ความคิดเห็นที่ 1 ตู่มองเจี๊ยบผ่านทางกระจก “น้อยหน่าไหนวะเจี๊ยบ?” เจี๊ยบมองเพื่อนพร้อมทั้งส่ายหน้าเล็กน้อย มีเพื่อนที่ลืมน้อยหน่าที่เคยเรียนด้วยกันตอนประถมแล้วจริงๆนั่นแหละ “เฮ้ย..กูรีบว่ะ ไม่มีเวลาบอก เดี๋ยวมรึงก็นึกออก” เจี๊ยบยิ้มๆ ไม่สนใจเพื่อนอีก รีบร้อนจูงจักรยานออกไป หนุ่มน้อยรีบสตาร์ทเครื่องออกไป แม่เจี๊ยบวิ่งมาที่หน้าบ้าน ก่อนจะบอกลูกชายว่า “ขับมอ’ไซด์ดีๆนะเจี๊ยบ อย่าขับไวล่ะ..(เสียงเจี๊ยบตอบกลับมาว่า คร้า..บ  แม่ส่ายหน้ากับลูกชาย ก่อนจะหันกลับเข้าบ้าน)” แม่มองพ่อแล้วพูดบ่นๆ “พ่อเนี่ย..ให้ไอ้เจี๊ยบมันไปได้ไง บ้านน้อยหน่าอยู่อีกจังหวัดนึงไม่ใช่เหรอ ไกลโขอยู่นา” พ่อหันมาพูดกับแม่ทั้งที่มือถือบัตตาเลี่ยน ยิ้มๆ “เอาน่า..แม่ ลูกมันก็โตเป็นหนุ่มพอจะดูแลตัวเองได้แล้ว แถมมีน้อยหน่านั่งไปด้วย ไอ้เจี๊ยบมันก็คงระวังมากขึ้นแหละ” แม่เดินเข้าบ้านโดยยังไม่หยุดบ่น “พ่อก็แบบเนี่ย ไอ้เจี๊ยบมันถึงเอาแต่ใจ หุนหันพลันแล่น นึกจะทำอะไร ก็ทำปุบปับ..เหมือนพ่อมันสมัยหนุ่มๆไม่มีผิด..” พ่อทำหน้าเบะปากเล็กน้อยกับความขี้บ่นจนติดของแม่ ตู่มองพ่อยิ้มๆ ผ่านทางกระจกอีกครั้ง ก่อนจะถามอย่างสงสัยไม่เลิกว่า “น้อยหน่าไหนเหรออา?..น้อ...ยหน่า...อ๋อออ...ยัยผมเปียที่เคยอยู่ร้านตัดผมถัดไปใช่ป่ะ” พ่อยิ้มมองตู่พยักหน้า “อ๋อ...นึกออกละ...ผมเคยไปตัดผมร้านยัยน้อยหน่าหนนึงนะอา พ่อแกโคตร’ติสต์เลย กว่าจะตัดผมให้ผมได้ ยืนเล็งอยู่ตั้งนาน เฮอะๆๆๆ” พ่อมองตู่อย่างขำๆ แก้ไขเมื่อ 20 ม.ค. 55 15:13:05 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 15:12:15

