เจี๊ยบรู้สึกสงสารจอยขึ้นมาจับใจ ภายใต้แสงสลัวๆ ของดาวนับพัน เจี๊ยบเหมือนคนเดินละเมอเข้าไปยืนเกือบจะติดตัวจอย หนุ่มน้อยเอื้อมมือไปคิดจะโอบจอยด้วยความรัก เหมือนที่ตนเองเคยโอบไหล่น้อยหน่า
แต่แล้ว เจี๊ยบกลับผงะมือที่กำลังจะเอื้อมไป ไม่รู้เพราะสาเหตุใด เจี๊ยบจึงรู้สึกประหม่าที่จะโอบไหล่เพื่อนหญิงคนนี้ ทั้งที่ก็เป็นเพื่อนกันเหมือนน้อยหน่า บางทีความสนิทสนมตั้งแต่หนุ่มน้อยจำความได้ ทำให้เจี๊ยบและน้อยหน่ามีอะไรพิเศษมากกว่าเพื่อนธรรมดา เจี๊ยบจึงไม่รู้สึกอะไรที่จะโอบไหล่ของยัยผมเปียที่เล่นหัวด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก เพื่อปลอบเพื่อนสนิทด้วยความสงสาร แต่กับจอย...แม้เจี๊ยบอยากจะทำแบบเดียวกัน แต่แล้วหนุ่มน้อยกลับรู้สึกแปลกๆ จนต้องเลิกล้มความตั้งใจ
[ช็อตนี้ต้องจัดฉากและแสงให้โรแมนติก และซึ้งสุดๆ และใช้เพลงชื่อ หาคนร่วมฝัน ของวง สาว สาว สาว มาใช้ประกอบฉาก ♫ กลางแสงเทียนริบหรี่ มืดมิดไปทุกที่ ค่ำคืนนี้ดาวเกลื่อนฟากฟ้าไกล มอง มองดูฟ้าหม่น คิดถึงคนเคยชิดใกล้ ก่อนเคยร่วมปล่อยใจ ไปกับฝันด้วยกันสองเรา ...♫]
เจี๊ยบใช้คำพูดปลอบจอยแทนว่า หากเราไปเรียนกรุงเทพจริงๆ เราจะเขียนจดหมายมาหาเธอทุกอาทิตย์เลยดีไม๊...จอย? เจี๊ยบพูดต่อว่า เราคงเหงาเหมือนกันที่ต้องจากเธอและเพื่อนๆ ในวงฯไป
เธอคงไม่เหงาหรอกเจี๊ยบ ยังไงเธอก็ไปเรียนกับน้อยหน่า สาวน้อยมองเจี๊ยบอย่างค้อนๆ
เจี๊ยบต้องค่อยๆ พูดอธิบาย มันไม่เหมือนกันจอย น้อยหน่าน่ะเป็นเพื่อนสนิทของเราที่มีบ้านอยู่ใกล้กัน แต่เราก็ยังมีเพื่อนคนอื่นอีก ทั้ง แจ๊ค พริก บอย ตี่ แล้วก็..แล้วก็ เธอ..จอย เราคงคิดถึงเธอและเพื่อนๆ
เราก็คงคิดถึงเธอเจี๊ยบ...ไม่ไปไม่ได้เหรอ จอยพูดเสียงเศร้า
สองหนุ่มสาวน้อยต่างจ้องมองกันและกัน ก่อนจะหันไปมองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาราเป็นพันเป็นหมื่นดวงแทนอย่างเขินๆ และเป็นครั้งแรกในชีวิตที่เจี๊ยบรู้สึกเขินเพื่อนผู้หญิงจนเขาถึงกับหน้าแดง (ดีที่มันมืดสลัวๆ จอยมองไม่เห็น)
♫ ...ว่าสักวัน จะช่วยกันนับดวงดาว เราจะบอกความกับฟ้าสีครามว่า เราสองจะปองรักอยู่ มิรู้วันแหนงหน่าย ดั่งดาวคู่ฟ้าไกลไม่คลายรัก วันนี้กลับมีฉันเหม่อ เพ้อละเมอฝันใฝ่ อยู่เดียวเปลี่ยวใจ ไม่เห็นใครร่วมฝัน ♫]
{จบฉาก ๒๓}
แฟนฉัน ๒: จากความทรงจำในลิ้นชัก (ตอนที่ 23-24)
