ความคิดเห็นที่ 1 “เพลิน” เสียงเรียกชื่อของเธอที่ดังอยู่ด้านหลังทำให้ ณิชนันท์หันกลับไปถามผู้เป็นอาด้วยน้ำเสียงประชด “เพลินผิดอีกแล้วใช่มั้ยคะอาทัช” นนทัชส่ายหน้าน้อยๆ ตาม ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ตัวหลานสาวพลางวางมือหนาๆ ข้างหนึ่งตามลงไปที่ศีรษะทุยได้รูปนั้นทันที   “ไม่มีใครผิดทั้งนั้น มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันไง ตอนนี้เข้าใจกันแล้วนี่” เข้าใจกันแล้ว อย่างนั้นหรือ? แต่ทำไมตอนเมื่อครู่ เธอถึงได้รู้สึกว่าตัวเองกำลังเป็นเหมือนตัวประหลาดอยู่ท่ามกลางสายตาของพ่อแม่ และอาทัชของเธอก็ไม่รู้... เด็กสาวส่ายหน้าไปมา เหมือนสับสนกับตัวเองอย่างหนัก “แต่เมื่อกี้ทำไมเพลินถึงรู้สึกว่าตัวเองผิดอยู่คนเดียวก็ไม่รู้” และแล้วณิชนันท์ก็ตัดพ้อออกมาและเกือบจะสะอื้นไห้ตามความน้อยใจของตนเองด้วยซ้ำ ดีที่เด็กสาวกักกั้นมันได้ก่อน ตามแบบของคนเจ้าทิฐิแข็งนอก อ่อนแอข้างใน   ก่อนนึกถึงเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เธอก็หันกลับไปถามผู้เป็นอาด้วยความไม่เข้าใจแกมน้อยใจนัก “ทำไมอาทัชถึงได้ให้ปิ๊กอันนั้น กับฝ้ายไปล่ะคะ ทั้งพี่เพลินเคยขออาทัชเอามาเก็บไว้เองบ่อยๆ ” คำถามของณิชนันท์ทำให้นนทัชหลุบสายตามองหลานสาวน้อยๆ และเขาก็ได้เห็นแววตาที่เจือไปด้วยน้ำตาน้อยๆ ของณิชนันท์ได้ทีเดียว  ก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายกลับมานิ่งคิดเสียเอง  ว่าทำไมเขาถึงได้ให้ของรักของหวงชิ้นนั้นแก่ มนัญชยาไปก็ไม่รู้ ทั้งที่เขาน่าจะเสียดายมัน แต่กลับไม่นึกเสียดายเอาเสียเลย หากเขาได้มองถึงผลของการกระทำของตนเอง เพราะการที่เขาได้มอบของรักของหวงชิ้นนั้นของเขาไปให้เด็กสาวที่ใบหน้าไม่เคยพานพบกับรอยยิ้มมานาน จะทำให้เธอมีรอยยิ้มพิมพ์ตาขึ้นมาได้ เขาก็ถือว่ามันก็น่าจะเสียสละของสิ่งนั้นไปไม่ใช่หรือ “อามีเหตุผลของอาเองที่ต้องทำอย่างนั้น” “เหตุผล?” นนทัชยิ้มที่มุมปากเพียงเล็กน้อย กับเหตุผลข้อนั้น ก่อนจะวางมือหนาลงไปที่ศีรษะหลานสาว แล้วขยี้เบาๆ แล้วเพื่อให้ณิชนันท์รู้สึกดีขึ้น “ช่างเถอะน่า เป็นเหตุผลของคนที่เป็นผู้ใหญ่อย่างอา เพลินเองไม่จำเป็นต้องเข้าใจหรอก แต่ถึงแม้อาจะให้อะไรกับฝ้ายไป  แต่เพลินก็ยังเป็นหลานสาวคนเดียว หลานสาวที่อารักมากที่สุดคนเดียวเข้าใจมั้ย” “จริงๆ หรือคะ” นนทัชหลุบสายตามองดู ดวงตาสองคู่ของณิชนันท์ที่เปล่งประกายเจิดจรัสขึ้น ยามที่ได้ฟังคำพูดเอาอกเอาใจของเขานั้น  ซึ่งมันจะแตกต่างจากก่อนหน้านี้ลิบลับ นนทัชรีบสำทับเพื่อให้หลานสาวคนเดียวของตน เกิดความสบายใจและมั่นใจขึ้นว่า ไม่ว่ายังไง เธอก็ยังเป็นหลานสาวคนเดียวที่เขารักและปรารถนาดี “จริงสิ...” มนัญชยา เอาเจ้าหวานเย็นที่ลุงธีซื้อและตั้งชื่อให้วางกลับไว้ที่เดิมด้วยอาการแผ่วเบา แสดงให้เห็นว่าเธอให้ความทะนุทนอมกันมันปานใด