[ผ่านการพิจารณา สนพ. Inlove] จ้างเธอให้รัก ตอนที่19>>>>>>>>>>

บทนำและตอนที่ 1
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/05/W10613052/W10613052.html
ตอนที่ 2
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/06/W10644126/W10644126.html
ตอนที่ 3
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/06/W10661938/W10661938.html
ตอนที่ 4
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/06/W10682612/W10682612.html
ตอนที่ 5
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/06/W10712662/W10712662.html
ตอนที่ 6
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/06/W10756171/W10756171.html
ตอนที่ 7
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/07/W10770518/W10770518.html
ตอนที่ 8
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/07/W10800113/W10800113.html
ตอนที่ 9
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/07/W10850347/W10850347.html
ตอนที่ 10
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/07/W10875048/W10875048.html
ตอนที่ 11
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/08/W10966374/W10966374.html
ตอนที่ 12
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/08/W10993897/W10993897.html
ตอนที่ 13
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/09/W11029236/W11029236.html
ตอนที่ 14 PART1/2
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/09/W11115180/W11115180.html
ตอนที่14 [PART2/2]
http://topicstock.pantip.com/writer/topicstock/2011/10/W11179537/W11179537.html
ตอนที่15
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11267271/W11267271.html
ตอนที่ 16
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11304325/W11304325.html
ตอนที่17
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11434609/W11434609.html
ตอนที่18
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11501485/W11501485.html

\\\\\\\\\\\\\\\\\\\



ผลของการตอบโต้



“เราควรจะเพิ่มระดับความสนิทสนมด้วยการจูบแก้มลาทุกครั้งที่ผมมาส่งคุณในมหาลัยดีไหม”น้ำเสียงของปรุฬห์สดใสขณะที่เขาลอดสายตามองผ่านกระจกรถฝั่งตรงข้ามดูสีหน้าเหยเกของหญิงสาว

“อยากเปลี่ยนคำว่าฉวยโอกาสให้เป็นสิ่งที่ถูกต้องสินะ”นีรนาบอก

ชายหนุ่มต้องหรี่ตามองเธอ “ทีเรื่องแบบนี้ล่ะก็รู้ทันเร็วชะมัดเลยคุณน่ะ”

นีรนาแลบลิ้นใส่ก่อนจะเดินเข้าไปในอาคาร

ปรุฬห์มองดูเธอจนกระทั่งลับสายตาไปแล้วจึงเลื่อนกระจกรถขึ้นขับช้าๆออกจากมหาวิทยาลัยซึ่งเขาเคยศึกษาอยู่ไม่นานมานี้ ... เขารู้สึกได้ว่านีรนามีความหยิ่งในศักดิ์ศรีตัวเองพอสมควร เธอไม่ยอมตามใจเขาทุกอย่างและจะเถียงหากไม่พอใจ นีรนาค่อนข้างตรงไปตรงมามากกว่าที่ชายหนุ่มคิด

เขาชอบจุดเด่นของเธอ ... เขามองเห็นได้อย่างชัดเจนถึงความรู้สึกพึงพอใจเธอเพราะเหตุนี้

แล้วทุกครั้งที่เขากำลังบอกตัวเองว่าชอบเธอ เขาก็ต้องถอนความคิดนั้นออกด้วยการเตือนตัวเองเสมอว่าเขาจ้างเธออยู่ ... เธอเป็นหญิงขายบริการธรรมดาคนหนึ่งซึ่งสนใจความรู้สึกของเขามากกว่าเงิน

น่าแปลก ...



ปรุฬห์ขยับพวงมาลัยช้าๆสายตามองถนนกว้างเต็มไปด้วยยานพาหนะสี่ล้อและเขม่าควันเต็มไปหมด เขาไม่ได้สนใจเลยว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นบนท้องถนน ทั้งๆที่ดูเหมือนจะมีอุบัติเหตุอยู่ไม่ไกลนักเพราะตอนนี้เขากำลังนึกถึงนีรนา ...

เขารู้ว่าเธอมีความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนเกินกว่าที่เขาจะเข้าใจได้ มันช่างน่าค้นหาแล้วเขาก็อยากจะมองข้ามตัวตนที่เธอเคยเป็น

สิ่งนี้หรือเปล่านะที่ทำให้ทีคหลงใหลเธอจนไม่สามารถมองผู้หญิงคนอื่นได้อีก?

เมื่อนึกถึงน้องชายตนเอง จู่ๆมือของเขาก็ต้องกำหมัดแน่นโดยไร้ซึ่งเหตุผล ...