ความคิดเห็นที่ 2 กล้องตัดภาพมาที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ข้างทางแยกออกจากตัวเมืองเพชร เจี๊ยบนั่งอยู่บนมอเตอร์ไซด์และมีน้อยหน่าซ้อนท้าย ส่วนแก๊งสาวน้อยและแก๊งซ่านั่งอยู่บนรถซาเล้ง ๒ คน จุกถามน้อยหน่าขึ้นว่า “นี่เธอ...ทำไมไม่กลับพร้อมกับพวกพี่ๆ วอลเลย์บอลเลยล่ะ เขาจะกลับกันพรุ่งนี้แล้วไม่ใช่เหรอ?” “อ๋อ...เราอยากเอาเหรียญรางวัลชนะเลิศกลับไปอวดพ่อกะแม่เราเร็วๆน่ะจุก” น้อยหนาตอบยิ้มแป้น “แหม..อีกแค่วันเดียวก็รอไม่ได้เชียวนะ น้อยหน่าเนี่ย” เงาะพูดเห็นด้วยกับจุก ทุกคนแม้ต้องลาจากกัน แต่ก็ยังจากลาด้วยความสุข มีเพียงจอยที่ไม่ค่อยชอบใจนักที่เจี๊ยบอาสาจะพาน้อยหน่าไปส่งบ้านเอง แจ๊คพูดกับเจี๊ยบว่า “เฮ้ย..ไอ้เจี๊ยบ มรึงขับดีๆนะโว้ย ระวังหน่อย อย่าพาน้อยหน่าไปล้มละ ไม่งั้นกลับมาโดนดี” แจ๊คพูดออกท่าทางแบบทีเล่นทีจริง เจี๊ยบยิ้มตอบ “เออออ...” กิมเตียงก็สำทับซ้ำ “จริงด้วย...ถ้าน้อยหน่าเป็นอะไรไปแม้แต่รอยแมวข่วน นายยยย...ตาย!” “จ้า....” เจี๊ยบลากเสียงยาว ใครๆ ก็ห่วงน้อยหน่าแต่สำหรับจอยแล้ว “เจี๊ยบ.. ไปส่งน้อยหน่าแล้วก็รีบกลับนะ เดี๋ยวมันมืด ขับรถ..อันตราย” จอย ยังอดห่วงเจี๊ยบไม่ได้  เจี๊ยบมองหน้าจอยแล้วยิ้มละไม  เข้าใจในความห่วงใยของเพื่อน แจ๊คอมยิ้มแล้วพูด “เออ..ก็จริงว่ะ..ไปส่งน้อยหน่าแล้ว กว่ามรึงจะกลับมาเพชรฯอีกที คงมืดแน่ๆเลย ขับดีๆนะมรึง.. เออๆ รีบไปรีบกลับเหอะวะ” แจ๊คจบคำพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “โชคดีนะน้อยหน่า.. บ๊ายบาย” “โชคดีเช่นกันจ้า.. แล้วเราจะเขียนจดหมายมาหาพวกเธอนะ บ๊ายบาย” เจี๊ยบสตาร์ทรถมอเตอร์ไซด์ออกมา จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 15:17:55

ความคิดเห็นที่ 3 ภาพตัดมาที่เจี๊ยบขับมอเตอร์ไซด์โดยมีน้อยหน่านั่งซ้อนท้ายอยู่ เจี๊ยบพูดขึ้นว่า “น้อยหน่า หลังจากวันนี้แล้วเราจะได้เจอกันอีกรึเปล่านะ?” “เจอสิเจี๊ยบ แล้วเราจะเขียนจดหมายมาคุยกับเธอบ่อยๆนะ” “เราก็จะตอบน้อยหน่าทุกฉบับเลย” พอรถวิ่งออกมาถึงถนนสายหลักระหว่างจังหวัด เจี๊ยบก็เร่งเครื่องยนต์ “ย๊า..ฮู้...ไปกันเลยน้อยหน่า ดีจังเราได้ขับให้เธอซ้อนอีกล่ะ” เจี๊ยบยิ้มแป้นพูดกับเพื่อนสนิทในวัยเด็กของตน “อื่อ... เจี๊ยบ เหมือนตอนที่เธอถีบจักรยานให้เรายืนซ้อนท้ายเลยเนอะ” น้อยหน่ายิ้มละไมตอบ “เวลาผ่านไปเร็วจังเลยนะน้อยหน่า” เจี๊ยบพูดกับน้อยหน่าด้วยรอยยิ้มเจื่อนๆ หนุ่มน้อยอยากให้เวลาในช่วงนี้หยุดหมุน และก็คงไม่ต่างจากความรู้สึกของน้อยหน่านัก [ถึงช็อตนี้ให้ภาพตัดสลับไปมาระหว่าง ภาพของเจี๊ยบในวัยเด็กที่ถีบจักรยานให้น้อยหน่าซ้อนท้าย (จากภาคแรก) กับ ภาพของเจี๊ยบและน้อยหน่าในปัจจุบัน] สองหนุ่มสาวน้อยยิ้มละไม นึกถึงคืนวันเก่าๆ บ่ายวันนี้จึงเป็นบ่ายสวยๆ ในช่วงแดดร่มลมตกที่มีชีวิตชีวาที่สุดวันนึงในชีวิตของเจี๊ยบ (ช็อตนี้ให้ใช้เพลง “เพื่อนร่วมทาง” ของแมคอินทอชประกอบฉาก) ♫ เดินอยู่บนทางสายเปลี่ยว มีเราผู้เดียวว้าเหว่ คืนค่ำน้ำค้างพร่างแสงจันทร์กระจ่าง เห็นดาวลอยห่าง หนทางอีกไกล อยากได้เธอเดินเป็นเพื่อน อุ่นอกอุ่นใจจะหาใดเหมือน ร้อยไมล์แม้ไกลสักหน่อยจะดีไม่น้อย หากเธอยังคอยเป็นเสมือนเพื่อนร่วมทาง ลัล ลา ลัล ลา ลัล ลา ลา ลา ♫ จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 15:24:52

