ความคิดเห็นที่ 1 กล้องจับมาที่ห้องเรียนม.๓/๓ เจี๊ยบและเพื่อนๆ กำลังเรียนวิชา สังคมศึกษา เรื่องประเทศของเรา คุณครูหนุ่มใหญ่กำลังบรรยายเรื่อง “กรุงเทพมหานคร” ครูถามขึ้นว่า “ไหน...ใครรู้บ้างว่า ประเทศไทยมีเมืองหลวงชื่อว่า กรุงเทพมหานคร ในปีพ.ศ.ไหนกัน?” ทุกคนนั่งเงียบ ครูส่ายหน้ากับความไม่กล้าแสดงออก ไม่กล้าถามกล้าตอบของนักเรียน “พวกเรามันก็เป็นซะอย่างนี้แหละน๊า...เด็กฝรั่งมังค่า เวลาเรียนกับครู จะกล้าถาม กล้าตอบ กล้าแสดงความคิดเห็น [ครูเดินไปมาระหว่างโต๊ะนักเรียน มองหน้าคนโน้นที คนนี้ที] แต่พวกเธอๆๆๆ เป็นเด็กไทยกลับอ้ำๆอึ้งๆ ไม่ค่อยจะกล้าตอบ [ครูเดินไปอยู่ตรงหน้าพริกและจ้องหน้าไอ้ฟันหลอ] แล้วมันจะไปสู้เด็กฝรั่งมันได้ยังไง ขืนพวกเธอมัวแต่กล้าๆ กลัวๆ [ก่อนจะเดินไปอยู่ตรงหน้าตี่และจ้องหน้าไอ้ตาตี่] ไม่กล้าแสดงออกแบบนี้ เดี๋ยวเราก็ได้เสียกรุงครั้งที่ ๓ กันหรอก [สุดท้ายครูเดินไปอยู่ตรงหน้ามาโนชและจ้องหน้าไอ้แว่น] เฮ้อ.. ครูว่าน่าจะมีคนรู้นะ...เอ้า มาโนชตอบคำถามครูสิ” มาโนชลุกขึ้นตอบอย่างฉะฉาน “ปีพ.ศ. 2515 ครับ” ครูดีดนิ้วเปาะ “นั่นประไร..รู้คำตอบแล้วทำไมอ้ำๆอึ้งๆ เอาไว้ เอาล่ะ แล้วใครรู้บ้างว่า กรุงเทพมหานคร มีชื่อเต็มๆ ว่าอะไร?” คราวนี้ทั้งแจ๊ค เจี๊ยบ บอย ตี่ พริก มาโนช และจอยต่างยกมือกันพรึ่บ จนครูหัวเราะฮึๆ “อื้อ..วงดนตรีหนุ่มสาวน้อย รู้คำตอบกันหมดทั้งวงเลยเหรอ...[ครูเดินไปหยุดตรงหน้าแจ๊ค และจ้องหน้าไอ้ยักษ์] กินเนสบุ๊คบันทึกไว้ว่ากทม.เป็นเมืองที่มีชื่อเต็มยาวที่สุดในโลกเอ้าไหน...พ่อหัวหน้าวง ลองตอบมาสิ” จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 55 21:46:33

