ความคิดเห็นที่ 1 ผมสอนถึงวิธีการห่อของนำส่งลูกค้ากับเมษาเสร็จก็ขึ้นไปพบน้ำฟ้าบนห้องทำงานของหล่อน พอจะยื่นมือไปจับประตูก็รู้สึกเหมือนจะวูบจนเซ ต้องผ่อนหายใจยืนนิ่งสักครู่ความรู้ตัวจึงกลับมาเต็มหน่วยสมอง  ร่างกายของผมคงล้นขีดจำกัดไปแล้วด้วยเหตุที่พักผ่อนไม่พอ  เมื่อเช้าตรู่พอลงจากเครื่องไฟล์ทเช้าก็แยกย้ายกับเมษากลับบ้านอาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัวแล้วรีบมาที่แกลลอรี่  เหลือบมองเมษาที่กำลังตั้งใจอย่างไม่มีอาการล้าอ่อนแล้วก็เผลอยิ้มออกมา หมอนี่ดูยังสบายทั้งที่...ผมหวิววาบทั้งตัวเมี่อคิดถึงเซ็กส์ที่เราไม่ยอมพักยอมนอน ทั้งที่เขาเป็นฝ่ายออกแรงอยู่ฝ่ายเดียว  ผมตัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปด้วยการเคาะประตูแล้วเปิดเข้าไป                         พอเห็นผมน้ำฟ้าโผเข้ามากอด จูบปากผมอย่างไม่ทันให้ผมตั้งตัว “คิดถึงจังเลยค่ะ” หล่อนเช็ดลิปติกของหล่อนที่กลีบปากของผม “ไม่กี่วันเองนี่ครับ อีกอย่างผมไม่ได้ไปครั้งแรกนี่ครับ” ผมรู้สึกเหมือนเพิ่งคนเพิ่งตื่นนอน ได้แต่มึนงงกับสรรพสิ่งที่รายรอบตัว “ก็แหม ฟ้าไม่ชอบนอนคนเดียวนี่คะ” หล่อนทำปากยื่น มือก็ดึงไทด์ผมเล่น “ผมก็คิดถึงคุณฟ้านะ” “ทุกอย่างเรียบร้อยไหมคะ” “ครับ ภาพพร้อมส่งให้ลูกค้า เมษากำลังจัดการอยู่ข้างล่าง”       “คงเหนื่อยมากซินะคะ  มาถึงนี่เช้าตรู่แล้วต้องมาทำงานอีก ที่จริงทั้งคู่เลยนะ น่าจะหยุดพักอย่างน้อยสักครึ่งวันก็ได้” น้ำฟ้าสอดเรียวนิ้วงามลูบปกสูทของรุจน์ “ถ้าผมคิดแบบนั้น วันนี้ใครจะช่วยคุณฟ้าล่ะครับ ที่ผ่านมานี่อยู่คนเดียวคงเหนื่อยน่าดูซินะครับ แค่นึกก็สงสารสาวน้อยตัวเล็กๆแล้ว” ผมยกมือจับเอวบางจ้อยของหล่อน “งานน่ะไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ ลูกค้ารุจน์ทั้งนั้นแหละ เขาบอกจะคอยคุณมากกว่าจะคุยการค้ากับฟ้า ยัยคุณหญิง คุณนาย ลูกสาวนายพลทั้งหลายน่าเบื่อชะมัด” น้ำฟ้าส่งเสียงจิ๊จ๊ะในคอ ผมหัวเราะเอ็นดูกับกริยาเอาแต่ใจเหมือนเด็กของหล่อน “อยากจะบอกใส่หน้าไปเลยว่า รุจน์น่ะของฉันนะยะ” คำพูดของน้ำฟ้า ทำให้เสียงหัวเราะผมแปร่ง น้ำฟ้าผละจากผมเดินไปที่กระจกหน้าห้อง หล่อนมองลงไปด้านล่าง ผมเดาเอาว่าหล่อนคงมองในตำแหน่งที่ผมมองก่อนหน้านั้น “รุจน์นี่ตาถึงนะคะ ฟ้าว่านายเดือนฉายคนนี้น่ะหน่วยก้าน บุคลิกดีสมกับที่เป็นลูกข้าราชการ” “ฝึกอีกไม่นานก็เก่งครับ” “ไม่กลัวหรือ” น้ำฟ้าหันกลับมองผมยิ้มๆ “กลัวเรื่องอะไรครับ” ผมปริบตางง “สักวันเขาก็จะแย่งลูกค้าสาวๆของรุจน์ไปน้า หรือบางทีแม้แต่ฟ้า….” หล่อนวาดแขนไปด้านหลังขณะเดินกลับมาหาผม “เอ น่าคิดแฮะ ว่าแต่คุณฟ้าน่ะเอาจริงหรือ” ผมทิ้งตัวพิงขอบโต๊ะ เอียงคอมองหน้างดงามของน้ำฟ้า “รุจน์ว่าไงล่ะคะ” “ผมว่าไม่มีทาง” ผมตอบด้วยรอยยิ้ม และดวงตาก็อาจเป็นประกายอยู่ “ผมว่าผมไปส่งของให้ลูกค้าดีกว่า” ผมดึงตัวเองขึ้นจากขอบโต๊ะ ด้วยความเร็วในการเคลื่อนไหวร่างกายที่แม้ไม่มากแต่ร่างกายที่อ่อนเพลียไม่อาจทานได้อีก  และแต่คราวนี้ผมไม่โชคดีเหมือนเมื่อครู่ผมวูบแล้วทรุดลงกองกับพื้นโดยไม่ทันส่งสัญญาณใดๆ   “ว๊าย!!รุจน์”  ผมได้ยินเสียงของน้ำฟ้าดังขึ้นแค่นั้น ก่อนที่สติสัมปัญชัญญะของผมถูกดึงหายไปในความมืด 9.1....         ทศวรรษรู้สึกเหมือนจะบ้า         เขากางแขนแบบไม่รู้จะทำอย่างไร  ตอนแรกเขาคิดว่าผ้าพ้าแผลที่มือขวาจะไม่ก่อปัญหาใดกับงานของเขา แต่ตั้งแต่เช้านับแต่กลับมาทำงานอีกครั้งหลังหยุดงานไปสองวัน  เขาก็พบว่าไม่ว่าจะหยิบจับอะไรก็ไม่สะดวกด้วยประการทั้งปวง ที่แย่ที่สุดคือมันทำให้ลายเซ็นต์เขาเพี้ยนเสียจนต้องเลื่อนไปเซ็นต์วันอื่นสำหรับงานที่รอได้ ส่วนที่รอไม่ได้ต้องส่งให้ S เซ็นต์แทนซึ่งเขาไม่ชอบใจเลย งานของเขาก็คืองานของไม่อยากให้ใครมาข้องเกี่ยว ดีที่ไม่ใช่เอกสารที่สำคัญมากนัก ทศวรรษมองเอกสารตรงหน้าแล้วถอนใจหนัก อาการปวดที่มือก็กลับมาอีกครั้งด้วยเพราะฝืนกับบาดแผลมากเกินไป  ทศวรรษกดสายในเรียกเลขาหน้าห้องเข้ามา เขาสั่งงานหล่อนขณะเก็บเอกสารใส่กระเป๋า เลขารีบเสนอช่วยจนเสร็จ ทศวรรษกล่าวขอบใจแล้วเดินออกมาจากห้องพร้อมกันกับเลขา  ที่โต๊ะหล่อนสายในอีกสายก็เรียกเข้ามาหล่อนขอตัวไปรับ พยักหน้าเออออกับปลายแล้ววางสายหันมาทางทศวรรษ “คุณทศวรรษจะขึ้นไปพักผ่อนที่เพนเฮาส์ข้างบนหรือกลับคอนโดเลยคะ” “อืม วันนี้คงอยู่ข้างบนนะ” “คือว่าภาพที่คุณทศวรรษให้ดิฉันสั่งให้น่ะแกลลอรี่ให้คนเอามาส่งแล้วค่ะ” “ให้เขาไปรอที่ห้องประชุมเล็กนะ ผมจัดการเอง คุณทำงานไปเถอะ” “ค่ะ” เลขากดเบอร์สายในแล้วบอกตามที่ทศวรรษบอก แล้วทรุดตัวนั่งทำงานต่อ           ทศวรรษเดินทอดน่องไปตามาโถงทางเดินสู่ห้องประชุม เพราะบอกว่าจะไม่ไปเหยียบที่แกลลอรี่อีกแล้ว การสั่งภาพใดๆเขาจึงให้เลขาออกหน้าตลอดสามปีที่ผ่านมา เขาไม่ได้บอกใครแม้แต่วุฒิหรือน้ำฟ้ากระทั่งถูกเข้าใจผิดไปหมดแล้ว แต่ช่างเถอะ เขาไม่สนหรอก ภาพฝีมือไอ้ศิลปินที่พิสรากับ S ปลาบปลื้มกันหนักหนาก็อยากจะเห็นให้เต็มตาว่ามันเลิศวิเศษขนาดไหน พอมีข่าวว่าไอ้บ้านั่นกำลังเอาภาพออกขายจึงให้แกลลอรี่ไปเอามาให้  ไม่ได้อยากได้ใคร่ดีอะไรนักหรอก  แต่ตัดหน้าพิสราได้ถือว่าสะใจดี  ป่านนี้ยัยนั่นคงกรี๊ดๆร้องไห้อกไหม้ไส้ขมซบอกเจ้า S ไปแล้ว  ทศวรรษเบะปาก   ทว่า..