ความคิดเห็นที่ 4 เจี๊ยบและน้อยหน่าพูดคุยกันมาตลอดทาง โดยเฉพาะเจี๊ยบนั้น หนุ่มน้อยรู้สึกอยากเก็บเกี่ยวเวลาอันมีค่าเช่นนี้ไว้ให้มากที่สุด เท่าที่จะทำได้ “น้อยหน่า เราจะได้เจอกันอีกรึเปล่า” “เจอสิเจี๊ยบ...เธอถามเราสองรอบแล้วนะ” น้อยหน่ายิ้มขำๆ ตอบเพื่อน ลมเย็นยิ่งพัดโบยมาตีใบหน้า สีของท้องฟ้ากลายเป็นสีเดียวกับตะวันดวงสีส้ม โลกทั้งสวย ทั้งเศร้า สำหรับเจี๊ยบ “เออ..จริงสิ ปีหน้าต้องขึ้นม.ปลายแล้ว..น้อยหน่าจะเรียนที่ไหนเหรอ?” “ไม่รู้สิ..เราก็ยังไม่รู้เลย บางทีเราอาจต้องย้ายไปอยู่กับแม่ในกรุงเทพก็ได้” น้อยหน่าพูดด้วยน้ำเสียงระคนความเศร้าจนเจี๊ยบจับผิดสังเกตได้ในความรู้สึกของเพื่อน เจี๊ยบแม้สงสัยอยากถามสาเหตุเหลือเกิน แต่ก็ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าไม่น่าถามน้อยหน่ามากไปกว่านี้อีก “พอส่งน้อยหน่าถึงบ้านแล้ว เราก็คงต้องแยกกันอีกแล้วสินะ” เจี๊ยบถามด้วยเสียงเศร้าๆ บ้าง “อื่อ..” น้อยหน่าเสียงเศร้าๆ ยิ่งกว่า บางทีสาวน้อยอาจมีเรื่องราวมากมายในใจ เจี๊ยบจึงอยากให้บรรยากาศดีขึ้นก่อนจากลา “แต่ไม่ว่าต่อไปจะเป็นอย่างไร เราก็จะเป็นเพื่อนกันตลอดไป..นะน้อยหน่านะ”  “จ่ะ...เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป” น้อยหน่าตอบด้วยน้ำเสียงดีขึ้น อย่างน้อยโลกก็ยังสวยเสมอสำหรับสาวน้อย เมื่อยังมีเพื่อนคนนี้อยู่ใกล้ๆ [กล้องจับภาพมาที่ ภาพของสองหนุ่มสาวน้อยที่นั่งอยู่บนรถด้วยกัน ลมพัดทำผมปลิวสลวย ฉากเบื้องหลังเป็นสีของท้องฟ้าเวลาใกล้ค่ำ ดวงตะวันรอนแดงฉาน แม้จะอวดสีสวยเพียงใด แต่ก็แฝงความเศร้าไว้อย่างปิดไม่มิด (ใช้เพลง “อย่าลืมฉัน” ของชาตรีประกอบฉากอีกสักเพลง] ♫ มองอาทิตย์กำลังจะลา ขอบฟ้ากำลังจะเปลี่ยนสี ความมืดมิดมาแทนที่ วันนี้กำลังจะหมดไป นั่นเป็นสัญญาณ เราต้องจากกัน อย่าลืมฉัน อย่าลืมสัมพันธ์... ♫ {จบฉาก ๑๙} จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 15:30:29