มนัญชยาค่อยๆ ใช้สายตาที่ดูไร้ความรู้สึกขึ้นมาจับจ้องมันอีกครั้ง ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งไปสัมผัสกับมันเบาๆ เรื่องที่เกิดขึ้นมาเมื่อครู่เธอรู้อยู่เต็มอกดีว่า ใครเป็นคนก่อ และใครกันที่ผิดจริงๆ ความจริงเธอก็ไม่อยากจะทำอะไรนัก แต่ยามใดที่ได้กลับไปคิด ว่าณิชนันท์คือลูกที่ลุงธีและป้ามนหรือเป็นหลานสาวที่นนทัชรัก ยามนั้นเธอจะเกิดความรู้สึกร้อนรุ่มอยู่ในอกทุกครั้ง ยากเหลือเกินที่จะควบคุมกะเกณฑ์ความรู้สึกเหล่านี้ ที่เผาไหม้อยู่ภายในใจจนเกิดความทุรนทุรายได้เอาไว้ในอกได้   มนัญชยารู้ว่ามันคอยแต่จะทำลายเธอขึ้นมาอย่างเงียบๆ และรุนแรงขึ้น “ฉันไม่ผิดใช่มั้ยหวานเย็น ลุงธีและป้ามนเต็มใจที่จะมอบความรักให้กับฉันเอง โดยที่ฉันไม่เคยไปขอจากท่านมาก่อนนี่ ฉันไม่ได้ไปแย่งของๆ ใครสักหน่อย” เด็กสาวยังคงพึมพำพูดอยู่กับเจ้าตัวสีชมพูตัวใหญ่ราวกับมันมีชีวิตจิตใจ เพื่อระบายความสับสนและรู้สึกที่อัดแน่นไปด้วยความชิงชังต่อเด็กสาวอีกคน ออกจากใจไปทีละน้อยๆ ...   (จบตอนที่6) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 21:19:31

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่7 “แม่คะ มีอะไรให้เพลินทานบ้าง” ในช่วงสายๆ ของเช้าวันเสาร์ ณิชนันท์เดินลงจากห้องนอนท่าทางบ่งบอกว่าหิวจัด  กำลังจะเดินตรงเข้าไปหามารดาที่อยู่ในห้องครัว จากเสียงกุกกักที่ได้ยินแว่วๆ ทำให้เธอรู้ได้ดีว่าท่านกำลังทำอาหารอยู่ที่นี่   “เพลิน ..มาช่วยแม่ทำกับข้าวสิ” ตามเสียงโอดอวยที่ดังอยู่ด้านหลัง ทำให้ชุติมนหันไป มองเจ้าของเสียงที่ไม่บอกก็รู้ว่าเพิ่งตื่นนอน เธอไม่รอช้าที่จะชวนณิชนันท์ให้มาลองทำกับข้าวดูบ้าง เพราะสิ่งหนึ่งที่เธออยากจะปลูกฝังลูกสาวคนเดียวด้วยก็คือการพยายามทำให้ณิชนันท์สนใจในงานครัว   ณิชนันท์ลดสายตาลงเล็กน้อย ยามเห็นว่าคุณแม่ของเธอ ไม่ได้ทำอะไรอยู่ในห้องครัวตามลำพังแต่ข้างๆ ตัวท่าน กำลังมีเด็กสาวอีกคนหนึ่งอยู่ด้วย และเด็กสาวคนดังกล่าวก็หันมามามองเธอด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ชุติมนอ่านแววตาของลูกสาวที่จับจ้องไปยังร่างผอมบางของเด็กสาวอีกคน เธอรีบอธิบายให้ลูกสาวฟังด้วย “วันนี้หนูฝ้ายตื่นตั้งแต่เช้า มาช่วยแม่ทำกับข้าวด้วย เพลินมาทำกับแม่สิลูก จะได้เรียนรู้การทำอาหารไปพร้อมๆ กับหนูฝ้ายด้วยยังไง” “นั่นน่ะสิคะ มาทำด้วยกันก็ได้นะ หลายๆ คนสนุกออก อีกอย่างคุณป้าจะได้ไม่เหนื่อยมากด้วย” คุณป้าที่มนัญชยากล่าวถึง ค่อยๆ ลดสายตาลงเพื่อสบสายตากับเด็กสาวอีกคนข้างตัว มนัญชยาพูดถูก ทีเดียว กับการที่เธอต้องตื่นแต่เช้าเพื่อมาเตรียมอาหารเช้าให้กับคนในบ้าน ใครบอกว่ามันเป็นงานที่สบายล่ะ   บางครั้งก็ทำให้เธอรู้สึกเหน็ดเหนื่อย และหงุดหงิด ทั้งๆ ที่หน้าที่รับผิดชอบของตนเองก็คือเป็นเฉพาะในบ้าน เป็นภรรยา และเป็นคุณแม่ที่ดีเท่านั้น