แรงอาฆาต..คำสัญญา " ปมรัก..รอยแค้น..ตอนที่ 2" (นิยายรักฆาตกรรม..ต่างแดน)

“ เก็บมันไว้ที่นี่ก่อน พรุ่งนี้ชั้นจะจัดการกับมันเอง..”
หญิงสาวใช้ปลายเท้าเขี่ยงูเห่าไร้วิญาณที่เสียบคาอยู่ที่ปลายคราดในมือเขา
อย่างไม่กลัวหรือขยะแขยงว่ารองเท้าบูทจะเปื้อนเลือด

“ส่วนนาย..ยังจะอยากทำงานอยู่ที่นี่อีกไหม? จะเปลี่ยนใจไหม..?”
เงยหน้าเอ่ยถามคนตัวสูงที่ยืนตรงหน้าห่างกันแค่ไม่กี่คืบ  สบตาเขาในแสงสลัว
“ ไม่..ผมไม่เปลี่ยนใจ”   เขาสบตาหล่อนกลับ  
และในความมืดสลัวนั้นต่างเห็นประกายกล้าในแววตาของกันและกันชัดเจน..


ตอนที่ 2 แรงอาฆาต..คำสัญญา

ในความเงียบ หญิงสาวปล่อยใจล่องลอยไปท่ามกลางความมืด ไกลออกไป  
ชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของดวงตาคมที่ส่องประกายความรักที่มีให้หล่อนเสมอมา  
ริมฝีปากหนาหยักเชิดที่หล่อนเคยสัมผัสอ่อนโยนลึกซึ้ง

ห้วงภวังค์ถูกเรียกกลับมาสู่วินาทีแห่งความเป็นจริง หล่อนรู้สึกได้ถึงดวงตาคู่ที่กำลังมองมา
ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่เขาแอบมองหล่อนจากฝั่งตรงข้าม หญิงสาวรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวบนใบหน้าตัวเอง
หล่อนขยับตัวเบาๆขับไล่ความรู้สึก..ประหม่า อึดอัด หรืออะไรก็แล้วแต่ที่รุมเร้าอยู่ภายใน
และมันก็ได้ผลเสียด้วย เมื่อเขาเองก็สะดุ้งเล็กน้อยเหมือนถูกปลุกเช่นกัน
ชายหนุ่มหันกลับมาสนใจกระดาษแผ่นใหญ่ตรงหน้าพร้อมๆกับที่ประมุขของบ้านเดินกลับจากห้องน้ำมานั่งที่เดิม
เขาอึกอักเล็กน้อย เมื่อถูกชายสูงวัยถามว่าดูแบบแปลนรั้วฟาร์มที่จะสร้างใหม่ไปถึงไหนแล้ว

ชิ..ไม่สนใจทำงาน  !! หญิงสาวอดขำในใจไม่ได้ เมื่อเห็นท่าทีขัดเขินของเขา  
หัวใจที่เคยเงียบเหงา ว่างเปล่ามาเกือบสามปีตั้งแต่ใครคนหนึ่งจากไป
แล้ววันนี้ คนตรงหน้าที่เข้ามาปรากฏตัวในนาทีนี้ มันจะเป็นไปได้อย่างไรกันที่เค้าจะกลับมา หรือว่า..

หญิงสาวถอนหายใจให้กับเรื่องทั้งหมดที่ได้เจอในวันนี้ รู้สึกเหนื่อยล้า
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะร้องไห้อย่างหนักหรือเพราะใช้สมองครุ่นคิดมากกว่าปกติ
หรือเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์กันแน่  เหมือนจะหมดพลังแต่ก็ต้องสะดุ้งสุดตัวอีกครั้ง

“ ฮี๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ !!!!!!!!!!!!!!!!! “
เสียงม้าร้องดังลั่นมาจากโรงนา มันร้องดังเหมือนตกใจ..!!!!
“โอลี่...!!” หญิงสาวดีดตัวลุกจากเก้าอี้ พร้อมทั้งพ่อและแมทธิว ก่อนที่จะเรียกไว้ทัน
เทย่าก็ผลุนผลันออกไปจากห้องโดยมีชายหนุ่มวิ่งตามออกไปติดๆ

หญิงสาวฝ่าความมืดสลัวออกจากบ้านอย่างรวดเร็ว  เธอวิ่งข้ามลานโล่งมายังโรงนาฝั่งตรงข้ามบ้าน ผลักประตูไม้
วิ่งเข้าไปด้านในสุดที่คอกม้าที่กั้นไว้ไม่ใหญ่นัก โอลี่ส่งเสียงฟืดฟาดทางจมูก
ส่ายหน้าสะบัดซ้ายขวาไปมาขึ้นลงสลับกันถี่ๆ  ซอยขาคู่หน้าและหลังเป็นระยะ
มันขยับถอยร่นไปจนสุดผนังอิฐ ที่พื้นกระจัดกระจายด้วยฟ่อนฟาง แสดงให้เห็นว่ามันได้วิ่งวนไปรอบๆคอกอย่างผิดปกติ !!

