เสน่หา...ปารีส ตอนที่4(50%)

ตอนที่3(100%)http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11585782/W11585782.html
Chapter4:New friend 50%

          บัวบูชารู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ หลังโดนเอเตียนลากออกมาสูดอากาศบริสุทธ์ในสวนสไตล์อังกฤษของเขา ตาดำขลับมองสำรวจสวนเล็กๆไปทั่ว ในใจก็อดชื่นชมความมีรสนิยมของเจ้าของบ้านไม่ได้ถึงจะไม่ได้เป็นสวนที่หรูหราแต่ก็ทำให้บ้านดูอบอุ่นและมีชีวิตชีวา มืออุ่นๆของเขายังคงลูบหลังเธอเบาๆไปพร้อมสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยอย่างสุดซึ้ง คนที่ยังคงไอไม่หยุดรู้สึกเหมือนชายหนุ่มข้างกายกำลังเข้าใจอะไรผิด เธอแค่สำลักควันบุหรี่ไม่ได้เป็นวัณโรคปอดนะถึงต้องทำท่าทำทางสงสารเธอขนาดนี้

         

           “ยังไม่หายอีกหรอ” เขาถามซ้ำ เมื่อเห็นเธอไอค่อกแค่กส่งท้ายอีกชุดใหญ่

           “ไม่เป็นไรค่ะ ไอแค่นี้ไม่ถึงกับตาย” คนตัวเล็กกว่าหันมายิ้มแหยๆให้ ตอนนี้เธอแสบจมูกจนน้ำตาไหลต้องใช้มือเช็ดหางตาเบาๆ

แต่ไหนแต่ไรเธอมักจะถูกพ่อสอนให้จับสีหน้าของผู้คนรอบข้างอยู่บ่อยๆ ถูกสอนให้สังเกตผู้คนผ่านสีหน้าท่าทางเพราะมันสามารถสื่อความหมายได้ดีมากกว่าคำพูด หลายครั้งที่มักจะเป็นไปตามที่เธอคิดเอาไว้ แต่บางเวลาก็รู้สึกว่าใช้ไม่ได้อยู่ดี อย่างกับเขา...เธอรู้สึกว่าที่ได้ถูกสั่งสอนมา มันใช้ไม่ได้เอาเสียเลย สุดท้ายแม่ก็เลยบอกว่าถ้ามันใช้ไม่ได้ผล ก็ตอบสนองไปตามที่รู้สึก บัวบูชารู้สึกว่า...เขาเป็นห่วงเธอเหลือเกิน

           คำพูดของเด็กสาวตรงหน้า ทำเอาเขารู้สึกเหมือนเด็กชายตัวเล็กๆที่กลัวไปทั่ว จนต้องเหลียวซ้ายแลขวากลัวว่าใครจะมาเห็นเข้า

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” คนตัวโตเริ่มรู้สึกตัวยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองแก้เก้อพร้อมปรับสีหน้าให้เรียบเฉย ก่อนจะแตะข้อศอกคนที่ยังทำเสียงฟุดฟิดๆด้วยความแสบจมูกให้ออกเดินไปตามทางเดินเล็กๆที่ปูด้วยอิฐสีขาวผ่านพุ่มลาเวนเดอร์ที่กำลังออกดอกสะพรั่ง มือซุกซนของบัวบูชาเอื้อมไปเด็ดดอกสีขาวจากเถาว์ของต้นกลอรี่ไวน์ที่เลื้อยอยู่ข้างกำแพงมาดมสำรวจกลิ่นแล้วส่งยิ้มน่ารักให้กับเขาเมื่อพบว่ามันมีกลิ่นหอมอ่อนๆเป็นภาพที่เอเตียนจะไม่มีวันลืม แต่ก่อนเขาไม่เคยคิดว่าจะมีอะไรน่ารักๆอยู่ในบ้านตัวเอง จนมีนางฟ้ามาเดินด้วยนี่แหละ นี่มันสวนเอเดนของพระเจ้าชัดๆ ยิ่งเวลาที่เธอสำรวจนั่นสำรวจนี่ ฉีกยิ้มให้กับดอกไม้ใบหญ้าไปทั่ว ยิ่งทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นทุกทีๆ

           “ขอบคุณนะคะ”เธอเอ่ยพร้อมกับช้อนตาขึ้นมามองเจ้าของผ้าเช็ดหน้าในมือ แต่ทันทีที่เขาพยายามที่จะสบตากลับอย่างมีความหมายบัวบูชาก็รีบหลุบตาลงต่ำทำเป็นชื่นชมเจ้าดอกกลอรี่ไวน์เล็กๆในมือนั่น

