ความคิดเห็นที่ 1 บทที่ 22 บูรณะเดาไม่ออกว่าวิลาสิณีรู้สึกอย่างไรเมื่อเจอเขา ใบหน้าของหญิงสาวไม่แสดงความยินดียินร้ายออกมาให้เห็น ไม่เหมือนเพื่อนๆ ที่เดินมาด้วยกัน พวกนั้นตื่นเต้นจนออกนอกหน้า “งานเยอะหรือครับ” ชายหนุ่มถามเมื่อเพื่อนๆ ของเธอแยกย้ายกันไปหมดแล้ว หญิงสาวตอบเสียงเรียบๆ “นิดหน่อยค่ะ” บูรณะพยักหน้ารับทราบ หากมีแต่วิลาสิณีเท่านั้นที่รู้ว่า ‘นิดหน่อย’ ของเธอนั้น หมายถึงงานกองโตที่ต้องเริ่มสะสางให้เสร็จก่อนห้าโมงเย็น จนแทบจะไม่มีเวลารับประทานอาหารกลางวัน “ถ้าอย่างนั้นเราไปหาอะไรกินที่ห้าง...” บูรณะเอ่ยถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งซึ่งรถไฟฟ้าใต้ดินผ่าน “จะได้ไม่เสียเวลามาก แอร์จะได้กลับบ้านไปพักผ่อน” “ก็ดีค่ะ แต่มื้อนี้แอร์ขอเป็นเจ้ามือนะคะ” ไม่มีคำคัดค้านจากบูรณะ ทว่าพอถึงเวลาเข้าจริงๆ เขาก็เป็นฝ่ายแย่งเธอจ่ายเงินอยู่ดี “พี่บู๊...” วิลาสิณีทักท้วง เมื่อเห็นบูรณะอาศัยความเคยชินของบริกรที่เดินตรงรี่เข้ามาส่งใบแจ้งค่าอาหารให้ เขาชิงวางเงินสดใส่ถาดก่อนที่เธอจะเอื้อมมือแตะกระเป๋าสตางค์เสียอีก พอทักท้วงไม่สำเร็จ เล่นงานคนชิงตัดหน้าไม่ได้ จึงมาลงคนที่รับเงินแทน “นี่น้อง... ทีหลังคิดบ้างนะ ว่าผู้หญิงก็จ่ายเงินเป็น” บริกรทำหน้าบ้องแบ๊ว แต่ก็โค้งให้คนต่อว่า ก่อนหมุนตัวเดินถือถาดเกาหัวออกไป บูรณะอมยิ้ม มองหญิงสาวหน้ายุ่งตรงหน้า แม้ว่าเธอจะไม่ได้โวยวายบริกรดวงกุดอะไรมากมาย แต่นี่สิถึงจะใกล้เคียงกับวิลาสิณีตัวจริง ไม่ใช่ผู้หญิงที่นั่งเฉยถามคำตอบคำอย่างเมื่อสักครู่ หากแค่นั้นบริกรคนเดิมก็ดีฝ่อแล้ว คนถือเงินทอนกลับมาจึงเปลี่ยนหน้าเป็นคนใหม่ บูรณะจึงทิปปลอบใจไปหลายบาท อรรณพเดินถือข้าวของพะรุงพะรัง เขามาที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ก็เพราะโฆษณาทั้งในหนังสือพิมพ์และในโทรทัศน์ว่าลดราคาสินค้าเครื่องนุ่งห่มรับลมหนาวอย่างมากมาย แล้วก็สมใจ ของดีราคาถูกมีให้เลือกซื้อ แม้จะไม่ใช่ของแบรนด์เนม ทว่าฤดูหนาวของเมืองไทยมีเพียงไม่ถึงสามเดือน และถ้าจะนับช่วงที่อากาศหนาวจริงๆ คงเหลือไม่กี่วัน ดังนั้นของแบรนด์เนมราคาแพงจึงไม่เหมาะกับฐานะของอรรณพ เพราะพอข้ามปีเสื้อผ้าที่ดูทันสมัยก็กลายเป็นล้าสมัยไปแล้ว อรรณพเลือกซื้อเสื้อกันหนาวตัวที่หนาๆ หน่อย ให้เหมาะสมกับอากาศหนาวเย็นของภาคอีสานตอนบน เขามั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมร้อยเปอร์เซ็นต์ว่าอย่างไรก็ต้องได้ไปทำงานอยู่ที่นั่น บูรณะเป็นคนโอบอ้อมอารี ขี้คร้านเขาไปอ้อนวอนอีกหนสองหนก็ต้องใจอ่อนยอมให้เป็นหุ้นส่วนดังเดิม กำลังคิดว่าจะไปหาซื้อถุงมือเพิ่มอีกสักคู่ สายตาก็ปะเข้ากับร่างสูงๆ ที่คุ้นเคย อรรณพเห็นบูรณะยืนอยู่คนเดียว จึงเดินเข้าไปหา ขณะที่กำลังอ้าปากจะส่งเสียงทัก เขาก็เห็นหญิงสาวนางหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วตรงไปหาบูรณะ ต่อให้ผ่านไปอีกสิบปี อรรณพก็ยังจำสาวสวยคนนี้ได้ เธอคือผู้สร้างความอับอายให้แก่เขาอย่างเหลือประมาณ ไม่เคยมีใครทำกับเขาอย่างนี้มาก่อน ความเจ็บแค้นฝังลึกอยู่ในใจเพราะถูกประจานต่อหน้าคนนับร้อยในงานแต่งงานว่าเป็นคนลามก ความตั้งใจจะเข้าไปหาบูรณะหมดลง พร้อมๆ กับความประหลาดใจเข้ามาแทนที่ อรรณพเพิ่งรู้ว่าสองคนนี้รู้จักกัน รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของอรรณพ หนี้แค้นของเขาจะต้องได้รับการสะสาง บูรณะไปรับวิลาสิณีทุกวันยกเว้นวันศุกร์เสาร์อาทิตย์ที่เขาต้องไปเชียงคาน จนเพื่อนๆ ของเธอมองเป็นเรื่องปกติไปแล้ว ไม่มีใครแซวหรือใส่ใจเหมือนช่วงแรกๆ อีก จนกระทั่งเข้าสู่ช่วงปลายปีสองสัปดาห์สุดท้ายของเดือนธันวาคม งานของวิลาสิณีก็หนักขึ้นเรื่อยๆ จนไม่มีเวลาให้บูรณะเหมือนก่อน เธอต้องทำล่วงเวลา กว่าจะเลิกงานก็ปาเข้าไปสองสามทุ่ม