เพลงดวงดาว ตอนที่ 18

ไอรอนบีบขมับตัวเองแน่น 'มันจะอะไรกันนักกันหนา' อาการปวดหัวดูเหมือนจะเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม ตอนนี้มันปวดราวกับว่าลูกตาทั้งสองข้างจะถูกดันให้หลุดกระเด็นออกมา

“...ท่านคะ”

“มีอะไรอีกล่ะ”

เธอตวาดเสียงดัง พร้อมกับทุบสองมือลงบนโต๊ะเบื้องหน้า ทรีดจึงรีบรายงานข่าวด่วนที่พึ่งได้รับมา ซึ่งคาดว่าน่าจะทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นบ้าง

“ทริกกำลังจะมาถึงแล้วค่ะท่าน พร้อมกับเพชรเม็ดนั้นด้วย”

เธอทุบโต๊ะอีกครั้ง แต่คราวนี้บนใบหน้ามีรอยยิ้มปรากฏขึ้น 'อย่างน้อยก็มีข่าวดีมาบ้าง' เธอตรวจดูเวลา 'ยังเหลืออีกตั้งยี่สิบกว่าชั่วโมง ไม่ฉิวเฉียดเลยแม้แต่น้อย' และเธอยินดีมากที่มันเป็นอย่างนั้น

ถ้าแก้ปัญหาพลังงานได้เรียบร้อย อย่างอื่นก็จะไม่ใช่เรื่องใหญ่อีกต่อไป 'แต่ดูเหมือนจะได้เวลาต้องเปลี่ยนตัวประธานสภาเสียที' เธอคงไม่อาจปล่อยให้โนอาทำตัววุ่นวายมากไปกว่านี้แล้ว 'จากนั้นก็เป็นยูดา เพื่อนเก่าเพื่อนแก่ที่กล้าหักหลังฉัน'

“เยี่ยม...บอกเธอให้รีบตรงมาหาฉันทันที หลีกเลี่ยงความวุ่นวายทุกอย่างให้หมด”

“ค่ะ”

หลังจากนั้น อาการปวดหัวที่เคยทรมานเธอก็ค่อยๆ บรรเทาลงอย่างรวดเร็วจนหายไปในที่สุด เธอคิดจะเอนหลัง นั่งหลับตาเพื่อพักผ่อน ทิ้งงานทุกอย่างที่ทำอยู่เอาไว้เบื้องหลัง แล้วรอคอยคำตอบที่กำลังจะเดินทางมาถึง 'จันทร์ คุณทำแบบนี้ทำไมกัน'

แต่แล้วความรู้สึกรบกวนบางอย่างก็ทำให้เธอเปลี่ยนใจ 'เจ้าหมอนี่เป็นใครกันแน่' เธอเองก็เคยเป็นนักเจาะระบบมาก่อน และเธอภูมิใจในระบบป้องกันของสำนักงานที่ออกแบบเองนี้เป็นอย่างยิ่ง ที่ผ่านมายังไม่เคยมีใครสามารถเจาะเข้ามาได้เลยแม้แต่ครั้งเดียว

เธอยิ้มเยียบเย็น 'ดูเหมือนว่าเป้าหมายการแก้แค้นอันดับแรก คงต้องยกให้เจ้าแฮกเกอร์ลึกลับคนนี้ก่อน คนที่บังอาจมาลูบคมฉัน' ครั้งนี้เธอจะทำให้ฝ่ายตรงข้ามต้องแปลกใจบ้าง

เธอประสานมือก่อนยืดเหยียดแขนเพื่อขับไล่ความเมื่อยล้า ขยับคอสองสามครั้ง แล้วจึงเริ่มต้นการออกไล่ล่าอย่างเงียบเชียบ พอสมองโล่ง ไม่มีอะไรให้ต้องหนักใจ ก็ทำให้เธอนึกถึงเบาะแสสำคัญก่อนหน้านี้ ที่อาจเชื่อมโยงไปถึงตัวจริงของนักเจาะระบบลึกลับผู้นี้ได้ไม่ยาก

