ความคิดเห็นที่ 1 “ลูน่า” ลูน่าสะดุ้งตื่นเฮือก ความเจ็บปวดทั้งปวงมลายหายไป ทันทีที่เห็นหน้าแมตต์ เขาลุกพรวดพราด พบว่าตัวเองนอนเหงื่อโทรมกายอยู่ในถุงนอน เสื้อผ้ายังห่อหุ้มตัวเป็นปกติ “เป็นอะไรหรือเปล่า เธอเหงื่อแตกเต็มหน้าเลย ฝันร้ายเหรอ” เพื่อนสนิทถาม หญิงสาวถึงรู้ตัว แต่ไม่แน่ใจกับความฝันอันแสนสยิวนั้น เธอก้มหน้านิ่งไม่สบตาแมตต์ แต่เสตอบปัดๆ ไป “นอนแปลกที่ก็งี้แหละ....” “ลุกเถอะ จะเจ็ดโมงแล้ว พวกผู้หญิงกำลังทำแซนด์วิชอยู่ มีแต่เธอนี่แหละแม่คุณที่นอนอุดตุอยู่อย่างนี้” ชายหนุ่มยิ้มให้อย่างขบขัน   ลูน่าจึงรีบลุกขึ้นเก็บถุงนอนของตนแต่แล้วเกิดหน้ามืดวิงเวียนจนนั่งลงไปอีกครั้ง หญิงสาวรู้สึกเหนื่อยและเมื่อยล้าไปหมดราวกับไปออกกำลังมามากมาย  นี่เธอฝันสมจริงจนเพลียหรือนอนว่ามากไปกันแน่นะ “เฮ้..เป็นอะไรน่ะ? ไม่สบายหรือเปล่าลูน่า นอนต่อก็ได้นะ” “ไม่เป็นไรหรอก” เธอตอบปฏิเสธ พลางรีบพับเก็บม้วนถุงนอนเป็นก้อน แสดงให้เห็นว่าเธอปกติดี “ออกไปก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันตามไป” “OK แน่นะ” ลูน่าผลักเขาออกห่างแทนคำตอบ แมตต์จึงยอมออกไปจากห้อง ทิ้งเธอให้อยู่ตามลำพัง หญิงสาวถอนหายใจออกมานึกดีใจที่แมตต์ไม่รู้ว่าเธอฝันอะไร หรือจะเป็นความต้องการส่วนลึกกันนะ  ก็เธอยังไม่มีแฟนแต่ลูน่าก็ไม่ต่างกับผู้หญิงทั่วไป อยากมีแฟน อยากออกเดท อยากมีคนมาเอาใจใส่ รวมไปถึงอยากมีเซ็กซ์กับใครสักคนด้วยความรัก ลูน่านึกดีใจที่นี่ไม่ใช่เมืองไทย สำคัญไปกว่านั้นถ้าแม่รู้ว่าเธอคิดอะไรคงจะตำหนิเอาแน่ๆ บางทีความเป็นลูกครึ่งสองวัฒนธรรมก็สร้างความลำบากให้หญิงสาวไม่น้อย  เธออยากมีอิสระเหมือนวัยรุ่นทั่วไป แต่ความเป็นไทยอีกครึ่งถูกย้ำเตือนด้วยถ้อยคำของมารดา คอยตีกรอบเธออยู่เนืองๆ  จนลูน่าห่างไกลกับเรื่องนี้ต่างกับเพื่อนรอบตัวนัก  ใกล้จบการศึกษาแล้วยังมีใครเวอร์จิ้นเหมือนเธออีกไหมนะ  สาวผมดำส่ายศีรษะช้าๆ จนผมยาวปลิวไสว ทว่าเมื่อจะลุกขึ้นก็พลันเจ็บแปลบที่ต้นขา เหมือนมีแผลสดอยู่  ลูน่ามองรอบตัวอีกครั้งให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่แล้ว  จึงค่อยชันขาขึ้นแล้วเลิกกางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่มาถึงโคนขาบริเวณที่รู้สึกเจ็บ “เลือด!” หญิงสาวอุทานออกมา เลือดนั้นไหลซึมออกมาจากรอยกัดบนผิวขาวเห็นชัดเจน “ตัวอะไรกัดเธอ หนูหรือไม่ใช่แน่ รอยเขี้ยวสองรูนี่มันผู้ชายคนนั้น...ผู้ชายเมื่อคืนเขา...ตรงนี้” เสียงเธอแหบแห้งนักยามเมื่อเอ่ยถึงความทรงจำในฝัน ส่งผลให้ร่างสั่นสะท้าน ขนทั่วทั้งร่างลุกเกรียวขึ้นมา บทพิศวาสกับอะไรบางอย่าง...เขาไม่ใช่มนุษย์แน่ๆ ลูน่ามั่นใจ  และแล้วความกลัวเข้าครอบงำจนต้องกอดปลอบตนเองไว้ ดวงตาสีไพลินสุกใสเหลือบมองไปยังผนังว่างเปล่า  อีกห้องติดกันนั้นมีรูปสลักของชายโบราณตั้งอยู่ เป็นเขานั่นเอง คางมนตัดรับกับเหลี่ยมกรามนั้น เธอจำได้ดี...แล้วยังเล็บยาวที่กรีดเสื้อผ้าจนไม่มีชิ้นดีนั่นอีกเล่า “เสื้อผ้า...ใช่แล้วเสื้อผ้า” หญิงสาวสะดุ้งขึ้นมาทั้งร่าง  เสื้อที่เธอใส่อยู่สีใกล้เคียงกับตัวที่ใส่นอนแต่มันไม่ใช่ตัวเดียวกันแน่ๆ  ที่สำคัญลูน่าจำได้ว่าตนเองใส่กางเกงขายาว อากาศเย็นแบบนี้ใครจะมาใส่ขาสั้นนอนกัน แล้วกางเกงขาสั้นตัวนี้ก็ไม่ใช่ของเธอด้วย  แต่เป็นกางเกงกีฬาที่มีตรามหาวิทยาลัย  แล้วใครกันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ? นี่มันโลกดิจิตอลแล้ว เรื่องแวมไพร์มันมีอยู่แค่ในนิยายเท่านั้นแหละ ลูน่าปฏิเสธหนักแน่นว่ามันเป็นเพียงแค่ความฝันแล้วเธอก็คงจำชุดที่ตนเองใส่นอนผิดเท่านั้น  ทว่าไม่อาจหาคำอธิบายเรื่องรอยเขี้ยวได้ อีกทั้งความรู้สึกวาบหวามเมื่อคืนก็ยังแจ่มชัดในความทรงจำ สาวลูกครึ่งนั่งหมดเรี่ยวหมดแรงอยู่ในความตระหนกของตนเอง  จนกระทั่งเพื่อนร่วมคณะยกของเข้ามา เสียงพูดคุยเอะอะจนเธอไม่อาจนั่งเฉยได้ แต่ลุกขึ้นอีกครั้งก็ยังวิงเวียนศีรษะ ร่างกายรุมๆ เหมือนจะเป็นไข้เสียให้ได้ เมื่อแมตต์กลับมาอีกทียังเห็นหญิงสาวนั่งซุกตัวอยู่ที่เดิม “ลูน่า นี่ไม่สบายเหรอ” “อืม...ท่าจะเป็นไข้น่ะ” “งั้นกลับหอไหม ฉันจะไปส่ง” ลูน่ามองออกไปนอกหน้าต่าง เช้าแล้วแดดกำลังทอตัวจับขอบฟ้า สว่างมากขึ้นทุกขณะ แต่...ร้อน...มันร้อนนักในความรู้สึกของเธอ จึงส่ายหน้าปฏิเสธ “อย่าวุ่นวายเลย เดี๋ยวกินยาแล้วนอนพักสักแป๊บ ตื่นมาก็คงหายแล้ว จะได้ช่วยทุกคนทำงาน ฉันไม่อยากกินแรงเพื่อน” “คิดมากน่าลูน่า  แต่ยังไงก็ไปพักก่อนเถอะ หรือจะไปที่ศูนย์...” แมตต์เอ่ยถึงศูนย์พยาบาลของมหาวิทยาลัยซึ่งเปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง “ยุ่งยากน่า...