ความคิดเห็นที่ 1 ย้อนกลับไปราวครึ่งชั่วยามที่แล้ว... ...แรงเหวี่ยงจากค้อนในมือสั่วหม่ายันร่างสือหย่งหลุนกระแทกต้นไม้ดังพลั่กก่อนรูดตามลำต้นหล่นพื้น ฟองเลือดผุดเต็มจมูก ทั้งร่างสั่นกระตุกราวปลาถูกทุบ พร้อมสติอันเรือนลางที่กระหน่ำบอกว่า เหมียวกงจู่และสั่วหม่ากำลังย่างสามขุมเข้ามา หมายเผด็จศึกเป็นครั้งสุดท้าย หากแล้ว...ใบหน้าฟ่านไป่หนิงก็ลอยเข้าบดบังภาพเบื้องหน้าไปสิ้น “อ๊ากกก!” เด็กหนุ่มแหงนหน้าตะเบ็งเสียงลั่นก่อนยันมือกับลำต้นไม้พยุงกายขึ้นช้า ๆ พอยืดขึ้นสุดตัวก็ถ่มน้ำเลือดในปากทิ้ง ข่มความเจ็บปวดเริ่มตั้งท่าสู้อีกครั้ง มันสัญญากับฟ่านไป่หนิงเอาไว้ว่าจะไม่ตาย ดังนั้นถึงต้องคลุกคลานราวหมาจนตรอก มันก็จะไม่ยอมสยบเยี่ยงนี้! แม้กำลังใจเด็กหนุ่มเอ่อท้น ทว่าสภาพร่างที่ส่ายโงนเงนจะล้มมิล้มแหล่หรือสามารถข่มขู่ศัตรูระย่อได้ ฝีเท้าเหมียวกงจู่และสั่วหม่ายังคงจังหวะเดิมมิแปรเปลี่ยน ขณะนั้นเอง มือข้างหนึ่งก็เอื้อมมารั้งแขนสองจอมยุทธ์ให้หยุดลง “สั่วหม่า” เจ้าสำนักพยัคฆ์อมตะจางเกิงหรี่ตาหวาดระแวง “เจ้าทำอะไร” ผู้ถูกทักขมวดคิ้วใส่คนที่ดึงมันไว้ “เจ้าสำนักจาง ท่านพูดเรื่องใดกัน” “อย่าแสร้งทำไม่รู้ไม่ชี้” จางเกิงชี้นิ้วใส่สือหย่งหลุน “หากเจ้าใช้ค้อนบดพรรพตสุดแรงซี่โครงมันคงแหลกละเอียดหมดแล้ว มันไม่มีทางลุกยืนอีกครั้งได้แน่” จากนั้นดึงตัวสั่วหม่ามาประชิด ตวาดเสียงกร้าว “อย่าลืมว่าฮูหยินพวกเจ้าอยู่ในกำมือข้า ถ้าตุกติกไม่เชื่อฟังล่ะก็...” สือหย่งหลุนได้ยินแค่นี้ ก็คล้ายมีแสงสว่างวาบตรงหน้า แสดงว่าสองจอมยุทธ์จำใจทำตามคำบังคับ หรือเพราะจางเกิงไม่ต้องการให้ลูกศิษย์ในสำนักล่วงรู้ว่ามันทรยศ จึงหันมาใช้คนนอกสำนักเสียแทน ถ้าเด็กหนุ่มวางหมากให้ดี นี่อาจเป็นทางรอดของของมันก็ได้! สั่วหม่าขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน สะบัดตัวจากการเกาะกุมด้วยอาการไม่พอใจ จังหวะเดียวกันเหมี่ยงกงจู่ก็ร้องขึ้นว่า “สั่วหม่า ระวัง!” สั่วหม่าสะดุ้งผวา พริบตานั้นกำปั้นสือหย่งหลุนใกล้ถึงหน้ารอมร่อ เหมียวกงจู่รีบยื่นกระบี่ออกขวาง ทว่าเด็กหนุ่มกลับเปลี่ยนทิศชกใส่หน้ามันทันควัน เหมียวกงจู่สับเท้าหลบพลางพลิกกระบี่อีกเล่มแทงปราดแต่ถุงมือต้านพสุธาก็รับไว้ได้ ตอนนั้นเองที่สือหย่งหลุนเกิดเสียวสันหลังวูบจึงก้มเอวลงตามสัญชาตญาณ ทำให้ค้อนบดบรรพตเฉียดหลังคอมันแค่เส้นยาแดง ส่วนจางเกิงกลับถอยหลังไปดูการต่อสู้จากนอกวง พฤติกรรมมันพลอยให้สือหย่งหลุนแอบถอนหายใจโล่งอก หันมาตั้งสมาธิกับสองจอมยุทธ์เท่านั้น เด็กหนุ่มทราบดีว่าหากอีกฝ่ายใช้อาวุธแล้ววิชาภูกฉกฉวยจะไม่ได้ผล ดังนั้นเมื่อปะทะกับกระบี่คู่นัยน์ตาเหยี่ยวและค้อนบดบรรพตจึงเสียเปรียบอย่างมาก ได้แต่ออกท่าเพลิงโกรธาร่วมกับถุงมือต้านพสุธาป้องกันตัวระหว่างแอบสังเกตคู่ต่อสู้ไปพลาง ในที่สุดก็พบว่าเหมียวกงจู่นั้นท่าร่างรวดเร็วแต่กำลังยังด้อย ส่วนสั่วหม่าพลังแขนมากขนาดควงค้อนเหล็กได้เบาราวปุยนุ่น ทว่าช่วงล่างกลับเทอะทะอืดอาด จึงตัดสินใจใช้วิชาตัวเบาทะยานเร้นเข้าผืนป่า เหมียวกงจู่กระโดดตามไล่ติดแต่สั่วหม่าเริ่มถูกทิ้งห่างไปเรื่อย