บูรณะจึงเริ่มคิด วันหยุดของเขากับเธอไม่ตรงกัน การจะเปลี่ยนวันหยุดของเธอเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ดังนั้น หนทางที่ง่ายที่สุดคือการเปลี่ยนตัวเอง โทรศัพท์ของบูรณะจึงต่อสายถึงอรรณพ “ณพ... นายยังสนใจจะเป็นหุ้นส่วนกับเราอยู่หรือเปล่า” บูรณะถามตรงๆ ทันทีไม่อ้อมค้อม หากฝ่ายที่เคยมาอ้อนวอนเขากลับออกลีลา “ช่วงนี้ยอดขายกระฉูดเลยสินะ ใกล้ปีใหม่แล้วนี่ งานคงหนักไม่เบา” บูรณะยอมรับว่าช่วงนี้งานหนักมากจริงๆ นักท่องเที่ยวไม่รู้มาจากไหน แห่แหนกันไปเยือนเชียงคาน จนเมืองเล็กๆ ริมแม่น้ำโขงแออัดไปด้วยผู้คนและยวดยานพาหนะ กาแฟสดร้านเขาก็พลอยขายดิบขายดีไปตามจำนวนนักท่องเที่ยว จนแทบไม่มีเวลาหายใจ เสาร์อาทิตย์ทีไร บูรณะเหนื่อยจนสายตัวแทบขาด ทว่านั่นไม่ใช่เหตุผลที่บูรณะโทรมาชวนอรรณพไปแบ่งเบาภาระ “ว่าไง ถ้าสนใจก็ลงเงินมาเท่าเดิม แล้วมาช่วยเราขาย สลับกันคนละสัปดาห์” ข้อเสนอของบูรณะมีหรือที่จะไม่ทำให้อรรณพตาลุกวาว เงินลงขันเท่าเดิมกับกิจการที่รุดหน้าไปมากแล้ว ไม่ว่าจะมองทางด้านไหนก็เป็นกำไรทั้งสิ้น คราวนี้เขาไม่วางฟอร์มยึกยักอีก รีบเอ่ยปากตกลงทันที ก่อนที่บูรณะจะเปลี่ยนใจ “ก็ได้... อีกสองสามวันเราจะเอาเช็คเงินสดไปให้นายก็แล้วกัน” เป็นอันว่าอรรณพได้กลับมาเป็นหุ้นส่วนร้านกาแฟที่เชียงคานกับบูรณะอีกครั้ง ก่อนจะวางโทรศัพท์เขาเกือบจะพูดถึงวิลาสิณี แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ ด้วยคิดว่าวันนี้เป็นวันดีควรจะอิ่มเอิบในความสุขของตัวเอง ดีกว่านำเรื่องของคนอื่นมาเป็นประเด็นให้ขุ่นข้องหมองใจ ฝ่ายบูรณะก็โล่งใจคลายทุกข์เช่นกัน เขายอมเสี่ยงครั้งใหญ่อีกครั้งก็เพื่อจะได้มีวันหยุดที่ตรงกับวิลาสิณี อย่างน้อยสัปดาห์เว้นสัปดาห์ก็ยังดี สองวันต่อมา อรรณพนำเช็คเงินสดหนึ่งแสนบาทมาให้บูรณะตามที่ตกลงกันไว้ เขาเดินเข้ามาในร้านก็เห็นบูรณะนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวเดิมด้านในสุด แต่แทนที่อรรณพจะตรงเข้าไปหา เขากลับแวะที่เคาน์เตอร์ก่อน “สงสัยวันนี้กาแฟที่นี่ไม่ต้องใส่น้ำตาลกันแล้ว” อรรณพสัพยอกบุญญิสาซึ่งวันนี้แปลงกายเป็นคนชงกาแฟ หญิงสาวเห็นเข้าก็ยิ้มให้แล้วก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ พร้อมกับบอกเพื่อนของพี่ชาย “พี่บู๊นั่งอยู่ข้างในโน่นแน่ะค่ะ ดีนะคะที่พี่ณพมาตอนนี้ ถ้าช้าอีกสักครึ่งชั่วโมงก็ไม่เจอกันแล้ว” ชายหนุ่มก้มลงมองนาฬิกาข้อมือตัวเอง เพิ่งจะหกโมงครึ่ง “เขาจะไปไหนหรือ โบว์” “เอ... ไม่ทราบสิคะ แต่พักนี้ถ้าพี่บู๊มาที่ร้านทีไร จะกลับไปตอนหนึ่งทุ่มตรงทุกครั้ง พี่ณพลองไปถามเจ้าตัวเขาเองสิคะ” แล้วอรรณพก็นึกถึงวันที่เขาไปซื้อเสื้อกันหนาวที่ห้างสรรพสินค้ากลางเมือง เขาพอสรุปได้ว่าผู้หญิงคนนั้นน่าจะเป็นสาเหตุ “ถ้าอย่างนั้นหนึ่งทุ่มของทุกวัน พี่มานั่งเฝ้าน้องโบว์... เอ๊ย ร้านแทนเจ้าบู๊ได้มั้ยจ๊ะ” “ไม่ได้” อรรณพสะดุ้งเบาๆ คำปฏิเสธนี้ไม่ได้ออกจากปากหญิงสาว หากดังมาจากทางด้านหลัง “อ้าว... บู๊ ย่องมาไม่ให้สุ้มให้เสียง” อาการตกใจของอรรณพ ทำเอาบุญญิสาหัวเราะคิก ส่วนบูรณะปั้นหน้าขรึมกึ่งโอบกึ่งลากคอเพื่อนไปยังด้านในสุดของร้าน “อย่าพยายามเลยว่ะ น้องโบว์เขาไม่ชอบคนเจ้าชู้ปากหวานอย่างนาย” อรรณพหัวเราะ แล้วทรุดตัวลงนั่งพร้อมๆ กับคนที่ลากเขามา “เธอไม่ชอบหรือพี่ชายมันหวงกันแน่” อรรณพพูดยิ้มๆ ก่อนเปลี่ยนเรื่องคุยโดยการหยิบเช็คเงินสดซึ่งพับไว้ในกระเป๋าเสื้อส่งให้บูรณะ “นี่... เงินค่าหุ้นส่วนของเรา” บูรณะรับมาดู แล้วพับตามรอยเดิมเก็บไว้ในกระเป๋าสตางค์ “เสาร์อาทิตย์ที่จะถึงนี้ นายไปเชียงคานก่อนเลยนะ เรามีธุระนิดหน่อย” “ได้สิเพื่อน ไม่มีปัญหา อาทิตย์หน้าโน้นเราก็ว่าจะไปช่วยนายด้วย ช่วงปีใหม่คนคงเยอะ ช่วยกันสองคนจะได้ขายดีๆ” “ขอบใจว่ะ ดีเหมือนกัน ลูกค้าจะได้ไม่ต้องรอนาน” บูรณะเข้าใจสภาพคนขายกาแฟสดในเมืองท่องเที่ยวช่วงเทศกาลได้เป็นอย่างดี เพราะตนเองเพิ่งประสบมาเมื่อเทศกาลลอยกระทง ชายหนุ่มทั้งสองคุยเรื่องรายละเอียดในการทำงานอีกพักหนึ่ง อรรณพก็เปลี่ยนเรื่องสนทนาอีกหน “ได้ข่าวว่านายมีแฟนแล้วใช่หรือเปล่า” คราวนี้บูรณะเป็นฝ่ายสะดุ้งบ้าง “เฮ้ย... ไปเอาข่าวมาจากไหน” เขาพูดแล้วก็เหลือบตามองไปทางบุญญิสา เมื่อสักครู่เธอคุยอยู่กับอรรณพ แต่ก็มั่นใจว่าต้องไม่ใช่หญิงสาวที่บอก เพราะเขาไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังเลย “ผู้หญิงที่โชคดีคนนั้นเป็นใครกัน” มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 10:46:15

ความคิดเห็นที่ 2 . พอมาถึงขั้นนี้แล้วบูรณะจึงไม่มีอะไรปิดบังอีก อันที่จริงเขาก็ไม่ได้ต้องการปกปิดใครๆ เพียงแต่รู้สึกขัดเขินที่จะป่าวประกาศออกไป “ยังไม่แน่ใจเลยว่าจะถึงขั้นที่เรียกว่าแฟนได้แล้วหรือยัง เพิ่งรู้จักกันได้ไม่กี่สัปดาห์” “ชื่ออะไรล่ะ บอกได้ไหม” ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว บูรณะพูดเต็มเสียง “เธอชื่อ วิลาสิณี...” “ชื่อเล่นชื่อ แอร์” ประโยคหลังอรรณพเป็นคนต่อให้โดยที่เพื่อนยังพูดไม่จบ สร้างความฉงนให้แก่บูรณะเป็นอย่างยิ่ง “นายรู้จักเธอด้วยหรือ” “รู้จักสิ... รู้จักเป็นอย่างดีด้วย” “อ้าว... เหรอ... เออ โลกมันกลมดีแฮะ” บูรณะรู้สึกว่าสิ่งที่อยู่ไกลตัว บางครั้งก็กลับมาใกล้แค่เอื้อม หรือบางทีสิ่งที่อยู่ใกล้ๆ ก็กลับมองไม่เห็น ทั้งนี้ทั้งนั้นมันขึ้นอยู่กับจังหวะเวลา อรรณพยังคงจ้องหน้าบูรณะ ทำให้คนถูกจ้องฉุกคิด “มีอะไรหรือ... นายจะบอกอะไรเรา” อรรณพถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วเงียบไปอีกพัก ทำท่าเหมือนลังเล แต่ในที่สุดก็พูดออกมา “เธอเป็นคนอารมณ์ร้าย และมักจะควบคุมอารมณ์ไม่อยู่” บูรณะพยักหน้าช้าๆ เรื่องนี้เขาทราบเป็นอย่างดีอยู่แล้ว “ปากคอก็เราะราย” อรรณพพูดต่อ “มิหนำซ้ำยังอคติต่อผู้ชายเป็นที่สุด” ไม่ได้มีอะไรแปลกใหม่เลย วิลาสิณีที่บูรณะรู้จัก เป็นอย่างที่อรรณพกล่าวมาจริงๆ “แสดงว่านายต้องเคยถูกแอร์เล่นงานมาแล้ว” บูรณะเดา “ไหนลองเล่าให้เราฟังทีซิ” อรรณพมองตาเพื่อน เขาออกจะผิดหวังที่ไม่เห็นอาการตกใจของบูรณะเลย บอกไปขนาดนี้แล้วยังทำเฉยๆ อีก “เราเจอเธอในงานแต่งงาน ก็คุยกันอยู่ดีๆ จู่ๆ ยายนี่ก็คว้าแก้วน้ำจะสาดหน้าเรา” คนเล่าเปลี่ยนสรรพนามของวิลาสิณีเป็น ‘ยายนี่’ “แล้วไงอีก” บูรณะเริ่มรู้สึกว่าน่าสนใจขึ้นมาบ้าง “สาดถูกหน้านายหรือเปล่า” อรรณพชักฮึดฮัดที่บูรณะไม่เป็นอย่างที่หวัง “ไม่ทันได้สาดหรอก เพื่อนๆ ของเธอมาช่วยห้ามกันไว้ แต่ปากที่ว่าร้ายๆ ไม่ยอมหยุด ตะโกนด่าฉันกลางงานเลยละ” “ตะโกนกลางงานเลยหรือ” “เออ... เธอด่าเราว่าไอ้ลามก ทั้งๆ ที่เรายืนอยู่เฉยๆ ไม่ได้ทำอะไรเลย” “ตะโกนว่าอะไรนะ” อรรณพทำปากจิ๊จ๊ะ คราวแรกเขาพูดเบาๆ เพราะตะขิดตะขวงใจ แต่พอถูกเพื่อนซัก จึงจำเป็นต้องพูดชัดๆ “ไอ้ลามก...” บูรณะหัวเราะลั่นเมื่อได้ยินคำนั้นจากเพื่อน จนโต๊ะใกล้ๆ หันมามอง เขารีบก้มศีรษะขอโทษ แล้วหันมาพูดกับเพื่อนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “นายต้องไปทำอะไรไม่เข้าท่าแน่ๆ แอร์ถึงได้ต่อว่าอย่างนั้น” “เปล่าเลย บอกแล้วไงว่าเรายืนเฉยๆ” บูรณะนึกภาพออกชัดเจน เขาเห็นหญิงสาวขี้โมโหกำลังถูกเพื่อนยึดมือที่ถือแก้วน้ำเตรียมพร้อมสาดเอาไว้ ในขณะที่ปากตะโกนต่อว่าผู้ชายที่กำลังยืนตัวลีบ พอเห็นเพื่อนไม่รู้สึกแปลกใจหรือกังวลในพฤติกรรมของหญิงสาว อรรณพก็เป็นฝ่ายโกรธแทน “เราเตือนนายแล้วนะเพื่อน ผู้หญิงคนนี้อารมณ์ร้ายเกินไป” บูรณะยิ้มให้ พร้อมกับเอื้อมมือไปแตะบ่า ‘ผู้หวังดี’ “ขอบใจมากที่เตือน แต่เราคิดว่าเราเจอมาหนักกว่านี้เยอะ” อรรณพเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกมาจากร้านกาแฟของบูรณะ ‘คำเตือน’ ของเขาไม่ได้ผล มิหนำซ้ำยังดูว่าบูรณะออกจะชอบอกชอบใจเสียอีกที่วิลาสิณีมีพฤติกรรมอย่างนั้น ความโกรธเคืองต่อการกระทำของหญิงสาวซึ่งสร้างความอับอายให้แก่เขา แปรเปลี่ยนเป็นความโกรธแค้น ในเมื่อปรารถนาดีแล้วไม่รับ ก็ต้องเจอกับปรารถนาร้าย เขาคงนอนตายตาไม่หลับแน่ ถ้าเห็นวิลาสิณีกับบูรณะคบกันอย่างราบรื่น ผู้หญิงคนนี้ไม่ควรจะโชคดีได้บูรณะไปเป็นแฟน วิลาสิณีจามสามครั้งติดๆ กัน แม้ว่าเธอจะปิดปากปิดจมูกแล้ว แต่มันก็ยังเสียงดังจนเพื่อนร่วมงานหันมาดู “ใครคิดถึงอยู่หรือเปล่าเอ่ย...” เพื่อนร่วมงานรุ่นพี่สัพยอก ในยามนี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับวิลาสิณีล้วนถูกมองเป็นสีชมพู ใครๆ ก็รู้ว่าเธอกำลังมีความรัก “แหมพี่... ไม่ใช่หรอก คงจะได้กลิ่นฉุนอะไรน่ะ” เจ้าตัวแก้เกี้ยว หากยิ่งพูดก็ยิ่งถูกเย้าแหย่ “ฉุนอะไรกัน อยู่ในห้องนี้เป็นสิบ แต่มีจามอยู่คนเดียว” “อาจจะเป็นหวัดคัดจมูกก็ได้ค่ะ” คนถูกเย้าแหย่ยังเฉไฉ ก็เลยยิ่งโดนหนัก “โถ... ไม่สบายเหรอคะ” คนพูดลุกขึ้นเดินมาใช้หลังมือแตะหน้าผากวิลาสิณีแล้วทำเป็นสะดุ้ง “อุ๊ย... ตัวร้อนจี๋เลย เป็นไข้ใจเสียแล้วมั้ง” “ระวังนะ พี่ลัย แตะแรงเดี๋ยวเป็นลม” ใครบางคนเอ่ยขึ้นมา เรียกเสียงหัวเราะได้อย่างครื้นเครง วลัยยิ้มแป้น ชักมือออกจากหน้าผากของวิลาสิณีมาทาบอกตัวเอง “ตายจริง ลืมไป หน้าที่นี้ไม่ใช่ของเราเสียหน่อย แอร์เขามีคนดูแลหัวใจให้อยู่แล้ว” ประโยคนี้ยิ่งเรียกเสียงหัวเราะได้ดังกว่าเดิม แม้แต่วิลาสิณีก็พลอยหัวเราะไปด้วย “แซวกันเข้าไป อย่าให้ถึงทีแอร์บ้างนะคะ” เธอกล่าวคำอาฆาตอย่างมีความสุข ไม่เคยรู้สึกดีๆ อย่างนี้มาก่อนเลย เท่าที่ผ่านมามีแต่ยิ่งถูกแหย่ก็ยิ่งเครียด “จะรีบทำงานเก็บเงินไปซื้อบ้านที่หมู่บ้านคานทองนิเวศน์หรือจ๊ะ” “เมื่อไหร่แอร์จะแจกการ์ดเสียที... เอ้อ... การ์ดบวชชีนะ” “ขอแบ่งจากเอ๋มาบ้างก็ได้ รายนั้นมีแฟนเยอะ” ซึ่งคราวนี้การกระเซ้าเย้าแหย่ล้วนเป็นไปในทิศทางตรงกันข้าม แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เธอมีความสุขได้อย่างไร “อีกชั่วโมงกว่าๆ ก็ได้เวลาตาร้อนอีกแล้ว” วลัยยังไม่ยอมหยุด และคนอื่นๆ ก็ยังช่วยเสริม “ผู้ชายอาไร้ น่ารักจัง มารับแฟนได้ทุกวี่ทุกวัน” วิลาสิณีนึกๆ แล้วก็เห็นจริงตามที่ได้ยิน นับตั้งแต่บูรณะมารับเธอที่ทำงานวันแรก ผ่านไปร่วมๆ เดือนหนึ่งแล้ว เขายังไม่เคยขาดหายไปเลยสักครั้ง ทุกคนพูดถึงแต่เรื่องดีๆ มีความสุข ความเอาใจใส่ของบูรณะที่มีต่อวิลาสิณีเป็นเรื่องที่น่าอิจฉา กระทั่งวิลาสิณีเองก็ยังนึกไม่ถึงว่าตนเองจะมีวันนี้ ไม่มีใครคิดถึงเรื่องร้ายๆ เลย แม้แต่คนเดียว ------------- จบบทที่ 22 ------------- ต่อบทที่ 23 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 10:49:02

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 23 ไม่รู้ว่าเป็นความโชคดีของอรรณพหรือว่าความโชคร้ายของวิลาสิณี วันนี้งานล่วงเวลาจึงเลิกเร็วกว่าปกติ บูรณะซึ่งมารอก่อนเวลาเป็นประจำอยู่แล้ว จึงพาเธอไปรับประทานอาหารที่ห้างสรรพสินค้าแห่งเดิม ตอนแรกวิลาสิณีจะปฏิเสธ แต่เห็นว่าเธอกับเขาไม่ได้กินข้าวด้วยกันมานานแล้วจึงไปด้วย ห้างสรรพสินค้ากลางเมืองซึ่งมีรถไฟฟ้าใต้ดินผ่าน ยามสองทุ่มเศษยังมีผู้คนเดินกันขวักไขว่ ใกล้จะสิ้นปี หลายคนที่เงินเดือนออกแล้วก็พากันมาจับจ่ายใช้สอย เลือกดูของขวัญปีใหม่ให้คนใกล้ชิด รวมถึงให้ตัวเอง ส่วนคนที่เงินเดือนยังไม่ออก ก็มาเล็งของที่ตนชอบเอาไว้ จับจองเป็นเจ้าของอยู่ในใจ รอให้เงินเดือนออกเมื่อไรจะรีบมาซื้อ ในจำนวนหลายพันคน มีอย่างน้อยหนึ่งรายที่ไม่ได้ตั้งใจมาซื้อของขวัญ ไม่ได้ตั้งใจเลือกของฝาก รวมทั้งไม่ได้สนใจดูสินค้าใดๆ ทั้งสิ้น