ความคิดเห็นที่ 5 ฉากที่ ๒๐: เสียงจากใจเศร้า สถานที่: บ้านน้อยหน่า บ้านเจี๊ยบ และบนถนน ตัวแสดง: พ่อและแม่ของน้อยหน่า แม่และพ่อของเจี๊ยบ น้อยหน่าและเจี๊ยบ เจี๊ยบหยุดรถที่หน้าร้านตัดผม “สมัยบาร์เบอร์” ขณะที่เจี๊ยบและน้อยหน่ากำลังจะลงจากรถและจะเข้าบ้าน พลันทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงคนกำลังถกเถียงกันอย่างดุเดือดเล็ดลอดออกมาจากภายในตัวบ้าน น้อยหน่าหน้าเสียทันที เจี๊ยบเองก็จำเสียงที่ได้ยินแว่วมานั้นได้ เป็นเสียงพ่อกับแม่ของน้อยหน่านั่นเอง [น้อยหน่าทำหน้าเศร้าและกำลังจะร้องไห้ เจี๊ยบมองเพื่อนอย่างสงสาร น้อยหน่ายืนเอาหลังแนบกับประตูบ้าน] “คุณก็ดีแต่กินเหล้าๆ กินมันทุกวัน จะกินให้มันตายไปเลยหรือไง” เสียงแม่น้อยหน่าพูดทั้งน้ำตา “จะกิน ไม่กินมันก็เรื่องของผม คุณก็ทำหน้าที่ของคุณไปสิ ผมยืนตัดผมมาทั้งวัน ทำงานเสร็จผมก็อยากจะลืมไอ้เรื่องเครียดๆ ในชีวิตมั่ง” เสียงพ่อน้อยหน่าพูดอย่างเบื่อหน่ายชีวิต น้ำเสียงแสดงว่ามีแอลกอฮอล์ละลายอยู่ในสายเลือด [ใบหน้าสาวน้อยแดง น้ำตาไหลออกมา น้อยหน่าค่อยๆ นั่งย่อเข่าลง สุดท้ายสาวน้อยก็สะอื้นไห้เอาหน้าสบกับเข่าตัวเอง] “กินแล้วมันจะช่วยอะไรได้ คุณเป็นหลักของครอบครัวนะ ชั้นเครียดกับเรื่องปัญหาในบ้านพอแรงอยู่แล้ว ต้องมาเครียดกับคุณอีก” “โอ๊ย...บ่นๆๆๆ คุณจะมาเอาอะไรกับผมหือ .....” [เจี๊ยบสงสารเพื่อนรักจับใจ เขาค่อยย่อตัวนั่งข้างๆเพื่อน ก่อนจะใช้มือโอบไหล่น้อยหน่าเข้าหาตัว เสียงน้อยหน่าสะอื้นไห้ดังขึ้น น้ำตาสาวน้อยไหลหยดเป็นทาง สาวน้อยเอาหัวสบกับไหล่เพื่อนสนิทในวัยเด็กของเธอ] จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 15:34:11

ความคิดเห็นที่ 6 ภาพจับไปที่เพื่อนรักสองคนนั่งอยู่หน้าบ้านที่มีแสงสลัวๆ นวลๆ ความเศร้าปกคลุมไปทั่ว เจี๊ยบนึกในใจ “ที่น้อยหน่าบอกว่าอาจต้องเข้าไปเรียนในกรุงเทพกับแม่ ที่แท้ก็มาจากปัญหานี้นี่เอง..น่าสงสารน้อยหน่าจริงๆ” “จะ..เจี๊ยบ...(พูดแบบสะอื้นไห้) เราไม่อยากเข้าไปในบ้านแล้ว พาเรากลับแค้มป์นักกีฬาเถอะ” “ไม่เป็นไรนะน้อยหน่า...เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็จะเข้าใจกันเหมือนเดิม นะน้อยหน่านะ” “เราก็เคยภาวนาให้เป็นแบบนั้นมาหลายครั้งแล้วเจี๊ยบ...แต่...” น้อยหน่าพูดเสร็จก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้ง “พาเรากลับเถอะเจี๊ยบ เราไม่อยากเข้าไปเจอสภาพแบบนี้อีกแล้ว” “เราเข้าใจเธอนะ...เอาล่ะ เรากลับเพชรฯก็แล้วกันนะ” เจี๊ยบประคองน้อยหน่ากลับมาที่รถ เจี๊ยบจูงรถออกมาให้ห่างจากตัวบ้านพอสมควร แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่อยากให้พ่อกับแม่น้อยหน่ารู้ว่า เขาและน้อยหน่ามาได้ยินเรื่องราวที่ถกเถียงกัน ภาพตัดมาที่เจี๊ยบและน้อยหน่าอยู่บนรถมอเตอร์ไซด์ที่วิ่งมาตามถนนในช่วงหัวค่ำ ความมืดโรยตัวลงมาปกคลุมท้องถนนและบรรยากาศรอบข้าง แม้ไฟสองข้างทางจะส่องนำทางผู้คน แต่ดูเหมือนความเศร้ากับความสิ้นหวังกลับกลบรัศมีแสงอันเรืองรองเหล่านั้นให้หม่นเทาลง ใบหน้าเจี๊ยบเศร้าด้วยความสงสารเพื่อนในวัยเด็ก น้อยหน่าเอาหน้าซบหลังเจี๊ยบร้องสะอื้นไห้ตลอดเวลา แก้ไขเมื่อ 20 ม.ค. 55 15:40:39 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 15:40:08