ยิ่งก้าวเข้าใกล้ห้องประชุมเท่าไหร่  เท้าของทศวรรษก็ยิ่งรีบเร่งอย่างที่เจ้าตัวเองต้องประหลาด ทั้งที่กำลังคิดเรื่องอื่นแต่ใจเขากลับอยากไปให้ถึงที่ห้องประชุมโดยเร็ว ทศวรรษผลักประตูเข้าไป  เขาหายใจรัว หัวใจเริ่มเต้นแรง ที่กลางห้อง บนโต๊ะมีห่อภาพเขียนวางอยู่ ทศวรรษเพิ่งมองเนิ่น ทว่าร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีเข้ม มองอย่างไรเขาก็ไม่คุ้นเคยตา เสียงประตูทำให้ร่างนั้นขยับเคลื่อนไหวหันมาเผชิญหน้ากับเขา  ใบหน้าอ่อนเยาว์ เรียบนิ่ง คิ้วย่นนิดหน่อยเมื่อมองตรงมาที่เขา แต่ไม่นานโก่งคู่งามก็กลับเข้าที่พร้อมรอยยิ้มที่ผุดขึ้นกลีบปากอวบอิ่ม เขาเยื้องย่างด้วยท่าที่สง่างามไม่แพ้คนมีตระกูลอย่างทศวรรษหรือ S พอเข้ามาใกล้เขาก็ค้อมกายน้อยๆด้วยท่วงท่าราวกำลังขอสาวงามเต้นรำในงานบอลรูมพร้อมยื่นนามบัตรให้ทศวรรษ “ผมมาจากแกลลอรี่ครับ ตรงนั้นของที่สั่งไว้ครับ” เขาหันมองของบนโต๊ะ ทศวรรษไม่ได้รับบัตร เขายังงงไม่หาย ไม่รู้ที่ตัวเองกำลังทำหน้าไม่ถูกอยู่นี้เป็นเพราะผิดหวังหรือประหลาดใจ “เอ่อ ผมต้องเซ็นต์รับอะไรหรือเปล่า” ทศวรรษล้วงปากกาหมึกซึมในกระเป๋าด้านในเสื้อสูท “นึกว่าใคร” “อะไรนะครับ” “อ้อไม่มีอะไรครับ  คิดว่าคงไม่ต้องหรอกครับ มือคุณเจ็บอยู่ และผู้จัดการของผมก็รู้จักคุณดี” ทศวรรษคิดว่าหากเขาไม่ได้เห็นผิดไป เด็กหนุ่มตรงหน้าได้เปลี่ยนรอยยิ้มใสเมื่อครู่ให้กลายเป็นยิ้มที่เยือกเย็น รอยยิ้มที่ยิ้มแต่ใบหน้า ดวงตากลับแข็งกระด้าง “ผู้จัดการ?” ทศวรรษทวนคำคราวนี้เขากลายเป็นฝ่ายย่นหัวคิ้วบ้าง ไอ้คนแปลกหน้านี่มันอะไร “ครับ คุณรุจน์เป็นหัวหน้าของผม เป็นของผม” เด็กหนุ่มเน้นคำสุดท้ายขณะก้าวเข้าใกล้ทศวรรษแบบเผชิญหน้ากัน ด้วยความสูงที่เท่ากันทำให้ทั้งคู่จ้องตากันอย่างเปิดเผย   “อยากพูดอะไร ตกลงแกเป็นใครกันแน่” ทศวรรษกอดอกมองไม่วางตา เด็กหนุ่มยิ้มแล้วดีดนามบัตรใส่ทศวรรษ “ก็คุณไม่รับนามบัตรผมไว้นี่จะรู้ได้ไงว่าผมเป็นใคร” ทศวรรษเอียงศีรษะหลบบัตรที่ปลิวใส่หน้า เขาขยุ้มปกเสื้อสูทอีกฝ่ายอย่างเหลืออด “กล้าดีอย่างไงวะ  แล้วไอ้ท่าทางแบบนี้หมายความว่าไงวะ” เค้นเสียงพูดใส่หน้าเด็กหนุ่มแปลกหน้า “ถ้าไม่พอใจพฤติกรรมของผมก็รายงานกับผู้จัดการของผมได้ แล้วหลังจากนั้นเราก็เปิดห้องคุยกันส่วนตัวเอง” เด็กหนุ่มยักไหล่ยิ้มกวนประสาทตอบกลับมา “อะไรนะ” ทศวรรษจะเข้าใส่อีก เด็กหนุ่มชิงผลักอกเขาก่อน “จำไว้นะ อย่าเข้าใกล้ผู้จัดการอีก ไม่งั้นเจอกัน”  เขาพูดด้วยน้ำเสียงเข้มข้นก่อนจะเดินผ่านทศวรรษออกไปนอกห้อง ทศวรรษก้มเก็บนามบัตรขึ้นดู “เดือนฉาย”         ร่างสูงที่ก้าวอย่างมั่นคง หลังและศีรษะที่ตั้งตรง ดวงตาแข็งกร้าว เมษามองไปข้างหน้า ไม่คิดว่าจะได้เจอเร็วขนาดนี้ไอ้ผู้ชายที่มีอ้อมกอดดั่งเหล็กแหลมทิ่มแทงทรมานรุจน์แทบตายในคืนนั้น  ชั่วขณะของความทุกข์ทรมานเช่นนั้น  หัวใจที่หายห้วงของเมษาซึมซับไว้จนหมด ไม่มีวันลืม  เขาสัญญากับตัวเองในคืนค่ำที่รุจน์เป็นของเขา  จะไม่มีวันลดลาวาศอกให้ผู้ชายคนนี้อย่างเด็ดขาด จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 00:39:33

ความคิดเห็นที่ 2 9.2 ภาพเพดานในห้องค่อยชัดขึ้นพร้อมแสงสว่างภายในห้อง ผมปริบตามองครู่หนึ่งสมองจึงค่อยๆลำดับความจำว่านี่เป็นพักผ่อนส่วนตัวของน้ำฟ้าที่อยู่ด้านหลังห้องทำงานของหล่อน ผมกับหล่อนใช้ที่นี่หลับนอนด้วยกันประจำ ไม่ลืมหรอกแค่เบลอไปหน่อย  พอผมขยับก็ได้ยินเสียงน้ำฟ้าพร้อมๆกันกับการปรากฏตัวของหล่อนข้างเตียง “เป็นไงบ้างคะ คุณเป็นลมน่ะค่ะ” น้ำฟ้าปรี่เข้ามาจับมือผมไว้ “ครับ ผมคงอดนอนมากไปหน่อย ร่างกายเลยไม่ไหว ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว ผมไปทำงานต่อนะ” ผมยันตัวลุกขึ้นโดยมีน้ำฟ้าช่วยพยุง “ไม่ต้องแล้วค่ะ ฟ้าให้เมษาไปแทนแล้วค่ะ” “อ้อ หรือครับ” ผมลุกนั่งแบบสบายบนเตียง ได้หลับเต็มที่ร่างกายก็กลับเป็นปกติ “คุณผู้หญิงคนนั้นคงไม่ผิดหวังมั้งคะที่ไม่ใช่รุจน์น่ะ” น้ำฟ้าวาดดวงตาค้อนผมวงเล็กๆน่ารักน่าชัง “โธ่ ไปส่งทีไรก็ได้แต่ฝากไว้ที่ประชาสัมพันธ์ เขาไม่เคยให้ผมเห็นหน้าหรอก” ผมส่ายหน้าหัวเราะ   “ขอบคุณนะครับ” ผมบอกน้ำฟ้าที่กำลังลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะหล่อนเงียบไปครู่ใหญ่ ก่อนจะหันเดินกลับมาคุกเข่านั่งตรงหน้าผม ดึงมือผมไปกุมแน่น “รุจน์ฟังฟ้านะคะ  ฟ้ารู้ว่าที่จะพูดต่อไปนี้มันอาจทำให้คุณเสียความรู้สึกแต่ว่า...” หล่อนเอามือผมไปแนบใบหน้า “ฟ้ากำลังทดลองคบใครบางคนอยู่ และสิ่งที่ฟ้าอยากพูดคือ....”น้ำฟ้าช้อนตามองผมอย่างลังเลอึดอัด “ฮะ ผมรอฟังอยู่” “ฟ้าคิดว่าความสัมพันธ์ของเรานั้น” น้ำฟ้าปรายตาไปที่เตียง “ต้องหยุดใช่ไหมครับ” ผมต่อให้ พูดจบริมฝีปากก็เม้มเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว น้ำฟ้าหลุบตามองพื้น “เขาเป็นคนที่ฟ้าอยากแต่งงานด้วยมาตลอด ฟ้าคงไม่สามารถนอนกับผู้ชายสองคนในเวลาเดียวกัน มันไม่ซื่อสัตย์” ยิ่งพูดคำพูดหล่อนยิ่งกดทับใจของผม  ที่ผ่านมาหล่อนแค่สนุกจริงๆ  ผมเป็นของเล่นที่หล่อนจำต้องทิ้งเมื่ออยากจริงจังกับอะไรสักอย่างที่ทำให้มีความสุขกับชีวิตที่เหลืออยู่ “ผมเข้าใจแล้วครับ” “รุจน์รู้ใช่ไหมคะว่าฟ้าชอบคุณมาก ร่างกายฟ้าไม่เคยโกหก” “ครับ Body Talk” ผมยิ้มพร้อมยกมือลูบแก้มเนียนของหล่อนเบามือ ผมอยากบอกกับหล่อนเหลือเกินว่า มาแสดงยินดีกับเราทั้งสองคนที่กำลังจะความสุขกับใครสักคนอย่างยั่งยืนกันเถอะ  ถึงผมจะเสียดายคุณแต่หากคุณไปดีผมก็ยินดีด้วยจากใจจริง ขอบคุณนะน้ำฟ้าคุณเป็นคนเดียวในชีวิตที่ผ่านมาของผม คุณไม่ทำร้ายผมนอกจากมอบความสุขไม่ว่าจะเป็นทางกายหรือใจ “ผมจะไม่พูดไม่แสดงอะไรที่จะทำให้คุณเดือดร้อนแน่นอนครับ” ผมรู้ว่านี่คือสัญญาที่น้ำฟ้าลำบากใจที่จะขอ หากแต่กล่อนก็ต้องการจากผมมากเสียกว่าคำแสดงความยินดี  น้ำฟ้ายืดตัวลุกขึ้นพร้อมยื่นใบหน้าสดสวยของหล่อนมาจูบผมที่แก้ม หล่อนกระซิบคำว่าขอบคุณที่ผมฟังแล้วเหมือนคำว่าลาก่อนสัมพันธ์ของเรา ผมหลับตาพยักหน้ายิ้มน้อยๆ....