เร็วกว่าที่จะเปิดประตู เทย่ามุดลอดแนวรั้วคอกที่ตีด้วยไม้กั้นไว้ห่างๆเข้าไปถึงตัวมันอย่างรวดเร็ว  
หล่อนเรียกชื่อและโอบคอมันที่ยังส่ายสลับอย่างไม่มีทีท่าจะหยุดง่ายๆ ขาทั้งสี่ซอยถี่ขึ้นลง
หญิงสาวตบเบาๆและลูบคอด้านหลังกระซิบเรียกชื่อมันอยู่ข้างหู อย่างปลอบโยน มันส่ายหน้าช้าลงจนเกือบจะหยุด
แต่จมูกยังหายใจฟืดฟาดส่งเสียงเป็นระยะ อยู่พักใหญ่กว่าที่จะค่อยๆเงียบลง..

“มันคงตกใจอะไรแน่ๆค่ะพ่อ ไม่รู้ว่ามันเห็นอะไร?? “  เทย่าหันมาพูดกับพ่อที่วิ่งตามมาติดๆ
หยุดยืนเหนื่อยหายใจหอบถี่อยู่หน้าประตูคอก หล่อนรีบร้อนจนลืมไปเสียสนิทว่าตกใจวิ่งออกมาอย่างนี้
ถ้าพ่อวิ่งตามออกมาก็จะต้องเหนื่อยไปด้วย ไม่ทันได้บอกว่าให้พ่อรออยู่ในบ้าน ไม่ต้องออกมา
เสียงพ่อหายใจดังผิดปกติน่ากลัว  หล่อนจึงต้องตกใจไปกับพ่ออีกเป็นรอบสอง

“พ่อคะ ขอโทษค่ะ ลูกวิ่งออกมา ไม่ทันได้บอก พ่อไม่ต้องออกมาก็ได้  พ่อเป็นยังไงบ้างคะ?“    
หล่อนใจคอไม่ดีนัก เป็นห่วงอาการของพ่อ
ผละจากเจ้าโอลี่ที่ตอนนี้เงียบสงบลงแล้ว

“ไม่เป็นไรลูก พ่อไม่เป็นไร เหนื่อยนิดหน่อย พักเดี๋ยวก็หาย “
พ่อไขกุญแจเปิดประตูคอกอ้าไว้เสร็จก็โบกไม้โบกมือ เดินถอยออกไปนั่งลงกับที่พักเท้ารถแทร๊คเตอร์
ที่จอดอยู่ข้างประตูทางเข้าจากด้านหน้า หญิงสาวละล้าละลังหันกลับมองเจ้าโอลี่
เห็นมันยืนเงียบแต่ยังสะบัดปลายหางไปมาเบาๆ หล่อนรีบประคองพ่อให้นั่งลงด้วยความเป็นห่วง

“ จะเป็นไปได้มั้ยว่ามีสัตว์เลื้อยคลานอะไร ที่อาจเล็ดลอดเข้ามาได้..??”  ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงเครียด
เค้าวิ่งออกจากบ้านตามเทย่ามาติดๆ หลังจากที่หล่อนมุดรั้วกั้นคอกเข้ามา
เขาก็กระโดดข้ามประตูไม้เข้ามาในคอกอย่างรวดเร็วเช่นกัน  
แมทธิวเดินวนรอบๆ รองเท้าบูทหนังเตะตามฟ่อนฟางที่กระจุยกระจายไปทั่ว เหมือนจะสำรวจหาอะไรบางอย่าง

