PANTIP.COM : W11611906 หัวใจก้นครัว ๕-๖-๗ (แก้ไขใหม่) [นิยาย]

ความคิดเห็นที่ 2

ทันทีสองทายาทลำดับสุดท้ายของวังสิราวรกาญจน์ หม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้าและหม่อมราชวงศ์เภาสวัสดิ์ เดินทางกลับมาจากการศึกษาต่อที่ประเทศสหรัฐอเมริกา พี่น้องที่มาจากชาติตระกูลอันสูงส่ง จบปริญญาโทจากเมืองไกล ย่อมเป็นที่ยอมรับของวงสังคมเมืองไทย ท่านชายศักดิ์และชายา รวมถึงพี่น้องคนอื่นๆ ต่างยินดีกับความสำเร็จครั้งนี้ งานเลี้ยงต้อนรับคนทั้งคู่จึงถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่

ทับทิม บอกให้พลอยพาเพื่อนที่โรงเรียนการเรือนมาช่วยงาน ซึ่งขณะนั้น พลอย อยู่ชั้นปีที่ สาม ซึ่งทับทิมที่วางแผนไว้ว่าเมื่อพลอยจบจากโรงเรียนการเรือนแล้ว จะให้หล่อนเข้าศึกษาต่อที่วิทยาลัยครูเกี่ยวกับพวกคหกรรม หลังจากนั้นพลอยจะทำงานอะไร ก็ตามแต่ใจของหล่อน เพราะทับทิมรอชื่นชมกับความสำเร็จที่ใกล้จะเป็นจริงนี้ อีกไม่นานเช่นกัน

วังสิราวรกาญจน์ ซึ่งแต่เดิมก็ใหญ่โตโอ่อ่า งดงามมาก แต่ในคืนนี้ คืนที่งานเลี้ยงต้อนรับ สองทายาทลำดับสุดท้าย ถูกจัดขึ้นนั้น ทำให้วังแห่งนี้ทวีความงดงามมากยิ่งขึ้น แลคล้ายกับปราสาทในนิทานฝรั่งก็ไม่ปาน

แสงไฟดวงเล็กดวงน้อย ถูกตกแต่งประดับไว้ตามต้นไม้ บ้างก็พาดเป็นสายยาวโยงไปทั่วสนามหญ้า ที่ตอนนี้เต็มไปด้วยโต๊ะเก้าอี้เข้าชุด เวทีขนาดใหญ่ตั้งขึ้นเพื่อรองรับการแสดงที่จะเกิดขึ้น ทั้งนาฏศิลป์ไทย และวงดนตรีสตริงที่มีชื่อเสียงในขณะนั้น ซุ้มอาหารนานาชนิดถูกจัดไว้เรียงรายรอบงาน รวมถึงเครื่องดื่มที่มีเสิร์ฟตลอดงานโดยบริกรจากโรงแรมห้าดาว

ทับทิมเป็นผู้รับผิดชอบในส่วนของอาหารทั้งหมด ลำพังคนในบ้านคงไม่พอ พลอยจึงอาสาชวนเพื่อนสนิทที่มีฝีมือดี มาจากโรงเรียนการเรือน เพื่อมาช่วยตามซุ้มอาหารต่างๆ

คืนนี้พลอยแต่งกายด้วยชุดไทยเรือนต้น เสื้อแขนกระบอกสามส่วนสีชมพูอ่อนเข้ากับกับลายริ้วของผ้านุ่ง ขับผิวขาวของสาวเชื้อสายจีนอย่างหล่อนให้ดูผุดผ่องท่ามกลางแสงไฟในงาน ผมแสกกลางที่ปกติปล่อยยาวสยาย ถูกรวบเป็นมวยและปักด้วยปิ่น เผยให้เห็นคอยาวระหงรับกับใบหน้ารูปไข่จิ้มพริ้มเพราราวกับดอกไม้แรกแย้ม

อาจจะเป็นเพราะพลอยได้นั่งประจำซุ้มที่ได้ชื่อว่าเป็นอาหารอันเลื่องชื่อของวังสิราวรกาญจน์แห่งนี้ก็เป็นได้ ซุ้มนี้ เป็นซุ้มขนมครกหน้าต่างๆ ทั้งคาวหวาน เป็นของเลื่องชื่อที่ใครที่มางานที่วังนี้จัดขึ้นเป็นต้องถามหากันทุกครั้ง แขกจึงมาแวะรับขนมครกกันมากมาย แม้ว่าจะมีนงเยาว์เพื่อนสนิทมาช่วยงานด้วยก็ตาม แต่พลอยก็ยังวุนวายอยู่กับการแคะขนมครกจนแทบไม่ได้เงยหน้าพบใครๆเลย

“ขนมครกหน้ากุ้งนี่ครบเครื่อง รสชาติกำลังดี ตัวแป้งก็กรอบนอกนุ่มใน หน้ากระฉีกก็หวานกำลังดี ฝีมือดีจริงๆ” เสียงทุ้มของชายหนุ่ม เอ่ยชมเข้าหูพลอย แต่ยังไม่ทันที่หล่อนจะตอบกลับคำชมนั้น นงเยาว์ที่นั่งอยู่ข้างๆก็ตอบแทนไปก่อน ตามประสาคนช่างพูด

“ถ้าชอบ... เชิญคุณผู้ชายลองรับ หน้าตาลเชื่อมกับหน้าไข่แมงดาแปลงไปชิมดูสิคะ รับรองไม่เคยมีที่ไหนทำแน่ๆนอกจากวังนี้เท่านั้นนะคะ” หญิงวัยรุ่นในชุดไทยสีเขียวอ่อน โฆษณาสรรพคุณด้วยเสียงอ่อนหวานเท่าที่เจ้าตัวจะดัดได้

“ขอโทษนะ เธอสองคน อาศัยอยู่ที่วังนี้หรือ?” ชายหนุ่มตรงหน้าซักต่อ พลอยรู้สึกผิดสังเกตจึงเงยหน้าขึ้นดู ยังไม่ทันที่จะขยับปากตอบ คนข้างๆก็ชิงตอบไปก่อนอีกเช่นกัน

“ดิฉัน ไม่ได้เป็นคนของวังนี้หรอกค่ะ แต่พลอย คนข้างๆนี่ต่างหากที่อยู่ที่วังนี้ พวกเราเป็นนักเรียนการเรือนค่ะ วันนี้พี่ทับทิม ที่เป็นนายห้องเครื่องของวังนี้ ให้พวกเรามาช่วยงานค่ะ”

บทสนทนาที่กำลังได้เรื่อง ถูกขัดขึ้นด้วยหญิงสาวในชุดราตรีสีแดงเพลิง หล่อนก้าวเข้ามาคล้องแขนชายหนุ่มในชุดสูทสีขาว ส่งเสียงแหลมเล็กจากปากที่ทาด้วยสีแดงเฉดเดียวกับชุด จนคนบริเวณรอบซุ้มนั้น ได้ยินกันทั่ว

“พี่ชายเภา มาซุ่มอยู่ที่นี่เอง เจนี่หาตัวตั้งนาน มากับเจนี่เถอะค่ะ เดี๋ยวเราจะต้องขึ้นเวทีไปขอบคุณแขกที่มาร่วมงานแล้วนะคะ”

ชายหนุ่มตรงหน้ามีท่าทีอึกอัก แสดงออกว่ารำคาญใจ เมื่อเห็นพลอยมองมาที่ตน เขายิ้มพยักหน้านิดหนึ่ง ก่อนที่จะเดินตามแรงลากของผู้หญิงปากแดงคนนั้น

“โก้เป็นบ้าเลย พลอย ผู้ชายอะไร ดูดีทุกกระเบียด เขาเป็นญาติกับคนในวังนี้เหรอ?”