\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\



นีรนาได้รับโทรศัพท์จากปรุฬห์อีกครั้งเมื่อตอนเที่ยงวันขณะรับประทานอาหารร่วมกับเพื่อนๆ เขาบอกเธอว่าเขาต้องการจะกลับบ้านหลังใหญ่ของครอบครัวคฤษฐานนท์เพื่อสนทนางานกับพ่อและกรรมการบริษัทสองท่านซึ่งเดินทางไปพร้อมกับพ่อของเขาหลังจากเลิกงานแล้ว

ครั้งนี้เธอจำเป็นจะต้องไปพร้อมกับเขาเมื่อพบว่าตนเองควรแสดงตัวให้พ่อแม่ของปรุฬห์และเปมิกาเห็นว่าพวกเขาสองคนไม่มีทีท่าจะเลิกคบกันได้ง่ายๆกว่าที่คิด

ไม่ทันที่ปรุฬห์วางสาย หญิงสาวก็นึกถึงสีหน้าโมโหของเปมิกากำลังใช้ดวงตาจ้องราวกับมารร้ายใส่เธอแล้วนีรนาก็ต้องหัวเราะออกมาอย่างถูกอกถูกใจเป็นที่สุด



ในช่วงเย็นปรุฬห์ก็มารับเธอตรงเวลาเช่นเคย เขาไม่ชอบใจนักเมื่อนีรนาเอ่ยถึงเปมิกา “นึกถึงน้องเปมิกาทีไร ผมต้องปวดหัวทุกที”เขาบอกระหว่างขับรถเพื่อเดินทางไปยังบ้านของครอบครัวคฤษฐานนท์

“ถ้าหากเปมิกาไม่เห็นด้วยกับการหมั้นหมายกับคุณ ทุกอย่างก็คงจะราบรื่นขึ้นใช่ไหม”นีรนาถาม

“แน่นอนครับ ผมเคยถามเธอครั้งหนึ่งน่ะแต่ไม่เคยคิดหรอกว่าน้องเปมิกาจะชอบผมจริงๆจังๆแบบนี้”ชายหนุ่มได้ยินเสียงหัวเราะของหญิงสาวจึงหันไปมอง “ไม่ตลกนะ”เมื่อเธอไม่หยุดขำเขาจึงเลื่อนมือไปปิดปาก ชายหนุ่มจึงได้รับฝ่ามือหนักๆตบกลับมาสองสามที “เล่นแรงๆอีกแล้ว”

“มือเค็ม”หญิงสาวบอกทำท่าหยีใส่เขา

“ตบอีกทีสิเดี๋ยวผมจะตอบคุณด้วยปาก”ปรุฬห์กล่าวยียวนบ้าง นีรนาจึงบ่ายหน้าหันไปทางกระจกทันทีที่เขายักคิ้วหลิ่วตาอย่างมีเลศนัยให้แก่เธอ

“ขับรถๆ”หญิงสาวส่งเสียงเตือนเมื่อพบว่าคราวนี้ปรุฬห์ได้โอกาสหัวเราะใส่เธอคืนบ้าง

เมื่อทั้งสองเดินทางมาถึงบ้านหลังใหญ่เรียบร้อยแล้ว ปรุฬห์ก็พบว่าเขาเดาไม่ผิดเมื่อเปมิกากระโดดผลุงออกมาจากประตูราวกับกระต่ายสอดส่องสายตามองหาเขาตลอดเวลาพร้อมด้วยรอยยิ้มหวานทรงเสน่ห์ทว่าทันทีที่เธอเห็นว่านีรนาเดินทางมากับปรุฬห์ สีหน้าของเธอก็ขุ่นลงหยิบยื่นตาขวางๆใส่แทน

ปรุฬห์แกล้งเปมิกาอีกด้วยการโอบไหล่ของนีรนา เดินเข้าไปในบ้านพร้อมกันโดยไม่สนใจเปมิกาซึ่งรอบกายเธอกำลังมีไฟกรุ่นๆลุกโชนจนแม่บ้านซึ่งยืนใกล้ๆต้องตกใจ



วันนี้นีรนาตั้งใจแต่งตัวสวยสะดุดเพื่อทำให้บุคคลภายในบ้านเห็นว่าเธอก็เป็นผู้ดีมีระดับแม้ว่าความจริงไม่ใช่เช่นนั้นเลยก็ตามที หญิงสาวเดินไปสวัสดีพ่อกับแม่ของปรุฬห์งามๆ ครั้งนี้เธอกล้าที่จะเล่นละครให้สมบทบาทมากขึ้นเพื่อแกล้งเปมิกา

เธอเห็นด้วยกับปรุฬห์ที่จะทำให้คู่หมั้นของเขาหัวเสียหลังจากเห็นทั้งคู่เดินเคียงคู่กันอย่างหวานฉ่ำจนเปมิกาทนไม่ได้

นีรนาเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น กวาดสายตามองดูหนังสือบนชั้นวางขณะที่แม่บ้านกำลังปัดกวาดเช็ดถูกเธอก็ทักทายตามมารยาทด้วยน้ำเสียงสวยๆ แล้วในตอนนั้นเปมิกาก็จะเดินออกมาทำทีเป็นช่วยเหลือคุณป้าทำความสะอาดขณะที่แม่ของปรุฬห์เดินผ่านห้องนั่งเล่น