แค่สิ้นคำถามของเขา เสียงร้อง “โอ๊ย “ ดังลั่นออกมาจากรถแทร๊คเตอร์ที่พ่อนั่งอยู่
“พ่อ..!!.”       เทย่าหวีดร้องอีกครั้งแค่เสี้ยววินาทีที่หล่อนผละจากพ่อ จะเดินกลับมาหาเจ้าโอลี่
ก็ต้องตกใจสะดุ้งอีกครั้ง เมื่อหันกลับไปมองก็เห็นพ่อร้องลั่นมือซ้ายกุมหัวไหล่ขวาหน้าตาเหยเกบอกความเจ็บปวด

“พ่อ เป็นอะไรคะพ่อ”  เทย่าถลาเข้าไปหาพ่ออย่างรวดเร็ว ละล่ำละลักถามเสียงสั่น
หางตาตวัดเห็นเหมือนตัวอะไรเลื้อยหายไปทางหลังรถ
“งูลูก งูกัดหัวไหล่พ่อ “      พ่อกัดฟัน ฝ่ามือซ้ายกดตรงรอยเจ็บที่แน่ใจว่าใช่แน่ๆ
เป็นงูที่ตกลงมาจากล้อรถแทรคเตอร์ที่มีขนาดใหญ่สูงเกือบจะพ้นหัว
และเมื่อพ่อนั่งอยู่ระดับนี้จะต่ำกว่าขอบล้อด้านบนอยู่มาก

แมทธิววิ่งออกมาจากคอกม้าอย่างรวดเร็วในเสี้ยววินาที  เขาเห็นอะไรเลื้อยหายไปทางหลังรถเช่นกัน
ไวกว่าที่คิดเค้าคว้าคราดฟางที่จำได้ว่าเกี่ยวสุมฟางให้เจ้าโอลี่แล้ววางพิงไว้  
วิ่งหายตามมันเข้าไปหลังรถแทรคเตอร์อีกด้านหนึ่ง  
ในอึดใจเดียวเสียงเหล็กคราดตีกระแทกลงกับพื้นปูนหลายครั้งติดๆกัน และเงียบลงในที่สุด

หญิงสาวหัวใจกระตุกวูบ งู..อีกแล้วหรือ..!!!

พ่อแข็งใจลุกขึ้นยืน มือซ้ายยังขยุ้มแน่นอยู่ที่หัวไหล่ขวาเสื้อเชิ้ตผ้าหนาเปียกซึมด้วยเลือดที่ไหลออกมาจากปากแผล  
เดินอ้อมไปที่แมทธิวโดยมีเทย่าประคองอยู่ข้างๆ

ภาพตรงหน้าทำเอาสองพ่อลูกต้องตกใจและหันมองหน้าพร้อมๆกัน !!
งูเห่าตัวยาวใหญ่ถูกเสียบตายคาปลายซี่เหล็กคราดฟางแหลมคมน่ากลัว !!
แม่เบี้ยยังแผ่กว้าง ทั้งหัวและหางยังแกว่ง มันขยับกระตุกไปมาอยู่ครู่หนึ่งจนหยุดนิ่งไป

แต่ที่ประหลาดนั้น..คือเชือกผ้าสีแดงที่ผูกติดอยู่ที่คอเจ้างูเห่าตัวนี้

เทย่าหันมองหน้าพ่อที่ขบกรามจนเป็นสันนูน
พ่อไม่ได้มองตอบแต่สายตาของพ่อฉายแววกล้าเรืองรองในความสลัว
มองฝ่าความมืดออกไปนอกประตูโรงนาเห็นลำแสงไฟส่องวูบไหวอยู่บนที่สูงเหมือนใครจุดคบไฟอยู่บนหอคอยที่ห่างออกไป..!!

“เอ่อ นายท่าน รีบไปทำแผลดีกว่านะคะ เดี๋ยวชั้นพาไปเองค่ะ นะคะ ไปค่ะ”
มาร์กี้ที่มัวแต่ล๊อคประตูบ้านวิ่งตามมาสมทบเป็นคนสุดท้าย
มาทันจังหวะที่แมทธิวกำลังใช้คราดฟางปลายแหลมไล่ตะครุบแทงงูเห่าตัวนี้อยู่บนพื้นนั่นเอง  
และเช่นเดียวกับที่ทุกคนเห็น คือเชือกแดงที่ผูกมากับคอของมัน

หล่อนเห็นท่าไม่ดีจะรีบพานายไปทำแผลและจะได้ออกไปให้ไกลจากตรงนี้เสียก่อนน่าจะดีกว่า

