คือเขา..?? " ปมรัก..รอยแค้น ตอนที่ 5 " (นิยายรัก..ฆาตกรรม..ต่างแดน)
ชายหนุ่มต้องเบียดตัวนั่งลงข้างๆ เพราะหล่อนไม่ยอมปล่อยแขนเขาให้เป็นอิสระ
หญิงสาวส่ายหน้าไปมา แนบแก้มเย็นกับแขนอุ่นๆของเขา แต่ดวงตายังปิดแน่น
แมทธิวรู้สึกหายใจติดขัด พยายามก้มลง ปลดพันธนาการจากลำแขนที่กอดรัด
แต่ไม่เป็นผล ยิ่งกว่านั้น ฝ่ามือเล็กๆ โน้มคอเขาต่ำลงจนใบหน้าหล่อนและเขาห่างกันไม่ถึงคืบ
มืออีกข้างหนึ่งซุกซนอยู่นอกเสื้อตรงแผงอก ไม่ทันที่ชายหนุ่มจะหยุดมันได้
มือนั้นกลับโอบโน้มคอเขาลงต่ำ จนสัมผัสลมหายใจอุ่นๆที่เจ้าของยังหลับตาพริ้มแน่น
ริมฝีปากอิ่มเผยอเรียกร้อง..
....คือเขา..?? " ปมรัก..รอยแค้น ตอนที่ 5 "
จริงๆแล้วเย็นนี้ จ่ายเงินค่าแรงคนงานเสร็จแล้ว เรานัดไว้ ว่าจะเลี้ยงอาหารพวกเค้า
เพราะปกติ วันทำงานวันสุดท้ายของปี เราจะเลี้ยงอาหารเย็น
แต่คงต้องเลื่อนออกไปก่อน เดี๋ยวชั้นจะบอกพวกเค้า รออีกสักสองอาทิตย์ให้พ่อหายดี
แล้วให้อะไรเข้าที่กว่านี้เสียหน่อย ค่อยเลี้ยงอาหารค่ำกัน
หญิงสาวบอกเขา เหลือบมองเสี้ยวหน้าเข้ม
หล่อนอยากสมมุติให้เขาเป็นคนที่หล่อนเคยรัก
เป็นคนอบอุ่นอ่อนโยนกลับมาหากันอีกครั้ง หล่อนคงมีความสุขไม่น้อย
เขาเองก็เหลือบมองใบหน้าเรียวสวยอยู่เป็นระยะเช่นกัน เค้านึกอยากให้หล่อนเป็นใครสักคน
ที่แค่บังเอิญได้พบ บังเอิญได้รู้จักกัน ให้เขาได้ใกล้ชิด ได้มีช่วงเวลาที่มีความสุข กับหล่อนคนนี้
คนที่เขารู้สึกพิเศษ
และให้เขาได้..รัก และรักได้อย่างไม่มีข้อแม้ เค้าคงมีความสุข
ชั้นคิดว่าจะจ่ายเงินเดือนคนงานแล้วให้เลิกงานกันเร็วหน่อย เสร็จแล้วเราไปเยี่ยมพ่อกัน
เผื่อว่าพ่ออาการดีขึ้น จะได้รับกลับบ้านพร้อมมาร์กี้ด้วยเลย
ส่วนนาย วันนี้คงยังไม่มีอะไรให้ทำมาก
แต่ที่สำคัญชั้นคิดว่า นายตรวจดูที่โรงนา ทั้งด้านใน และรอบๆนอก ให้แน่ใจเรียบร้อยก่อนดีกว่านะ
หญิงสาวบอกเขา การสนทนาระหว่างสองคน เกือบจะเป็นปกติขึ้นเมื่อหัวข้อถูกเปลี่ยน
เพราะที่โรงนา ไม่มีใครอยู่มานานแล้ว ถ้านายต้องอยู่ ก็ควรตรวจตราความเรียบร้อยเสียหน่อย
