ความคิดเห็นที่ 1 เสื้อผ้าของเคานท์ยูเลียสต้องแตะต้องอย่างเบามือ ด้วยอายุหลายศตวรรษ อีกทั้งเดิมทีหลายตัวอยู่ในสภาพที่ยับเยิน บางตัวถูกของมีคมทำลายแทบจะเป็นชิ้นๆ  ราวกับถูกใครบางคนที่มีความโกรธแค้นมากมายจงใจทำ  ก่อนที่จะบรรจุใส่สุสานผู้ตาย  ลูน่าจึงตั้งสมมุติฐานคร่าวๆ ว่า เคานท์ยูเลียส  ฮามุทซาสด์อาจเสียชีวิตไประยะหนึ่งแล้ว ก่อนถูกบุกรุกสุสานแล้วทำลายศพจนไม่เหลือซาก ขนทรัพย์สินมีค่าออกไป  ทิ้งไว้แต่ข้าวของที่ถูกทำลาย หรือไม่สามารถขายได้ไว้แล้วปิดสุสานไว้ดังเดิม “คิดว่าไม่น่าใช่” ดร.เกรทคัดค้านสมมุติฐานนี้ ในขณะที่ทุกคนกำลังรับประทานอาหารเย็นร่วมกันในห้องประชุม ซึ่งอาหารในมื้อนั้นเป็นแค่พิซซ่ากับโค้ก “เราไม่พบหลักฐานว่าสุสานเคยถูกเปิดออกเลยแม้แต่ครั้งเดียว” สิ่งที่อาจารย์ของพวกเขาประกาศออกมา ทำเอาเหล่านักศึกษาพากันเงียบกริบ “งั้นคนที่สร้างสุสานก็อาจจะเป็นคนเดียวกับคนที่ทำลายศพก็เป็นได้นะ” ยิ่งถกเถียงกันก็ยิ่งเกิดประเด็นใหม่   “งั้นจะทำสุสานทำไม ในเมื่อทำลายศพไปแล้ว นอกจากคนทำจะไม่อยากให้ใครรู้เรื่องคนๆ นี้” นักศึกษาสาวผมสีทองคนหนึ่งเถียงขึ้นมา “บางทีพวกเขาอาจจะซ่อนเคานท์ยูเลียสไว้ก็ได้” “จะซ่อน...แล้วเสียเวลาแกะสลักหินอ่อนไว้ให้ใครดู ทำลายศพแต่ไม่ทำลายหินอ่อนด้วย”ต่างคนต่างมีคำถาม แต่ยังไม่มีสมมุติฐานของใครที่น่าเชื่อถือ “ในความคิดของผม...” ผู้เป็นอาจารย์แทรกขึ้นมาบ้าง “คนในยุคนั้นเชื่อในภูตผีปีศาจ และเรื่องลี้ลับ แต่..อย่าลืมเรื่องการเมืองด้วย ลองคิดในแง่อื่นบ้างสิ อย่าง...เป็นไปได้ไหมว่า  เคานท์ยูเลียสอาจเป็นพวกนับถือนิกายลับ หรือ...มีใครอยากให้เขาหายไปจากโลกนี้โดยมีผลประโยชน์อยู่เบื้องหลัง” “นั่นสิ..ยุคหนึ่งมีการล่าแม่มดและพวกบูชาลัทธิปีศาจทำให้ผู้บริสุทธิ์ตายหลายร้อยคนแล้ว แต่ไม่มีศพพิสูจน์แล้วจะรู้ได้ไง” “แล้วจารึกนักบวชล่ะครับ ที่ว่าอยู่ให้ไกลในคืนเดือนดับนั้น มันหมายถึง คืนที่ไม่มีดวงจันทร์เหรอครับ” “ใช่ แต่ถ้านับแล้วคืนสุดท้ายของดวงจันทร์เสี้ยวกับคืนแรกที่ดวงจันทร์โผล่บนท้องฟ้าก็นับเป็นคืนเดือนดับด้วยเช่นกัน” ดร.