ส่วนทรีดที่ได้รับคำสั่งมานั้น ไม่มั่นใจเลยแม้แต่น้อยว่า ทริกจะยอมทำตามที่ไอรอนต้องการหรือไม่ พวกเธอทั้งสองคนรู้จักกันเป็นอย่างดี และเธอพอจะคาดได้ว่าเมื่อทริกคนนั้นได้รับรู้เรื่องราววุ่นวายที่กำลังเกิดขึ้นภายในสำนักงาน สิ่งแรกที่เธอคิดจะทำคืออะไร

ทรีดได้แต่ภาวนา ขอให้ครั้งนี้เธอคาดผิดสักครั้ง

#####

“...ทำไมคุณถึงไม่ยอมลงมือเอง”

“ใจร้อนจริงนะ อยากพบหน้าหญิงเหล็กเพื่อนเก่าเร็วๆ หรือไงกันครับ”

โนอาตอบยิ้มๆ ยูดาได้แต่เก็บความรู้สึกไม่พอใจเอาไว้

“ถ้าคุณยอมออกหน้า คนของคุณก็คงไม่ต้องได้รับบาดเจ็บกันแบบนี้”

“ผมอยากให้พวกเขาได้รับประสบการณ์เอาไว้บ้าง การฝึกซ้อมนั้นเทียบอะไรไม่ได้เลยกับการต่อสู้จริง ที่สำคัญ ถึงเราจะเร่งรีบไปก็ไม่มีประโยชน์ แฮกเกอร์พวกนั้น หรือเพื่อนผู้ลึกลับของเรา ยังเปิดประตูบานถัดไปไม่ได้เลย”

นั่นทำให้ความสงสัยแต่เดิมรุนแรงยิ่งขึ้น 'แล้วเขาไปเรียนรู้วิชาการต่อสู้ด้วยดาบพวกนี้มาจากที่ไหนกัน'

“...ที่สำคัญ คนที่ผมรอคอยอยู่ยังไม่ออกมา”

'เขาหมายถึงใครกันแน่นะ' ยูดาคิดจะถามอะไรเพิ่มเติม แต่บางสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในวงต่อสู้ได้ดึงดูดความสนใจของโนอาไป มีเจ้าหน้าที่พิเศษคนหนึ่งที่ใช้เพียงมือเปล่า แต่สามารถจัดการกับศัตรูที่ถือดาบได้อย่างไม่ยากเย็น ยูดาเองก็พบเห็นเขาแล้วเช่นกัน

ชายในชุดดำผู้นี้มีผมสีทองตัดสั้น ร่างกายกำยำสูงใหญ่ เขาก้าวเท้าเข้าตัดขวางกระแสดาบที่เฉียบคมด้วยความรวดเร็ว ไม่หวาดหวั่น หมัดเท้าของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง และความดุดัน ใช้แรงปะทะแรง เพียงต่อยหมัด เตะเท้าไม่กี่ครั้งก็สามารถจัดการล้มคู่ต่อสู้คนหนึ่งลงได้

“...มวยแข็งอย่างนั้นหรือ ลองดูหน่อยก็ได้”

โนอาพึมพำกับตัวเองก่อนก้าวเข้าไปในสมรภูมิ ในที่สุดเจ้าหน้าที่พิเศษคนนั้นก็รู้ตัว และหันมาเผชิญหน้ากับเขา การต่อสู้ที่กำลังดำเนินอยู่โดยรอบ ขยับห่างออกไปเหมือนกับรับรู้ได้ถึงกระแสการต่อสู้อันร้อนแรงที่กำลังจะเกิดขึ้น ยูดาที่ดูอยู่ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเช่นกัน

“คุณชื่ออะไร”

“...กริม ครับ...ท่านประธาน”

ชายผมทองแปลกใจที่ถูกถามชื่อด้วยอาการปกติ เหมือนกับว่าพวกเขากำลังยืนอยู่ในสนามฝึกซ้อม ไม่ใช่การต่อสู้ที่เอาเป็นเอาตายแบบนี้

“คุณใช้เพลงมวยอะไร”