ความคิดเห็นที่ 7 [ภาพตัดสลับไปมาระหว่าง ภาพการโต้เถียงกันของพ่อกับแม่น้อยหน่า และภาพใบหน้าสาวน้อยที่สะอื้นไห้อยู่ข้างหลังเจี๊ยบ เสียงเพลง “บาปบริสุทธิ์” ของเล็กคาราบาวดังขึ้นประกอบฉาก ♫ อันคนเราหญิงชายทั้งหลายแหล่ ต่างมีดีมีแย่อยู่พอๆกัน ครั้งเมื่อคราวแรกเจอกันนั้นหวานชื่น ต่างหยิบยื่นไมตรีดีต่อกัน... ♫] เจี๊ยบนึกในใจ  “พวกผู้ใหญ่มักมีเหตุผลมากมายในการพูดเถียงกันไปมา เป็นเหตุผลที่เด็กๆ อย่างเราไม่ค่อยเข้าใจ แต่ผู้ใหญ่มักไม่เคยนึกถึงว่า ลูกๆ อยากให้พ่อกับแม่กลับคืนดีกันเหมือนเดิม ผู้ใหญ่อาจไม่รู้ว่าลูกๆ หัวใจสลายทุกครั้งที่เห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกัน” “น้อยหน่าไปค้างบ้านเราดีกว่านะ ไปนอนกับแม่เราเถอะนะ อย่าเพิ่งกลับแค้มป์ในตอนนี้เลย นะน้อยหน่านะ” “ไม่เป็นไรหรอกเจี๊ยบ เราชินแล้วล่ะ” น้อยหน่าตอบทั้งที่ยังสะอื้นไห้ไม่หยุด “อย่าเลยนะน้อยหน่า ไปที่บ้านเราอย่างน้อยก็ยังมีเรากับพ่อและแม่เราอยู่เป็นเพื่อนเธอ” “ก็ได้จ้ะ...ขอบใจนะเจี๊ยบ” สาวน้อยเงยหน้ามาด้วยใบหน้าแดงกล่ำ แต่อย่างน้อยก็ยังพอเห็นรอยยิ้มน้อยๆ จากน้อยหน่าขึ้นมาบ้าง น้อยหน่านั่งสะอื้อเป็นระยะๆแม้จะไม่ฟูมฟายอีกแล้ว ใบหน้าแนบไหล่เพื่อนรักในวัยเด็ก สองมือเกาะเอวเจี๊ยบแน่น เจี๊ยบเอื้อมมือข้างซ้ายมากุมมือน้อยหน่าเบาๆ ก่อนกลับไปขับรถมอเตอร์ไซด้วยสองมือ วิ่งไปบนเส้นทางที่ยังมีความอบอุ่นของผองเพื่อนคอยพยุงอยู่ บนเส้นทางอันมืดมัว แสงจากไฟหน้ารถมอเตอร์ไซด์ยังส่องนำทางสองหนุ่มสาวน้อยไปบนหนทางข้างหน้าที่ดูยังไม่สิ้นหวัง อย่างน้อยไมตรีจิตระหว่างเพื่อนสนิทยังโอบอุ้มความหวังและความสุขไว้ในวิถีทางที่เด็กๆจะมอบให้แก่กันและกันได้ จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 15:43:17