เกรทอธิบายเพิ่ม “นับด้วยเหรอ คนโบราณนี่แปลกจัง” “สมัยก่อนไม่มีปฏิทินนี่ เขาอาศัยการมองท้องฟ้ายามค่ำคืนเป็นสัญญาณ คืนแรกและคืนสุดท้ายที่ดวงจันทร์ปรากฏบนท้องฟ้าเป็นสัญญาณอันตราย ช่วงที่ดวงจันทร์ส่องสว่างบนท้องฟ้าน่าจะเป็นคืนที่ปลอดภัย” “ถ้าที่พูดมาเป็นจริง แล้วมนุษย์หมาป่าล่ะ” “จริงด้วย ความคิดที่ว่ามนุษย์หมาป่าแปลงร่างในคืนวันเพ็ญล่ะคะ” “ถ้าอย่างนั้น....” ดร.เกรท หยุดสนทนาไปชั่วครู่ คล้ายว่ากำลังครุ่นคิดบางสิ่งอยู่    พิซซ่าในมือที่รับประทานค้างอยู่ถูกชูไปมา บรรดานักศึกษาเริ่มจ้องมองซึ่งกันและกัน เพราะเริ่มมีเค้าโครงความคิดไปในทิศทางที่ผู้เป็นอาจารย์ชี้นำ “ที่เขากลัวอาจจะไม่ใช่มนุษย์หมาป่า..แต่เป็นผีดูดเลือด!!! ” ทุกคนหันไปมองรูปสลักสีขาวหม่นกลางความมืดที่รายล้อม สุสานที่ขุดพบก็อยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ชายแดนระหว่างฮังการีและโรมาเนีย เจ้าแห่งตำนานผีดูดเลือดอันเลื่องชื่อเสียด้วย “แวมไพร์..? โปรเฟสเซอร์คิดว่าอย่างนั้นหรือครับ  ท่านเคานท์ถึงต้องตาย” “เรื่องแวมไพร์น่ะ ผมคิดว่าเป็นเรื่องความเชื่อโบราณ เป็นเรื่องเล่าที่เล่าเติมเสริมแต่งมากกว่า แต่ก็มีทฤษฎีทางวิทยาศาสตร์อยู่ว่า....คนสมัยก่อนนั้นยังชอบทานอาหารดิบๆ แล้วอาจจะมีไข่พยาธิชนิดหนึ่งที่ทำให้เกิดโรคประหลาด” “โรคประหลาด..ที่ว่าคือ?” “จะว่าโรคขาดเลือดก็ได้....พยาธิบางชนิดจะเกาะผนังกระเพาะอาหารแล้วดูดเลือดร่างที่เป็นพาหะ ทำให้คนๆ นั้นเลือดจาง ผิวขาวซีด ตาสู้แสงแดดไม่ได้ ต้องอาศัยอยู่ในความมืด พอนานวันเข้า สัญชาติญาณกระตุ้นให้หาเลือดเพิ่มเพื่อรักษาชีวิต ทำให้เกิดภาพหลอนเห็นใครมีบาดแผลก็รู้สึกว่ามันช่างกลิ่นหอม น่ากิน พยาธิในท้องทำให้เกิดความเจ็บปวด ต้องดื่มเลือดเลี้ยงตัวเอง ไม่ว่าเลือดสัตว์หรือเลือดคน โรคประหลาดนี้ทำให้คนสมัยนั้นคิดว่าผีร้ายเข้าจึงต้องฆ่าทิ้ง..... นั้นเป็นเรื่องที่เล่าต่อๆ กันมา” ในห้องนั้นไร้สรรพเสียงใดๆ   ที่ถกเถียงกันจอแจเมื่อครู่ก็เงียบลงจนสนิท  ผู้เล่าก็ไม่อาจรู้ได้ว่าลูกศิษย์ของเขาเงียบเพราะสะท้อนใจกับความเชื่อโบราณ  หรือสงสารที่คนถูกความไม่รู้นั้นฆ่าตาย  กระนั้นเรื่องแวมไพร์กลับไม่เคยหายไปจากโลกนี้  และไม่มีใครสามารถพิสูจน์ได้ปีศาจรัตติกาลเหล่านั้นมีอยู่จริงหรือไม่  เนื้อหาก็เป็นเพียงมุขปาฐะที่เล่ากันมาปากต่อปาก   แล้วเติมแต่งจินตนาการ  