นีรนาต้องนึกขำขันในใจขณะที่เปมิกาหันมามองดูเธอด้วยความไม่สบอารมณ์อย่างยิ่ง

“น้องเปมคิดว่าเราควรจะทำหน้าที่ภายในบ้านให้ดีนะคะเพราะว่าต่อไปก็จะต้องเป็นภรรยาที่ดีของสามี ปัดกวาดเช็ดถูเป็นเรื่องง่ายๆค่ะ”เธอบอกด้วยรอยยิ้มทว่านีรนากลับได้ยินเสียงหัวเราะโฮะๆกึกก้องในสมองของเธอจากเปมิกาตบท้ายมาด้วย

นีรนาต้องฉีกยิ้มบางๆ “เอ ... รุฬห์ชอบอ่านนิตยสารเล่มนี้นี่นา มันเกี่ยวกับอะไรน้า”เธอทำทีเป็นไม่สนใจพลางพึมพำกับตัวเองเบาๆแล้วจึงหยิบนิตยสารเล่มหนึ่งออกมาขณะที่สายตาของเปมิกาต้องเหลือบมองดูชื่อนิตยสารเป็นการใหญ่

“อุ๊ย เขียนบอกรักเค้าด้วย รุฬห์เนี่ย น่ารักจัง”นีรนาทำท่าทีเขินอาย

เปมิกาต้องมองสีหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่เป็นมิตรแทบถลึงตาใส่เธอ “จริงหรือคะ มีด้วยหรือคะ”เธอรีบถามเป็นพัลวัน

“ไม่ได้นะจ๊ะ ไม่ได้จ้ะ พี่อายน่ะ”นีรนายอมหน้าด้านเสแสร้งทำให้เปมิกาโกรธ เธอสะบัดมือที่ถือนิตยสารหนีจากนิ้วไวๆของเปมิกาก่อนจะปลีกตัวออกมาจากห้องนั่งเล่นรีบย่องไปจนถึงห้องครัว หญิงสาวหันไปทักทายคุณแม่ของปรุฬห์ก่อนจะเดินออกไปหาเขาข้างหลังบ้าน บริเวณทางเดินสวน ชายหนุ่มกำลังก้มลงไปบิดสายยางจุกก๊อกน้ำเพื่อให้พ่อบ้านเตรียมรดน้ำต้นไม้ ทันทีที่เสียงคิกคักดังเข้ามาใกล้เขาจึงหันไปมอง

“คุณต้องเห็นสีหน้าของน้องเปมนะ”นีรนาเข้ามารายงานนั่งยองๆกระซิบข้างๆ

ปรุฬห์ต้องเหยียดยิ้มบาง “เล่มนี้น่ะเหรอ”เขาถามขณะเปิดก๊อกน้ำแล้วจึงเลื่อนสายตาหันไปมองนิตยสารกระดาษเคลือบมันจากนีรนา “มันเป็นของพ่อ ผมไม่ชอบอ่านนิตยสารหรอกนะ”

“ฉันไม่รู้หรอก รู้แต่เพียงว่าหลอกคนอื่นสนุกดี”นีรนาบอกพลางหันไปมองดวงตาเจ้าเล่ห์ของปรุฬห์ซึ่งสบมองเธออยู่

“คราวนี้คงเข้าใจแล้วสินะ เวลาที่ผมแกล้งคุณก็สนุกดีแบบนี้เหมือนกัน”ทันทีที่ปรุฬห์กล่าวจบนีรนาก็เตรียมมือทุบเขาอีก ชายหนุ่มจึงเขยิบตัวหลบแล้วก็เลื่อนมือไปพาดไหล่ของนีรนาเมื่อพบว่าสายตาของผู้เป็นแม่และเปมิกาลอบมองออกมาจากหน้าต่างบริเวณห้องครัว “นี่แน่ะ ขอหอมแก้มหน่อยสิ”พูดจบก็โน้มตัวเข้าไปใกล้ๆรับกลิ่นหอมๆบนใบหน้าของอีกฝ่าย

“ฉวยโอกาสอีกแล้ว”นีรนามองดูสีหน้าอารมณ์ดีของเขา

“ถ้าหากคุณเต็มใจก็ไม่เรียกว่าฉวยโอกาสหรอกนะ”ปรุฬห์แก้ต่างให้ตัวเองแล้วจึงหอมแก้มเธออีกฟอดใหญ่ “นีร”ปรุฬห์กล่าวเสียงแผ่วๆจ้องมองเธอด้วยคำถาม “คุณชอบผมบ้างหรือเปล่า?”

นีรนานิ่งเงียบ รอให้เขาถามซ้ำอีกครั้งก่อนจะพยายามบ่ายหน้าหนี

“ผมอยากรู้”

“ทำไมถึงอยากรู้ด้วย”

“ผมอยากให้คุณชอบผมบ้างน่ะ”

หญิงสาวต้องเลื่อนสายตามองเขาอย่างสงสัย “คุณหมายถึง ...?”

