คำถามจากรักที่ต้องการคำตอบ

คำถามจากรักที่ต้องการคำตอบ (จำไม่ได้ว่าcopy มาจากไหน แต่เห็นอีกทีก็อยู่ในเครื่องแล้ว ชอบมากๆ)

ฉันคิดว่า "การทำผิดพลาดเป็นเรื่องที่ให้อภัยได้ . . . แต่หากเราทำถูกต้องโดยไม่ให้เกิดความผิดพลาด
จะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด"
   ฉันมีแฟนแล้ว . . . เขาเป็นคนที่พิเศษสำหรับฉัน  แม้ในสายตาของคนอื่นเขาเป็นแค่ผู้ชายธรรมดา
          เรารักกันนะ  . . . แต่ว่าฉันเป็นคนที่มีประวัติค่อนข้างดีจึงมีผู้ชายหลายคนเข้ามาพูดคุยด้วย ทุก
อย่างนี้คงเป็นเพราะการอบรมสั่งสอนที่ดีของพ่อและแม่ที่ทำให้ฉันเป็นที่ดูพิเศษในสายตาคนอื่น ๆ  ฉัน
คบหาดูใจกับแฟนมาได้ประมาณ 3 ปีแล้ว เขาเอาใจไม่เป็นตรงไปตรงมา พูดจาสุภาพแต่ไม่ใช่พูดหวาน
นะมีความเป็นตัวของตัวเองสูงเช่นกัน  มีรูปแบบการใช้ชีวิตของตัวเอง

          ตอนคบกันใหม่เขาบอกว่า ฉันเป็นคนแปลกมักจะทำอะไรที่เขาไม่คิดว่าจะทำได้ อดทน แกร่ง
กว่าผู้หญิงคนอื่นที่คอยพบเห็นมา  เขาจะโทรหาบ่อยแทบทุกวันแม้ไม่มีเรื่องให้คุย เขาจะชอบพกไดอารี่
ติดตัวเสมอชอบเขียนเรื่องราวต่าง ๆ นานาทั้งเรื่องของตัวเขาเอง เรื่องของฉันและเรื่องราวต่าง ๆ ที่เขา
คิดว่ามันพิเศษหรือวิเศษที่ได้พบเจอ

          ช่วงหลังมาเรามีภาระมากขึ้น ทำให้ไม่ค่อยมีเวลาได้พบเจอกันสักเท่าไหร่  หลายครั้งเมื่อมี
โอกาสได้พบเจอกันฉันก็จะหอบเรื่องราวหรือปัญหาต่าง ๆ ไปด้วยแต่เขาก็นั่งรับฟังอย่างเต็มใจ  บางคน
บอกว่าฉันสามารถเลือกคนที่ดีกว่าเขาได้มากกว่านี้ทำไมถึงไม่ทำ  ฉันอยากถามทุกคนว่าแล้วเขา
เหล่านั้นน่ะ . . . จะทนฉันหรือรับฉันได้อย่างที่ฉันเป็นหรือเปล่าล่ะฉันไม่อยากจะแสดงละครเพื่อทำให้คน
ที่ฉันรักเขารักฉันตลอดหรอกนะ อยากให้เขารักฉันอย่างที่ฉันเป็น

          จะมีสักกี่คนที่จะนั่งรอฉันทั้งวัน ทั้งที่ฉันนั่งอบรมอยู่ในห้องแอร์เย็นฉ่ำแล้วตัวเองต้องนั่งรอทั้งวัน
อยู่ข้างนอก รอไปซื้อของด้วยกัน  รอคนมาสายและผิดนัดประจำ  เดินตามฉันซื้อของนาน ๆ  นั่งเอา
กระดาษพัดให้ทั้งคืนไม่หลับไม่นอนเพราะฉันไม่สบาย  ฉันจะถามเขาเสมอว่ารักไหม? รักอยู่หรือเปล่า?
รอได้ไหม? เบื่อเปล่า? มีคำถามมากมายแต่เชื่อไหมล่ะเขาจะหาคำตอบที่อยากได้มาตอบเสมอโดยไม่ดุ
เลยสักคำและบ่อยครั้งที่ที่เขาจะถามว่าอยากรู้อะไรอีกรึเปล่าล่ะคะ

