|
อยู่ดีดี หน้าจอคอมพิวเตอร์ที่ผมกำลังนั่งอ่านอยู่ก็ดับมืดไป
ผมลุกขึ้นเดินไปเปิดไฟ แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทั้งห้องยังตกอยู่ในกำมือของความมืด
ไฟดับ
มันเป็นสิ่งที่น่าจะสูญพันธุ์ไปแล้วจากเมืองฟ้าอมรแห่งนี้
ผมเริ่มสัมผัสได้ถึง ความเงียบ ที่จับมือกันมาพร้อมกับความมืด
เมื่อขาด ไฟฟ้า ก็ดูเหมือนว่าทุกสิ่งรอบกายผมจะสิ้นชีวิตไปในทันใด
เงียบเชียบ ไร้ชีวิต และเริ่มน่ากลัวขึ้นนิดหน่อย
ผมรู้สึกร้อน
อาจเป็นเพราะร่างกายของสิ่งมีชีวิตสามารถผลิตความร้อนออกมาได้เอง
ทำไมถึงไม่มีใครคิดเอาความร้อนพวกนี้ไปใช้ผลิตไฟฟ้าบ้างนะ
ความคิดดีดี มักเกิดขึ้นในเวลาที่คาดไม่ถึงเสมอ
ผมเดินไปเปิดหน้าต่าง ที่แทบไม่เคยเปิด
ห้องผมอยู่สูงถึงชั้นเก้า แต่ข้างนอกนั่นกลับไม่มีลมพัดเลย
ผมมองออกไป ข้างนอกนั่นก็มืด หรืออวกาศจะ ไฟดับ ด้วยนะ
ไม่มีดวงจันทร์ ไม่มีดวงดาว ไม่มีเมฆ ไม่มีอะไรเลย
ผมรีบมองกลับเข้ามาในห้อง ก่อนที่ความกลัวจะได้ตัวผมไป
ก็แค่ไฟดับ ไม่มีอะไรหรอกน่า
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า ผมคิดว่าสิบ แต่มันแค่สอง สามนาทีเท่านั้น
นี่มันไม่ปกติแล้ว
มันปกติ ผมย้ำกับตัวเอง มันปกติ อีกเดี๋ยวไฟก็ติด
ความมืด ความเงียบ ความร้อน พยายามปลุก ความกลัว ของผมให้ตื่นขึ้นมา
ผมต้องเบือนหน้าหนีจาก ตัวตลก แมงมุม ใบหน้าเละ คมมีดซ่อนในความมืด
และอื่นๆ อีกมากมายที่พยายามออกมาทักทายผมจากในความทรงจำ
มันเป็นเรื่องปกติ ผมย้ำกับตัวเองอีกครั้ง
แล้วแสงก็ค่อยๆ สว่างขึ้น
เห็นไหมล่ะ
แต่แหล่งกำเนิดแสงกลับมาจากภายนอกห้อง
ผมมองออกไป งุนงงกับภาพที่เห็น
กลุ่มควันสีขี้เถ้าพุ่งขึ้นเป็นรูปดอกเห็ด ฉายแสงทึบทึมอยู่ในความมืด
ก่อนที่คลื่นความร้อน และรังสีมรณะ จะอาบไล้ทุกสิ่งด้วย ความตาย จากมัน
12/12/2012
| จากคุณ |
:
zoi  
|
| เขียนเมื่อ |
:
20 ม.ค. 55 14:00:00
|
|
|
| 
คืนหนึ่งที่นอกหน้าต่าง
.....นะคะคุณ โส่ย
