่วนครูคนอื่นๆก็นั่งบนเก้าอี้ที่จัดวางเตรียมไว้อย่างเป็นระเบียบ ต่างล้วนพูดคุยกันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส  รวมถึงบรรดาผู้ปกครองของนักเรียนก็ต่างพากันมานั่งชมการแสดงของบุตรหลานบนเวที รวมถึงพ่อแม่ของนักดนตรีในวงหนุ่มสาวน้อยก็นั่งรวมกลุ่มกันอยู่หลายคน ทุกคนต่างเฝ้ารอการแสดงของลูกหลานตัวเองด้วยกันทั้งนั้น หลังการแสดงฟ้อนรำของนักเรียนระดับชั้นประถมเพิ่งแสดงจบไป พร้อมกับเสียงปรบมือลั่นให้กับความน่ารักน่าชังของเหล่าบรรดานักเรียนชายหญิงตัวน้อยที่ขึ้นมาแสดงบนเวที จากนั้นโฆษกฯก็ประกาศขึ้น “ก่อนอื่น.. เอ่อ..ก่อนที่เราได้พบกับการแสดงดนตรีของตัวแทนระดับมัธยมต้นของโรงเรียน ผมก็อยากจะเอ่อ...” [โฆษกบนเวทีมองไปที่ข้างเวที เห็นคุณครูน้อยผู้ทำหน้าที่ควบคุมวงดนตรีหนุ่มสาวน้อย ท่าทางร้อนรน และทำท่าทำทางว่า ยังไม่พร้อม ยังแสดงไม่ได้ ขอให้คุณพูดอะไรไปก่อน] โฆษกบนเวทีทำหน้าไม่ถูก พลันเหลือบไปเห็นครูใหญ่กำลังนั่งยิ้มสบายใจ  เลยตัดสินใจพูดขึ้นว่า จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 18:13:50

ความคิดเห็นที่ 3 “ก่อนที่จะเข้าสู่การแสดงในช่วงถัดไป ผมก็อยากจะขอเชิญคุณครูใหญ่ขึ้นมาเล่าถึงประวัติความเป็นมาของโรงเรียนเพื่อเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศครับ และขอเวลาให้นักเรียนได้เตรียมการแสดงในรอบต่อไปอีกสักครู่นะครับ” [ครูใหญ่ที่กำลังนั่งสบายใจอยู่ข้างท่านผู้ว่า ก็สะดุ้งเล็กน้อย เพราะตามสคริปต์ไม่มีพิธีการเรื่องนี้ และตนก็ไม่ได้เตรียมตัวมาพูดเรื่องประวงประวัติของโรงเรียนเสียด้วย แต่ก็ทำใจดีสู้เสือ ค่อยๆลุกเดินอาดๆ มาที่ข้างเวที คุณครูน้อยทำหน้าแหยๆรายงานกับครูใหญ่ว่า “เอ่อ..นักดนตรีหายไปคนหนึ่ง กำลังตามตัวอยู่ครับ สงสัยจะไปห้องน้ำ” ครูใหญ่จ้องมองครูน้อยอย่างตำหนิ กระซิบกันว่า “คุณดูแลลูกศิษย์ยังไงถึงให้หายไปได้” ก่อนจะฝืนยิ้มและเดินออกมาที่หน้าเวทีอย่างเสียไม่ได้ ไม่มีใครทันสังเกตว่าครูใหญ่ปาดเหงื่อเล็กน้อยก่อนจะพูด แล้วเริ่มต้นพูดเรื่องประวัติของโรงเรียนอย่างมืออาชีพ แบบครูสอนหนังสือมาแล้ว ๓๐ ปี แกเนียนจริงๆ] แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 55 18:44:07 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 18:17:02