ความคิดเห็นที่ 2 “...(แจ๊คทำท่านึก แล้วมีเสียงดนตรีเพลงกรุงเทพมหานครดังขึ้นมาในหัวของไอ้ยักษ์ [ดนตรีไตเติลเพลงกรุงเทพมหานคร] แจ๊คยิ้มหวานหมูก่อนตอบเป็นทำนองเพลงว่า)... ♫ กรุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินทร์ มหินทราอยุธยามหาดิลก ภพนพรัตน์ราชธานี บุรีรมย์อุดมราชนิเวศน์มหาสถาน อมรพิมานอวตารสถิต สักกะทัศติยะ วิษณุกรรมประสิทธิ์ ♫..ครับ” เพื่อนๆ ปรบมือกันเกรียว แจ๊คยิ้มอย่างภูมิใจ เพราะนานๆ จะได้เก่งกับเขาอย่างนี้สักที “อื้อ..ดีๆ นานๆ ธนิตจะตอบคำถามครูได้สักที คงเป็นเพราะอัสนี-วสันต์สินะ [ครูเดินไปข้างๆ แจ๊ค ก่อนกระซิบว่า] เวลาเรียนน่ะ สนใจให้มากๆ เหมือนร้องเพลงและตีกลองนะพ่อนะ..พ่อหัวหน้าวง” เพื่อนๆในห้องหัวเราะกันคิกคัก   ภาพจับมาที่ใบหน้าเจี๊ยบ เพราะขณะที่คนอื่นๆ กำลังขำกับเรื่องที่ครูพูดกับแจ๊ค เจี๊ยบกลับมองออกไปนอกหน้าต่างและใจลอย “ชีวิตของผม สมบูรณ์อยู่ได้ไม่กี่วัน แต่แล้ว ชีวิตของผมตอนนี้ก็ไม่มีน้อยหน่าอีกครั้ง.. นี่ก็สองอาทิตย์แล้วตั้งแต่น้อยหน่ากลับไปพร้อมกับพวกพี่ๆนักวอลเลย์บอล ผมอยากให้มีแข่งขันวอลเลย์บอลในเมืองเพชรตลอดทั้งปีจริงๆ ..หื้อ..น้อยหน่า ตอนนี้ เธอจะเป็นอย่างไรบ้างน๊า” ขณะที่เจี๊ยบกำลังเหม่อลอยไปนอกห้องเรียน ครูที่ยืนถามคำถามอยู่หน้าห้อง หันมาเห็นเจี๊ยบกำลังใจลอยอยู่พอดี จึงเดินมาที่โต๊ะของเจี๊ยบ จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 55 21:52:01

ความคิดเห็นที่ 3 “ชาลี...ประเทศไทยเปลี่ยนชื่อจาก ไซแอม หรือ สยาม มาเป็นประเทศไทย ในสมัยใด? และปีพ.ศ.ใด? [ครูมายืนอยู่หน้าโต๊ะเจี๊ยบ แต่เจี๊ยบยังเหม่อไม่รู้สึกตัว] ชาลี..นายชาลี [เจี๊ยบสะดุ้ง มาฟังครูพูด] ครูถามว่า ประเทศไทยเปลี่ยนชื่อจากสยาม มาเป็นประเทศไทย ในปีพ.ศ.ใด? [ครูส่ายหน้า]” “ (เจี๊ยบลุกขึ้นยืน แต่อ้ำอึ้ง ตอบไม่ได้ พอดีเห็นมาโนชที่นั่งอยู่ด้านหลังครู ทำมือว่า  สอง สี่ แปด สอง เลยตอบว่า) พ.ศ. ๒๔๘๒ ครับ” ครูหันมามองข้างหลัง มาโนชรีบหันไปนั่งตัวตรง ครูจึงหันกลับ “อื้อ..ก็ตอบได้นี่ เวลาเรียนน่ะ อย่าเหม่อสิ..ชาลี มีสมาธิหน่อย ปกติเธอก็ไม่เหลวไหลนี่ เอาล่ะๆ นั่งลงๆ”  ครูเดินมาที่หน้าชั้น “นี่ก็เทอมปลายแล้วนะ เดือนหน้าก็จะสอบปลายภาคแล้ว [ภาพจับไปที่จอยที่หันมามองเจี๊ยบ เป็นจอยที่รู้ว่าเจี๊ยบเหม่อลอยนึกถึงใครอยู่ จอยทำหน้าไม่สบายใจ เพราะทั้งเป็นห่วงเจี๊ยบและไม่ชอบใจอยู่ด้วย] ดังนั้น ช่วงนี้ครูขอให้ทุกคนมีสมาธิกับการเรียนมากๆ เรื่องอะไรที่มันค้างคาอยู่ในใจก็วางๆ มันไว้ก่อน นะครับทุกคน เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ก่อน ขอให้พวกเธออ่านหนังสือกันไปนะ เดี๋ยวครูติดประชุม [ครูมองไปที่แจ๊ค] ธนิต..ดูแลเพื่อนๆ ในห้อง ห้ามเดินกันเพ่นพ่านเด็ดขาด อ่านหนังสือไป เข้าใจไหมทุกคน”  “นักเรียนเคารพ” “ขอบคุณครับ(ค่ะ)คุณครู” ครูหนุ่มใหญ่เดินออกจากห้องไป แจ๊คหันมาพูดกับเจี๊ยบ “ดีนะที่ไอ้โนชมันรู้คำตอบ พักนี้มรึงเป็นอะไรไปวะไอ้เจี๊ยบ” แจ๊คถาม เจี๊ยบหลบตาแจ๊คสั่นหัวไม่ตอบ “ยัยผมเปีย” จอยเอ่ยขึ้น เหมือนตอบคำถามแทนเจี๊ยบไปในตัว จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 55 22:02:52