ยัยเด็กขี้กลัวนี่น่าตีชะมัด

           เอเตียนพยักหน้าหงึกหงักระบายยิ่มจางๆอย่างที่ตนตรงหน้าไม่ทันได้เห็น เขาถือโอกาสใช้มือเรียวค่อยๆเชยคางมนขึ้นมาพลางจับจ้องไปที่ดวงหน้าหวานของบัวบูชา หึๆๆ ถึงเวลาสะกดคำว่า ‘เรา’ กันได้แล้วล่ะยัยตัวเล็ก

“แม่ไม่ได้สอนหรอว่าเวลาจะคุยกับใคร ให้สบตา” เอเตียนเริ่มใช้มารยา เขากระซิบเบาๆด้วยน้ำเสียงชวนฝันนัยน์ตาสีน้ำเงินส่งแสงเรืองรองอย่างพยายามจะสื่อความหมาย ราวกับร่ายมนต์สะกดใส่เด็กสาวตรงหน้า ถ้าเป็นว่าเขาได้ทำอะไรแบบนี้กับใครที่ไหน ร้อยทั้งร้อยมันจะสิ้นสุดลงบนเตียงกันทั้งนั้น แต่สำหรับผู้หญิงตรงหน้า คนที่มักจะทำให้เขาเสียการทรงตัว เป๋ไปเป๋มาไม่เป็นผู้เป็นคนอยู่เรื่อย วันนี้ขอแค่จูบเดียวเบาๆก็น่าจะโอเค...เขาไม่รีบ วะฮะฮ่า!

           “ท..ทำไมจะไม่สอน” เธอตอบเสียงสั่น เรียวปากบางเม้มเข้าหากันอย่างขัดใจ หนุ่มเจ้าเสน่ห์พยายามกลั้นยิ้มจนเห็นลักยิ้มที่ข้างแก้มด้วยความชอบอกชอบใจ แม้จะแคระแกร็นไปบ้างแต่บัวบูชาก็โตเป็นสาวแล้ว พร้อมที่จะเรียนรู้คำว่ารักเสียที พร้อมที่จะรู้ว่ามีใครบางคนเฝ้ารอเธอมานานแสนนานเหลือเกิน

           “สอนก็ทำสิ” นัยน์ตาดำคลับยังคงเฉไฉหันไปมองทางอื่น ขณะที่นิ้วเรียวที่เชยคางเธอไว้เปลี่ยนมาคลอเคลียอยู่ที่พวงแก้มใสด้วยความซุกซน เธอเป็นของๆเขา สมบัติของเอเตียน โบวิเย่ร์คนเดียวเท่านั้น

           “ใยบัว...กลัว...เอเตียน”

“...” ฟังแล้วแทบคลั่ง! เอเตียนกลืนคำว่า รัก ลงคอแทบไม่ทัน เกือบแล้วเชียว นึกว่าเขินซะอีก ที่แท้ก็กลัว โตแต่ตัวล่ะสิเธอน่ะ นิสัยยังสิบสองขวบไม่มีผิดไม่มีเพี้ยน โอ๊ย!อยากจะบ้า

           “กลัวอะไร”เจ้าของเสียงหวานกระซิบเมื่อครู่โวยลั่นสวน จนคนฟังแทบสะดุ้ง นั่นไง!ไม่ให้กลัวได้ไง อย่างที่แม่ว่าจริงๆ เขาทำงานหนักจนสมองเสื่อม สูบบุหรี่จัด ดื่มกาแฟแทนน้ำเปล่า จนทำให้กลายเป็นคนเจ้าอารมณ์สุดๆ ใจนึงก็นึกสงสาร แต่อีกใจนึงก็อยากจะหนีเขาไปให้ไกลๆ แต่ทำไงได้ล่ะ เธอมีมารยาทพอ ไม่งั้นล่ะก็เธอจะวิ่งกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยคอยดู

           สาวน้อยพยายามทำใจดีสู้เสือ เงยหน้าขึ้นสบนัยน์ตาคมที่จับจ้องหน้าเธอตาเขม็ง

“กลัวเอเตียน” เธอกลั้นหายใจย้ำอีกรอบ ส่วนคนได้ฟังซ้ำอีกครั้งแทบช็อก! เขารักเธอจะตายห่ะเนี่ยนะ แล้วจะกลัวอาร้ายยยยยยย หงุดหงิดหัวใจชะมัดยาด          

“เธอเพี้ยนรึเปล่า ฉันไปทำอะไรให้เธอกลัว ไหนลองบอกมาซิ” มือใหญ่รวบต้นแขนเล็กของบัวบูชาพร้อมกับเขย่าเบาๆ แต่คำว่าเบาๆของหนุ่มร่างใหญ่ไซส์ยุโรปก็เล่นเอา สาวน้อยเอเชียขนาดมินิหัวสั่นหัวคลอนกันเลยทีเดียว เขาโมโหอะไรเธอ เธอยังไม่รู้เลย