ทั้งห้องนอนของนายด้วย นานแล้ว ที่ไม่มีใครเข้าไปนอน ไม่มีใครอยู่ในห้องนั้น
เสียงเศร้า ๆ สะเทือนใจคนฟัง เขานั่งนิ่งเงียบ ไม่ออกความเห็น ได้แต่แอบคิดไปไกล
ถึงใครคนที่เคยอยู่ห้องนั้น และการที่เขาเข้ามาแทนที่
เหตุผลของคนที่ออกไป และเหตุผลที่ตัวเขาเองต้องเข้ามา
อะไรหลายอย่างที่สัมผัส ทำให้เขารู้สึกสูญเสียความเป็นตัวตน
เมื่อค้นพบว่า กำลังต้องเริ่มต้นในสิ่งที่ใจตัวเองไม่ต้องการ
เขาภาวนาให้มีแต่สิ่งที่ดีเกิดขึ้น รอบตัวเขา
กับหญิงสาวคนที่ทำให้หัวใจเขาต้องหวั่นไหว
และกับตัวเขา หากเขาจะต้องทำในสิ่งที่ไม่ถูกต้อง เขาขอให้มีสิ่งปาฏิหาริย์เกิดขึ้นเพื่อให้การกระทำนั้นล้มเหลว
เพื่อให้ต่างคนได้พบเส้นทางแห่งความสุขของตัวเอง แค่นี้คงพอแล้ว
เคยมีคนงานอยู่ในห้องนั้นก่อนผม แล้วเค้าเป็นใคร ยังทำงานอยู่ที่นี่มั้ย..??
เขาเอ่ยถาม เทย่าหันมาสบตา
มีสิ เคยมี แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว..เค้าไปแล้ว หล่อนก้มหน้า แกว่งช้อนคนความว่างเปล่าในถ้วยกาแฟ
แมทธิว นายมาเจอพ่อได้ยังไง ?? หญิงสาวถาม
แววตาสงสัยจ้องเหมือนจะให้ลึกลงไปในดวงตาของเขาให้มากที่สุด
เขาก้มหน้ามองมือตัวเอง ไม่สบตาหล่อน
ผมเคยทำงานในคอกม้า แต่พอจะเข้าหน้าหนาว ไม่มีคนมาขี่ม้า คอกม้าเค้าก็หยุดจ้าง ผมเลยไม่มีงานทำ
ตั้งใจจะมาหางานทำที่นี่
เขาหยุดเล่า แล้วนึกถึงวันที่ตัดสินใจนั่งรถไฟเดินทางมาที่นี่เมื่อเดือนก่อน
วันนึงผมเจอนายที่ตลาดเช้าวันเสาร์
แมทธิว หมายถึงตลาดสดที่ชาวไร่ชาวสวน เอาดอกไม้ ผักมา ผลไม้ เนื้อสัตว์ ไข่ไก่ พวกผลผลิตต่างๆทางการเกษตร
จากไร่จากฟาร์ม มาขายกันในช่วงเช้าวันหยุด เหมือนอย่างตลาดนัดที่เห็นกันทั่วๆไปแทบทุกหมู่บ้าน
นายกำลังช่วยคนงานขายผัก อยู่ในร้าน ผมลองเข้าไปถามหางานทำ เผื่อฟาร์มไหน ร้านไหนต้องการคนงาน
พอดีนายว่าต้องการคนอยู่ เลยตกลงให้ผมมาทำงานที่นี่ เขาเล่าต่อ
แต่..มันจริงหรือ มันบังเอิญอย่างนั้นเชียวหรือ..??