ตอนแต่งงานกับธีริทธิ์ใหม่ๆ เขาก็ขอให้เธอทำหน้าที่แม่บ้านที่ดี ส่วนเขาจะรับผิดชอบงานที่บริษัทเอง และการที่ต้องทำงานบ้านที่เป็นงานจุกจิกนำมาซึ่งความเหน็ดเหนื่อยในแต่วัน  แต่พอเช้านี้ ได้มนัญชยามาช่วย เธอจึงไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า การมีคนมาช่วยเธอทำงานในส่วนนี้จะทำให้เธอไม่เหนื่อยเท่าใดนัก แถมยังสนุก เมื่อต้องสอนให้มนัญชยาทำนั่นทำนี่ให้เป็นเอง “มาสิเพลิน มาช่วยแม่ กับหนูฝ้ายหน่อย” ชุติมนพยายามเอ่ย เพื่อชักชวนลูกสาวอีกครั้ง อย่างน้อยการได้ช่วยทำกิจกรรมร่วมกัน โดยช่วยกันทำอาหารเช้าระหว่างเด็กสาวทั้งสองคนนี่ เอาจะเป็นการสร้างความเพลิดเพลินให้กับคนทั้งคู่ จนเกิดความคุ้นเคยและสนิทสนมกันขึ้นมาก็เป็นไปได้ ซึ่งในตอนแรกณิชนันท์ก็ลังเล ไม่ต้องถามหรอกว่า เป็นเพราะใครที่ทำให้เธอเกิดความลังเลไม่อยากจะเข้าไปช่วยมารดาทำกับข้าว  แต่เพราะทนสายตาและเสียงเรียกร้องจากคุณแม่ของเธอไม่ไหว เด็กสาวจึงต้องเดินเข้าไปสมทบและเลือกที่จะเข้าไปยืนตรงกลางระหว่างคนเป็นแม่และเด็กสาวอีกคนโดยเบียดมนัญชยาออกห่างไปโดยปริยาย ก่อนจะทำเป็นกระตือรือร้น ถามคนเป็นแม่อย่างสนใจงานทำกับข้าวขึ้นมา อย่างไม่ยอมเหลียวมองคนที่ถูกเบียดออกไปว่าจะรู้สึกขัดใจ หรือไม่   “แม่จะให้เพลินช่วยทำอะไรบ้างล่ะคะ” ชุติมนกวาดสายตามองดูภายในห้องครัว เห็นผักส่วนหนึ่งยังแช่น้ำอยู่ตรงนั้น เธอจะเบือนสายตากลับมาบอกลูกสาว “ เพลินล้างผักนั้นให้แม่นะ แล้วก็เอาไปหั่นให้แม่ด้วย” “ค่ะ แม่” ณิชนันท์เดินไปที่ซิงค์ล้างจาน ช่วงนั้นก็เหลือบมองเด็กสาวอีกคนที่กำลังง่วนอยู่กับการตีไข่อยู่ “เบาๆ มือหน่อยสิลูก หั่นแรงๆ แบบนั้นผักซ้ำหมด  มันจะไม่น่าทานนะ” ชุติมนหันมาเตือนลูกสาวเบาๆ เมื่อเห็นว่าลูกสาวของเธอกำลังหั่นผักโดยการกดน้ำหนักแรงๆ แถมบางชิ้นก็หั่นเป็นชิ้นใหญ่ๆ จนดูไม่น่าทานไปเลย มนัญชยาละสายตาจากชิ้นเนื้อที่กำลังแล่ให้ป้ามน แล้วมองดูผลงานของลูกสาวป้าด้วยสายตาขบขัน ก่อนจะ ยื่นหน้าเพื่อเข้าไปบอกว่าป้ามนใกล้ ๆ “งั้นส่วนนี้ ก็ให้เพลินทานคนเดียวสิคะคุณป้า” “นั่นน่ะสิเน๊อะ” ชุติมนเองก็รับคำนั่นพร้อมทั้งหัวเราะเบาๆ เพราะคิดว่ามนัญชยาตั้งใจจะหยอกลูกสาวเธอเล่นเฉยๆ แต่กลับคนถูกล้อชักจะไม่รู้สึกสนุกด้วย เธอรู้สึกว่า มนัญชยาไม่ได้แกล้งล้อ แต่เป็นการ ‘จงใจ’ ที่จะพูดหรือทำให้เธอรู้สึกเสียหน้ามากกว่า ว่าแล้วเด็กสาวจึงวางมีดลงบนเขียงทันที ก็พูดด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นตาม  “เพลินไม่ทำมันแล้วค่ะ! ”   จากนั้นก็ดึงผ้ากันเปื้อนออกจากตัวเดินปึงๆ ออกไปทันที โดยมีสายตาอันแสดงถึงความขบขันและสนุกของมนัญชยามองตาม แล้วค่อยๆ หันมาถามป้าในที่ยืนหน้านิ่วคิ้วขมวดเล็กน้อยตอนที่มองตามลูกสาวไป “ฝ้ายล้อเพลินเค้าแรงไปรึเปล่าคะคุณป้า” คำถามที่ถามออกมาเบาๆ คล้ายคนถามดูมีความเกรงอกเกรงใจเสียเหลือเกิน