ความคิดเห็นที่ 4 “...(แจ๊คทำหน้างงในตอนแรก)..เอาะๆๆ อ๋อ...ที่แท้ มรึงก็ใจลอยออกไปนอกห้อง ไปหายัยนมใหญ่ แฟนเก่ามรึง สมัยเด็กๆ ฮะๆๆๆ” แจ๊คทำมือทำไม้ล้อเลียนเจี๊ยบเหมือนสมัยเด็กๆ (ในภาคแรก) แต่ดูเหมือนแจ๊คจะหัวเราะเก้ออยู่คนเดียว เพราะทุกคนในวงหนุ่มสาวน้อยล้วนจ้องมองมาที่แจ๊คอย่างไม่พอใจ โดยเฉพาะจอย! “ฮะๆๆ..ฮอ..ฮอ.. (ทำหน้าเจื่อนๆ พอรู้ว่าตัวเองเล่นมุขผิดที่ผิดเวลา แจ๊คจึงเดินเข้าไปโอบไหล่เพื่อน เหมือนเป็นการขอโทษเจี๊ยบไปในตัว)...เออ..ขอโทษว่ะ กูรู้จากจอยแล้วเรื่องน้อยหน่าน่ะ แต่เราก็ทำได้แค่เขียนจดหมายไปคุย เป็นกำลังใจให้น้อยหน่าเท่านั้นแหละ” คราวนี้เจ้าแจ๊คพูดจริงจัง เจี๊ยบเหล่ไปมองจอย หนุ่มน้อยรู้สึกว่า เพื่อนหญิงของตนคนนี้ใส่ใจเพื่อนๆในกลุ่มทุกคนจริงๆ โดยเฉพาะตน แทบไม่มีเรื่องอะไรที่เจี๊ยบจะปิดบังเธอได้เลย  จอยแทบจะรู้ใจเจี๊ยบไปเสียทุกเรื่อง “แจ๊ค..เออ..พูดถึงน้อยหน่าก็ดีละ กูอยากปรึกษามรึงและพวกเราด้วย น้อยหน่าเขียนจดหมายมาว่า ต้องตามแม่ไปเรียนในกรุงเทพว่ะ น้อยหน่าได้สิทธินักกีฬาจังหวัด..ไม่ต้องสอบเข้า มรึงว่ากูจะเข้าไปเรียนในกรุงเทพด้วยดีไหมวะ?” คำถามของเจี๊ยบเล่นเอาแก๊งซ่าทุกคนหันมามอง โดยเฉพาะจอยที่ทำหน้าช็อคเล็กน้อย สาวน้อยหน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด               {จบฉาก ๒๑} จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 55 22:07:00

