ความคิดเห็นที่ 1   กางเกงยีนส์รัดรูปแบบสกินนี่ของหญิงสาว ถูกรูดลงไปกองที่ข้อเท้าอย่างง่ายดาย เธอยืนตัวแข็งค้างพอคาดคะเนได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง แต่ไม่อาจขยับหนีเหมือนโดนตรึงร่างไว้ด้วยพลังของบุรุษเพศเบื้องหน้า  ปีศาจรูปงามนั้นคลี่ยิ้มมุมปากเพียงนิดเดียวอย่างเย้ยหยัน  ก่อนจะใบหน้าคมเข้มจะเลื่อนถอยลงมาที่ลำคอ แล้วลากลิ้นระเรื่อยคล้ายแกล้งปลุกความกระสันให้ ชิวหาแสนหฤหรรษ์นั้นลากผ่านเนินอก ลงสู่เบื้องล่างเธอเสียวซ่านจนเกร็งไปทั้งตัว      ขาทั้งสองของลูน่าโดนจับแยกออกจากกัน  ริมฝีปากสีสดเผยอออกเผยให้เห็นเขี้ยวขาว เขาฝังคมเขี้ยวฝังลงตรงจุดเดิม ด้านในของต้นขาใกล้จุดเร้นลับ  รอยประทับนี้จะไม่มีใครเห็นได้ง่ายๆ ยกเว้นผู้ตีตรา  ลูน่าตัวสั่นสะท้านด้วยเจ็บปวดยามที่เลือดหลั่งไหลออกจากร่าง  หากแต่ในความเจ็บนั้นกลับเต็มตื้นไปด้วยความรู้สึกพึงพอใจ     “อา.....” เสียงครางอย่างเผลอไผลหลุดลอดจากริมฝีปากแผ่วเบา อารมณ์พุ่งพล่านจนระงับไม่อยู่ จนต้องกัดนิ้วเบาๆ ไม่ให้หลุดเสียงน่าอายออกมา ยูเลียสดึงมือเธอออก ริมฝีปากเย็นชืดเข้ามาแทนที่ มอบความรู้สึกหนักแน่นดั่งหินผาให้เธอได้ยึดเหนี่ยว     ลูน่าไม่คาดคิดมาก่อนว่าตนเองจะคุ้มคลั่งไปตามปีศาจรูปงามได้ถึงเพียงนี้ สองมือจิกบนเสื้อเก่าแก่คร่ำคร่าจนขาดเป็นริ้วๆ  โอบรัดร่างกำยำนั้นอย่างหวงแหน ริมฝีปากเผยอรับจุมพิตของอีกฝ่าย  เพียงแค่จูบเท่านั้นอารมณ์พวยพุ่งขึ้นน้ำมันได้เชื้อ ให้เปลวเพลิงเริงโรจน์ ไฟรักปลุกเร้าจนร่างกายร้อนผ่าวไม่ต่างกับไฟเผาผลาญ แต่ในขณะเดียวกลับเธอกลับถูกหลอมละลายจนปวกเปียกไม่ต่างกับขี้ผึ้งโดนไฟ  ทุกๆ ที่ที่มือแข็งแกร่งนั้นสัมผัสลูบไล้ ความต้องการท่วมท้นขึ้นมาทุกขณะ ดำกฤษณาในตนเองท้าทายให้หญิงสาวตอบโต้บรุษผู้ข้ามกาลเวลามาอย่างหิวกระหาย     ลูน่ารับรู้ถึงรสเลือดในปากยูเลียส ไม่ใช่เลือดของคนอื่น เธอรู้ดีเพราะไม่มีเลือดใครที่ทำให้ความรู้สึกซาบซ่านสั่นสะท้านเส้นเลือดได้เท่าเลือดของผู้ครองรัตติกาล มีความจำแพร่เข้ามาพร้อมกับหยาดเลือดของเขา แต่เธอไม่ให้ความสนใจกับมันนัก เพราะยังหมกมุ่นอยู่เรือนกายนั้น ความสุขที่กำลังพุ่งพล่านมาสู่ร่างสร้างความสุขสมให้เหลือคณา ร่างที่อยู่เหนือกายสัมผัสหนักแน่นและอ่อนพลิ้วสลับไปมา ลูน่าหอบหายใจแรงไม่อยากเชื่อว่าแรงปรารถนาของตัวเองจะรุนแรงปานนี้ เธอมีความสุขและยินดีที่ความแข็งแกร่งอันทรงพลังเข้าถึงเขาอย่างลึกซึ้ง     ความรู้สึกนี้บ่งบอกอะไรมากมายนัก ถึงความต้องการที่แผดเผาจนสั่นสะท้านและปวดร้าวถึงภายใน เธอต้องการร่างกายที่สามารถเติมให้เต็มความว่างเปล่านั้น และเขาเป็นผู้เดียวที่สนองให้ความรู้สึกนี้ได้  ร่างเปลือยเปล่าของบุรุษแม้ผิวสีขาวซีดผิดมนุษย์  แต่เรี่ยวแรงที่ขยับเขยื้นอยู่เหนือร่างของเธอนั้นมีท่วงทำนองดุดัน คล้ายสัตว์ป่าส่งเสียงคำรามแผดจนก้องกังวาไปในราตรีที่มืดมิด     ********************     ปลายนิ้วเรียวสั่นระริกหลังผ่านพายุใหญ่มาได้ ลูน่าเหน็ดเหนื่อยไปกับแรงปรารถนาของตนและเขา เธออิงแอบร่างกำยำท่ามกลางหมู่ซากศพเพื่อนนักศึกษาที่นอนเกลื่อน  อีกไม่ช้าพวกนี้จะลุกขึ้นมาและเป็นอมตะไม่ต่างกับเธอ พอได้สติร่างเล็กก็ขยับตัวถอยออกห่างคว้าเสื้อมาสวมใส่     “จะไปไหน” อุ้มมือเย็นชืดดึงเธอกลับมาเผชิญหน้า     “ปล่อยฉันเถอะ...”     “ข้ายังสนุกกับเจ้าไม่พอ”     บุรุษผู้ผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน กล่าวกับหล่อนอย่างเย็นชาราวไร้ความรู้สึก ทำให้ลูน่านึกหดหู่เมื่อพบว่าตนเป็นเพียงแค่เหยื่อรองรับอารมณ์เปลี่ยวของเขาเท่านั้น  ทั้งห้องมีเพียงเธอคนเดียวที่รู้สึกตัว  ส่วนหญิงอื่นยังไม่ถูกเจ้านายของตนเรียกขึ้นมาสนองอารมณ์     “ประหลาดมาก” ปีศาจรูปงามกล่าว พลางวางมือทาบเหนือหัวใจเธอ     “ร่างของเจ้าอบอุ่น ปลายนิ้วก็เช่นกันทั้งๆ ที่ควรเย็นชืดไม่ต่างกับข้า...ไม่ต่างกับคนที่ตายไปแล้ว” นัยน์ตาสีเขียวเรืองแสงนั่นจ้องมองสาวลูกครึ่งไทยอย่างสำรวจตรวจตรา สีหน้าที่แทบไร้อารมณ์นั้นแสดงความตื่นเต้นขึ้นมาเล็กน้อย เหมือนว่าตลอดหลายร้อยปีที่ผ่านมาไม่เคยพบข้าทาสที่ความตายไม่ดูดกลืนไปเสียทุกอย่าง     หญิงสาวสบตาตอบ แก้วไพลินสีน้ำเงินในดวงตาเป็นประกายเรืองแสงขึ้นมาชั่วขณะ เธอเปลี่ยนแปลงไปดังที่เขาต้องการจริงๆ ทว่าไออุ่นอย่างคนมีชีวิตกลับไม่หายไปจากร่าง นั่นก็เป็นสิ่งที่ลูน่าไม่อาจตอบได้เช่นกัน แม้ประหลาดใจแต่ยูเลียสยังสำราญกับความสุขที่ได้รับ เวลาหลายร้อยปีมานี้ทำให้เขาห่างหายจากเรื่องเพศรสมานาน บัดนี้ควรตักตวงให้สาแก่ใจเสียก่อน เรื่องอื่นใดค่อยว่ากันภายหลัง ยิ่งไปกว่านั้นผู้หญิงคนนี้ตอบรับสอดประสาน กับอารมณ์จองเขาได้เป็นอย่างดี จนอยากทำให้หล่อนชอกช้ำไปทั้วตัว     บุรุษแห่งรัตติกาลจึงหวนกลับสู่ห้วงหรรษาอันน่าอภิรมย์ เขาดื่มด่ำกับสัมผัสอันแนบแน่นลุ่มลึกจากกายเธอ ยิ่งดำดิ่งยิ่งสุขสมปรารถนามากยิ่งขึ้น เขากระ:-)กระสนเหนือร่างอรชรอ้อนแอ้น ด้วยเรี่ยวแรงที่มีย้ำลงบนตัวเธอย่างหนักแน่นทุกครั้ง จนคนที่อยู่ใต้ร้องลั่นให้เมตตาปราณี เสียงนั้นเปรียบดั่งรางวัลทำให้ใจฮึกเหิม จนก้าวขึ้นสู่สรวงสวรรค์ไปรอบแล้วรอบเล่า     *********************     ลูน่าดันร่างใหญ่ที่หนักอึ้งออก แล้วค่อยพาร่างกายเหนื่อยล้าออกมา น่าแปลกอ่อนเพลียเสียขนาดนี้แต่กลับไม่รู้สึกหิว และคงไม่สามารถทำใจรับประทานอะไรลงได้ในเวลาเช่นนี้  หญิงสาวคว้าเสื้อผ้ามากอดไว้ก่อนหันมามองยูเลียสเป็นเชิงขอร้อง     บุรุษจากรัตติกาลนิ่งเงียบไม่มีคำตอบรับหรือปฏิเสธ ลูน่าจึงถือว่าเขาอนุญาตแล้วจึงออกจากห้องไปเงียบๆ เพื่อไปอาบน้ำชำระล้างร่างกายตนเอง เธอถือโอกาสไปใช้อ่างอาบน้ำในห้องน้ำโปรเฟสเซอร์ เพราะอย่างไรเจ้าของห้องก็นอนนิ่งไปแล้ว หญิงสาวถามตัวเองว่า ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้  ฝันร้ายทั้งที่ยังตื่นอยู่ ทำไมเหตุการณ์เหลือเชื่อแบบนี้จึงได้เกิดขึ้นต่อหน้าเธอได้     สาวน้อยเลื่อนตัวลงใต้น้ำ จมดิ่งอยู่อย่างนั้นนาที...