ทำให้ชุตินมนเลือกที่จะส่ายหน้าปฏิเสธเอาไว้ก่อน มนัญชยาคงไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้ลูกสาวเธอเคืองหรอก เป็นแต่ณิชนันท์เท่านั้นแหละ ที่ชอบฉุนเฉียวเอง “ไม่หรอก จ้ะ” ในตอนเที่ยงวัน ธีริทธิ์กลับเข้ามาในบ้านด้วยรอยยิ้ม ที่บ่งบอกท่าทางว่าอารมณ์ดี เพราะบริษัทค้าอัญมณีของตนกำลังสร้างตลาดแหล่งใหม่จากต่างประเทศได้ถึงสามตลาดในเวลาเกือบๆ สองเดือน เขากลับมาที่บ้านอีกครั้งในตอนเที่ยงพร้อมนนทัช ที่อาสาไปช่วยงานที่บริษัทพี่ชายเป็นครั้งคราวด้วย  พี่น้องทั้งสองกวาดสายตามองดูกับข้าวหลากหลายที่วางอยู่เต็มโต๊ะ ก่อนที่ธีริทธิ์จะเป็นฝ่ายเอ่ยเสียงดังขึ้นมาประสมประสานกับความประหลาดใจเพียงเล็กน้อย “โอ้โห วันนี้ กับข้าวเต็มโต๊ะไปหมดเลย”   “วันนี้มีหนูฝ้ายมาช่วยทำน่ะค่ะ ถึงทำได้เยอะ”  ชุติมนตอบด้วบรอยยิ้มน้อยๆ และคนที่เธอพูดถึงก็รีบพูดแทรกขึ้นต่อ... “ฝ้ายเห็นคุณป้าต้องตื่นแต่เช้าน่ะค่ะ ก็เลยลงมาช่วย อีกอย่างฝ้ายก็ชอบทำกับข้าวด้วย ค่ะ เพราะ .. เพราะบางวันฝ้ายก็ต้องทำทานเอง” เด็กสาวเล่าไปด้วยอาการสะดุดเล็กน้อย  ยามเล่าถึงว่าเมื่อก่อนเธอมีชีวิตความเป็นอยู่เช่นไร ซึ่งในช่วงหนึ่งมนัญชยาก็เล่าให้ชุติมนฟังไปแล้วตอนที่ได้ช่วยชุติมนทำกับข้าวอยู่ในห้องครัว ว่า บางวันแม่จริงๆ ของเธอ ที่ต้องคอยสาละวนอยู่กับการขับรถตามหาพ่อที่โรงแรม หรือไม่ก็ม่านรูดดังๆ  เธอก็ต้องถูกทิ้งให้อยู่บ้านตามลำพังและ ทำอะไรทานเองอยู่แล้ว  และพอแม่กลับมาถึงบ้าน เมื่อหาพ่อไม่เจอแม่ก็จะมาอาละวาดกับเธออีก... (มีต่อค่ะ) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 21:22:14

ความคิดเห็นที่ 3 เด็กสาวเล่าไปด้วยอาการน้ำตาซึม  ทั้งธีริทธ์ ชุติมน และนนทัชที่นั่งฟังเงียบ รู้สึกสงสารสะท้อนใจยิ่งนัก  แต่ก็ทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่คิดว่าส่วนหนึ่งในชีวิตของมนัญชยาจะเจอเรื่องที่น่าสงสารเช่นนี้ ถึงแม้ผู้ใหญ่ทั้งสามคนจะรู้สึกไปในทางเดียวกัน แต่ณิชนันท์กลับไม่รู้สึกซึมซับเอาความสงสารนั้นเอาไว้อยู่ในอกเลย การตีหน้าเศร้าเล่าเรื่องสลดของมนัญชยา ทำให้ณิชนันท์รู้สึกว่าอีกฝ่ายกำลังเสแสร้ง แกล้งทำเพื่อเรียกคะแนนความสงสาร ความสนใจจากคุณพ่อ คุณแม่ และอาทัชของเธอล่ะมากกว่า   ว่าแล้วเด็กสาวก็สะบัดหน้าหนีพรืดไปอีกทาง  พร้อมทั้งเบะ ปากน้อยๆ ตาม ก่อนจะค่อยๆ หันกลับมาอีกครั้ง เมื่อได้ยินน้ำเสียงอ่อนโยนของบิดาที่เอ่ยขึ้นมาเพื่อปลอบประโลมเด็กสาวคนนั้น “ไม่เป็นไรนะฝ้าย เรื่องมันผ่านมาแล้วล่ะ หนูชอบทำกับข้าวก็ดีแล้วนี่ ต่อไปหนูก็มาช่วยป้ามนทำบ่อยๆ สิ” “จริงด้วย หนูก็มาช่วยป้าทำกับข้าวสิ วันนี้ป้าก็รู้สึกสนุกด้วย ที่มีหนูมาช่วย” เด็กสาวปาดน้ำตาออกจากแก้มช้าๆ เธอเหลียวมองดูใบหน้าของคุณลุงและคุณป้าที่ใจดี สุดท้ายเลยไปที่ชายหนุ่มอีกคน นนทัชยิ้มน้อยๆ และพยักหน้าให้ขึ้นลงเล็กน้อย เธอก็เข้าใจ ก่อนจะเบือนสายตาทั้งคู่กลับมาจดจ้องทั้งคุณลุงและป้าตามลำดับ พร้อมทั้งถามย้ำ “จริงๆ นะคะ” “จริงสิ...”   