ความคิดเห็นที่ 1 “เชิญคะเชิญ” เธอจำใจต้องเชิญทั้งสามคนขึ้นบ้าน รวมทั้งคนที่พยายามเข้ามา ‘เยี่ยม’ กริชแต่เช้ามืดด้วย “กริชเพิ่งตื่นค่ะ เมื่อคืนมีไข้ทั้งคืน” เธอเหลียวหลังไปบอกก่อนเดินเลยเข้าไปในห้องนอน ใจหายวูบเมื่อเห็นเขายืนอยู่หน้าตู้เสื้อ ตู้หลังนั้นตั้งอยู่ชิดฝาห้อง ไม่ห่างจากเตียงนอนมากนัก มือขวาของเขายันอยู่กับกรอบประตูตู้ ร่างใหญ่โตโน้มตัวไปข้างหน้า ใบหน้าก้มต่ำ ตาปิดสนิท กรามขบกันแน่นจนเป็นสันนูน เห็นได้แต่ไกล มือซ้ายกำเสื้อสีขาวสะอาดไว้แน่น เห็นเพียงแค่นั้นก็รู้แล้วว่าเขากำลังข่มความเจ็บปวด ความเจ็บปวดซึ่งคงรุนแรงเอามากๆ ขนาดคนที่มีความอดทนสูงอย่างกริชยังมีอาการเช่นนี้ หรือเขาแสดงออกอย่างนี้เพราะไม่ทันคิดว่าเธอจะมาเห็นเข้า เธอเองก็ไม่แน่ใจ “กริช” เธออุทานพร้อมกับตรงรี่เข้าคว้าแขนขวาของเขาไว้ ดึงเสื้อจากมือซ้ายมาเสีย พิจารณาใบหน้าก็เห็นว่ากำลังเผือดซีดอย่างน่ากลัว “เป็นอะไรน่ะกริช” “ผมไม่เป็นไรครับคุณหญิง” เขากัดฟันตอบ ฝืนยิ้มยากเย็นขณะมองเลยไปที่ประตูห้องเมื่อเห็นว่ามีคนอื่นตามเข้ามาด้วย “หมอที่หัวหินเขาไม่ได้ให้ยาแก้เจ็บแก้ไข้มาด้วยหรอกหรือพ่อกริช” อดีตนายอำเภอสูงวัยถาม ทำท่าจะเข้ามาช่วยประคอง แต่แล้วก็เห็นว่าไม่จำเป็น “เปล่าครับ” กริชลงน้ำหนักที่ขาทั้งสองข้างเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นภาระกับคนซึ่งกำลังพยายามประคองกลับไปที่เตียง เรือนร่างของเธอนั้นเล็กกว่าเขาเท่าตัวทีเดียว อาการเจ็บปวดบริเวณบาดแผลนี้รุนแรง และยิ่งนานก็ยิ่งรุนแรงขึ้นทุกที ไอรีนปล่อยเขาลงนั่งที่ขอบเตียง สวมเสื้อให้แต่ไม่ได้กลัดกระดุมในเมื่อคิดว่าหมออาจต้องตรวจอาการของเขา กริชสบตาสะท้อนความห่วงใยคู่นั้นอย่างซาบซึ้งใจ ยืนยันให้รู้อีกครั้ง “ผมไม่เป็นไรครับคุณหญิง” 'คุณหญิง' ยิ้มปลอบใจ ลูบไล้ข้างแก้มมีหนวดเคราของเขาแผ่วเบา กระซิบบอกก่อนผละออกห่าง “หมอกลับไปแล้วจะโกนหนวดให้นะกริช” ประโยคนั้นสำหรับเธอแล้วไม่ต่างอะไรกับผู้ใหญ่ติดสินบนเด็กเล็กไม่ให้งอแงเวลาที่เจ็บป่วย แต่คนฟังรับรู้ไปอีกแบบ สำหรับเขาแล้วอาการเจ็บป่วยเหมือนจะเลือนหายไปหมดสิ้นในนาทีนั้น และอีกคนที่ตามเข้ามาด้วยก็มองเห็นตลอด ฉวีให้ร้อนรุ่มไปทั้งตัวเมื่อเห็นอากัปกิริยาที่ทั้งคู่แสดงออกต่อกัน ต่อหน้าคนอื่นถึงสามคนอีกด้วย นี่หรือคือคนซึ่งเคยอุปการะกันมา “คงต้องทำแผลที่ขาเสียใหม่” ไอรีนมองตามสายตานายแพทย์ประจำอำเภอก็เห็นจริงตามนั้น ผ้าพันแผลที่ขาขวาของกริชเวลานี้เรียกได้ว่าโชกเลือด จากเมือคืนที่เห็นว่ามีเพียงเลือดซึมออกมาไม่มาก