นงเยาว์พูดออกมาตามนิสัยปากไวของหล่อน ทันทีที่ชายหนุ่มเดินจากไป

“นั่นแหละเจ้าของงานคืนนี้ รู้เอาไว้ด้วย อย่าพูด อย่าคิดไปเรื่อยนะเยาว์!” พลอยปรามเพื่อนสนิทที่กำลังมองตามชายหนุ่มที่กำลังเดินขึ้นไปบนเวทีอย่างตาละห้อย

ถึงแม้ว่าจะไม่เคยพบปะพูดคุยกัน แต่พลอยก็จำได้เป็นอย่างดีว่าชายหนุ่มตรงหน้าเมื่อสักครู่คือใคร ตั้งแต่เขากลับมาบรรดาสาวโสดในครัวต่างนำเอาเรื่องราวของ คุณชายเภา มาเป็นหัวข้อ เวลารวมตัวกันที่หลังบ้าน ส่วนใหญ่ก็จะเป็นการปลื้มในความโก้ ชื่นชมในความเก่ง หญิงสาวที่มักจะอยู่ช่วยงานในครัว ก็เลยได้รับรู้ความเคลื่อนไหวของชายหนุ่มเสมอๆ

นับตั้งแต่นั้นมา ถึงแม้ว่าพลอยยังคงยุ่งกับงานตรงหน้า แต่ทันทีที่รู้สึก หรือ เงยหน้าจากงานได้ หล่อนจะรู้ได้ว่า ชายหนุ่มคนโก้ของนงเยาว์ เหมือนรอจังหวะที่จะลอบมองหล่อนมาจากทุกๆที่ที่เขาอยู่เสมอ จนหญิงสาวเริ่มรู้สึกแปลกใจอย่างบอกไม่ถูก มีคำถามหลายอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นในหัวใจจนหวั่นไหว อย่างที่เจ้าตัวก็ไม่อาจควบคุมได้!

บรรยากาศในวังสิราวรกาญจน์กลับมาเป็นปกติ หลังจากงานเลี้ยงต้อนรับเสร็จสิ้นลง ทับทิมรับรู้เรื่องของคุณหญิงรัดเกล้าและคุณชายเภาสวัสดิ์ผ่านทางสาวๆในครัวที่ขึ้นไปรับใช้บนตึกใหญ่ ถึงอายุจะไม่มากนัก แต่ทุกคนก็ล้วนเกรงใจและให้ความเคารพในการวางตัวของหล่อน ด้วยความที่เป็นคนตั้งใจทำงาน ถือว่าทำย่อมดีกว่าพูด และนิสัยของหล่อนก็ไม่ใช่คนชอบพูดถึงคนอื่น ยิ่งอยู่ในตำแหน่งของหัวหน้าแม่ครัวของวังนี้ด้วยแล้ว หล่อนจึงเป็นผู้รับฟังเสียมากกว่า

อาหารทุกมื้อในวัง ทับทิมจะเป็นคนคิดและจัดสำรับด้วยตัวเองทั้งสิ้น ในแต่ละวันจะแจ้งรายการอาหารในแต่ละมื้อผ่านทางต้นห้องของท่านหญิง เว้นแต่จำเป็น มีเมนูพิเศษหรือจะต้องทำอาหารว่างเฉพาะอย่างเพื่อต้อนรับแขกคนสำคัญแล้ว ทับทิมจึงจะขึ้นไปรับคำสั่งโดยตรงจากท่านหญิงด้วยตนเอง

สองสามเดือนหลังมานี่ อาหารเย็นจะถูกจัดเป็นพิเศษ สำหรับต้อนรับคู่หมั้นของทั้งคุณหญิงรัดเกล้าและคุณชายเภา สำหรับคุณหญิงรัดเกล้า คู่หมั้นของเธอคือเพื่อนชายที่เรียนชั้นมหาวิทยาลัยมาด้วยกัน จบแล้วก็ไปเรียนต่อพร้อมกันจนกระทั่งกลับมา คาดว่าเร็วๆนี้คงจะมีงานวิวาห์เกิดขึ้นในวังแห่งนี้อีกเช่นกัน ฝ่ายชายเป็นคนมีฐานะการเงินดี มีชื่อเสียงในสังคม เป็นบุตรชายของนายพลท่านหนึ่ง แม้จะไม่มีเชื้อเจ้านายอย่างฝ่ายหญิง แต่ทางท่านชายและชายาก็ยอมรับในความรักของทั้งคู่

ส่วนคุณชายเภานั้น ทับทิมรู้เพียงว่าคู่หมั้นของชายหนุ่ม เป็นลูกสาวของรัฐมนตรีในกระทรวงที่ชายหนุ่มสังกัดอยู่ พบปะกันตอนที่ฝ่ายหญิงไปเรียนปริญญาโทที่อเมริกาเช่นกัน แต่ในสายตาของหล่อน กลับเห็นว่าคู่นี้คงจะยังไม่มีข่าวดีในเร็ววันนี้แน่ เพราะเมื่อทับทิมขึ้นไปรับใช้บนตึกใหญ่ ก็เห็นมีแต่ฝ่ายหญิงที่คอยพะเน้าพะนอเอาใจฝ่ายชาย ที่คอยแต่นิ่งและพยักพเยิดตามอย่างเสียไม่ได้เท่าใดนัก

แม้ว่าจะเป็นช่วงต้นของฤดูหนาวแล้ว แต่ก็ยังมีฝนตกลงมาอยู่บ้าง คืนนี้ทับทิมออกมานั่งคอยพลอยที่ออกไปฝึกงานที่โรงแรม พลอยบอกกับทับทิมว่าหล่อนใกล้จะเรียนจบชั้นปีที่สามแล้ว อาจจะกลับบ้านไม่เป็นเวลาบ้าง ซึ่งส่วนใหญ่ก็จะเป็นเวลาดึกเสียเป็นส่วนใหญ่

ปกติเมื่อพลอยกลับถึงบ้านทับทิมก็จะเข้านอนเรียบร้อยแล้ว เพื่อเตรียมตัวมาจัดอาหารใส่บาตรตอนเช้าให้กับท่านหญิง แต่คืนนี้หล่อนรู้สึกตาแข็งนอนไม่หลับ อีกทั้งฝนก็ตกหนัก รู้สึกเป็นห่วงน้องสาวจนต้องออกมานั่งรอที่ศาลาหน้าบ้าน

เมื่อพลอยเปิดประตูเล็กที่หน้าบ้านเข้ามาถึงศาลาที่ทับทิมรออยู่ หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว ด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าพี่สาวกำลังนั่งรอตนอยู่ พลอยกระชับกระเป๋าถือข้างลำตัวมากอดไว้ที่หน้าอก เพื่อให้ดูมีพิรุธน้อยที่สุด แล้วก้มหน้าก้มตาเดินเข้าไปหาผู้ที่นั่งรออยู่ในศาลา

“เป็นยังไงบ้าง เหนื่อยไหม ทำงานมาทั้งวัน” ทับทิมทักน้องสาวด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะมองสำรวจในตัวของพลอย แต่ก็รู้สึกผิดสังเกต จนอดทักออกมาไม่ได้ “แล้ว ทำไมตัวไม่เห็นเปียกเลย กลับมายังไง”