จนกลายเป็นจินตนิยายลึกลับแล้วพัฒนาไปสู่แผ่นฟิล์ม จนทำให้คนทั้งโลกปักใจว่าผีดูดเลือดจะต้องเป็นอย่างท่านเคานท์แดร็กคิวล่า ของบาร์ม สโตเกอร์ ที่รูปงามและกระหายเลือด  แวมไพร์เหล่านั้นเหมือนดอกไม้กินแมลงที่ใช้รูปลักษณ์ของตนเองล่อเหยื่อ “เอาล่ะ อย่านั่งเงียบแบบนี้ ไหนๆ เราก็มาค้างคืนร่วมกันทั้งที มาสนุกกันดีกว่า อย่านั่งเงียบ” ดร.เกรทว่า “นั้นสิ เปิดเพลงเต้นกันดีกว่า” จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 01:29:10

ความคิดเห็นที่ 2 “ลูน่า เล่นไวโอลินดีกว่า เร็วเข้า” คนหนึ่งเสนอ เสียงสนับสนุนดังขึ้นอย่างเซ็งแซ่ สาวผมดำลุกขึ้นไปหยิบกล่องไวโอลินที่ดร.เกรทซื้อมาหัดแล้วไม่ได้เรื่อง จึงทิ้งไว้ในห้องประชุมเสียอย่างนั้น ครั้นลูน่าพบเข้าจึงขออนุญาตนำมาเล่นให้เพื่อนฟัง หลายครั้งเข้ามันก็กลายเป็นเครื่องดนตรีประจำที่ประชุม มาครั้งนี้เธอเลือกที่จะเล่นจังหวะสนุกสนาน เสียงพลิ้วไหวของไวโอลินไหลลื่นครื้นเครง ท่วงทำนองสั้นๆ เร่งเร้าให้ลุกมาเต้นรำ คนที่นั่งก็ใช้มือตบโต๊ะเป็นจังหวะทำนองตามหญิงสาวย่างสนุกสนาน  แล้วยังใช้เท้าเคาะพื้นห้องเป็นจังหวะเพิ่มขึ้นอีกด้วย  เด็กหนุ่มสาวเต้นคล้องแขนกันไปมาด้วยความเพลิดเพลิน ราวกับได้ย้อนยุคกลับไปโรงเหล้าบ้านนา เสียงปรบมือเชียร์ให้หญิงสาวเร่งจังหวะของดนตรีเร็วขึ้นอีก  ซึ่งลูน่าก็สนองให้ผู้ฟังอย่างไม่ขัดศรัทธา ในเวลาที่ทุกคนกำลังรื่นเริงอยู่นั่นเอง  สายลมเย็นยะเยียบพัดผ่านมาวูบหนึ่งหญิงชะงักไปโดยไม่รู้ตัว  มือเล็กที่จับคันสีอยู่ขึ้นผิดจังหวะเสียงจากไวโอลินหวีดแหลมแสบหู  คนทั้งห้องหยุดทุกกิริยาแล้วหันมามองเธอเป็นตาเดียว สาวลูกครึ่งไทยยังยืนนิ่งไม่ได้ให้ความกระจ่างกับใครว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ  ลูน่ารู้สึกราวกับมีร่างอันทรงอำนาจที่มองไม่เห็น โอบกอดเธอจากด้านหลัง แล้วจุมพิตอันหนาวเหน็บลงบนต้นคอเรียว จากนั้นจึงไล่ละเลี่ยลากลิ้นลิ้นเย็นๆ ซุกไซ้ไล่ละลงมา ‘เขา’ หรือใครที่มองไม่เห็นนั้นแสดงความต้องการครอบครองเธออย่างไม่ปิดบัง สัมผัสนั้นล้ำลึกเกินกว่าจะเป็นอุปทานไปเอง หญิงสาวตัวแข็งทื่อไปด้วยความตกใจ ร่างอ้อนแอ้นนั้นยังสั่นอยู่น้อยๆ โดยไม่อาจบอกว่าเธอกำลังกลัวหรือกำลังสุขสมกับสัมผัสลึกลับนั้นอยู่กับแน่ ลูน่าสะบัดศีรษะไปมาเพื่อเรียกสติและบอกกันตนเองซ้ำๆ ว่าเธออาจจะอ่อนเพลียเกินไปถึงได้รู้สึกแปลกๆ แล้วจึงค่อยหันไปแก้ตัวกับคนอื่นๆ ว่า “อยู่ดีๆ มือกระตุกขึ้นมาเฉยเลย แหะ แหะ ขอโทษนะ” “ลูน่า....