ความคิดเห็นที่ 4 [กล้องจับภาพมาที่วงล้อจักรยานเสือภูเขาที่หมุนติ้วไปตามพื้นถนน มีเสียงคนถีบกระหืดกระหอบหายใจแรงๆ ก่อนกล้องจะจับมาที่ใบหน้าของเจี๊ยบที่เร่งถีบจักรยานคู่ใจอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้] เจี๊ยบในชุดนักดนตรีวงหนุ่มสาวน้อยรีบปั่นจักรยานไปให้ทันการแข่งขันวอลเลย์บอลรอบตัดเชือกของน้อยหน่า พอมาถึงหน้าโรงยิมที่มีป้ายผ้าผืนใหญ่ประชาสัมพันธ์งาน “การแข่งขันวอลเลย์บอลระดับมัธยมปลายระหว่างทีมโรงเรียนสมุทรสงครามพิทยาคมกับทีมโรงเรียนราชบุรีวิทยาคม” เจี๊ยบเอาจักรยานไปจอดใต้ต้นไม้ รีบจัดแจงคล้องโซ่กุญแจ ก่อนจะวิ่งเข้าไปในโรงยิมทันที นักเรียนทั้งสองโรงเรียนพอเห็นเจี๊ยบก็ต่างหันมามองด้วยความแปลกใจ บ้างยิ้มบ้างหัวเราะอย่างขบขัน แต่เจี๊ยบไม่ได้สนใจอะไรรอบข้างเลย สายตาของเจี๊ยบเพ่งมองหาน้อยหน่าอย่างเดียวเท่านั้น และทันทีที่เจี๊ยบมองเห็นน้อยหน่า เจี๊ยบก็ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เป็นการพบน้อยหน่าอีกครั้งในรอบ ๕ ปีนับตั้งแต่วันที่น้อยหน่าย้ายบ้านไป [ถึงตรงนี้ให้ตัดสลับระหว่าง ภาพเจี๊ยบที่กำลังยิ้มมองดูน้อยหน่า กับภาพสโลว์โมชั่นของน้อยหน่าในชุดวอลเลย์บอลที่กำลังมีสมาธิกับการรับลูก ตีลูก อยู่กับพี่ๆในทีม  มีเพลงซึ้งๆประกอบฉากนี้ด้วย] จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 18:21:13

ความคิดเห็นที่ 5 เจี๊ยบนึกในใจว่า “ผมได้พบน้อยหน่าอีกครั้ง หลังจากที่เธอย้ายบ้านไปอยู่ราชบุรี วันนี้น้อยหน่าดูตัวโตกว่าเดิมมาก ใช่สิเธอเป็นนักกีฬา แม้ว่าเธอจะยังตัวเล็กกว่ารุ่นพี่คนอื่นๆในทีม เราคิดถึงเธอจังเลยน้อยหน่า” ขณะที่เจี๊ยบกำลังลุ้นให้น้อยหน่าสู้กับพวกพี่ๆได้นั้น [กล้องจับมาที่ภาพในจังหวะที่น้อยหน่าต้องเอื้อมไปรับลูกตบจากฝ่ายตรงข้าม ที่ตกลงมาตรงหน้าแต่ก็ยังอยู่ห่างจากตัวเธอมาก ทำให้น้อยหน่าไม่สามารถทรงตัวอยู่ได้ ถลาล้มลงกับพื้น จนร่างกระแทกกับพื้น รุ่นพี่ต้องเข้าไปประคองให้ยืนขึ้น ดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามจะรู้ว่า น้องน้อยคนนี้คือจุดอ่อนของทีม จึงพยายามตีลูกมาให้เธอรับ ความเจ็บทำให้เธอทำหน้าคล้ายจะร้องไห้] เจี๊ยบเองก็มองน้อยหน่าด้วยความเป็นห่วง โค้ชเห็นท่าไม่ดี ลูกทีมกำลังเสียเปรียบ จึงขอเวลานอกให้ลูกทีมได้พัก เจี๊ยบมองเห็นน้อยหน่ายังมีสีหน้าเหนื่อยล้าและท้อแท้ ด้วยความเป็นห่วงเจี๊ยบจึงรีบขอทางเดินลงไปที่ข้างสนาม แข่งขันอย่างลืมตัว ยามข้างสนามเห็นเจี๊ยบเดินลงมาจะเข้ามาห้ามก็ไม่ทันแล้ว เจี๊ยบไม่สนคนรอบข้าง ร้องเรียก “น้อยหน่าๆ” เจี๊ยบเรียกน้อยหน่าด้วยน้ำเสียงดังพอประมาณอย่างเป็นห่วง สาวน้อยนักวอลเลย์บอลดาวรุ่งของโรงเรียนหันมามองตามเสียงเรียกที่คุ้นหูเหลือเกิน และทันใดนั้นใบหน้าแย้มยิ้มอย่างดีใจของเธอก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง “เจี๊ยบบบ..” น้อยหน่าพูดชื่อเจี๊ยบด้วยเสียงที่ดังกว่าเสียงเรียกของเจี๊ยบด้วยซ้ำ จนผู้ชมรอบสนามต่างหันมามองพ่อหนุ่มน้อยในชุดแปลกตาที่มายืนข้างสนามแข่งขัน ยามข้างสนามพยายามเดินมาบอกให้เจี๊ยบกลับขึ้นไปบนอัฒจันทร์คนดู แต่เจี๊ยบก็ยังไม่สนใจ กลับพูดขึ้นพร้อมกับกำหมัดขึ้นมา “น้อยหน่าสู้ๆ” สาวน้อยนักกีฬาเหมือนได้กำลังใจสำคัญ จากใบหน้าที่ทำท่าเหมือนกำลังจะร้องไห้เมื่อครู่ กลับยิ้มแป้นมีกำลังใจขึ้นมาอย่างฉับพลัน เธอยิ้ม “อื่อ!” พยักหน้าบอกความมั่นใจที่ได้กลับคืนมาอีกหน แก้ไขเมื่อ 05 ก.พ. 55 09:37:53 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 18:25:22

