สาวหน้าใสกับเจ้านายหน้าหล่อ ตอน3

วันนี้แล้วละซิ ที่ผมต้องย้ายเข้าำไปอยู่ห้องนั้น
ผมไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมพ่อต้องให้ผมแต่งงานกับเขาด้วย
ผมไม่ใช่ว่าไม่ชอบเขาหรือเกลียดเขาหรอกนะ แต่อยากให้อายุของผมเยอะกว่านี้
ผมไม่่ซีเรียสเรื่องคลุมถุงชนหรอก เพราะหัวใจของผมมันด้านชาไปนานแล้ว


ห้องแห่งความรัก ทำไมพ่อต้องตั้งชื่อนี้ด้วยเนี้ย
ผมเสียบคีย์การ์ด แล้วใส่รหัสผ่าน แต่ว่ารหัสอะไรละเนี้ย
อ๊ะ เจอแล้วติดอยู่ที่คีย์การ์ดนี้เอง  1 2 3 4 5 6 ผมว่ารหัสมันง่ายไปนะ
รีเซ็ตใหม่ดีกว่า เอารหัสอะไรดีนะ   1 4 2 0 5 3 มันมีความหมายแฝงนะ


ทันทีที่เปลี่ยนรหัสห้องเสร็จ ผมก็เข้าไปในห้อง เปิดไปก็เป็นห้องรับแขกถัดกันไปก็เป็นห้องนอน ด้านขวามือเป็นห้องครัว ซ้ายมือเป็นห้องน้ำ
ผมนั่งลงกับโซฟาหนังสีดำนุ่มๆ เปิดทีวีเพื่อไม่ให้มันดูเงียบเกินไป

" ก๊อก ก๊อก ก๊อก "
ยัยนั้นคงจะมาแล้วมั้งเนี้ย
ผมเปิดประตูยังไม่ทันจะได้พูดอะไร ยัยนั้นก็พรุ่งพรวดเข้ามา


"แฮ่กๆ ทำไมห้องต้องอยู่ชั้นสูงขนาดนี้ด้วยยะ เหนื่อย"
"ชั้น 25 เองนะ สูงแล้วหรอ คอนโดเนี้ย มีตั้ง 40 ชั้นนะ"
"ฉันไม่อยากขึ้นลิปหรอกยะ อยากออกกำลังกาย"
"พอเถอะ ออกไปข้างนอกกัน ซื้อของเข้าบ้านใหม่ของเรากัน"


ผมไม่คิดอยากไปไหนหรอกครับ เพียงแต่มันแปลกๆที่ต้องอยู่กันในห้องสองต่อสองแบบนี้
ผมพาเธอออกไปห้่างไม่ไกลจากห้องเราซักเท่าไหร่ ขับรถ 10 นาทีก็ถึง




ถึงห้างแล้ว อีตาบ้านี้ขับรถเร็วจริงๆเลย
ความรู้สึกที่ฉันต้องมาอยู่กับเขา ฉันกลัว และอยากจะหนีไปให้ไกล
ฉันจะทำยังไงดี ให้ไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด


"จี้ ดี ดี ดี ดี"
เสียงข้อความเข้า ฉันรีบหยิบโทรศัพธ์มาดู หวังว่ามันจะเป็นใครสักคนที่ฉันพึ่งได้นะ


"ดา นี้นพเองนะ เปลี่ยนมาใช้เบอร์นี้แล้ว มีอะไรโทรมาเบอร์นี้นะ"
นพ เพื่อนชาย เป็นเพื่อนกันตั้งแต่ ม.ต้นแล้วล่ะ
ไอ้ที่ลงท้าย มีอะไรโทรมาเบอร์นี้นะ มันบอกฉันว่า ฉันรู้แล้วละว่าจะไปจากอีตาคนนี้ยังไง


"นาย ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ นายรออยู่แถวๆหน้าร้านนี้และ"
ฉันบอกให้เขารออยู่หน้าร้านอาหารร้านหนึ่ง ใกล้ประตูทางเข้า
ฉันรีบเดินไปให้ไกลจากเขาที่สุด แล้วโทรหานพทันที