เขามาด้วยความหวังเล็กๆ น้อยๆ ว่าเผื่อจะเจอใครบางคน อรรณพเดินทอดน่องสบายๆ หากในใจมีแต่ความระแวดระวัง ใบหน้าหันไปตรงๆ ทว่าดวงตาหลังแว่นกันแดดสีเข้มกลับกรอกซ้ายขวาตลอดเวลา โดยเฉพาะเมื่อเดินผ่านร้านอาหาร เขาเชื่อว่าถ้าบูรณะไปรับวิลาสิณีมารับประทานอาหารก็ย่อมต้องพามาที่ห้างสรรพสินค้าแห่งเดิมซึ่งเขาเคยเจอ ความหวังใกล้จะหมด เกือบจะสามทุ่มแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววของชายหนุ่มหญิงสาวที่เขาตามหา จนปลงใจแล้วว่าโอกาสหน้ายังมีอีก ทว่าพอตัดสินใจกลับบ้านกลับเจอทั้งคู่กำลังเดินเคียงกันใกล้ประตูทางออก ช่างเป็นสถานการณ์ที่พอเหมาะพอเจาะเสียจริงๆ อรรณพรีบปราดเข้าไปหา เขาไม่ต้องหลบซ่อนอีกแล้ว เพราะดูก็รู้ว่าทั้งบูรณะและวิลาสิณีกำลังจะกลับบ้าน “อ้าว... บู๊ เจอกันอีกแล้ว มาช็อปปิ้งกันเหรอ” ท่าทางและน้ำเสียงของคน ‘ตั้งใจ’ ดูคล้ายกับว่า ‘บังเอิญ’ “อ้าว... ณพ... เราพาแอร์มากินข้าวน่ะ กำลังจะกลับ” บูรณะคาดไม่ถึงจริงๆ ที่เจอกันอีก ห้างสรรพสินค้ากลางเมืองแห่งนี้กับห้างสรรพสินค้าที่ร้านกาแฟเขาอยู่ ไม่ได้ใกล้กันนัก และที่แปลกกว่านั้นก็คืออรรณพจะมาทำไมถึงสองห้างในวันเดียวกัน ทว่าคนที่ประหลาดใจกว่าบูรณะมากมายก็คือวิลาสิณี คราวแรกก็คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นผู้ชายคนนี้ที่ไหน แต่พอเห็นสายตาของเขาที่จ้องมอง เธอก็จำได้ คนนิสัยอย่างนี้ มาเป็นเพื่อนกับบูรณะได้อย่างไร “กำลังจะกลับเหมือนกัน รถไฟฟ้าใต้ดิน” บอกจุดหมายพร้อมพาหนะของเขาเสร็จสรรพ งานนี้ไม่พลาดแน่ เพราะการเดินออกทางประตูด้านหน้าห้างสรรพสินค้าของบูรณะกับวิลาสิณีย่อมมีพาหนะให้เลือกอยู่แค่สองอย่างเท่านั้น ไม่รถแท็กซี่ ก็รถไฟฟ้าใต้ดิน ถ้าเป็นอย่างแรก เขาคงได้แค่เดินไปส่งทั้งคู่อีกแค่ไม่กี่ก้าว แต่ถ้าเป็นอย่างหลัง ได้คุยกันยาว เข้าแผนการ “เหรอ... เออ งั้นเดินไปด้วยกันเลยสิ” คำพูดของบูรณะทำให้อรรณพกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ อะไรๆ ก็เข้าที่เข้าทางไปหมด เขาเดินเคียงข้างเพื่อนไปจนถึงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน “จะไปไหนกัน เดี๋ยวเราไปซื้อเหรียญโดยสารให้” อรรณพแสดงความมีน้ำใจ ซึ่งก็ถูกปฏิเสธทันทีโดยบูรณะ “เฮ้ย ไม่ต้อง เราเองดีกว่า นายบอกมา จะลงที่ไหน” “ไม่เป็นไร งั้นนายซื้อก่อน เดี๋ยวเราค่อยต่อคิวซื้อทีหลัง” อรรณพเดินตามบูรณะไปที่ตู้จ่ายเหรียญโดยสาร เขาจ้องเขม็งว่าเพื่อนจะกดเลือกสถานีใด แต่แล้วก็ต้องผิดหวัง เพราะบูรณะกดเลือกสถานีที่เขาเห็นแล้วนึกออกเลยว่าเพื่อนจะเดินทางต่อไปยังร้านกาแฟของตัวเอง มิหนำซ้ำยังจ่ายค่าโดยสารแค่คนเดียว “แอร์เขามีตั๋วเดือน” เป็นคำอธิบายของบูรณะ หลังจากเห็นสีหน้าฉงนของอรรณพ แต่แล้วโชคก็เข้าข้างคนคิดไม่ดี พอลงบันไดเลื่อนไปถึงชานชาลา บูรณะกับวิลาสิณีก็ล่ำลากัน แล้วเดินไปยืนคนละฟาก เขากับเธอไปคนละทาง “จะไปไหนละณพ” บูรณะถามเพื่อนซึ่งยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ อรรณพอึกอักก่อนชี้ไปฝั่งตรงกันข้าม “ไปทางโน้น” คนชี้เองยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะไปไหน รู้แต่เพียงต้องไปทางเดียวกับวิลาสิณีเท่านั้น บูรณะแปลกใจในท่าทางของเพื่อน แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เขาหันไปยิ้มให้วิลาสิณีซึ่งรอรถอยู่อีกฟากหนึ่ง ก่อนเดินขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินทางฝั่งของเขาซึ่งเข้าเทียบชานชาลาพอดี อรรณพเดินเลี่ยงไปทางอื่น ไม่ให้เป็นที่สังเกตของบูรณะ แต่พอรถไฟฟ้าใต้ดินที่บูรณะโดยสารออกจากชานชาลาไป เขาก็ขยับเข้ามาใกล้วิลาสิณี หญิงสาวอึดอัดเป็นอย่างมากที่ผู้ชายซึ่งเธอไม่ชอบหน้ามายืนอยู่ใกล้ๆ ตั้งแต่เดินออกจากห้างสรรพสินค้า เขาพยายามจะคุยด้วย