“เอ่อ...พอดี... พลอยขึ้นแท็กซี่มาจากที่โรงแรมเลยน่ะจ้ะ เห็นว่าฝนมันตกหนัก กลัวว่าจะไม่สบาย วันนี้ได้ทิปมาพอดี” พลอยตอบอย่างอึกอัก แต่ทับทิมไม่ทันได้สังเกตเท่าไหร่

“ก็ดีแล้ว ถ้าจำเป็นก็ขึ้นไปเถอะ รถแท็กซี่ แต่ระมัดระวังตัวด้วยแล้วกัน เป็นผู้หญิงกลับบ้านคนเดียวตอนดึกๆ พี่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถ้าเงินไม่พอจะขอเบิกเพิ่มก็ได้นะ ตั้งใจฝึกงานให้เสร็จเรียบร้อยก็แล้วกัน”ทับทิมสอนพลางส่งร่มอีกคันให้

พลอยแอบระบายหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อทับทิมกางร่มเดินนำเข้าบ้านไปก่อน เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงเรือนพัก หญิงสาวอดสะดุ้งไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงบีบแตรของรถที่อยู่หน้าบ้านดังแว่วมา พลอยมองพี่สาวตรงหน้าอย่างชั่งใจ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรกับเสียงนั้นเลย

ระยะหลังมานี่ ทับทิม รู้สึกแปลกๆกับท่าทีของคนในบ้าน เมื่อก่อนแม้ว่าจะจับกลุ่มคุยกันตามนิสัย เมื่อหล่อนเข้าไปห้องครัว ทุกคนก็จะยังไม่หยุดการสนทนานั้น แต่ด้วยความเกรงใจในการวางตัวของหล่อน ก็จะลดลีลาการเล่าเรื่องให้มันไม่ดูเกินจริงไปนัก

แต่ตอนนี้ ทันทีที่หล่อนเข้าไปในห้องครัว ทุกคนหยุดพูดคุย หันไปก้มหน้าก้มตาทำงานของตนเองต่อไปอย่างผิดปกติ

ทับทิมเองก็ไม่ใช่คนชอบฟังเรื่องของคนอื่นเท่าใดนัก จึงคิดในใจว่า ดีเสียอีกที่จะได้ทำงานเงียบๆ ไม่ต้องมาคอยเอ็ด คอยปรามให้บรรดาสาวๆลูกน้องของหล่อนสนใจงานมากกว่าสนใจคุย

“แม่ทับทิม ถ้าเสร็จงานในครัวแล้ว ตอนค่ำๆ หลังอาหารเย็นขึ้นไปพบท่านหญิง ที่ตึกใหญ่ด้วยนะ” คุณพร้อม ต้นห้องคนสนิทของท่านหญิง แวะมาบอกหล่อนในครัวด้วยตัวเอง

แต่เดิมทับทิม คิดว่าตนเองคงจะได้รับมอบหมายให้จัดงานเลี้ยง ตามที่เคยได้รับมอบหมายมาโดยตลอด จึงขึ้นไปรับคำสั่งด้วยความตั้งใจ

เมื่อขึ้นไปบนตึกใหญ่ ทับทิมคลานเข่าเข้าไปนั่งข้างๆเก้าอี้ชุดรับแขกแบบหลุยส์ ที่ในห้องนั้นตอนนี้ ประกอบไปด้วย ท่านชายศักดิ์ ท่านหญิง และคู่หมั้นของคุณชายเภา ข้างๆท่านหญิงผู้ที่นั่งบนพื้นที่ปูด้วยพรมคือคุณพร้อม ขณะนี้ทุกคนกำลังดูเคร่งเครียด

“นี่ใช่ไหมคะ ท่านลุง ท่านป้า พี่สาวของนังเด็กพลอยนั่น!” เสียงเล็กแหลม ที่บัดนี้สั่นเครือ ทั้งขึ้นจมูกจนบู้บี้ ยิ่งทำให้ไม่น่าฟังมากขึ้นไปกว่าปกติ

ทับทิม เงยหน้าขึ้นมองไปยังเจ้าของน้ำเสียงเหยีดหยาม จึงได้เห็นว่าใบหน้าที่เคยพบว่าตกแต่งด้วยเครื่องสำอางอย่างหนานั้น บัดนี้เปรอะเปื้อนไปด้วยร่องรอยของน้ำตา น้ำตาไหลหยดลงมา ดูเสแสร้งมากกว่าเศร้าโศก จากแววตาที่ดูเคียดแค้น หล่อนมองจิกมาทางทับทิมอย่างไม่ละสายตา

“มีคนเขามารายงานว่า ชายเภาตอนนี้ไปคบหากับ พลอย น้องสาวของแม่ทับทิม หลงใหลกันจนถึงขั้นมาขอถอนหมั้นกับคุณเจนจิรา เรื่องนี้เป็นความจริงหรือเปล่า?” ท่านหญิงถามเรียบๆ แต่เต็มไปด้วยความเคร่งเครียดในน้ำเสียง

“เอ่อ...” ทับทิมยังคงสับสน งุนงงกับเรื่องราวที่ได้ยินและสถานการณ์ที่ตนได้ประสบในตอนนี้
“หม่อมฉัน ไม่เคยทราบเรื่องที่ ท่านหญิงตรัสถามมาเลยมังคะ” ในใจหล่อนนึกค้าน จะเป็นไปได้อย่างไร ในเมื่อพลอยอยู่ในโอวาท อยู่สายตาของหล่อนมาตลอด นึกไม่ถึงว่าพลอยจะทำในเรื่องร้ายแรงตามที่โดนกล่าวหา

“โกหก! ถ้าแกไม่รู้เห็นเป็นใจ เด็กที่ไหนมันจะกล้า ถ้าลองผู้ใหญ่ไม่ให้ท้ายล่ะก็...ฮือๆๆๆ... ท่านลุง ท่านป้า เจนนี่ไม่ยอมนะคะ เรื่องนี้ต้องมีคนรับผิดชอบ ป๊ะป๋าของเจนนี่ บอกว่าอย่าให้ท่านต้องมาจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง ไม่งั้น พี่ชายเภา ต้องลำบากแน่!” เจนจิรายังคงส่งเสียงแหลมเล็ก ตีโพยตีพาย ฟูมฟายมากมาย จนดูหน้ารำคาญมากกว่าน่าเห็นใจ

ทับทิม ถูกซักอยู่พักใหญ่ จนทั้งท่านชายและท่านหญิง แน่ใจว่าหล่อนไม่ได้มีส่วนรับรู้กับเรื่องที่เกิดขึ้น จึงอนุญาตให้กลับไปที่เรือนพักได้ แต่ก็ไม่วายโดนเจนจิราประชดประชันไล่มาตามหลัง ก่อนที่ทับทิมจะทูลลาจากท่านชาย หล่อนจึงตัดสินใจเอ่ยรับรองในเรื่องที่เกิดขึ้นกับทุกฝ่ายเพื่อความสบายใจ

“หม่อมฉัน จะสอบถาม พลอย ให้ได้ความจริงที่กระจ่าง ทันทีที่ พลอยมาถึง หากเรื่องที่เกิดขึ้นนี้เป็นจริงตามที่โดนกล่าวหามา หม่อมฉันจะขอเป็นคนจัดการให้เรื่องนี้ให้จบสิ้นไป ด้วยตนเองมังคะ!”