ผมขอให้คุณโชคดีเช่นกัน                  เมษากลับมาก่อนที่น้ำฟ้าออกไปพบลูกค้าเซเลบของหล่อน  ทั้งสองคนเจอกันที่หน้าประตูเมษาค้อมตัวให้น้ำฟ้า หล่อนพยักหน้าแล้วถามว่าส่งของเรียบร้อยไหม เมษายิ้มกว้าง “ไร้ที่ติ” “เยี่ยม” น้ำฟ้าตบบ่าเขาก่อนออกจากประตูไป เมษาเงยหน้าขึ้นมองผมที่ยืนที่ระเบียงหน้าห้องทำงานของน้ำฟ้า สายตาของเขาทำให้ผมใจเต้น เมษายืนอยู่กลางร้าน เขาช่างชวนตาอย่างเคย ผมไม่อาจเสทำมองสิ่งอื่นได้นอกจากเขา              เนื่องด้วยในร้านมีกล้องวงจรปิดที่ทำให้เราไม่สามารถทำตัวให้กลายเป็นเรื่องฉาวขายหน้าได้  ผมกับเมษาจึงหลบเข้าไปในออฟฟิศของผม ผมไม่รู้ทำไมเมษาถึงดึงผมเข้าไปกอดแน่นแบบนั้นอาจเพราะกลิ่นอายของร่างกายเรายังคงกรุ่นอยู่เขาเลยคิดถึงแค่ห่างไม่กี่ชั่วโมง “นายกอดแน่นจัง เดี๋ยวฉันก็เป็นลมอีกรอบหรอก” ผมหัวเราะคิกคัก “ผมแค่อยากรู้สึกว่าผู้จัดการยังอยู่ในอ้อมแขนของผม” คำพูดของเมษาทำให้ผมต้องยกแขนกอดตอบ “ฉันอยู่ตรงนี้ไง” ผมจูบต้นคอของเขา “คืนนี้ผมต้องไปทำงานพิเศษ ลาเขาไว้ก่อนไปญี่ปุ่นสองวันน่ะ คนไม่ค่อยจะพอสงสัยเฮียหัวหน้าด่าเละเลย” เมษามองนาฬิกาบนผนัง “วันนี้ไม่ค่อยมีงานอะไรแล้วล่ะ นายกลับก่อนได้” ผมจัดสูทจับไทด์ให้เขา “แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะครับ” เมษาเปิดประตูก้าวออกจากห้องแต่ก็ถอยกลับเข้ามาอีกครั้ง “ผมถามผู้จัดการสักข้อได้ไหมครับ” “ได้ซิ” “คุณต้องตอบผมจริงๆนะครับ” “อื้ม”ผมพยักหน้า “ผมเห็นมาตั้งแต่ที่คืนแรกที่โรงแรมแล้ว สงสัยมากแต่เรายังไม่ได้เป็นอะไรกันเลยไม่กล้าถาม” เมษาปิดประตูแล้วพิงหลัง “อะไรหรือ” ผมคิดว่ารอยยิ้มผมค่อยเจื่อนลงอยู่แน่ๆ “สร้อยเพชรที่ข้อเท้าของคุณ มันหมายถึงอะไร ตอบผมแค่ว่า มันเป็นที่ระลึกหรือแค่เครื่องประดับ” คำถามของเมษาทำเอาผมลืมหายใจไปชั่วขณะ “มันเป็น...”นี่ผมกำลังคิดนานไปหรือเปล่า “มันเป็นแค่เครื่องประดับ” ผมตัดสินใจเลือกตัวเลือกสุดท้าย เมษามองหน้าผมครู่หนึ่งแล้วระบายยิ้มกว้างออกมา “ผมไปนะ” เขาเปิดประตูแล้วก้าวออกไป ผมทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา ห้องเงียบเหงาเมื่อเมษาออกไปแล้ว ผมถลกขากางเกงขึ้น สร้อยข้อเท้าสีทองส่องประกายแวววาวราวกับจะบอกว่ามันจะไม่มีวันหม่นแสงเรืองรองลงได้หรอก ผมรูดขากางเกงลง ทิ้งหลังพิงกับพนักพิงด้านหลัง ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด รอสายครู่หนึ่ง “พี่หรือครับ ผมเองนะครับผมเพิ่งมาจากญี่ปุ่น ขอโทษนะครับทุกอย่างมันกระทันหันไปหมดผมเลยไม่มีของฝากติดมือมาด้วย” “อือ มีอะไรอีกไหมพี่ยุ่งอยู่น่ะ” น้ำเสียงที่เย็นชาไม่เปลี่ยนตอบกลับอย่างไม่แยแส “ไม่มีแล้วครับผมแค่อยากบอกกับพี่ว่าผมปลอดภัยดี” “อืม ดีแล้ว แค่นี้นะไว้ค่อยคุยกัน” ผมมักถูกตัดสายก่อนเสมอ ที่ว่าไว้ค่อยคุยกัน น่ะรอไปเถอะเพราะมันไม่เคยและไม่มีวันเกิดขึ้นจริงๆหรอก พี่ผมเขาก็แค่ไม่อยากคุยกับผมจริงๆนั่นน่ะมีไว้แค่ขอไปทีจะได้เลิกสาย ผมถอนใจวางมือถือข้างตัว ถึงจะเป็นอย่างนั้นเสมอมาและเสมอไปผมก็ยังจะคงติดต่อกับเขา เราเป็นพี่น้องกันและผมก็เหงามากทุกครั้งที่คิดถึงความจริงข้อนี้  โทรศัพท์มือถือดังขึ้นอีกครั้ง ผมคิดว่าเป็นเมษาแต่กลับเป็นน้ำฟ้าผมกดรับ สิ่งที่หล่อนบอกทำเอาผมตัวชาและแทบไม่รู้ตัวว่าทำอะไรต่อจากนั้น                        ตอนที่ผมไปถึงคุณทศก็นั่งไขว่ห้างหน้าบูดอยู่ล๊อบบี้ของคอนโดของเขา พอสายตาของเขาเบนมาพบผมที่ยืนหอบตัวโยนอยู่เขาก็มองไปรอบๆก่อนจะลุกขึ้นยืน “นายมาทำอะไรที่นี่ น้ำฟ้าล่ะ” ผมมองมือที่พันผ้าของเขา “คุณฟ้าติดคุยกับลูกค้ายังไม่เสร็จ เขาให้ผมมาพาคุณไปล้างแผลที่โรงพยาบาลแทน” “อืมอย่างนั้นหรือ น่าจะโทรมาบอกฉันไปเองก็ได้ ดันส่งคนที่ไม่อยากเห็นหน้ามาอีก” คุณทศเดินเฉียดผมไปแบบไม่แลแม้หางตา “คุณทศไปโดนอะไรมาหรือครับ” ผมเดินตามเขาไป “มันธุระอะไรของนาย น้ำฟ้าส่งมาให้เป็นแค่สารถี หมอก็ไม่ใช่อยากรู้ไปทำไม” คุณทศเดินนำผมไปรอที่รถ พอผมเดินตามไปถึงก็โยนกุญแจรถให้  ผมกดรีโมทเขาก็เปิดด้วยมือซ้ายไม่ค่อยถนัด “คุณจะขับรถไปเองได้ไงครับ ในเมื่อเปิดประตูยังทำไม่ได้เลย” ผมเปิดประตูให้เขา หันมาทำท่ารำคาญ “รีบๆทำธุระให้เสร็จแล้วไปให้พ้นเลย” คุณทศหย่อนตัวลงนั่งด้านข้างคนขับ ผมถอนใจหนักปิดประตูแรง เดินอ้อมไปเปิดประตูด้านคนขับแล้วก้าวเข้าไปนั่ง “บาดแผลใหญ่ไหมครับ”ผมไม่รู้เหมือนกันทำไมถึงหยุดปากไม่ได้ ทั้งที่ก็ไม่อยากพูดเมื่อเขาไม่ต้องการฟัง คุณทศมองหน้าผมด้วยหางตา จากนั้นก็เริ่มแกะผ้าพันแผล “ทำอะไรน่ะครับ” “ก็อยากรู้อยากเห็นไม่ใช่หรือ” ทศวรรษกระชากผ้าออก “ไม่ต้องแล้วครับพอเถอะครับ ผมไม่อยากรู้แล้ว” ผมคว้ามือของเขาไว้ “อยากเห็นใช่ไหม อยากเห็นใช่ไหม” ทศวรรษชูมือที่มีแผลเย็บรอบแขนและมือ ร่องรอยของมันราวกับตัวตะขาบตัวเล็กที่ไต่อยู่รอบๆแขนของเขา เลือดที่เริ่มซึมออกมาก็คล้ายกับมันกำลังกัดกินเนื้อของเขา ผมปิดปาก “นี่มันอะไรกัน” “พอใจหรือยังห๊า!!! ถ้าชื่นชมจนพอก็ออกรถ”คุณทศวางแขนที่เจ็บบนขากระแทกตัวกับเบาแล้วหันไปทางอื่น ผมกลืนน้ำในคออึกใหญ่ก่อนจะสตาร์ทเครื่องแล้วออกรถ          ระหว่างรอคุณทศผมก็ฆ่าเวลาโดยการโทรรายงานน้ำฟ้าว่าตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง “อืม ฝากรุจน์ด้วยนะ ฉันต้องอยู่ร่วมงานเลี้ยงต่อน่ะ ท่านรัฐมนตรีชวนน่ะ” พอเห็นผมเงียบคุณฟ้าเลยพูดว่า “น่า อย่างไรพี่ทศเขาก็เคยเป็นลูกค้าที่ดีของรุจน์นะ ถือว่าบริการลูกค้าชั้นดีของคุณก็แล้วกัน” ผมรู้สึกกระอักกระอ่วนใจเหลือเกินเมื่อต้องตอบรับ พอเลิกสายคุณทศก็ออกมาพอดี “นายกลับไปได้แล้ว เอารถฉันกลับไปด้วย กุญแจฝากไว้ที่ฟร้อนท์ก็แล้วกันฉันจะไปแท๊กซี่” “ไม่อยากเห็นหน้าผมขนาดนี้เชียวหรือครับ อดทนอีกหน่อยก็ไม่ได้หรือครับ ผมไม่ได้เสนอหน้ามาเองแต่เจ้านายผมสั่งให้มา นึกว่าผมเสนอตัวขอมาเองหรือครับ” ผมโกรธเขาจริงๆ  เจ็บจนช่วยตัวเองไม่ได้ยังจะมาถือดีอีก “ใช่ไม่อยากเห็นหน้า  ถึงให้ออกไปจากชีวิตฉันไง แต่แล้วอย่างไงกลับมาเสนอหน้าให้เห็นตลอดเลย นายนี่มันแปลกนะ” “ผมสุดทนแล้วนะครับ”เนื้อผมสั่นจนรู้สึกได้ ผมหันหลังเดินกลับออกมาจากโรงพยาบาล แต่พอออกมาข้างนอกกลับลังเลเมื่อมองเห็นเมฆฝนที่ก่อตัวหนาขึ้นทุกที ลมแรงจนกลายเป็นพายุ แท๊กซี่แถวนั้นก็ไม่มีว่างเลย ทุกคนรีบร้อนหนีฝนกันทั้งนั้น ผมถอนใจไหล่ตก...                   