           “เอเตียน ใยบัวเจ็บนะ!” คราวนี้เป็นคนตัวเล็กที่กระแทกเสียงกลับบ้าง

           “ชอบโมโหร้าย อะไรไม่ได้ดั่งใจก็โวยวายเหมือนเด็กๆ" บัวบูชาเริ่มโมโหจึงใช้นัยน์ตาดำขลับเข้าสู้ เล่นเอาคนขี้โมโหนึกเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ในใจ เขากลั้นหายใจพยายามดับอารมณ์กรุ่นโกรธที่กำลังสุมทรวง ไอ้กากกาลาสมันเลี้ยงหลานของมันยังไง ทำไมถึงได้แสบเข้าเส้นขนาดนี้ ถ้าจะโวยก็ต้องโวยที่ตัวแม่กับตัวพ่อมัน อยากจะเอาตอปิโดไปถล่มสวนทุเรียนให้ราบเป็นหน้ากลอง

           “เธอว่าฉัน” เอเตียนเค้นเสียงต่ำ จ้องตาสาวน้อยที่เริ่มจะแผลงฤทธิ์ เดี๋ยวจะปราบให้อยู่หมัดเลย คนอย่างเอเตียนไม่ยอมให้แฟนมาข่มอยู่แล้ว ต่อให้รักให้หลงแค่ไหนก็เหอะ

           “ก็เอเตียนเป็นคนถามเองว่า ไปทำอะไรให้ใยบัวกลัว ใยบัวก็ตอบ!” ปารีเซียงรูปหล่อแห่งปารีสอ้าปากค้าง     “เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย ใยบัวตามไม่ทัน” สาวน้อยสะบัดหน้าโยนดอกกลอรี่ไวน์ลงบนพื้นแล้วหันหลังเดินเข้าบ้านเขาไปหน้าตาเฉย

           ไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดเอาไว้แล้วล่ะสิ...ร่างสูงใหญ่ที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงมองดอกกลอรี่ไวน์สีขาวที่ถูกทิ้งอยู่บนพื้นหญ้า อย่าว่าแต่จูบเบาๆเลย คุยกันดีๆเกินสิบนาที จะได้ไหมยังไม่รู้ เมกกะโปรเจ็กกินเด็กระดับชาติที่เขาตั้งอกตั้งใจวางแผนมายาวนานกว่าห้าปี มีอันต้องพังครืดลงต่อหน้าต่อตา เพราะความไม่ประสาของยัยเพี้ยนเนี่ยนะ จะปล่อยให้กลับไปเมืองไทย แล้วรออีกห้าปีให้โตเป็นสาวมากกว่านี้ก็ไม่ทันแล้ว ป่านนั้นเขาคงกำลังตะบันน้ำกินอยู่ก็เป็นได้



นิโกลาส์ละมือจากการจัดโต๊ะอาหาร เมื่อเห็นร่างเล็กของบัวบูชาเดินกระแทกเท้าเข้ามาในบ้าน ใบหน้าจิ้มลิ้มมีร่องรอยของความขุ่นเคือง เขาสังเกตจากจมูกรั้นๆที่เชิดขึ้นด้วยความขัดใจ คนที่กำลังง่วนอยู่กับการเตรียมอาหารค่ำไม่สงสัยเท่าไหร่เพราะได้ยินเสียงเถียงกันเบาๆในสวนก่อนหน้านี้แล้ว แต่เรื่องของเจ้านายก็ไม่ใช่ธุระกงการอะไรของพ่อบ้านมือหนึ่งอย่างเขาเสียด้วย

นิโกลาส์ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้พยายามชักชวนให้สาวน้อยอารมณ์บ่จอยมาเป็นลูกมือของเขา เผื่อว่ามันจะช่วยทำให้เธออารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง แล้วก็ได้ผลเมื่อสาวน้อยตรงหน้าให้ความสนใจแล้วพอเขาขอให้เธอทำนู่นทำนี่ในที่สุดบัวบูชาก็ลืมไปเลยว่าเมื่อกี้ไปโกรธใครเขามา ผิดกับอีกคนที่เดินตามมาทีหลัง ที่หุนหันพลันแล่นเข้าห้องทำงานไป พร้อมกับเสียงปิดประตูดังปัง! จนคุณผู้ช่วยมือใหม่ที่กำลังนั่งคลุกสลัดอยู่ข้างๆเลโอเนลที่กำลังชิมไปบ่นไปตรงแพนทรี่สะดุ้งเฮือก