ความคิดเห็นที่ 5 ฉากที่ ๒๒: รักสามเส้าเคล้าติวเข้ม สถานที่: ห้องซ้อมดนตรีของชมรมดนตรี ตัวแสดง: สมาชิกวงดนตรีหนุ่มสาวน้อย  ภาพจับไปที่ห้องซ้อมดนตรีที่ถูกเก็บอุปกรณ์ดนตรีไปกองอยู่ฝั่งหนึ่งของห้อง แล้วเอาโต๊ะเรียนมาวางตั้งไว้ 5-6 ตัวอย่างเป็นระเบียบ มีกระดานดำเล็กๆ ตั้งอยู่ตัวหนึ่ง มาโนชกำลังติวคณิตศาสตร์ให้เพื่อนๆ ในวงหนุ่มสาวน้อย กันอย่างขมักขะเม่น แต่ระหว่างติวเข้มนั้น แจ๊คก็ถามเจี๊ยบขึ้นมาดื้อๆ ว่า “เฮ้ย..ไอ้เจี๊ยบ มรึงจะไปเรียนกรุงเทพจริงๆ หรือว่ะ?” แจ๊คถาม “นั่นสิ...แล้วใครจะเล่นกีตาร์ ใครจะเล่นบาสฯ เล่นบอลกับพวกกูวะ” ตี่ถามมั่ง “เอาน่า..พวกมรึงก็รับสมัครสมาชิกเพิ่มอีกสักคนสองคนสิ กูเป็นห่วงน้อยหน่าว่ะ พ่อกับแม่แยกทางกัน มรึงไม่เห็น แม่กูบอกน้อยหน่าร้องไห้เกือบทั้งคืนเลย” เจี๊ยบเงยหน้ามาตอบ แต่ก็รีบก้มไปดูหนังสืออย่างขมักขะเม่นเช่นเดิม “แหม..เป็นห่วงเป็นใย เป็นห่วงก็เขียนจดหมายไปสิ ทำไมต้องตามไปเรียนถึงกรุงเทพด้วยวะ มรึงแอบชอบน้อยหน่าหรือปล่า....ว   กิ๊วๆๆๆ” พริกทำเสียงอ่อนเสียงหวาน แซวเจี๊ยบ “เฮ้ย...แค่เพื่อนกัน น้อยหน่ากับกูเคยอยู่บ้านติดกัน แค่เพื่อนสนิทๆ กันเท่านั้น” หนุ่มน้อยเฉไฉ แต่ในใจรู้สึกหวั่นไหวไม่น้อย จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 55 22:10:47

ความคิดเห็นที่ 6 บอยพูดแขวะถึงอาจารย์ใหญ่ใส่แว่นหนา “เออๆ เอาเหอะ...ว่าแต่มรึงจะไปสอบแข่งกับเขาไหวหรือว่ะ ไอ้โนชน่ะ ปล่อยแมร่งเหอะ มันเก่งเกินมนุษย์ ปล่อยมันไปเรียนกับไอ้พวกต่างดาวในกรุงเทพ ฮะๆๆ [ถึงตรงนี้มาโนชที่ยืนสอนเป็นคุณครูอยู่ที่หน้ากระดานดำทำหน้าไม่พอใจ เอามือเท้าสะเอวมองมาที่บอย]” “อ้าว...ไอ้บอย ไหงพูดเรื่องไอ้เจี๊ยบกะน้อยหน่าอยู่ดีๆ ถึงมาลงที่กูล่ะครับ?” มาโนชพูดขำๆ “ก็จริงนี่หว่า..มรึงง่ะ...เวลาส่องกระจกตอนเช้าไม่เคยเห็นมั่งหรือว่ะ เอ๊ะ...มนุษย์ต่างดาวที่ไหนมีตาโต้โต....[บอยทำมือเป็นดวงตาใหญ่ล้อเลียนแว่นอันโตของมาโนช] มายืนอยู่ในกระจก ฮะๆๆๆ” ทุกคนรวมทั้งมาโนชหัวเราะกับมุขของบอย ยกเว้น... “เขาอยากจะไปเรียนกรุงเทพ..ก็ปล่อยเขาไปเหอะ” อยู่ดีๆ จอยก็โพล่งออกมาเสียงดังด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ สาวน้อยหน้ามุ้ยอย่างยิ่ง ทุกคนต่างแปลกใจมองหน้ากันเลิกลั่ก ก่อนจะหันไปมองจอย แต่ก็ไม่มีใครกล้ามองเธอตรงๆ ดูทุกคนในวงจะเกรงใจสาวน้อยนักร้องนำ ผู้มากน้ำใจต่อทุกคนคนนี้กันทั้งนั้น โดยเฉพาะเจี๊ยบ เจี๊ยบหันไปมองจอย มีหรือหนุ่มน้อยจะไม่รู้บ้างเลยว่า จอยชอบพอตนเองอยู่ แต่เจี๊ยบรู้สึกกับจอยเหมือนเพื่อนคนหนึ่งในแก๊งซ่ามากกว่า “จอย..ยังไงซะ พวกเราก็คงต้องแยกกันไม่วันใดก็วันหนึ่ง พอจบม.ปลายเราก็ต้องสอบเข้ามหาลัย ต้องแยกย้ายกันไปเรียนตามที่เราชอบอยู่ดี นะจอยนะ” เจี๊ยบพยายามพูดอธิบายความเป็นไปในอนาคต ที่ฟังดูเย็นชาไม่น้อยสำหรับจอย “ยกเว้นกู...สงสัยกูจะเอ็นท์ไม่ติดแน่เลยว่ะ” แจ๊คพูดเสียงอ่อยๆ แฝงความเศร้าอยู่ลึกๆ จนทุกคนต่างหันมามองแจ๊คกันแทน   จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 55 22:14:20

