ความคิดเห็นที่ 1 วิญญาณ...ความผูกพัน  : ตอน ใบหน้าปริศนาบนกระดานดำ (๕ จบตอน)   ม้าหินอ่อนใต้อาคารเรียนในยามเช้า ท่ามกลางเสียงจ้อกแจ้กจอแจของนักเรียนที่เล่นและคุยกันรอเวลาเคารพธงชาติ บ้างก็รีบทำการบ้านที่ค้างไว้โดยไม่สนใจใคร ห่างออกไปที่โต๊ะหินอ่อนในมุมที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัว เด็กสาวคนหนึ่งนั่งครุ่นคิดอยู่เพียงลำพัง จู่ๆ น้าชายก็รีบออกจากบ้านไปตั้งแต่หัวค่ำ ทั้งที่เพิ่งกลับเข้ามาได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง และหายไปตลอดทั้งคืน เมื่อเธอถามวิภาดา อีกฝ่ายก็เอาแต่ร้องไห้และไม่ตอบคำถามใดๆ สักคำเดียว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีแก่ใจมาส่งเธอที่โรงเรียน ส้มสะดุ้งนิดๆ เมื่อมีมือหนึ่งวางลงที่ไหล่ พอหันไปดูก็เห็นแก้วยืนมองอยู่แล้วด้วยสีหน้าห่วงใย   “คงไม่มีอะไรหรอกส้ม น้าวินคงจะมีเรื่องอะไรยุ่งๆ ล่ะมั้ง” แก้วปลอบ เพราะเมื่อคืนนี้ส้มก็โทรมาเล่าเรื่องคร่าวๆ ไว้แล้ว “ถ้าไม่มีอะไร ทำไมพ่อวินไม่กลับบ้านเลยล่ะ แม่ดาก็เอาแต่ร้องไห้ นี่มันเรื่องอะไรกันน่ะแก้ว ตั้งแต่รูปนั่นโผล่ขึ้นมา รอบตัวเราก็มีแต่เรื่อง” “คิดว่าเกี่ยวกันเหรอ” “มันจะคิดเป็นอย่างอื่นได้อีกเหรอ” เด็กสาวย้อนถามอย่างไม่สบายใจนัก แก้วได้ยินก็นิ่งไป พอหวนคิดถึงหน้าของผู้เป็นพ่อที่หน้าตาไม่สู้ดีนักตอนที่เห็นข่าวในหน้าหนังสือพิมพ์แล้ว ใจของเด็กสาวก็เริ่มเทไปข้างเดียวกับเพื่อนสนิท แต่อีกใจก็ยังค้านอยู่ “แล้วทำไมต้องเป็นเฉพาะพวกเรา เอ่อ ฉันหมายถึงว่า ทำไมไอ้ดิวกับคนอื่นๆ ไม่เจอเรื่องแบบนี้” “ฉันก็ไม่รู้” ส้มบอกเสียงเครียด เธอหันไปมองทางประตูหน้าโรงเรียน ก็เห็นรถมินิสีน้ำเงินเลี้ยวเข้ามาภายในโรงเรียนพอดี นัยน์ตาเด็กสาวเป็นประกาย พลางบอกเพื่อนด้วยน้ำเสียงมั่นใจ   “แต่คนที่น่าจะบอกเราได้น่าจะเป็นอาจารย์สายสมนั่นแหละ”   ทันทีที่อาจารย์สาวเปิดประตูรถออกมา ก็เห็นลูกศิษย์สาวทั้งสองมายืนรออยู่ที่ข้างรถแล้ว เธอยิ้มทักทายเพราะเข้าใจว่าสองสาวคงมาช่วยเธอถือหนังสือและกระเป๋าเหมือนที่เคยทำ ความเคยชินทำให้เธอส่งสัมภาระให้ส้มกับแก้วช่วยกันถือ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะล็อครถเสร็จด้วยซ้ำ ส้มก็ถามคำถามที่ทำให้คนเป็นอาจารย์เกือบจะทำกุญแจรถหลุดมือด้วยความตกใจ “อาจารย์คะ อาจารย์ทราบใช่ไหมคะ ว่าเจ้าของรูปปริศนานั่นคือใคร” “ส้ม นึกยังไงถึงมาถามครูแบบนี้” “ใช่ไหมล่ะคะ หนูว่าอาจารย์รู้ดีที่สุด ไม่อย่างนั้นตอนที่ดิวกับอ้อมขอขมาเมื่อวาน อาจารย์คงไม่มองไปทางหน้าต่างตั้งนานแบบนั้น แล้วที่ห้องเรียนคาบแรก อาจารย์ก็คงไม่จ้องไปที่หลังห้องจนพวกเราขนลุก อาจารย์รู้จักวิญญาณตนนั้นใช่ไหมคะ” “ศิตา” สายสมเรียกชื่อจริงของเด็กสาวด้วยน้ำเสียงหนักๆ อย่างเตือนสติ เพราะยิ่งพูดเสียงของส้มก็ยิ่งดังขึ้นทุกทีเหมือนคนควบคุมตัวเองไม่ได้ ส้มรู้ตัวก็ยกมือไหว้พร้อมกับพูดเสียงเบาลง “หนูขอโทษค่ะ” “ไปรอครูที่ห้องพักครูก่อน ครูเซ็นชื่อแล้วจะตามไป คุยกันตรงนี้ไม่ดีหรอก” อาจารย์สาวบอกก่อนจะเดินนำหน้าขึ้นอาคารหนึ่งที่อยู่ใกล้กับลานจอดรถของอาจารย์ไปโดยไม่พูดอะไรอีก ขณะที่ในใจนึกสังหรณ์แปลกๆ เพราะเมื่อคืนนี้เองทีปณัฐก็โทรมาหาเธอตอนสามทุ่มเศษ และบอกเพียงว่า คนร้ายในคดีเมื่อสิบห้าปีก่อน จู่ๆ ก็รีบมามอบตัวและสารภาพความผิด “ใครกันคะ” “เอาเป็นว่าพรุ่งนี้ผมจะไปหานะครับ แล้วอาจจะต้องขอแรงคุณช่วยพาเขาไปที่ห้องนั้นด้วย” “หมายความว่ายังไงคะ คนร้ายเป็นคนที่ดิฉันรู้จักอย่างนั้นหรือคะ” “พรุ่งนี้พบกันนะครับ” สารวัตรหนุ่มไม่ยอมตอบ กลับกดตัดสายไปดื้อๆ  พอโทรกลับไปอีกฝ่ายก็ปิดเครื่องเสียแล้ว พอมาเช้านี้ส้มก็มาตั้งคำถามแปลกๆ อีกคน อย่างนี้จะไม่ให้เธอสงสัยได้อย่างไร     เหมือนทุกอย่างจะเป็นใจ ห้องพักครูเช้าวันนั้นยังไม่มีอาจารย์คนใดเข้ามาสักคนเดียว ทั้งที่เป็นเวลาเจ็ดนาฬิกาเศษแล้ว แวบหนึ่งที่เธออดนึกถึงเพื่อนที่ตายไปแล้วไม่ได้ นี่เป็นฝีมือเธอด้วยหรือเปล่านะหวาน “เอาล่ะ บอกครูได้ไหมว่าทำไมจู่ๆ เธอก็มาถามครูแบบนี้” สายสมตั้งคำถามทันทีโดยไม่อ้อมค้อม พลางนั่งลงบนเก้าอี้ ส้มนิ่งไปนิดหนึ่งก่อนจะเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้หญิงสาวฟังโดยไม่ปิดบัง แล้วตบท้ายเรื่องว่า “พ่อวินเป็นคนที่พอเข้าบ้านแล้วจะไม่ออกไปไหนอีก เพราะอย่างนั้นหนูเลยคิดว่า มันน่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันค่ะ” สายตาของอาจารย์สาวเหลือบมองนามสกุลที่ปักบนอกเสื้อของเด็กทั้งสองนิดหนึ่ง ทั้งจารุพิชญ์ และ จิรัชย์ศิริ ล้วนไม่ใช่นามสกุลที่เธอคุ้นเคยสักนิดเดียว แต่พอคิดถึงสายตาอาฆาตของรูปปริศนาแล้วก็เริ่มเอะใจ อะไรบางอย่างทำให้เธอถามออกไปว่า “เดี๋ยวก่อนนะส้ม เธอบอกว่าพ่อเธอชื่อวิน ชื่อเต็มคืออะไร” “ยศวิน ชัยวรนันท์ ค่ะ” ส้มตอบอย่างงงๆ   ยศวิน ชัยวรนันท์ ชื่อนี้เธอจำได้ไม่ลืม นี่หมายความว่าส้มเป็นสายเลือดของรุ่นพี่คนนั้นหรอกหรือ แต่... “แต่นามสกุลเธอ...” “อ๋อ พ่อวิน จริงๆ คือน้าของหนูค่ะ พ่อกับแม่หนูเสียเพราะอุบัติเหตุตอนหนูอายุได้สามขวบ พ่อวินเลยรับหนูมาดูแล พ่อวินเป็นน้องชายคนเดียวของแม่หนูค่ะ” นี่เอง ความหมายของสายตาอาฆาตคู่นั้น อาจารย์สาวเริ่มไขปริศนาออกแล้ว แปลว่าเป้าหมายของหวานก็คือส้มสินะ เธอประมวลข้อมูลที่ได้รับอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างดูจะสอดคล้องลงตัวกันพอดี เป็นไปได้ไหมว่าคนร้ายที่ทีปณัฐบอกก็คือยศวิน ถ้าเป็นอย่างนั้น ส้มจะรู้สึกอย่างไรนะ แต่แล้วเธอก็ต้องสะดุ้ง เมื่อได้ยินแก้วบอกว่า “ส้มเขาคิดว่าเป็นเพราะรูปนั้นน่ะค่ะ แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง หนูก็ว่าน่ากลัวนะคะ เพราะทั้งน้าวินกับน้าฤทธิ์ที่ประสบอุบัติเหตุตายเมื่อวานนี้น่ะ เป็นเพื่อนสนิทของพ่อหนู” เพื่อนสนิท หมายความว่ายังไง ข่าวของฤทธิรงค์เธอเพิ่งเห็นตอนช่วงข่าวดึกนี่เอง ยังคิดว่าเป็นเหตุบังเอิญเสียด้วยซ้ำ ทว่าพอถึงตอนนี้ เธอเริ่มไม่แน่ใจแล้ว ยิ่งได้ยินคำพูดของแก้ว อาจารย์สาวก็เริ่มสังหรณ์แปลกๆ “พ่อของเธอ เป็นเพื่อนสนิทของพี่วินกับพี่ฤทธิ์อย่างนั้นเหรอ” “ค่ะ ใช่” แก้วพยักหน้าพร้อมตอบอย่างงงๆ “อาจารย์รู้จักน้าวินด้วยหรือคะ” “รู้จักสิ เธอตอบครูมาก่อนแก้ว พ่อเธอคือพี่ก้อง ก้องภพ แซ่จิว ใช่ไหม” “นั่นนามสกุลเก่าของพ่อค่ะ พ่อเปลี่ยนนามสกุลเป็นจิรัชย์ศิริตอนที่แต่งงานกับแม่ค่ะ”  เด็กสาวตอบ     สายสมหน้าเผือดลง เป้าหมายของหวานคือเด็กทั้งสองคนอย่างนั้นหรือ สายตาอาฆาตคู่นั้นทำให้เธอขนลุกโดยไม่รู้ตัว หวานคิดจะทำอะไรกันแน่ ทำกับเจ้าตัวไม่ได้ก็จะขอทำกับสายเลือดแทนอย่างนั้นหรือ ถึงเวลาแล้วกระมังที่เธอจะต้องให้เด็กทั้งสองรู้เรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต แต่ยังไม่ทันที่เธอจะพูดว่าอย่างไร เสียงโทรศัพท์มือถือของแก้วก็ดังขัดจังหวะขึ้นเสียก่อน “ค่ะ พ่อ เอ๋! พ่อจะมาหาแก้วหรือคะ” ใบหน้าน่ารักขมวดนิดๆ เมื่อได้ยินเสียงปลายสายบอกความประสงค์ เธอหันไปทางอาจารย์พร้อมกับทำปากบอกโดยไม่มีเสียง สายสมพยักหน้า แล้วทำมือบอกลูกศิษย์สาวว่าจะขอพูดสายกับอีกฝ่ายด้วย  “เอ่อ... ค่ะ อ้อ! พ่อคะ อาจารย์ของแก้วจะขอพูดกับพ่อน่ะค่ะ” แก้วส่งโทรศัพท์ให้อาจารย์ สายสมรับมาแล้วก็ลุกออกจากโต๊ะเดินห่างออกไปที่มุมหนึ่ง เพื่อไม่ให้สองสาวได้ยินสิ่งที่เธอจะพูดต่อไปจากนี้ ส้มกับแก้วไม่ได้รู้เห็นกับเรื่องราวในรุ่นพ่อแม่ เพราะฉะนั้นพวกเด็กๆ ไม่ควรจะต้องมารับกรรมในสิ่งที่ตนไม่ได้ก่อ และตอนนี้คนที่จะต้องจัดการเรื่องให้เรียบร้อยก็อยู่ในสายกับเธอแล้ว “สวัสดีค่ะ พี่ก้อง นี่จี๊ดนะคะ จำได้ไหมคะ” ราวสิบนาฬิกาเศษ รถญี่ปุ่นคันใหญ่ก็เลี้ยวเข้ามาในบริเวณโรงเรียน ชั่วอึดใจต่อมารถของทีปณัฐที่มาหาสายสมตามที่โทรนัดเอาไว้ก่อนหน้าก็แล่นตามเข้ามา สารวัตรหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของชายคนหนึ่งลงมาจากรถที่จอดอยู่ข้างกัน ขณะนั้นคนที่นั่งคู่กับเขามาด้วยก็หลุดปากเรียกชื่อออกมา   “ไอ้ก้อง” “คุณว่ายังไงนะ คุณยศวิน นี่หรือครับคุณก้องภพ” “นี่ล่ะครับ แต่มันมาทำไมกัน ในเมื่อมันไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้สักหน่อย” “เดี๋ยวครับ อย่าเพิ่งลงไป ทิ้งระยะห่างสักนิดเถอะครับ เผื่อว่าเขาอาจจะมาติดต่อเรื่องอื่น” ยศวินพยักหน้ารับ ในใจเขายังหวั่นไม่หาย ลำพังการมาขอขมาดวงวิญญาณของหวานก็น่ากลัวพอแล้ว แต่ที่น่ากลัวกว่าก็คือการเผชิญหน้ากับก้องภพ แถบกั้นยังคงพาดขึงอยู่หน้าห้อง อันที่จริงถึงจะไม่มีแถบกั้นนี้ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปในห้องที่มีคนตายอยู่แล้ว ก้องภพมองเข้าไปในห้อง ยังไม่เห็นลูกสาวและคนอื่นๆ มาก็ถอนใจ เขาก้มลงลอดตัวเข้าไปในห้อง ทุกอย่างในห้องแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปเลย  ร่างสูงก้าวเข้ามายืนอยู่หน้ากระดานดำที่มีภาพใบหน้าปริศนาเป็นลายเส้นชัดเจนอย่างไม่นึกกลัว นี่เองภาพที่ลูกสาวของเขาเล่าให้ฟัง ชายหนุ่มเอื้อมมือไปลูบใบหน้านั้นด้วยสายตาหม่นหมอง นัยน์ตาของภาพคล้ายช้อนขึ้นมองหน้าเขาด้วยความเคียดแค้นจนรู้สึกได้ แต่เจ้าตัวกลับยิ้มและไม่ถอนมือออกจากตำแหน่งแก้มของหญิงสาวเลย “จะโกรธจะแค้นพี่ พี่ก็ไม่ว่าหรอกนะหวาน ยังไงพี่ก็มีส่วนผิดกับเรื่องนี้ไม่น้อย ขอโทษที่ทำให้หวานต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้ ” คำขอลุแก่โทษนั้นทำให้คนที่เพิ่งมาถึงชะงักฝีเท้าอยู่ที่หน้าห้องนั่นเอง ก้องภพได้ยินก็ละสายตาจากรูปมองไปที่ประตู จึงเห็นรุ่นน้องที่เขาเคยรู้จักยืนอยู่กับลูกสาวและเพื่อนของลูก “จี๊ด เข้ามาสิ” “พี่ก้องออกมาก่อนดีกว่าค่ะ พอดีตำรวจเจ้าของคดีเขามาด้วย ถ้าเกิดเขาเห็นพี่เข้าไปโดยไม่ได้รับอนุญาตจะยุ่งนะคะ” ชายหนุ่มพยักหน้า แต่ยังไม่ทันจะออกเดิน ไหล่เขาก็เหมือนถูกอะไรบางอย่างเหวี่ยงปะทะกับกระดานโดยแรง จนสาวน้องทั้งสองร้องออกมาด้วยความตกใจ  พอดีกับที่ทีปณัฐพายศวินมาถึงพอดี เขารีบปลดแถบกั้นออกแล้วพุ่งเข้ามาในห้อง สายสมกับเด็กๆ จึงวิ่งเข้ามาด้วย ภาพที่เกิดขึ้นตรงหน้าทำให้เกือบทุกคนยืนตัวแข็งราวกับถูกสาป ก้องภพยืนอยู่หน้ากระดานดำ โดยมีมือซีดๆ โผล่ออกมาจากกระดานเกาะอยู่ที่ไหล่แน่น เล็บยาวๆ จิกลงในเนื้อจนเลือดซึมออกมาเป็นดวง “พ่อคะ” “แก้ว อย่าเข้ามาลูก” ก้องภพร้องบอกเมื่อเห็นลูกสาววิ่งถลันเข้ามาหา มือผีหดกลับทันทีที่แก้วเข้ามาถึงตัวของผู้เป็นพ่อ สายสมตาไม่ฝาดเมื่อเห็นแสงสีนวลเป็นประกายล้อมรอบตัวสองพ่อลูก ขณะที่วิญญาณของหวานวูบออกจากกระดานมานั่งบนโต๊ะเรียนตัวหนึ่งด้วยสีหน้าแค้นเคือง ด้านนอก เมฆดำครึ้มพัดมาจากทิศใดไม่ปรากฏ ทำให้อากาศโดยรอบมืดครึ้มลงราวกับกลางคืน “ดีจริง มากันพร้อมหน้าทีเดียว ฉันจะได้ไม่ต้องตามไปจัดการพวกแกทีละคน” “หมายความว่าที่ลุงพรกับพี่ฤทธิ์ตายก็เป็นฝีมือหวานงั้นเหรอ”   สายสมถามทั้งที่พอจะเดาคำตอบได้ ผีสาวกรีดเสียงหัวเราะบาดหูอย่างสาแก่ใจ “ใช่ ไอ้แก่นั่นฉันควักหัวใจมันออกมาดูเอง อยากรู้ว่าใจมันทำด้วยอะไร ส่วนไอ้ฤทธิ์ มันมาขอขมากระดูกฉัน อยากให้ฉันยกโทษให้ ทั้งที่มันเองก็ข่มขืนฉัน แถมตอนที่ลุงมันจะฆ่าฉันมันยังยืนมองเฉย น่าขำนะ ตอนค่ำเมื่อวานมันเห็นฉันนั่งอยู่ในรถมันเท่านั้น ก็แหกปากร้องลั่น เร่งเครื่องหนี ทำอย่างกับว่ามันจะหนีพ้นอย่างนั้นแหละ” “เธอทำให้พี่ฤทธิ์รถคว่ำ” “เปล่าเลยจี๊ด บาปกรรมตามทันมันต่างหากล่ะ มันขับรถไม่ดูทางเอง ฉันไม่ได้ทำอะไรสักนิด” “แต่ถ้าเธอไม่ไปให้เขาเห็น พี่ฤทธิ์ก็คงไม่...” “หุบปากได้แล้ว พวกมันทำให้ฉันเป็นอย่างนี้ เพราะพวกมัน! และคนแรกที่ต้องชดใช้คือแก ก้องภพ” ผีสาวตวาดลั่น และพุ่งเข้าไปหาก้องภพที่ยืนตะลึงอยู่ แต่ยังไม่ทันได้ลงมือ ยศวินก็ตะโกนขัดขึ้นมาเสียก่อน “น้องหวาน อย่าทำไอ้ก้องมัน มันไม่รู้เรื่องอะไรด้วย”   หวานหันคอมาทางคนพูดด้วยสีหน้าเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง “ทำไมจะไม่รู้ เพราะมัน ฉันถึงต้องเป็นแบบนี้ “มันเป็นแผนของไอ้ฤทธิ์กับพี่ต่างหาก พวกพี่แอบเห็นจดหมายที่หวานเขียนให้ไอ้ก้องโดยบังเอิญ เราสองคนก็เลยคิดแกล้งหวานเท่านั้น แต่พี่ไม่คิดว่าไอ้ฤทธิ์มันจะวางแผนหลอกหวานมาทำแบบนี้” คำสารภาพนั้นทำให้ทุกคนตกตะลึง ไม่เว้นแม้แต่วิญญาณของหวาน ส้มมองหน้าพ่อ หรือแท้จริงคือน้าชายอย่างไม่เชื่อหู เธอรู้แค่ห้องนี้เคยเกิดอะไรขึ้นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้เอง แต่ไม่รู้เลยว่าต้นเหตุของเรื่องคือยศวิน น้ำตาเด็กสาวไหลอาบเป็นทางอย่างเสียใจ ส่วนก้องภพมองเพื่อนสนิทอย่างไม่คาดคิด “ไอ้วิน ไหนพวกแกบอกฉันว่าพวกแกแค่หลอกน้องมารอฉันเท่านั้นไง วันนั้นพอฉันรู้ก็รีบมาแล้วเห็นหวาน..” ชายหนุ่มขบกรามแน่นเมื่อรู้ว่าตนเองถูกเพื่อนสนิทหลอกลวงเอาไว้ว่าอย่างไรบ้าง “แกให้ฉันมาดูหวาน ทั้งที่พวกแกรู้อยู่แก่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น แกทำให้ฉันรู้สึกผิดมาจนถึงทุกวันนี้ พวกแกทำได้ยังไง” ไม่มีใครทันสังเกตวิญญาณหวานที่ตอนนี้มีแสงสีแดงเข้มล้อมรอบตัวแสดงถึงความโกรธจัด ก่อนที่ใครจะรู้ตัว วิญญาณดวงนั้นก็หายวูบมาปรากฏตัวต่อหน้าคนร้ายตัวจริงเสียแล้ว ยศวินขยับหนีแต่ไม่ทัน มือที่มีเล็บงอกยาวคว้าหมับเข้าที่คอของเขาพร้อมกับบีบแน่น “แก....แกตาย!” ยศวินตาเหลือก พยายามแกะมือที่แน่นราวกับคีมออกจนสุดกำลัง แต่มือนั้นกลับไม่เขยื้อนเลยสักนิด ตรงข้ามกลับบีบแน่นกว่าเดิมจนร่างนั้นดิ้นพราด ของเสียทั้งหลายทะลักไหลนองกับพื้น “หวาน พอ พอแล้ว” สายสมกรีดร้องลั่น พร้อมกับผวาเข้ามาช่วยรุ่นพี่ ทว่าวิญญาณแค้นกลับไม่ใส่ใจ และใช้มือข้างที่ว่างสะบัดเพื่อนสาวล้มกลิ้งออกไปทางหนึ่ง ทีปณัฐรีบเข้าประคองหญิงสาวเอาไว้ ในช่วงเวลาของความเป็นความตายนั้นเอง ส้มกลับเดินเข้าหาวิญญาณของหวาน พอมาถึงก็ทรุดตัวลงกราบ “คุณน้าขา ส้มขอร้อง อย่าทำอะไรพ่อวินเลยนะคะ” “ส้ม ไป