“ ดีค่ะ พ่อกลับไปก่อนนะคะ เดี๋ยวลูกเสร็จทางนี้จะรีบกลับไป มาร์กี้พาพ่อกลับไปก่อนนะ ไปรีบไป”

แม้แสงไฟสลัวดวงเดียวจากโคมที่ห้อยลงมาจากหลังคาโรงนาจะส่องสว่างไม่มากนัก
แต่เทย่าก็เห็นได้ชัดเจนว่าพ่อหน้าซีดเผือดลง  เหงื่อเม็ดโตผุดเต็มหน้าผาก
เทย่าส่งพ่อเดินพ้นประตูไปพร้อมกับมาร์กี้คอยประคอง

หล่อนปล่อยมือพ่อออกไปในความมืดด้านนอก ฝ่ามือของพ่อเย็นเฉียบเสียจนน่ากลัว

“ คุณเทย่า..!! งูเห่า มาจากไหน..?? ทำไมมีเชือกแดงผูกคออยู่ด้วย?? “
แมทธิว หน้าเครียดเข้มขึ้น เค้าถามเทย่าอย่างต้องการคำตอบ
ชายหนุ่มยืนตัวเกร็งด้วยความโมโห มือซ้ายท้าวเอวส่วนมือขวากำด้ามคราดแน่นขึ้น
ปลายเหล็กแหลมทิ่มลงพื้นงูเห่าตัวโตแน่นิ่งไม่เคลื่อนไหว

“ ไม่รู้!! ฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ ? ฉันไม่รู้หรอกว่ามันมาจากไหน
แต่..รู้แค่ว่ามันไม่ใช่ตัวแรก และคุณ..ก็ระวังตัวด้วยล่ะ ถ้าคิดจะอยู่ที่นี่ ”
เทย่าตอบเสียงแข็งอย่างคนมีอารมณ์เช่นกัน

ถ้าชายหนุ่มเป็นคนโง่ เค้าคงไม่โมโหหัวเสียไปด้วย มันต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ
ที่งูตัวนี้จะหลงเข้ามาในนี้พร้อมกับเชือกแดงที่ผูกติดคอมา และยิ่งไปกว่านั้นมันไม่ใช่ตัวแรก..!!!
เค้ากระแทกคราดเหล็กลงกับพื้นปูนเสียงดัง  
หญิงสาวยืนกอดอกตัวตรง ใช้ความคิด ดวงตาเครียดขึ้งอย่างเอาเรื่องไม่แพ้กัน  

หล่อนก้มมองงูเห่าที่เหลือแต่ร่าง และรอยเลือดของมันที่หยดเป็นทางตามพื้นจากข้างรถแท็คเตอร์มาถึงตรงที่ยืนอยู่

“ เก็บมันไว้ที่นี่ก่อน พรุ่งนี้ชั้นจะจัดการกับมันเอง..”
หญิงสาวใช้ปลายเท้าเขี่ยงูเห่าไร้วิญาณที่เสียบคาอยู่ที่ปลายคราดในมือเขา
อย่างไม่กลัวหรือขยะแขยงว่ารองเท้าบูทจะเปื้อนเลือด
เสียงเข้มขึ้นอย่างที่เขาเองก็ไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากผู้หญิงที่เพิ่งผ่านการร้องไห้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

“ส่วนนาย..ยังจะอยากทำงานอยู่ที่นี่อีกไหม? จะเปลี่ยนใจไหม..?”
หญิงสาวหยุดเขี่ยงูด้วยปลายเท้า มือทั้งสองยังคงกอดอก
เงยหน้าเอ่ยถามคนตัวสูงที่ยินตรงหน้าห่างกันแค่ไม่กี่คืบ สบตาเขาในแสงสลัว

“ ไม่..ผมไม่เปลี่ยนใจ”  เขาตอบเสียงดังเกือบจะเป็นตวาด สบตาหล่อนกลับอย่าเอาเรื่อง
และในความมืดสลัวนั้นต่างเห็นประกายกล้าในแววตาของกันและกันชัดเจน

เทย่าเดินออกไปจากโรงนา ข้ามลานกว้างกลับไปบ้านที่ปลูกอยู่ฝั่งตรงข้าม
แมทธิวเดินออกมาส่งหญิงสาวแค่หน้าประตู แต่ด้วยสายตา เค้ามองตามหลังเงาตะคุ่มๆของเธอ
ส่งเธอจนเดินกลับถึงบ้าน เข้าบ้านปิดประตูอย่างปลอดภัย