ปรุฬห์เห็นแก้มแดงๆของเธอก็ทำให้เขายิ้มออก “หมายถึงชอบผมจริงๆ ไม่เกี่ยวกับเงินที่ผมจ่ายให้คุณ ชอบที่จะอยู่กับผมแบบนี้ อยู่ด้วยกัน ...”เขาเลื่อนมือเกี่ยวผมเข้ากับใบหูของเธอแล้วรอยยิ้มของนีรนาก็ผุดขึ้นมาน้อยๆบริเวณมุมปาก

เธอคิดเช่นไรกับเขากันแน่นะ ...

ขณะที่ปรุฬห์กำลังมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆนีรนา เสียงราวกับหนูจี๊ดๆก็โหวกเหวกออกมาจากครัว เมื่อเขาหันไปมองอีกทีก็พบว่าเปมิกาส่งเสียงเรียกเขาแล้วก็วิ่งถลามาหาโดยไม่ได้สนใจเอาเสียเลยว่าเขาต้องการอยู่กับนีรนาเพียงลำพัง ไม่ได้ต้องการให้เธอเป็นก้างขวางคอ

“พี่รุฬห์คะ”เปมิกาถลึงตามองทั้งคู่ เธอคงยอมไม่ได้อีกแล้วแน่ๆ

นีรนาสังเกตแม่ของปรุฬห์ซึ่งส่งเสียงห้ามทว่าเสียงแว้ดๆของเปมิกาก็ไม่ได้ฟังใครอีกแล้วทั้งสิ้น

เปมิกากำหมัดแน่น หน้ากลายเป็นสีม่วงแทบจะมีควันพ่นออกมาจากหู จับจ้องมองทั้งสองด้วยความไม่พอใจ “พี่รุฬห์มีคู่หมั้นแล้วนะคะ หนูไม่เข้าใจเลยว่าพี่รุฬห์ทำแบบนี้ทำไม”

ปรุฬห์รู้สึกว่ารังสีอำมหิตจากเธอกำลังแผ่ซ่านครอบคลุมพื้นที่บ้านของเขาทุกตารางนิ้ว บรรดาสาวใช้และพ่อบ้านต้องหยุดงานของตัวเองมองดูศึกชิงนาย...ซึ่งกำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า

“น้องเปมิกาครับ ขอโทษนะครับน้องเปมิกา”ทำไมจู่ๆปรุฬห์ต้องเกรงกลัวยายตัวแสบคนนี้ด้วยก็ไม่รู้ ทว่าเขาก็ต้องยืนยันความตั้งใจของตนเอง “เรายังไม่ได้หมั้นกันเลยนะครับ”

“แต่พ่อแม่ของเปมิกาอนุญาตแล้ว”แล้วเกี่ยวอะไรกับครอบครัวของเขา “แล้วพ่อของพี่รุฬห์กับแม่ของพี่รุฬห์ก็ไม่ขัดด้วย!” อ้าว! … หมายความว่ายังไง! ปรุฬห์เหลือบสายตาหรี่มองแม่ตัวเองซึ่งยืนท้าวสะเอวอย่างเหนื่อยใจบริเวณประตูหลังบ้าน “น้องเปมบอกพี่รุฬห์ตั้งแต่แรกแล้วยังไงล่ะคะว่าน้องเปมไม่ยอมยกเลิกพิธีหมั้นของพวกเรา น้องเปมเต็มใจจะแต่งงานกับพี่รุฬห์ค่ะ!”

ประโยคทีเด็ดนี้ราวกับบอกรักปรุฬห์อยู่กลายๆด้วยสีหน้าโมโหสุดกู่ นีรนาเกือบจะหัวเราะออกมาขณะที่สถานการณ์ตึงเครียด

เดี๋ยวสิ ... นีรนาควรจะปกป้องปรุฬห์บ้าง

“เดี๋ยวก่อนนะคะน้องเปม”

“ไม่ค่ะพี่นีร!”เธอถลึงตาโมโหใส่อย่างเลือดเย็น “พี่นีรเป็นใครคะ!? ครอบครัวของพวกเราก็ตกลงกันดีทุกอย่างแล้ว แล้วพี่รุฬห์ก็เห็นด้วยกับการหมั้นของพวกเรา!”ชายหนุ่มต้องอ้าปากค้างทำท่าจะเถียงว่าเขาไม่เคยคิดแบบนั้นเสียหน่อยทว่าคู่หมั้นตัวดีก็ชี้หน้าด่านีรนาในทันทีนั้น “ถ้าหากพี่นีรไม่พยายามสร้างความร้าวฉานให้พวกเราสองคน พี่รุฬห์ก็คงรีบจัดพิธีหมั้นไปเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ!”พูดจบก็เดินไปดึงแขนปรุฬห์ออกมาห่างๆนีรนา

...เด็กคนนี้ ...ร้ายกว่าที่คิดไว้เสียอีก ราวกับนางร้ายในละครที่เธอเคยดูมา นีรนามองอย่างตกตะลึง