ทับทิม นั่งใช้ความคิด ท่ามกลางความเงียบ อยู่คนเดียวในเรือนพัก ความมืดที่มีเพียงแสงไฟจากโคมที่เปิดจากส่วนกลาง ส่องลอดหน้าต่าง มารางๆ หล่อนนั่งนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนค่ำ ราวกับมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่…

เมื่อได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดจากท่านหญิงแล้ว หญิงสาวก็รู้สึก เหมือนคนโดนของแข็งทุบหัว จนมึนไปหมด ศีรษะปวดตึ้บ ด้วยความเครียด ความกังวล ต่างๆนานา มือไม้อ่อนแรง จนไม่รู้ว่าหล่อนเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน พาตัวเองกลับมาจากเรือนใหญ่ได้

ผู้หญิงที่มาจาก ครอบครัวคนปลูกผัก เฝ้าสวน ฐานะยากจน จะไปรักกับคนที่มีเชื้อสายอย่างหม่อมราชวงศ์ เภาสวัสดิ์ มันแทบไม่มีความเป็นไปได้เลย คนรอบข้างในสังคม จะยอมรับกับความรักของทั้งสองได้หรือ?... หล่อนจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรดี?

เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น พลอยเปิดประตูเข้ามา เมื่อเปิดไฟ เห็นทับทิมนั่งนิ่งอยู่ จึงเอ่ยทัก

"พี่ทับทิม นั่งอยู่มืดๆทำไมจ๊ะ?"

ไม่มีเสียงตอบรับ จากทับทิม ทันทีที่เห็นพลอย ความเครียด ความกังวลทั้งหมดก็ประดังประเด เข้ามา น้ำตาไหลพรูเป็นสาย ลงมาจากสองตา หล่อนทั้งอั้น ทั้งข่ม จนทุกส่วนของใบหน้า สั่นระริก ใบหน้าแดงจัดเป็นสีเข้ม

"พี่เป็นอะไร ร้องไห้ทำไมจ๊ะ?" พลอยตกใจ ต่อภาพของทับทิมที่ร้องไห้ตรงหน้า

ตั้งแต่มาอยู่ด้วยกัน เป็นเวลาหลายปี พลอยไม่เคยเห็นทับทิมร้องไห้เลยแม้แต่ครั้งเดียว ครั้งนี้ ไม่เพียงแต่ร้องไห้ แถมยังสะอึกสะอื้นอย่างหนัก คงเป็นเรื่องที่หนักหนาสาหัสแน่ ใจก็นึกถึงเรื่องของตนที่ก่อไว้ แต่ก็ยังทำใจดีสู้เสือ ถามทับทิมต่อ

"มีเรื่องอะไร ไม่สบายใจรึเปล่าจ๊ะ?"

ทับทิมเมินหน้าไม่มองพลอย กลั้นสะอื้น แล้วเค้นถามอย่างเหลืออด
"ทำอะไรแก่ใจไว้ล่ะ?"

พลอย ชาวูบไปทั้งตัว ตั้งแต่หัวจรดเท้า ความผิดที่ปกปิดไว้มานาน แล่นขึ้นมาจุกที่อก น้ำตาไหลหยดลงมา หล่อนก้มหน้าร้องไห้อย่างเงียบๆ ปราศจากเสียงสะอื้น

"พี่ไม่นึกเลยว่าคนที่รักและไว้ใจมากที่สุดจะทำให้พี่เสียน้ำตาได้..." ทับทิมเอ่ยด้วยน้ำเสียงตัดพ้ออย่างเย็นชา

พลอย ก้มลงกราบที่เท้าทั้งสองข้างของทับทิม หล่อนบอกกับทับทิม เมื่อเงยหน้าขึ้นมา

"ฉันผิดไปแล้วจ้ะ ถ้าสิ่งที่ฉันทำ มันทำให้พี่ทับทิมเป็นทุกข์ เสียใจ ถึงขั้นต้องเสียน้ำตาเพราะน้องคนนี้ ฉันก็จะไม่ทำอีกต่อไป แต่ฉันขอให้พี่ฟังฉันอธิบายสักหน่อยได้ไหมจ๊ะ..."

ทับทิม ยังคงเมินหน้าไม่หันไปมองพลอย พูดสวนออกไป อย่างเฉียบขาด ด้วยอารมณ์เสียใจที่รู้ว่าน้องสาวตนเองยอมรับว่าทำผิดจริงตามที่โดนกล่าวหา

อารมณ์เพียงชั่ววูบ ที่ทำให้ตนต้องเสียใจไปตลอดชีวิต!

"รู้ตัวก็ดีแล้ว อย่าแม้แต่จะคิด หยุดเรื่องนี้ไว้ก่อนที่มันจะสายมากไปกว่านี้!" พูดจบ ทับทิมก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง หันหน้าเข้าหาข้างฝา เพื่อยุติบทสนทนาระหว่างหล่อนและพลอย ในทันที

ทับทิมสำทับพลอยด้วยเสียงที่เย็นชาและเมินเฉย

"ปิดไฟซะ พี่อยากพักผ่อน!"

ท่าทีหมางเมินด้วยความโทมนัสของทับทิม ยิ่งทำให้เด็กสาวรู้สึกปวดร้าวไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ

จากคุณ : Awork

เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 03:30:53

ความคิดเห็นที่ 3

บทที่ ๗

ท่ามกลางความมืด ผู้หญิงสองวัยต่างยังคงนอนไม่หลับ...

ทับทิมนอนลืมตาใช้ความคิดเงียบๆ ซึ่งก็คงไม่พ้นการตั้งคำถามกับเรื่องราวที่หล่อนได้รับรู้มา ด้วยนิสัยที่จริงจัง ความเข้มงวด ต่อการดำเนินชีวิต ทำให้หล่อนเข้าข้างตัวเองว่า หล่อนตัดสินใจถูกแล้ว ถ้าพลอยไม่ไปวุ่นวายกับคุณชายเภาอีก ฝ่ายชายก็คงจะตัดใจได้ และหันกลับไปคบหากับคู่หมั้นของเขาเองตามเดิม

ส่วนพลอยที่กำลังจะเรียนจบ หล่อนจะส่งให้ไปอยู่กับพ่อแม่ที่อยุธยา สักพัก พอเรื่องวุ่นวายเหล่านี้คลี่คลายลง ค่อยให้กลับเข้ามาเรียนต่อ ตามที่ตั้งใจไว้ แต่คราวนี้ หล่อนคงจะต้องพลอยให้ไปอาศัยอยู่ที่หอพักข้างนอกแทน

ในขณะที่ พลอย ซึ่งนอนอยู่อีกเตียงหนึ่ง กำลังใช้ความคิดทบทวนถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างหล่อนกับหม่อมราชวงศ์เภาสวัสดิ์เช่นกัน แต่เป็นการทบทวนเพื่อตัดสินใจครั้งใหญ่ ที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตหล่อนไปตลอดกาล...

