ความคิดเห็นที่ 1 บัวบูชานอนหนุนหมอนรูปหนอนชาเขียวที่เอามาจากเมืองไทยอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ พลางกดโทรศัพท์มือถือสุดหรูเครื่องใหม่ที่เขาซื้อให้ยิกๆด้วยความชอบอกชอบใจ ขณะที่ปีแอร์เอนกายอยู่ข้างๆจับจ้องอยู่กับเจ้าแรงโก้ กิ้งก่าทะเลทรายใส่เสื้อฮาวายสีแดงสดในทีวีจอพลาสม่า อย่างไม่ละสายตา ชอปปิ้ง กินข้าวกลางวัน ชอปปิ้ง มื้อค่ำสุดหรู แต่ที่โปรดสุดๆก็คือการได้เอกเขนกนอนดูการ์ตูนกับคุณหลานอยู่ที่บ้านนี่ล่ะ            “ดึกแล้วไม่ง่วงหรอ” ปีแอร์ถามเด็กสาวที่นอนกดโทรศัพท์ยุกยิกอยู่ข้างๆ เหลือบมองนาฬิกาฝาผนังจะเที่ยงคืนแล้วอีหนูยังนอนตาแป๋วเล่นโทรศัพท์อยู่เลย แถมยังลุกขึ้นมาส่ายหัวทำตาปริบๆ หลานไม่ง่วงแต่คุณลุงง่วงเต็มแก่การ์ตูนจบตามันก็เหมือนจะปิด สังขารมันไม่เที่ยงสำหรับชายวัยสามสิบปลายๆจริงๆ เขาต้องการการพักผ่อนหลังจากที่โหมงานหนักเลี้ยงหลานสาวมาทั้งวัน “เป็นเด็กเป็นเล็กนอนดึกเดี๋ยวไม่โตหรอก” ปีแอร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ก่อนใช้แก้มสากของตัวเองจุ๊บแก้มนิ่มๆของสาวน้อยทีละข้าง เป็นการกล่าวราตรีสวัสดิ์            “ใยบัวยังไม่ง่วงเลยค่ะ” หลานสาวตอบเสียงอ่อยขณะที่คุณลุงยิ้มเนือยๆ ตาปรือเข้าไปทุกที “ยังไม่ง่วงจริงๆนะคะ” เธอย้ำอีกแล้วโผลไปหน้าทีวีหยิบซีดีราพันเซลมาให้คนที่ยืนโงนเงนอยู่ด้วยความง่วงจัด “ดูอีกเรื่องนะคะคุณลุง” เธอรู้ว่าปิแอร์ชอบดูการ์ตูนเป็นชีวิตจิตใจยังไงก็อยากจะยื้อเขาไว้ให้ได้            “ดึกแล้วนอนเถอะนะจ๊ะ” เขาโอดเสียงเนือยพลางคุดคู้อยู่บนโซฟา จะหลับแหล่มิหลับแหล่อยู่แล้วคุณหลาน            “คุณลุ๊งงงง!!” เสียงเล็กออดอ้อน มือเรียวเขย่าร่างใหญ่ไปมา            มือใหญ่ขยี้หัวคนงอแงเบาๆพลางจับจ้องนัยน์ตาดำขลับหวานปนโศกของหลานสาว “ทำไมไม่อยากนอนล่ะ ปรกติหนูเป็นคนนอนเร็วนี่นา”            ร่างเล็กที่นั่งคุกเขาอยู่ข้างๆโซฟา พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ ก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “ตื่นขึ้นมาแล้ว ต้องอยู่คนเดียวเหมือนเดิมน่ะสิคะ” เล่นเอาคุณลุงจอมบ้างานไปต่อไม่เป็นเลยทีเดียว            