ไม่ได้หรอก เธอก็เป็นผู้หญิงเธอจะยอมให้อีกฝ่ายกล่าวหาใส่ร้ายเธอได้อย่างไรกัน “พูดใหม่ดีกว่าไหมคะน้องเปม ... ถ้าหากว่าพี่รุฬห์เขาตั้งใจจะแต่งงานกับน้องเปมจริงๆ เขาจะยอมมาคบหากับพี่หรือคะน้องเปม อ้อ นั่นสินะคะ พี่รุฬห์กับตัวพี่เองต่างก็สนิทสนมกันเหลือเกิน อันที่จริงคงมากกว่าน้องเปมซึ่งเพิ่งจะรู้จักพี่รุฬห์ได้ไม่นานอีกน่ะค่ะ”

“เอ๊ะ!พี่นีร! น้องเปมไม่สนหรอกนะคะว่าพี่นีรมาก่อนมาหลังน่ะ! น้องเปมเป็นว่าที่ภรรยาในอนาคตค่ะ!ไม่ใช่แฟนที่เดินควงแขนแล้วทิ้งวันพรุ่งนี้ของพี่รุฬห์น่ะ!”เธอเดินตึงๆยื่นหน้าและตาขวางๆใส่นีรนาจนหญิงสาวอยากจะกวาดแขนตบหน้ายายหน้าปลาจวดนี่จริงๆเสียแล้ว ในเมื่ออีกฝ่ายแสดงบทละครมารร้ายใส่เธอ เธอก็จะแสดงละครที่ร้ายกว่าโต้ตอบกลับไป!

“อะไรกันคะน้องเปม! คุณพ่อคุณแม่น้องเปมเห็นด้วยกับการแต่งงานครั้งนี้แล้วก็จริงอยู่ แต่ถ้าหากพี่รุฬห์ไม่เต็มใจด้วย เขาจะแต่งงานกับน้องเปมไปเพื่ออะไรให้เพิ่มความรกอกรกใจตัวเองคะ!”

“กรี๊ด!!”เสียงกรีดร้องของเปมิกาทำให้นีรนาต้องเขยิบเท้าหนีใช้มือปิดหู ปรุฬห์พยายามเดินเข้ามาห้ามทว่าเปมิกาสะบัดแขน เธอเดินปึงปังใส่นีรนา

เพียะ!

เปมิกาตบหน้านีรนาหนึ่งฉาด

เธอรู้สึกแสบแก้มขึ้นมาในทันทีนั้น ... ความโกรธทำให้เธอหันไปมองยายหน้าปลาจวดอย่างเลือดเย็น ในเมื่อตลอดชีวิตของเธอ พ่อแม่ไม่เคยตบตีทำร้ายเธอแบบนี้ เด็กคนนี้ก็ไม่มีสิทธิ์หรอกนะ!

นีรนาพุ่งเข้าไปหมายจะผลักเปมิกากระทืบให้หนำใจยิ่งกว่ารอยแดงๆบนใบหน้าที่อีกฝ่ายมอบให้

“เดี๋ยวครับเดี๋ยว โอ๊ย!”ปรุฬห์ถูกเปมิกาใช้แขนกระทุ้งเข้าท้องจนตัวงอ พ่อบ้านเดินมาห้ามมวยสองสาวขณะที่แม่ของปรุฬห์ต้องอุทานอย่างตกใจเข้ามาช่วยเหลือลูกชาย

และแล้วก็เหมือนมีประกาศิตเด็ดขาดจากเบื้องบน เมื่อคุณรพินทร์ตะโกนดังกึกก้องราวกับฟ้าผ่าว่า “หยุด!”

สองสาวก็หยุดนิ่งในท่าที่มือหนึ่งดึงผมอีกมือหนึ่งจิกแขนของศัตรูตัวเอง

“ทั้งสองคน!พอได้แล้ว”

นีรนาและเปมิกาสีหน้าเจื่อนในทันทีนั้น



\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\\



ปรุฬห์ต้องใช้มือลูบแผลบนใบหน้าและท้องของตนเองขณะฟังเสียงคุณนายคฤษฐานนท์นั่งอบรบสองสาวว่ากล่าวตักเตือนอย่างเอาเรื่องเอาราว

“คุณชายเป็นอย่างไรบ้างคะ”พี่เลี้ยงคนหนึ่งเดินเข้ามาสอบถามขณะที่มองปรุฬห์ยืนพิงกรอบประตูห้องนั่งเล่น

“ไม่เป็นอะไรครับ พี่แพร”ปรุฬห์ยิ้มกริ่มกอดอกพร้อมส่ายหน้า “แต่ผมไม่เคยคิดเลยนะว่าผู้หญิงน่ากลัวขนาดนี้น่ะ” ก่อนหน้านี้เขาเคยคิดว่าถ้าหากนีรนาสามารถสู้รบตบตีกับเปมิกาได้ล่ะก็ ... เขาคงจะวางใจได้เยอะว่าเปมิกาจะไม่กวนใจเขา ทว่าศึกครั้งนี้เขาถูกลูกหลงไปด้วยทำให้เขาต้องเข็ดหลาบ

“เห็นไหมล่ะคะคุณหนู คราวหน้าคราวหลังอย่าคบผู้หญิงสองคนสิคะ”

“ผมไม่ได้คบผู้หญิงสองคนเสียหน่อย”ปรุฬห์บ่น ... อันที่จริงเขาไม่ได้คบกับใครเลยด้วยซ้ำไป ทว่ากลับกลายเป็นการดูหนังเรื่องหนึ่งซึ่งตัวละครสองตัวเป็นผู้ที่เขาจัดฉากขึ้นมาเพื่อแก่งแย่งเขา ยิ่งนึกก็ยิ่งปวดหัว ...