ความสัมพันธ์นี้เกิดขึ้นหลังจากงานเลี้ยงต้อนรับ ที่พลอยได้มีโอกาสพบกับคุณชายเภาสวัสดิ์ เป็นครั้งแรกนั่นเอง

... หลังจากนั้น ก่อนที่หล่อนจะออกไปฝึกงานตอนเช้า พลอยจะพบว่าคุณชายเภา มักมาแอบจอดรถเก๋งคันโก้ ดักรอพบหล่อนที่ป้ายรถเมล์ ทุกๆเช้า ในวันแรกๆ หล่อนก็ทำความเคารพชายหนุ่มตามมารยาท โดยไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลยแม้แต่น้อย

จนกระทั่งวันหนึ่ง เช้าวันนั้น หล่อนได้รับมอบหมายให้เป็นผู้เปิดห้องครัวของโรงแรมที่ หล่อนฝึกงานอยู่ เพราะฝนตกหนัก ทำให้ต้องหล่อนรอรถเมล์ ที่ติดขัด จนสายมาก

เมื่อรถเก๋งคันโก้จอดเทียบ คุณชายเภาลดกระจกลง บอกให้หล่อนขึ้นรถ ด้วยความจำเป็น หล่อนจึงจำยอมให้คุณชายเภาไปส่งที่โรงแรม และเย็นนั้นเมื่อพลอยออกจากโรงแรมมา ก็พบว่าคุณชายเภามารอรับตนอยู่แล้ว

นับตั้งแต่นั้นมาก็เหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันของทั้งสองไปโดยปริยาย ความประทับใจต่อความเป็นสุภาพบุรุษของชายหนุ่มผู้ที่เพียบพร้อมไปด้วยฐานะ เกียรติยศ และหน้าตา จึงทำให้สาวน้อยน่าตาน่ารักที่ไร้เดียงสาอย่างพลอย ตกหลุมรักได้ไม่ยาก

ด้วยความที่ทั้งคู่ รู้ว่าต่างก็มีสถานะทางสังคมที่ต่างกัน แต่ด้วยความรักที่ก่อตัวขึ้นอย่างแรงกล้า ทั้งสองจึงทำการตกลงกันไว้ ว่าจะปกปิดความสัมพันธ์นี้ให้เป็นความลับก่อน

คุณชายเภาให้สัญญากับพลอยว่า ทันทีที่ตนจัดการถอนหมั้นกับคู่หมั้นที่ผู้ใหญ่จัดหาให้เรียบร้อย จะเข้ามาขอพบกับทับทิม เพื่อขออนุญาตหมั้นพลอยไว้ก่อน และจะแต่งงานกันทันทีที่พลอยเรียนจบ

แต่แผนการที่ทั้งคู่วางไว้ คงไม่มีทางเป็นไปได้แน่ จากเหตุการณ์วันนี้ เมื่อพลอยเห็นทับทิมร้องไห้ หล่อนคงต้องตัดสินใจทำอะไรบางอย่างที่จะไม่ทำให้พี่สาวที่หล่อนรักต้องทุกข์ใจมากไปกว่านี้ แม้ว่า...เรื่องราวอาจจะบานปลายเกินกว่าที่ทับทิมคาดไว้แล้วก็ตาม!

ทับทิมลุกขึ้นมาทำหน้าที่ของตน ตามที่ได้ปฏิบัติเป็นประจำทุกวัน ด้วยความรู้สึกอิดโรย จากการร้องไห้อย่างหนักและการนอนไม่หลับ อีกทั้งยังคงขุ่นข้องใจในเรื่องระหว่างพลอยกับคุณชายเภาสวัสดิ์อยู่จึงไม่สนใจที่จะเรียกปลุกพลอย เหมือนที่เคยทำในทุกเช้า

ตามปกติ เมื่อจัดของใส่บาตรสำหรับท่านหญิง และดูแลอาหารเช้าสำหรับเรือนใหญ่เรียบร้อยแล้ว หล่อนจะกลับมาที่เรือนพัก เพื่อที่จะมารับประทานอาหารเช้ากับพลอย ก่อนจะออกไปฝึกงานหรือไปทำธุระ

แต่วันนี้ ทับทิมเลือกที่จะใช้เวลาไปกับการควบคุมเด็กรับใช้ ทำความสะอาดครัว แล้วจึงเลยไปจัดเตรียมอาหารกลางวันจนเสร็จเรียบร้อย หล่อนจึงกลับเข้าไปที่เรือนพัก

เรือนพักถูกจัดในสภาพเรียบร้อยเหมือนกับปกติ บนโต๊ะเขียนหนังสือที่พลอยมักจะใช้เวลาอ่านหนังสือและทำการบ้าน มีจดหมายวางอยู่ ทับทิมนิ่งอยู่อึดใจ ก่อนจะตัดสินใจเปิดอ่านดูข้อความในจดหมายนั้น

ถึง พี่ทับทิม

จากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ ทำให้พลอยได้รู้ว่าสิ่งที่พลอยทำนั้น มันมีผลกระทบต่อจิตใจของพี่ทับทิมมากเพียงไหน แม้ว่าความจริง มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่พี่ทับทิมได้ยินมาก็ตาม

แต่หากว่าพี่ทับทิมต้องการให้เรื่องนี้จบลงโดยเร็วที่สุด พลอยก็พร้อมจะทำตามความต้องการของพี่ เพราะอย่างไรก็ตามพี่ทับทิมคือคนที่พลอยรักและเคารพมากที่สุด นอกจากพ่อและแม่

ตลอดเวลาหลายปีที่พลอยเข้ามาอยู่ที่กรุงเทพ มีแต่พี่ทับทิมที่คอยดูแลและสั่งสอนพลอยมาอย่างยากลำบาก แต่การจะตัดใจจากใครสักคน มันยากเกินกว่าที่จะทำได้โดยทันที หากว่าพลอยยังคงต้องอยู่ในวังสิราวรกาญจน์แห่งนี้

พลอยขอไปอาศัยกับนงเยาว์สักพัก หากว่ามันจะทำให้เรื่องราวทางนี้ยุติลงได้ บางทีพลอยอาจจะหางานทำ และออกไปอาศัยอยู่ข้างนอกเลยก็ได้ ถ้ามีอะไรคืบหน้า พลอยจะติดต่อพี่ทับทิมอีกที

ขอเพียงให้พี่ยังคงรักและเอ็นดูน้องสาวคนนี้เหมือนเดิม แม้ว่าจะตัดสินใจบางอย่างผิดพลาดไปแล้ว

รักและเทิดทูนเสมอ
พลอย

ทับทิม ถอนหายใจอย่างเหนื่อยล้า เมื่ออ่านข้อความในจดหมายจบ

...ใจหนึ่งก็รู้สึกโล่งใจที่เรื่องนี้จบลงได้เร็ว…

แต่...อีกใจก็รู้สึกเป็นห่วงพลอยที่ไม่เคยไปอยู่ไหนตามลำพัง

เมื่อคิดไปคิดมา หล่อนก็หาคำตอบให้กับตนเองว่า ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามที่พลอยบอกไว้ ก็คงจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงนัก และอีกไม่นาน เรื่องทุกอย่างก็คงจะกลับมาเป็นปกติ รวมถึงเรื่องของหล่อนกับพลอยด้วยเช่นกัน

เด็กรับใช้ เดินนำจดหมายลงทะเบียน เข้ามาวางให้ที่โต๊ะอาหารกลางห้องครัว ทับทิมที่กำลังนั่งจักมะละกอสุกให้เป็นรูปใบไม้อยู่ มองเห็นชื่อของตนที่จ่าหน้าซอง จึงปล่อยให้เด็กรับใช้ทำแทน แล้วรีบหยิบจดหมายฉบับนั้น เดินมาเปิดอ่านที่เรือนพัก

ถึง พี่ทับทิม

ก่อนอื่นต้องขอโทษพี่ด้วยจ้ะ ที่พลอยเงียบหายไปนาน โดยไม่ได้ส่งข่าวมาให้ทราบเลย

เพราะตั้งแต่พลอยออกมาจากที่วัง แล้วไปอาศัยอยู่กับนงเยาว์นั้น ต่อมาไม่กี่สัปดาห์ นงเยาว์ก็ได้รับจดหมายจากทางบ้าน ให้กลับไปทำงานเป็นคุณครูที่บ้านเกิด จังหวัดเชียงใหม่

ตอนแรกนงเยาว์ก็ตั้งใจว่าจะกลับไปเพียงคนเดียว แต่พลอยมาคิดว่าถ้ายังอยู่ที่กรุงเทพ ยังไงก็อาจจะมีโอกาส ได้พบกับคุณชายเภาเข้าสักวันหนึ่งจนได้

