-FATE- บทนำ

บทนำ



คนเราต้องมีความฝัน...นั่นคือสิ่งที่พ่อผมเคยพูดไว้ พ่อเคยถามผมว่าผมมีความฝันหรือเปล่า ผมเอียงคอมองพ่อด้วยความไม่เข้าใจ เสียงหัวเราะน้อยๆ ออกมาจากลำคอพร้อมมืออ่อนโยนของพ่อลูบหัวผมสองสามที ผมไม่ได้ใส่ใจกับสิ่งที่พ่อถาม และคิดว่ามันคงไม่สำคัญเพราะพ่อเองก็ไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติมหลังจากนั้น

ตอนนี้ผมถามกับตัวเองด้วยคำถามเดิมของพ่อเมื่อสิบกว่าปีก่อน ความฝันของผมคืออะไร ก้มมองมือสองข้างพร้อมกำหมัดแน่นจนซีดขาว ผมรู้สึกเสียใจที่ให้คำตอบตัวเองไม่ได้ นั่นหมายความว่าผมไม่สามารถให้คำตอบกับพ่อได้เช่นเดียวกัน

คนเราต้องมีความรัก...นั่นคือสิ่งที่ผู้หญิงคนหนึ่งเคยบอกผม เธอมองผมด้วยสายตาปวดร้าวแล้วเค้นเสียงอันสั่นระริกเอ่ยถามผมอย่างแผ่วเบา ผมไม่รู้จักความรักหรือไง? ผมได้แต่นิ่งงันไปกับคำถามนั้น สายตาเจ็บปวดของเธอเสียดแทงลึกจนทำให้ให้ผมเจ็บแปลบในอก ใช่...ผมไม่รู้จักความรัก

เสียงหนึ่งเอ่ยทักจากทางด้านหลัง ผมหันไปมองเจ้าของเสียงใสนั้น มองร่างงดงามราวกับเทพธิดาค่อยๆ เดินใกล้เข้ามา ใบหน้างามนั้นดูสวยคมและอ่อนหวานน่ารัก ใช่ว่าผมจะไม่เคยเจอผู้หญิงสวยๆ มาก่อน แต่คนตรงหน้ากลับมีอะไรบางอย่าง เหมือนมนตร์เสน่ห์ลึกลับที่ดึงดูดให้เข้าหา

หญิงสาวหัวเราะคิกคักพอผมทำหน้ามุ่ยใส่ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ผมรู้สึกชอบเสียงหัวเราะของเธอเหลือเกิน ราวกับว่าตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่บนสวรรค์ มีนางฟ้ามายืนอยู่ข้างๆ แม้จะติดว่านางฟ้าตัวน้อยดูจะขี้เล่นเกินไปหน่อย แถมยังแปลกพิลึกอีกด้วย ไม่เสียสติก็จิตไม่ดีแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่ลงมาคุยกับขอทานอย่างผมหรอก อย่างที่บอก ตอนนี้ผมกำลังอยู่บนสวรรค์

ความฝัน ความหวัง หรือแม้แต่ความรัก มันไม่มีอยู่จริงหรอก นั่นคือคำตอบที่ผมให้กับนางฟ้าตัวน้อย เธอทำตาโตแล้วหัวเราะน้อยๆ แบบที่ผมชอบ ก่อนจะบอกกับผมว่า

‘ถ้าอย่างนั้นคุณก็ลองรักฉันสิ’

ผมหันกลับไปจ้องเธอเขม็ง ทั้งตกใจและงุนงงในเวลาเดียวกัน เธอไม่พูดอะไร เพียงแค่หัวเราะชอบใจที่ได้เห็นท่าทางของผมเท่านั้น

มีคนเคยถามผมว่าวันหนึ่งๆ ผมคิดอะไรบ้าง เขาคงอยากจะทำวิจัยเกี่ยวกับความคิดของพวกขอทานกระมัง ผมมองหน้าเขาคนนั้นอย่างงงๆ เล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าจะมีคนอยากเข้ามาคุยกับขอทานอยู่ด้วย

ผมคิดหาคำตอบกับตัวเองอยู่สักพัก นึกถึงชีวิตในอดีตของตัวเอง โชคชะตาที่พลิกผันอยู่เรื่อยนั้นทำให้ผมไม่ลังเลเลยที่จะตอบไปว่า

‘กลัว’