สองนาที...ถึงสิบนาทีเธอก็ยังไม่อาจสงบใจได้ น่าแปลกไม่มีความหวาดกลัวใดๆ ในใจ มีแต่ความรู้สึกสับสนเท่านั้นที่บังเกิด แต่เมื่อร่างขาวโพลนโผล่เหนือน้ำ ลูน่าก็ต้องตระหนักถึงความจริง เธอร่วมมือกับยูเลียสฆ่าเพื่อนและอาจารย์  แม้ไม่ลงมือเองแต่ไม่ได้ห้าม เธอก็ปล่อยให้มันเกิดขึ้น     “เจ้าเสียใจ ข้ารู้สึกได้”     เสียงพูดข้างๆ ทำให้ร่างบางสะดุ้งเฮือก ลูน่ารีบหันกลับไปมอง บุรุษผู้ชนะกาลเวลาในเวลานี้ดูต่างออกไป เขาอยู่ในชุดสูทสีน้ำเงินตัวเก่งของดร.เกรท ผมยาวถูกมัดรวบตึงสุภาพดูทันสมัยขึ้นมาทันตา     “ฉันไม่เคยฆ่าคน”     “มนุษย์กินเนื้อสัตว์ ฆ่าชีวิตอื่นเพื่อตัวเอง มันต่างกันตรงไหน...อย่าบอกนะว่าเพราะสัตว์ร้องขอชีวิตไม่เป็น”     ลูน่าส่ายหน้าไม่อยากเถียงเรื่องที่เถียงได้ไม่มีวันจบ เธอใช้ลิ้นไล้ไปทั่วแนวฟันให้ความชุ่มชื้น แต่กลับพบเขี้ยวสองซี่ที่ยาวกว่าซี่อื่นๆ ในปาก     “ฉันต้อง ‘กิน’ อย่างคุณหรือคะ?”     “ใช่”     “มีทางเลือกอื่นไหม?” สีหน้าเธอเศร้าสลดยิ่งนัก     “ก็ไม่เชิง” ยูเลียสลดตัวลงนั่งบนขอบอ่างอาบน้ำพลางปลดกระดุมเสื้อนอกออก     (มีต่อ)     แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 55 14:48:44 จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 14:39:47

ความคิดเห็นที่ 2     “พวกเรา...กินได้ 2 ระดับ”  ประโยคนี้ทำให้ดวงตาสีดำไหววูบด้วยความหวังเล็กๆ     “ระดับที่1 กัด ดูดเลือด อย่างทุกๆคนทำกัน การกินเป็นเหมือนพิธีอันศักดิ์สิทธิ์ เราเลือกกินเฉพาะคนเป็นๆ เท่านั้น คนที่ตายแล้วกินไปก็เปล่าประโยชน์ ระดับที่ 2 คือการดูดชีพ” ว่าแล้วก็หงายฝ่ามือให้ดู “ระดับนี้ไม่ค่อยอิ่มและได้พลังงานน้อย อีกทั้งคนที่ทำต้องมีประสบการณ์พอดู”     “ทำยังไง?”     “ทำไมข้าต้องบอก” ยูเลียสยักไหล่ เขาถือไพ่เหนือกว่า ลูน่าไม่ทางเลือกนอกจากอ้อนวอน ร่างเปลือยเปล่าก้าวจากอ่างอาบน้ำมายืนเบื้องหน้าเขา     “บอกฉันเถอะค่ะ....ได้โปรด”     ดวงตาสีเขียว หรี่มองอย่างขุ่นเคือง อีกแล้ว....เด็กสาวคนนี้สร้างความประหลาดใจให้เขาอยู่เรื่อย นอกจากร่างกายมีการเปลี่ยนแปลงน้อยมาก ความคิดก็ยังเป็นอิสระ ตั้งแต่ตื่นมาจนถึงบัดนี้ก็ยังไม่ได้กินเลย เหยื่อของเขาทุกคนเมื่อตื่นแล้วสัญชาติญาณจะเป็นตัวชี้นำให้ไล่กัดไม่เลือกหน้า เด็กสาวคนนี้มีอะไรบางอย่างที่แตกต่างออกไป....หล่อนพิเศษกว่าใคร!     “นะคะ...ยูเลียส”     ร่างอ้อนแอ้นคุกเข่าตรงหน้า สองมือวางบนหัวเข่า ใบหน้างามเงยขึ้นสบตาอ้อนวอนและแสดงความนอบน้อมจำนนในอำนาจของเขา อย่างนี้สิที่เขาต้องการ ปลายนิ้วเรียวได้รูปเชยคางขึ้นสบประสานนัยน์ตา ลองดูก็ไม่เสียหลาย...เขาเองก็อยากรู้ว่าอีกฝ่ายจะเอาชนะปีศาจกระหายเลือดในร่างได้หรือเปล่า     “จะกินอีกวิธีคือ วางมือเหนือเส้นชีพจรบนคอของเหยื่อ มันเป็นจุดที่กินง่ายที่สุด แล้ว....”     “เอ๊ะ...??” ลูน่าขืนตัวหนี แต่มือแข็งๆ กุมคอเธอแน่นยิ่งกว่าปลอกเหล็ก เรี่ยวแรงและพลังเขาไหลผ่านมือราวกับถูกดูดด้วยพลังมหาศาล แววตาสีเขียวมรกต เข้มจัดด้วยพลังจากเขา มันทำให้เจ็บเหมือนเส้นเลือดถูกถลกออกจากร่าง     “อ้า!!” เธอร้องลั่น อีกฝ่ายถึงยอมปล่อยให้ร่วงลงกับพื้น ลูน่าหอบฮักตัวสั่นเทา เรี่ยวแรงหายไปหมดจนลุกไม่ขึ้น ยูเลียสมองดูกิริยานั้นด้วยความพึงใจนัก     แต่แล้วก็มีเสียงดังมาจากประตูหน้าของตึกเรียนที่อยู่ไกลกว่าห้าร้อยเมตรแว่วมา หากเป็นหูของมนุษย์ปกติคนไม่อาจได้ยิน แต่ระดับการรับฟังของแวมไพร์นั้นต่างกันออกไป ทั้งเขาและเธอหันควับไปมองอย่างพร้อมเพรียง     ลูน่าค่อยๆ ยันกลายลุกขึ้นนั่ง เธอขมวดคิ้วนึกสงสัย หากมิใช่สงสัยความสามารถพิเศษที่เพิ่งได้รับมา   แต่เป็นใครกันที่มาในเวลาไม่สมควรอย่างนี้   ยาม อาจารย์หรือว่า....แมตต์?     “บ้าจริง!” ลูน่าสบถในใจ     “ไปกินซะ” ยูเลียสกระซิบบอก     “ไม่.....” เธอตอบเสียงแหบแห้ง  ทั้งที่รู้สึกหิวกระหายเหลือเกิน เธออยากกินแต่ไม่อยากฆ่าใคร.....จนกระทั่งมือใหญ่นั่นดึงให้ลุกขึ้น     “หลับตาซะ...หายใจเข้าลึกๆ ...แล้วปล่อยออกมา เจ้าจะรู้สึกผ่อนคลาย สบายอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน...แล้วจะรู้สึกดีกว่านี้...ถ้าปล่อยให้ความรู้สึกนำทางเจ้า ปล่อยวางไว้ เด็กดี”     คำพูดไม่กี่ประโยคสามารถชักนำได้ราวกับสายน้ำที่นุ่มนวลพัดพาความรู้สึกล่องลอย เบาหวิวไปทั้งตัว ภาพในดวงตาเลือนรางเหมือนฝัน เป็นฝันที่ดีจริงๆ                      *****************     วิลลี่ ครอสเซ็น ยามผิวดำวัย 48 ปี ไขกุญแจเปิดประตูหน้าตามหน้าที่ หากวันนี้มีธุระอีกอย่างที่ทำให้ต้องเปิดประตูเร็วกกว่าปกติ ทางบ้านโปรเฟสเซอร์เกรทโทรมาขอร้องให้ช่วยไปตามโปรเฟสเซอร์ให้ด้วย  วิลลี่คุ้นเคยกับภรรยายของ ดร.เกรทอยู่แล้ว จึงรับคำขอร้องนั้นอย่างไม่เกี่ยงงอน     คณะโบราณคดีมักจะค้างที่มหาลัยเวลามีงานเร่งด่วนเป็นเรื่องปกติอ แต่ถึงขั้นไม่รับโทรศัพท์เลยนี่นับว่าแปลกมาก  ตามปรกติแล้ว ดร.เกรท เป็นคนรักครอบครัว จะต้องโทรราตรีสวัสดิ์ภรรยาและลูกไม่เคยขาด ภรรยาก็โทรมาหา ตั้งแต่เมื่อคืนวานจนถึงเช้าก็ยังไม่ยอมรับสาย เธอจึงโทรหาเขาเพื่อขอให้มาดูหน่อยเผื่อเกิดเรื่องอะไรขึ้น     ร.ป.ภ.หนุ่มใหญ่เดินผิวปากอารมณ์ดี เข้ามาด้านในของอาคารก่อนนึกเอะใจที่ไฟบนทางเดินดับทั้งแถวเขาลองเปิดสวิตซ์ไฟเสียงดังแกร๊กๆ  ก้องไปทั่ว ไฟช๊อตจนคัทเอ๊าท์ตกหรือไง เขาส่ายหน้าด้วยความหงุดหงิด นี่คงต้องไปในห้องเก็บของเพื่อสับคัทเอ๊าท์ก่อน ร่างสูงไหล่งุ้มน้อยๆ เดินงุ่มง่ามในความมืด มีไฟฉายในมือกระบอกเดียว     ฉันพลันลมประหลาดวูบผ่านเขาไปอย่างรวดเร็ว มันหนาวเย็นกว่าปกติธรรมดานัก  ความรู้สึกบอกเขาว่านี่ไม่ใช่ลม แต่เป็นการเคลื่อนไหวของอะไรบางอย่าง คิดดังนั้นวิลลี่ก็ขนลุกซู่  ก่อนจะค่อยๆ หันกลับไปมองข้างหลัง     หน้าขาวซีดลอยเด่นอยู่ในความมือสลัวทำเอาใจหายวาบ หนุ่มใหญ่ถึงกับผงะ เขาไม่เคยเห็นใบหน้าที่ขาวซีดจนน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน ขอบตาสีแดงช้ำ ดูโทรมราวกับอดนอนมาเป็นดือนๆ  แถมร่างนั้นเปลือยเปล่าเสียอีก     “ละ...