ไม่น่าห่วงอย่างที่นิกกี้ว่าจริงๆด้วย เพราะเพิ่งจะเห็นคนที่ขัดใจเมอซิเออร์ แล้วยังลอยหน้าลอยตาเล่นทำกับข้าวอยู่ได้ ก็มีแต่บัวบูชาคนนี้นี่แหละ เชื่อแล้วว่าลูกสาวมาดามไม่ธรรมดา

อาหารค่ำวันนี้ถูกจัดให้เร็วขึ้นเป็นพิเศษ เพราะแขกคนสำคัญของบ้านแจ้งว่าเธอจำเป็นต้องกลับบ้านก่อนสองทุ่มให้ได้ อาหารค่ำฝีมือเชฟกระทะเหล็กนิโกลาส์นั้นเรียบง่าย ผสมผสานส่วนผสมและพลิกแพลงรสชาติได้อย่างลงตัว ไม่น่าเชื่อว่าคนที่ภายนอกดูน่ากลัวอย่างนิโกลาส์จะมีฝีมือในด้านนี้ อาหารแต่ละจานถูกจัดวางอย่างพิถีพิถัน สีสันสวยงามราวกับงานศิลปะระดับมาสเตอร์พีช น่ากินสียจนเลโอเนลหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายภาพแล้วอัพโหลดลงเฟรซบุคตัวเองไว้แทบไม่ทัน

เนื่องจากมื้อนี้เป็นมือค่ำนิโกลาส์จึงเตรียมอาหารแบบฟูลคอร์สสำหรับสี่ที่ เริ่มด้วยซุปอาหารทะเลสีส้มที่เต็มไปด้วยหอยแมลงภู่ตัวใหญ่และปลาหมึก ก่อนจะตามด้วยสลัดผักเบาๆเป็นการเรียกน้ำย่อย  แค่นี้ก็ทำให้คนกะเพราะเล็กอย่างบัวบูชาเริ่มอิ่มแต่รสชาติอาหารของนิกกี้ไม่ธรรมดาเลยจริงๆไม่ว่าจะมาอีกกี่จานๆบัวบูชาก็ซัดเรียบ และหนักท้องที่สุดเห็นจะเป็นจานหลักอันเลื่องชื่อของฝรั่งเศสอย่างเป็ดราดซอสส้ม

           “ถูกปากมั้ยครับ” นิกกี้ถามสาวน้อยที่นั่งข้างๆด้วยท่าทางกระตือรือร้น ขณะที่คนถูกถามไม่พูดไม่จา ได้แต่ยิ้มให้เสียจนตาหยีไปปากก็เคี้ยวเป็ดราดซอสส้มตุ้ยๆ ด้วยความพึงพอใจ

           “ฝีมือนิกกี้สุดยอดไปเลยค่ะ” บัวบูชายกนิ้วโป้งให้แทนดาวมิชลินการันตีรสชาติอาหาร เล่นเอานิโกลาส์ยิ้มแป้นด้วยความปลาบปลื้ม “อร่อยที่สุดในปารีสเลยค่ะ”เสียงใสประจบ พร้อมกับอิงหัวไปซบท่อนแขนใหญ่ของนิโกลาส์หนึ่งที

           “อร่อยที่สุดในปารีสสสสส” เอเตียนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะทวนคำล้อเลียนยัยขี้ประจบ ก่อนจะยกไวน์แดงขึ้นจิบอึกใหญ่ “ลุงเธอเอาอาหารนกกรอกใส่ปากรึไง มันถึงอร่อยไม่ถูกใจเธอซักกะมื้อ”

ถ้าลดความดำของสีผิวนิกกี้ไปหนึ่งถึงสองเฉด เอเตียนก็เห็นว่า พ่อบ้าคนใหม่ของเขาหน้าตาหล่อเหลาเอาการใช่ย่อย แถมดูสุภาพอ่อนโยน น่าเข้าหาอีกต่างหาก แบบนี้ละมั้งสาวๆในออฟฟิศถึงได้ติดกันตรึม ไว้ใจไอ้พรายดำนี้ไม่ได้แล้วมั้ง

           “อย่ามาว่าคุณลุงนะ” เสียงเล็กร้องสวน ขณะที่เอเตียนใช้สายตาคมขึ้นท้าทายแบบไม่ลดราวาศอกมือก็หั่นเป็ดชุ่มซอสเข้าปากอย่างไม่สะทกสะท้าน ไอ้คุณลุงนี่ก็อีกคน ยัยเพี้ยนเอ๊ย จะไปหลงใหลได้ปลื้มอะไรกับคนที่จ้องแต่จะฮุบสมบัติแฟนตัวเอง คนขี้อิจฉาเคี้ยวไปก็ชงคิดเล็กคิดน้อยไปด้วยความหงุดหงิดใจอยากจะเคี้ยวไอ้กาลาสให้แหลกเหมือนเป็ดในปากตอนนี้เลยจริงๆ