“มัน...ไม่มีชื่อครับ”

โนอาพยักหน้าอย่างเข้าใจ บางครั้งที่มาอันยาวนานของเพลงมวยโบราณพวกนี้ก็สูญหายไปอย่างน่าเสียดาย มีหลายสิ่งถูกดัดแปลง ปรับเปลี่ยน ซึ่งก็ยังดีกว่าการสูญหายไปโดยไร้ผู้สืบทอด

“เพลงมวยของคุณ เกี่ยวข้องอะไรกับทริกหรือเปล่า”

กริมมองเขาด้วยความสงสัย

“ไม่ แต่เธอเคยแนะนำผม สอง สาม ครั้ง”

เขาขยับดาบในมือ แต่ยังคงปล่อยให้มาสะมุเนะนอนนิ่งอยู่ในฝัก กริมมองดูอย่างไม่พอใจ

“...เพราะคุณใช้เพียงมือเปล่า”

กริมยิ้มตอบเยียบเย็น

“นั่นไม่ใช่ข้อแก้ตัวสำหรับผู้ที่เลือกเดินในเส้นทางสายนี้”

เขาพยักหน้าอย่างพอใจ แต่ยังคงไม่ยอมชักดาบอยู่เช่นเดิม

“มาลองดูสิว่า คุณจะทำให้ผมชักมาสะมุเนะออกมาได้หรือไม่”

กริมหยุดยืนตั้งท่าอยู่นอกระยะการฟันของดาบ ไม่ว่าคู่ต่อสู้จะบอกอย่างไร แต่เขายังคงเตรียมพร้อมเพื่อรับการโจมตีได้ทุกรูปแบบ โนอาใช้สองมือจับดาบพร้อมกับยื่นออกมาข้างหน้า ช่วงแขนเมื่อบวกเข้ากับความยาวของดาบ ทำให้เขาได้เปรียบอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เขาจะค่อยๆ ยกชูดาบขึ้นเหนือศีรษะ

การทำเช่นนั้นถึงแม้จะเพิ่มความกดดัน ก็เป็นการปล่อยด้านหน้าให้ว่าง เปิดโอกาสให้คู่ต่อสู้สามารถบุกโจมตีเข้ามาได้ แต่หมายความว่าผู้ที่จะบุกเข้ามานั้น ต้องสามารถเอาชนะความกลัวจากความคิดที่ว่า จะถูกฟันขาดเป็นสองท่อนได้ ถึงแม้ว่าดาบจะยังคงอยู่ในฝักก็ตาม

กริมย่อตัวลงเล็กน้อย ไขว้ขากระทืบเท้าเข้าไปในระยะดาบด้วยความหนักแน่น สร้างความแปลกใจให้กับทุกคนที่กำลังจับตาดูอยู่ ถ้าเป็นเช่นนี้เขาคงไม่อาจรอดจากคมดาบได้แน่ และโนอาก็ไม่ยอมปล่อยให้โอกาสนี้ผ่านไป 'ถ้าคิดว่าจะรับดาบที่อยู่ในฝักได้ ก็คิดง่ายเกินไปแล้ว'

ดูเหมือนว่ากริมจะไม่ได้คิดเช่นนั้นเหมือนกัน หลังจากก้าวแรก ร่างของเขาก็พุ่งออกไปสุดแรง เปลี่ยนแปลงระยะไปในฉับพลัน ดาบที่ยังอยู่ในฝักนั้นไม่มีความรวดเร็วพอที่จะจัดการกับเขา เพียงชั่วพริบตา ศอกซ้ายของเขาก็จู่โจมเข้ามาอยู่ในระยะประชิดแล้ว

'เยี่ยม' นี่เป็นระยะเดียวที่มือเปล่าจะสามารถต่อสู้กับอาวุธยาวได้อย่างดีที่สุด แต่การพาตัวเองเข้าสู่ระยะที่ว่านี้ยากเย็นยิ่งกว่าสิ่งใด หากไม่มีความกล้า ความเชื่อมั่น และการตัดสินใจอย่างเหมาะสมแล้ว ย่อมไม่มีทางที่จะเป็นจริงได้