หล่อนอยากจะเชื่อว่าเค้าพูดเรื่องจริงให้ฟัง
แต่เค้าไม่ใช่คนที่นี่ มาร์กี้บอกว่าเค้ามาจากเมืองโน้น นี่เสียแต่ว่าพ่อมาโดนงูกัดเสียก่อน
ไม่อย่างนั้นหล่อนคงซักเอาความจริงจนได้
แต่เทย่าบอกตัวเองว่า รอไม่ไหวแน่ หล่อนรอไม่ไหวที่จะให้พ่อหายดี
หรือต้องรอ..จนกว่าพ่อจะสบายดี แล้วค่อยๆถามเอาความจริง
เพราะหล่อนเองก็รู้ว่าพ่อมีอะไรที่ซ่อนไว้ในใจ ที่ยังไม่ได้บอกหล่อน
ถ้าเค้าเป็นคนอื่น เป็นคนธรรมดาที่ไม่ได้มีหน้าตาพิมพ์เดียวกับคนรักเก่า
เทย่าจะไม่แปลกใจเลยสักนิด เพราะเหตุผลของพ่อที่ต้องการคนช่วยงานยังพอฟังเข้าใจได้
แต่คนแปลกหน้าที่มาจากเมืองที่อยู่ไกลห่างไปหลายร้อยกิโลเมตร
ที่บอกว่าไม่มีงานทำแล้วมาหางานทำถึงที่นี่ ทั้งๆลักษณะ ที่ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนที่จะทำงานแบบเอาแรงแลก
นี่แหละ ที่น่าสงสัยที่สุด
แล้วทำไมนายต้องมาที่นี่ ทำไมนายต้องมาหางานทำถึงที่นี่ ทำไมไม่หางานทำแถวบ้านนาย เมืองที่นายเคยอยู่
ก็ไม่มีอะไร ผมแค่คิดอยากออกเดินทาง อยากทำอะไรสักอย่าง เพื่อคนที่ผมรักเมื่อมันถึงเวลา
และถ้าการออกเดินทางไกลของผม จะทำให้ค้นพบอะไรบางอย่างที่ทำให้คนที่ผมรักมีความสุข
ผมยินดีจะทำ
เขาหยุดนิดหนึ่ง
คุณเคยรักใครมั้ย..?? ถ้าคุณเคยรักใคร ผมว่าคุณน่าจะเข้าใจและอยากทำอะไรก็ได้
ขอแค่ให้คนที่คุณรักมีความสุข
เขาถามหล่อนกลับ อย่างไม่ต้องการคำตอบ
หญิงสาวนิ่งฟัง หัวใจเต้นแรงถี่ขึ้น ถึงตอนนี้ หล่อนรู้สึกว่าสิ่งที่เค้าพูดออกมาจากใจ ออกมาจากข้างใน
อะไรคือสิ่งที่นายอยากทำ เพื่อคนที่นายรัก คืออะไร
มันเกี่ยวกับการที่นายต้องมาทำงานเป็นแค่คนงานที่นี่ ใช่มั้ย..???
นายเป็นใครกันแน่ บอกชั้นมา บอกชั้นมาเดี๋ยวนี้
เทย่าผุดลุกขึ้นยืน เขาลุกยืนตามอย่างรวดเร็ว
หล่อนเต็มไปด้วยคำถามในแววตา ก้าวเท้าเข้าหาเขาจนชิด
เงยหน้าถาม จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของคนตัวโตตรงหน้า
สองมือเล็กๆ เขย่าแขนเขา ร่างหนาแข็งแกร่งยืนนิ่ง สองแขนกำยำ แทบไม่กระดิกสักนิด แม้หล่อนออกแรงเขย่าอย่างเต็มกำลัง
เขาจ้องกลับลึกลงไปในดวงตาคู่สวย ที่ห่างกันแค่ไม่ถึงคืบ
ผมมีพี่ชาย.. เขาตอบแผ่วเบา เบาเหมือนกับแค่จะพูดให้ตัวเองได้ยินเท่านั้น
อะไรนะ..พี่ชาย..!!! หญิงสาวรู้สึกเหมือนกำแพงมืดดำตรงหน้าถูกทุบออก
ในนาทีนี้ หล่อนได้เห็นแล้วสิ่งที่ซ่อนอยู่หลังกำแพงมืดดำนั้น
พี่ชายของนาย นี่นายเป็นน้องชายงั้นหรือ ฟรังค์...ฟรังค์ใช่มั้ย ?? นายเป็นน้องของฟรังค์หรอ..???