           “ดีตายล่ะลุงเธอน่ะ” ศัตรูคู่แค้นของคุณลุงเถียงกลับ

           มือเล็กตบโต๊ะดังปัง! พร้อมกับยืดตัวขึ้นจ้องมองร่างสูงสง่าที่นั่งเยื้องไปข้างๆราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ “ดีที่สุด!” ตัวเล็กหลานคุณลุงใจกล้ากว่าที่เลโอเนลและนิโกลาส์คิดไว้เยอะเหลือเกิน นี่ถ้าเป็นคนอื่นไม่แน่ว่าอาจจะโดนเมอซิเออร์สอยหน้าหงายไปแล้วล่ะ แต่ที่เห็นก็เพียงแต่ตอบโต้สาวน้อยด้วยแววตาดุๆแบบไม่จริงจังเหมือนจะยั่วโมโหเท่านั้นเอง

           “น้องสาวจ๋า ใจเย็นๆนะจ๊ะ ทานต่อเถอะนะเดี๋ยวไม่ถึงของหวานนะเอ้อ” มือใหญ่ของเลโอเนลเอื้อมข้ามโต๊ะมาแตะหลังมือคนตัวเล็กที่สุดในโต๊ะเบาๆ แล้วก็ต้องรีบชักมือกลับอย่างด่วนเมื่อใครบางคนที่ไม่ได้ ‘ดีที่สุด’ ส่งสายตาอาฆาตมาดร้ายมาให้ ไอ้เลตัวยักนี่ล่ะตัวดีเลย เดี๋ยวจะโดนมิใช่น้อย แทนที่จะคอยเอาอกเอาใจแฟนตัวเอง แต่พ่อรูปหล่อก็ยังริษยาชาวบ้านเขาไม่เลิก

           “ อร่อยที่สุดในปารีสอย่างนี้ มากินข้าวด้วยกันบ่อยๆนะ” เจ้าตาเขียวชวน ก่อนจะหันไปพยักเพยิดกับตัวดำที่กำลังตักทาร์ตแอพพริคอตใส่จานส่งให้เอเตียนเพื่อตบท้ายมื้ออาหาร

           ขณะที่เจ้าของบ้านรับจานขนมแล้วแสร้งทำเป็นหายใจฟึดฟัดเพราะว่ากลัวจะเสียฟอร์ม แม้ในใจระริกระรี้จนอยากจะลงไปดิ้นกระแด่วๆกับพื้น

           “ขอคิดดูก่อนนะคะ” อยากมากินข้าวด้วยจะตาย แต่ไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านเขาจะต้อนรับเธอรึเปล่า ก็นี่มันบ้านเขานี่

           “นะเมอซิเออร์ น้องสาวน่าสงสาร เมอชิเออร์กาลาสไม่ว่าง น้องสาวกินข้าวโรงแรมแทบจะทุกมื้อเลย” เลโอเนลชี้แจงกับคุณเจ้าของบ้าน พร้อมกับส่งสายตาปริบๆออดอ้อน ลืมไปแล้วจริงๆว่าตัวเองมีหน้าที่สกัดดาวรุ่งที่จะเข้ามาจีบ ชักจะไม่แน่ใจว่าสรุปแล้วยังอยากจะจีบอยู่รึเปล่า เจอหน้าทีไรก็ทะเลาะกันตล๊อดตลอด

           “นะครับ” นิโกลาส์ช่วยเสริมทัพอีกเสียง เมอซิเออร์ที่เพิ่งจะทะเลาะกับเด็กน้อยเมื่อครู่ยังคงเก๊กขรึม เลิกคิ้วท้าทายสาวน้อยตรงหน้า ขอร้องฉันสิ อ้อนวอนคะๆขาๆ เหมือนสาวๆคนอื่นน่ะเป็นมั้ย

           ...หลายนาทีผ่านไปจนคนท่าเยอะฟอร์มจัดเริ่มจะหงุดหงิดกับความซื่อบื้อไม่รู้ความของบัวบูชาที่ได้แต่นั่งมองหน้าทำตาใส

“อยากทำอะไรก็ทำ”

           

           เวลาทุ่มกว่าๆบัวบูชาก็จำต้องลาพี่ชายและนิกกี้กลับบ้านเสียแล้ว โดยมีใครบางคนอาสาจะเดินไปส่ง ด้วยเหตุผลที่ว่ามันเป็นทางผ่านร้านขายบุหรี่พอดิบพอดี..อยากมีเวลาอยู่ด้วยกันสองคนบ้างอะไรบ้าง จะได้ไม่ต้องทำตัวเป็นเด็กขี้อิจฉาไปทั่ว