คิดว่าควรต้องปล่อยให้หมอรักษาคนไข้ตามลำพัง เธอจึงยกอ่างน้ำจากเก้าอี้ แล้วเดินตามนายอำเภออรุณกลับมาที่ห้องตอนหน้า “นี่แม่นอมเขาก็อยากมาดูพ่อกริช” แกหมายถึงภรรยาของตัวเอง “แต่ผมห้ามไว้ พ่อกริชเจ็บอยู่อย่างนี้มีคนมากวนใจมากๆ มันไม่ดี พอดีไม่ต้องพักกัน” แกว่าไปเรื่อยเปื่อย ไม่รู้เลยว่าไปกระทบความรู้สึกของใครเข้า “ดีนะพ่อกริช ได้คุณหญิงมาดูแลอยู่อย่างนี้ แล้วนี่จะอยู่นานแค่ไหนครับ พ่อกริชไม่มีใครเลย ตอนนี้คงทำอะไรๆ เองลำบาก” ฉวีได้โอกาส แม้จะน้อยใจอยู่บ้างที่เห็นข้าวต้มซึ่งตัวเองตื่นแต่เช้ามืดเพื่อจัดมาให้ยังคงวางอยู่บนโต๊ะข้างหน้าต่างในลักษณะเดิมไม่มีผิดเพี้ยน ดูก็รู้ว่ายังไม่มีใครแตะต้อง “ดิฉันอยู่ว่างๆ จะมาช่วยดูแลคุณกริชให้ค่ะ เคยบอกน้องอำไพไว้แล้ว บ้านอยู่ติดกันแค่นี้ ดีกว่าให้อำไพต้องถีบจักรยานไปมานะคะ ท้องแก่แล้วด้วย” ตาหล่อนจับอยู่เพียงคนซึ่งแน่ใจว่า ‘คุณกริช’ คงเกรงใจมากกว่าอีกคน หากไอรีนลำบากใจในเรื่องนั้น ทั้งในเรื่องของความเหมาะสม และทั้งเป็นห่วงกริช คนทั่วไปจะว่าอย่างไรถ้าเห็นภรรยาสาวของปลัดอำเภอเข้าๆ ออกๆ บ้านพักของนายอำเภอหนุ่มในเวลาที่ฝ่ายหลังเองก็นอนเจ็บอยู่กับบ้าน “จะยุ่งยากกับคุณฉวีเกินไปไหมคะ” ฉวีได้ที “ไม่เลยค่ะ ไม่เลย ดิฉันยินดีค่ะ” หล่อนยิ่งกว่ายินดีเสียอีกถ้าว่าไปตามจริง นายอำเภอสูงวัยขัดขึ้นทันควัน “ที่จริงพ่อกริชก็ไม่ได้ลำบากอะไร” ดูๆ แล้ว ‘คุณหญิง’ ออกจะเกรงใจใครต่อใครมากไปสักหน่อย ดีไม่ดีคนกลางนั่นแหละจะเดือดร้อนกว่าใครหมด “ที่แม่อำไพมาซักผ้าทำกับข้าวให้พ่อกริชที่นี่ก็เพราะอยากมาเองหรอก พ่อกริชไม่เคยขอให้ช่วย อย่าให้คนอื่นต้องพลอยลำบากไปด้วยเลยนะคุณฉวี” แกตัดบท จบข้อเสนอนั้นเสียก่อนอะไรๆ จะเลยเถิดไปไกลจนกู่ไม่กลับ “คุณหญิงตามสบายเถอะครับ อย่าเกรงใจเลย” ลดสายตาลงที่อ่างน้ำในมือหญิงสาว “ผมแค่มีเรื่องจะคุยกับพ่อกริชเท่านั้นเอง ให้หมอกลับไปเสียก่อน” ทำไมฉวีจะไม่เข้าใจนัยยะนั้น แต่เมื่อทำอะไรไม่ได้ก็ได้แต่ปรายตาดูอย่างแค้นเคือง มีความรู้สึกเป็นส่วนเกินของที่นี่ขึ้นมาอย่างปัจจุบันทันด่วน แต่จะลาไปเสียในทันทีก็ยังเสียดายโอกาส หล่อนพาตัวเองให้เข้ามาถึงขั้นนี้ได้แล้ว จะปล่อยทิ้งเสียก็ใช่ที่ “ให้ดิฉันช่วยเถอะค่ะคุณหญิง” หล่อนแตะที่ขอบอ่างน้ำ ทำท่าจะดึงมาเสีย และไอรีนก็ละล้าละลัง ไม่แน่ใจ ในเวลาเดียวกันก็เกรงใจ แก้ไขเมื่อ 19 ม.ค. 55 06:33:30 แก้ไขเมื่อ 19 ม.ค. 55 06:29:39 แก้ไขเมื่อ 19 ม.ค. 55 06:27:24 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 05:20:30