คุณลุงได้แต่คว้าร่างเล็กของหลานสาวเขามากอดก่อนจะลูบหลังเบาๆเพื่อปลอบใจเธอ มันเหมือนเดิมตรงที่ พอเวลาที่เธอเริ่มมีปัญหาเขาก็ใส่ใจเอาอกเอาใจเธอสารพัด แล้วเช้าวันต่อมาเขาก็กลับไปตั้งอกตั้งใจทำงานเหมือนเดิมโดยที่ไม่สนใจเธออีก วี่แววมันเริ่มจะมาเพราะว่าพรุ่งนี้เขาจะต้องกลับไปอ่านรายงานการประชุมที่อาวีลีนสรุปไว้ให้แต่เช้า แถมค่ำนี้ยังมีนัดกินข้าวกับอเมเลียประธานบริษัทและผู้สืบทอดสมบัติพัสถานรูปหล่อของเธอ โทรไปปรึกษาปัญหาครอบครัวกับคุณเลขาตอนเที่ยงคืนนี่จะโดนด่าไหมนะ            เขากอดพร้อมกับโยกตัวเบาๆเหมือเปลเด็ก “นอนนะเด็กดี โอ่เอ๊ๆ”            “บอกแล้วไงคะว่าหนูยังไม่ง่วง” หลานสาวของคุณลุงแย้งเบาๆ ขำก็ขำที่ปิแอร์ทำเหมือนเธอเป็นเด็กเล็กๆ แล้วแบบนี้แม่ก็ไม่ได้ทำกับเธอมาหลายปีแล้วด้วย คุณลุงกำลังสับสนในชีวิตอยู่แหงๆ ว่ากำลังเลี้ยงเด็กสิบเจ็ด หรือเด็กเจ็ดขวบ            “อีกเดี๋ยวก็จะได้ไปโรงเรียนแล้วนะจ๊ะ ลุงรู้ว่าหนูเบื่อ อดทนอีกหน่อย แล้วพรุ่งนี้ลุงจะรีบกลับมาให้ทันข้าวเย็น เอ่อ แต่ว่าขอเลทเป็นสองทุ่มนะจ๊ะ” คุณลุงเริ่มต่อรอง ขณะที่ร่างเล็กถอนหายใจยาว            “คุณลุงตั้งใจทำงานเถอะค่ะ หนูอยู่คนเดียวได้”เธอจำใจจุ๊บเบาๆที่ข้างแก้มสากๆของคุณลุงเพื่อกล่าวลาเขาสำหรับค่ำคืนนี้ ก่อนจะเดินคอตกกลับห้องไป            ปีแอร์รีบวิ่งไปคว้าตัวเล็กมาหอมแก้มใสฟอดใหญ่ๆ เอาใจแม่หนูขี้เหงาพร้อมกับเหวี่ยงไปมาด้วยความมันเขี้ยว “เรามีนัดกันสองทุ่มนะจ๊ะ เสร็จแล้วจะรีบบึ่งรถมารับไปดินเนอร์ทันทีเลย”            “ไปดินเนอร์” บัวบูชาทวนคำคุณลุงเบาๆ ก่อนจะหันหน้ามามองเจ้าของลำแขนแกร่งที่โอบเอวเธอไว้ด้วยความสงสัย            “อือฮึ!” ปีแอร์พยักหน้ารับ “ออกไปเดทกันนะจ๊ะสุดสวย” แน่นอนเธอชอบไปเดทมาตั้งแต่ไหนแต่ไร เพราะมันทำให้บัวบูชาได้ไปกินของอร่อยๆกับไปในที่ที่เธอไม่เคยได้ไป แค่คิดก็อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆแล้วล่ะสิ            บ้านใหม่ ทุกคนตื่นเช้าขึ้นมาสดใสดี ยกเว้นเลโอเนล...