ไปลูก” ยศวินพยายามเปล่งเสียงบอก แต่เด็กสาวกลับส่ายหน้าช้าๆ   “ส้มไม่ไปจนกว่าคุณน้าจะปล่อยพ่อวินค่ะ คุณน้าคะ ส้มขอโทษแทนพ่อวินนะคะ” “ความผิดใครก็ของคนนั้น”  หวานบอกเสียงเย็น “เท่านี้เขาก็รู้สึกผิดมากพออยู่แล้ว ให้เขาตายไปตอนนี้จะมีประโยชน์อะไร สู้ปล่อยเขาชดใช้กรรมที่ก่อเอาไว้ตามกฎหมายไม่ดีกว่าหรือครับ” ทีปณัฐพยายามหว่านล้อม แต่หวานกลับไม่แยแส แต่แล้วร่างของหวานก็กระเด็นออกไปอีกทาง เมื่อแก้วเดินเข้ามานั่งลงเคียงข้างเพื่อนสาว แสงนวลละออเป็นรัศมีแผ่กว้างกว่าที่เคยเป็น ตอนนี้เธอมองเห็นผีสาวแล้ว เด็กสาวระงับความกลัวพลางพนมมือขึ้นไหว้ “คุณน้าคะ แก้วขอร้องอีกคนนะคะ คุณน้าทำอย่างนี้จะยิ่งทำให้กรรมติดตัวคุณน้าเพิ่มขึ้นนะคะ ยุติแค่นี้เถอะนะคะ ไม่มีคนทำผิดคนไหนที่จะนอนหลับโดยไม่ฝันร้ายหรอกค่ะ” ถ้อยคำนุ่มนวลอ่อนหวานนั้นทำให้แสงสีแดงของหวานอ่อนจางลงอย่างไม่น่าเชื่อ วิญญาณสาวมองเห็นร่างสูงโปร่งของบุรุษรูปงามคนหนึ่งยืนอยู่ข้างกายเด็กสาวชัดเจน เสียงกังวานนุ่มหูดังขึ้นในความรับรู้ของเธอโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ขยับปากสักนิด “ปล่อยชายผู้นี้ให้เป็นไปตามกรรมของเขา อย่าตัดรอนใดๆ ให้เป็นกรรมผูกพันกับเจ้าอีกต่อไปเลย” “แต่มัน...” หวานเอ่ยค้าน “อโหสิเถิด เจ้าเองก็ทนทุกข์จากความอาฆาตแค้นของตนเองมาแล้ว ยังปรารถนาจะเป็นเช่นนั้นอีกต่อไปหรือ” ใบหน้าของหวานอ่อนลง เล็บยาวหดกลับไปเป็นเหมือนปกติ เธอมองยศวินที่ไอโขลกอยู่ในอ้อมกอดของหลานสาว ก่อนจะหันไปทางก้องภพ ก็เห็นชายหนุ่มมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยน “ไปสู่สุคติเถอะหวาน คนที่ทำกับหวานทุกคนได้รับโทษของตัวไปแล้ว พี่เองถึงจะไม่ได้ฆ่าหวานโดยตรง แต่ก็มีส่วนผิดไม่น้อย พี่ให้สัญญา พี่จะบวชอุทิศส่วนกุศลให้หวานหนึ่งพรรษา” ก้องภพก็ยังเป็นก้องภพที่แสนอ่อนโยนคนเดิม หวานมองชายที่เธอเคยรัก ความเงียบจนน่าอึดอัดแผ่คลุมทุกอณูอากาศในห้อง ทุกคนมองมาที่หวานเป็นตาเดียวอย่างรอคอยคำตอบ ในที่สุดผีสาวก็พยักหน้ารับ “หวานอโหสิค่ะ” สิ้นเสียงนั้น ประกายรัศมีสีอ่อนก็เรืองรองขึ้นรอบตัว ร่างนั้นโปร่งแสงก่อนกลายเป็นละอองทองสีเหลือบรุ้งหายวับไปในอากาศ พร้อมๆ กับแสงแดดที่แผดจ้าอีกครั้งราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้เลย ลายเส้นใบหน้าปริศนาบนกระดานก็พลอยเลือนหายไปโดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆ ไว้ เมื่อเรื่องร้ายผ่านพ้นไปแล้ว ทีปณัฐนัดพบสายสมอีกครั้งในเย็นวันเดียวกันนั้นเอง หญิงสาวมานั่งรอที่ริมน้ำพุในสวนสาธารณะตามนัด ไม่นานนักทีปณัฐก็มาถึง สารวัตรหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาเข้ามานั่งลงข้างๆ ฝ่ายหญิงแล้วกุมมือเธอขึ้นมา พอสายสมเงยหน้าขึ้นมองต้องเป็นฝ่ายหลบสายตา เมื่อเห็นแววหวานในดวงตาคู่นั้น “เรื่องร้ายๆ ก็ผ่านไปแล้ว คุณจะว่าอะไรไหม ถ้าผมจะมาหาคุณอีก” “เรื่องคดีเหรอคะ” เธอทำเป็นไม่เข้าใจความหมายนั้นเอาดื้อๆ “ปัดโธ่ ไม่ใช่เรื่องคดีสิคุณ ธุระอย่างอื่นต่างหาก” “ธุระอะไรอีกคะ” “อืม.. ก็ผมยังไม่มีตุ๊กตาหน้ารถเลย ถ้าคุณไม่รังเกียจ” สารวัตรหนุ่มหยอดคำหวานหน้าตาเฉย ทำเอาสายสมถึงกับหน้าแดงเรื่อ พร้อมกับพยายามปลดมือออกจากการเกาะกุมอย่างเขินๆ แต่ฝ่ายชายไม่ยอมปล่อยง่ายๆ   “คุณนี่ เราเพิ่งพบกันแค่สามวัน คุณก็ตั้งหาบขายขนมกับฉันแล้วหรือคะ” “ใครว่าแค่สามวัน ผมมองคุณมานานแล้วต่างหาก อะไรกัน