ความคิดเห็นที่ 2 แสงไฟยังคงส่องลอดออกมาจากช่องปรุรูปสี่เหลี่ยมขนมเปียกปูนบนฝ้าเพดานของเรือนหลังเล็ก เรือนหลังนั้นสร้างต่อออกไปจากเรือนพักตามรูปแบบการก่อสร้างที่อยู่อาศัยสมัยก่อน กริชยิ้มกับตัวเอง ‘คุณหญิง’ คงยังวุ่นวายกับอะไรสักอย่างอยู่ในครัว นานแค่ไหนแล้วที่ไม่มีแสงไฟในเรือนหลังนั้นให้เห็นในเวลาเย็นย่ำแบบนี้ ที่จริงว่าไปแล้วไม่มีความจำเป็นต้องมีไฟดวงนั้นก็ได้เสียด้วยซ้ำ ในเมื่อแทบไม่เคยมีใครใช้เรือนครัวทำอะไรในเวลาเช่นนี้ ปิดปลอกปากกาแล้ววางทิ้งไว้บนสมุด เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ ไล้มือไปตามปลายคางซึ่งเวลานี้เกลี้ยงเกลา ‘ไม่เคยโกนหนวดให้ใครมาก่อนเลยจ๊ะกริช’ เสียงใสๆ ออกตัวขณะประจงลากมีดโกนแผ่วๆ ข้างแก้มเขา ‘น่ากลัวเหมือนกันนะนี่ ถ้าเจ็บละก็ร้องดังๆ เลยนะกริช’ จำได้ว่าเขาต้องกลั้นยิ้มสุดฤทธิ์กับประโยคหลังของเธอ จะมีอีกไหมในวันคืนข้างหน้าที่เธอจะโกนหนวดให้เขาอีก ไฟดวงนั้นดับไปแล้ว และเขาก็ขยับลุกจากเก้าอี้ ชะโงกหน้าข้ามโต๊ะออกไปดู ทั้งๆ ที่รู้ว่าจากหน้าต่างบานนี้มองลงไปไม่เห็นอะไรข้างล่างนอกจากแนวไม้ข้างรั้วบ้าน แต่ก็ยังอยากดู อยากดูเหมือนตลอดทั้งวันวันนี้ที่สายตาเขาเฝ้าติดตามร่างน้อยเคลื่อนไหวทำโน่นทำนี่ นับแต่จัดตู้เสื้อผ้าและโต๊ะทำงานให้เขาเสียใหม่ เช็ดถูพื้นห้องและเครื่องเรือนให้ เห็นแม้แต่ทุกครั้งที่เธอชะงักงันเมื่อพบสิ่งของของเธอเองที่เขาได้มา ‘ยังเก็บบันทึกนี่ไว้อีกหรือ’ เธอหยิบบันทึกเล่มบนลงมาพลิกดู และเหมือนไม่ได้ต้องการคำตอบ สมุดบันทึกเล่มนั้นกลับขึ้นไปอยู่ในที่เดิมของมันในเวลาเพียงไม่นาน มีเสียงฝีเท้าแผ่วๆ บริเวณหน้าห้อง ถ้าไม่ใช่เพราะความเงียบจนสงัดเขาก็คงไม่ได้ยิน หันไปดูก็เห็นร่างบอบบางในชุดซิ่นผ้าฝ้าย เสื้อคอกลมแขนสั้นซึ่งทำให้ยิ่งบางลงไปอีกมาหยุดยืนอยู่ที่ประตู ในมือมีถ้วยกระเบื้องเคลือบใส่อะไรบางอย่าง “ยังไม่นอนใช่ไหมจ๊ะกริช” เธอถามนำเข้ามาก่อน “ยังครับคุณหญิง” เขาทำท่าจะลุก แต่เธอห้ามไว้ “เห็นกระป๋องโอวัลตินยังอยู่ ก็เลยชงโอวัลตินมาให้” โอวัลตินกระป๋องนั้นเธอเองเป็นคนซื้อมาทิ้งไว้ให้เมื่อนานหลายปีมาแล้ว “โอวัลตินชื้นจนแข็งเลยนะกริช แต่ก็ยังพอเอามาชงได้” กริชมองตามร่างเล็กๆ ที่เคลื่อนเนิบนาบเข้ามาใกล้ วางถ้วยเคลือบลงบนโต๊ะข้างสมุดที่เขากำลังเขียน กลิ่นโกโก้หอมกรุ่นตามควันบางๆ ที่ลอยอ้อยอิ่งขึ้นมาจากปากถ้วย “ทำอะไรอยู่จ๊ะกริช” เธอถามขณะวางกระทงใบตองลงข้างกองหนังสือของเขา ภายในกระทงมีดอกจำปีสีขาวสะอาดหลายดอก ส่งกลิ่นหอมบางๆ แข่งกับกลิ่นโอวัลติน ด้านหลังเรือนพักหลังนี้มีต้นจำปีซึ่งเขาเห็นครั้งแรกเมื่อย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ใหม่ๆ เวลานั้นมันมีขนาดเล็กนิดเดียว เวลานี้จำปีต้นนั้นสูงเลยหลังคาบ้านพักไปแล้ว “เขียนรายงานเรื่องจับเสือเมฆครับคุณหญิง” สะกิดใจเข้าอย่างจัง ไอรีนขยับถอยไปยืนข้างหน้าต่างก่อนถาม “กริชจะเดือดร้อนเพราะเรื่องนั้นหรือเปล่า นี่เห็นว่าพลตำรวจคนนั้นก็เจ็บมากด้วยใช่ไหม” กริชเพ่งดูตัวหนังสือบนหน้าสมุดเหมือนค้นหาคำตอบ ที่รู้จากนายอำเภออรุณว่าพลแช่มบาดเจ็บมากกว่าที่คิดนั่นแหละคือเรื่องที่ทำให้เขาหนักใจอยู่ตอนนี้ หนักใจยิ่งกว่าความเดือดร้อนของตัวเองที่อาจมีขึ้นได้เสียอีก แก้ไขเมื่อ 19 ม.ค. 55 06:36:42 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 05:21:03