หญิงสาวเขย่าตัวเค้าแรงกว่าเดิม
พี่ชายผมป่วย ป่วยมาก และคงอยู่ได้อีกไม่นาน น้ำเสียงของเค้าขาดหายไปในลำคอแห้งผาก
ไม่จริง ไม่จริง..!! สองแขนเล็กๆ แทบไม่มีแรงเหลือ แต่หล่อนยังเขย่าแขนเขา
หลับตากรีดร้องใส่เขาน้ำตาไหลพรั่งพรูอาบสองแก้ม
แมทธิวยืนนิ่งเงียบ สติเตลิดลอยไปไกล
เค้ารู้สึกเหมือนคนที่สองมือว่างเปล่า เพราะได้ปล่อยท่อนไม้ใหญ่ที่ทนแบกไว้บนบ่า
ทิ้งให้มันลอยไหลไปกับกระแสน้ำเชี่ยว
และผู้หญิงตรงหน้านี่แหละ คือกระแสน้ำเชี่ยว ที่เค้าปล่อยท่อนไม้หนักอื้งนั้นลงไป
เทย่าค่อยๆปล่อยแขนเขา ถอยไปหลายก้าวจนชิดผนังห้อง สองขาไร้เรี่ยวแรง
หล่อนยืนพิงผนังปิดหน้าร้องไห้ด้วยสองมือเล็กๆ
ชายหนุ่มสับสน เค้าไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้น ถูกหรือผิด กันแน่
เขาก้าวช้าๆ เข้าไปหาหล่อน รู้สึกสงสารคนตรงหน้าจับใจ
หญิงสาวยังปิดหน้าสะอื้น อยู่อย่างนั้น
เทย่า ฟังผม ผมเป็นน้องชายของฟรังค์ นี่คือเรื่องจริง เขาดึงสองแขนบอบบางลง
หล่อนไม่มีแม้แรงจะต้านทาน ปล่อยให้เขาดึงมือ ปล่อยให้เขาเห็นน้ำตาอาบหน้า ม่านน้ำตากลบตา
ยิ่งใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ หล่อนยิ่งรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก
ความจริงที่ปรากฏ กำลังบีบคอหล่อนอยู่ เหมือนจะให้หล่อนหมดลมหายใจลงตรงนี้
ไม่จริง ไม่จริง เทย่าพร่ำร้องไม่หยุด หล่อนยกแขนเล็กๆดันแผงอกกว้าง
เขากำข้อมือหล่อนแน่น อยู่ตรงหน้าอกตัวเอง
จริง.. !!! ผมเป็นน้องของเค้า
ชายหนุ่มมองตาหญิงสาวที่พร่าเต็มด้วยน้ำตา ใบหน้าสวยงามของหล่อนเปียกชุ่ม
เค้าเป็นอะไร ฟรังค์ป่วยเป็นอะไร ??? เทย่าสะอื้นถาม จ้องหน้าเขา
กำแพงมืดดำที่ถูกทลายออก กลับทำให้หล่อนเห็นแต่เส้นทางที่ว่างเปล่า ในเงาสลัว
ฟรังค์ถูกยิงเมื่อสามปีที่แล้ว ถูกยิงที่หลังขาพับ เส้นเอ็นขาด เค้าเดินไม่ได้
และตอนนี้ป่วยมาก หมอบอกว่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน
ชายหนุ่มตอบเสียงนิ่ง ในความพร่าเลือน เทย่ามองเห็นแววตาปวดร้าวของเขา
อะไรนะ ฟรังค์ ถูกยิง เดินไม่ได้ หล่อนหยุดร้อง แต่ยังคงสะอื้นอยู่ในอก พึมพำถามตัวเองเลื่อนลอย
ใช่ สามปีที่แล้ว เค้ากลับไปพร้อมกับความเจ็บปวด ความเจ็บปวดที่ฝังทั้งในร่างกาย และจิตใจ
มันมากเกินกว่าที่อะไรจะเยียวยารักษาได้
หญิงสาวรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว หล่อนรู้สึกเหมือนคมมีด ที่กรีดลงบนเนื้อตัวทีละรอยๆ
จนเจ็บร้าวไปทั้งร่าง และเจ็บลึกเข้าไปถึงในหัวใจ
พ่อคุณ..!!! พ่อคุณยิงเค้าใช่มั้ย..?? สองมือแข็งแรงบีบต้นแขนหล่อนแน่น
บีบแน่นเข้า แน่นเข้าจนเจ็บ
ไม่จริง พ่อไม่ได้ยิง..!!! พ่อไม่ได้ยิงเค้า !!! ฮืออออ เทย่าร้องไห้ ตะโกนใส่หน้าเขา