           และแล้วหมาป่าก็กำลังพาหนูน้อยหมวกแดงตัวแสบกลับกระท่อมซอมซ่อ เพื่อรอคอยนายพรานใจโฉดมารับ ไปเดท...เอเตียนแต่งนิทานของตัวเองไปเรื่อยเปื่อย ขณะที่ย่างเท้าไปตามถนนสายเล็กๆ โดยมีเธอเดินเคียงข้างอยู่เงียบๆ กับแฟนตัวเองทำเป็นไม่พูดไม่จา  แต่ทีไอ้ตาเขียวกับไอ้ตัวดำคุยจ้อเป็นต่อยหอยเชียวนะ

           “ไม่ยักรู้ว่ามีเคอฟิวส์” เอเตียนทนไม่ไหวจนต้องชวนคุยก่อน ไม่อยากจะรุกเธอหนัก เพราะเมื่อบ่ายก็หน้าแหกหมอไม่รับเย็บไปทีนึงแล้ว ดีที่ยัยตัวเล็กมันซื่อบื้อไม่เปลี่ยน ก็เลยไม่เอาเรื่องพวกนี้ไปโพนทนาให้ให้ไอ้ตาเขียวตัวดำฟัง ไม่งั้นได้อับอายจนถึงขนาดเอาปี๊บคลุมหัวเดินแน่ๆ ตกลงนี่มีแฟน ซื่อบื้อ ดีหรือไม่ดีกันนะ เฮ่อ...เหนื่อยใจ เมื่อไหร่จะโต

           “ความจริงมันสองทุ่ม แต่ว่าวันนี้ใยบัวมีนัด ”คนมีนัดเชิดหน้าตอบเหมือนจะอวด ลืมไปแล้วหรือว่าเมื่อกี้เพิ่งจะทะเลาะกันมา ร่างใหญ่ที่เดินเคียงข้างพยักหน้าเออออ รู้แล้วล่ะว่าจะไปเดทกับคุณลุงสุดที่รัก เห็นโม้กับไอ้เลอยู่ นี่เพิ่งหนึ่งทุ่มเอง จะรีบไปแต่งตัวสวยล่ะสิ โธ่เอ๊ย!ยัยแคระ

           “แล้วพรุ่งนี้จะมากินข้าวเช้าด้วยกันไหม” ชายหนุ่มถามเหมือนไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่ในใจรอฟังคำตอบสุดชีวิต ไม่รู้หรอว่าอยากเจออีก อยากเจอทุกวันเลย มาเห้อ!

“เอ้อ นิกฝากมาถามน่ะ” เขาเป็นผู้ชายที่ปากไม่ตรงกับใจจริงๆ

           “จะมาตอนที่เอเตียนไม่อยู่ จะได้ไม่กวน” มาตอนนี่ฉันไม่อยู่แล้วจะได้เจอกันได้ยังไงล่ะ ยัยเพี้ยน! คนฟังสบถลั่นในใจ ก่อนจะลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆ โวยวายไปเดี๋ยวก็หาว่าร้ายใส่อีก

           “มาเถอะ เวลาฉันกับเลโอเนลทำงานอยู่ในห้อง นิกกี้ก็เหมือนอยู่บ้านคนเดียว คงเหงาแย่เลย” ถ้านิโกลาส์มาได้ยินเจ้านายรูปหล่อเอ่ยถึงด้วยความเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้ คงจะดีใจจนน้ำตาซึมเป็นแน่ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นจะมานึกเอ็นดู เห็นไหมบอกแล้วว่าเขาแปลกเดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย...คนแบบนี้ไว้ใจไม่ได้

           “ไม่ต้องออกไปทำงานที่ออฟฟิศหรอ ดีจังใยบัวอยากให้คุณลุงทำงานอยู่ที่บ้านเหมือนเอเตียนบ้าง” สาวน้อยได้ไอเดียใหม่ แต่คนพามาส่งบ้านลอบเบ้หน้าด้วยความไม่ชอบใจนัก ที่ไม่เข้าออฟฟิศก็เพราะเธอนั่นล่ะ แล้วให้ไอ้คุณลุงกากๆมาทำงานอยู่บ้าน เขาก็แย่น่ะสิ ไม่ห่วงแฟนตัวเองเล้ยยัยคนนี้

           “ก็ทำที่ออฟฟิศบ้างที่บ้านบ้าง ไปๆมาๆ แล้วสรุปจะมากินมื้อเช้ากับฉันไหม” เขารวบรัดขณะที่สาวน้อยข้างกายเริ่มจะคิดหนัก

           “เอเตียนเกลียดใยบัวไม่ใช่หรอ คงไม่อยากให้ใยบัวเข้าไปยุ่งนักหรอก ใยบัวรู้” เจ้าของในตากลมโตหันมาเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว

           “ไม่ได้เกลียด” เขารีบแย้ง ทำไมถึงชอบคิดไปเองอยู่เรื่อยเลย “ก็เราเป็น...เพื่อนกันนี่นา”

           “เกรงใจ...” จริงด้วยเมื่อห้าปี่ก่อนเธอกับเขาเป็นเพื่อนกัน ไปเป็นเพื่อนกับคนร้ายๆอย่างเขาได้ยังไงนะ ไม่น่าเลยใยบัว

“ไม่อยากรบกวน”

           “ไม่หรอก”

           “ถ้าอยากให้มาก็จะมา ถ้าไม่อยากมาก็...จะไม่มา” บัวบูชาลองหยั่งเสียง พร้อมกับค่อยๆช้อนตามองคนข้างๆ ด้วยความรู้สึกที่ไม่อาจคาดเดา

           “แล้ว...เธออยากมาไหม” เจ้าของบ้านเลิกคิ้วเข้มขึ้นถามบ้าง หัวใจเต้นโครมครามไม่รู้ว่าสาเหตุใดกันแน่ ยิ่งเห็นคนตัวเล็กพยักหน้าช้าๆแทนคำตอบ เอเตียนก็ยิ่งเป็นปลื้มเข้าไปใหญ่

“มานะ มากินมื้อเช้ากัน ฉันอยากให้เธอมา” เขาเอ่ยเบาๆ เรื่องแค่นี้เอง แต่กลัวเหลือเกินที่จะถูกปฏิเสธ จนลึกๆกลายเป็นคนขาดความมั่นใจกับเรื่องพวกนี้ไปแล้ว

           “ค่ะ” บัวบูชาพยักหน้ารับพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง เธอชอบให้เขาขอร้อง ชอบให้เขาพูดดีๆด้วย ไม่ว่าใครบัวบูชาก็อยากให้ใจดีด้วยทั้งนั้น แต่เขาเธออยากให้ใจดีกับเธอมากที่สุด ไม่รู้ทำไม

           ขณะที่ชายหนุ่มได้แต่ยืนอึ้งๆ เหมือนคนถูกตอบรับคำขอแต่งงานยังไงยังงั้น แค่นี้เองแค่บอกว่าพรุ่งนี้เช้าจะมากินข้าวด้วย แต่ทำไมรู้สึกดีเป็นบ้า

           “จริงนะ” เขาถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้งน้ำเสียงกระตือรือร้นเหมือนหนุ่มวัยรุ่นที่เพิ่งขอเดทกับสาวที่ชอบ นัยน์ตากลมโตของบัวบูชาได้แต่มองเขาตาปริบๆ

           “จะมาห้ามใยบัวตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วล่ะ” เสียงเล็กรีบสวนกลับ กินข้าวเช้าคนเดียวเหงาจะตาย แล้วเธอก็ชอบสวนหลังบ้านเอเตียนเอามากๆ ไหนจะนิกกี้ที่ฝีมือทำอาหารขั้นเทพนั่นอีก “เอเตียนอย่ามาผิดคำพูดกับใยบัวก็แล้วกัน” บัวบูชาเอ่ยเสียงเขียว ขณะที่ใช้นิ้วเรียวจิ้มหน้าอกคนตัวโตอย่างคาดโทษ ผู้ชายคนนี้ไว้ใจได้ที่ไหน เผลอเป็นผิดสัญญาอยู่เรื่อย...เอเตียนใจดีไม่ได้นาน

           “เพ้อเจ้อน่า มาก็มาสิ” เขาบ่น แสร้งทำเป็นมองนู่นมองนี่ไปทั่ว พยายามไม่ใส่ใจกับสัมผัสจากปลายนิ้วของคนตรงหน้า “แล้ว...แบบนี้คุณลุงสุดที่รักไม่ว่าเอาหรอ”

           “แบบไหน” เสียงเล็กถามอย่างงงๆ ผู้ชายคนนี้ชอบพูดจาเข้าใจยากจัง

           แบบที่เราเป็นแฟนกัน...ก็อยากจะตอบอย่างนี้ แต่คนเข้าข้างตัวเอง ก็ยั้งปากเอาไว้ทัน ก่อนจะเอ่ย

“ก็แบบที่มาบ้านฉัน กินข้าวด้วยกัน อะไรทำนองนี้”

           “ไม่หรอกค่ะ ใยบัวโตแล้วดูแลตัวเองได้” สาวน้อยตอบพร้อมกับยิ้มอย่างภาคภูมิใจ ขณะที่คนข้างๆพยักหน้าเออออ เดี๋ยวคุณลุงจะรู้ว่าคุณลุงน่ะพลาดอย่างแรง ร่างสูงใหญ่เดินกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ได้ไม่นาน รู้ตัวอีกทีก็มาถึงที่หมายเสียแล้ว เวลาที่เรามีความสุขมักผ่านไปไวอย่างที่เค้าว่ากันไว้จริงๆ      