จำเพื่อนเก่าไม่ได้เลยเหรอยายหนูจี๊ด” สายสมเบิกตากว้างเมื่อได้ยินชื่อที่เขาเรียก ยายหนูจี๊ด มีแค่คนเดียวเท่านั้นที่เรียกเธอแบบนี้ นายหมูตอน เด็กหนุ่มร่างอ้วนเพื่อนร่วมชั้นสมัยเรียนมัธยมปลาย พอเรียนจบต่างคนก็แยกย้ายไป ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย หรือว่า “จำได้แล้วสิ นายหมูตอนของคุณไงล่ะ” ทีปณัฐว่าพลางยักคิ้วนิดๆ     “ฮ้า! ไม่จริงหรอก ก็นายหมูตอนน่ะอ้วนจะตาย” “โธ่! คนเราเปลี่ยนแปลงกันได้ เหมือนชื่อนั่นแหละ จะให้ผมชื่อสารวัตรกิมเฮง แซ่ล้อ อย่างนั้นเรอะ ว่าไงล่ะ คราวนี้ตกลงจะคบเพื่อนเก่าคนนี้แบบยกระดับความสัมพันธ์ได้หรือยัง” “ยัง เป็นเพื่อนไปก่อนดีกว่า” “เอ๊า” “ไม่เอาก็ได้นะ” “ตกลง ว่าไงว่าตามกัน ได้เท่านี้ก็ยังดี” สารวัตรหนุ่มทำหน้ามุ่ยแต่ก็ยอมรับเงื่อนไข ผู้หญิงเปิดโอกาสให้แล้วไม่คว้าเอาไว้ก็เห็นจะแย่เต็มที หวังว่าพบกันครั้งหน้า คงไม่มีคดีแปลกๆ มาเกี่ยวข้องด้วยอีกนะ                                                                   จบตอนใบหน้าปริศนาฯ                                                                                                                  อริญชย์ จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 16:51:04

ความคิดเห็นที่ 2 เอิ่ม เจอคำต้องห้ามตัวเป้งเข้าให้ เลยต้องแก้ไขให้แสนจะสุภาพแทน ผีสาวไม่ได้บอกว่า "แกตาย" นะคะ ใช้คำภาษาพ่อขุนแทนค่ะ แต่พันทิปเค้าไม่ให้ผ่าน  เฮ่อ ตอนที่ ๑ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11565756/W11565756.html ตอนที่ ๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11574592/W11574592.html ตอนที่ ๓ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11585559/W11585559.html คุยกันท้ายบทค่ะ ^^ ขอบคุณกิฟต์จากคุณ Psycho man, Shaolin boy, zoi, mimny, สามปอยหลวง, kdunagin  และคุณ ห้าสิบป่ายค่ะ ^^ เมื่อจบตอนใบหน้าปริศนาฯ แล้ว อินก็จะเฉลยว่า .... เรื่องนี้เป็นประสบการณ์จริงบวกกับจินตนาการของอินเองค่ะ ^^ เรื่องจริงมีอยู่นิดเดียวก็คือ ตอนที่เล่นผีตะเกียบกันในห้องเรียนแล้ว พอเลิกเล่นก็มีรูปปรากฏบนกระดานดำ ทั้งห้องเห็นกันโม้ดดด แม้แต่อาจารย์ แต่คนที่ไม่เห็นอ่ะ อินคนเดียวเลย เศร้า อดสยองไปกับคนอื่นซะงั้น อาศัยฉากจากห้องเรียน + ตึกเรียนของจริงเป็นแบค มันก็เลยออกมาแบบนี้ แฮ่ ~~ ส่วนคดีฆาตกรรม อันนี้เมคขึ้นมาเองค่ะ แต่ทำไมต้องเป็นคดีแบบนี้อินก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน >< คุณ Psycho man  : แปลกตรงที่ยำสารพัดแนวไว้ในเรื่องแหงเลย ใช่ไหมคะพี่ชาย 55+ ************** คุณ  กุลธิดา (kdunagin): เปิดไซเรน  หมายถึงหวอออกน่ะค่ะพี่ไก่ แบบหนูจี๊ดเธอใส่กระโปรงสั้น แล้วคิดจะมุดแถบกั้นเข้าไปในห้อง สารวัตรเลยแซว+บอกหน้าตายว่า เปิดไซเรนน่ะค่ะ อยากจะบอกว่าตอนเขียนฉากขอขมาเนี่ย มันเย็นหลังวาบๆ ด้วยแหละค่ะ (ก็บทนี้อินเขียนตอนตีสอง เพราะนอนไม่หลับ เลยโป๊ะเช๊ะเข้าให้ค่ะ เฮ่อ) ************** คุณ  Setakan  : สืบสวนไม่เต็มขั้นหรอกค่ะพี่มน ถ้าสืบเต็มขั้นต้องอีกเรื่องนึง หุหุ เรื่องนี้มันออกแนวสยอง+ดราม่า+กุ๊กกิ๊กนิดๆ (เขียนไปได้ไงเนี่ย ยำสารพัดอารมณ์แบบเนี้ย (--")   ************** คุณ  อรุสา (npuiy): ใจจ้า ตอนนี้อยากบอกว่าไม่ผมบ๊อบแล้ว มันเลื้อยยาวเลยต้นคอแล้ว เย้ !!! ************** คุณ  ห้าสิบป่าย : อ่า... สองตอนนี้เฉลยแล้วนะคะ ว่าทำไมสารวัตรถึงกล้าพูดเล่นกับคุณครูแบบนั้น ^^ ************** จากคุณ : อริญชย์ (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 17:41:03