ชายหนุ่มหันไปมองนีรนาซึ่งนั่งเงียบตลอดเวลา แววตาของเธอดูเหมือนไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด แน่ล่ะ ... เธอไม่ผิดหรอก ทว่าคำพูดของแม่ของเขาซึ่งพูดด้วยความเจ็บแสบแก่หญิงสาวทั้งสองทำให้เขาต้องหน้าซีดแทนเธอ



เมื่อคุณรพินทร์กล่าวจบแล้วสองสาวต่างก็รีบพยักหน้ารับความผิด แล้วคุณรพินทร์จึงเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นเพื่อหาลูกชายตัวดีพร้อมกับส่ายหน้าด้วยความไม่สบอารมณ์

“หัดสั่งสอนแฟนของลูกแทนแม่บ้างนะ”ปรุฬห์ต้องหุบยิ้มในทันทีนั้น เขาทราบความหมายของแม่ตัวเองว่าเธอกำลังไม่พอใจนีรนาที่แสดงกิริยาตอบโต้เปมิกาแบบนี้

เนื่องจากว่าเปมิกาเป็นว่าที่คู่หมั้นของเขา เธอมีสิทธิ์หึงหวงเขาได้และนีรนาไม่ควรโต้ตอบความโมโหของเปมิกาจนกลายเป็นเรื่องทะเลาะวิวาทแบบนี้ นั่นคือความคิดของพ่อและแม่ของเขา

“แม่ครับ นีรไม่ผิด”ปรุฬห์บอกพร้อมมองแม่ของตนเอง เธอบ่นพึมพำแล้วจึงเดินขึ้นบันไดไปเพื่อรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นแก่สามีของตนเองซึ่งนั่งสนทนากับกรรมการบริษัท นีรนาเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นอย่างไม่สบายใจเท่าใดนัก เธอเหลือบมองปรุฬห์ครู่หนึ่งแล้วจึงเดินหนีไปนั่งบริเวณม้านั่งในสวนหลังบ้านเพื่อหลบสายตาอาฆาตของเปมิกา และทันทีที่เปมิกาแสร้งร้องโอดครวญให้ปรุฬห์ช่วยเหลือ เขาก็ต้องรู้สึกเบื่อหน่าย “พี่รุฬห์คะ ... น้องเปมเจ็บแขนมากเลยค่ะ หนูไม่เคยคิดเลยนะคะว่าพี่นีรจะเป็นคนแบบนี้น่ะ เห็นไหมล่ะค่ะพี่รุฬห์ คราวนี้พี่รุฬห์ก็คงได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของพี่นีรแล้วนะคะ”เธอแสร้งสะอึกสะอื้นได้น่าขยะแขยงมากๆในสายตาของปรุฬห์ เขาไม่ยอมสนทนาด้วย ชายหนุ่มรีบเดินตามเสียงเรียกของคุณแม่ตนเองขึ้นไปชั้นบน ปล่อยให้เปมิกาต้องตีสีหน้าบึ้งตึงใส่เขาอีก

ทันทีที่เขาเดินเข้าไปหาพ่อของตนเอง เขาก็เห็นว่าพ่อแสดงความไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก “ฉันเห็นเปมิกากับนีรทะเลาะกัน แกทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไงรุฬห์”บอกอย่างไม่สบอารมณ์ขณะเลิกผ้าม่านมองผ่านความมืดดูนีรนานั่งคนเดียวในสวนหลังบ้าน “ฉันคิดว่าแกควรจะเลิกยุ่งกับนีรได้แล้วนะ แกก็รู้ว่าตัวเองยังไม่ได้ยกเลิกงานหมั้น”

“พ่อ”ปรุฬห์พูดเสียงเข้ม “พ่อไม่อยากให้ผมคบกับนีรว่าอย่างนั้นเถอะ!”เขาตระเบ็งเสียงไม่เกรงใจเพื่อนร่วมงานของพ่อซึ่งนั่งฟังคำกล่าวทุกคำจากปากของเขา “ผมไม่ยอมแน่ๆ!”

“ก็เพราะมันกลายเป็นปัญหาแบบนี้! แกคิดว่าศักรินทร์จะพอใจใช่ไหมที่เห็นลูกสาวของเขาโดนแฟนของแกรังแกน่ะ”

“พ่อ! เปมิกาทำร้ายนีรก่อนนะ”

“ฉันไม่ได้สนใจว่าใครรังแกใครก่อนนะรุฬห์!”พ่อของเขาบอก “แกกำลังทำให้ฉันต้องปวดหัวเรื่องของแกอีกแล้ว! เลิกเล่นได้แล้วรุฬห์ โตเป็นผู้ใหญ่สักที”

“พ่อก็โตเป็นผู้ใหญ่สักที!”ปรุฬห์เถียงขณะที่แม่ต้องกล่าวห้าม “ผมไม่ชอบเปมิกา พ่อได้ยินไหม! ผมไม่แต่งงานกับเธอ”

“รุฬห์! แกหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ!”