"นพ ช่วยพาฉันหนีหน่อยได้ไหม ได้ไม่ได้ก็ต้องได้ ตอนนี้ฉันอยู่ห้างแถวๆบ้านนาย รีบมารับฉันทางประตูหลัง แล้วรีบไปให้ไกลที่สุด"


ฉันพูดดังไปไหมเนี้ย ว๊ายอีตาบ้านั้นมาตอนไหนเนี้ย
"ไหนว่าไปเข้าห้องน้ำไง" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงออกว่าโกรธฉัน แล้วดึงโทรศัพธ์ออกไปจากมือ


"คุณครับ ผมกับดาเราจะแต่งงานกัน ช่วยอย่ามายุ่งกับเธออีก อย่าให้มาให้ผมเห็นว่าพวกคุณแอบคุยกันอีก" ฉันทำได้เพียงยืนอึ้งเท่านั้นจริงๆ





อะไรกันบอกเราว่าไปเข้าห้องน้ำ แต่ที่แท้นัดกันผู้ชายจะหนีไปด้วยกัน
ผมไม่ได้หึงอะไรหรอกนะ แต่จะไม่ยอมให้ใครมาแย่งเธอไป
ถึงผมจะไม่อยากแต่งงานกับเธอก็เถอะนะ แต่ผู้หญิงคนนี้เป็นคนที่พ่อผมเลือกให้
เธอไม่มีสิทธิ์มาทำเรื่องอะไรแบบนี้ได้ ผมจะทำให้เธอเป็นครีอีทีฟที่ดี และภรรยาที่ดีของผมเท่าันั้น

"ทำไมหะ อยู่กับฉันแล้วมันอึดอัดมากหรือไง ถึงอยากหนีไปกับมัน"
"นายไม่มีสิทธิ์มาว่าเขาว่ามัน ฉันเกลียดนาย"
"เธอจะเกลียดฉัน หรือยังไงก็ตาม เราก็ต้องแต่งงานกัน อย่าลืมนะ ว่าเธอหนีแันไม่พ้นหรอก"


ผมกระชากแขนทั้งสองข้างของเธอ ร่างกายของเธอแนบอยู่กับผม ผมค่อยๆจูบเธอเบาๆ เธอสบัดแขนออก แล้วตบหน้าผมอย่างแรง
"ไอ้บ้า ฉันเกลียดแก"
แล้วเธอก็วิ่งไป ดูเหมือนเธอจะหยิบมือถือแล้วโทรหาใครซักคน
ผมวิ่งตามเธอไป แล้วดึงเธอไว้


"ฉันขอโทษ มันเย็นแล้ว เดี๋ยวไปหาไรกินกัน"
"นายคิดว่าสิ่งที่ทำกับฉัน ขอโทษแค่คำเดียวมันจะหายหรือยังไงกัน การที่ฉันถูกบังคับให้แต่งงานกับนาย ไม่ได้แปลว่านายมีสิทธิ์จะทำอะไรกับร่างกายฉันก็ได้"
"ขอโทษ"
ตอนนี้ผมทำได้ดีแค่ขอโทษเท่าันั้น เกิดมาผมไม่เคยยอมให้ใคร
มีเธอคนนี้แหละคนแรก ผมรู้สึกดีกับเธอแล้วซิ พ่อผมดูคนไม่ผิดจริงๆ



ฉันเสียใจจริงๆที่รู้ว่าเขาเป็นคนแบบนี้ นี่หรอคนที่พ่อเลือกให้ ลามก ฉวยโอกาส
มันยิ่งทำให้ฉันอยากไปจากเขา ไม่อยากอยู่กับเขา อย่าปล่อยให้ฉันมีโอกาสละกัน


"ฉันไม่หิว"
"จะให้ฉันพูดดีๆกับเธอ ทำดีๆกับเธอ หรือจะให้เล่นบทโหดหะ"
"ถ้าพูดดี แต่การกระทำมันไม่ใช่ก็อย่าฝืนเลย"
"พูดอย่างนี้อยากโดนจูบอีกทีละซินะ จะไปกินข้าวดีๆหรือให้อุ้ม"
"ไม่กิน"
พอฉันปฏิเสธออกไป เขาก็อุ้มฉันทันที ฉันดิ้นๆ จนตก