ธีริทธ์ยกมือออกจากศีรษะของเด็กสาว ก่อนเหลียวมองไปที่ใครอีกคนที่นั่งเงียบๆ อยู่บนโต๊ะอาหาร และเขาก็อยากที่จะเปลี่ยนบรรยากาศที่เศร้าซึมเมื่อครู่ ให้กลับไปเป็นความสดใสร่าเริง โดยการแกล้งกระเซ้าลูกสาวคนเดียวของตนเล่นๆ “เพลินล่ะลูก ไม่ได้โชว์ฝีมืออะไรกับเขาเลยหรือ” คนที่นั่งขัดใจอยู่เป็นทุนเดิม เมื่อมองดูภาพของบิดมารดาที่พากันปลอบประโลมมนัญชยาอยู่สะดุด เด็กสาวละสายตาจากวงหน้าหวานที่ตีหน้าเศร้าซึมไปสบสายตากับบิดาปริบๆ ก่อนที่จะกระแทกคำตอบกลับไปเพียงสั้นๆ   “ก็เพลินไม่ชอบทำกับข้าว “อาว่าเพลินน่าจะหัดๆ ลองทำบ้างนะ เป็นผู้หญิง น่าจะมีเรื่องแบบนี้ติดตัวบ้างนา” นนทัชพูดเสริม แต่ณิชนันท์กลับรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเสียดื้อๆ เพราะเธอทำกับข้าวไม่เป็น เธอรู้สึกว่า บิดาและอาหนุ่มพูดเหมือนกับการนำเธอไปเปรียบเทียบกับเด็กสาวอีกคนกลายๆ  แน่นอนว่า เธอจะไม่มีทางทำอะไรที่เสแสร้ง แทนที่จะทำเพื่อเอาใจคนอื่นๆ เธอทำไม่เป็น และไม่อยากจะทำ!   “ก็เพลินบอกว่าไม่ชอบก็ไม่ชอบทำสิคะ!”   ในที่สุด เด็กสาวก็เผลอขึ้นเสียงขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด และนั่นทำให้เธอต้องถูกคนเป็นบิดาดุกลับมาทันที   “ไม่ชอบ ไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำสิลูก ทำไมหนูต้องขึ้นเสียงกับอาทัชด้วยล่ะ เขาพูดกันอยู่ดีๆ นะ” ....เธอทำอะไรผิดไปอีกแล้ว ตอนนี้เธอกำลังถูกสายตามารดา บิดาและอาหนุ่มมองเธอราวกับเป็นตัวประหลาดอีกแล้ว เด็กสาวรู้สึกเหมือนถูกกดดันด้วยสายตา ถึงแม้ไม่มีคำพูดใดๆ พูดออกมาเธอก็อ่านจากสายตาเหล่านั้นได้   “เพลินเพิ่งนึกขึ้นมาได้ ว่าเพลินทานขนมไปเยอะแล้ว เพลินไม่หิว ขอตัวค่ะแม่ ค่ะพ่อ” ณิชนันท์ผุดลุกขึ้นช้าๆ พูดแบบไม่ยอมสบตากับใคร และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง..   ทั้งคนเป็นพ่อและแม่ ต่างก็ห้ามไม่ทัน ณิชนันท์ก้าวออกไปจากโต๊ะอาหารโดยเร็ว ชุติมนก็ได้แต่มองไปยังหลังบางๆลูกสาวด้วยสายตาแห่งความเป็นห่วง เพราะพักนี้เธอรู้สึกว่าลูกสาวเธอ ดูขี้หงุดหงิดง่ายขึ้นเสียเหลือเกิน... มนัญชยาเองก็มองตามหลังนั่นเหมือนกัน แต่สายตาไม่ได้ระบุความรู้สึกใดๆ อย่างเช่นสายตาป้ามนที่มองตามลูกสาวไปเช่นนั้น ในสายตานั่น เธออ่านออกว่า ไม่ว่าอย่างไง ป้ามนก็รักและห่วงณิชนันท์อย่างท้วมท้นอยู่ดี.... (มีต่อค่ะ) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 21:23:44