เขาเขย่าตัวหล่อนรุนแรง ร่างบางค่อยๆทรุดลง ไร้เรี่ยวแรง ทรงตัวต่อไปไม่ได้อีก
เขาขืนข้อมือ กระชากหล่อนมากอดไว้ หญิงสาวหลับหูหลับตาร้องไห้ ดิ้นอยู่ในอ้อมแขนเขา
แม้จะดึงดัน แต่สุดจะต้านทาน หล่อนโผซบแผงอกกว้าง ร้องไห้คร่ำครวญ
เขาโอบกอดหล่อนเต็มสองแขน ผู้หญิงร่างบาง คนที่เขาเพิ่งได้พบ คนที่ไม่เคยรู้จัก
รู้แต่ว่าเป็นคนที่เขาเดินทางออกตามหา ตามหาเพื่อจะพากลับไปส่งให้กับหัวใจอีกดวงหนึ่ง
หัวใจอีกดวงที่เหือดแห้ง ใกล้จะหยุดนิ่งในลมหายใจสุดท้าย
มือหนาลูบเส้นผมนุ่มปลอบโยน ร่างเล็กๆในอ้อมกอด
อ้อมกอดที่เค้าต้องยอมให้เป็นที่พึ่งคนอ่อนแอ ทั้งที่อยากผลักไสออกไปจนสุดแขน
เทย่าร้องไห้จนหมดแรง หล่อนสะอื้นในอ้อมอกของคนแปลกหน้า
คนแปลกหน้าที่จูงมือหล่อนดำดิ่งสู่ห้วงน้ำลึก
หล่อนรู้สึกเหมือนคนที่กำลังสำลัก หมดแรงและกำลังจะจมลงใต้น้ำนิ่ง เย็นเยียบ และลึกลง ลึกลง..
.....................................................................................................................................................................
ฟรังค์..ฟรังค์....คุณอยู่ที่ไหน..ช่วยด้วย..ช่วยด้วย..
แมทธิวสะดุ้ง ร่างบางหมดสตินอนเหยียดยาวบนโซฟา ดวงตาปิดแน่น พึมพำร้องเรียก
เค้าเห็นหล่อนนอนหายใจหอบทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่
เขารีบลุกเดินเข้าไปหาและนั่งลงข้างโซฟาอย่างเงียบที่สุด หล่อนยังร้อง ช่วยด้วย ช่วยด้วย ไม่ยอมหยุด
สองมือเปะปะไขว่คว้าในอากาศ
ชายหนุ่มเอื้อมจับแขนหล่อนไว้ได้ ค่อยๆจับบังคับมือนุ่มเย็นเฉียบวางกดลงบนหน้าอก
เขาหันไปคว้าผ้าห่มที่ผืนบางที่ถูกพับวางไว้ที่ปลายเท้าหล่อน คลี่ออกห่มให้ จากปลายเท้าขึ้นมา
ถึงอกที่กระเพื่อมขึ้นลง หายใจหอบถี่
เขาค่อยจับแขนหล่อนสอดเข้าใต้ผ้าห่ม ทันใดนั้น สองแขนหล่อนโอบแขนข้างหนึ่งของเขาไว้แน่น
ปากก็พร่ำเรียกไม่หยุดทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
คุณอย่าไปไหนนะ ช่วยชั้นด้วย อย่าไปไหนนะ อย่าทิ้งชั้นไป
ชายหนุ่มต้องเบียดตัวนั่งลงข้างๆ เพราะหล่อนไม่ยอมปล่อยแขนเขาให้เป็นอิสระ
หญิงสาวส่ายหน้าไปมา แนบแก้มเย็นกับแขนอุ่นๆของเขา แต่ดวงตายังปิดแน่น
ชายหนุ่มรู้สึกหายใจติดขัด พยายามก้มลง ปลดพันธนาการจากลำแขนเล็กๆ
แต่ไม่เป็นผล ยิ่งกว่านั้น ฝ่ามือของหล่อน โน้มคอเขาต่ำลงจนใบหน้าหล่อนและเขาห่างกันไม่ถึงคืบ
มือเล็กๆอีกข้างหนึ่งซุกซนอยู่นอกเสื้อตรงแผงอก ไม่ทันที่เขาจะหยุดมันได้
ฝ่ามือนั้นกลับโอบโน้มคอเขาลงต่ำ จนสัมผัสลมหายใจอุ่นๆที่เจ้าของยังหลับตาพริ้มแน่น
ริมฝีปากอิ่มเผยอเรียกร้อง
.คุณหายไปไหนมา ..อย่าทิ้งฉันไปอีกนะ ฉัน..
สองแขนเรียวเล็กโอบโน้มใบหน้าเค้าต่ำลงไปอีก
และอย่างไม่ทันตั้งตัว สัมผัสจากริมฝีปากของหล่อนเรียกร้องเร่าร้อน
ชายหนุ่มรู้สึกว่าเค้าหยุดหล่อนไม่ได้ เช่นเดียวกับที่หยุดตัวเองไม่ได้เช่นกัน..
ฟรังก์..ฉันรักคุณ ได้ยินมั้ย..ฉันรักคุณ อย่าทิ้งชั้นไปอีกนะ
หญิงสาวถอนลิ้นอุ่นออกจากริมฝีปากของเขา เสียงสั่นทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา
ชายหนุ่มสะดุดกับถ้อยคำพร่ำเพ้อข้างหู
เขาลุกนั่งตัวตรงจากที่โน้มลงไปหาหล่อนจนแนบชิด รู้สึกร้อนแผ่กระจายทั่วร่าง คิ้วขมวดเข้าหากัน
ค่อยๆกดแขนหล่อนลงข้างลำตัว หญิงสาวเงียบเสียง แผ่วลงๆ พึมพำอะไรที่เค้าฟังไม่รู้เรื่องและเงียบไปในที่สุด
เขาถอยตัวออกมานั่งบนโซฟา ที่หันทำมุมกับปลายเท้าหล่อนอย่างคนหมดแรง
เสยผมและสะบัดหัวไล่ความรู้สึกวูบไหวออกไป
เสียงสั่นพร่ำเพ้อเมื่อครู่ยังดังก้องอยู่ข้างหูซ้ำแล้วซ้ำเล่า
.........................................................................................................................................................................
แมทธิวนั่งนิ่งเงียบ มองร่างบางที่ยังนอนเหยียดยาว
ใบหน้าเรียวสวย แพขนตายาวซ้อนทับดวงตาคู่สวยที่ปิดสนิท
คราบน้ำตาเหือดแห้งไปแล้ว สองแก้มเนียนซีดขาวกลับมามีสีเลือดฝาดขึ้นอีกครั้ง
ริมฝีปากอิ่มแดงเรื่อ ที่สัมผัสอุ่นเรียกร้อง
.......................................................................................................
ห้าตอนแล้ว ขอบคุณเพื่อนๆที่ติดตามอ่านค่ะ
ขอให้สนุกนะคะ เจอกันตอนต่อไป วันศุกร์จ้า
รักคนอ่าน จุ๊บๆๆ
ปมรัก..รอยแค้น ตอนที่ 1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11604579/W11604579.html
ปมรัก..รอยแค้น ตอนที่ 2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11606063/W11606063.html
ปมรัก..รอยแค้น ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11608769/W11608769.html
ปมรัก..รอยแค้น ตอนที่ 4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11616404/W11616404.html
แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 55 20:25:34
แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 55 08:22:08
แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 55 08:10:17
แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 55 07:59:13
แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 55 07:56:39
คือเขา..??? " ปมรัก..แรงแค้น ตอนที่ 5 "(นิยายรัก..ฆาตกรรม..ต่างแดน)