"ใครบอกให้ดิ้นหะ ตกเลยเห็นไหม"
เขายื่นมือให้ฉัน และพยุงฉันลุกขึ้น


"ฉันเดินเองได้ ฉันอยากกินร้านนี้"
ฉันพาเขาเดินเข้าร้านอาหารร้านนึง ซึ่งไม่ได้อยากกินหรอก
แต่ไม่อยากไปไกลกว่านี้แล้ว ตอนนี้ฉันเจ็บข้อเท้า


เราพากันเดินเข้าไปนั่งในร้าน เป็นร้านอาหารญี่ปุ่น
พอสั่งอาหารอะไรกันเสร็จ ฉันสังเกตเห็นเขามองโต๊งข้างๆที่มีผู้หญิงนั่งอยู่คนเดียว
"นายมองใครอ่ะ"
"รุ้งหนะ เขาเป็นลูกน้องเก่าในบริษัท และก็เป็น..." เขายังพูดไม่ทันจบ
แล้วผู้หญิงคนนั้นก็ลุกมาที่โต๊ะของเรา แล้วก็นั้งชิดกับเขา นั่งใกลกันจนจะนั่งตักกันได้แล้วล่ะ


"พลคะ ผู้หญิงคนนี้แฟนใหม่หรอ เขาไม่เหมือนฉันเลยนะคะ คุณชอบไปได้ไง แต่งตัวก็เฉิ่ม ทรงผมก็รุงรัง ใส่แว่นตาหนาเตอะหยังกะคนแก่" เขาพูดแรงมาก ไม่แคร์ว่าฉันที่นั่งอยู่ตรงนี้จะรู้สึกยังไง ฉันทนไม่ไหวแล้ว ตบโต๊ะดัง ปัง!! จนคนทั้งร้านหันมาดู
"เชิญนายคุยกับแฟนไป ฉันไม่อยากเป็นก้างขวางคอใคร แล้วก็ไม่ชอบให้ใครมาดูถูก ถึงฉันไม่สวย แต่ก็ไม่เคยมาว่าใครแบบนี้"
ฉันเดินออกจากโต๊ะไป แต่ข้อเท้าที่เจ็บอยู่ มันเริ่มทำพิษแล้วล่ะ ฉันล้มลงต่อหน้าผู้หญิงคนนั้น
ฉันคิดอะไรไม่ออก ก็เลยนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นไปเลยละกัน



"ไปละค่ะ ไม่อยากดูคนร้องไห้แบบนี้ ไม่สนุกละ"
ผมรีบพยุงดาให้ลุกขึ้น สงสารเธอจริงๆ รุ้งนะรุ้ง ทำไมมาพูดแบบนี้
"กลับบ้านเถอะ ฉันไม่อยากกินแล้ว" ผมควักเงินแบงค์พันวางไว้บนโต๊ะ แล้วรีบพาเธอกลับบ้าน


ณ ห้องแห่งความรัก
"หยุดร้องไห้เถอะดา อย่าไปฟังคำของรุ้งเลย เขานิสัยแบบนั้นแหละ"
"จะให้ฉันหัวเราะหรือไง ฮืืือ T__T อยู่ดีๆก็มาว่าฉันแบบนั้น"
"หยุดร้องไห้ ฉันจะเปลี่ยนเธอเอง ให้สมกับเป็นผู้หญิงของฉัน"
"ฉันไม่อยากแต่งงานกับนาย ปล่อยฉันไปเถอะนะ"

ผมสงสารเธอจริงๆ แต่ทำไงได้ละเมื่อผู้ใหญ่บังคับเรามาแบบนี้ ไม่มีสิทธิ์คัดค้านได้เลย
"การที่เธอแต่งงานกับฉัน ไม่ได้แปลว่าเราจะต้องอยู่อย่างคู่รักหนิ เอางี้แล้วกันนะ ฉันจะนอนห้องรับแขก ส่วนเธอนอนในห้องนอนละกันนะ หยุดร้องไห้เถอะนะ"

ตอนที่ 3 แล้วครับ ผมไม่รู้ว่าควรยาวเท่าไหร่ในแต่ละตอน ช่วยติชมด้วยนะครับ

จากคุณ	: สุดที่รักของไอยู
เขียนเมื่อ	: 16 ม.ค. 55 23:15:34