ความคิดเห็นที่ 7 มาโนชที่ยืนอยู่หน้ากระดาน พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “เฮ้ย...ไอ้แจ๊ค คนสมองแล่นเรื่องกิจกรรมพิเศษอย่างมรึงน่ะ หาไม่ได้ง่ายๆ นะมรึง ใครจะไปรู้ว่าในอนาคต อาจเป็นมรึงที่ประสพความสำเร็จมากที่สุดในกลุ่มพวกเราก็ได้” หนุ่มน้อยพูดด้วยวิสัยทัศน์เกินตัวเด็กวัยเดียวกัน “จริงด้วยไอ้แจ๊ค ถึงสอบเข้ามหาลัยไม่ได้ มรึงก็เรียนมหาลัยเปิดทางไปรษณีย์กับกูได้นี่หว่า แม่กูบอกไม่ต้องไปเรียนมันหร้อก..ไอ้มหาลัย-มหาหลอกน่ะ สู้มาเรียน “วิชาเจ้าของตลาด” กับแม่กูเองไม่ได้” บอยพูดขำๆ แต่มาโนชกลับยังพูดแบบจริงจังต่อว่า “เห็นไหมล่ะแจ๊ค มหาลัยไม่ใช่คำตอบสำหรับทุกคนหรอก คนที่เข้าไปเรียนมหาลัยอันดับหนึ่งได้ ก็ไม่ได้แปลว่าจะต้องประสพความสำเร็จเสมอไป” ไอ้แว่นหนายังแสดงวิสัยทัศน์เกินเด็กในวัยเดียวกันอีกครั้ง ขณะที่ทุกคนกำลังทึ่งกับการแสดงปาฐกถาของมาโนช และคิดตามเจ้าแว่นหนานั้น จอยก็โพล่งขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยอีกครั้ง “ไม่รู้จะแย่งกันไปเรียนทำไม ไอ้กรุงเทพเนี่ย อยากไปก็เชิญไปเลย” ทุกคนมองหน้ากันเลิกลั่กอีกครั้ง บรรยากาศเริ่มมาคุ ทำเอาการโต้เถียง-สนทนาเรื่อง “มหาลัยคือคำตอบหรือเปล่า?” ของเพื่อนๆ ในกลุ่มเกือบจะวงแตก เป็นเจี๊ยบที่พยายามจะปลอบโยนจอยอีกครั้ง “หากเราต้องเข้าไปเรียนกรุงเทพจริงๆ เราจะเขียนจดหมายมาหาเธอกับเพื่อนๆ คนอื่นๆ บ่อยๆ นะจอยนะ” “ไม่เห็นดีเลย ไม่เห็นอยากอ่านเลย จดมง จดหมายอะไรของเธอ [ถึงตรงนี้จอยเริ่มพูดเสียงสั่นๆ ทำท่าจะร้องไห้ แล้วสาวน้อย ก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปเงียบๆ คนเดียว โดยที่ทุกคนต่างเห็นว่า จอยเดินเอามือกุมปากร้องไห้ออกไปอย่างเงียบๆ]” จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 55 22:20:03