ความคิดเห็นที่ 6 [ภาพตัดกลับมาที่ ครูน้อยที่เดินหน้านิ่วคิ้วขมวดมาที่ห้องแต่งตัวนักแสดงบนเวที] แจ๊ครีบวิ่งมารับหน้าก่อนที่คุณครูจะเข้าไปในห้อง แจ๊คพูดขึ้นอย่างหน้าแหยๆว่า “สงสัยว่าไอ้เจี๊ยบจะเอาจักรยานถีบออกไปข้างนอกครับครู มันคงมีธุระสำคัญ แต่ไม่ต้องห่วงผมมีแผนสองไว้แล้วครับ เดี๋ยวให้ไอ้โนชมันเล่นกีตาร์แทนไปพลางๆก่อน แค่ตีคอร์ดง่ายๆ คงพอได้ครับ เราแสดงได้แน่ครับ” “ก็ต้องได้สิ... ขืนไม่ได้..ครูใหญ่เอาฉันตายแน่ และพวกเธอก็คงจะเจอดีด้วย” ครูน้อยพูดก่อนจะเดินออกไปอย่างหัวเสีย  กล้องจับภาพมาที่ตี่ บอย พริก มาโนช และจอยที่แสดงสีหน้าไม่ดีกันทั้งวงเลย  ภาพตัดสลับมาที่ใบหน้าของแจ๊คที่โกรธจัด  คำรามในลำคอว่า “ไอ้เจี๊ยบ..มรึง..มรึง” จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 18:30:16

ความคิดเห็นที่ 7 พริกพูดขึ้นอย่างโมโหว่า “ไอ้เจี๊ยบแมร่งหายไปไหนวะ งานสำคัญแบบนี้มันไม่เคยเหลวไหลนี่หว่า กูโคตรเซ็งเล่อะ” ตี่ มาโนช และบอย ต่างเห็นด้วยกับพริก บอยสำทับว่า “ปกติไอ้เจี๊ยบมันไม่เคยสายนี่หว่า นี่แมร่งยังไม่มาอีก พ่อกับแม่มันก็นั่งอยู่หน้าเวทีข้างๆแม่กูแล้วนะ แล้วมันหายไปไหนของมันวะ” จอยแม้จะวิตกกังวลไม่แพ้คนอื่นๆแต่ก็แก้ต่างให้เจี๊ยบ “เจี๊ยบเขาคงมีธุระสำคัญน่ะพวกเรา เดี๋ยวก็คงจะมาแล้วล่ะนะ” แจ๊คคำรามในลำคอพูดด้วยใบหน้าโกรธสุดๆ “ก็ลองมันไม่มาสิ เจออีกทีพ่อจะบีบคอให้ตายคามือเลย” คำพูดของไอ้ยักษ์อ้วนดำทำเอาทุกคนสะดุ้งโดยเฉพาะไอ้บอย {จบฉาก ๘} แก้ไขเมื่อ 14 ม.ค. 55 18:34:03 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 18:33:04

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 18:38:25

ความคิดเห็นที่ 9 Be Continued http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11579967/W11579967.html#11 แก้ไขเมื่อ 15 ม.ค. 55 10:36:19 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 18:39:33

ความคิดเห็นที่ 10 แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 1-2) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11566400/W11566400.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 3-4) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11568763/W11568763.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 5-6) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11573000/W11573000.html จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 18:42:10

ความคิดเห็นที่ 11 อ่านแล้วอยากให้เอาไปทำภาค 2 จิงๆๆเลย จากคุณ : น้ำพรมหนำ (น้ำพรมหนำ) เขียนเมื่อ : 14 ม.ค. 55 22:06:31