ชายหนุ่มคนนั้นเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างนึกแปลกใจ ผมเดาว่าเขาคงคาดหวังคำตอบอื่นจากผม ดูๆ แล้วเขาก็ไม่น่าแก่ไปกว่าผมสักเท่าไหร่ อาจจะเป็นพวกนักศึกษาที่ถูกอาจารย์สั่งให้มาทำรายงาน

นักศึกษาในความคิดผมกระแอมเสียงเล็กน้อยก่อนจะจดขยุกขยิกอะไรลงในสมุด ไม่นานเขาก็หันมาถามผมอีกครั้งว่าทำไม

คราวนี้ผมใช้เวลาคิดอยู่นานจนนักศึกษาคนนั้นทำหน้าหงุดหงิด ผมสังเกตเห็นว่าเขาเคาะนิ้วเท้าตัวเองเหมือนคนที่ไม่ชอบรออะไรนานๆ เขาอาจจะคิดว่าผมบ้าและไม่เต็มก็เลยเดินจากไป

ผมยังจมอยู่กับคำถามนั้น ผมยอมรับว่าผมกลัวการใช้ชีวิต การดิ้นรนที่จะมีชีวิตให้อยู่รอดนั้นช่างยากลำบาก และอีกอย่างที่น่าหวาดกลัวมากกว่าก็คือมนุษย์ ผมไม่ชอบอยู่ในที่คนเยอะๆ อาจจะเป็นเพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมานั้น ผมไม่ค่อยมีความทรงจำดีๆ เกี่ยวกับคนอื่นๆ สักเท่าไหร่ เวลาขอทานก็เลยเลือกไปนั่งแถวคนน้อยๆ ผมต้องเปลี่ยนอาชีพเป็นหัวขโมยเสียส่วนใหญ่

มีหลายคนตะโกนใส่ให้ผมไปตาย มันเจ็บแปลบในอกก็จริง แต่มันก็เป็นความจริงที่พวกเขาบอก และพอฟังหลายๆ ครั้งเข้า มันก็รู้สึกชินไปเอง

แม้ผมจะเอาชีวิตรอดจนถึงบัดนี้ได้ก็เพราะสัญชาตญาณเอาตัวรอด และความต้องการที่อยากจะตอบคำถามของพ่อในคราวนั้นให้ได้ แต่ตอนนี้ผมไม่เหลือแรงที่จะต่อสู้อีกต่อไปแล้ว ผมอยากหลับและนอนพักโดยไม่ตื่นขึ้นมารับรู้อะไรทั้งนั้น หัวสมองผมมันคิด คิด แล้วก็คิดตลอดเวลาจนหัวแทบระเบิด

เสียงร้องดังลั่นพร้อมร่างหนึ่งวิ่งเข้ามาปะทะที่อก หญิงสาวรีบปัดมีดในมือออกไปให้พ้น ร่างน้อยๆ นั้นสั่นระริกสวมกอดผมแน่นจนผมรับรู้ได้ว่าเธอกำลังร้องไห้ นางฟ้าของผมใช้มือกดตรงรอยแผลที่ข้อมือผมแน่น แม้มันจะไม่ได้ช่วยให้เลือดหยุดทะลักออกเลยก็ตาม ไม่นานมือของเธอก็เปื้อนเลือดเต็มไปหมด

‘คุณ...เหนื่อยรึเปล่า’ เสียงสั่นถามราวกับเสียงกระซิบ เธอฝืนยิ้มพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองผม เห็นใบหน้าของเธอชัดๆ แล้วผมก็ยิ่งรู้สึกปวดร้าวไปทั้งร่าง ยิ่งคำขอโทษถัดมานั้นราวกับมีดที่เฉือนหัวใจของผม

‘ฉันขอโทษ...ขอโทษจริงๆ’

ผมกอดร่างบางแน่น ไม่สนว่าเลือดที่มือจะเปรอะเปื้อนชุดสีขาว เธอไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้น เธอไม่สมควรจะต้องมาแบกรับความทุกข์เช่นนี้

กลัว...

กลัวเหลือเกินว่าจะเสียเธอไป...




ตอนที่ 1
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11609225/W11609225.html

แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 55 13:39:10

แก้ไขเมื่อ 18 ม.ค. 55 21:39:01

จากคุณ	: สาวสายสี่
เขียนเมื่อ	: 18 ม.ค. 55 21:38:31