“พ่อหยุดผมไม่ได้อีกแล้ว”ปรุฬห์เองก็เบื่อและโทสะซึ่งครอบงำทำให้เขาไม่สนใจความรู้สึกของพ่ออีก ชายหนุ่มเดินตึงๆหนีขณะที่พ่อตะโกนไล่หลังเขา

“รุฬห์”คุณรพินทร์เดินมาหาลูกชาย “รุฬห์ ลูกจะไปไหน”

“ไปไกลๆยังไงล่ะครับ”ปรุฬห์กล่าวเสียงแข็งอย่างเดือดดาล เขาเดินหนีเรียกนีรนาให้กลับคอนโดพร้อมกันโดยไม่สนใจสายตาหรือเสียงห้ามของคุณนายคฤษฐานนท์อีก

ทั้งนีรนาและปรุฬห์ต่างมีแต่เพียงความเกลียดชังต่อสิ่งที่ตนเองได้รับ พวกเขานั่งเงียบทบทวนคำพูดคำจาของคู่กรณีแล้วสุดท้ายปรุฬห์ก็ต้องแวะซื้อเบียร์กลับไปไว้ที่คอนโด ชายหนุ่มดื่มไปนับแปดกระป๋องขณะที่นีรนาต้องนั่งนิ่งมองเขาฟุบหน้าลงบนเคาท์เตอร์ด้วยความเครียด

หญิงสาวนึกแต่เพียงสีหน้ากวนๆของเปมิกาจนลืมนึกถึงสาเหตุที่ปรุฬห์ต้องจมตัวเองกับความทุกข์ในสภาพนี้อีก นีรนาเบาเสียงเพลงแนวร็อคแล้วจึงนั่งมองปรุฬห์หน้าเคาท์เตอร์

ชายหนุ่มยื่นกระป๋องเบียร์ให้แก่นีรนาทว่าเธอส่ายหน้าปฏิเสธ

“คุณทะเลาะกับพ่อของคุณใช่ไหม”หญิงสาวถามแล้วจึงเห็นเขาเหลือบหางตามองครู่หนึ่งก่อนจะหันไปซดเบียร์อึกใหญ่

“ตอนนี้ผมอยากจะอาละวาดเพื่อทำให้ครอบครัวธนากิจรู้ว่าผมไม่ชอบพวกเขา”

นีรนานั่งนิ่ง เขากำลังพึมพำและบ่นว่ากล่าวพ่อของตัวเองด้วยความเจ็บช้ำน้ำใจเหลือทน

“ผมไม่สนใจอีกแล้วว่าพ่อจะเห็นด้วยกับการยกเลิกการหมั้นหรือไม่”จู่ๆปรุฬห์ก็ลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซเข้าไปในห้องนอนของตนเอง เขาล้มตัวลงบนเตียงอย่างอ่อนล้า

หญิงสาวรู้สึกอึดอัดใจ เธอต้องเดินไปดูเขาซึ่งเปิดประตูห้องทิ้งเอาไว้

“ไม่สำเร็จใช่ไหม”นีรนาถามด้วยสีหน้าผิดหวังขณะยืนพิงกรอบประตูมองสภาพอิดโรยของชายหนุ่ม “ขอโทษนะ”เธอรู้สึกตัวได้ทันทีว่าเธอผิดเต็มประดา นับตั้งแต่วินาทีที่โดนคุณรพินทร์กล่าวตักเตือนเธอก็รู้ดีว่าพ่อแม่ของปรุฬห์ไม่ได้พอใจนักหรอกที่ลูกชายของพวกเขามีแฟนเป็นคนที่พวกเขาไม่รู้จักมักคุ้นด้วย และที่สำคัญคือนีรนาตั้งใจทำร้ายลูกสาวของว่าที่คู่หมั้นของปรุฬห์แบบนี้ คุณชวรินทร์และคุณรพินทร์คงไม่เหลือความเชื่อมั่นใดๆต่อเธออีกแล้ว “ฉันไม่ควรทะเลาะกับเปมิกาเลย”นีรนาบอก “ในตอนนั้นฉันแค่คิดว่าฉันควรจะทำอะไรบางอย่างบ้าง ... ควรจะปกป้องคุณจากคำพูดร้ายๆของเปมิกาก็เท่านั้นเอง”