แต่ในชั่วพริบตานั้น โนอาก็ตอบโต้กลับมาอย่างคาดไม่ถึง ด้ามของมาสะมุเนะถูกเขาเปลี่ยนให้เป็นอาวุธ ใช้ตอบโต้ศอก หมัด ในระยะประชิดนั้นได้อย่างรวดเร็ว สุดท้ายกริมก็โดนขับไล่ให้ออกมาสู่ระยะนอกรัศมีดาบอีกครั้ง

'บ้าจริง' เขารู้ตัวดีว่าคงไม่มีโอกาสอีกเป็นครั้งที่สองแล้ว

“การใช้มวยแข็งก็เหมาะสมกับคุณดี แต่หากคิดใช้มวยแข็ง ก็ต้องแกร่งกร้าวให้ถึงที่สุด ไม่หวั่นไหวต่อการถูกเฉือนเนื้อ หักกระดูก”

โนอาลดดาบในมือลง พร้อมกับยืนสองมือไขว้หลัง

“...ผมยังไม่แพ้”

“ลองถามใจตัวคุณเองเถอะ ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ถ้าคุณโดดเข้ามาแบบเมื่อครู่นี้อีกครั้ง”

กริมเงียบไป แต่ภาพในหัวนั้นกระจ่างชัด ตัวของเขาจะถูกฟันขาดออกเป็นสองท่อน ไม่ว่าดาบเล่มนั้นจะยังอยู่ในฝักหรือไม่ก็ตาม

“ตราบเท่าที่คุณยังไม่อาจเปลี่ยนแปลงคำตอบในใจนั้นได้ คุณจะต้องถูกฟันแน่นอน เพราะใจคุณเชื่ออย่างนั้นไปแล้ว”

หมัดทั้งสองของเขาค่อยๆ ลดลง มันเป็นอย่างที่โนอาพูดจริงๆ เมื่อใจของเรายึดมั่นกับบางสิ่งบางอย่างเข้าแล้ว ร่างกายก็จะเชื่อตามความคิดนั้นด้วย หากเขาเชื่อว่าจะโดนฟัน ก็จะต้องถูกฟันแน่นอน ร่างกายของเขาจะเชื่องช้าลง แม้ว่าเขาจะไม่ตั้งใจให้เป็นแบบนั้นก็ตาม

การต่อสู้ระหว่างคู่อื่นๆ ทยอยหยุดลงด้วย คล้ายกับว่าการต่อสู้ระหว่างทั้งสองเมื่อครู่นี้ จะถูกยกให้เป็นตัวแทนตัดสินแพ้ชนะของทั้งสองฝ่าย

ประตูบานเดียวที่อยู่ด้านหลังแนวของเจ้าหน้าที่พิเศษเปิดออก พวกเขาต่างหันกลับไปดูด้วยความงุนงง โนอาก็รีบมองหาหัวหน้าทีมนักเจาะระบบของตน ซึ่งเอาแต่ยืนส่ายหน้าไม่คิดชีวิต 'เป็นฝีมือเพื่อนผู้ลึกลับอีกแล้ว' หลังจบงานนี้เขาคงต้องออกควานหาตัวมาร่วมงานด้วยให้ได้

กริมเป็นคนแรกที่ก้าวหลบไปยืนทางด้านข้าง หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่พิเศษคนอื่นๆ จึงทำตามอย่าง ปล่อยให้โนอานำคนของเขาเดินผ่านไปอย่างสงบ การตัดสินด้วยกำลังคงจบลงเพียงแค่นี้ เหลือเพียงประตูห้องทำงาน ประตูบานสุดท้ายที่กั้นระหว่างเขา กับอำนาจที่แท้จริง

#####

“บิงโก”

หล่งอุทานออกมาอย่างสะใจ แม้จะยังไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไร แต่การเปิดประตูที่พวกเขาพยายามจะปิดเอาไว้ คงสร้างความวุ่นวายได้ไม่มากก็น้อย

“...คีย์ คีย์ ดูนั่นสิ คีย์กลับมาแล้ว”