เธอได้แต่ตอบอย่างเสียไม่ได้ด้วยความเกรงใจบูรณะ เพราะถึงอย่างไรทั้งสองก็เป็นเพื่อนกัน แต่พอแยกกับบูรณะ นายคนนี้ยังตามติดไม่เลิก ถ้าหมดความอดทนเมื่อไร คงน่าดู... สงสัยในงานแต่งงานของมาติกายังไม่เข็ด ต้องให้ประจานบนรถไฟฟ้าใต้ดินอีกสักหนกระมัง แล้วก็เป็นไปตามที่คาด พอรถไฟฟ้าใต้ดินมา วิลาสิณีอุตส่าห์เดินเบียดคนซึ่งแน่นพอสมควรเข้าไปตอนกลางของรถ อรรณพก็ยังไม่ละความพยายามแทรกตามเข้ามาติดๆ วิลาสิณีนับหนึ่งถึงสิบ ถ้านายคนนี้แตะตัวเธอเมื่อไร เป็นเรื่องเมื่อนั้น “คนเยอะเนอะครับ” เขายังรักษาระยะห่างได้ดี หากเธอไม่มีความจำเป็นต้องตอบจึงเงียบ “ใกล้ปีใหม่แล้วก็อย่างนี้ คนคงแน่นไปถึงห้าทุ่มเที่ยงคืน” อรรณพชวนคุยอีก ทว่าหญิงสาวยังคงปิดปากสนิทเหมือนเดิม เธอหันหน้าไปทางอื่น ไม่สนใจใดๆ คิดเสียว่าเป็นเสียงนกเสียงกา แต่แล้วคำพูดต่อมาของเขาก็ทำให้เธอหูผึ่ง “ไปไหนมาไหนกับเจ้าบู๊ ไม่รู้หรอกหรือว่าเขามีแฟนแล้ว” วิลาสิณีตกใจ ไม่รู้ว่าอรรณพจะมาไม้ไหน แต่การที่เขาพูดเช่นนี้บนรถไฟใต้ดินที่มีคนอยู่เต็มคัน คนที่ได้ยินเขาจะคิดว่าเธอเป็นอย่างไร ทางที่ดีที่สุดจึงควรนิ่งเงียบต่อไป “เขาหุ้นกับแฟนเปิดร้านกาแฟที่เชียงคานโน่น คุณคงไม่รู้หรอก เขาไปด้วยกันทุกอาทิตย์” คราวนี้วิลาสิณีอดไม่ได้ที่จะโต้ตอบ เพราะเห็นชัดๆ ว่านายคนนี้กำลังโกหก “พี่บู๊อยู่ที่โน่นคนเดียว ชาวบ้านร้านตลาดเขารู้กันหมด และฉันเองก็ไปเห็นมากับตาด้วย” “โอ้ะ ไม่ใช่สิ ผมจำผิด” อรรณพเห็นผิดท่าจึงรีบแก้ไข “เจ้าบู๊หุ้นกับแฟนเปิดร้านกาแฟในห้างที่กรุงเทพต่างหาก ร้านใหญ่โตเสียด้วย สงสัยจะเก็บทุนเอาไว้แต่งงาน” พอเห็นหญิงสาวนิ่งเงียบไปอีกครั้ง อรรณพก็รู้ว่าตัวเองมาถูกทาง “เจ้าบู๊มันไม่เคยพาคุณไปที่ร้านนี้เลยใช่ไหมล่ะครับ จริงสินะ จะพาไปทำไม ความลับแตกกันพอดี” วิลาสิณีไม่ให้ความเชื่อถือแก่ผู้ชายคนนี้เลย หากเธอก็อดคล้อยตามคำพูดของเขาไม่ได้ อย่าว่าแต่พาไปเลย บูรณะไม่เคยเอ่ยถึงร้านกาแฟในกรุงเทพของเขาด้วยซ้ำ คืนนั้นวิลาสิณีนอนหลับๆ ตื่นๆ ทั้งคืน มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 10:50:39

ความคิดเห็นที่ 4 . วันรุ่งขึ้น เดือดร้อนถึงนัดดาอีกตามเคย วิลาสิณีทำงานอย่างไร้สมาธิไปได้สักพักก็ทนไม่ไหว ร้อนใจจนต้องหาคนปรึกษา และคนที่รับฟังเรื่องอย่างนี้ได้มีแต่เพื่อนสนิทเท่านั้น “นัท แกว่าพี่บู๊ของแกเป็นคนยังไง” เพียงประโยคแรก คนฟังก็รู้แล้วว่าต้องมีเรื่องอะไรสักอย่างแน่ ลองพูดว่า ‘พี่บู๊ของแก’ อย่างนี้ “ทำไมล่ะ เขาไปทำอะไรให้แกโกรธหรือไง” “เปล่า แต่ฉันอยากรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง” “ก็คนดี” คำตอบสั้นๆ ของนัดดาไม่ถูกใจวิลาสิณีนัก เธอจึงทักท้วง “ตอบให้ชัดๆ หน่อยสิ อย่างนี้มันไม่เคลียร์” “ก็แกถามกว้างอย่างกับทะเล ฉันจะไปรู้หรือว่าแกต้องการคำตอบแบบไหน” นัดดาเสียงดังขึ้นมาบ้าง แต่แล้วก็กลับไปพูดตามปกติเหมือนเดิม “พี่บู๊เขาเป็นคนดีมาก ถึงทำงานราชการไม่ได้ไง ฉันคนดีน้อยก็เลยต้องอดทนต่อไป” “นั่นแหละๆ” วิลาสิณีรีบขัดจังหวะเมื่อเพื่อนพูดมาถึงตรงนี้ “ฉันอยากรู้ว่าพี่บู๊ลาออกจากราชการเพราะอะไร” นัดดาขมวดคิ้ว เธอจำได้ว่าเคยเล่าให้วิลาสิณีกับรุจีฟังแล้วตอนที่อยู่เชียงคาน ถึงแม้ว่าวิลาสิณีจะทำเป็นไม่สนใจในตอนนั้น แต่นัดดาก็รู้ว่าเพื่อนตั้งใจฟังอยู่ “เขาทนเห็นการโกงกินในวงราชการไม่ได้ จึงลาออก” นัดดาทบทวนให้ฟังอีกหน หากวิลาสิณีอยากรู้ในลำดับต่อไปมากกว่า “หลังจากลาออก เขาไปทำงานอะไร” “ก็เปิดร้านกาแฟที่เชียงคานไง แกก็รู้อยู่นี่นา” “แกว่านอกจากที่เชียงคานแล้ว ยังมีที่อื่นอีกหรือเปล่า” ยิ่งคุยกันนัดดาก็ยิ่งงุนงง ที่จู่ๆ เพื่อนก็โทรมาซักเรื่องราวในอดีตของบูรณะ “ว้า... ฉันจะไปรู้เหรอ ก็เจอพี่เขาพร้อมๆ กับแกนั่นแหละ เอ... อยากรู้ทำไมไม่ถามพี่บู๊เองล่ะ เรื่องแค่นี้เขาคงเล่าให้ฟัง” ก็เพราะไม่เล่าให้ฟังนะสิ ถึงได้โทรมาถามเพื่อน วิลาสิณีนึกในใจ ปิดบังกันอย่างนี้ ชักไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว ไม่แน่นัก เรื่องที่อรรณพเล่าให้ฟังอาจเป็นจริง วิลาสิณีเงียบไปพักใหญ่ๆ ก่อนตัดสินใจถามต่อ “นัท แกรู้จักร้านกาแฟ...