พลอยจึงให้นงเยาว์จดหมายไปถามทางบ้านอีกครั้งหนึ่งว่า ที่โรงเรียนแห่งนั้นจะมีตำแหน่งงานว่างอีกบ้างไหม ซึ่งก็นับว่าเป็นโชคดี ที่ยังต้องการคุณครู คหกรรมเพิ่มอีก พลอยจึงตัดสินใจ เดินทางไปทำงานพร้อมกับนงเยาว์ ซึ่งทุกอย่างก็เรียบร้อยดี ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเลยจ้ะ

ตอนนี้พลอยเป็นคุณครูมาได้หนึ่งเทอมแล้วนะจ๊ะ ทางโรงเรียนมีบ้านพักให้อยู่ พลอยอาศัยอยู่กับนงเยาว์ แต่วันหยุดเสาร์อาทิตย์ นงเยาว์ก็จะกลับไปพักกับครอบครัวในตัวจังหวัด พลอยเลยรับสอนพิเศษเด็กนักเรียน พอให้หายเหงาและเพิ่มรายได้ไปในตัวด้วย ซึ่งจริงๆแล้วก็ไม่ต้องใช้จ่ายอะไร เพราะทางโรงเรียน มีข้าวปลาอาหารให้ทานครบทั้งสามมื้อ

พลอยจึงแบ่งเงินเดือนส่งกลับไปให้พ่อกับแม่ที่อยุธยาบ้าง และทุกอย่างก็เริ่มจะอยู่ตัวแล้ว พลอยจึงคิดว่าเป็นโอกาสดีที่จะแจ้งให้พี่ทับทิมทราบถึงข่าวคราวให้ได้รู้บ้าง เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง และหวังว่าพี่จะให้อภัยน้องสาวคนนี้แล้วบ้างนะจ๊ะ

รักและเทิดทูนเสมอ
พลอย

เมื่ออ่านจดหมายจบ ทับทิม ดูตราประทับบนจดหมาย จึงเห็นว่ามาจากจังหวัดเชียงใหม่

ตอนนี้พลอยต้องระหกระเหินไปอยู่ไกลถึงเมืองเหนือเชียวหรือ?....

ความรู้สึกห่วงใยในตัวน้องสาวเกิดขึ้น แม้ว่าในจดหมายเจ้าตัวจะยืนยันว่าสุขสบายดี แต่ในความเป็นพี่ ก็อดไม่ได้ที่จะอยากเห็นกับตาตนเองว่า เป็นจริงตามที่บอกมาหรือไม่ เพราะตั้งแต่วันที่พลอยตัดสินออกไปจากวังแห่งนี้ ทับทิมก็ทำวางเฉยกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ราวกับว่าไม่ได้มีส่วนรับรู้หรือเกี่ยวข้องกับการกระทำของพลอย วันต่อมาหลังจากนั้น คุณชายเภา มาขอพบกับทับทิมที่เรือนพัก เพื่อจะอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่หล่อนก็ไม่ได้เปิดโอกาสให้ชายหนุ่มเลย บอกเพียงแต่ว่าพลอยขออนุญาตไปพักกับเพื่อนข้างนอก และขอให้ชายหนุ่มตัดใจกับความสัมพันธ์ที่ไม่มีทางเป็นไปได้นี้เสีย เพื่อเห็นกับทุกๆฝ่าย

ต่อมาทับทิมก็ได้ทราบข่าวจากเด็กในบ้านที่จับกลุ่มพูดถึงว่า คุณชายเภาสวัสดิ์ เอาแต่ดื่มเหล้าเมามายและออกเที่ยวเตร่ จนต้องลาพักงานที่กระทรวง ในที่สุด หลายเดือนต่อมาก็ขอเดินทางกลับไปยังประเทศสหรัฐอเมริกาอีกครั้ง โดยมีคู่หมั้นสาวตามไปดูแลอยู่ไม่ห่าง

แม้ว่าท่านชายศักดิ์สิราและท่านหญิงจะไม่ได้เรียกทับทิมไปซักถามอะไรเพิ่มเติมอีก ตั้งแต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคราวนั้นแล้วก็ตาม แต่ทับทิมก็เลือกที่จะวางตัวห่างออกมา ในระยะที่ไกลกว่าเดิม หล่อนเลือกที่จะปฏิบัติตัวเป็นนายห้องเครื่องที่ดีเท่านั้น คอยเพียงแต่รับใช้และรับปฏิบัติตามคำสั่ง มากกว่าที่จะเข้าไปรับใช้รู้ใจอย่างใกล้ชิด ตามที่เคยเป็นมา ก่อนจะเกิดเรื่องของพลอย

ช่วงเวลานี้ วังสิราวรกาญจน์ มีบรรยากาศที่ครึกครื้นอีกครั้ง หลังจากที่คุณชายเภาสวัสดิ์เดินทางไปใช้ชีวิตที่ต่างประเทศ เป็นเวลากว่าสามปี เดินทางกลับมาเพื่อร่วมงานแต่งงานระหว่างหม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้าและนายทินกร นักธุรกิจหนุ่มที่เป็นคู่รักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนมหาวิทยาลัย

งานแต่งงานนี้ เป็นงานที่คนในแวดวงสังคม ต่างโจษจันถึงความยิ่งใหญ่ การที่สองตระกูลที่มีทั้งเกียรติยศและทรัพย์สินมากมายมหาศาล มารวมกันเป็นครอบครัวใหม่ พิธีการและการจัดงานล้วนแล้วแต่ถูกเตรียมการมาอย่างดี

ท่านชายและท่านหญิง ไม่ได้มีรับสั่งให้ทับทิม เข้ามาเกี่ยวข้องกับงานนี้มากนัก เพราะอาหารส่วนใหญ่ คุณหญิงรัดเกล้าต้องการอาหารฝรั่ง จึงได้มีโรงแรมระดับห้าดาวเข้ามาจัดการแทน หน้าที่ของหล่อนจึงแค่ดูแลอาหารการกินให้กับคนที่มาช่วยงาน ไม่ให้ขาดตกบกพร่องเพียงเท่านั้นเอง

ดังนั้นช่วงเวลาสำคัญของเจ้านายแห่งวังสิราวรกาญจน์ จึงผ่านไปอย่างรวดเร็ว งานหนักที่รอให้ทับทิมสะสางก็คือ การดูแลเก็บกวาด ถ้วยแก้วจานชามที่นำออกมาใช้ในงานเลี้ยง ซึ่งทั้งหมดล้วนเป็นของดีมีราคา หล่อนจึงจำเป็นที่จะต้องควบคุมดูแลทุกขั้นตอนด้วยตนเองทั้งสิ้น

ในตอนเช้า ขณะที่ทับทิมกำลังควบคุมเด็กรับใช้ จัดเก็บจานชามบรรจุลงในกล่องอย่างเข้มงวด เพื่อนำไปเก็บที่ห้องเก็บภาชนะตามเดิม

ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางเคร่งขรึม ก่อนเอ่ยว่า

“แม่ทับทิม ฉันขอคุยด้วยสักครู่สิ”

ทับทิม พยักหน้าให้บรรดาเด็กรับใช้ เป็นเชิงให้ออกไปจากห้องนั้นก่อน เมื่อปลอดคนดีแล้ว หล่อนจึงเดินนำชายหนุ่มไปนั่งยังเก้าอี้ที่ว่างอยู่