นิกโกลาส์ซึ่งอยู่ในห้องครัวจดข้อความสั้นๆลงบนไดอารี่หนังจรเข้ย้อมสีเทอควอยท์ ด้วยลายมือบรรจงมีหางสวยงามแบบคนโบราณ เขาหมายใจเหลือเกินว่าจะใช้มันมานานแสนนานหลังจากที่ได้ทำในอาชีพที่ใฝ่ฝัน และแล้ววันนี้ก็มาถึงเสียที หัวใจได้ชุ่มชื่นเพียงไม่นาน ผู้ช่วยคนใหม่ของเมอซิเออร์ก็ทำหน้าบอกบุญไม่รับออกมาจากห้องทำงานมาแต่ไกล            “นี้ก...ก เมอร์ซิเออร์ไปไหนอ่ะ” เลโอถามเสียงเนือยพลางย้ายก้นขึ้นมานั่งบริเวณเก้าอี้ตรงแพนทรี่ข้างห้องครัว            “ออกไปจ๊อกกิ้งตั้งแต่เช้ายังไม่กลับ” เจ้าของชื่อเอ่ยเสียงเรียบพลางรินกาแฟในเหยือกถ้วยที่สามของวัน ให้กับเพื่อนร่วมบ้าน ไอ้เลเอ๊ย เช้าวันแรกก็โดนเจ้าป้าเล่นซะแล้ว อย่างนี้จะมีชีวิตรอดไปถึงวันเงินเดือนใหม่ออกไหมเนี่ย            เลโอเนลซดกาแฟดำขมปี๋พรวดเดียวหมดโดยไม่สงจงสนใจรสชาติอะไรทั้งนั้น อยากคาเฟอีนอย่างแรง พอจะเข้าใจเมอซิเออร์ที่กลายเป็นคนติดคาเฟอีนกับนิโคตินเสียแล้วล่ะ เจอเจ้าป้าไปยกเดียวถึงกับจอดสนิทเลยวุ้ย เลโอสะบัดคอไปมาด้วยความเมื่อยล้า จนนิกกี้ได้ยินเสียงกร๊อบๆ ก่อนที่เจ้าตาเขียวจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน “บอกเมอซิเออด้วยว่าตารางงานวางอยู่บนโต๊ะ ฉันจะเข้าออฟฟิศซักพักจะกลับ” จากนั้นไอ้ตาเขียวก็คาบบุหรี่เดินจากไป ยังไม่ทันจะได้ถามซักคำเลยว่า จะกลับมากินข้าวกลางวันรึเปล่า แถมยังไม่ได้ฝากลิสรายการข้าวของเครื่องใช้ในบ้านที่ยังขาดอยู่เลย เอออีกซักพักค่อยโทรไปสั่งมันก็แล้วกัน...            ร่างสูงในเสื้อยืดคอวีสีขาว และกางเกงวอร์มผ้าร่มสีน้ำเงินเข้มท่าทางสะอาดสะอ้าน หยุดยืนอยู่หน้าแฟลตสุดหรูแห่งหนึ่ง พลางชะเง้อชะแง้มองคนที่อยู่ข้างใน แกล้งวิ่งผ่านสี่ห้ารอบจนเหงื่อท่วมไปทั่วทั้งตัวแล้วแต่ก็เห็นเพียงแต่ Maserati สีขาวของไอ้คุณลุงมันเล่นออกไปแต่เช้ายังไม่เห็นใครบางคนที่อยากจะเจอเสนอหน้าออกมาเลยสักครั้ง สงสัยยัยคนขี้เซาจะยังไม่ตื่นแน่ๆเลย แบบนี้ปีนขึ้นไปจ๊ะเอ๋ดีมั้ยน้า.. นักจ๊อกกิ้งทีมชาติฝรั่งเศสออกจากบ้านมาตั้งแต่ตีห้ายืนคิดอยู่นานว่าจะเอาไงดี ไม่เป็นไร...ไม่เห็นหน้าแค่ได้เห็นหลังคาบ้านก็ยังดี ชายหนุ่มระบายรอยยิ้มเขินๆออกมาโดยไม่รู้ตัว เขาหลับตาตั้งสมาธิสูดอากาศยามเช้าที่แสนสดใสเข้าไปเสียเต็มปอดแล้วรีบสาวเท้ากลับบ้าน เตรียมพร้อมเข้าสู่วงจรอุบาทเหมือนเช่นเคย..