ผมจอดรถแล้วดับเครื่องดึงกุญแจคืนให้คุณทศ เขารับไว้แล้วเปิดประตูก้าวออกจากรถ ผมก็เช่นกัน คุณทศเดินไปที่ลิฟท์ ผมถอนมองไปอื่นไม่คิดขอบใจหรือถามสักคำว่าผมจะกลับอย่างไร ฝนนอกอาคารกำลังกระหน่ำหนักมองเป็นม่านขาวบดบังทัศนียภาพเสียจนไม่เห็นสิ่งใด รถของผมจอดหน้าอาคารข้างล่าง แค่คิดว่าต้องวิ่งที่รถก็หนักใจแล้ว แต่ที่หนักใจกว่าคือต้องร่วมลิฟท์ตัวเดียวกับคุณทศ ผมเลยยืนรอให้เขาไปก่อน  ประตูลิฟท์กำลังจะปิด  ผมกำลังหันมองสายฝนข้างนอกแต่ก็ถูกดึงให้ตามเข้าไปในลิฟท์ ในความเงียบที่ได้ยินเพียงเสียงครางหึ่งของลิฟท์ เราสองคนยืนคนละด้านของลิฟท์  ผมแขวนสายตาไว้ด้านหนึ่งส่วนคุณก็จับจ้องตัวเลขกระพริบบอกชั้นราวกับไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต ผมมักแปลกใจกับเวลา และความรู้สึกเสมอ ไม่รู้ทำไมเวลาถึงเดินเร็วนักเวลาที่รู้สึกดี รู้สึกลึกซึ้งร่วมกับใครสักคน เรามักรู้สึกเวลามีเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอสำหรับการได้พบกัน แต่สำหรับคนที่ลำบากใจที่อยู่ด้วยแต่ละนาทีกับหนืดเนือยราวกับเทพเจ้าเอากาลของพระองค์ไปผูกติดกับตัวทากให้มันค่อยคลืบคลานไปช้าเชื่อง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเรียกเบอร์ของเมษาขึ้นมาขณะเลื่อนนิ้วจะกดนั้นลิฟท์ก็ส่งเสียงจอด เหลือบมองคุณทศเขาไม่ได้ให้ความสนใจผมสักนิด จะนานแค่ไหนเขาก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาผมเข้าใจดี ช่างมันเถอะผมกับเขาคงเจอกันแค่นี้  ผมรู้สึกโล่งใจที่เขากำลังจะก้าวออกไป ผมลอบถอนใจขณะประตูลิฟท์กำลังจะปิด แขนที่มีผ้าพันแผลใหม่จากโรงพยาบาลก็ยื่นเข้ามาลากผมออกไป คุณทศดึงผมไปที่ห้องของเขา ผมมองแขนที่พันด้วยผ้าสีผ้าด้วยความฉงนสนใจ เขาได้แผลพวกนี้มาอย่างไร แค่สองวันที่ผมไม่อยู่เมืองไทยเกิดอะไรขึ้นกับคุณทศ  ดูเหมือนเขาไม่อยากพูดถึงมัน เพราะอะไรหรือ? แต่มันก็ไม่เกี่ยวกับผมนี่นา เขาจะเป็นอะไร เจ็บปวดแค่ไหนก็ช่างซิ ผมรู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงปิดประตูกระพริบตาก็พบตัวเองอยู่ในห้องของคุณทศแล้ว และเขาก็กำลังยันมือทั้งสองบนบานประตูที่ผมพิงอยู่ ในลักษณะขนาบผมไว้ ดวงตากลมโตที่จ้องมองลึกล้ำสุดหยั่งเช่นเดิม ผมกลั้นใจมองตอบ นี่คือคุณทศ เขาอยู่แค่นี้ ตรงหน้าผม กลิ่นน้ำหอม โครงหน้าคมสัน เสื้อผ้าที่เขาใส่ ผิวกายของเขา ความเงียบงันที่เราเอาแต่จ้องมองกัน เราได้ยินเสียงลมหายใจที่กระชั้นของกันและกัน จู่คุณทศก็ผละออกไป เขาเดินไปพลางปลดกระดุมเสื้อ ถอดเสื้อออก “นี่ยังคิดว่าฉันพิศวาสนายอยู่ล่ะซิ” “ไม่ได้คิดซักหน่อย”ผมเถียง คุณทศหันขวับกลับมา ผมหดตัวกับประตู “เสียงดังซะด้วย  เก่งใหญ่นะ ไปได้เทรนเนอร์ดีมาจากไหนล่ะ” “ถ้าคิดจะแค่ทำให้ผมโมโหเล่น ผมก็จะกลับล่ะ” ผมหันไปจับลูกบิด คุณทศรีบรี่เข้ามาปัดมือผม แล้วดึงมือผมพาเข้าห้องน้ำ “หมอบอกว่าแผลฉันห้ามโดนน้ำ” คุณทศก้มถอดกางเกง อันเดอร์แวร์แล้วเดินเข้าห้องอาบน้ำฝักบัว ผมกลอกตาแล้วถอดเสื้อนอก รูดไทด์ออก พับแขนเสื้อแล้วก้าวตามเข้าไป  ด้วยว่าไม่รู้ถึงความแรงน้ำพอเปิดฝักบัวน้ำก็พุ่งสาดไปทั่วผมโดนเต็มๆ จนเปียกไปหมด คุณทศมองยิ้มสมน้ำหน้า เลยปัดฝักบัวใส่หน้าเขาบ้าง เขาลูบน้ำออกจากใบหน้า ผมเห็นแขนเขาเริ่มเปียกน้ำจึงรีบจับมันชูขึ้นเหนือศีรษะของเขา ใบหน้าของเราเกือบชนกัน “ผมว่าอาบในอ่างน้ำจะสะดวกกว่าไหมครับ” ผมเสมองด้านอื่นแบบเก้อๆ คุณทศพลิกมือเจ็บของเขามาจับมือของผมแทน  อีกมือคว้าเอวของผมดึงเข้าหาเขา  ผมขืนตัวไว้  ทว่า....ผิวกายของผมที่คุ้นเคยกับสัมผัสของเขา มันค่อยๆรื้อความทรงจำทีละน้อยจนผมเริ่มหวาดหวั่น เสื้อผ้าที่เปียกปอนจนแนบร่างกายของผม ร่างกายที่เปลือยเปล่าของคุณทศ  เขาผลักผมชิดผนังห้องใส แล้วตามรวดเร็วเข้ามาประกบปากผม จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 00:40:21

ความคิดเห็นที่ 3 9.3           เมษาในชุดพนักงานเสิร์ฟเดินผ่านห้องครัวที่กำลังวุ่นวาย หัวหน้าพ่อครัวกำลังหัวเสียสั่งงานด้วยเสียงอันดังกว่าที่เคย สั่งไปด่าไป เมษามองนาฬิกาบนผนังเขามีเวลาพักก่อนเข้ากะทำงานอีกสิบห้านาที ผลักประตูด้านหลังครัวออกไปด้านนอก พนักงานเสริ์ฟจำนวนหนึ่งกำลังนั่งพักกันเป็นกลุ่มๆ  เมษาเลือกทรุดนั่งลงข้างพนักงานคนหนึ่งที่กำลังสูบบุหรี่ เขาขอต่อบุหรี่อัดควันแล้วหันไปถาม “วันนี้เฮียดูดุเป็นพิเศษ” “ก็แหงล่ะ ผู้ช่วยหายหัวไปเฉยๆไม่บอกไม่กล่าว” “พี่โกวิทน่ะนะ อ้าวไงงั้นล่ะทำดีมาตลอดนี่” “ก็นั่นแหละที่น่าเสียดาย เสียคนเพราะผู้หญิง” “อย่างไงวะ” “นายลางานไปจะรู้อะไร” “แฟนแกน่ะหนีไปกับผัวเก่า” “คนที่บอกว่าจะเก็บเงินแต่งงานด้วยน่ะนะ” “เออ ผัวเก่ามาง้อไปเลยทิ้งพี่วิทเฉย พี่วิทเลยเสียศูนย์” ทั้งคู่อัดบุหรี่ พ่นควัน ออกมาพร้อมกัน โดยไม่มีใครพูดต่อ “นี่ล่ะวะ รักคนมีประวัติ ต้องทำใจมากกว่ารักคนปกติสองร้อยเท่า” พนักงานหนุ่มดีดก้นกรองบุหรี่ทิ้งแล้วลุกเดินไป เมษามองบุหรี่ตัวเองครุ่หนึ่งแล้วส่งคาบที่ริมฝีปาก  มือกดเรียกเบอร์มือถือของรุจน์จะกดโทรออกแต่ก็เปลี่ยนใจกดเบอร์บ้าน