ความคิดเห็นที่ 8 ภาพตัดมาที่หน้าบ้านเจี๊ยบ แม่เจี๊ยบมายืนรอลูกชายอย่างเป็นห่วง เพราะการขับรถมอเตอร์ไซระยะทางไกลๆ ในเวลากลางคืนเป็นเรื่องอันตรายไม่น้อย ทันทีที่เห็นลูกชายกลับมาแม้แม่จะเบาใจ แต่การที่ได้เห็นน้อยหน่าติดรถกลับมาด้วย แม่รู้สึกผิดวิสัย ยิ่งเห็นเจี๊ยบประคองน้อยหน่าที่หน้าตาแดงกล่ำกลับมา แม่ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจนัก “มะ..มีอะไรหรือเจี๊ยบ” แม่กระซิบถามลูกชาย “สวัสดีค่ะน้า” น้อยหน่าสวัสดีแม่เจี๊ยบ “สวัสดีจ้ะ...น้อยหน่า แหมดูสิ โตเป็นสาวแล้วนะเรา สวยเหมือนแม่ซะด้วย” แม่พูดเสร็จก็รีบจูงน้อยหน่าเดินแยกไป “มามะ...ไปล้างหน้าล้างตาก่อนนะจ้ะ วันนี้น้าทำกับข้าวไว้เยอะพอดีเลย เหมือนจะรู้ว่าน้อยหน่าจะมา” แม่พูดเสร็จก็ทำหน้าทำตาส่งซิกให้พ่อเจี๊ยบไปเค้นเอาความกับลูกชายว่ามันเรื่องอะไรกัน “สวัสดีค่ะอา” “เออ..สวัสดีจ้ะน้อยหน่า” พอทักน้อยหน่าเสร็จ พ่อรีบเดินไปคว้ามือลูกชายจูงกลับไปหน้าบ้านเพื่อถามเอาความกับเจี๊ยบ ภาพตัดมาที่แม่เจี๊ยบยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ น้อยหน่าก้มลงไปล้างหน้าที่อ่างล้างหน้า “น้ารู้ข่าวที่น้อยหน่าได้เหรียญทองชนะเลิศวอลเลย์บอลแล้วนะ เก่งนะเราเนี่ย ตัวแค่เนี่ยยังไปแข่งกับพวกพี่ๆ ม.ปลายได้” น้อยหน่าล้างหน้าเสร็จ ก็เช็ดหน้ากับผ้าที่แม่เจี๊ยบยื่นให้ สาวน้อยยิ้มแฉ่งด้วยดวงตาแดงๆ ไม่ใช่สิ่งนี้ล่ะหรือ ที่สาวน้อยกะจะนำไปอวดแม่และพ่อของเธอเอง แต่ยิ้มได้สักครู่ เมื่อน้อยหน่านึกถึงเรื่องนี้ เธอก็ต้องสะอื้นไห้ออกมาอีก แม่เจี๊ยบรีบเข้าไปโอบเอาร่างสาวน้อยเข้ามากอดอย่างเอ็นดู “โอ๋...ไม่เป็นไรจ้ะคนดี..เดี๋ยววันนี้นอนกับน้านะน้อยหน่านะ” เมื่อได้รับความเอ็นดูและความอบอุ่นจากแม่เจี๊ยบ น้อยหน่าก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้งกับอกของแม่เจี๊ยบ เป็นความคุ้นเคยในวัยเด็กที่น้อยหน่าสนิทสนมกับครอบครัวของเจี๊ยบตั้งแต่สาวน้อยลืมตาดูโลก แม่เอามือลูบหัวน้อยหน่าที่อยู่ในอ้อมกอดเพื่อปลอบโยนเธอ   จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 15:48:01