ความคิดเห็นที่ 4 “อะไรน่ะ?” ณิชนันท์ถามขึ้นขณะใช้สายตามองดูจานที่มีขนมน่าตาน่าทานที่วางตรงหน้า ก่อนจะเลยสายตามองขึ้นไปยังเจ้าของดวงหน้าที่เป็นคนเอาจานนี้มาวางลงตรงหน้าเธออย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย แถมตอนเปิดประตูห้องนอนเธอเขามาก็ไม่มีการเคาะประตูเพื่อขออนุญาตอีก… ‘เสียมารยาทจริงๆ’   ตอนแรกณิชนันท์ ก็อยากจะต่อว่าคนตรงหน้าด้วยถ้อยคำบาดใจนั้นอยู่เหมือนกัน แต่พอนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ แถมเห็นวงหน้านั้นดูมีความใสซื่อ ตามด้วยคำพูดนึงอีก จึงทำให้เธอนึกตำหนิไม่ลง “เห็นเธอทานข้าวนิดเดียว เลยเอาขนมมาให้ ชิมหน่อยสิ” ณิชนันท์หลุบสายตามองดูของที่อยู่ในจานนิดๆ ก่อนจะเบ้หน้าหนีไปทางอื่น “ฉันไม่หิว ไม่ชอบทานของหวานด้วย!” “แน่ใจหรือว่าไม่หิว...” มนัญชยา ลองแกล้งถามดู “จะหิวหรือไม่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอ!” ณิชนันท์หันมาต่อว่าคนที่เหมือนจะจุ้นจ้านกับเธอมากเกินไปแล้วนะ  จากนั้นก็ใช้สายตาเขม่น มองหน้าอีกอีกฝ่าย ที่ดู ก็ไม่ได้ระบุตรงไหนเลยว่าหวังดีกับเธอ ถึงขนาดต้องถ่อเอาขนมมาให้เธอทานแก้หิวเช่นนี้ เด็กสาวคนนี้ ต้องมีจุดประสงค์บางอย่างแน่ๆ ที่มาทำดีกับเธอ แล้วณิชนันท์ก็ใช้สายตาจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่กลมโตสีดำสนิทดูลึกล้ำคู่นั้น  ราวกับกำลังแสกนหาจุดผิดปรกติ ใช่ และเธอก็มองหาจุดผิดปรกนั้นเจอ  ณิชนันท์เผลอกระตุกรอยยิ้มที่มุมปากตนเองวูบ เพราะเธอมองออกแล้วว่า มนัญชยาเอาขนมมาให้เธอถึงที่ห้อง และกำซับให้เธอทานเสียให้อร่อยๆ   เด็กสาวตรงหน้า ไม่ได้มาด้วยความปรารถนาดี แต่หล่อนคงมา ยั่วยุเพื่อให้เธอรู้สึกโมโหมากกว่า “อ้อ ที่จริงก็เกี่ยวกับเธอจริงๆ นั่นแหละ เพราะ เธอมันน่ารังเกียจมากๆ ในสายตาฉัน น่ารังเกียจถึงขนาดไม่อยากทานข้าวด้วยยังไงล่ะ  มันทานไม่ลง” เมื่อรู้… ณิชันนท์ก็รู้สึกสนุกที่จะยั่วโมโหอีกฝ่ายคืนกลับไปบ้าง   “อย่าคิดนะว่าที่ลงทุนทำตัวให้น่าสงสารเข้าไว้ แล้วฉันจะนึกเวทนาสงสารเธอเหมือนกับคุณพ่อคุณแม่และ อาทัช ไม่มีทางหรอก ฉันไม่หลงกลเธอหรอก ...”   มนัญชยา เหยียดรอยยิ้มหยัน กลับ คำพูดคำจาอีกฝ่ายไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกบาดใจ ก็ในเมื่อเธอไม่ได้แคร์ณิชนันท์อยู่แล้ว เธอขอแค่ความเห็นใจสนใจ จากผู้ใหญ่ทั้งสามก็พอ และถ้าทุกคนมีให้ กับเธอเด็กสาวคนนี้ก็ไม่มีค่าอะไรที่จะอยู่ในสายตาเธอเลย   มนัญชยาก้าวเข้ามาร่างของเด็กสาวอีกคนช้าๆ ด้วยท่าทางที่นิ่งกว่าในตอนแรก  ไม่เพียงแต่จะเอาขนมมาล่อเด็กสาวในรุ่นเดียวกันเท่านั้น  เธอยังมีจุดประสงค์ที่เข้ามาในห้องนอนแห่งนี้ ที่จะขอเจรจากับณิชนันท์ด้วย ซึ่งถือว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่เธอมีความตั้งใจ ที่จะขอกับณิชนันท์เพียงเรื่องเดียวเท่านั้น และถ้าหากให้เธอประเมินแทนอีกคนที่กำลังจะถูกขอร้องนี้ เธอว่า ณิชนันท์น่าจะให้ความร่วมมือกับเธอด้วยดีๆ  เสียกว่า ที่จะมาทำเป็นปฏิปักษ์ขัดขวางเธอ ... “ฉันไม่ได้แค่เอาขนมพวกนี้มาให้เธอ ทานอย่างเดียวเท่านั้น แต่ฉันอยากมาคุยกับเธอตรงๆ” มนัญชยาเริ่มพูดอีกครั้ง แต่คราวนี้สุ้มเสียงส่อไปถึงความจริงจังอย่างเห็นได้ชัดขึ้น “เรื่องอะไร?” และณิชนันท์ก็ยังคงใช้น้ำเสียงห้วนๆ ไม่น่าฟังเช่นเคยถามกลับ “เรื่องคุณลุงคุณป้า และอาทัชของเธอ” “มันเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่เธอจะมาคุยกับฉัน พูดมาตรงๆ สิ..” “ฉันรู้ รู้ว่าเธอทั้งรัก ทั้งหวงพวกเขาถึงเธอไม่พูด แต่แค่ ฉันมองตาเธอ ฉันก็รู้...” ณิชนนท์ที่กำลังรอฟังเรื่องที่ดูจะสลักสำคัญของมนัญชยาค่อยๆ เหล่สายตากลับมาจดจ้องที่วงหน้าราบเรียบแววตาที่ดูนิ่งเฉยของอีกฝ่าย “แต่ฉันอยากขอได้มั้ย ฉันจะไม่คิด ที่จะวุ่นวายหรือ ทำอะไรเธอ เราต่างคนต่างอยู่ก็ได้ ขอแค่ให้ฉัน ได้อยู่ใกล้ๆ กับคุณพ่อ คุณแม่ และคุณอาของเธอได้มั้ย” คราวนี้มนัญชยาใช้ทั้งสายตาและน้ำเสียงที่ดูมุ่งมั่นจริงจัง  ไม่มีการเสแสร้งทุกคำพูดเป็นความจริง มาจากใจจริงของเธอ หัวใจที่แห้งฝากมาหลายปีก็อยากที่จะแสวงหา ไออุ่น สัมผัสที่อ่อนโยนความรัก ความเมตตากรุณาปราณีมาเติมเต็มมันบ้าง จะไม่ได้เชียวหรือ   ..และตัวของนัญชยาก็แอบมีความหวังอยู่เต็มเปี่ยมว่าเด็กสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าจะเข้าใจบ้าง ก็พอ... ณิชนันท์น่าจะรับรู้ด้วยสิ  เมื่อครู่เธอก็เล่าให้ฟังแล้วว่าชีวิตของเธอต้องเจออะไรแย่ๆ  มาบ้าง การอยู่ในบ้าน อยู่กับความมืด และกอดตัวเอง กอดตุ๊กตาหมีตัวเก่าๆ ตัวนั้นมานานมันเป็นเช่นไร มันเหน็บหนาวเกินไปที่จะกลับไปอยู่ในสภาวะเช่นนั้นอีก ที่บ้านนี้มีไออุ่นให้เธอได้ เธอก็อยากจะขอใช้ชีวิตอยู่ในส่วนที่เป็นของเธอได้มั้ย ส่วนที่ป้ามนลุงธี ต่างก็เต็มใจจะมอบให้เธอโดยที่เธอไม่ได้เป็นฝ่ายเรียกร้องจากท่านทั้งสองมาก่อน ถึงแม้ในใจของมนัญชยาจะเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง ที่หวังเพียงแต่ว่า คนที่อยู่ตรงหน้าจะเข้าใจ และแบ่งปันสิ่งตัวเองมีอยู่เต็มเปี่ยมมาให้เธอก็บ้าง แต่เปล่าเลยณิชนันท์เลือกที่สะบัดหน้าหนี  ไม่ใยดี และแสดงออกว่าเธอออกจะหวงแหนสิ่งที่มีค่าสามสิ่งนั่นเพียงไร “ไม่มีทาง! นั่นมันเป็นของที่ฉันรักมากที่สุด ฉันให้เธอไม่ได้ ถ้าอยากได้นัก เธอก็ไปหาเอาที่อื่นสิ อย่ามาหาจากบ้านหลังนี้!” “เธอไม่เข้าใจ เธอไม่เคยเป็นฉัน เธอไม่รู้สึกหรอกว่า ฉันต้องเจอกับอะไรมาบ้าง ฉันขอเธอแค่นี้ และก็มาขอดีๆ แต่ทำไมเธอไม่ให้” ณิชนันท์รีบสะบัดใบหน้ากลับกระแทกเสียงแข็งกลับไปทันควัน “ก็เพราะว่านั่นเป็นคนที่ฉันรักมากที่สุดยังไงเล่า อยากได้ อยากมีก็ไปหาเอาที่อื่น ที่นี่ไม่มีให้!!” มนัญชยากล้ำกลืนความเสียใจคับแค้นใจกับการที่เป็นคนใจคอคับแคบอย่างเด็กสาวตรงหน้า  เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ป้ามนและลุงธีที่ใจดีที่สุดในโลก จะมีลูกสาวที่ใจคอคับแคบเช่นนี้ เธอไม่ได้ที่จะมาขอแบ่งไปทั้งหมดเสียหน่อย