เขาแค่อยากแน่ใจ.... รุจน์จนมุมอยู่ที่ผนังใสของห้อง น้ำจากฝักบัวด้านบนพร่างพรมบนร่างกายทั้งสอง เสื้อผ้าของรุจน์เปียกจนชุ่มน้ำทศวรรษพยายามจะแกะกระดุมเสื้อของออก  มือที่ผ้าพันแผลใหม่เปียกปอนหากแต่ปราศจากความสนใจจากผู้ใดในตอนนี้  รุจน์แข็งขืนปัดป้องทศวรรษที่กำลังรุกรานกับอาภรณ์แนบร่างของเขาอย่างสุดแรง “คุณทศ หยุดนะ!” หอบเหนื่อย ทศวรรษหยุดมือ เดาะลิ้นขัดใจ เขามองรุจน์ที่ขดตัวจับเสื้อตัวเองแน่น “เป็นอะไรไปห๊า!” เขาตวาดพร้อมจับไหล่รุจน์เขย่า รุจน์หลับตาด้วยความกลัว “นายมีปัญหาอะไร”ทศวรรษดึงมือที่จับเสื้อของรุจน์ออก รุจน์ยื้อยุดดึงกลับ   “เราเลิกกันแล้วไม่ใช่หรือครับ คนเลิกกันเขาไม่ทำกันแบบนี้หรอกครับ” รุจน์พูดเร็ว “พอพูดว่าเลิกกันแล้วนายก็ลืมฉันได้เร็วขนาดนั้นเลยอย่างนั้นหรือ” ทศวรรษพลุ่งพล่าน  ยังไม่ใช่ตอนนี้ เขายังไม่อยากจับต้นชนปลายท่าทางและคำพูดของไอ้บ้านั่น   เกี่ยวกับรุจน์และความเป็นจริงที่เขายังไม่รู้ “เร็วหรือครับ สามปีไม่เร็วนะครับ เราเลิกกันแล้วจริงๆ ก่อนไปญี่ปุ่นเราก็ล่ำลากันอีก เราสองคนรามือกันแค่นี้เถอะครับ” รุจน์ค่อยห่อไหล่หันหนีไปทางอื่น ทศวรรษกัดปากเขายื่นมือไปดึงรุจน์เข้ามาเผชิญหน้าใกล้ๆ “นายลืมฉันได้จริงๆน่ะเหรอ” “คุณเองก็ไม่เคยใยดีว่าผมจะเป็นอย่างไร  จะถามแบบนี้ทำไมล่ะครับ” “ฉันแค่อยากแน่ใจว่านายลืมฉันได้แล้วจริงๆ ว่าไงล่ะมองฉันซิมองให้แน่ใจว่าฉันคนนี้ไม่ใช่คนที่นายต้องการอีกต่อไปแล้ว” ทศวรรษจับไหล่ทั้งสองข้างของรุจน์ ใบหน้า สันจมูก ของทั้งสองอยู่ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน  แววตาของทศวรรษแรงด้วยประกายกล้า รุจน์เริ่มหายใจแรง เขาไม่อยากสบสายตาแบบนั้น ความกดดันที่หลั่งไหลออกที่เขามันทำให้หายใจไม่ออก หัวใจพลอยดิ้นรนละล่ำละลักราวใกล้จมลงในมหาสมุทรที่ลึกล้ำสุดหยั่ง “ผม....” รุจน์อึกอัก “พูดออกมาเดี๋ยวนี้” ทศวรรษเค้นเสียงต่ำ พร้อมก้มใบหน้าเข้าใกล้จนริมฝีปากของเขาแนบกับรุจน์  รุจน์หลับตาน้ำที่ไหลอาบแก้มทำให้ไม่รู้ว่าใดคือน้ำใดคือน้ำตา  ทศวรรษยิ้มที่มุมปาก “นายยังชอบฉันซินะ จริงไหม” รุจน์ยกมือปิดหน้า “อย่ามองผม  อย่ามอง” ไหล่ของเขาไหวสั่น  ทศวรรษจูบไล้ใบหน้าของรุจน์ตั้งแต่หน้าผาก จมูกและที่ริมฝีปาก เขาจูบเคล้าคลึงดูดดื่ม “จูบของเราที่เริ่ม  สัมผัสของเราที่ดำเนินไป ร่างกายที่เร่าร้อนของเรา นายลืมได้จริงๆน่ะหรือ?”ทศวรรษเลื่อนมือจากไหล่ของรุจน์ไปที่ขอบกางเกงของรุจน์สอดเข้าไป  รุจน์เงยหน้าหายใจกระเส่า ทศวรรษกดจูบหนักหน่วงที่ไหล่ไล้ขึ้นลำคอ และประกบปากกับรุจน์ สองแขนของรุจน์ยกขึ้นกอดทศวรรษ  กลีบปากที่ประกบแนบกับทศวรรษตอบสนองราวกับจะขาดใจ รุจน์ไม่คาดคิดว่าร่างกายของเขากลายเป็นเช่นนี้  มันกำลังประกาศอิสระไม่ยอมอยู่ในการควบคุมของหัวใจ  มันอยากบอกกับเขา...คิดถึงเหลือเกิน นี่คือร่างกายของทศวรรษที่โหยหามาตลอดสามปีเต็ม รุจน์ก้มมองทศวรรษปลดกระดุมเสื้อเปียกโชกของตัวเองด้วยอาการยินยอมปราศจากการปกป้องดั่งก่อนหน้านั้น  เขาค่อยๆเอนตัวนอนลง  สองมือลูบต้นแขนล่ำสันของทศวรรษอย่างเชื้อเชิญ ทศวรรษดึงมือออกจากเกงกางเลื่อนมาปลดตะขอ  รุจน์มองนิ้วมือของทศวรรษก่อนจะพริ้มหลับอย่างเคลิบเคลิ้ม..... .....ผู้จัดการพร้อมที่เปลี่ยนแล้วนะครับ.... ....ฉันต้องการเปลี่ยนเพราะชอบนาย…. ...ฉันเริ่มรักเขาแล้ว...... เสียงสะท้อนเบาบางนั้นราวดังมาจากที่แสนไกลหากแต่ชัดเจนในโสตที่สดับได้  และมันกลายเป็นพลังงานที่กระแทกเข้าอกของรุจน์จนจุกแทบกระอัก เขาลืมตาพร้อมผลักทศวรรษที่กำลังทาบทับออกจากตัว “ผมทำไม่ได้ ผม...ผม...” รุจน์ดึงเสื้อที่ถูกถอดไปค้างที่แขนกลับเข้าที่ เขาผุดลุกขึ้นเกี่ยวตะขอกางเกง “นายเป็นบ้าอะไรอีก” ทศวรรษลุกตาม เขาดันรุจน์เข้าผนังห้อง และพยายามจูบอีกครั้ง รุจน์ดิ้นสุดเฮือกจนดันทศวรรษออกห่างได้สำเร็จ “ผม... ร่างกายนี้ของผมมันเปลี่ยนไปแล้ว ได้โปรดเข้าใจด้วย” รุจน์กลั้นใจตะโกนออกไป ทศวรรษชะงัก รุจน์ใช้ช่วงเวลานั้นรีบเปิดประตูวิ่งออกไป  คว้าเสื้อนอกแล้วออกจากห้องน้ำไปที่ประตูผลักออกแล้วรีบวิ่งออกไป ทศวรรษทรุดนั่งกับพื้นสายน้ำที่ชะโลมร่างกายมาตลอดนั้นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกหนาว แต่แค่คำพูดประโยคเดียวนั้นทำให้รู้สึกหนาวจนตัดขั้วหัวใจ ใบหน้าของไอ้ผู้ชายที่ชื่อเดือนฉาย เด็กหนุ่มเขาไม่คิดใส่แยแสแต่แรก กลับชัดเจนขึ้น ที่จับต้นชนปลายไม่ถูกกลับเป็นรูปร่าง สัมพันธ์ของทั้งคู่  จิ๊กซอที่ไม่อยากให้เกี่ยวข้องกลับต่อเข้ากันสนิทรอย  ทศวรรษกัดปากแรง มือข้างที่เจ็บกำแน่นแล้วเหวี่ยงใส่ผนังใสจนผนังใสกลายเป็นสีแดง ชายหนุ่มมองรอยเลือดตัวเองนิ่ง “ถ้าเพียงนายไม่พูดอะไรออกมาเลยซะก็คงจะดีกว่านี้  ฉันคงปล่อยนายไป แต่ที่นายพูด  ที่ไอ้เดือนฉายมันประกาศกับฉัน คิดหรือว่าฉันจะยอม” “วะ ฝนดันตกหนักแบบนี้ลูกค้าหนีหมด” หัวหน้าพ่อครัวเดินไปมองที่กระจกประตูหลังร้าน  เมษาที่เพิ่งหนีฝนเข้ามาเหลือบมองพลางรอสัญญาณโทรศัพท์ที่แนบที่ใบหู รอจนตัดสายไปเองสองครั้งแล้ว เมษากดตัดสายแล้วหย่อนมือถือใส่กระเป๋ากางเกง “ฝนตกหนักอย่างนี้ คงรถติดอยู่บนถนนน่ะ” พึมพัมคนเดียว “เฮ้ย ไอ้เม มีลูกค้าเรียกว่ะ” เพื่อนพนักงานที่เพิ่งเดินมาจากด้านนอกเรียกเมษา “เรื่องอะไรวะ” เมษาย่นคิ้ว “นายไปทำอะไรให้ลูกค้าไม่พอใจวะ ถ้าเขาเรียกเชคบิลเอาผิด ฉันเตะนายแน่” หัวหน้าพ่อครัวเดินมาผลักหัวเมษา “โห อะไรวะเฮีย ผมยังไม่ได้เสิร์ฟใครเลยนะเพิ่งเข้ากะ” เมษาประท้วง หัวหน้าพ่อครัวเพิ่งนึกได้เลยเปลี่ยนเรื่อง “อาจเป็นผลงานนายก่อนหน้าก็ได้นี่หว่า” พูดแบบเก้อๆ “รีบไปเหอะ” พนักงานคนเดิมเร่ง เมษาถอนใจเดินเซ็งๆออกไป “ผมว่าเขาแปลกๆน่ะ” “ไอ้เม มันแปลกตลอดล่ะ” หัวหน้าพ่อครัวตักน้ำมันใส่กะทะร้อน ควันลอยฉุย “ไม่ใช่ ลูกค้าที่เรียกหามันน่ะ” “อย่างไงวะ” “ก็แบบ..” พนักงานขยับเข้าไปใกล้พ่อครัว                 เมษาเคาะประตูห้องวีไอพี “พนักงานเสิร์ฟ เดือนฉาย ครับ” เมษาเกาหัวเมื่อด้านในเงียบ เขาเคาะแล้วบอกชื่อตัวเองอีกครั้ง แต่ยังคงเป็นความเงียบที่ส่งกลับมา “ไอ้อ๊อด หลอกกูหรือวะเดี๋ยวเถอะ เข้าไปไม่มีใครจะอัดให้น่วมเลยไอ้ชั่วเล่นไม่ดูเวลา” เมษาผลักประตูเข้าไป               พ่อครัวตาโตร้องออกมา “ห๊า อะไรนะ ตากฝนเดินเข้าเปียกๆเลยนะ” “ใช่ ท่าทางเอาเรื่อง โจษท์ไอ้เมเปล่าไม่รู้”            เมษาพุ่งเข้าไปหาคนที่อยู่ในห้อง “ผู้จัดการ ทำไมมาแบบนี้ล่ะครับ เกิดอะไรขึ้นครับคงหนาวมากซินะครับ ผมไปเอาผ้ามาให้นะครับ”เมษาพล่านมือไม้เกะกะทำอะไรไม่ถูก  เขาหันหลังจะออกจากห้องไปผ้า รุจน์ลุกขึ้นกอดเขาจากด้านหลัง กอดแน่นซบหน้ากับแผ่นหลังอันกว้างใหญ่ของเขา เมษาหยุดทุกการเคลื่อนไหว “ไม่เอา อย่าไปไหนฉันอยากให้นายกอดฉันแค่นั้น แค่นั้นจริงๆ ให้ไออุ่นกับฉันนะเมษา” เสียงของรุจน์อ่อนแรง เมษาหันกลับมา เขาอ้าแขนโอบกอดรุจน์กระชับอ้อมกอดแนบแน่น รุจน์ซบกับอกของเมษา ฟังเสียงตึกตักที่อกของเด็กหนุ่ม จังหวะการเต้นของมันช่างนุ่มนวลราวดนตรี  รุจน์ยิ้มพริ้มหลับตา  ในตอนนี้เขาไม่ต้องการสรรพเสียงอื่นใดนอกจากเสียงหัวใจของเมษา เสียงนี้เองที่ทำให้เขาแน่ใจว่า ณ ที่ไหนก็ตามจะมีเขา มีเมษา พวกเขาเป็นสองคนที่มีอยู่จริงในโลกนี้.... จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 00:46:42

ความคิดเห็นที่ 4 9.4   ฝนหยุดตกนานแล้ว เมษาเดินออกมาส่งผมที่ลานจอดรถของร้าน  ก่อนจะเดินถึงรถที่จอดไกลออกไปอีกหน่อย ผมก็หันมาหาเมษา  หยิบกุญแจคอนโดของผมมองให้แก่เขา เมษามองมันอย่างตื่นเต้นราวกับเห็นสิ่งอัศจรรย์อันดับที่ 8 ของโลก “ผู้จัดการแน่ใจหรือครับว่านี่ดีแล้ว” เขายังจ้องกุญแจในมือ ผมจับนิ้วมือของเขาพับกำกุญแจดอกนั้นไว้ “นายอยากไปที่นั่นเมื่อไหร่ก็ได้ ฉันอนุญาตเสมอ แล้วก็...ขอพวงกุญแจของนายหน่อยซิ” เมษามองผมงงๆ แต่ก็ล้วงหยิบพวงกุญแจของตัวเองออกมา  พวงกุญแจของเขามีกุญแจเพียงดอกเดียว ผมกลั้วหัวเราะปนแปลกใจ “แน่ใจนะว่านี่พวงกุญแจ” “มีเยอะมันเกะกะส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งน่ารำคาญเวลาเดินน่ะ ที่ใช้ก็มีแค่นี้ล่ะเอาไว้เข้าบ้าน” ผมที่ยังยิ้มไม่จางฉวยพวงกุญแจน่าสงสารนั่นจากมือเขา แล้วใส่กุญแจของตัวเองลง จากนั้นชูตรงหน้าลองเขย่า “ถ้ามันมีเสียงบ้างจะเป็นไรไหม ครับคนขี้รำคาญ”   เมษายิ้มยื่นมือคว้าไปกำไว้ “มีนิดหน่อยล่ะก็ได้ แถมน่าฟังอีกตะหาก” เมษามองกุญแจในมือดีใจ ผมอดใจกับความน่ารักของเขาไม่ไหวแล้วนะ ผมเหลียวมองไปรอบๆ  บริเวณนั้นเงียบไร้ผู้คน ผมได้ใจที่จะยื่นใบหน้าไปแตะปากของเมษา  เด็กหนุ่มสะดุ้งทำตาโตใส่ผม ขยับปากไร้เสียงบอกว่า เดี๋ยวคนเห็นนะ ผมยักไหล่เดินถอยออกมาพร้อมโบกมือให้เขา เมษามองซ้ายขวาและรอบกายอีกครั้ง ก่อนส่งจูบเป่าให้ผม ผมยกมือคว้าอากาศตรงหน้าราวกับจับจูบติดปีกของเขาไว้ได้  เมษาหน้าเรื่อเขารีบหันหลังเดินกลับเข้าร้าน ผมเดินมาถึงรถพร้อมรอยยิ้มที่จางหายไปอย่างไม่ทันรู้ตัว ข้างในที่ควรเต็มตื้นกับอะไรที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่กลับกลายเป็นว่างเปล่าราวน้ำที่ไหลพื้นทราย  ควรจะชุ่มชื่นกลับกลายเป็นทรายเม็ดแห้งดังเดิม  ผมเอนพิงรถด้วยในหัวสมองยังมึนงงกับเรื่องราวที่ผ่านมา ทุกอย่างดูลางเลือนราวกับภาพฝันยามตื่นในเช้า คำพูดที่ยังดังก้องภายในร่างกายที่ค่อยๆร้อนรุมของผม..... “จูบของเราที่เริ่ม  สัมผัสของเราที่ดำเนินไป ร่างกายที่เร่าร้อนของเรา นายลืมได้จริงๆน่ะหรือ?” ผมหลับตาแน่น มือกำจนนิ้วซีด ทรุดตัวนั่งบนส้นเท้า สองมือยกขึ้นปิดหู              ก่อนเข้าแกลลอรี่ในวันรุ่งขึ้นผมเจอกับน้ำฟ้าที่หน้าประตูทางเข้า หล่อนในมือหล่อนมีถุงมากมาย ผมเลยอาสาช่วยถือ เมษาที่เพิ่งมาถึงก็เข้ามาสมทบรับกุญแจจากผมไปเปิดประตูแกลลอรี่ให้พวกเรา “นี่เดี๋ยวไปดื่มกาแฟห้องทำงานฟ้ากันนะ ซื้อขนมเค้ก คุ้กกี้ แล้วก็ขนมปังเจ้าอร่อยที่สุดในโลกมาฝากล่ะ” น้ำฟ้าชูถุงที่มียี่ห้อในมือ ผมกับเมษาร้องเย้ “ผมจะไปชงกาแฟ”ผมยกมืออาสา “ฟ้าจะจัดขนมใส่จานค่ะ” น้ำฟ้ายกมือ “แล้วผมทำอะไรล่ะ” เมษายกมือถาม “เดี๋ยวร้านดอกไม้จะมาส่งดอกไม้อยู่หน้าร้านคอยรับแล้วช่วยคนของร้านดอกไม้จัดตามมุมไง” ผมเหลือบมองอมยิ้ม น้ำฟ้าพยักหน้า “ห้ามโขมยกินกันก่อนด้วย” เมษาทำหน้าหน้าบูด “จะรอจ๊ะพ่อหนุ่ม” น้ำฟ้ายื่นมือไปเชยคางเมษาอย่างสนิทสนม  รอยยิ้มของผมสะดุดนิดหน่อย แต่ก็รู้สึกได้ “เอาล่ะเราแยกไปทำงานดีกว่า” หล่อนตบมือสั่งงาน ผมหันหลังเดินไปห้องแพนทรี  เปิดตู้ผนังเหนือศีรษะหยิบ ถ้วยกาแฟ จานรอง ช้อน ลงวางบนโต๊ะด้านล่าง กำลังเพลิดเพลินกับการทำงานตรงหน้าด้วยสมองอันว่างเปล่าในวันใหม่อันแสนน่ารักของเหล่าคนในแกลลอรี่  จู่ๆก็รู้สึกถึงมือที่กำลังเลื่อนไล้ที่บริเวณบั้นท้าย ผมหันไปกับพบกับใบหน้าสวยๆของน้ำฟ้า ผมถอนใจ “ก้นรุจน์นี่สวยจริงๆนะคะ ขอโทษที่ทำให้ตกใจก็มันอดไม่ได้นี่นา” ผมถอนใจยาว “อย่าเล่นทีเผลอกันซิครับ  อีกอย่างเราต้องสงวนท่าทีไม่ใช่หรือครับ” ผมหันมาหาหล่อน “มันก็จริงนี่นะ” น้ำฟ้าเหลือบมองเพดาน แต่มือหล่อนยังคลำๆบีบๆก้นผมอยู่เลย ผมกลอกตายิ้มอ่อนใจ “เอ้า จับให้พอแล้วเลิกนะ” ผมทำปากยื่นไปแตะกับปากหล่อน น้ำฟ้าหัวเราะคิกคัก ผมยื่นไปจับก้นหล่อนมั่ง หลบพัลวัน “โอเคๆๆ พอก็ได้ค่ะ” หล่อนปล่อยมือจากก้นผม ผมหัวเราะไปกับหล่อนด้วย หางตาที่เหลือบมองด้านหลังอย่างไม่ตั้งใจ เมษาที่กำลังหอบดอกไม้ผ่านมาหยุดมองเราสองคนอยู่ ผมหน้าซีดรีบผละจากน้ำฟ้าโดยที่หล่อนไม่ทันสังเกต ผมหายใจไม่ทั่วท้อง เมษาหยุดยืนครู่เดียวก็เดินจากไป “ฟ้าจะเข้ามาบอกว่า จัดสี่ที่นะคะ เรามีแขกนะคะ เขากำลังจอดรถอยู่เดี๋ยวตามมาค่ะ” น้ำฟ้าพูดจบก็เดินออกจากห้องตรงไปหน้าร้าน ผมวางมือรีบวิ่งตามเมษาไป  เขากำลังบอกให้เด็กของร้านดอกไม้  จัดดอกไม้อีกนิดหน่อย “เมษา” ผมก้าวเข้าไปหาอย่างกล้าๆกลัวๆ “ฮะ” เขาหันมา สีหน้าของเขาปกติ “คือว่า” “ขอผมทำงานก่อนนะครับ” ผมได้ยินดังนั้นเลยถอยกรูด “แต่ผมรับได้นะครับ” เมษาพูดโดยไม่ได้หันมา ผมถอนใจเดินกลับห้องแพนทรีลงมือชงกาแฟต่อ  เสร็จแล้วก็หันมาจัดขนมใส่จาน น้ำฟ้าที่บอกจะรับหน้าที่นี้กลับหนีไปเฉยเลย  พอเสร็จงานทางเขาแล้วเมษาก็เข้ามาช่วยผมในห้องแพนทรี   “ขนมน่ากินทุกอย่างเลยนะนี่” เมษาหยิบถาดออกจากตู้ ผมรู้สึกเก้อ มือไม้เกะกะกระทัน ไม่รู้จะขึ้นต้นเรื่องน้ำฟ้าอย่างไร “เห็นคุณฟ้าพาใครไม่รู้ขึ้นไปบนออฟฟิศแล้ว เห็นแวบๆ” เมษาหยิบชุดกาแฟวางบนถาด ส่วนผมหยิบจานขนมวางบนถาดอีกอัน “งั้นเราก็รีบเอาไปเสิร์ฟ ดีกว่านะสงสัยเป็นลูกค้ามาดูภาพ” “แต่คุณน้ำฟ้าให้เราร่วมวงด้วยนี่” เมษายกถาดขึ้นเดินนำหน้าผม ผมมองแผ่นหลังของเมษา  เขาคงรอให้ผมพูดอยู่แน่ๆ หากแต่ผมก็ไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร               เมษาเคาะประตูเสียงน้ำฟ้าอนุญาตให้เข้าไป เราสองคนจึงก้าวเข้าไป  น้ำฟ้าที่นั่งที่โซฟารับแขก หล่อนกำลังหันไปทางด้านหน้าต่าง มีคนยืนอยู่ตรงนั้น “ฟ้ามีพนักงานคนใหม่แล้วนะคะ แบบนี้เรียกว่ากิจการรุ่งเรืองได้เปล่าเอ่ย” หล่อนเดินมารับถาดจากเมษา ผมมองตามหล่อนไปที่หน้าต่างขณะวางถาดบนโต๊ะ แสงจ้าจากหน้าต่างทำให้มองไม่ค่อยถนัด แต่เมื่อเขาหันมา มือของผมอ่อนแรง ถาดกระแทกลงบนโต๊ะนิดหน่อย “อะไรนะครับ ฟ้า” ทศวรรษหันแล้วเดินมา ผมเข่าอ่อนแทบทรุด เมษาที่ยืนข้างหน้าผมถอยกลับยืนข้างผม “นี่ค่ะ พนักงานใหม่ของฟ้า ผลงานอันภูมิว่ากิจการของฟ้ารุ่งเรือง” น้ำฟ้าผายมือมาที่เมษา ทศวรรษเลิกคิ้วมอง “อืม ใช้ได้นะเรา” ทศวรรษยื่นมือขยี้ผมของน้ำฟ้าเบามือ สายตาของเขาอ่อนโยนลงจนผมแทบไม่อยากเชื่อ “ใช่ไหมล่ะ”น้ำฟ้าอ้อมแขนไปกอดทศวรรษด้านหลัง  ผมไม่เข้าใจอะไรสักอย่าง ช่วยพูดอะไรที่มันเกี่ยวกับคุณสองคนได้ไหม ผมตะโกนในใจ “ที่เรียกพวกคุณมารวมกันที่นี่ก็เพราะอยากให้ทำความคุ้นเคยกันไว้น่ะค่ะ  กับรุจน์คงไม่ต้องแนะนำอะไรมาก” น้ำฟ้าปรายตามางผม แววตาหล่อนวูบสะท้าน ผมเข่าอ่อน คนที่หล่อนบอกว่า กำลังคบหา “แต่กับเมษาก็อยากให้ทำความรู้จักกันไว้นะจ๊ะ เผื่อวันไหนฟ้าไม่อยู่ก็คอยต้อนรับดูแลด้วยนะจ๊ะ พี่ทศเค้าเป็น…” น้ำฟ้าไม่ทันจะพูดต่อทศวรรษก็ชิงพูดขึ้น “เรากำลังคบกันอยู่” เมษายกมือไหว้ด้วยกริยาสุภาพ ทศวรรษแค่ปรายตามองเขาเดินไปนั่งไขว่ห้างที่โซฟา “มาดื่มกาแฟกินขนมกันเถอะ”น้ำฟ้าดึงมือผมกับเมษาไปที่โซฟา แต่มือถือหล่อนดังขึ้นเสียก่อนหล่อนรับสายพลางเดินออกไปข้างนอก พอหล่อนออกไปภายในห้องก็ราวกับมีภูเขาน้ำแข็งผุดกลางห้อง ทศวรรษดื่มกาแฟกินขนมเค้กเงียบๆ เมษายืนที่เดิมเขามองทศวรรษนิ่ง ส่วนผมยังรู้สึกเหมือนกระเด็นออกไปจากโลกนี้สิบปีแล้วกลับมาใหม่ ได้แต่มึนงงกับสิ่งที่เห็นที่เป็นอยู่ตรงหน้า น้ำฟ้ากลับมาพร้อมทำหน้าเมื่อย “พี่วุฒิเรียกให้ฟ้าไปเซ็นรับมอบแกลลอรี่ที่สำนักทนายความ มันจะได้เป็นของฟ้าอย่างแท้จริงเสียที พี่วุฒิว่างั้น” “ฟ้าบอกวุฒิเรื่องที่เราคบกันหรือเปล่า” ทศวรรษพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “ยังเลยค่ะเริ่มต้นไม่ถูก” “ไว้พี่บอกเอง เขาเคยพูดกับพี่ไว้นานแล้ว คิดว่าเขาคงดีใจ” “ค่ะ งั้นฟ้าไปก่อนนะคะ พี่ทศไปพร้อมกันไหม” “เดี๋ยวเดินดูภาพใหม่ๆสักหน่อยน่ะ” “ค่ะ รุจน์ฝากด้วยนะ” “คะ ครับ” ผมเหมือนได้ยินคำพูดตัวเองมาจากที่ไกลลิบโลก “แล้วไว้เจอกัน ที่เพนเฮาส์พี่ทศนะคะ” หล่อนพูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากห้องอีกครั้ง ทศวรรษเดินไปรินน้ำเย็นที่ตู้เย็น เขาถือแก้วน้ำเดินกลับมาที่โซฟาแต่ไม่ทรุดตัวนั่งกลับเดินเลยมาที่เมษา ที่มองเขาไม่วางตา ทศวรรษมายืนตรงหน้าเมษายกแก้วน้ำเย็นขึ้นราดบนศีรษะของเมษา ผมตาค้าง “นี่คือคำตอบที่ท้าไว้ไอ้เลว” ทศวรรษกระซิบข้างใบหน้าเมษาที่น้ำจากศีรษะกำลังไหลอาบเป็นสาย   "คุณทศ!" ผมขยับตัวเมื่อได้สติ เมษาลูบน้ำออกจากใบหน้า แล้วเสยผมเปียกขึ้น คางเรียวเชิดขึ้น ดวงตารีเรียวหลุบต่ำสบกับทศวรรษ "คุณถือสาผมจริงๆด้วย อย่างที่คิดไว้เลย ถ้านี่คือความสะใจของคุณแล้วถือว่าเราเสมอกันเพราะครั้งที่แล้วผมน่ะโครตสะใจเลย"คราวนี้เมษาเป็นฝ่ายเอนศีรษะเข้าใกล้ทศวรรษ "พวกคุณพูดเรื่องอะไรกัน？"ผมเดินมาหาเมษา ทศวรรษยักไหล่ รอยยิ้มเยาะผลิคลี่บานบนใบหน้าที่ไร้ความรู้สึกใดๆเขาเดินกระแทกไหล่เมษาก่อนออกห้องที่ประตูทศวรรษหยุดเท้า แต่เขาไม่หันมาเมื่อพูด "รุจน์นายเริ่มก่อนนะ" ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำบนใบหน้าของเมษา "นายโอเคไหม?" ผมเบากับผิวเนียนละเอียดของเขา "เสื้อนอกนายเปียกด้วยรอเดี๋ยวนะจะไปหยิบผ้าเช็ดตัวกับเสื้อนอกมาให้ ใช้ของฉันไปก่อนนะ ฉันมีสำรองในทำงาน"ผมรีบออกจากห้องเพื่อจัดการ ข้างล่างทศวรรษกำลังเดินทอดน่องสบายๆตรงไปที่ประตูหน้าแกลลอรี่ ผมโกรธเขามาก "คุณทำกับเขาแบบนั้นทำไม"เสียงเครียดของผมเรียกให้เขาหันกลับมา "แล้วที่พูดหมายความว่าอย่างไรครับ?"ผมก้าวลงจากบันไดขั้นสุดท้าย "ตรงไหนกันล่ะที่ว่าไม่เข้าใจ"คุณทศเดินกลับมา "ทั้งหมดหรือแค่ที่ฉันคบกับน้ำฟ้า"คุณทศทิ้งมือลงล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างเมื่อมาหยุดตรงหน้าผม "แล้วอะไรที่ผมเริ่มก่อน"ผมเค้นเสียงกระซิบ คุณทศเอนตัวไปด้านหลังพร้อมเลิกคิ้ว "นายนี่มันไม่ใช่ย่อยเลยแฮะทั้งที่เราควรจากกันด้วยดีอย่างที่ฉันบอกมาตลอดแต่นายกลับ.."