จูเลียตอุทานอย่างยินดีพร้อมกับชี้มือไปยังหน้อจอหนึ่งของศูนย์บัญชาการ มันเป็นภาพของคีย์ที่กำลังเดินผ่านไปตามทางเดินอย่างไม่เร่งร้อน เขาเหลือบดูมันเพียงแวบเดียวก่อนที่จะดับความฝันของเธอไป

“นั่นเป็นภาพเก่า บันทึกเอาไว้ตั้งแต่เมื่อตอนก่อนที่จะเจอกับเธอในห้องทดลองเสียอีก”

เธอรู้สึกผิดหวัง

“อ้าว แล้วจะฉายมันขึ้นมาทำไมกันล่ะ”

“เออ...จริงด้วย”

เขาพึ่งนึกออกถึงคำขอของเพื่อน คำขอแปลกๆ ที่ทำให้เขาต้องประหลาดใจ 'นายช่วยดูกล้องบันทึกให้หน่อยสิ ว่าตอนที่ฉันเดินเข้ามา ถืออะไรมาด้วยหรือเปล่า' เขายังถามกลับไปว่า 'แล้วนายจำไม่ได้หรือไง' และเขาตอบมาว่า 'ฉันไม่แน่ใจ'

นั่นเป็นตอนก่อนที่เขาจะ ฆ่า ศูนย์บัญชาการด้วยมือของตนเอง และเมื่อเขา คืนชีพ ให้มันอีกครั้ง มันก็ทำงานที่ค้างอยู่จนเสร็จ เขาลองเล่นภาพนั้นซ้ำอีกครั้ง

“เธอเห็นเขาถืออะไรมาด้วยหรือเปล่า”

“ไม่มีนี่นา...”

เขาเห็นด้วยกับเธอเต็มที่

“...แต่ก็แปลก เขาทำท่าเหมือนกับถืออะไรอยู่ด้วย”

เขาปรับขยายภาพ และลองตรวจดูอีกครั้ง 'นั่นสิ' เขาเห็นด้วยกับเธอ แต่หลังจากนั้นก็ปิดมันไปเพราะไม่เห็นประโยชน์อะไรจากเรื่องนี้ และกลับไปสนใจงานของเขาต่อ

ลิงหิน คือตัวแทนของเขาในระบบ มันสามารถโลดแล่นผ่านเข้าสู่ปราการเหล็กของไอรอน และอาละวาดไปทั่วได้ เพราะเขารู้ความลับที่ไม่มีใครเคยรู้ ข้างใต้ระดับคำสั่งที่ลึกที่สุดของสำนักวิทยาศาสตร์ ยังคงมีอีกระดับหนึ่งซุกซ่อนอยู่ ระดับที่ไม่มีใครเคยค้นพบ นั่นเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาสามารถยกเลิกคำสั่งของทริก หรือคำสั่งจากสำนักวิทยาศาสตร์ได้นั่นเอง

มันเป็นโปรแกรมที่เปลี่ยนแปลงตัวเองได้ถึงเจ็ดสิบสองรูปแบบ อีกทั้งยังสามารถถอดรหัสได้ถึงครั้งละแปดหมื่นสี่พันลำดับ ขอเพียงมีเวลาอีกเล็กน้อย ประตูบานสุดท้ายต้องถูกเปิดออกแน่ และนั่นคือเวลาที่เขาจะเริ่มเปิดการเจรจา

ทันใดนั้นก็เกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้น ประตูบานสุดท้ายในระบบของสำนักงาน ที่ลิงหินกำลังพยายามที่จะเปิด กลายสภาพเป็นมือขนาดยักษ์ที่พยายามจะจับตัวมันเอาไว้

“เฮ้ย”

เขาอุทานด้วยความตกใจ แต่ก็รีบตอบโต้ไปทันที มือของเขาเคลื่อนไหวไม่หยุด ที่อีกด้านหนึ่งของจอ ไอรอนเองก็ขยับมือไม่ยอมหยุดเช่นกัน เจ้าสิ่งที่เขากำลังเผชิญอยู่นี้คืออาวุธลับ ที่เธอเรียกมันว่า ยูไล