ความคิดเห็นที่ 3 น้องมิ้ม (รพิชา) : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณ MidNite : ขอบคุณอีกครั้งค่ะที่ชี้ให้เห็นจุดบกพร่อง เขียนเองอ่านเองแล้วเข้าใจเองอยู่คนเดียวนี่บางทีมองข้ามอะไรๆ ไปเยอะเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ จารย์จี (Psycho man) : ไอรีนตามฉวีไม่ทันหรอกค่ะ เป็นประเภทมองคนอื่นในแง่ดีไปหมด ส่วนปลัดแกก็ก๋งก๊งของจริงเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ น้องมน มนต้นไม้ (Setakan) : ไอรีนตกใจแหละค่ะที่รู้ว่าตัวเองอ่อนไหวไปกับบรรยากาศและสภาพแวดล้อม ต้องรีบดึงๆ ตัวเองกลับคืนมาอย่างด่วนเลย ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ อาจารย์หนุ่ม (สามปอยหลวง) : เล่มนี้ไม่กะออกให้ทันงานหนังสือแต่แรกแล้วค่ะ เห็นว่าทางสำนักพิมพ์จะมีการโปรโมทหนังสือชุดใหม่ กะว่าจะส่งต้นฉบับหลังงานหนังสือผ่านไปแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ น้องปุ้ย อรุสา (npuiy) : ก็ได้แต่สะท้านกันไปมาแหละค่ะ เพราะฝ่ายชายไม่กล้าแสดงอะไรออกมาตรงๆ คือไม่กล้าจีบ ว่างั้นเหอะ ก็ลำบากนิดหน่อยตรงที่บุญคุณค้ำคออยู่นี่แหละค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ คุณกาแฟเย็นเพิ่มช็อต : คุณหญิงเอนเอียงตามบรรยากาศและความใกล้ชิดไปชั่วขณะค่ะ พอรู้ตัวก็รีบแสดงบทเดิมเป็นการใหญ่ เพื่อยืนยันกับตัวเองว่าความรู้สึกที่มีให้กริชยังคงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ก็ยากอยู่เหมือนกันค่ะที่คนเราจะปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองได้เสมอไป ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ น้องแพรว (thezircon) : คนเขียนก็มือสั่นเหมือนกันค่า ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่า คุณ Hermosa : 2-3 ตอนนี้มีโอกาสได้อยู่ด้วยกัน ได้ใกล้ชิดกัน ก็มีฉากหวานๆ แทรกเข้ามาเรื่อยๆ ค่ะ แต่เป็นฉากหวานแบบยั้งๆ อยู่นะคะ เพราะต่างฝ่ายต่างก็ยังไม่กล้าแสดงออกเกินขอบเขตค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณ Travel to the moon : แต่คุณปลัดก็ยังตามภรรยาไม่ทัน จนกลายเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นในตอนหลังแหละค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณพิชย์ (pichayaratana) : คุณหญิงกำลังต่อต้านความรู้สึกของตัวเองค่ะ เพราะคิดว่าเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องแหละค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณ scottie : ยังเป็นการส่งสายตาแบบยั้งๆ ไว้ค่ะ ต่างฝ่ายต่างก็ต้องยั้งๆ ไว้ค่ะ คุณ nasa nasa : ไอรีนหวั่นไหวแล้วค่ะ แต่พอรู้ตัวก็รีบถอยด่วนเลย ถอยแล้วก็พยายามวางตัวเป็นผู้ใหญ่คอยดูแลเด็กเพื่อยืนยันกับตัวเองว่าไม่ได้คิดอะไรเป็นอย่างอื่น โดยที่คิดไม่ถึงว่าความพยายามอย่างนั้นยิ่งทำให้อะไรๆ ชัดยิ่งขึ้นไปอีกค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ คุณระรินใจ : แหะๆ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ น้องมิ้ว (mimny) : ขอให้หายไวๆ นะคะ เห็นใจเลยค่ะโรคกระเพาะนี่ เคยเป็นเมื่อเด็กๆ ค่ะ เวลาปวดท้องทีนี่อย่าบอกใครเลย กินยาสม่ำเสมอนี่หายขาดได้เลยค่ะ เคยฟังหมออธิบายให้ฟังว่าโรคกระเพาะนี่กระเพาะมันเป็นแผล ถ้ากินยาไว้เพื่อกันไม่ให้มีกรดไปกัดกระเพาะอีกมันก็จะมีเวลารักษาตัวมันเองได้ค่ะ เอาใจช่วยนะคะ ไอรีนต้องบังคับใจตัวเองพอสมควรแหละค่ะในสภาพแบบนี้ ขอบคุณน้องมิ้วที่ดูคำผิดให้นะคะ ไปแก้ที่ต้นฉบับแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ น้องนุ้ย (นารีจำศีล) : กริชไม่ได้หลงรักไอรีนที่ความสวยค่ะ แต่เป็นความรู้สึกผูกพันที่มีมาแต่แรกตั้งแต่กริชยังเป็นเด็กชายแล้วไอรีนคอยเอาใจใส่ ตัดเสื้อผ้าชุดนักเรียนให้ คอยดูแลให้ได้เรียนหนังสือ หลายๆ อย่างค่ะ ส่วนหนึ่งเป็นความชื่นชมด้วย แล้วกริชไม่มีแม่ คือไม่เคยรู้ว่าแม่ของตัวเองเป็นใคร ภาพของไอรีนที่กริชเห็นตลอดเวลาที่โตมาคือภาพของผู้หญิงที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นเหมือนแม่มีให้ลูกด้วยค่ะ เป็นความรู้สึกผูกพันหลายซับหลายซ้อนเลยค่ะ กริชถึงได้ปักใจอยู่ที่ไอรีนคนเดียวมาตลอดชีวิต ขอบคุณสำหรับกิฟต์ด้วยค่ะ คุณ pormare : คุณหญิงยังใจแข็งอยู่ค่ะ ส่วนหนึ่งก็เพราะยอมรับความรู้สึกแบบนี้ของตัวเองไม่ได้เพราะคิดว่ามันผิดค่ะ ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณเรียวรุ้ง : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ คุณนวลน้ำผึ้ง : ขอบคุณสำหรับกิฟต์ค่ะ แก้ไขเมื่อ 19 ม.ค. 55 11:47:48 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 05:46:46