ความคิดเห็นที่ 9 พ่อกับเจี๊ยบเดินมาหาแม่ที่กอดน้อยหน่าอยู่ พ่อกระซิบกับแม่ “สมัยกับเมียมีปากเสียงกัน” แม่เจี๊ยบแม้ยังไม่สบายใจ แต่ก็เบาใจลงหน่อยที่เจ้าเจี๊ยบลูกชายไม่ได้มีส่วนเกี่ยวกับเรื่องที่น้อยหน่าร้องไห้ แม่เจี๊ยบยิ้มให้ลูกชายที่โตพอจะตัดสินใจพาน้อยหน่ากลับมาที่บ้าน แทนที่จะไปส่งที่แค้มป์นักกีฬา “น้อยหน่าจ๊ะ...เดี๋ยวไปนั่งกับเจี๊ยบก่อนนะ เดี๋ยวน้าเตรียมอาหารเลี้ยงนักวอลเลย์บอลคนเก่งกันดีกว่า.. ดีไม๊?” น้อยหน่าเงยหน้ามายิ้มทั้งน้ำตา “นะๆ ไปนั่งคุยกับเจี๊ยบก่อนนะจ้ะคนเก่ง” แม่เอามือลูบหัวน้อยหน่า น้อยหน่าจึงเดินไปกับเจี๊ยบ เจี๊ยบพาน้อยหน่ามานั่งดูทีวี เป็นละครเรื่อง“ดาวพระศุกร์” เจี๊ยบยิ้มให้น้อยหน่า และคิดในใจ “ถึงได้อยู่ใกล้ๆ น้อยหน่านานขึ้นในตอนนี้ กลับไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกดีใจเลย ผมสงสารน้อยหน่าและคิดว่า วันนี้น้อยหน่าน่าจะได้ฉลองกับพ่อและแม่ที่บ้านมากกว่า”   แม่กระซิบคุยกับพ่ออยู่หลังบ้านขณะเตรียมอาหารว่า “หวังว่าจะไม่ได้ถึงขั้นลงไม้ลงมือกันนะพ่อ แม่ละห่วงจริงๆ” พ่อฟังแล้วพยักหน้าเล็กน้อย “พ่อก็ห่วงพวกเขาเหมือนกัน แต่ห่วงเด็กมันมากกว่า ต้องมารับสภาพแบบนี้ เฮ้อ...”  แม่มองหน้าพ่อก่อนจะถามขึ้นมาดื้อๆ “พ่อ...แม่ขี้บ่นหรือเปล่า?” “อื๋อ...ทำไมมาถามเอาตอนนี้ล่ะ (พ่อเอื้อมไปจับมือแม่) พ่อรู้ว่าถึงแม่จะบ่น แต่ก็บ่นด้วยความรักและเป็นห่วงพ่อกับเจ้าเจี๊ยบมันจ้ะ” “..(แม่เจี๊ยบยิ้มให้พ่อ อย่างน้อยความเข้าอกเข้าใจยังเป็นสิ่งที่ค้ำจุนชีวิตครอบครัวของเราต่อไป)..” “พ่อเองก็ทำตัวอะไรให้แม่ไม่ชอบหรือเปล่าล่ะ?” “..(แม่ยิ้มๆ)..ถ้าทนไม่ได้เมื่อไหร่เดี๋ยวจะบอก” แม่ส่ายหน้า “อ้าว...พ่อเคยให้แม่ดูคำสอนของหลวงพ่อ ท่านว่าไว้อย่างไรนะแม่?” “(แม่ส่ายหน้าให้พ่อ)..แม่น่ะจำด้ายยย...ท่านว่า “เหนือกว่าความรักคือความเข้าใจ เหนือกว่าความเข้าใจคือการให้อภัย”..แต่พ่อก็อย่าทำอะไรให้แม่ต้องให้อภัยบ่อยๆ ล่ะ” แม่มองพ่อค้อนๆ “จ้าาา...แม่” พ่อยิ้มหวานแล้วปล่อยมือจากแม่   {จบฉาก ๒๐} จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 15:53:23

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 15:56:38

ความคิดเห็นที่ 11 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 15:58:30

ความคิดเห็นที่ 12 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 16:00:11

ความคิดเห็นที่ 13 Be Continued http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11611044/W11611044.html#9 แก้ไขเมื่อ 22 ม.ค. 55 22:25:30 แก้ไขเมื่อ 20 ม.ค. 55 16:02:08 แก้ไขเมื่อ 20 ม.ค. 55 16:01:37 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 16:00:57

ความคิดเห็นที่ 14 แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 1-2) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11566400/W11566400.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 3-4) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11568763/W11568763.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 5-6) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11573000/W11573000.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 7-8) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11577934/W11577934.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 9-10) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11579967/W11579967.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 11-12) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11585754/W11585754.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 13-14) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11590360/W11590360.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 15-16) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11593381/W11593381.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 17-18) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11599167/W11599167.html จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 16:04:14

ความคิดเห็นที่ 15 ดีครับ ที่น้อยหน่ากลับมาพักบ้านเจี๊ยบก่อน จะได้รื้อฟื้นความหลังกันได้เต็มที่ จากคุณ : นอนดูดาว (นอนดูดาว) เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 23:47:17