          มีระยะหนึ่งที่เราอยู่ไกลกัน เพราะหน้าที่การงานบังคับทำให้เวลาที่มีให้กันยิ่งน้อยลงไป  นาน
ครั้งได้พบเจอกันคงทำให้เขากังวลเขามักจะถามฉันว่ารักเขาไหม?  ยังรักเขาอยู่รึเปล่า? รอเขาได้ไหม?
รอหน่อยนะและลงท้ายว่ารักฉันเสมอ ฉันดุเขามากครั้งข้นฉันจึงดุเขาที่ทำให้รำคราญ   วันหนึ่งเรานัดเจอ
กัน  ฉันนั่งรอเขา 1 ชั่วโมงผ่านไป 2 ชั่วโมงผ่านไปแวเสียงโทรศัพน์ก็ดังขึ้นเบอร์ของเขานั่นเอง

          ฉันรับพร้อมกับต่อว่าโดยไม่ฟังเสียงอะไรแม้สักคำจากปากเขา  สิ้นเสียงของตัวเองกลับมีเสียง
ของเพื่อนของเขาคนนึงพูดขึ้นว่า "รอสัก 15 นาทีนะจะไปรับ" แค่นั้นแล้วก็วางสายไป ฉันยังนั่งงงอยู่เลย  
ไม่นานเพื่อนของเขาก็มารับฉันนั่งรถไปไม่ถามอะไร มีแต่เพียงคำพูดของเพื่อนที่บอกให้เงียบกับสีหน้าที่
เงียบขรึม

          เขาพาฉันไปห้องพักฟื้นผู้ป่วยของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง  ฉันมองไปที่ร่างที่นอนอยู่บนเตียงกลับ
ต้องตกใจ...เขาเป็นอะไรไป  เพื่อนเขาบอกเพียงว่าคนที่อยากเป็นคนที่ดีที่สุดก็เป็นอย่างนี้แหละ  เขา
ผอมไปนะ ดูไม่ดีเลย  มีไดอารี่เล่มโปรดวางอยู่ข้างตัวเขาฉันหยิบมันขึ้นมาอ่านข้างใน มีแต่เรื่องราวของ
ฉันทั้งนั้นฉันเปิดไปเรื่อย ๆ จนถึงหน้าสุดท้ายและประโยคสุดท้ายที่ว่า . . .
          "ทุกครั้งที่เธอมีคำถามผมอยากตอบมันมากๆ  ผมอยากให้เธอถามเพราะผมอยากเป็นส่วนหนึ่ง
ของชีวิตเธอ  อยากให้เธอมองเห็นว่าผมสำคัญอย่างน้อยก็ช่วยไขข้อข้องใจของเธอ  อยากให้เธอรู้ว่าผม
ยังอยู่เคียงข้างและคอยรับฟังเสมอ  อยากที่ตอบทุกคำถามแม้จะเป็นคำถามเดิม ๆ ที่ถามจนนับครั้งไม่
ถ้วน  เผื่อว่าบางทีมันจะช่วยชดเชยในสิ่งที่ผมไม่มีเหมือนใครคนอื่น  ครั้งหนึ่งผมเคยน้อยใจที่เธอรำคาญ
ที่จะตอบคำถามอันน้อยนิดของผมแต่ก็ไม่เป็นไรนั่นอาจเป็นเพราะผมยังดีไม่พอสำหรับเธอผมสัญญาผม
จะตั้งใจทำงานให้มากขั้น  เอาใจใส่เธอมากขึ้นเพราะเธอคือคนที่ดีที่สุดสำหรับผม  ไม่แน่นะสักวันนึงเธอ
อาจจะนั่งรอให้ผมถามเธอทุกวันก็ได้"
          ฉันทำให้คนที่รักฉันและฉันรักเจ็บปวดขนาดนี้เชียวหรือ
ตอนนี้ฉันหวังเพียงขอให้เขาตื่นมาเพื่อฟังคำถามของฉันเร็ว ๆ

จากคุณ	: Antipyretic
เขียนเมื่อ	: 23 ม.ค. 55 09:43:15