ความคิดเห็นที่ 4 อู๊ย อ่านตอนนี้แล้วสะท้านสะเทือนไปทั้งตัวทั้งใจเลยค่ะพี่ไก่ เขินแทนคุณหญิง จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 08:56:23

ความคิดเห็นที่ 5 ใครจะมาช่วยกันยัยฉวีออกไปได้มั่งน้อ คุณหญิงก็ขี้เกรงใจเกิน กลัวกริชจะถูกกลลวงให้พลาดท่า อีกสิบตอนเท่านั้นให้ลุ้น จากคุณ : nasa nasa เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 09:12:32

ความคิดเห็นที่ 6 ชอบหวานๆ แบบนี้ เก็บไว้ให้คนอ่านจินตนาการ ชอบสำนวนการเขียนค่ะ เวลาบรรยาย ก็เป็นภาษาเขียนที่ลื่นไหลดี นักเขียนรุ่นใหม่ๆ ชอบใช้ภาษาพูด (แถมเป็นภาษาวัยรุ่น ) เวลาเขียนบรรยาย ดิฉันอ่านแล้วติดขัดมาก จากคุณ : MidNite เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 10:29:41

ความคิดเห็นที่ 7 ไม่ชอบฉวีเลย  จะอยู่อีกนานไหมค่ะ คริๆๆๆ จากคุณ : Hermosa เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 13:11:11

ความคิดเห็นที่ 8 เอาอีกๆๆ กล้าๆหน่อยพ่อกริชเอ้ย...คุณหญิงสมเป็นผู้ดีจริงๆ แม่ฉวีเลยรอดตัวไป พี่ไก่คะ ออกเมื่อไหร่มนจะไปตระครุบที่บูธทันทีเลยค่ะ ชีอบชอบ...พ่อกริชของน้องมน  อ๊ากซ์... แก้ไขเมื่อ 19 ม.ค. 55 15:55:06 จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 15:41:59

ความคิดเห็นที่ 9 นับวันยัยฉวียิ่งน่ากลัวแฮะ จะสร้างปัญหาให้กริชขนาดไหนเนี่ยอย่าให้ถึงขนาดถูกใส่ความว่าเป็นชู้กับเมียปลัดเลย สงสารกริช   -เมื่อเธอเป็น ‘ผู้ใหญ่’ จึงควรเป็นฝ่ายควบคุมสติให้ได้ก่อนเขา ทั้งๆ ที่ใจยังคงเต้นระทึกไม่วางวาย สุ้มเสียงที่เอ่ยออกไปนั้นไหวพริ้วราวผืนน้ำที่เคยสงบนิ่งกำลังสั่นสะเทือนรุนแรงจากเบื้องล่าง ===>พลิ้ว   - “ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะกริช” สุ้มเสียงเธอฟังดูดีขึ้น สมองทำงานอย่างรวดเร็ว ต้องเบี่ยงเบนความสนใจของเขาไปทางอื่น อย่างน้อยก็เพื่อกลบเกลื่อนความขัดเขินของตัวเอง  ===>จ้ะ   -“เชิญคะเชิญ” เธอจำใจต้องเชิญทั้งสามคนขึ้นบ้าน รวมทั้งคนที่พยายามเข้ามา ‘เยี่ยม’ กริชแต่เช้ามืดด้วย ===>ค่ะ   -‘ไม่เคยโกนหนวดให้ใครมาก่อนเลยจ๊ะกริช’ เสียงใสๆ ออกตัวขณะประจงลากมีดโกนแผ่วๆ ข้างแก้มเขา ===>จ้ะ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 17:26:54