ๆ พอได้ระยะเหมาะสม เหยื่อซึ่งเอาแต่หนีหัวซุกหัวซุนกลับหันมาเผชิญราชสีห์ไม่หวาดหวั่น เหมียวกงจู่เบะปากใส่ความไร้หัวคิดของมัน ทิ่มแทงกระบี่คู่ออกทันที ทว่าสือหย่งหลุนปัดป่ายพ้นไปได้ มันจึงเปลี่ยนกระบวนท่ามือขวาไพล่หลังใช้กระบี่ซ้ายออกนำ หากความรวดเร็วนั้นอย่าเปรียบกับโต่วอี้เหรินเลย แค่สือหย่งจวินมันก็ยังเชื่องช้ากว่า สือหย่งหลุนจึงสามารถหลบหลีกไม่ยากเย็นนัก พริบตานั้นเอง สีข้างเด็กหนุ่มกลับแสบร้อนราวถูกนาบด้วยเปลวไฟ ที่แท้เหมียวกงจู่อาศัยจังหวะที่สือหย่งหลุนพะวงกับการจู่โจมเบื้องหน้า ใช้กระบี่ขวาที่ไพล่หลังลอบทำร้ายเด็กหนุ่มทันควัน อันที่จริงกระบี่คู่ของมันนั้นหาได้ร้ายกาจอันใด เพียงมีวิธีลอบกัดอยู่ท่าสองท่า ร่วมกับใบกระบี่แคบเรียวจนยากจะสังเกต สามารถจู่โจมแยบยลกระทั่งเด็กหนุ่มไม่ทันระวังตัว จึงถูกกระบี่ทิ่มแทงสีข้างจนมิด ใบหน้าสือหย่งหลุนบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บ กระแทกหลังพิงต้นไม้ด้วยหมดแรง เลือดเริ่มซึมเปรอะเปื้อนเสื้อผ้าเป็นดวงกว้าง เหมียวกงจู่กระหยิ่มยิ้มย่อง เตรียมสะบัดกระบี่เล่มสองเพื่อปลิดชีวิตเหยื่อไม่รีรอ แล้วในขณะนั้นเอง เหตุการณ์ก็กลับตาลปัตรอีกครั้ง! นัยน์ตาไร้แววของสือหย่งหลุนพลันเกิดประกายวาบ มันคว้าหมับเข้ายังมือซึ่งจับกระบี่แทงตนเองอยู่ รีบกดอาวุธ:-)ผ่านสีข้างจนโกร่งกระบี่กระแทกท้อง พร้อมส่งเสียงคำรามลั่นอย่างเจ็บปวด! ความรู้สึกที่กระบี่เฉือนเนื้อหนังทำเอาเหมียวกงจู่ตาเหลือกลาน นึกในใจว่าเด็กหนุ่มเสียสติไปแล้วหรืออย่างไร ถึงทำร้ายตัวเองสาหัสสากรรจ์น่าขนลุก ยังไม่หมดแค่นั้น สือหย่งหลุนแสยะยิ้มบ้าคลั่ง กระชากร่างออกจากกระบี่ที่ปักตรึงทันที! คมอาวุธฉีกเนื้อก่อเสียงแคว่กทึบ ๆ เหมียวกงจู่เพิ่งเคยได้ยินอย่างใกล้ชิดถึงเพียงนี้ โลหิตร้อนผ่าวกระฉูดจากแผลขาดกว้าง เปื้อนใส่ใบหน้าจนมันต้องรีบปาดออก แล้วพอสายตาเริ่มใช้ได้อีกครั้ง สิ่งที่ประจักษ์ก็ทำมันนิ่งอึ้งไปพักใหญ่ กระบี่ในมือขวาตนเอง เสียบทะลุลำต้นไม้ที่เคยอยู่ด้านหลังสือหย่งหลุนจนค่อนเล่ม ครั้นรู้สึกตัวรีบเหลือบตาไปด้านข้าง ริมฝีปากของมันก็พลันแห้งผาก สือหย่งหลุนฉวยกระบี่อีกเล่มขึ้นมาจ่อลำคอมันอยู่แล้ว! เสี้ยวเวลาเป็นตายที่นานราวชั่วกัปชั่วกัลป์ อึดใจถัดมาสือหย่งหลุนกลับขว้างกระบี่ขึ้นฟ้าอย่างรวดเร็ว ปลายอาวุธปักใส่ลำต้นไม้เหนือหัวเหมียวกงจู่ราวสองช่วงตัว แล้วเด็กหนุ่มก็ใช้กระบี่ในมือมันเป็นฐาน เหยียบทะยานไปถึงกระบี่เล่มที่สอง เตะอัดจนตัวกระบี่ฝังแน่นในเนื้อไม้ก่อนใช้มันเป็นฐานอีกครั้ง กระโจนพรวดหายไปจากสายตา เสียงพ่นลมจากจมูกทำเหมียวกงจู่สะดุ้ง เพิ่งรู้ว่าตนเองเผลอกลั้นลมหายใจเอาไว้ ลมพัดผ่านแผ่นหลังชุ่มเหงื่อจนสะท้านเยือก ในใจลนลานสับสนว่าไฉนศัตรูจึงไว้ชีวิตมันเล่า ทันใดนั้นสั่วหม่าก็ติดตามมาทัน แล้วรั้งฝีเท้ามองสหายอย่างงุนงง เหมียวกงจู่โกรธจนหน้าเขียว ตวาดว่า “ยืนเซ่ออันใดอยู่ มันหนีไปทางนั้นแล้ว” สั่วหม่าลนลานรีบวิ่งไปตามคำชี้ ทิ้งสหายที่ยังคงพยายามถอนกระบี่คู่กายไว้เบื้องหลัง วิ่งอยู่ไม่นานก็พบผู้หลบหนีเอนพิงต้นไม้ยืนรอมัน มือกุมสีข้างที่เลือดกำลังไหลทะลักไว้แน่น สั่วหม่าแค่นเสียงดังเฮอะ กระชับค้อนสองมือหมายเหวี่ยงประทุษร้าย สือหย่งหลุนกลับเงยใบหน้าซีดเผือดจับจ้องมัน เอ่ยเสียงแผ่ว “ท่านคิดว่ากำจัดข้าแล้ว ครอบครัวจะปลอดภัยจริงหรือ” สั่วหม่าชะงัก ค้อนในมือยังไม่รั้งลง แต่ก็มิได้ขยับต่อ “อย่าหวังเกลี้ยกล่อมข้าเลยน่า” “ข้ามิได้เกลี้ยกล่อมแต่จะแจกแจงความจริงให้ฟังต่างหาก จอมยุทธ์สั่วไม่สงสัยหรือว่าทำไมจางเกิงจึงใช้งานพวกท่านแทนที่จะเป็นศิษย์ตนเอง หรือเพราะถ้าบนศพข้าเหลือร่องรอยกรงเล็บสิงห์คำรามวิชาประจำสำนัก ตระกูลสือคงไม่ปล่อยสำนักพยัคฆ์อมตะเอาไว้ แต่หากกลายเป็นรอยค้อนไม่ก็รอยกระบี่ซึ่งเป็นลักษณะเฉพาะของพวกท่านเล่า” สือหย่งหลุนเว้นระยะให้อีกฝ่ายมีเวลาครุ่นคิด ก่อนย้ำต่อ “ข้อสำคัญ จางเกิงกระทำเลวร้ายเพียงนี้หรือจะยอมปล่อยพยานไปง่าย ๆ มิสู้กำจัดหลังใช้งาน ทั้งปกป้องความลับ ทั้งอวดอ้างต่อตระกูลสือว่าช่วยแก้แค้นให้แล้ว ช่างเหมาะเจาะเสียกระไร” กล้ามเนื้อบนใบหน้าสั่วหม่ากระตุกจนบิดเบี้ยว สือหย่งหลุนเห็นว่าเผาเหล็กจนได้ที่แล้ว จึงเริ่มตีกระหน่ำ “ข้าทราบดีว่าท่านไม่เต็มใจร่วมมือกับจางเกิงเลย ฉะนั้นถ้าจัดการมันลงได้ จะสามารถทั้งเรียกคืนศักดิ์ศรี และช่วยเหลือครอบครัวไปพร้อมกัน” สั่วหม่าทิ้งมือที่ถือค้อนลงข้างตัว เอ่ยเสียงหนัก “แล้วควรทำอย่างไร” สือหย่งหลุนลิงโลดที่เกลี้ยกล่อมสำเร็จ มันไตร่ตรองแล้วว่าสุดจะหลบหนีจางเกิงพ้น มีแต่ลองหาแนวร่วมเพื่อเอาตัวรอดเท่านั้น ซึ่งในจอมยุทธ์สองคนนี้เด็กหนุ่มตัดสินใจเลือกสั่วหม่า ด้วยเห็นว่ามันแสดงอาการต่อต้านจางเกิงเด่นชัด ทั้งมีลักษณะน่าไว้ใจกว่ากระบี่คู่นัยน์ตาเหยี่ยว จึงวางแผนล่อเหมียวกงจู่แล้วตรึงอาวุธมันไว้กับต้นไม้ เพื่อแยกตัวสั่วหม่ามาเจรจาความนั่นเอง “ข้าจะพยายามประวิงเวลาจางเกิงไว้ ระหว่างนั้นท่านลองเกลี้ยกล่อมจอมยุทธ์เหมียวดู พวกท่านรู้จักกันน่าจะประสบผลกว่าให้ข้าพูดเอง ถ้าไม่ได้ความก็รีบสยบมันแล้วเราสองคนจะช่วยกันจับตัวจางเกิงไว้ เค้นที่อยู่ฮูหยินพวกท่านจากนั้นค่อยส่งตัวมันรับโทษต่อไป” “สภาพเจ้าตอนนี้จะปะทะจางเกิงได้สักกี่น้ำ เราสลับหน้าที่กันไม่ดีกว่าหรือ” “ยามนี้จอมยุทธ์เหมียวไม่ประมาทข้าแล้วคงเอาชนะยาก ส่วนท่านก็ยังเป็นรองจางเกิง หากจับคู่เช่นนี้พวกเรามีแต่ทางแพ้ ตรงกันข้ามท่านยังมีโอกาสได้ชัยต่อจอมยุทธ์เหมียว หลังจากนั้นพวกเราค่อยร่วมมือกันกำจัดจางเกิงจะดีกว่า” สั่วหม่าขบคิดชั่วครู่ก็พยักหน้าให้เด็กหนุ่ม ริมฝีปากซีดเผือดของเด็กหนุ่มค่อยแย้มอย่างยินดี รีบกระซิบบอกรายละเอียดแผนขั้นต่อไปไม่รีรอ อึดใจถัดมา สือหย่งหลุนและสั่วหม่าแสร้งต่อสู้พัวพันย้อนกลับมาหาจางเกิงผู้ยังยืนอยู่ที่เดิม เจ้าสำนักพยัคฆ์อมตะเร่งลมปราณเพื่อรับฟังเสียงการเคลื่อนไหวรอบด้าน จึงแน่ใจว่าถ้าสือหย่งหลุนหลบหนีจากเงื้อมือสองจอมยุทธ์ไปได้ มันจะไล่ตามไปจัดการต่อให้เสร็จสิ้น ยามนี้เมื่อยังเห็นสั่วหม่าทำตามการควบคุม ย่อมกอดอกเฝ้าสังเกตด้วยความพอใจ ประจวบว่าเหมียวกงจู่ไล่ตามมาทันพอดี จึงกระโจนช่วยรุมหมายสังหารสือหย่งหลุนให้หายแค้น หากพอเท้าของกระบี่คู่นัยน์ตาเหยี่ยวแตะพื้น สั่วหม่ากลับเหวี่ยงค้อนใส่หน้ามันอย่างแรง เหมียวกงจู่ตั้งกระบี่รับด้วยสีหน้าแตกตื่น ด้านสือหย่งหลุนก็ถีบร่างเข้าหาจางเกิงพร้อมหมัดทั้งสองข้าง แต่เจ้าสำนักพยัคฆ์อมตะรับมือได้ดีกว่าเหมียวกงจู่มาก มันทำท่าจะถอยหลีกหากแล้วก็เปลี่ยนใจ เปิดช่วงอกให้กำปั้นเด็กหนุ่มชกใส่อย่างจัง สือหย่งหลุนรู้สึกคล้ายซัดถูกกำแพงหินจนต้องรีบดึงมือกลับโดยเร็ว มันหลงลืมวิชาคงกระพันของเจ้าสำนักพยัคฆ์อมตะไปเสียสนิท! จางเกิงเหยียดยิ้มอำมหิต การแปรพักต์ของสั่วหม่าทำให้มันเปลี่ยนใจเลิกเสียเวลากับสือหย่งหลุน จึงเริ่มเดินลมปราณไปผนึกยังนิ้วมือทั้งห้าที่กางงุ้ม ในกระบวนท่าซึ่งเด็กหนุ่มคุ้นเคยเป็นอย่างดี ใครจะจดจำท่าที่ทำร้ายตนจนเกือบตายไม่ได้เล่า? สือหย่งหลุนกระโดดหลบกรงเล็บสิงห์คำรามไปทางด้านข้าง แต่จางเกิงนั้นว่องไวกว่าจางเค่อน้องชายที่ตายไปนัก สะบัดตัวอีกรอบก็สามารถตะปบโดนบ่าซ้ายของอีกฝ่าย เด็กหนุ่มนั้นฉีกแขนเสื้อไปทำแผลที่สีข้างไว้ ยามนี้หัวไหล่เปลือยเปล่าจึงปรากฏรอยทะลุจากนิ้วมือทั้งห้าเห็นถนัด เลือดไหลซึมชโลมไปทั่ว สือหย่งหลุนเจ็บปวดราวแขนถูกกระชากหลุด หากความเคยชินที่ผ่านมาทำให้ข่มอาการลงได้รวดเร็ว จนหลบพ้นการจู่โจมระลอกสองฉิวเฉียด จังหวะนั้นเด็กหนุ่มก็คำนวณได้ว่า หากปล่อยจางเกิงใช้กรงเล็บสิงห์คำรามอีกครั้ง มันคงไม่โชคดีเหมือนเมื่อครู่แน่ แล้วทั้งที่ตัวยังเสียหลักอยู่ สือหย่งหลุนก็ซัดหมัดเข้าใบหน้าจางเกิงในท่านั้นเอง เจ้าสำนักพยัคฆ์อมตะยกแขนรับพร้อมดันกลับ เด็กหนุ่มก็กางนิ้วตะปบใส่แขนมันเพื่อดันตัวลอย พร้อมเตะซ้ำตรงขมับคู่ต่อสู้ พอจางเกิงเบี่ยงหัวออกด้านข้าง ช่วงหน้าอกกลับถูกถีบใส่ แม้ไม่บาดเจ็บแต่แรงกระแทกก็ผลักจนเซถลา สือหย่งหลุนย่อมไม่ปล่อยจังหวะอันงามทิ้งไป มันเคลื่อนไหวด้วยกระบวนท่าเพลิงโกรธา ซัดลมปราณกลับทิศขั้นที่ห้าใส่ตำแหน่งที่เพิ่งถีบไปเมื่อครู่อย่างดุดัน จางเกิงนั้นเป็นถึงเจ้าสำนักใหญ่ แม้ท่าร่างศัตรูปราดเปรียดแค่ไหนก็ยังสังเกตเห็นเงาหมัดในชั่ววูบ หากมันมั่นใจวิชาคงกระพันของตนยิ่ง จึงเอาแต่เกร็งพลังวัตรยังสองเท้าเพื่อมิให้เซถลา  รอคอยกำปั้นกระแทกใส่ด้วยความมาดมั่น ตั้งใจว่าหลังเด็กหนุ่มออกท่าร่างเสร็จสิ้น มันจะสวนกลับในทันควัน แล้วพริบตาที่หมัดในถุงมือต้านพสุธาชกถูกร่าง เนื้อหนังซึ่งโดนกระแทกก็พลันปวดแปลบ ความเจ็บปวดที่มันแทบไม่เคยสัมผัสหลังจากสำเร็จวิชาคงกระพันแล้ว! จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 18:54:11

ความคิดเห็นที่ 2 จางเกิงรีบฉีกร่างถอยจากวงต่อสู้ ยกมือคลำหน้าอกอย่างห้ามตนเองไม่ได้ แม้เป็นความเจ็บปวดแค่เล็กน้อย แต่ผลต่อจิตใจช่างใหญ่หลวงนัก พยายามคิดหาคำตอบจ้าละหวั่นว่าเหตุการณ์เมื่อครู่เกิดขึ้นได้อย่างไร ก่อนจะเห็นถุงมือต้านพสุธาเข้าจึงกระจ่างแจ้งในบัดดล โลหะโล่ต้านพสุธาแข็งแกร่งหาใดเปรียบ เมื่อปะทะเข้ากับผิวหนังซึ่งฝึกปรือวิชาคงกระพันจึงเกิดการกระจายแรงต้าน คล้ายดั่งกระเทาะส่วนผิวหน้าของโล่ออกบางส่วน และด้วยคุณสมบัติในการส่งผ่านลมปราณอย่างสมบูรณ์ พลังวัตรสือหย่งหลุนจึงฝ่าการป้องกันที่ลดทอนมาทำร้ายมันได้ ถ้าเด็กหนุ่มสามารถเพิ่มพลังวัตรได้มากขึ้นแล้วชกด้วยวิธีเดิม เมื่อนั้นผลแพ้ชนะก็ยากตัดสินแล้ว สือหย่งหลุนย่อมไม่ทราบความเป็นมาเหล่านี้ แต่เมื่อเห็นสีหน้าแตกตื่นของอีกฝ่ายก็มั่นใจว่าการจู่โจมของตนได้ผล ดังนั้นฉวยโอกาสระดมกำปั้นต่อเนื่อง จางเกิงรับมือจนหัวหมุนติ้ว ด้วยท่าเพลิงโกรธา เพลิงพิโรธ และเพลิงโทสะที่อีกฝ่ายใช้ออกมานั้น แทบหาช่องโหว่โต้กลับไม่ได้ ใครจะนึกว่าเด็กหนุ่มซึ่งเคยต่อสู้กับน้องชายมันด้วยความทุลักทุเล ในสภาพปางตายยังต่อต้านมันได้ถึงเพียงนี้ แต่จางเกิงกลับไม่ทราบเลยว่า สือหย่งหลุนกำลังย่ำแย่กว่าที่มันคิดนัก! เด็กหนุ่มทราบดีว่าร่างกายบอบช้ำอย่างหนัก ลักษณะเช่นนี้คงไม่อาจทนรับความเจ็บปวดจากการใช้ลมปราณกลับทิศขั้นที่หกได้เกินหนึ่งครั้ง ดังนั้นเมื่อครู่มันจึงใช้แค่ลมปราณกลับทิศขั้นที่ห้า และพยายามหลบหลีกการโจมตีแทนที่จะใช้วิชาภูตฉกฉวย เพราะไม่แน่ใจว่าความเจ็บปวดที่ถูกลมปราณทำร้ายระหว่างนั้น จะทำให้ร่างกายบอบช้ำเพิ่มขนาดไหน มันจึงต้องหาจังหวะโต้ตอบอันเหมาะสมที่สุด...เพียงครั้งเดียวเท่านั้น! แต่ยามนี้จางเกิงระมัดระวังยิ่งกว่าเดิมมาก ถ้ามันต้องการแผ้วทางเพื่อผลสำเร็จ มีแต่อาศัยความร่วมมือจากสั่วหม่าร่วมด้วย คิดแล้วก็ถอยห่างจากจางเกิงเหลือบมองลาดเลาการต่อสู้อีกคู่ ทว่าภาพที่เห็นกลับทำให้เนื้อตัวเย็นเฉียบ สั่วหม่านอนแน่นิ่งกับพื้น โดยมีเหมียวกงจู่กำลังถอนกระบี่ออกจากศพมัน ก่อนเหมียวกงจู่จะเหลียวมาสบตาสือหย่งหลุน แค่นเสียงว่า “ฉลาดดีที่ใช้สั่วหม่ามาเกลี้ยกล่อมข้า แต่คงนึกไม่ถึงล่ะซิว่าข้าจะแสร้งทำเป็นคล้อยตามแล้วฉวยโอกาสสังหารมันเสีย” “ฮ่า ๆๆ” จางเกิงแผดหัวร่อเยาะเย้ย ก่อนขยับเข้าหาสือหย่งหลุนอย่างย่ามใจ ส่วนเด็กหนุ่มก็ได้แต่ก่นด่าที่ตัวเองที่เชื่อใจเหมียวกงจู่เกินไป กลายเป็นการสังเวยชีวิตสั่วหม่า และผลักตัวเองสู่สถานการณ์ย่ำแย่อีกครั้ง สือหย่งหลุนทดท้อถึงที่สุด นึกในใจว่าตนเคยรอดตายจากน้ำมือจางเค่อมาได้ สุดท้ายกลับต้องมาสิ้นในน้ำมือพี่ชายมัน จางเค่อ? จู่ ๆ ชื่อนี้กลับคล้ายชนวนจุดประกายปัญญาให้เด็กหนุ่ม มันรีบผินหน้ามากล่าวกับจางเกิงว่า “เจ้าสำนักจาง ท่านทราบหรือไม่ว่าสาเหตุการตายของอาจารย์สามจางเค่อเกิดจากฝีมือใคร” ฝีเท้าเบื้องหน้าชะงัก “เจ้าหมายถึง...คนที่บงการสองนักฆ่าซึ่งปลอมตัวเป็นกระบี่งูเขี้ยวมฤตยูหนีฉางชิงกับฮูหยินน่ะรึ” “ถูกต้อง” สือหย่งหลุนเปล่งเสียงหนัก เนื่องจากชื่อจางเค่อทำให้มันนึกขึ้นได้ว่าจางเกิงตัดสินใจร่วมมือกับสมาคมรัตติพิกลภายหลังการตายของน้องชาย จึงเป็นไปได้ว่ามันอาจไม่ทราบเบื้องลึกแท้จริง และที่ผ่านมาจางเกิงก็แสดงชัดว่ารักน้องชายร่วมสายเลือดเพียงใด เด็กหนุ่มจึงขอเดิมพันกับความคิดอันนี้ “ผู้นั้นก็คือเศรษฐีไร้ยางอายที่ท่านเป็นพวกด้วยนั่นเอง” จางเกิงเบิกตากว้าง เค้นเสียงเย็นยะเยียบออกมา “อย่ามาโกหกให้พวกข้าแตกหักกันเลย ข้าไม่มีวันเชื่อเจ้า!” “ขอถามหน่อยเถิด ตอนที่ท่านตัดสินใจร่วมมือกับเศรษฐีไร้ยางอาย มันบอกหรือไม่ว่าน้องชายท่านเลิกทำงานร่วมกับมันเพราะสาเหตุใด บอกหรือไม่ว่าพวกมันทะเลาะกันรุนแรงจนแทบไม่มองหน้า บอกหรือไม่ว่าตอนที่อาจารย์สามตาย ตัวมันเองก็อยู่เมืองหลวงในคราบเจ้าของบ่อน...