เขามองออกไปรอบๆลานกว้าง ในความมืด แปลกที่..แต่ไม่มีอะไรน่ากลัวสำหรับเขาเลยแม้แต่น้อย
ถึงแม้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งเสียงปืนกับงูเห่าผูกเชือกแดงตัวนี้จะทำให้เค้าแน่ใจว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

เขาเดินกลับเข้ามาด้านในโรงนาอีกครั้ง ตั้งคราดพิงกับผนังปูนก่อนจะปิดประตูที่ทำจากไม้บานใหญ่สองบานเข้าด้วยกัน
แล้วเดินกลับไปห้องเล็กๆที่อยู่อีกมุมหนึ่งด้านตรงข้ามกับคอกม้า ที่จะเป็นห้องนอนของเขานับจากคืนนี้ไป
โดยไม่ลืมจะหยิบคราดฟางพิฆาตไปด้วย..

..............................................................................

ลมพัดกรรโชกอื้ออึงอยู่ด้านนอก  กระจกหน้าต่างบานเล็กข้างเตียงนอนม่านหน้าต่างถูกรูดไปรวมไว้ด้านหนึ่ง
ใต้แสงจันทร์สลัวข้างกระจกหน้าต่าง ห่างออกไป ต้นแอปเปิลกิ่งสะบัดไหวรุนแรง
เสียงแอปเปิลตกลงพื้นดินแห้งใต้ต้นตุบตับเป็นครูใหญ่กว่าจะหยุด

ชายหนุ่มนอนลืมตาบนเตียง แม้จะเก่า แต่ผ้าปูเตียง ผ้าห่ม และหมอนสองสามใบถูกใส่ปลอกใหม่
กลิ่นหอมนุ่มอุ่นน่าหลับสบาย

แต่เค้ายังตื่น ลืมตา และในหัวเต็มไปด้วยภาพต่างๆที่ผุดขึ้นมาสลับกัน

หญิงสาวผมยาวร่างบาง แต่กล้าแกร่งกว่าที่คิด..
แววตาสวยที่แวบแรกดูเอาเรื่อง ยามร้องไห้โศกเศร้าก็ยังสวยแม้จะรื้นด้วยน้ำตา
เวลาดุก็จริงจังเข้มแข็งเกินกว่าแววตาคู่สวยหวาน ที่ใครๆต่างมองเห็น

สลับกับภาพชายสูงอายุเคร่งขรึม และเข้มแข็งไม่ตระหนกแม้เสียงปืนจะดังอยู่ใกล้ๆ
เสียงหอบโยนฟังดูน่ากลัว กับใบหน้าซีดเผือดเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ

เขาเหลือบมองซากงูเห่าที่ปลายคราดที่หยิบเอามันมาพิงไว้ข้างประตูในห้องนอนด้วย
เกล็ดของมันยังส่งเงาประกายในความสลัว ดูน่าสะพรึงกลัวเหมือนอสูรร้ายแผ่รังสีอำมหิต
และผ้าสีแดงเข้มสีเดียวกันกับเลือดของมันที่ผูกติดคอมายังสะท้อนเงาไม่แพ้กัน..

เสียงปืนที่ยังดังก้องอยู่ในโสตประสาท ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ก่อนที่มโนต่างๆจะดับลงเพราะความเหนื่อยอ่อนจากงานที่กรำมาทั้งวันกับเข็มนาฬิกาที่บอกเวลาว่าผ่านไปแล้วค่อนคืน

ภาพสุดท้ายคือชายหนุ่มที่นอนนิ่งไม่ไหวติงใบหน้าซีดเผือดเหมือนกับหน้าของตัวเค้าเองค่อยๆห่างไป ห่างไป จนดับมืดลง..

.........................................................................................

ขอบคุณที่ติดตามเป็นกำลังใจให้คนเขียน และคอมเมนท์ค่ะ
อ่านต่อตอนที่ 3 วันพรุ่งนี้นะคะ ^^"

ตอนที่ 1 แรกรัก..ปมลวงhttp://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11604579/W11604579.html

ตอนที่ 3 อสรพิษลึกลับ  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11608769/W11608769.html

แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 55 16:27:17

แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 55 13:09:39

แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 55 12:36:07

แก้ไขเมื่อ 21 ม.ค. 55 12:31:59

จากคุณ	: ณัชชนม์
เขียนเมื่อ	: 21 ม.ค. 55 12:25:11