เดี๋ยวฉันนอนแถวนี้แหละ” “จะนอนได้ไง เดี๋ยวก็ขนของกันครึ่กๆ หนวกหูแย่  งั้นเอางี้ไปนอนห้องเก็บเอกสารแล้วกัน” เมื่อลูน่าพยักหน้าเห็นด้วย  แมตต์ประคองร่างอ้อนแอ้นไปอีกห้องที่เงียบและมืดกว่าห้องที่พวกเขาใช้นอนเมื่อคืนนัก ชายหนุ่มปูถุงนอนให้ที่มุมห้อง และจัดให้เธอนอนในท่าที่สบาย ลูน่าจึงรู้สึกดีขึ้นที่ได้เอนหลังและมีผ้าห่มอุ่น แมตต์ดีกับเธอมากจนหญิงสาวละอายที่ไม่ได้แสดงท่าทีอะไรให้ชัดเจน ก็เธออยากดูเขาไปเรื่อยๆ ก่อนจะตัดสินใจนี่นะ “อยากได้อะไรก็เรียกนะ ฉันอยู่ไม่ไกล” “ขอบใจมากนะ แมตต์” หญิงสาวถอนหายใจยาว ความรู้สึกเริ่มสงบนิ่งและจมดิ่งลงช้าๆ  แมตต์อมยิ้มเมื่อเห็นเพื่อนสาวหลับไปอย่างง่ายดาย  นี่เธอคงอ่อนเพลียจริงๆ  เขาจึงลุกออกไปทำงานปล่อยให้ลูน่าได้พักผ่อน ในความฝันของลูน่า เธอลอยล่องอยู่ในสายน้ำท่ามกลางความมืดมิด ร่างของหญิงสาวค่อยๆ จมลงไป น่าประหลาดเธอหายใจออกไม่สำลักน้ำอย่างที่ควรจะเป็น ภาวะร่างกายและจิตใจสงบนิ่ง เบาสบาย จนจิตดำดิ่งลึกลงไป ชั่วขณะนั้นภาพบางอย่างปรากฏขึ้นในสมอง เมื่อแรกคล้ายฟิล์มขาวดำแล้วสีสันจึงค่อยเด่นชัดขึ้นทุกขณะ ในภาพที่แปรผันไปมาจนจับต้นชนปลายไม่ถูก มีภาพหนึ่งที่เด่นชัดจนติดตา ชายหนุ่มรูปงามในเสื้อผ้ายุคโบราณ เขามีผมสีน้ำผึ้งยาวเป็นลอนปะบ่า คิ้วเข้มสีเดียวสีเดียวกับเรือนผม ขมวดมุ่นเหนือดวงตาสีเขียวจัด  หากสะท้อนแสงได้ผิดมนุษย์ แววตาเย็นชาและเต็มไปด้วยความลับ นัยน์ตาคู่นั้นเต็มไปด้วยแรงดึงดูดยิ่งกว่ามนุษย์คนใดที่เคยพบเห็น เธอเคยเห็นเขาที่ไหนมาก่อนนะ หญิงสาวนึกไม่ออกในทันที   เขาหันมาที่เธอ จ้องมองด้วยแวววาบหวามนัก แต่แล้วแก้วมรกตในดวงตาเปล่งประกาย มันทอความกระหายเลือดปรากฏชัดเจนดั่งอสูรร้าย  ปีศาจ..เขาเป็นปีศาจ ลูน่าบอกตนเอง  แล้วปีศาจรูปงามตรงหน้ายื่นแขนที่กรีดตนเองจนโลหิตไหลนองมาให้ดื่ม น่าสะพรึงน่าขยะแขยงและน่ากลัวอยู่ในคราวเดียวกัน แต่ที่ประหลาดคือหญิงสาวดื่มอย่างกระหาย โลหิตสีแดงนั้นรสชาติดีเหมือนน้ำทิพย์ช่วยให้ลำคอที่แห้งผากชุ่มชื่น สติของเธอล่องลอยไม่อาจรับรู้เหตุการณ์ใดได้อีก ได้ยินเพียงเสียงแว่วทุ้มลึกแผ่วเบาข้างหู “หลับตาเสีย อย่าสงสัย อย่าถาม....ปล่อยทุกอย่างให้ล่องลอยไป ให้ความรู้สึกนำเจ้าไปยังจุดหมายปลายทาง..ปล่อยไป....ปล่อยไป” ลูน่าเชื่อคำพูดนั้นอย่างไร้ข้อโต้แย้งใดๆ  หญิงสาวหลับตาลง ปล่อยทุกสิ่งทุกอย่างไหลผ่านไป  แล้วหัวใจก็พลันกระตุกเฮือก ดวงตาสีน้ำเงินเบิกโพลงด้วยความตกใจ ทั้งร่างกระตุกแรงราวถูกช็อต หัวใจของเธอหยุดทันทีทันใด ภาพสุดท้ายที่เห็นคือเพดานที่ห้องลอยห่างไกลออกไป ไกลออกไป... หญิงสาวร่วงหล่นสู่ก้นบึ้งของความมืดอย่างเชื่องช้า *********************** จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 55 03:45:18

ความคิดเห็นที่ 2   “ลูน่า ดีขึ้นบ้างไหม”     แมตต์เปิดประตูเข้ามาในห้องที่เธอกำลังพักผ่อน ชายหนุ่มยิ้มสวยพร้อมทั้งยื่นแซนด์วิชในมือให้ ลูน่ามองเขานิ่งค้างไม่ได้รับแซนด์วิชที่ยื่นให้ ขนตางอนกระพือไปมาด้วยอาการมึนงง เหตุการณ์เมื่อครู่เคลิบเคลิ้มดังตกอยู่ในห้วงฝัน ผ่านไปรวดเร็วดังเวลาติดปีก บัดนี้เธอได้กลับสู่ความจริงแล้ว ลูน่าเริ่มเข้าใจว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับตนเอง ปีศาจรูปงามนั้นไม่ได้มีชีวิตอยู่แค่ในความฝัน เธอแน่ใจแต่จะบอกกับใครอย่างไรดี ว่าแล้วหยาดน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยช้าๆ ลูน่ารีบปาดทิ้งก่อนที่แมตต์จะทันได้เห็น     “อืม” ลูน่าตอบรับคำหนึ่ง ก่อนจะชันศอกยันตัวขึ้นนั่ง เสื้อคลุมตัวโคร่งเปิดอ้าจนเผย ช่วงคอขาวเด่นไปจนถึงเนินอกอิ่ม ผิวสีขาวราวไข่มุกนวลกระจ่างชวนให้แตะต้อง แมตต์กลั้นใจโดยไม่รู้ตัว     มีบางอย่างแปลกไป...ลูน่าแปลกไปในสายตาของเขา  หญิงสาวตรงหน้ามีแรงดึงดูดชนิดที่ว่าก่อนหน้านี้ เขาไม่เคยรู้สึกว่าเธอเซ็กซี่ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อใด ไม่ว่าจะเป็นดวงตาอันวาบหวาม  หรือริมฝีปากเผยอน้อยๆ นั่นช่างดูเย้ายวนไปทั้วสรรพพางค์กาย  มันปลุกเร้าอารมณ์ทางเพศจนเขารู้สึกร้อนวาบ จริงอยู่ก่อนหน้านี้เขาอยากมีเซ็กซ์กับเธอ แต่ก็เป็นไปอย่างคนมีความรู้สึกดีๆ อยากมอบให้แก่กัน หาใช่ความรู้สึกดังมีไฟร้อนเผาผลาญจนอยากบดขยี้คนตรงหน้าแบบนี้  แมตต์สูดหายใจลงปอดให้ลึกที่สุด เพื่อพยายามข่มกลั้นอารมณ์ของตนเอง      “งานไปถึงไหนแล้ว” ลูน่าถามด้วยความปรกติ หญิงสาวยังไม่รู้ตัว ถึงความความรู้สึกของเพื่อนชาย     “ก็....เสร็จแล้ว ดร.