ลูน่า...เกิดอะไรขึ้น คุณทำอะไรอยู่?”  ไม่มีเสียงใดตอบกลับมานอกจากความเงียบ   อีกฝ่ายยืนนิ่งจ้องเขาเหมือนตัวประหลาดจนเสียวสันหลังวาบต้องถอยห่างอีกหลายก้าว     “ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้า เกิดอะไรขึ้นกับคุณ...” นักศึกษาสาวไม่ตอบเขา วิลลี่เริ่มคิดว่าหล่อนอาจจะเมายาเสพติด     “ลูน่านี่ดึกแล้วยังไม่กลับบ้านรึ” เขาร้องถามไปอีกครั้ง สาวลูกครึ่งไม่ตอบคำถามแต่เคลื่อนกายอย่างรวดเร็ว แค่เพียงพริบตาก็คว้าเอามือข้างถือไฟฉายกระชากหมุนอย่างแรงจนร่างท้วมของชายวัย 48 ลอยคว้างกลางอากาศก่อนร่วงหล่นลงปะทะกับพื้นในท่าคว่ำหน้าดังโครม!!     “โอยยย....” เขาครางเสียงอ๋อย ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ร่างเล็กบอบบางนั่งคร่อมบนหลังเขา มือหนึ่งกดเขากับพื้นอีกมือกระชากคอเสื้อเขาออก     “อย่า!! อย่าทำร้ายผม ลูน่า...ลูน่า นี่ผมเองนะ วิลลี่ไง ผมๆ ๆ ...ผมมีลูกอายุ 14กับ 6 ขวบ ที่ยังต้องดูแลนะ ลูน่า คุณก็รู้ คุณเคยเห็นพวกแกแล้ว อย่าทำร้ายผมนะ ลูน่า”     วิลลี่ร้องขออย่างรวดเร็วจนฟังแทบไม่ได้ศัพท์ มันเป็นไปตามสัญชาติญาณ เขาอาศัยในย่านคนจนที่มีเรื่องจี้ชิงปล้นไม่เว้นวัน ถ้าสู้ได้เขาก็สู้ แต่ถ้าสู้ไม่ได้ก็ต้องรีบอ้อนวอนขอความเห็นใจไว้ก่อน และบางครั้ง....มันก็ได้ผล     ลูน่าอ้าปากจะกัดอยู่แล้วหากไม่ถูกคำวิงวอนนั้นดึงกลับมาเสียก่อน   เธอรู้ว่าวิลลี่พูดจริง  เพราะเคยเห็นเด็กทั้งสองมาแล้ว  ถ้าเธอฆ่าคนๆ นี้แล้วเด็กสองคนนั้นจะเป็นยังไง  จิตใต้สำนึกยังปลุกความเป็นมนุษย์ของเธอกลับมาได้ เธอไม่อาจทำร้ายเขาได้ วิลลี่เองรู้สึกได้ว่าท่าทีคุกคามอีกฝ่ายอ่อนลงทำให้มีความหวัง เขาอ้าปากจะอ้อนวอนต่อ หากไม่เหลือบไปเห็นรองเท้าส้นสูงของใครคนหนึ่งมาหยุดอยู่เบื้องหน้าไม่ไกลเสียก่อน     (มีต่อ)     จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 14:40:44

ความคิดเห็นที่ 3 ลูน่าเงยหน้าขึ้นมองเห็นสาวผมบลอนด์เพื่อนร่วมห้อง เธอยืนโซเซหน้าซีดขาว ขอบตาแดงช้ำ คอเสื้อลงมามีแต่รอยเลือดเปรอะไปทั้งตัว เธอขยับปากอย่างอ่อนแรง     “ลูน่า....ฉันหิว”     ร่างอวบอิ่มของสาวผมบลอนด์โผเข้าหา ลูน่าผวาลุกขึ้นเงื้อเท้ายันร่างของเพื่อนนั้นกระเด็นกลับไป เจ้าหล่อนลอยหายไปในความมืดมีเสียงหล่นโครมให้ได้ยิน     “พระเจ้าช่วยนี่มันอะไรกัน !!”     วิลลี่ร้องลั่น ท่ามกลางความมืด ร่างในเสื้อกาวน์สีขาวที่เห็นเลือนรางในความมืดสลัวของระเบียงทางเดินนั้น   คือเหล่านักศึกษาและ ดร.