ความคิดเห็นที่ 10 หวานละมุนละไม ^^ แต่พอเห็นชื่อ ฉวี แล้วแอบเซ็งทันที หวังว่ากริชจะไม่หลงมารยาผู้หญิงคนนี้นะคะ >< จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 18:53:42

ความคิดเห็นที่ 11 โอวัลตินยังไม่เสียอีกเหรอคะ? ตั้งหลายปีแล้ว (สงสัยอะไรก็ไม่รู้เนอะ ^^'') อยากรู้ค่ะว่าถ้ากริชกล้าขึ้นมาไอรีนจะว่ายังไง การที่ฉวีมาบ่อยๆ ก็ดีนะคะ ตัวช่วยเร่งปฏิกิริยา อิ อิ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 19:41:50

ความคิดเห็นที่ 12 ดีนะที่นายอำเภอเก๋าเกม ดักทางฉวีไว้ก่อน ไม่งั้นมีหวังต้อนคุณหญิงจนมุมแน่ จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 20:52:52

ความคิดเห็นที่ 13 ส่วนผมอ่านมาถึงตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่าชอบฉวี ไม่ใช่เพราะการกระทำของเธอ แต่ชอบเพราะบทบาทของเธอ เหมือนเป็นตัว Catalyst เร่งความรู้สึกของตัวละครอื่นๆ และมาถึงตอนนี้ ผมคิดว่าอยากให้กริชกับไอรีน เก็บรักษาสัมพันธภาพดีๆ และมีระยะห่างแบบนี้ตลอดไป ความรักจริงๆ ไม่จำเป็นต้องขยับช่องว่างเข้ามาก็ได้ เก็บความรู้สึกดีๆไว้ก็น่าจะพอแล้ว ฟิ้ว!!!!! จากคุณ : Psycho man เขียนเมื่อ : 19 ม.ค. 55 23:07:29

ความคิดเห็นที่ 14 พี่ไก่ทำให้หนูอยากดื่มโอวัลตินตอนตีสาม แต่ตอนนี้เค้าปรับสูตรใหม่แบบกล่องเพิ่มช็อกโกแลต หนูคิดว่าสูตรนี้ไม่อร่อยเลยค่ะ แบบเดิมดีกว่า ^^" ฉวีนี่ถ้าไม่มีสามีคงเกาะติดกริชยิ่งกว่านี้นะคะเนี่ย จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 02:40:08

ความคิดเห็นที่ 15 ฉวีนี่น่าตีจริงๆ มีสามีเป็นปลัดแล้วยังไม่พอใจ อยากได้นายอำเภอซะงั้น เลยทำให้คิดต่อไปว่าหากเจอท่านผู้ว่าฯ นางจะอยากเป็นคุณนายผู้ว่าฯ อีกไหมหนอ? แต่พอมาเจอฉากหวานๆแล้วก็อ่านไปหน้าแดงไปค่ะ แฮะๆ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 12:01:43

ความคิดเห็นที่ 16 โกนหนวดให้ด้วย หวานอะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 20:36:25

ความคิดเห็นที่ 17 ใจตนอ่านพลอยหวามไหมตามไปด้วยเลยค่ะ ..หวานละมุนดีจังค่ะ แต่ฉวีนี่นะคะ ..อยากให้มีใครช่วยมากันเธอไปห่างๆไกลๆเลยได้ไหมเนี่ย จากคุณ : pichayaratana เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 09:15:55

ความคิดเห็นที่ 18 ก็แค่โกนหนวด ทำไมอ่านแล้วใจเต้นแรงจังเรา จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 21:30:05