แต่ขอแค่แบ่งปันมาให้คนเธอบ้างก็เท่านั้นก็เกินพอแล้ว.... “แต่เธอต้องกลับไปนึกดูดีๆ นะ ฉันไม่เคยเรียกร้อง ขออะไรๆ จากคุณพ่อและคุณแม่ หรือว่าคุณอาของเธอเลย ทั้งหมดเต็มใจที่จะให้ฉันทั้งนั้น”   มนัญชยาย้ำด้วยน้ำเสียงนิ่งกระด้างขึ้นแตกต่างจากตอนแรก และเอ่ยหลังจากที่เธอสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ คล้ายๆ กับกำลังกลืนความรู้สึกอะไรบางอย่างเอาไว้เต็มช่องท้อง “ไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่ ฉันก็ให้ไม่ได้!” คำพุดสุดท้ายที่ณิชนันท์ย้ำให้มนัญชยารู้สึกเจ็บใจและแค้นเคืองนัก เด็กสาวจ้องหน้าณิชนันท์เขม็ง ทีเดียวมืทั้งสองข้างกำเป็นหมัดแน่นตาม  และสุดท้ายเธอก็พูดยะเยียบออกมาด้วยน้ำเสียงระดับเดียวกันกับที่มนัญชยา พูดมา “ฉันขอเธอดีๆ แล้วนะ เธอไม่ให้ ฉันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ” พูดจบ มนัญชยาก็สะบัดตัวกลับไปที่โต๊ะหนังสือของอีกฝ่าย ที่บนโต๊ะนั่นมีจานใส่ขนมที่เธอเอามาให้ณิชนันท์เมื่อครู่   ยามนี้แววตาของมนัญชยาดูกร้าวขึ้น หัวจิตหัวใจเปลี่ยนเป็นคนแข็งกระด้างตาม และไม่รีรอเลยที่จะใช้มือที่กำเป็นหมัดแน่นข้างหนึ่งไปปัดจานใบนั้น ให้มันหล่นกระแทกพื้น จนเกิดห้องเสียงดังจากการกระแทกขึ้น เพล้ง!!! และด้วยน้ำเสียงอันดังนั้น ก็ทำให้ณิชนันท์ต้องหมุนตัวก้มมองลงไปที่เกิดเสียง ก่อนจะไล่สายตาขึ้นมาสบกับคนที่ทำให้เกิดเสียงไม่คาดฝันนั้น แวบหนึ่งเธออยากจะยกมือขึ้นมาทาบอกด้วยความหวาดหวั่น กับประกายแววตาของมนัญชยาเปลี่ยนไปจนเธอนึกหวาดกลัว ...แน่ใจหรือว่าแววตาของเด็กสาวคนนี้ เป็นแววตาของคนที่เต็มไปด้วยเลือดเนื้อ และวิญญาณ แล้วทำไมตอนที่เธอสบสายตาอยู่นี่เธอถึงรู้สึก เหน็บหนาวราวกับมันเป็นสายตาเของคนที่ไม่มีชีวิตไปแล้วอย่างนั้น และไม่เพียงเท่านั้น เจ้าของสายตาที่คล้ายคนตายไปแล้ว ก็ก้าวช้าๆ ไปบนพื้นที่เต็มไปด้วยเศษกระเบื้อง จงใจใช้เท้าเปล่าข้างหนึ่งเหยียบซ้ำลงไปที่เศษกระเบื้องคมๆ จนเกิดเลือดซึมแดงซานออกมาบนพื้น และก่อนที่ณิชนันท์จะได้เป็นฝ่ายกรีดเสียงร้องด้วยความหวาดกลัว ... แต่ เด็กสาวตรงหน้าก็กรีดเสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังลั่นขึ้นมาก่อน “กรี้ดด!!” . (จบตอนที่7) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 21:27:30

ความคิดเห็นที่ 5 จองพื้นที่ไว้พูดคุยกันค่ะ ^^ จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 26 ม.ค. 55 21:28:42

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่อยากคิดว่าโตขึ้นจะขนาดไหนเนี่ยฝ้าย จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 00:42:27

ความคิดเห็นที่ 7 การเป็นผู้โชคร้ายมาก่อน ไม่ใช่ข้ออ้างในการทำอะไรก็ได้เสียหน่อย จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 18:46:37