เกรทที่ค่อยๆ เยื้องย่างในท่าทางแปลกๆ  ทุกคนเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด เหมือนหนังซอมบี้ทุนต่ำไม่มีผิด     ลูน่าหันหลังวิ่งโดยไม่ลืมลากขาวิลลี่ไปด้วย ชายผิวดำร้องลั่นแต่ก็ไม่ขัดขืนปล่อยให้ตัวเองโดนลากไปกับพื้นเรียบเป็นมัน ดีกว่าเผชิญกับคนที่ตัวเปื้อนเลือดที่บอกว่าหิวหรอก     ตัวเขาถูกับพื้นเสียงดังเอี๊ยดตอนเลี้ยวโค้ง โดยมีคนวิ่งไล่ตามด้วยความเร็วจนเหลือเชื่อ   พอๆ  กับร่างที่กำลังลากเขาหนี  เธอตัวเล็กแค่นั้นแต่กลับมีพละกำลังมหาศาลดึงร่างที่หนักเกือบสามร้อยปอนด์ได้หน้าตาเฉย มือเล็กนั่นคว้าขอบกางเกงกระชากเขาลุกขึ้นด้วยเรี่ยวแรงของอมนุษย์แล้วพากันกระโจนออกมาข้างนอกอาคาร     “ล็อคประตูเร็วเข้า!!”     วิลลี่ล้วงกุญแจสอดเข้าไปเท่านั้น กลุ่มข้างในก็โผเข้าหาทำเอาตกใจมือกระตุกจนกุญแจหักคาประตูเลย เพล้ง!! ประตูถูกชนโครมจนบิดเบี้ยว วิลลี่โดนกระแทกจนล้มกลิ้ง     “ลูน่า!!!” เสียงคำรามอย่างโกรธแค้นชัดเจน หลายมือยื้อแย่งออกมาหมายจะฉีกเขาเป็นชิ้นๆ แต่ก่อนจะถึงคอเธอ แสงสว่างสีทองจากปลายฟ้าสาดแสงลงมา     กรี้ดดดด!! อ้ากกกกกก...... เสียงโหยหวนเจ็บปวดแสนสาหัสดังระงมไปทั่วบริเวณ  พร้อมกับกลิ่นเนื้อมนุษย์ไหม้  ไม่ต่างกับเนื้อสดๆ เวลาอยู่บนเตาไฟ ทุกคนกระ:-)กระสนหนีกลับเข้าไปในอาคารทิ้งกลิ่นเหม็นไหม้โชยตามหลัง     ลูน่ายืนหลับตานิ่งปล่อยให้แสงอาบร่าง หวังด้วยว่ามันจะสิ้นสุดโดยเร็ว เกือบนาทีก็ไม่รู้สึกอะไรนอกจาก ความอบอุ่น...เธอลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตนเองยังไม่ละลายหายไป แสงแดดร้อนผ่าวทำให้เคืองตาเท่านั้น ผิวหนังไม่ไหม้อย่างปีศาจตนอื่นแม้แต่น้อย     หญิงสาวยังยืนนิ่งอยู่จนแจ็คเก็ตของวิลลี่คลุมลงบนร่างเปลือยของเธอ สายตาที่มองมานั้น ดีใจและขอบคุณที่ไม่กินหรือทิ้งเธอไว้เบื้องหลัง     “ผมว่า เราต้องเรียกตำรวจ”             “วิลลี่..ฉันขอแว่นกันแดดของคุณได้ไหม?” ลูน่ายื่นมือไปขอ เธอแสบตาจนน้ำตาไหลไม่หยุด วิลลี่รีบล้วงมันออกจากกระเป๋าเสื้อให้             “ผมควรบอกตำรวจว่าไง ?  อยู่ๆ  พวกเขาก็คุ้มคลั่งขึ้นมาแบบนั้น  มัน...มัน  ดูน่ากลัวมากแถมยังผิดปกติ... มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?” สาวลูกครึ่งยังยืนนิ่งคล้ายอยู่ในความคิดก่อนจะตอบมาโดยไม่สบตาเขา             “คุณจะบอกตำรวจยังไงก็ได้ค่ะ ให้พวกเขามาที่นี่ให้เร็วที่สุดปิดกั้นอาคารเรียนไว้แล้วอพยพคนออกไปจาก’มหาลัย ให้หมด จะบอกว่าพวกข้างในปาร์ตี้ยาเสพติดจนเสียสติ หรือ...พวกนั้นร่วมมือกับกลุ่มผู้ก่อการร้าย กำลังรวบรวมอาวุธเคมีมากพอถล่มลอนดอนก็ยังได้  ถ้าพวกเขามาเห็นด้วยตาตัวเองจะเข้าใจ”                “อ่ะ...เอางั้นเหรอ?” วิลลี่ฟังแล้วคิดว่าหากเขาบอกไปแบบนั้นตำรวจจะเชื่อเขาไหมนะ             “ฉันต้องไปแล้ว วิลลี่ดูแลตัวเองด้วย” ลูน่าพูดจบก็เดินแยกไปทางสวนสาธารณะโดยไม่สนใจยามผิวดำนั่นอีก   แต่ทั้งเนื้อทั้งตัวเด็กสาวมีแค่เสื้อตัวเดียว จะไปขึ้นรถเมล์กลับบ้านก็กระไรอยู่             “ลูน่า....คุณจะไปไหนน่ะ?”             “ไปที่ไกลๆ  ” เธอบอกได้แค่นี้ ก่อนเหลือบมองขึ้นไปข้างบน ชั้นสองด้านในของอาคารมีใครคนหนึ่งมองเขาด้วย สายตาแหลมคมดุจเหยี่ยว รู้สึกได้ถึงอารมณ์ที่ขุ่นเคืองเหมือนน้ำที่เต้นระริกในหม้อเดือดๆ             ยูเลียสยืนกอดอกมองลูน่าเดินจากไป  ด้วยอาการพยายามระงับอารมณ์เป็นอย่างยิ่ง  ปีศาจหลงยุคไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีเรื่องแหกกฎเกณฑ์แบบนี้เกิดขึ้นได้ นอกจากไม่กินเลือดแล้วยังสามารถโดนแดดได้โดยไม่ตายอีกด้วย นี่มันเกิดอะไรขึ้นนะ....เกิดอะไรขึ้น??  เขาหลับนานเกินไปจนตามวิทยาการสมัยใหม่ไม่ทันหรือ     มีอะไรในตัวผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้โดนแสงแดดแล้วไม่สลายอย่างที่ควรเป็น....เขาต้องรู้ให้ได้ และถ้าเขาได้ความสามารถนั้นมาครองได้ จะกลางวันหรือกลางคืนเขาก็ไม่ต้องกลัวอีกแล้ว เขาจะเอาชนะพระเจ้าได้!!     “นายท่าน” ดร.เกรทโซซัดโซเซมาหา     แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 55 14:47:55 แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 55 14:47:02 จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 14:42:06

ความคิดเห็นที่ 4         “เช้าอย่างนี้เราเสียเปรียบ ต้องหยุดไอ้ยามคนนั้นก่อนที่มันจะเรียกใครมา”     “แต่ถ้ามันเรียกคนมา เราจะมีอาหารกินกัน”     “กินในยามที่อ่อนแอเช่นนี้ ไม่ปลอดภัย ข้าไม่อยากให้เอิกเกริก ไว้ค่ำก่อนเราค่อยไปท่องราตรี” เรียวเล็บแหลมคมแตะริมฝีปากตัวเองไปมา “มีทางไหนจะให้ไอ้ยามนั้นสบตาข้าได้”     “ในห้องควบคุมมีจอมอนิเตอร์อยู่ขอรับ”     “นำทางไป”               *******************     “ฟังภาษาคนรู้เรื่องไหม นี่ไม่ใช่เรื่องตลกนะเฟ้ย” วิลลี่ตะโกนใส่โทรศัพท์ในตู้ยาม ไม่ว่าเขาจะพยายามอธิบายยังไง ตำรวจไม่เชื่อเขาเลย “มีผู้ก่อการร้ายใน ‘มหาลัยจริงนะ”     “อย่างโปรเฟสเซอร์เกรทน่ะเหรอ จะเป็นผู้ก่อการร้าย ฝันไปล่ะมั่ง เขาเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงนะ”     “ปัดโธ่เว้ย” หนุ่มใหญ่คลุ้มคลั่งไม่รู้จะทำยังไงดีให้เชื่อเขา      “วิลลี่”เสียงเรียกกะทันหันทำให้เขาหยุดกึก “วิลลี่..หันมาทางนี้”     วิลลี่หันไปมอง เพียงแค่สบตาในจอมอนิเตอร์สีฟ้าเล็กๆ นั้น เลือดในกายเย็นเฉียบในทันทีทันใด สายตาแหลมคมเจาะลึกถึงทุกๆ อณูของเขา ความคิดในสมองถูกสลายหายไปกับอากาศธาตุ     “วิลลี่...วางโทรศัพท์ลง” เขาทำตามอย่างว่าง่าย “ที่นี้ไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น เข้าใจไหม”     “ครับ....”     “เอาล่ะ...ที่นี่เป็นแหล่งศึกษาวิทยาการยุคใหม่...งั้นก็ต้องมีที่ๆ เขาถ่ายเลือดเก็บไว้” ยูเลียสว่าตามความทรงจำของ ดร.เกรท มหาวิทยาลัยมีคณะแพทย์ศาสตร์ ย่อมมีเลือดสำรองสำหรับทำวิจัย เพียงแต่เขายังใช้ศัพท์สแลงพวกนี้ได้ไม่คล่องนัก        “ไปเอาเลือดพวกนั้นมา”     “ครับผม” วิลลี่หันไปทำตามที่สั่ง ในห้องวิจัยทุกคนมีสีหน้าดีขึ้นมาก เมื่อรู้ว่าจะมีเลือดมาดื่มกินแล้ว ตั้งแต่ตื่นมาก็หิวโซท้องกิ่วกันถ้วนหน้า     “ทุกคน จำไว้นะว่า อย่าแตะต้องสัตว์เลี้ยง เราต้องมีคนดูแลในยามเช้า.....