ลิงหินเริ่มการตีลังกาหลบหนีอย่างไม่คิดชีวิต แต่ดูเหมือนไม่ว่าจะไปยังที่ใด ก็ไม่อาจพ้นไปจากอุ้งมือของยูไลได้เลย คล้ายกับว่าระบบทั้งหมดได้กลายเป็นมือข้างนั้นของยูไล ในที่สุดลิงหินของเขาก็ถูกจับ โปรแกรมของมันถูกทำให้หยุดนิ่ง คุณสมบัติการเปลี่ยนแปลงรูปแบบไม่อาจใช้งานได้อีกต่อไป

“สวัสดี สหาย”

มันเป็นเสียงของผู้หญิงที่มีอายุ และเขารู้ในทันทีว่าเธอเป็นใคร ยังคงไม่มีภาพปรากฏขึ้น เธอยังไม่รู้พิกัดที่แท้จริงของเขา 'แต่ก็คงไม่นาน' เขาเริ่มเปิดใช้โปรแกรมสำรองทันที

“จะไม่คุยกันหน่อยหรือ”

เขายังคงนิ่งเงียบ ปล่อยให้เธอพูดไปฝ่ายเดียว จูเลียตดูเหมือนจะรู้ถึงความคับขันของเหตุการณ์ และไม่เหมือนกับนิสัยของเธอ ที่ครั้งนี้กลับยอมปิดปากเงียบสนิท

“...เธอคือหล่งใช่ไหม”

ครั้งนี้ทำเอาเขาสะดุ้ง 'เธอรู้ตัวแล้ว' แต่มือของเขายังคงขยับไม่ยอมหยุด เขายังคงไม่ยอมแพ้ นี่เป็นเรื่องที่เขาถนัดที่สุด เขาไม่เคยคิดว่าจะแพ้ใครถ้าสู้กันในระบบแบบนี้

ไอรอนสามารถผูกโยงข้อสงสัยของตนในตอนแรกได้บางส่วน ในระหว่างการหลบหนีของคีย์ คำสั่งจากทริกได้ถูกระบบเพิกเฉยหลายครั้ง นั่นหมายความว่าคนผู้นั้นต้องสามารถเข้าไปในระดับที่ลึกกว่าได้ และหากสามารถทำเช่นนั้นได้ การทำลายระบบป้องกันของเธอก็ไม่ใช่เรื่องยากเลย

'เขาไม่ได้เจาะเข้ามา แต่แอบย่องเข้าทางประตูหลัง มันถึงได้ง่ายดายแบบนี้' แต่เธอก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าระดับในตำนานนั้นจะมีอยู่จริง ระดับที่แม้แต่เธอเองก็ยังลงไปไม่ถึง ลึกๆ ลงไปแล้วเธอรู้สึกเจ็บใจ และอิจฉาในฝีมือของเด็กหนุ่มคนนี้อยู่เหมือนกัน และนั่นทำให้เธอต้องปราบเขาให้ได้

“ไม่มีประโยชน์ ภายใต้อุ้งนิ้วทั้งห้าของยูไลไม่มีสิ่งใดสามารถหลุดรอดไปได้”

ภาพใบหน้าที่พร่าเลือนของไอรอนค่อยๆ ปรากฏขึ้นบนหน้าจอหลัก

“เธอเจอเราแล้ว...”

จูเลียตอุทานออกมา แต่เขารีบยกมือห้ามไม่ให้เธอพูดอะไรต่อไปอีก ภายนอกห้องเจ้าหน้าที่พิเศษของสำนักวิทยาศาสตร์ทีมหนึ่ง ที่ตอนแรกถูกส่งมาพบคุรุ เพื่อช่วยจัดการเก็บกวาดสิ่งที่ทริกได้ทำวุ่นวายทิ้งเอาไว้ พึ่งได้รับคำสั่งใหม่ให้ออกปฏิบัติการด่วนทันที

จากคุณ	: zoi
เขียนเมื่อ	: 23 ม.ค. 55 07:46:40