ความคิดเห็นที่ 8 ทุกคนต่างถอนหายใจออกมา และมองมาที่เจี๊ยบ เจี๊ยบก็กระอักกระอ่อน ก่อนจะพูดว่า “กูใช่มะ..ต้นเหตุ” แจ๊คถอนหายใจอีกรอบ “ฮื้อ...เออ..มรึงน่ะแหละ ป่ะ..ไปดูสิ” แจ๊คบอกให้เจี๊ยบตามไป เจี๊ยบยังถาม “กะ..กูเหรอ...” เจี๊ยบทำหน้าเจื่อนๆ “เออ...มรึงน่ะแหละ ไอ้เจี๊ยบ จะมีใครอีกล่ะ” จริงๆ เจี๊ยบเองก็รู้สึกผิดอยู่แต่แรกแล้วเหมือนกัน แต่ยังรู้สึกเขินๆ เพื่อนในกลุ่ม แต่พอพูดแก้เขินแล้ว จึงเดินตามจอยออกมา “กูจะบ้าตาย...รักสามเส้า..เคล้าน้ำตา” พริกยังทำเสียงเล็กเสียงน้อยล้อเลียน จนโดนแจ๊คเบิร์ดกระโหลก “(โป๊ก) นี่..เพื่อนสองคนกำลังมีเรื่องกลุ้มใจ มรึงยังหนุกหนานนะไอ้พริก” “โอ้ย..กูเจ็บนะ (พริกเอามือลูบหัว) กูก็รู้ แต่ก็อดขำไอ้เจี๊ยบไม่ได้นี่หว่า อย่างว่าแหละเนอะ พ่อนักกีตาร์รูปหล่อ เฮอะๆๆ” “ยังๆ (แจ๊คชี้มือมาที่พริก) ยังไม่เลิก เดี๋ยวคราวนี้มีเตะ เดี๋ยวมีเตะ” แจ๊คพูดจริงจัง พริกต้องหยุดเพราะรู้ว่า คราวนี้ไอ้แจ๊คมันเอาจริง จนบอย และมาโนช หันมาขำไอ้พริกแทน {จบฉาก ๒๒} จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 55 22:23:53

ความคิดเห็นที่ 9 Be Continued http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11612039/W11612039.html#10 แก้ไขเมื่อ 23 ม.ค. 55 08:25:23 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 55 22:24:54

ความคิดเห็นที่ 10 จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 55 22:27:24

ความคิดเห็นที่ 11 แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 1-2) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11566400/W11566400.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 3-4) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11568763/W11568763.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 5-6) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11573000/W11573000.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 7-8) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11577934/W11577934.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 9-10) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11579967/W11579967.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 11-12) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11585754/W11585754.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 13-14) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11590360/W11590360.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 15-16) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11593381/W11593381.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 17-18) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11599167/W11599167.html แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 19-20) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11602985/W11602985.html จากคุณ : Younger Pat เขียนเมื่อ : 22 ม.ค. 55 22:28:55

ความคิดเห็นที่ 12 และแล้วก็เริ่มเรื่องราวของรักสามเส้าก็มารอให้เจี๊ยบแก้ปัญหา จากคุณ : นอนดูดาว (นอนดูดาว) เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 21:26:29