“เอ้อ...ถึงแล้ว” เขาเอ่ยด้วยสุ้มเสียงเสียดาย พลางมองดูสาวน้อยที่โบกมือทักทายกล้องวงจรปิดสองตัวที่ส่องอยู่บริเวณหน้าบ้านด้วย ก่อนจะเดินไปกดรหัสตัวเลขแปดหลัก บนเครื่องตอบรับอย่างรวดเร็ว ไม่วายแสกนนิ้วมืออีกรอบ ไม่นานนักก็ได้ยินเสียง คลิก! ประตูบานใหญ่จึงเปิดออกได้ เห็นแล้วอยากจะเตะไอ้คนต้นคิด ร้ายนักนะไอ้คุณลู้งงงงงงงง

           “ขอบคุณค่ะ แล้วเดี๋ยว...จะคืนให้นะ” หนูน้อยหมวกแดงหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาชูให้ดู ขณะที่คุณหมาป่ายังอึ้งกับระบบรักษาความปลอดภัยขั้นเทพกว่าของนายพรานใจโฉดไม่หาย “รวมกับผืนที่แล้วด้วย” เสียงใสเอ่ยต่อด้วยความกระดากอาย ผืนที่เขายื่นให้เมื่อตอนที่โดนจับคราวที่แล้ว

           “อ้อ เอาไปเถอะยกให้” เขาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก พลางสังเกตสังกาไปรอบๆ ไอ้คุณลุงมันซ่อนกล้องตรงไหนอีกรึเปล่าวะ ติดกล้องอย่างกับรายการเรียลลิตี้อย่างนั้นล่ะ

           “ไม่ได้ๆใยบัวไม่อยากได้” เธอรีบแย้งขณะที่เอเตียนเริ่มจะหงุดหงิด แค่ผ้าสองผืนจะอะไรกันนักหนาเนี่ยแม่คุณ เมื่อเห็นว่าเขาสีหน้าไม่สู้ดีนักเธอจึงรีบอธิบายเบาๆ “มันเป็นความเชื่อ การให้ผ้าเช็ดหน้ากัน มันหมายถึง ว่าคนๆจะทำให้เราต้องเสียน้ำตา”

           นัยน์ตาคมสีน้ำเงินได้แต่นิ่ง พร้อมกับมองดวงหน้าหวานซึ้ง ทีแบบนี้มาคิดเล็กคิดน้อย แล้วไอ้ตอนที่อยู่ในสวนไม่เห็นจะคิดซักกะนิดเลยวะ “งั้นก็...ค่อยเอามาคืน”

           “เดินกลับบ้านดีๆนะคะ” คนตัวเล็กทำท่าจะหันหลังกลับเข้าบ้านเวลาเดียวกันกับที่มือเรียวค่อยๆยกฮู้ดขึ้นสวม มองหน้าสาวน้อยงงๆ

“ไม่ชวนเข้าไปกินกาแฟหน่อยหรอ” ใช้งานเสร็จก็จะถีบหัวส่งฉันเลยหรอเธอ ใจร้ายไปแล้ว

           “ก็เห็นกินมาเยอะแล้วนี่นา กินอีกเดี๋ยวก็นอนไม่หลับกันพอดี” เสียงใสชี้แจง

           “งั้น..เปลี่ยนเป็นชาก็ดีเหมือนกัน” ฉันเริ่มจะหมดความอดทนกับเธอแล้วนะ

           “ระดับคาเฟอีนมันก็ไม่ต่างกันซักเท่าไหร่ เอเตียนเบาบ้างเถอะ” อยากจะบ้า!

           “โค้ก” เขาต่อรองอีกรอบ ขณะที่นัยน์ตากลมโตเริ่มมองตัวใหญ่ตรงหน้าอย่างชั่งใจ จะมาหิวอะไรนักหนา เธอมีนัดกับคุณลุงตอนสองทุ่มนะ

           มือเรียวปิดปากตัวเอง พร้อมกับแสร้งไอค๊อกๆแค๊กๆ “เจ็บคอจังเลย บัวบูชาขอน้ำเปล่าสักแก้วก็ยังดีนะ” ผู้ชายเจ้าบทบาททำน้ำเสียงกระท่อนกระแท่น เล่นเอางง เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย...

แก้ไขเมื่อ 26 ม.ค. 55 22:19:39

จากคุณ	: พบพร
เขียนเมื่อ	: 26 ม.ค. 55 22:18:16