หลังกินเสร็จแล้วก็เก็บกวาดสถานที่ ติดต่อคนในครอบครัวอย่าให้มีพิรุธ....ข้าจะนอนสักพัก คืนนี้พวกเราจะไปล่าเหยื่อกัน”       “เจ้าค่ะ นายท่าน”         (ต่อตอนหน้าค่ะ) ++++++++++++++++++++++++++++++      ความเดิม   ตอนที่ 1  http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11553809/W11553809.html ตอนที่ 2/1 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11564987/W11564987.html ตอนที่ 2/2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11582870/W11582870.html ตอนที่ 3 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11605187/W11605187.html           แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 55 14:46:45 แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 55 14:44:53 จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 14:42:52

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วคึกคัก อยากจะเขียนแนวนี้บ้าง เป็นกำลังใจครับ จากคุณ : เขมปัณณ์ (เขมปัณณ์) เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 16:05:50

ความคิดเห็นที่ 6 ลงชื่อจองที่ไว้ก่อนนะคะ เดี๋ยวมาอ่านค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 00:07:56

ความคิดเห็นที่ 7 ย่องเข้ามาอ่านเป็นพักๆค่ะ ไม่ใช่แนวของตัวเองเท่าไหร่ แต่ก็น่าสนใจดีนะคะ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 10:07:21

ความคิดเห็นที่ 8 มาไล่อ่านค่ะ >< ทำไมเราแอบเห็นใจวิลเลี่ยม.... นายเป็นคนแรกเลยนะที่บอกว่ามีลูกเล็กๆต้องดูแลแล้วจะรอดน่ะ ธรรมดาตัวละครพวกนี้ไม่ค่อยรอดหรอกนะ T-T ติดตามและเป็นกำลังใจให้ค่ะ แก้ไขเมื่อ 28 ม.ค. 55 00:10:02 จากคุณ : อมราวตี เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 00:08:08

ความคิดเห็นที่ 9 อ่านตอนนี้แล้วยังแอบมีให้เขินประปราย... แต่นางเอกยังพอดูปรับตัวได้เร็วจังค่ะ ส่วนท่านเคาทน์...บรึ๋ยยย ! แอบเอาใจช่วยลูน่า แต่ไม่รู้จะช่วยให้ท่านเคาทน์ใจดีขึ้น หรือช่วยให้หนีพ้นดี ลังเลจัง >< จากคุณ : XueYitan เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 00:17:59

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านไปจั๊กจี้ไปแกมระทึกกะฉากสยิว+สยองของตอนนี้ รอลุ้นตอนต่อไป   จากคุณ : สายลมที่พริ้วไหว เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 00:57:34

ความคิดเห็นที่ 11 ว๊าย ปิดตาข้างนึง แต่ก็อ่านต่อ... จากคุณ : จันทร์ฉายแสง เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 07:01:17

ความคิดเห็นที่ 12 ตอนที่ 5 ค่ะ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11670290/W11670290.html จากคุณ : นวลน้ำผึ้ง เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 02:11:26