คำพูดต่อจากนี้ของคุณทศทำให้ผมแทบลืมหายใจ พอจบคำพูดเขาก็มองผมครู่หนึ่งก่อนละสายตาไปข้างบน "ให้มันฟาดมาตลอดซินะ" ผมมองเขาด้วยความรู้สึกที่ว่าคล้ายตัวเองเป็นสิ่งของที่อยู่ผิดหนแห่ง คุณทศกลับไปแล้ว ส่วนผมก็เดินตัวเบากลับขึ้นข้างบน  เมษาที่กำลังเก็บถ้วยกาแฟ จานขนม วางบนถาด เห็นผมก็วางมือเดินมาหา "ไหน ผ้ากับเสื้อล่ะครับ"รอยยิ้มของเขาที่มีให้ผมไม่เคยลดน้อยลงจากวันแรกที่เราพบกันสักครั้ง คำพูดของคุณทศทำให้ผมตัวสั่นขึ้นมาอย่างไม่อาจระงับ ฤาผมนี่ล่ะที่จะทำลายรอยยิ้มนี้ ไม่เอา ไม่ได้ ผมก้าวเข้าไปคว้าคอเมษาดึงร่างสูงนั้นมากอด "แบบนี้ลืมแหงเลย"เมษาหัวเราะ ผมเงยหน้าขึ้นและพูดด้วยเสียงอันเบาบาง "กอดฉันหน่อย กอดแน่นๆ"ผมรัดวงแขนตัวเอง เมษาถอนใจแล้วโอบผมพร้อมพาโยกโคลงไปด้วยกัน "เฮ้อ นอกจากชอบมากแล้วผมจะทำอย่างไรกับผู้จัดการดีน้า" เมษาแนบใบหน้าของเขากับศีรษะของผม ผมหลับตาลงเมื่อเสียงของคุณทศกลับมากังวานในหัวผมอีกครั้ง เราเลิกกัน เราตกลงกัน ที่จะแยกย้ายกันอยู่กับตัวเอง ฉันคบกับน้ำฟ้ำ แต่ไม่เคยคิดมีอะไรกับหล่อนเพราะยังไม่มีความแน่ใจ อะไรทั้งนั้นแต่นายเจอเด็กนั่นสองวันก็ให้มันฟาด  ทั้งที่นายยังคิดถึงฉันอยู่ ใช่ย่อยซะที่ไหนนายนี่นะ นายชอบมันหรือเปล่านายมั่นใจแค่ไหน ตอบได้หรือ ว่านายไม่ได้แค่ว้าเหว่เจ็บปวด ไอ้นั่นก็อ่อนโยนใจดีพอดี รู้ไว้ซะสุดท้ายไอ้เด็กนั่นคนเดียวที่จะลงนรกเพราะทั้งหมดนายก็แค่อยากรู้ว่าตัวเองก็ไม่ได้ไร้ค่า ผมจรดจูบเมษาร้อนรน   คุณทศ....คำพูดของคุณมันไม่จริง เมษามาหาผมหลังเลิกงานพิเศษ เขาบอกว่าอยากลองไขกุญแจเข้ามาในโลกของผม  ผมพบว่าตัวเองหายใจเร็วเมื่อรีบดึงเขาเข้ามาในคอนโด   คุยกันเพียงเล็กน้อยผมก็คลานขึ้นไปนั่งบนตัวเขาแล้วพาเมษาร่วมรักในท่านั่งบนโซฟา ผมกระแทกตัวเองใส่เขาอย่างบ้าคลั่งในแบบที่ตัวเองยังแปลกใจ เขาอุ้มผมเข้าห้อง ในความมืดร่างกายที่โทรมเหงื่อของผมไหวสะเทือนโยกคลอนราวกับกำลังอยู่บนลูกคลื่นทะเลคลั่ง ริมฝีปากของผมเผยอร้องครางอย่างไม่กักเก็บ สองมือที่คว้าจับโครงลวดลายบนหัวเตียงกำแน่นจนข้อโปนซีด มือของเมษาจับสะโพกผมแน่นขณะบรรเลงเพลงรักในร่างกายของผม เสียงกระทบกระทั่งของร่างกายที่กำลังสู้กันด้วยเซ็กส์ชัดเจนเสียจนผมคิดอยากให้เทพในอีเดนสะดับรับฟังถึงความหรรษาของเรา ฝนตกสายเอื่อยอ่อยที่นอกหน้าต่าง ภายในห้องเงียบนิ่งราวสุสาน อากาศหนืดเหนียวเหมือนเต็มไปด้วยตัวทาก เซ็กส์จบลงแล้ว เมษาหลับเหมือนหมดสติมากกว่า เขาเพิ่งออกจากตัวผมแล้วล้มตัวลงนอนเมื่อใกล้รุ่ง แขนของเขากอดผมไว้จากด้านหลัง ขาเปล่าเปลือยของเรากะหวัดเกี่ยวกันหลวมๆ ผมจับตาขอบฟ้าที่กำลังเปลี่ยนสี จากดำเป็นเทา และสีเทาก็จะเป็นสีอื่นเมื่อตะวันฉายแสงอ่อนแทงกลีบเมฆออกมา ผมอยากโทรหาพี่มาก ขอบฟ้าทำให้ผมคิดถึงเขา ผมอยากคุยกับเขาจริงๆ  พอหันไปจูบเมษาแล้วผมก็ลุกขึ้นพันตัวด้วยผ้าห่มหยิบโทรศัพท์มือถือ เดินไประเบียง ขณะจะกด เครื่องที่ตั้งระบบสั่นก็สั่น เบอร์ที่โชว์หนัาจอ ทำเอาผมกลั้นใจ หัวใจหายห้วง "คุณทศ" จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 00:49:47

ความคิดเห็นที่ 5 **รอดูท่าทีแล้ว อันนี้จบตอนแล้วใช่มั้ยเอ่ย กลัวโพสแทรก เอาล่ะ! กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด กลับมาแล้ววว ดีอกดีใจ  หายไปนานเลยนะคะ นึกว่าไหลไปกับน้ำซะแล้ว ต่อซะยาวเลย ใจดีอะ เราตามตอนเก่าเก็บเข้าคลังแล้วอ่านไป 3 รอบแล้วค่ะ 55 บรรยากาศยังดราม่า มัวเมา กันอยู่ อิตาทศนี่ก็นะ หนอยย ทำเป็นมาเหวี่ยงเค้า หาเหตุผลมาเหวี่ยงอีกต่างหาก   ตัวเองไม่พอใจที่รุจน์มีคนอื่น ก็ยอมรับซิยะ ไม่ใช่เพราะท่าทีของเมษ ไม่ใช่เพราะรุจน์ตัดใจไปหาเมษาในไม่กี่วัน ไม่อยากเสียใจอยู่คนเดียวล่ะสิอิตานี่ ตัวเองหัวปักหัวปำ อิจฉาริษยา กะอิตาS พอเห็นคุณรุจน์จะเดินหน้าก็ทำมาเป็นรั้งไว้ นี่ถ้าอิตาทศไม่พูดแบบนั้นมีเหรอคุณรุจน์ของอิชั้นจะหวั่นไหวมากขนาดนี้ คงแฮปปี้ดีด้า  ถึงข้างในจะมีรู  แต่เวลาก็จะช่วยให้เมษาซึมเข้าไปได้เอง โถ พ่อเมษา  เด็กเอ๋ยเด็กดี  ดีคงที่คงเส้นคนวานะลูก เดี๋ยวคุณรุจน์ก็จะรู้เอง ว่าหนูดีที่สุด คุณรุจน์ขา  เลิฟๆนะคะ เป็นแม่ยกคุณรุจน์เสมอใจจ้า  สู้ๆน้า จากคุณ : โยธิกาหน้าหนาว เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 15:35:02

ความคิดเห็นที่ 6 จบตอนแล้วจ๊ะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์จ๊ะมีกำลังใจมากๆ จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 18:45:05

ความคิดเห็นที่ 7 กรี๊ดดด  ดีใจค่ะที่ได้เห็นกระทู้นี้อีกครั้ง นึกว่าคุณ vannessia จะหายไปกับน้องน้ำซะแล้ว ไม่กล้าหลังไมค์ไปทวงค่ะ -------------------------------------- ชิ ตาทด ทำเป็นหมาหวงก้างไปได้ จากคุณ : บันทึกเรื่องราว เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 22:48:02

ความคิดเห็นที่ 8 ดีใจมากมายคุณบันทึกเรื่องราว คิดถึงกัน เกือบแย่ไปเหมือนกันอ่ะ น้องน้ำเล่นกันแบบไม่ยั้งเลยอ่ะ จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 23:29:18

ความคิดเห็นที่ 9 โอ้ คุณ vannessia เจอน้ำท่วมจริงหรือคะ แซวเพราะเห็นหายไปช่วงนั้นพอดี ดีที่ยังปลอดภัยดี  สู้ๆนะคะ จากคุณ : โยธิกาหน้าหนาว เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 03:56:35

ความคิดเห็นที่ 10 ปลอดภัยดีแต่เหนื่อยมากค่ะ กลับมาคอมพังอีกเลยหายไปนานหน่อย จ๊ะ จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 05:54:03