ความคิดเห็นที่ 3 หายเร็วๆนะครับน้องอิน จะได้มีเวลาปั่นต้นฉบับต่อ จากคุณ : สามปอยหลวง เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 20:04:43

ความคิดเห็นที่ 4 ดีขนาดยังไม่ใช่ฉบับเต็มนะเนี่ย สู้ๆ หายไวๆจ้า จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 20:29:23

ความคิดเห็นที่ 5 มาแอบอ่านเบาๆ ครับ.......... เดี๋ยวต้องรีบกลับไปเป็นเงาต่อไป เขียนได้ดีครับ ^^  ขอให้หายป่วยไวๆ นะ แก้ไขเมื่อ 24 ม.ค. 55 21:16:24 จากคุณ : ผีเสื้อสีดำ เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 21:08:47

ความคิดเห็นที่ 6 ไอ๊หยา บทนี้สยองของจริงเลยค่ะ มาเจอ ข้าวต้มเครื่องใส่หัวใจหมู เข้าอีก หายไวๆ นะคะ กิฟต์หมดแล้วค่ะ เสียดายให้กิฟต์ไม่ได้แล้ว จนกว่าจะขึ้นเดือนหน้า แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 55 06:14:51 แก้ไขเมื่อ 25 ม.ค. 55 01:05:21 จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 24 ม.ค. 55 23:52:40

ความคิดเห็นที่ 7 อืมมมมมม... ขอออกตัวก่อนว่า ต่อไปนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ เป็นความรู้สึกของผมเมื่ออ่านจบแล้ว อันดับแรกเลย คือ ไม่อยากให้ผีในเรื่องคุยกับคนได้ครับ คือแสดงตัวให้เห็น ให้รู้ว่า โกรธ เศร้า แค้น แต่ไม่ใช่ด้วยคำพูด ให้คนๆ นั้นรู้สึกขึ้นในใจได้เอง สำนึกเอง แบบนั้นครับ และให้ คน เป็นฝ่ายเฉลยเหตุการณ์ทั้งหมดในตอนที่กำลังจะถึงจุดจบ อยากให้ ผี นั้น สำนึก และ กลับใจ ได้เองครับ โดยอาศัยการกระทำที่แสดงถึงความรักอย่างจริงใจจากฝ่าย คน ในเรื่อง ไม่ต้องมี ร่างสูงโปร่ง เสียงนุ่ม มาด้วย และด้วยความสะใจส่วนตัว อยากหักมุมตอนท้าย ให้ความจริงกลายเป็นว่า ยศวิน คือคนวางแผนทั้งหมด และพยายามหลอกตำรวจว่าแค่มีส่วนรู้เห็น แต่สุดท้ายก็หนีความจริงไปไม่พ้น อะไรแบบนั้นครับ จากคุณ : zoi เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 08:26:52

ความคิดเห็นที่ 8 จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 12:17:57

ความคิดเห็นที่ 9 ชายร่างสูงโปร่งเสียงนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหนูแก้วคือใคร เทวดาประจำตัวคุ้มครองหนูแก้วเหรอ  แอบสงสัยถ้าก้องภพ ยศวิน ฤทธิรงค์ รุ่นเดียวกัน ในข่าวที่ออกว่าฤทธิรงค์ อายุ 33 ปี ก้องภพก็น่าจะอายุไล่ๆกันกับฤทธิรงค์   ส่วนหนูแก้วที่เป็นลูกของก้องภพ อยู่ ม.2 น่าจะอายุประมาณ13-14 แล้วอย่างนี้แสดงว่าก้องภพแต่งงานมีลูกตั้งแต่อายุ 19-20 น่ะสิ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 14:57:54

ความคิดเห็นที่ 10 แวะมาคุยค่ะ ^^ คุณ สามปอยหลวง  : ขอบคุณค่ะพี่ ^^ ************** คุณ  Setakan  : โฮะๆๆๆ สืบรักยังอีกนานค่ะ กว่าจะได้เขียนต่อ ช่วงนี้ก็เอาเรื่องสั้นไปก่อนแล้วกันนิ ฮี่~~ ************** คุณ ผีเสื้อสีดำ : ง่า ไม่ต้องแอบก็ได้ค่ะ อินไม่ดุหรอก 55+ ขอบคุณสำหรับการ (แอบ) ติดตาม และคำอวยพรให้หายป่วยนะคะ ^^   ************** คุณ กุลธิดา (kdunagin)  : ฉากนี้สารภาพค่ะพี่ไก่ ตอนที่ภาพเกิดขึ้นในสมอง (พูดอะไรให้ยากเนี่ย บอกว่าจินตนาการก็พอแล้ว ><) อินเองก็จะแหวะตามตัวละครเหมือนกัน (ซะงั้นน่ะ จิ้นบรรเจิดไปนะเนี่ย) ขอบคุณค่ะพี่ ส่วนเรื่องกิฟต์ ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ว่ากัน ^^ ************** คุณ  zoi  : ดีใจที่เห็นเฮียโส่ยมาทักทายกันค่ะ ^^ อ่าฮะ อินยินดีค่ะ ที่เห็นเม้นท์แบบนี้ จริงๆ ก็คิดอยู่เหมือนกันว่าให้ผีพูดกับคนมันจะดูแปลกๆ ไปมั้ย ส่วนตอนจบแบบหักมุม อันนี้น่าสนค่ะ ^^ ************** คุณ  ห้าสิบป่าย   : ขอบคุณค่า ^^ อยากเล่นไอคอนมั่ง แต่ยังใส่ไอคอนไม่รอดสักที แฮ่ ************** คุณ  mimny  : ใช่ค่ะ เทวดาประจำตัวของหนูแก้วเอง ตอนนั้นก้องภพอยู่ ม.6 อายุจะอยู่ที่ 17 ปีค่ะ  ก้องภพเป็นคนเดียวที่เรียนจบก็แต่งงานเลย แบบว่าแต่งปุ๊บมีลูกปั๊บน่ะค่ะ สองสาวแก้วกับส้มอายุ 13 ค่ะ ว้ายยย ตอบไปแล้วเพิ่งเห็นความผิดพลาดร้ายแรงตามที่คุณมิ้มว่า เอ่อ....ผิดจากความจริงไปตั้งหนึ่งปีแน่ะ (หมายถึงช่วงเวลาที่เกิดเหตุนะคะ มันต้องทิ้งระยะเป็น 16 ปีต่างหาก โอยยย ขออภัยอย่างแรงค่ะ) ************** จากคุณ : หนูอิน (อินทรายุธ) เขียนเมื่อ : 25 ม.ค. 55 18:22:52

ความคิดเห็นที่ 11 หันมาเขียนแนวนี้บ้างก็น่าจะรุ่งนะอิน แนวกุ๊กกิ๊กแบบเหมียวมิลด์ก็เวิร์ค สวดยวดเลย เพื่อนช้าน จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 09:25:39

ความคิดเห็นที่ 12 ถึงนักเขียนทุกท่าน แวะมาทักทายนักเขียนทุกท่านและเป็นกำลังใจให้ค่ะ พอดีเริ่มอ่านผลงานของหลายๆท่านในห้องนี้มาได้สักเดือนหนึ่งแล้ว แต่ไม่กล้าทักทาย (เขิลอ่ะค่ะ เป็นผู้เสพเฉยๆ เห็นนักเขียนเขาคุยกัน เราคุยไม่รู้เรื่องก็เลยอ่านเงียบๆมาสักระยะ) แต่ก็คิดว่า เราควรจะบอกกล่าว ทักทาย และขอบคุณ ทุกๆคนสำหรับผลิตผลงานมาให้อ่านค่ะ ^_^ ปล. ปรกติชอบอ่านเรื่องสั้น แนวๆนี้ ------------------------------------- ถึงคุณอิน กำลังลุ้นอยู่เลยว่าให้แอบมีฉากกุ๊กกิ๊กบ้าง แหม...อยู่ตอนท้ายนี้เอง น่าร้ากกกค่ะ (เขิล) ชอบค่ะชอบ แต่แอบสงสัยว่าทำไมผีหวานถึงไปอยู่บนกระดานดำ (ถ้าไม่นับว่าเป็นเรื่องจากประสบการณ์ของผู้เขียนเอง) อยากให้มีความเกี่ยวข้องระหว่างหวานกับกระดานดำค่ะ แบบผี shutter ที่เกี่ยวข้องกับกล้องเพราะถูกถ่ายภาพตอนถูกกระทำค่ะ (เออ ใช่ไหมคะ? จะไม่ค่อยได้) ให้หวานถูกกดหัวแนบกับกระดาน หรือโดนจับฟาดกับกระดาน หรืออะไรประมาณนั้นค่ะ (เออ นึกไม่ออกเหมือนกัน) แล้วรูปหน้าหวานบนกระดานเนี้ย ตามความชอบส่วนตัวเนี้ย (อึ้ยยย) น่าจะปรากฎเป็นรอยหน้าลางๆ แล้วค่อยชัดขึ้น น่าจะหลอนกว่าเป็นรูปวาดน่ะค่ะ คือ อะไรที่ชัดๆมันไม่ค่อยหลอนน่ะค่ะ (55+) แต่ก็ความชอบส่วนตัวค่ะ แล้วก็เห็นด้วยกับคุณ zoi ค่ะ อยากให้ยศวินเลวกว่านี้ค่ะ! จะได้ด่าในใจได้มากกว่านี้ O__o" แล้วก่อนที่ภารโรงจะถูกฆ่า น่าจะมีฉากประมาณว่าเขายังเลวไม่เปลี่ยน กำลังจะทำผิดซ่ำรอยเดิม ก็เลยไปกระตุ้นคุณผีหวานให้ออกมา (ไม่งั้น ด้วยแรงแค้น หวานน่าจะออกมาแก้แค้นตั้งนานแล้ว ไม่น่าจะรอให้มีคนอัญเชิญมาก่อน) สุดท้ายแล้ว ส่วนตัวคิดว่า เอาไปทำหนังได้เลยน่ะค่ะเนี้ย ครบรสเลยยยย -------------------------------- ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ จะแอบมาอ่านเรื่อยๆ ระหว่างรอ ขอไปคุ้ยคลังกระทู้เก่าก่อนค่ะ จากคุณ : ผุ้อ่าน ที่อ่านแบบเงียบๆ (laccdiane) เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 09:54:36

ความคิดเห็นที่ 13 เขียนได้ดีมากค่ะ ชอบอ่านเรื่องของคุณ หนูอินค่ะ จากคุณ : Jemie_A เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 11:04:11