ที่ห้าง... มั้ย” เธอเอ่ยถึงร้านกาแฟที่อรรณพระบุว่าเป็นของบูรณะกับแฟนของเขา “รู้จักสิทำไมจะไม่รู้ กาแฟเขาออกดัง แต่ที่ห้างนั้นฉันไม่เคยไป “ฉันได้ข่าวมาว่าร้านนั้นเป็นร้านที่พี่บู๊หุ้นกับ...” คำๆ นั้นมาจุกอยู่ที่คอของวิลาสิณี เธอต้องกล้ำกลืนมันลงไปก่อนจะสรรหาคำใหม่ออกมา “กับหุ้นส่วนของเขา” “ก็ดีนี่ แล้วแกมีอะไรสงสัยหรือ” คำถามย้อนของนัดดาทำเอาวิลาสิณีเงียบไปอีกหน คราวนี้นานกว่าเดิม หากในที่สุดเธอก็โพล่งออกมาตรงๆ “ฉันสงสัยว่าพี่บู๊จะมีแฟนแล้ว” “เฮ้ย... เป็นไปไม่ได้” นัดดาแย้งกลับมาทันที “พี่บู๊ไม่ใช่คนอย่างนั้น” วิลาสิณีก็อยากให้เป็นอย่างที่เพื่อนบอก ทว่าเธอไม่ค่อยมั่นใจนัก ถ้าบูรณะบริสุทธิ์ใจ ทำไมไม่เคยกล่าวถึงเลย “แอร์... แกต้องใจเย็นๆ นะ อย่าตีตนไปก่อนไข้” นัดดารีบบอกเพื่อน เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ เสียแล้ว การคิดไปเองอาจทำให้เกิดผลร้ายตามมาอย่างใหญ่หลวง “ถ้าพิสูจน์ไม่ได้ก็อย่าเพิ่งไปปรักปรำเขา” “แล้วแกจะให้ฉันทำอย่างไรล่ะ” “ก็ถามไปตรงๆ สิ ไม่มีอะไรดีไปกว่าการได้พูดจากัน” คำแนะนำของเพื่อนเป็นไปไม่ได้เลยสำหรับวิลาสิณี เท่าที่ไปไหนมาไหนกับบูรณะ แม้ว่าใครต่อใครจะเห็นว่าเป็นแฟนกันแน่ๆ แต่สำหรับเธอกับเขา ยังไม่ชัดเจนเลยว่าคบกันในฐานะอะไร ขืนบุ่มบ่ามไปถามเรื่องอย่างนี้ พลอยจะทำให้หน้าแตกเสียเปล่าๆ “เอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะ นัท” วิลาสิณีตัดสินใจทำเท่าที่จะทำได้ “วันเสาร์นี้ เราไปที่ห้างนั้นด้วยกัน ไปดูให้เห็นกับตาว่าอะไรเป็นอะไร แกว่างหรือเปล่าล่ะ” ลองเพื่อนแรงมาขนาดนี้ จะบอกว่าไม่ว่างได้อย่างไร หากที่นัดดายังแปลกใจ “ทำไมต้องรอถึงวันเสาร์” “ก็วันเสาร์พี่บู๊ไปเชียงคานไง” เป็นเหตุผลของวิลาสิณีซึ่งนัดดาก็ยังไม่เข้าใจนัก “แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อพี่บู๊ไม่ได้อยู่ในร้านที่แกจะไปดู” “เออน่า... ฉันขอไปดูลาดเลาแค่นี้ก่อน ตกลงแกว่างใช่ไหม นัท” นัดดาตกปากรับคำเพื่อนไปแล้วก็มานั่งทบทวน อาการของวิลาสิณีอย่างนี้แสดงถึงการยอมรับกลายๆ ว่ากำลังจะคบกับบูรณะ นั่นเป็นเรื่องที่น่ายินดี แต่ก็เกิดการระแวงกันเกิดขึ้น คงเป็นเรื่องธรรมดากระมัง สำหรับคนที่คิดจะมีแฟน แล้วเธอก็ถอนหายใจ ส่ายหน้า ไม่ว่าวิลาสิณีจะมีหรือไม่มีแฟน เป็นต้องลำบากถึงตัวเธอทั้งสิ้น บูรณะรู้สึกผิดปกติ ที่วันนี้วิลาสิณีทำท่าเหมือนจะปั้นปึ่งใส่เขา ธรรมดาเธอก็แทบจะไม่ยินดียินร้ายอยู่แล้ว พอมาทำแบบนี้เลยยิ่งไปกันใหญ่ “แอร์... มีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า” พอถูกทักเข้าจึงรู้ตัว วิลาสิณีจึงพยายามทำให้เป็นปกติ หากก็ยังไม่แนบเนียนนัก “งานหนักมากเลยหรือ” เขาถามนำ เธอจึงตามน้ำไปทันที “เอ่อ...ค่ะ งานหนัก ใกล้จะปิดงบสิ้นปีแล้ว ยังไม่ค่อยลงตัวสักเท่าไหร่” “ถ้าอย่างนั้น เสาร์นี้เราไปเที่ยวกันไหม จะดูหนังสักรอบ หรือแอร์อยากไปไหนก็บอกมา ผมพาไปได้ทั้งนั้น” “เสาร์นี้เหรอคะ...” วิลาสิณีรู้สึกเหมือนถูกทุบท้ายทอยเข้าอย่างจัง ตั้งแต่คบกันมา บูรณะไม่เคยนัดเจอเธอในวันเสาร์เลยสักครั้ง พอมาคราวนี้ คราวที่เธอกับนัดดาตั้งใจจะไปจับผิดเขา ชายหนุ่มกลับนัดเจอเสียอย่างนั้น “ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับ” ชายหนุ่มตีอาการของเธอไปอีกทาง “เสาร์อาทิตย์นี้ผมไม่ได้ไปเชียงคาน ตั้งใจจะอยู่เที่ยวกับแอร์” ไม่รู้ว่าจะดีใจหรือเสียใจจึงจะถูกต้อง