“คุณชาย มีอะไรให้ดิฉันรับใช้หรือคะ?” ทับทิมเอ่ยถามอย่างไม่อ้อมค้อม เพราะหล่อนไม่อยากจะใช้เวลาในการสนทนากับชายหนุ่มตรงหน้ามากนัก ความรู้สึกพิพักพิพ่วนใจยังคงหลงเหลืออยู่มาก แม้ว่าเวลาจะผ่านมานานหลายปีแล้วก็ตาม

“แม่ทับทิมได้ข่าวของพลอยบ้างไหม พลอยสบายดีหรือเปล่า?” คำถามธรรมดาถูกตั้งขึ้นมา โดยที่หล่อนเองก็ไม่รู้ว่าผู้ถามต้องการอะไรกันแน่

“ก็คงสบายดีมังคะ เพราะดิฉันเองก็ไม่ได้ทราบข่าวมานานแล้วเหมือนกัน แต่ก็ยังไม่เคยได้ยินว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับพลอย” ทับทิมตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เพราะหล่อนไม่อยากจะต่อความกับเขามากนัก

“แล้ว...พลอย มีใคร...หรือ...ข่าวอะไรที่น่ายินดีบ้างไหม?” คำถามง่ายๆแต่เภาสวัสดิ์ดูอึกอักจนผิดปกติ

ทับทิม เข้าใจว่า คุณชายเภา ยังคงจะตัดใจไม่ได้จากพลอย จึงถามเป็นการลองเชิง ว่าพลอยมีคู่ไปแล้วหรือยัง

ดังนั้น หากหล่อนยิ่งพูดไป ก็จะยิ่งทำให้ลำบากใจทั้งสองฝ่าย หล่อนจึงตัดสินใจตัดบทให้มันจบไปเสียโดยเร็วจะดีที่สุด

“ที่ดิฉันทราบก็ได้เรียนคุณชายไปแล้วจนหมด แต่ป่านนี้พลอยอาจจะเป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้วกระมังคะ”ทับทิมสังเกตว่า ชายหนุ่มมีสีหน้าสลดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนใจยาวออกมา แล้วบอกทับทิมราวกับต้องการจะสั่งลากับเรื่องราวในอดีตของตนที่ทำให้ทุกคนยุ่งยากใจ

“ถ้ามันเป็นอย่างที่แม่ทับทิมบอก ฉันก็ยินดีกับพลอยด้วย และอยากจะขอโทษแม่ทับทิม สำหรับความยุ่งยากที่ฉันก่อขึ้นมา ทั้งกับพลอยและแม่ทับทิมเอง กลับไปคราวนี้ คงจะอีกนานที่ฉันจะได้กลับมาที่ประเทศไทยอีก ขอให้ทุกเรื่องที่มันผ่านไปแล้ว จบลงตรงนี้ วันนี้ด้วยแล้วกัน” คุณชายเภายิ้มเศร้าๆออกมาอย่างจริงใจ เมื่อเห็นสีหน้าที่อ่อนโยนลงของทับทิมยิ้มน้อยๆ อย่างยอมรับในคำขอโทษนั้นเช่นกัน

ร้านอาหารในช่วงบ่าย ทำให้ผู้คนไม่ค่อยพลุกพล่านเหมือนกับเวลาเที่ยง ทับทิมเลือกที่จะออกมาทำธุระในช่วงเวลานี้เสมอ วันนี้เองก็เป็นเช่นเคย เพราะบางลำพู ไม่ไกลจากวังสิราวรกาญจน์เท่าใดนัก ทำให้หล่อนพอจะมีเวลาสักสองสามชัวโมง ที่พอจะสามารถใช้ทำธุระส่วนตัวได้ แล้วจึงค่อยกลับไปเตรียมอาหารมื้อค่ำ

เมื่อเช้าทับทิมได้รับโทรศัพท์จากนงเยาว์ ที่เข้ามาทำธุระที่กรุงเทพ ขอนัดพบหล่อนในช่วงบ่าย โดยทับทิมเป็นคนเลือกสถานที่นัดพบเอง

เมื่อทับทิมเข้ามาในร้าน หล่อนมองหาโต๊ะที่นงเยาว์นั่งรออยู่ ซึ่งขณะนี้อีกฝ่ายกำลังมองมาที่หล่อนเช่นกัน นงเยาว์ลุกขึ้นมาทำความเคารพ ด้วยท่าทีเซื่องซึมเหมือนคนกำลังโศกเศร้า

วันนี้หญิงสาวแต่งกายด้วยเสื้อแขนยาวสีขาวกับกระโปรงสีดำ มีสีหน้าอมทุกข์จนทับทิมสังเกตเห็นได้ชัด เก้าอี้ข้างๆมีเด็กชายหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู ตากลมโตใสแจ๋ว ผมหวีเรียบแปล้ ใส่เสื้อยืดสีขาวเช่นกัน

“ไม่ได้เจอกันหลายปี พี่ทับทิมไม่เปลี่ยนเลยสักนิดนะคะ” นงเยาว์ทักทายหล่อนด้วยน้ำเสียงเศร้า ผิดปกติกว่าที่คนคุ้นเคยไม่ได้พบกันหลายปี ควรจะเอ่ย

“เธอเองก็ไม่เปลี่ยนเหมือนกัน แล้ววันนี้ทำไมถึงอยากพบพี่ให้ได้ล่ะ มีธุระอะไรสำคัญมากรึเปล่าจ๊ะ?” ทับทิมถามอย่างไม่อ้อมค้อม เพราะเกิดสังหรณ์ในใจว่า การนัดพบวันนี้ ต้องมีเรื่องไม่ธรรมดาแน่

“เอ่อ... หนูภัทร ไหว้คุณป้าสิจ๊ะ นี่ป้าทับทิมของหนูไงจ๊ะ” นงเยาว์อึกอักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะบอกให้เด็กชายข้างกาย ทำความเคารพทับทิม

“หวัดดี คับ คุณป้าทับทิม” เด็กชายยกมือไหว้ทับทิม อย่างว่าง่าย แต่แล้วก็กลับ ไปนั่งนิ่งมองเหม่อออกไปมองรถราที่วิ่งไปมาที่ถนนนอกร้านต่อไป โดยไม่สนใจในตัวนางอีกต่อไป

“นี่ลูกเธอเหรอจ๊ะ? แม่เยาว์ แต่งงานแต่งการไปเมื่อไหร่กันล่ะ พี่ไม่ยักรู้บ้างเลย”

ทับทิมเอ่ยขึ้นมา ด้วยความประหลาดใจ เพราะเท่าที่คะเนด้วยสายตาแล้ว เด็กชายตรงหน้า อายุไม่น่าจะต่ำกว่าห้าขวบ หล่อนไม่ได้พบกับนงเยาว์มาแล้วสองปี ก็จริง แต่ตอนที่พบก็ไม่มีวี่แววของความเป็นแม่คน หรือแม้กระทั่งในตอนนี้เองก็ตาม
นงเยาว์ ทำหน้าลำบากใจอยู่ครู่หนึ่ง หล่อนไม่รู้จะบอกทับทิมอย่างไรดี แต่เมื่อมองเห็นสายตาประหลาดใจของอีกฝ่าย จึงกลั้นใจบอกความจริงออกไป ก่อนที่ความตั้งใจในตอนต้นจะหมดลงไปเพราะความสงสาร

“นี่... ลูกชายของ...พลอย ค่ะ พี่ทับทิม” หญิงสาว เล่าเรื่องด้วยเสียงที่สั่นเครือ ก่อนจะรีบเล่าเรื่องราวต่อ ในขณะที่อีกฝ่ายยังคงตกใจกับเรื่องที่ได้ยิน

“หนูภัทร เป็นลูกชายของพลอยค่ะ ตอนนี้แกอายุได้ ห้าขวบแล้ว พลอยให้เข้าเรียนที่โรงเรียนที่หนูกับพลอยสอนอยู่”

“แล้ว... พลอยล่ะ พลอยไปไหน?” ทับทิมครางออกมาเหมือนคนที่ตกอยู่ในภวังค์

นงเยาว์ปาดน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นสาย หล่อนพยายามกลั้นเสียงไว้ ไม่ให้ปล่อยโฮออกมา แต่ก็อดที่จะสะอึกสะอื้นไปทั้งตัวไม่ได้ ก่อนจะ ละล่ำละลักบอกทับทิมว่า

“พลอย... พลอย ตายแล้วค่ะ! พี่ทับทิม...ฮือๆๆ”

“ไม่จริง! ไม่จริง! แม่เยาว์ เธออย่ามาล้อเล่นกันแบบนี้ โบราณเขาถือกันนะ เรื่องเป็นเรื่องตาย” ทับทิมพร่ำเพ้ออย่างสิ้นสติ ไม่เชื่อหูตัวเอง ในสิ่งที่ได้ยินจากปากของนงเยาว์

“หนูไม่ได้ล้อพี่ทับทิมเล่นนะคะ พลอยตายแล้วจริงๆ” นงเยาว์ ตัดสินใจรวบรวมสติ เล่าเรื่องของพลอย ตามที่หล่อนตั้งใจนำข่าวมาบอกแก่ทับทิม

“อาทิตย์ที่แล้วที่บ้านพักครูเกิดไฟไหม้ หนูภัทรติดอยู่ในนั้น พลอยกับหนู ไปสอนพิเศษกัน ทันทีที่รู้เรื่องพลอยก็เข้าไปช่วยหนูภัทรออกมา แต่พลอยก็วิ่งเข้าไปในนั้นอีก บอกว่าจะเข้าไปเอาของสำคัญ แล้ว... พลอยก็.... พลอยก็ไม่ได้ออกมาอีกเลย...ฮือๆๆๆ” นงเยาว์เล่าไปร้องไห้ไป แต่หล่อนก็ไม่ได้ฟูมฟายเสียงดังจนเป็นที่สังเกตของคนในร้าน

ทับทิมนั่งนิ่ง เหมือนหุ่นที่ไร้วิญญาณ มีเพียงน้ำตาที่ไหลลงมาเพียงเท่านั้นที่แสดงถึงความมีชีวิต หล่อนยังนิ่งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะซักถามนงเยาว์ต่อ
“แล้วพี่จะต้องทำยังไงต่อไป พี่จะทำยังไงดีล่ะแม่เยาว์...” ทับทิมคราง น้ำตายังไหลเรื่อยๆลงมา มือไม้อ่อน อย่างคนหมดเรี่ยวแรง เวลานี้หล่อนไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไปดีแล้ว กับชีวิตที่เหลืออยู่ต่อจากนี้

“ที่หนูมาวันนี้ ก็เพราะเรื่องของหนูภัทรนี่ละค่ะ ตั้งแต่พลอยตาย แกก็เงียบก็ซึมไปไม่เหมือนเคย ปกติแกเป็นเด็กร่าเริง ทุกวันนี้เอาแต่เหม่อลอย หนูพาไปหาหมอที่เชียงใหม่ หมอบอกว่าแกคงช็อคกับเหตุการณ์ที่เจอ…

วันก่อนหนูพาแกเดินผ่านร้านขายอาหาร แกเห็นพ่อค้าทำไฟลุก แกก็ยืนนิ่ง ตัวแข็ง น้ำตาไหล หนูจนปัญญาที่จะรักษา แต่ก็ยังมีโอกาสรักษาให้หายได้ หมอแนะนำว่าถ้าหากว่าแกได้อยู่ใกล้ชิดกับคนในครอบครัวหรือคนสนิท ที่คอยให้ความรักความอบอุ่น แกคงจะหายดีขึ้นในสักวัน ซึ่งก็คงต้องขึ้นอยู่กับพี่ทับทิมแล้วละค่ะ เพราะพี่เป็นญาติที่เหลือคนเดียวของหนูภัทรในตอนนี้”

ทับทิม มองเด็กชายตรงหน้าอย่างพิจารณาอีกครั้ง หนูภัทรมีเค้าโครงหน้าคมเข้มที่ละม้ายคล้ายกับหม่อมราชวงศ์เภาสวัสดิ์อยู่มาก ยิ่งเปรียบเทียบกับรูปถ่ายในวัยเด็กแล้ว ราวกับถอดออกมาจากพิมพ์เดียวกัน แต่หนูภัทรได้ผิวขาวอย่างคนเชื้อสายจีนตามพลอย ถ้าแกยิ้มแย้มแจ่มใสสมวัยที่ควรเป็น คงจะเป็นที่รักของทุกๆคนได้ไม่ยาก ไม่ควรที่จะมีสภาพเหม่อลอยคล้ายตุ๊กตาไร้ชีวิตอยู่อย่างนี้

ในที่สุด ทับทิมก็ตัดสินใจได้ในทันทีว่า ชีวิตที่เหลือต่อแต่นี้ หล่อนจะขอดูแลและให้ความรักกับเด็กชายตรงหน้า เพื่อทดแทนในสิ่งที่หล่อนได้ทำให้พลอยน้องสาวที่หล่อนรักต้องจากไป หล่อนให้สัญญากับตัวเองว่าต่อจากนี้ไปจะไม่เอาทิฐิ มาเป็นสิ่งที่ทำร้ายคนที่หล่อนรักอีกต่อไป

ทับทิมขอให้นงเยาว์อยู่ดูแลเด็กชายภัทรต่อ สักสามสี่วัน เพื่อให้หล่อนได้ไปสะสางธุระที่วังสิราวรกาญจน์ให้เสร็จสิ้นเรียบร้อย ทับทิมจะไปขอลาออกจากงานที่วัง

ความที่เป็นคนอดออมหมั่นเก็บหอมรอมริบมาโดยตลอด จึงทำให้หล่อนพอจะมีเงินเก็บอยู่ก้อนหนึ่ง หล่อนตั้งใจว่าจะออกมาดูแลและพาหนูภัทรไปรักษาสภาพจิตใจจนกว่าจะหายดี จากนั้นค่อยหางานทำ อาจจะค้าขายหรือรับจ้างอะไรก็ได้ พอให้ทั้งสองคนป้าหลานไม่อดตาย และสามารถส่งเสียหลานชายเล่าเรียนไปจนสูงที่สุดตามที่เขาปรารถนา

ก่อนจะจากกัน ทับทิมคุกเข่าลงตรงหน้าเด็กชายภัทร หล่อนดึงหนูภัทรเข้ามากอดทั้งน้ำตา ลูบหน้าลูบหัวอย่างแผ่วเบา ราวกับจงใจจะให้สัมผัสนั้นส่งไปถึงพลอยที่อยู่แสนไกล เมื่อเด็กชายภัทรกอดตอบ ใบหน้าน้อยๆซุกเข้ามาซบ สองป้าหลานรับรู้ได้ถึงความผูกพันทางสายเลือดอันแน่นหนาที่ถ่ายทอดทางสัมผัสนี้ แม้ว่าจะไม่เคยได้พบกันมาก่อนแม้แต่ครั้งเดียวเลยก็ตาม

จากคุณ : Awork

เขียนเมื่อ : 23 ม.ค. 55 03:46:53