ปรุฬห์เอียงศีรษะมองเธอครู่หนึ่งก่อนจะลุกจากเตียงนอน

“คุณไม่ผิดหรอกนีร”ชายหนุ่มบอกให้เธอสบายใจขึ้น เขาเลื่อนมือจับแขนของเธอเอาไว้ “คุณไม่เคยผิด”ว่าจบก็จูบศีรษะของหญิงสาว เขาได้ยินเสียงเธอบ่นถึงกลิ่นเบียร์จากเนื้อตัวของเขาอีกแล้ว ทว่าชายหนุ่มไม่ได้สนใจ เขาใช้มืออีกข้างลูบผมของนีรนาก่อนจะดึงเธอเข้ามาในห้องนอน

ชายหนุ่มจูบเธอไล่ลงมาจากสันจมูกจนถึงริมฝีปากบางๆ เขาได้กลิ่นลิปสติกหอมๆจากนีรนา เขาดุนลิ้นช้าๆเลื่อนขยับรอยประทับนั้นอย่างดูดดื่ม “คุณ … เมา” นีรนาพยายามพูด

... ไม่หรอก เขาไม่ได้เมา ปรุฬห์ก้มหน้าประกบจูบเธอเมื่อเธอพยายามพูดอีก ชายหนุ่มโอบตัวหญิงสาวเอาไว้ ค่อยๆดันให้เธอเดินเข้าไปภายในห้องใช้มือผลักประตูปิดโดยไม่ใส่ใจนักก่อนจะโถมน้ำหนักจนทำให้นีรนาเอนตัวลงบนเตียงนอนหนา ปรุฬห์กุมมือของหญิงสาวขณะคร่อมจูบเธออย่างบ้าคลั่งแล้วจึงค่อยๆเพิ่มความเร่าร้อนมากขึ้นอีก ขยับสัมผัสเบาๆนั้นไปตามใบหน้าจนถึงซอกคอ

เขาซุกหน้าบนไหปลาร้าเลื่อนไปจนถึงร่องอก ได้ยินเสียงของเธอครางเบาๆเตือนเขา แล้วมือน้อยๆซึ่งหลุดจากพันธนาการของเขาก็พยายามผลักเขาออกห่าง นีรนาสะบัดหน้าขณะที่ปรุฬห์เลื่อนมือลูบเสื้อบริเวณเอวของเธอให้เลิกขึ้นก่อนจะจูบหน้าอกของเธอ

“รุฬห์”นีรนาเรียกเสียงแผ่วแล้วจู่ๆเขาก็หันมาสบตามองด้วย

เขาเลื่อนตัวมอบจุมพิตให้แก่เธอเบาๆบนริมฝีปากอีกครั้งเมื่อเธอไม่พูดต่อ

ตอนนี้เขาเป็นเจ้าของเธอ ... เขามีความสุขกับการที่ได้ครอบครองเธอเช่นนี้ เขามีความสุขกับการก้มหน้าลงมองเธอภายใต้ร่างสูงใหญ่ของตนเองบนเตียงนอนของเขา ทว่าแววตาระแวงของนีรนานั้นคืออะไร? “คุณชอบผมบ้างหรือเปล่านีร ...”เขาถามเธออีกครั้ง ถามย้ำด้วยความอยากรู้ “คุณคิดยังไงกับผม”

นีรนาจ้องมองเขาโดยไม่ได้ตอบคำถาม เธอไม่เข้าใจว่าทำไมคำพูดของเธอจึงจุกอยู่เพียงลำคอ ในเมื่อเธอเองก็ตอบคำถามนี้ได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบเขา ...

เธอสับสน

... เธอไม่มีทางรู้หรอกว่าเขาคิดเช่นไรกับเธอจริงๆ เธออาจจะต้องเจ็บปวดตลอดไป แต่เธอรู้สึกได้ว่าเธอต้องการเขา อยากอยู่ด้วยกันแบบนี้

หญิงสาวเลื่อนมือลูบแก้มของปรุฬห์ซึ่งดูปวดร้าวใจยิ่งนัก เธอปล่อยให้เขาจูบแผ่วๆสัมผัสรอยซ้ำนั้นอย่างอ่อนโยนและพึงพอใจแล้วปรุฬห์จึงสบสายตามองเธอ มือของเขาเลื่อนไปตามเรือนร่างบนแผ่นผิวเรียบใต้ชุดชั้นใน นีรนาต้องหายใจเป็นจังหวะถี่ๆด้วยอารมณ์ซึ่งคุกรุ่น ทว่าจู่ๆชายหนุ่มก็จูบแก้มแล้วจึงเลื่อนตัวไปนอนข้างๆโดยที่มือของเขายังคงโอบเอวนีรนาเอาไว้ ปรุฬห์ผล็อยหลับไปทันทีที่ฟุบหน้าลงกับหมอน

หญิงสาวนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วจึงหัวเราะเบาๆเมื่อพบว่าความเร่าร้อนราวเปลวไฟกำลังรุกโชนกลับวูบดับโดยเร็วกว่าที่คิดเอาไว้ เธอปล่อยให้เขานอนกอดตนเอง ยอมอยู่ใต้วงแขนที่อบอุ่นนั้นอย่างเต็มใจ

จากคุณ	: davidmccartney
เขียนเมื่อ	: 14 ม.ค. 55 19:53:12 A:202.12.73.1 X: TicketID:318829