ไปทำงาน ทำงานและทำงาน คนอย่างเอเตียนผู้ตรงต่อเวลากำลังจะไปทำงานสายเพราะมัวแต่ถ้ำมองลูกสาวชาวบ้าน น่าอายสิ้นดีที่เขาวิ่งไปยิ้มไปเหมือนคนสติไม่ดี จนเพื่อนบ้านที่พาหมาตัวเท่าลูกวัวออกมาเดินเล่นส่งสายตาประหลาดๆมาให้ แต่ก็นะใครจะสน คนมี ‘แฟน’ ก็เงี้ย            “เอ้อ!เอามาแล้ว นายอยากได้อะไรอีกรึเปล่า...ฮะ อะไรนะ...อ้อ!ส้มหรอแบบไหนอ่ะ มีหลายอย่างจัง มีทั้งส้มแคลิฟอเนีย ส้มยูสุ ส้มเขียวหวาน ส้มโอ ส้มโชกุน ส้มเช้ง ส้มจีน...หูยเยอะว่ะ นายจะเอาอันไหนอ่ะ” เลโอเนลบ่นใส่บลูทูธที่หูไป เข็นรถเข็นไปพลาง ตอนนี้เขาอยู่ในการ์ฟูไม่ไกลจากบ้านใหม่ของเมอซิเออร์เป็นเวลากว่าชั่วโมงแล้ว ปรกติเคยซื้อแต่บุหรี่นี่หว่า แล้วนิกกี้ก็สั่งอะไรไม่รู้เยอะแยะจัง แค่โดนเจ้าป้าด่าเช็ดยาวนานกว่าสามชั่วโมงก็แทบจะสมองเสื่อมอยู่แล้วไอ้ตัวดำมันยังสั่งอะไรวุ่นว้ายวุ่นวาย แค่บอกว่าจะมีน้องสาวมากินข้าวบ้านด้วย นี่มันกะโชว์ฝีมือยังกะจะเตรียมตัวไปแข่งเชฟกะทะเหล็กยังไงยังงั้นแหละ “อ้อ!เออๆ เปลี่ยนเป็นเนื้ออย่างอื่นได้มั้ยวะ วันนี้ตกฟากฉันต้องไว้เจ้าแม่กวนอิ่มพอดิบพอดี” ตัวล่ำตาเขียวบ่นอีกเมื่อปลายสายยืนกรานที่จะให้เขาซื้อเนื้อน่องลายมาให้ได้ ไม่งั้นทุกคนจะอดแดก ได้กินบะหมี่ซองแช่น้ำร้อนไม่ว่าใคร “เออน่า.. ใช่..เช็คตารางงานเมอซิเออร์แล้ว ค่ำนี้มีดินเนอร์กับมาดามอเมเลียและเมอซิเออร์ปีแอร์” เขาพยายามเกลี้ยกล่อมผู้ร่วมขบวนการด้วยเสียงนุ่มนวล “แหม อย่าป๊อดได้ป่ะ แค่นี้เองชิลๆน่า” เมื่อคืนก่อนน้องสาวเจอเรื่องราวมากมาย ที่เขาทำได้ก็แค่ไปบอกเมอซิเออร์ให้ไปช่วย ยังไม่ได้ขอโทษเลยที่ไม่ได้อยู่ข้างๆน้องสาวด้วยตัวเองรู้สึกผิดชะมัด วันนี้สบโอกาสเมอซิเออร์ไม่อยู่เลยชวนมาปาร์ตี้กันที่บ้านใหม่สุดหรูหราของเมอซิเออร์เพื่อเป็นการปลอบใจ แถมเชฟกระทะเหล็กตัวดำก็อยากจะโชว์ฝีมือที่สั่งสมมาแรมปีที่มันคุยอวดว่าใช้สูตรเดียวกับกะดองเบลออะไรสักอย่างของไอ้นิกมันอีกต่างหาก  (จริงๆคือ เลอ กอร์ดอง เบลอเว้ย พรายดำกระซิบ) อาร๊ายมันจะโป๊ะเชะปานนั้น คราวนี้ไม่พลาดแน่ กรี๊วววววววว!! แค่คิดก็สนุกแล้ว            บ่ายนี้พี่ชายจะมารับไปปาร์ตี้ที่บ้านใหม่ ใกล้ๆนี้เอง สาวน้อยฮัมเพลงเบาๆพลางมองตัวเองในกระจก เส้นผมสีดำมันขลับถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่งเพื่อถักเป็นเปียแบบที่เรียกว่า เฟรนซ์ ทวิส ก่อนที่จะผูกด้วยหนังยางสีน้ำตาลเข้มสไตล์โบฮีเมียน เข้ากับเดรสแขนตุ๊กตาพิมพ์ลายทุ่งดอกไม้หลากสีสันยิ่งขับให้เธอดูสดใสเข้าไปใหญ่ คนสวยพร้อมแล้ว.. บัวบูชาไม่ลืมหยิบเสื้อคลุมสีแดงสดที่คุณลุงซื้อให้เมื่อวันก่อนขึ้นมาสวมก่อนจะคว้าตระกร้าขนมอบใบใหญ่ที่เดินออกไปซื้อที่ร้านปาติสซีเย่ตรงหัวมุมถนนตามคำแนะนำของคุณแม่บ้านฟรีเซียคนสวยมาวางไว้ตรงเก้าอี้สำหรับนั่งใส่รองเท้าตรงโถงหน้าบ้าน ก่อนจะกลับมานอนดูทีวีในห้องนั่งเล่นเพื่อฆ่าเวลา ไม่นานเกินรอเลโอเนลก็หอบของพะรุ่งพะรังมากดกริ่งอยู่หน้าบ้านของเธอพร้อมกับรอยยิ้มสดใส บ้านใหม่ของพี่ชายอยู่ไม่ไกลจากแฟลตของเธอกับคุณลุงจริงๆ เพราะห่างกันแค่สองบล็อคถนน แถมยังดูใหญ่โตหรูหราแบบฝรั่งเศสแท้ๆ เสียจนบัวบูชาแอบอึ้งไม่คิดว่าบอดีการ์ดที่นี่จะรวยกันขนาดนี้  แต่พอรู้ว่าที่แท้เป็นบ้านของเอเตียนเธอก็ไม่แปลกใจเท่าไหร่ ก็เขารวยซะขนาดนั้น..บ้านหลังแค่นี้เล็กไปด้วยซ้ำ สำหรับเอเตียนเขาน่าจะอยู่ในในปราสาทบนยอดเขาเสียมากกว่า คราวนี้เธอได้พบกับรูมเมทของพี่ชาย ชายผิวสีร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลาเหมือนแร็ปเปอร์ชาวอเมริกันที่ตอนนี้แต่งตัวเหมือนพ่อบ้านเจ้าระเบียบไม่มีผิด เขาหน้าคุ้นแต่ไม่รู้เหมือนกันว่าเคยเจอกันที่ไหน ยิ่งเขายิ้มบัวบูชาก็รู้สึกว่ายิ่งคุ้นกับหนุ่มมาดสุขุมคนนี้เป็นพิเศษ            “นี่ไงน้องสาวฉัน ลูกสาวมาดามริต้า นายจำได้ไหม” เลโอเนลแนะนำคนตัวเล็ก ขณะที่ทั้งสาวน้อยกะพี่นักร้องแร็ปหน้าดำยังคงมองหน้ากันอย่างไม่ละสายตา            “ลูกสาวมาดาม” นิโกลาส์ทวนคำพลางมองดวงหน้าหวานน่ารักที่เขาเองก็รู้สึกคุ้นเธอเหลือเกิน            “ช่าย...นี่ไงน้องสาว นิโกลาส์สุดยอดบอดี้การ์ดระดับพระกาฬแห่งปารีส ที่เพิ่งจะผันตัวมาเป็นพ่อบ้านเมื่อวานนี้เอง” เลโอโอบไหล่คนตัวดำกว่าเหมือนพยายามจะพราวลี่ พรีเซ้น ดูภูมิอกภูมิใจเพื่อนร่วมงานคนนี้จนออกนอกหน้า ในขณะที่ความทรงจำของบัวบูชาเริ่มจะปะติดปะต่อขึ้นทีละเล็กทีละน้อย            “บอดี้การ์ด...