เกรทว่า คุยกับอธิการมหาวิทยาลัย พวกเขาจะแถลงออกสื่อเร็วที่สุด”     “เยี่ยม งั้นคืนนี้ก็ไม่ต้องค้างแล้วสิ”     “ยังต้องค้างอยู่ เพราะพรุ่งนี้ดร. จะส่งรายงานให้คณะกรรมการมหาวิทยาลัยและผู้สนับสนุน คืนนี้ต้องทำเอกสารกับสไลด์กันโต้รุ่งเลย”     “แมตต์คืนนี้กลับไปเสีย อย่าค้างเลยดีกว่า”     “งานไม่เสร็จจะกลับบ้านได้ยังไง โปรเฟสเซอร์ด่าตายสิ”แมตต์ทำท่าขำ แต่เธอไม่ขำเลยสักน้อยนิด     “เมื่อคืนยังมองเห็นจันทร์อยู่ แต่คืนเป็นเดือนมืดจันทร์ดับแล้ว...มันไม่ปลอดภัย เธอไม่อยู่เสียคนก็ไม่มีปัญหาหรอก ฉันจะทำส่วนของเธอเอง” ความจริงจังบนสีหน้านั่นทำให้แมตต์รู้สึกประหลาดใจ แต่เขาไม่โต้แย้งอะไร เพียงแต่หันมาคะยั้นคะยอให้เธอรับประทานแซนวิชแทน      “เดี๋ยวค่อยว่ากันว่าจะอยู่ต่อไหม แต่ทานอะไรรองท้องเสียก่อนสิ”     “ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงหรอก”      “เอางั้นนะ  ถ้ามีอะไรก็เรียกนะ”     ลูน่าออกปากไล่อย่างสุภาพอีกครั้ง แต่ดวงตานั้นจริงจังนัก  อีกฝ่ายทำหน้าไม่เข้าใจละล้าละลัง แต่ก็ยอมกลับออกไปโดยดี หญิงสาวจึงผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าของตน ในใจครุ่นคิดด้วยความสับสน ก่อนจะเหลือบเห็นเล็บมือตนเอง  มันยาวแหลมซ้ำยังคมได้รูป ไม่ต่างกับกริช   เธออ้าปากค้างก่อนหน้านี้ลูน่าไม่เคยไว้เล็บยาวเสียด้วยซ้ำ     12 ชั่วโมงเท่านั้น... จะว่าเร็วก็เร็ว จะว่าช้าก็ช้า แต่เวลาก็ยังผ่านไป ไม่มีสิ่งใดที่ห้ามได้ หรือแม้แต่ย้อนกลับไปก็คงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว     “อ้าว  ลูน่า ตื่นแล้วเหรอ”     “หายไข้ทันพอดีเลย”     เพื่อนๆ ทัก เมื่อเห็นหน้าคนป่วยที่นอนซมทั้งวัน สีหน้าของเธอไม่ได้ดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย มันยังคงขาวซีดปราศจากสีเลือด ดวงตาสีดำนิ่งราบเรียบไม่มีประกาย มีเพียงรอยยิ้มลึกลับที่มุมปากเท่านั้น ทว่า..สาวลูกครึ่งงดงามขึ้นอย่างประหลาดจนเพื่อนร่วมคณะรู้สึกได้     “ลูน่า หายดีแล้วเหรอ” ดร. ฃเกรทเข้ามาถาม     “ ค่ะ”     “งั้นก็ดีแล้ว...”     “มาแล้วครับ โปรเฟสเซอร์” เสียงแมตต์แทรกขึ้นมา เขาหอบเอกสารกองใหญ่เดินตรงมาหาลูน่า     “ไหนว่าจะกลับไปไง”     แมตต์ยิ้มแหยๆ แทนคำตอบ เขาไม่กล้าปลีกตัวขอในเวลาที่ทุกคนกำลังยุ่งหรอก อย่างน้อยก็มีผลกับความรู้สึกของโปรเฟสเซอร์ ซึ่งผลกับเกรดด้วย ดร. เกรทมองหน้าทั้งคู่ไปมา      “อ้าว? ทำไมจะกลับบ้านล่ะ? คุณไม่สบายเหรอ แมตต์”     “เปล่าครับ เธอต่างหาก ผมเลยว่าจะขออนุญาตพาเธอไปส่งก่อนแล้วค่อยกลับมาช่วยงานได้ไหมครับ” ลูน่าขยับจะคัดค้าน แต่ยังไม่ได้พูดอะไรเสียงประตูห้องก็กระชากตัวปิดดังโครมโดยที่ไม่มีใครไปแตะต้อง ทุกคนหยุดหันมามองด้วยความตกใจ ความเงียบที่ครอบงำสร้างความหวาดหวั่นที่บางเบาดั่งเส้นผม อากาศในห้องหนาวเย็นขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นหนาวเหน็บ     เป๊าะ! เสียงแตกดังประทุขึ้นใกล้ตัวอีกครั้ง ทุกคนเหลียวมองกันเลิ่กลัก เสียงนั้นมาจากไหน อะไรแตก? เป๊าะ!! อีกครั้งที่ได้ยินเสียงชัดเจนทั้งหมดพร้อมใจกันหันไปมองที่มุมห้อง     ที่นั่น...รูปสลักศิลาของท่านเคานท์ผู้สูงศักดิ์!       **********************     ต่อตอนหน้าค่ะ        จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 55 03:46:49

ความคิดเห็นที่ 3 >////<  อ๊ายยยยย ต้องปิดตาอ่านอันบนสุด ไม่ไหวแล้วค่า... รูปสลักของท่านเคานท์.... หรือว่า... หรือว่า.... >< พูดไม่ออกบอกไม่ถูก (?) จากคุณ : XueYitan เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 55 18:35:48

ความคิดเห็นที่ 4 ท่านเคานท์ ฟื้นคืนชีพแล้ว จากคุณ : Hexi เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 55 20:11:59

ความคิดเห็นที่ 5 แบบนี้นางเอกจะกลายเป็นผีดูดเลือดแบบเต็มตัวเลยรึเปล่าคะ ท่าทางเหมือนจะยังไม่ค่อยรู้ตัวเองด้วยนะนั่น >< จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 21 ม.ค. 55 21:07:35

ความคิดเห็นที่ 6 O_o! อ่าว โดนดูดเลือดไปซะแล้ว!!! จากคุณ : จันทร์ฉายแสง (จันทร์ฉายแสง) เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 55 01:38:33

ความคิดเห็นที่ 7 ช่วงต้นของตอนนี้อ่านไปเขินไป ช่วงท้ายลุ้นระทึก รอติดตามต่อไป จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 19:56:07

ความคิดเห็นที่ 8 ตอนที่ 4 ค่ะ   http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11626784/W11626784.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 14:50:27