ตะคริวกินหรือเปล่า?” แมตต์ถามขึ้นมาด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าประหลาดของเธอเข้า “เปล่าจ้ะ  ก็แค่...” เธอตอบได้แค่นั้นก็ถูกเพื่อนอีกคนแทรกขึ้นมา “ไม่ใช่ตะคริวแค่พากินสัน*** สินะ ฮ่า ฮ่า” เพื่อนๆ ฟังเข้าก็พากันขำเห็นเป็นเรื่องตลกไป ไม่มีใครติดใจอะไรอีก จากนั้นก่อนแยกย้ายทำความสะอาดและทำรายงานกันต่อ ดร.เกรทก็ขอตัวไปทำธุระที่ตึกอื่น “ไม่สบายหรือเปล่า” แมตต์ถามอีกครั้ง “ไม่เป็นไร....แค่มือก็กระตุก” ลูน่ารีบเก็บไวโอลินลงกล่อง สองมือเรียวนั้นถูกยกขึ้นมากอดตนเอง “ที่โปรเฟสเซอร์พูดเมื่อกี้ ทำเอาขนลุกไปหมดเลยนะ” แมตต์มองไปยังรูปสลัก “เธอว่าเคานท์ยูเลียสจะเป็นผีดูดเลือด หรือเป็นคนป่วยโรคเลือดในยุคนั้นกันแน่?” “ไม่รู้สิ...ช่างเขาเถอะ ฉันขอไปล้างหน้าก่อนนะ” ลูน่าพูดจบก็เดินเลี่ยงไปทันที โดยที่แมตต์ไม่ได้ติดใจปฏิกิริยานั้นนัก เธอมักจะเป็นอย่างนี้อยู่เสมอนึกจะไปก็ไป ========================================  โรคพากินสัน  = เป็นโรคทางระบบประสาทที่เกิดจากสารเคมีในสมองเสียสมดุล ร่างกายจึงเกิดอาการสั่น เกร็ง และเคลื่อนไหวช้า คนไทยเรียกโรคนี้ว่า โรคสั่นสันนิบาต ======================================== **************** การแยกประเภทของโบราณที่นำออกมาทำไปได้สามในสี่ส่วนแล้ว ที่เหลือก็จดทะเบียนแยกประเภทส่งทำวิจัย แล้วหลังจากนั้นอีกไม่นานคงจะประกาศออกสื่อได้ และหากรวดเร็วกว่านั้นคงจะได้ทำนิทรรศการคร่าวๆ ในไม่ช้า บรรดานักศึกษาจึงนึกดีใจที่มีส่วนร่วมในการค้นพบนี้จึงพากันทุ่มเทเต็มที่ จนเวลาล่วงไปถึงกลางดึก นักศึกษาจึงแยกย้ายกันไปนอน โดยอาศัยถุงนอนที่เตรียมกันมา “ลูน่า...ไว้ต่อพรุ่งนี้ดีกว่าไหม? คืนนี้ก็ดึกแล้ว” “ก็ว่าจะนอนแล้วล่ะ...