นิกกี้” เสียงหวานใสเอ่ยทวนพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ ห้าปีก่อนเธอเคยรู้จักเขา เพราะเขาคือบอดี้การ์ดจอมโหดของเอเตียน ไม่พอใจอะไรเอเตียนก็ชอบขู่ว่าจะให้นิกกี้มาอัดเธอเสมอๆ แต่ก่อนเธอรู้สึกว่าเขาน่ากลัว แต่ตอนนี้กลับรู้สึกว่าเขาก็ดู เอ่อ..คูลดี            “มาดมัวแซลตัวน้อย โตขนาดนี้เชียว” นิกกี้กอดคนตัวเล็กเบาๆเป็นการทักทาย ดวงตาโตใสแจ๋ว หวานปนโศกแบบนี้ มีแค่มาดมัวแซลตัวน้อยของเมอซิเออร์คนเดียว จำได้เพียงแต่ว่า เธอเป็นเด็กน้อยลูกสาวของมาดามริต้าที่เมอซิเออร์เอ็นดู “มาเที่ยวปารีส แล้วเมอซิเออร์เอเตียนรู้ไหมครับ เขาคงจะดีใจหากรู้ว่าคุณมาปารีส” นิกกี้พูดฝรั่งเศสแบบคนปกติไม่ได้ร้องแร็ปแบบที่คนตัวเล็กคาดไว้ มาดมัวแซลตัวน้อยถึงกับยู่หน้าเมื่อนึกถึงบุคคลที่สามที่นิกกี้เอ่ยถึง เขาน่ะหรอดีใจที่เธอมาปารีส วันก่อนยังทำหน้าดุแทบจะกินเลือดกินเนื้อเธออยู่เลย แถมยังมาว่าคุณลุงของเธออีก ถ้าเจออีกก็คงอยากจะไล่ให้เธอไปไกลๆเสียกระมัง            พรึบ! ไม่ทันที่บัวบูชาจะได้ตอบคำถามประตูบานใหญ่ก็เปิดออกมาเสียก่อน พร้อมกับปรากฏร่างสูงใหญ่ของใครบางคนที่เธอไม่คิดว่าจะได้เจอในเวลานี้เลยจริงๆ            “ของเค้าแรงจริงๆ”เลโอเนลพึมพำในลำคอขนลุกเกรียวด้วยความหวาดเสียว ขณะที่คนมาใหม่สะดุดกึก เมื่อเปิดประตูบ้านของตัวเองมา ก็เจอเข้ากับนางฟ้าตัวเป็นๆที่เขาเฝ้าคิดถึงอยู่ทุกวันขนาดไปแอบดูแอบมองหลังคาบ้านตั้งแต่เช้ามืด            “มา...ได้ไงอ่ะ”เขาเอ่ยด้วยความสงสัย อดคิดไม่ได้ว่ากำลังฝันไป แต่คนฟังมันดูเหมือนน้ำเสียงหาเรื่องและไม่ต้อนรับผู้มาใหม่ยังไงชอบกล            นิโกลาส์ถลาเข้าไปรับเสื้อสูทกับสัมภาระที่เป็นเอกสารหนาหนักอีกตั้งอย่างรู้งาน ก่อนจะเอ่ยด้วยรอยยิ้มเรียบง่าย “เธอมาเยี่ยมคุณ” คำตอบของนิกกี้เล่นเอาสองศรีพี่น้องนอกไส้งงเป็นไก่ตาแตก            แม้จะรู้ว่าไอ้นิกมันสตรอเบอร์รี่ แต่เขาก็พยักหน้าเออออแต่โดยดี “อ้อหรอ เก่งนะรู้จักบ้านฉันด้วย” เขาเอ่ยชมเธอขณะที่ปรายตาคมจับจ้องเลโอเนลที่ได้แต่ยืนตั้งสติเหงื่อแตกอย่างไม่ละสายตา พาแฟนกูมาเที่ยวถึงบ้านกู แน่มากไอ้เล! “นี่หรอของฝาก ขอบใจนะ” มือเรียวคว้าตะกร้าขนมปังในมือของสาวน้อย ก่อนจะเดินตัวปลิวเข้าไปในห้องทำงาน