ซ่อนตัวภายใต้จมูกท่านด้วยซ้ำ เพื่อวางแผนสังหารอาจารย์สามและใส่ร้ายพวกข้าจะได้ยืมมือท่านจัดการศัตรู” “ศัตรู? พวกเจ้าน่ะหรือ” “ใช่แล้ว แม้ข้ายังไม่รู้จุดประสงค์แท้จริง แต่เศรษฐีไร้ยางอายต้องการจำกัดพวกข้า ขนาดว่าจ้างนักฆ่าอันดับหนึ่งโอวฉีกวนตามสังหารอีกรอบด้วยซ้ำ” กล่าวถึงตรงนี้สือหย่งหลุนค่อยนึกได้ว่า แม้ตนจะเผยความจริงทว่าไม่มีหลักฐานยืนยันเลยสักอย่าง แล้วจะเกลี้ยกล่อมอีกฝ่ายได้อย่างไร หากนับเป็นโชคดีในโชคร้าย จางเกิงนั้นรู้ข้อมูลบางอย่างที่สือหย่งหลุนไม่รู้ ได้แก่เรื่องที่เศรษฐีไร้ยางอายแฝงตัวเป็นฝางปิงเต๋านั่นเอง ซึ่งข้อมูลดังกล่าวก็คือตัวต่อที่หายไปในเรื่องเล่าของเด็กหนุ่ม จางเค่อ สือหย่งหลุนและฟ่านไป่หนิง เป็นเพียงสามคนที่สามารถทำลายแผนการแฝงตัวนี้ และถ้าน้องชายมันยังมีสัมพันธ์อันดีกับเศรษฐีไร้ยางอาย ทางนั้นก็ควรเปิดเผยแผนการเพื่อขอความร่วมมือ จากนั้นถ้าจางเค่อตายด้วยผู้บงการคนอื่น เศรษฐีไร้ยางอายก็ไม่ควรปิดบังข้อมูลนี้กับมันที่ล่วงรู้แผนการแฝงตัวอยู่แล้ว ตรงกันข้าม ถ้าน้องชายมันเคยทะเลาะกับเศรษฐีไร้ยางอายรุนแรง การพยายามกำจัดพยานทั้งสามคนนี้ทิ้งก็นับว่าเข้าเค้าอย่างยิ่ง “จริงซิ” สือหย่งหลุนอุทานลั่น “ผู้สังหารอาจราย์สามมาจากกลุ่มนักฆ่าลมสังหาร ฐานะเช่นท่านย่อมสือหานักฆ่ากลุ่มนี้มายืนยันได้แน่นอน” ถูกต้อง จางเกิงลอบคำรามในใจ ข้าจะต้องสืบหาความจริงแล้วจัดการฝ่ายที่หลอกลวงข้าให้ได้! จางเกิงจึงลดท่าทีคุกคามสือหย่งหลุนก่อนหันหลังกลับ มันมิได้ใส่ใจความเป็นตายของเด็กหนุ่ม เพียงไม่ต้องการกระทำตามคำสั่งเศรษฐีไร้ยางอายจนกว่าทุกอย่างจะกระจ่างชัดเสียก่อน ยามนั้นเหมียวกงจู่ก็ผวามากางกั้นมัน เอ่ยด้วยท่าทางลังเล “เจ้าสำนักจาง ท่านตัดสินใจเยี่ยงนี้จริงหรือ” “หุบปาก!” จางเกิงตวาด “ข้าจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเจ้า ข้า...” คำพูดหยุดลงแค่นั้น จางเกิงกล่าวไม่สามารถกล่าวต่อไปได้ เพราะในปากมันถูกสิ่งของอุดไว้ เป็นกระบี่ที่เสียบทะลุคอเล่มหนึ่ง...กระบี่ในมือเหมียวกงจู่! ภาพตรงหน้าทำเอาสือหย่งหลุนอ้าปากค้าง น่าขันที่ในความคิดอลหม่านมิได้นึกถึงสาเหตุที่เหมียวกงจู่ทำเช่นนี้ แต่ไพล่ไปสงสัยว่ากระบี่คู่นัยน์ตาเหยี่ยวสยบวิชาคงกระพันได้อย่างไร ก่อนคำตอบจะผุดตามมาในทันควัน วิชาคงกระพันของจางเกิงฝึกด้วยการทาสมุนไพรพิเศษซึ่งจะเปลี่ยนสีไปตามเวลา ตอนนี้ผิวกายจางเกิงเป็นปกติ แสดงว่าคงอยู่ในช่วงที่เพิ่งล้างสมุนไพรก่อนทาใหม่ทำให้สือหย่งหลุนลืมนึกถึงข้อนี้ไป แต่เหมียวกงจู่ย่อมไม่ลืม ทั้งยังใคร่ครวญได้ว่าจุดอ่อนของวิชาคงกระพันนี้ ก็คือตำแหน่งที่มิได้ทาสมุนไพรไว้นั่นเอง จึงอาศัยจังหวะตอนจางเกิงอ้าปากพูด เสียบอาวุธใส่คอหอยมัน แม้ปลายกระบี่ทะลุผ่านผิวหนังหลังคอมิได้ ทว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว! เหมียวกงจู่เผยแววตาสะใจใส่สีหน้าตกตะลึงของจางเกิง พลางว่า “ท่านเศรษฐีไร้ยางอายคาดการณ์ไว้แล้วว่าเจ้าอาจทรยศ จึงให้ข้าแสร้งเล่นละครตบตากันความผิดพลาด ฮูหยินของข้านั้นปลอดภัยในความคุ้มครองของสมาคมรัตติพิกลอยู่แล้ว” กล่าวจบก็ถอนกระบี่กลับอย่างรวดเร็ว หมุนตัวหมายสังหารสือหย่งหลุนเป็นรายต่อไป ทว่าเด็กหนุ่มยังคงไวกว่า พริบตานั้นหมัดลุ่น ๆ ก็กระแทกจมูกมือกระบี่จนเลือดกำเดากระฉูด เหมียวกงจู่เจ็บถึงขนาดหลั่งน้ำตา ผสมความหวาดหวั่นที่เคยเฉียดตายในป่าเมื่อครู่ จึงเปลี่ยนใจกระโจนหนีทันที ด้านสือหย่งหลุนนั้นเป็นห่วงพี่ชายเกินกว่าจะคิดไล่ตามเหมียวกงจู่ เพียงหันมามองซากศพจางเกิงด้วยความสมเพชชั่วแวบ แล้วเร่งฝีเท้ามุ่งสู่ผาดงแล้งอย่างรวดเร็ว ********** กาลเวลาปัจจุบัน บริเวณชายป่าไม่ไกลจากผาดงแล้งนัก โจซานตงกวาดสายตาคลางแคลงพินิจเด็กหนุ่มผู้กระโดดมาขวางมือเท้ามันดุจไม่กลัวตาย แล้วเอ่ยว่า “ถ้าจำไม่ผิด เจ้าคือคุณชายรองตระกูลสือใช่หรือไม่” สือหย่งหลุนพยักหน้า ประมุขพรรคอสุราอาฆาตจึงแสยะยิ้มกล่าวต่อ “เจ้าตั้งใจมาช่วยพี่ชาย?” “ถูกต้อง” “แล้วรู้หรือไม่ว่าข้าคือโจซานตงผู้สยบจอมยุทธ์เซียนสุขสันต์มาแล้ว” “ข้าเคยเห็นกระทั่งการต่อสู้ของท่านทั้งสองมา และจำติดตาไม่เคยลืม” “อีกทั้งสภาพเจ้าในตอนนี้ย่ำแย่ชนิดที่ล้มลงได้ทุกเมื่อ เจ้าย่อมทราบดี” “แน่นอน” โจซานตงย้ายมือไพล่หลัง หรี่ตาด้วยอาการสงสัย “ข้าเคยได้ยินนิทานหลอกเด็กเรื่องจอมยุทธ์ผู้โชคดีเหลือเชื่อ บ้างบังเอิญพบตำราวิชาสุดยอดที่เคยสาปสูญ บ้างมีของวิเศษหล่นจากฟ้ามาโผล่ตรงหน้า บ้างได้ช่วยเหลือยอดคนลึกลับจนสามารถร่ำเรียนวิชายุทธ์ หรือเจ้าก็เคยประสบเหตุการณ์เหล่านี้” “ถ้านิทานหลอกเด็กพวกนี้มีวันเป็นจริง จะอย่างไรข้าก็ไม่มีทางได้เป็นผู้โชคดีคนนั้น” ประมุขพรรคอสุราอาฆาตปรายตามองโดยรอบ “หรือเจ้ามีผู้ช่วยเหลือแอบซ่อนอยู่” เด็กหนุ่มไม่เห็นแม้แต่เงาฝางปิงเต๋า จึงนึกเดาได้ว่าคงมีเหตุบางอย่างผิดพลาดเป็นแน่ “ด้วยฝีมือของประมุขโจต่อให้ข้ามีผู้ช่วยเหลือจะแตกต่างกันตรงไหน ดังนั้นขอเรียนตามความสัตย์ ข้าไม่มีผู้ช่วยเหลืออีกแล้ว” โจซานตงไม่ปิดบังจะแสดงสีหน้าเบื่อหน่าย “แล้วเจ้ายังจะสู้กับข้าทำไม” สือหย่งหลุนงอศอกตั้งหมัดขวาทางเบื้องหน้า ทิ้งน้ำหนักยังสองขาจนร่างที่เคยโงนเงนกลับตั้งตรงดุจภูผา แม้ไม่ต้องสังเกตก็ยังรู้สึกได้ถึงสายตาของฟ่านไป่หนิงและสือหย่งจวินที่แฝงไปด้วยความหวังอันริบหรี่ ก่อนมันจะตอบคำถามในน้ำเสียงราบเรียบกระทั่งตนเองยังนึกแปลกใจ “เพราะความพ่ายแพ้ มิใช่เหตุผลที่จะทำให้ข้าไม่สู้กับท่าน!” ********** จบตอนที่ 86 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 18:56:23

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณ NUAOFFYHUB, คุณรุริกะ, คุณ GTW, คุณแพรวดาว, คุณ mementototem, คุณลูนาติกและคุณพนมวัลย์ นะค้า คุณนู - ช่วยได้ซิคะ! อย่างน้อย ๆ แค่เห็นหน้ายิ้ม ๆ ของคุณนูก็ดีใจแล้วอ่ะ ^_^ คุณ scottie - เข้าใจหัวอกเลยค่ะ ตอนเขียนก็ยังคิดเลยว่าถ้าฉันไม่ใช่คนเขียนเองนี่จะจำตัวละครได้หมดไหม เยอะมากเลยอ่ะ >_< คุณรุริกะ - จริง ๆ กำลังภายในนี่เขียนไม่ยากมากหรอกค่ะ เค้าว่ามันเป็นรูปแบบนิยายแฟนตาซีแบบหนึ่งนะคะ เพราะงั้นสามารถยืดหยุ่นด้านเหตุผลได้ระดับหนึ่งเลยอ่ะ จะเขียนให้เกิดเหตุการณ์พิศดารยังไงก็ได้ สนุกดีค่ะ ถ้าคุณรุริกะจะลองเขียน (หนับหนุนสุดใจ แบบว่าอยากมีเพื่อน (ฮา)) แล้วอยากทราบรายละเอียดเพิ่มเติมมาคุยกันได้นะค้า ถึงช่วยไม่ค่อยได้แต่อยากคุยอ่ะ ^_^ คุณ GTW - กรี๊ด! สมาคมรัตติพิกลได้สมาชิกใหม่แล้ว ยังไงก็อย่ารังแกพระนางมากเลยนะค้า แค่นี้ตาหย่งหลุนก็เจ๊กอั๊กมากแล้วนิ ^_^ คุณแพรวดาว - เค้าก็คิดได้ชื่อหนึ่งล่ะ "ฉี่เฉียงเฉียง" เท่มะ ^_^ คุณชื่อดีดีไม่มีให้เลือก - ยังไม่ได้ดูเลยค่ะ แถมอ่านคอมเมนท์แล้วอยากดูมากเลย แต่อาทิตย์นี้ติดไหว้ตรุษจีน อาทิตย์หน้าหนังจะลาโรงรึยังน้า ^_^ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน พบกันศุกร์หน้านะค้า ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 19:11:00

ความคิดเห็นที่ 4 ฉี่เฉียงเฉียง จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 19:31:12

ความคิดเห็นที่ 5 รอดได้ไงเนี่ย พระเอกชัดๆ - -" จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 20 ม.ค. 55 20:48:19

ความคิดเห็นที่ 6 สารภาพบาปว่า เห็นชื่อ อสุราอาฆาต ในเรื่องนี้ทีไร(จนป่านนี้ยังไม่หาย) ยังนึกถึงกลุ่มผุ้คน ที่พากัน อาฆาต เพราะขาดสุรา เห็นสุราคราใด ต้องวิ่งเข้าไปดื่มกินอย่างไม่คิดชีวิต มันเป็นอารมณ์ขันแบบเพี้ยนๆ ของผมเองครับ ^__^. ...โจซานตงย่อมมิใช่ผู้ร้ายกาจที่สุดในประวัติศาสตร์ มิใช่บุรุษเลวทรามเกินกว่าจะคาดคิด มิใช่ยอดยุทธ์ฝีมือสูงล้ำอย่างไม่มีวันโค่นล้มได้ .ใช่..แต่ทว่าอ่านบทนี้แล้วต้องยอมรับว่าเขามาดเท่จริงๆ บางทีตัวร้ายก็ทำให้เรารู้สึกนับถือได้เหมือนกัน (แม้จะไม่เห็นด้วยกับการกระทำ) ถึงจะชั่วร้าย แต่ยังไม่ถึงขั้นเลวทรามต่ำช้า เท่ไปอีกแบบ ส่วนชายสือของเรา ไม่เฉพาะโจหรอกครับที่คิดว่า ......... นึกฉงนว่าจู่ ๆ ลูกแกะตรงหน้า ไฉนกลายร่างเป็นเสือร้ายไปได้ ผมก็คิดแบบนี้เหมือนกันตอนอ่าน (พระเอกในเรื่องนี้ค่อนข้างอาภัพในความรู้สึกของผม ถูกขโมยซีนอยู่เรื่อย หาบทที่เท่ไม่ค่อยได้ถึงจะเป็นตัวสำคัญของเมนเรื่องก็ตาม แต่ว่านานๆทีออกมารับซีนเด่นๆ ก็ทำให้รู้สึกว่าเข้าตากรรมการเหมือนกัน ส่วน  เหมียวกงจู่ อ่านยังไง ก็คิดถึงน้องแมวครับ ร้องเหมียวๆๆ น่ารัก ตัวนุ่มๆขนฟูๆ น่าอุ้ม ^__^....... จากคุณ : สมาคมรัตติพิกล (Psycho man) เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 55 07:41:36

ความคิดเห็นที่ 7 大家，早上好！ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 55 08:09:50

ความคิดเห็นที่ 8 อิอิ...คุณจันทร์ ถ้าจะเอา "ฉี่เฉียงเฉียง" มาใช้ล่ะก็ เอาเพื่อนมาด้วยนะ "เยี่ยวเฉี่ยวหัว" เอิ๊กๆๆ เค้าไม่เอามาให้ก็เกรงใจนี่ล่ะ แต่ตอนนี้ไม่และ ใช้โลดๆ ...เอิ๊กๆๆๆ ปูลู ... หึ่งเลยทีนี้...ฮ่าๆๆๆ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 55 16:27:44

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ^ ^ กร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 55 21:13:53