แต่อยากจะอาบน้ำเสียก่อน” “ผมไปโรงยิมเป็นเพื่อนไหม” แมตต์อาสาเพราะนักศึกษาต้องไปใช้ห้องอาบน้ำในโรงยิมที่อยู่ใกล้ตึกคณะ แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่อยากให้ลูน่าไปคนเดียวกลางดึกแบบนี้ “ไม่ต้องหรอกจ้ะ” ว่าแล้วก็หิ้วกระเป๋าเป้ตรงไปห้องน้ำตามลำพัง แม้ช่วงนี้อากาศจะไม่หนาวเย็น แต่อากาศปลายฤดูใบไม้ร่วงก็ทำให้รู้สึกเย็นวาบได้ หญิงสาวอยากแช่ร่างน้ำอุ่นแต่ติดว่าไม่กล้าไปใช้ซิ้งค์ของห้องวิจัยต่างอาบน้ำเหมือนพวกผู้ชาย จึงมาใช้ห้องน้ำของที่นี่ซึ่งเป็นแบบฝักบัวแทน   ร่างงามเปลือยเปล่ารับหยาดน้ำที่ตกลงมากระทบผิว  ความไอร้อนจากน้ำอุ่นแทรกเข้ามาในร่าง ลูน่ารู้สึกผ่อนคลายสบายกายขึ้น หากเรื่องในใจชำระออกได้ด้วยน้ำเหมือนยามอาบน้ำก็ดีน่ะสิ  ความคิดอันสับสนถึงครอบครัวของตนเองยังไล่เวียนวนอยู่ แต่แล้วฉับพลันนั้นลมหายใจของลูน่าก็สะดุด เธอหายใจไม่ออก หญิงสาวครวญทำไมโรคมากำเริบเอาตอนนี้  ต้องรีบหายา...ร่างเปลือยเปล่ายันตัวไปตามผนัง  ลูน่ากระ:-)กระสนออกจากห้องน้ำมาถึงล็อคเกอร์ได้สำเร็จ  แต่พอคว้าเอากระเป๋าเป้มาได้ ร่างก็ทรุดฮวบลงกับพื้น อากาศในปอดไม่เพียงพอสำหรับเธอ ริมฝีปากต้องอ้าเผยอเพื่อสูดลมเข้าตลอดเวลา สองมือควานยาจนมือไม้สั่น  ตาหล่อนเริ่มพร่า เมื่อคว้าหลอดยาได้ ยามนี้เป็นดังของวิเศษ เธอรีบสอดเข้ามาปากแล้วกดให้ตัวยาพ่นเข้าในหลอดลม ครู่หนึ่งต่อมาหล่อนค่อยหายใจได้ตามปกติ “แค่ก แค่ก”   ร่างบางทั้งไอทั้งหอบจนสะเทือนไปทั้งกาย น้ำหูน้ำตาไหลเปื้อนหน้า แต่ลูน่าไม่คิดเรื่องห่วงสวยอีกต่อไปแล้ว แค่รอดตายมาได้ก็โชคดีแล้ว แต่จะเป็นแบบนี้อีกนานแค่ไหนกันนะ เธอเบื่อโรคประจำตัวนี้เต็มที  ถ้าเปลี่ยนร่างได้ง่ายเหมือนเปลี่ยนอะไหล่รถยนต์  เธอคงไม่รีรอแน่ ลูน่าชิงชังโรคร้ายของตนเองอยู่อย่างนั้นอยู่อีกครู่ใหญ่ กว่าจะลุกมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวใส่เสื้อผ้า พอรู้สึกตัวอีกที รอบข้างก็เงียบงันจนเหมือนไม่มีใครอยู่ในตึกเลยแม้แต่คนเดียว  หญิงสาวได้ยินเพียงเสียงหายใจของตนเองกับเสียงน้ำหยดลงกระทบพื้นเท่านั้น เปาะ..เปาะ  เสียงน้ำหยดดังมากในความรู้สึกของหล่อน มันดังจนน่าสะพรึงอย่างบอกไม่ถูก หญิงสาวรีบสวมเสื้อผ้าแล้วคว้ากระเป๋าเป้ออกมาจากห้องน้ำ บนทางเดินทอดยาวมีแสงไฟเปิดไว้แค่ดวงเดียว ทำให้รอบด้านดูมืดสลัวไปกลมกลืนกับม่านรัตติกาล  ลูน่าพาตนเองเดินมาเรื่อยๆ เมื่อก้าวเท้าเข้ามาในตึกทำงาน ไฟทุกห้องดับมืดสนิทแม้แต่ในห้องทำงานของดร. เกรท เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่ามีแต่ตนเองในที่นั้น “แมตต์” หญิงสาวกระซิบเบาๆ เรียกชื่อเพื่อนชาย ยามเมื่อเปิดประตูเข้าไปในห้องที่ทุกคนใช้นอนร่วมกัน ภายในห้องนั้นปิดไฟจนมืดหมด แต่ยังพอเห็นเงาลางๆ ของเพื่อนๆ ที่นอนกันตามมุมต่างๆ ของห้องอย่างไม่เป็นระเบียบ ลูน่านึกแปลกใจ เมื่อพบว่าทุกคนไม่ได้อยู่ในถุงนอน  บางคนนอนคว่ำหน้าอยู่กับกล่องข้างตัว  บ้างก็นอนคอพับอยู่ข้างหน้าต่าง  นอนหงายเหมือนหมดสติอยู่กลางห้องก็มี  ทุกอย่างดูผิดปกติในความรู้สึกของหญิงสาว “ทุกคน เป็นอะไรน่ะ” ไม่มีคำตอบใดกลับมา เว้นแต่เสียงลมกรรโชกอย่างแรง จนประตูปิดดังปัง ราวกับถูกใครกระชากจากด้านนอก ผลักร่างหญิงสาวที่ยืนขวางประตูอยู่เข้าไปภายใน แล้วเหวี่ยงร่างของเธอลงไปบนโต๊ะใกล้ๆ กันนั้นเอง!! (ต่อตอนหน้าค่ะ) *********************** แก้ไขเมื่อ 16 ม.ค. 55 01:41:46 จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 01:29:41

ความคิดเห็นที่ 3 นางเอกชื่อเพราะดีนะคะ เพลงจันทร์ จากคุณ : จันทร์ฉายแสง เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 01:45:42

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีค่ะคุณนวลน้ำผึ้ง ไล่อ่านมาจนถึงตอนนี้ในที่สุดค่ะ ทีแรกว่าจะบอกว่า บรรยากาศชวนให้นึกถึงภาพยนตร์ในยุคหนึ่งที่อารมณ์มีนางเอกเป็นแนวๆนักสำรวจเลยค่ะ สนุกดี แต่พออ่านมาถึงตอนนี้แล้ว อยากบอกว่าเขินแทนค่ะ จากคุณ : XueYitan เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 21:33:20

ความคิดเห็นที่ 5 มาเป็นกำลังใจ ครับ จองพื้นที่ไว้ก่อน ผมชอบแนวนี้ สนุกลุ้นระทึก !!! จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 21:46:26

ความคิดเห็นที่ 6 ตามอ่านมาทันบทนี้แล้วค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 55 01:33:13

ความคิดเห็นที่ 7 มาทักทายค่ะ แล้วจะตามเก็บให้ทันนะคะ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 17 ม.ค. 55 10:10:31

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ 3 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11605187/W11605187.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 55 03:48:02