ไม่พูดไม่จาอะไรใดๆกับใครทั้งสิ้น ของๆแฟนเขาใครก็ห้ามแตะทั้งนั้นล่ะ              “อยากกลับบ้านแล้วล่ะ” บัวบูชาบ่นพึมพำ พี่ชายพยักหน้าตอบช้าๆหน้าตาเหม่อลอย ขณะที่นิกกี้ยังคงระบายรอยยิ้มอบอุ่นกับสาวน้อย “อยู่ทานมื้อค่ำด้วยกันสิครับ เชื่อผมสิว่าเขาดีใจที่ได้พบคุณ”            ไอ้นิกมันรู้รึเปล่า ว่าเมอซิเออร์ดีใจแบบ...อย่างอื่นที่ไม่ใช่อย่างที่มันคิดน่ะ เลโอเนลขบคิดจนหัวแตก แต่นี่น่ะหรอดีใจในแบบของเมอซิเออร์ บางทีความรู้สึกของเขาที่มีให้กับน้องสาว อาจจะจางหายไปกับกาลเวลาเสียแล้วก็เป็นได้ ห้าปีนี่ไม่ใช่เวลาสั้นๆนะ ใครมันจะไปหลงรักเด็กน้อยหัวปักหัวปำขนาดนั้น แต่ไอ้อาการหุนหันพลับแล่นทันทีที่ได้ข่าวว่าสาวน้อยใยบัวโดนกักตัวเอาไว้เขาก็เริ่มจะสับสนขึ้นมาเล็กผู้ชายคนนี้จะรัก หรือจะร้ายกันแน่ละเนี่ย            “เอ่อ..ค่ะ” สาวน้อยพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินตามใครบางคนเข้าไปในห้องทำงานของเขาด้วยแววตามุ่งมั่น เขาไม่ต้อนรับเธอไม่เป็นไร แต่ไหนๆก็เจอแล้วเธอก็อยากขอบคุณเขาเรื่องนั้น            “อ๊ะ!”พี่ชายตัวใหญ่ร้อง ขณะที่นิกกี้ชูมือขึ้นปรามพร้อมกับส่ายหัวห้าม            “เขาเป็นเพื่อนกันก่อนที่นายจะรู้จักกับเธออีกนะเลโอเนล เรื่องของเจ้านาย ใช่หน้าที่ของผู้ช่วยอย่างนายเสียเมื่อไหร่” แร็ปเปอร์ทิ้งท้ายก่อนที่จะเดินหายเข้าไปจัดแจงอาหารค่ำในครัว            “เฮอะ! จะเข้าไปเอาเอกสารก็เท่านั้นเอง” เลโอบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะเดินตามกลิ่นอาหารเข้าไปหาอะไรกินในครัว            ก๊อกๆๆ “ขอใยบัวเข้าไปหน่อยได้ไหมคะ” เสียงใสๆตรงประตูทำเอาคนที่แอบนั่งสูบบุหรี่อยู่ในห้องหายใจไม่ทั่วท้อง หลับตา ทำสมาธิ ตั้งสติ ยุบหนอ พองหนอ... ตอนนี้มือเขาสั่นไปหมดด้วยความตื่นเต้น กลัวเหลือเกินว่าเสียงหัวใจของตัวเองมันจะดังจนเธอเผลอได้ยินเข้า ไม่งั้นละก็ได้อายจนต้องไปกระโดดแม่น้ำแซนน์ตายแน่ๆ            มือเรียวลูบหน้าเพื่อลดอาการสั่น พยายามปรับเสียงให้เข้มดูน่าเกรงขาม “เข้ามาสิ” เอเตียนขยี้บุหรี่ในมือ ก่อนจะปรับท่านั่งให้ดูเท่เข้าไว้ หวังว่ามันจะช่วยสร้างเฟิร์ส อิมเพรสชั่นได้บ้าง เขาชำเลืองดูเงาตัวเองที่สะท้อนกับกระจกหน้าต่าง ยืดอก..ทำหน้าขรึม..อื้ม หล่อเป๊ะ            ร่างเล็กก็ค่อยยื่นหน้าเข้ามาอย่างกล้าๆกลัวๆ ห้องทำงานเขาดูเท่ห์จัง บรรยากาศดูขลังๆ ข้าวของเยอะแยะไปหมด แต่มันก็ถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย บ่งบอกว่าเจ้าของห้องเป็นคนเอาการเอางานแค่ไหน แต่กลิ่นบุหรี่ที่อบอวลไปทั่วนี่สิ ทำเอาเด็กอนามัยอย่างเธอถึงกับจาม ค๊อกๆแค๊กๆจนหน้าดำหน้าแดง            “เธอ..จะตายมั้ย”เขารีบเข้าไปลูบหน้าลูบหลังอย่างลืมตัวด้วยความเป็นห่วง เมื่อรู้สึกว่าเธอเริ่มไอหนักขึ้นทุกที บัวบูชาได้แต่หยิบผ้าเช็ดหน้าที่มือใหญ่ยื่นมาให้ขึ้นมาปิดปากปิดจมูก ในขณะที่อีกมือโบกไปมาทำท่าทำทางว่าเธอไม่เป็นไร “ออกไปเดินเล่นกัน” เจ้าของมือใหญ่ตัดสินใจคว้าข้อมือน้อยๆของบัวบูชา พาออกจากห้องไปทางประตูด้านหลังที่ติดกับสวนเล็กๆแบบอังกฤษ โดยไม่สนใจสองหนุ่มขาวดำที่แอบมองอยู่ด้วยความอยากรู้อยากเห็น จากคุณ : พบพร เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 18:26:50

ความคิดเห็นที่ 2 หวังเอาไว้ลึกๆว่าจะมีคอมเม้นท์บ้างไรบ้าง หรือไม่ก็กิ๊ฟเล็กๆถ้าชอบใจ แต่ก็นะ...แค่เข้ามาอ่านก็ดีใจแล้วค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 16 ม.ค. 55 18:29:46 จากคุณ : พบพร เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 18:29:08

ความคิดเห็นที่ 3 ตามอ่านแบบเงาๆ อยู่ครับ โผล่ออกมาทักทายแล้ว .... ขณะที่พรายดำนิโกลาส์ที่ยืนถือกระเป๋าเจมส์ บอนด์ อย่างเท่ห์......เท่ห์/ เท่ (ไม่มี ห์ ครับ จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 18:56:45

ความคิดเห็นที่ 4 ว๊าว ไปเดินเล่นกันแล้ว >< จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 16 ม.ค. 55 19:25:52

ความคิดเห็นที่ 5 ได้เจอกันจริงๆจังๆสักทีนะคะ คู่นี้ มาติดตามค่า จากคุณ : Hexi เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 55 21:08:53

ความคิดเห็นที่ 6 ติดตามอ่านอยู่ค่า น่ารักดี เหอๆ ตัวละคร แบบว่า ชอบๆ หลายตัวเลยค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^ จากคุณ : เด็กสรรพสน เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 01:35:43