หญิงสาวมึนงงไปพักใหญ่ๆ พอถูกถามซ้ำอีกครั้ง “ว่าไงครับ อยากจะดูหนังหรือไปเที่ยวที่อื่นกัน” เธอก็ตัดสินใจได้โดยพลัน “ไปดูหนังกันดีกว่าค่ะ พี่บู๊จะได้ไม่ต้องขับรถเหนื่อย” หากเหตุผลที่มีมากกว่านั้นก็คือ วิลาสิณีอยากจะดูใจเขา โรงภาพยนตร์ส่วนใหญ่อยู่ในห้างสรรพสินค้า ดูซิว่าเขาจะกล้าพาไปห้างสรรพสินค้าชานเมืองที่มีร้านกาแฟของตัวเองเปิดขายอยู่หรือไม่ และแล้ววันเสาร์ก็มาถึง... ก่อนออกจากบ้าน วิลาสิณีโทรไปหานัดดาเพื่อความอุ่นใจ นัดดารู้ว่าเพื่อนกังวลจึงพยายามปลอบใจ และแนะนำให้คิดในแง่ดี “พี่บู๊นัดฉันที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน” นั่นเป็นข้อหวั่นใจของวิลาสิณี เธอเกรงว่าเขาจะไม่พาไปยังห้างสรรพสินค้าชานเมืองตามที่หวัง “ก็สถานีนั้นมีที่จอดรถนี่นา แกกับเขาต่างก็สะดวกด้วยกันทั้งคู่” นัดดาโน้มน้าวใจเพื่อนเต็มที่ “เดี๋ยวเขาก็ชวนแกขึ้นรถยนต์ไปที่นั่นเองแหละน่า” วิลาสิณีได้แต่ภาวนาให้เป็นไปตามนั้น ในขณะที่นัดดาก็ลุ้นไปด้วย ไม่แตกต่างกัน เธอค่อนข้างจะโล่งใจ ที่ไม่ต้องไปจับผิดอดีตเพื่อนร่วมงานรุ่นพี่กับเพื่อน วิลาสิณีไปถึงสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินตามที่นัดหมายก่อนเวลาเล็กน้อย แต่กระนั้นเธอก็พบว่า บูรณะมายืนรออยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มยิ้มด้วยความยินดีเมื่อเห็นหญิงสาว เขาไม่ยืนรออยู่กับที่ หากเดินตรงรี่ไปรับเธอ “มานานหรือยังคะ” วิลาสิณีทักทาย ซึ่งเขาก็ตอบโดยทันที “เพิ่งมาถึงสักครู่นี้เองครับ” ทั้งๆ ที่รู้อยู่แก่ใจว่าตนเองมายืนรอร่วมๆ ครึ่งชั่วโมงแล้ว “ไปกันเลยนะครับ” เขาเบี่ยงตัวเปิดทางให้วิลาสิณี หากหญิงสาวกลับยืนนิ่งเหมือนรูปปั้น “เอ่อ... พี่บู๊ขับรถยนต์มาใช่ไหมคะ” “ใช่ครับ” บูรณะตอบโดยไม่ฉุกคิดอะไรเลย “จอดไว้ตรงที่จอดรถของสถานีนี้แหละครับ” วิลาสิณียังคงยืนนิ่ง เมื่อเห็นทางที่เขาเปิดให้นั้นเป็นหนทางลงสู่ชานชาลารถไฟฟ้าใต้ดิน สิ่งที่เธอหวั่นวิตกกำลังจะเป็นความจริง “ไปรถไฟฟ้าใต้ดินดีกว่าครับ สะดวกดี” แล้วเขาก็ตอกย้ำความรู้สึกของเธอ ด้วยการบ่งบอกพาหนะและจุดหมายปลายทาง วิลาสิณีแทบจะร้องไห้... ไม่ได้เดินทางโดยรถยนต์ของเขา และจุดหมายก็ไม่ใช่ห้างสรรพสินค้าชานเมือง บูรณะตั้งใจจะปกปิดอะไรบางอย่างต่อเธอ ------------- จบบทที่ 23 ------------- ต่อบทที่ 24 ------------>>>> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 10:52:10

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 24 ภายใต้สีหน้าอันเรียบเฉยของวิลาสิณีนั้น บูรณะไม่รู้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ถ้าจะให้เดา เขาก็คาดว่าน่าจะเป็นเรื่องงานที่เธอบอกหนักมากตั้งแต่เมื่อวาน ดังนั้นเขาจึงเลือกสถานที่ซึ่งไปมาสะดวก ไม่ต้องไปนั่งแกร่วอยู่ในรถยนต์บนถนนที่การจราจรคับคั่ง เธอจะได้ไม่เหนื่อยในการเดินทาง อีกทั้งยังใช้เวลาไม่มาก สามารถกลับไปพักผ่อนที่บ้านไม่ดึกดื่น วิลาสิณีเป็นฝ่ายให้บูรณะเลือกภาพยนตร์ เพราะเธอหมดอารมณ์ดูแล้ว บูรณะคิดจนเหลือสองเรื่องแล้วให้หญิงสาวเลือกอีกที วิลาสิณีตอบไปโดยตัวเองจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเลือกดูเรื่องอะไร เสียงหัวเราะในโรงภาพยนตร์ดังขึ้นเป็นระยะๆ ผู้คนต่างขำในลีลาและบทบาทของนักแสดงตลกชั้นนำของเมืองไทย วิลาสิณีน่าจะเป็นหนึ่งในนั้นถ้าหากเธอไม่รู้สึกขุ่นมัวมาก่อน บูรณะสังเกตเห็น ดังนั้นเมื่อภาพยนตร์จบ ก่อนที่จะพาเธอไปยังร้านอาหารเขาก็เอ่ยปากถาม “หนังไม่สนุกหรือครับ” “สนุกค่ะ” วิลาสิณีตอบพร้อมกับยิ้มแกนๆ “ก็ขำๆ ดี เห็นหัวเราะกันออกลั่นโรง” บูรณะใจเสีย ขำๆ ของเธอคงไม่เหมือนคนอื่นๆ แล้วเขาก็เดาเอาเองว่าวิลาสิณีคงไม่ชอบภาพยนตร์ตลก เขาพลาดเองที่เสนอภาพยนตร์เบาสมองตลกๆ ทั้งสองเรื่องให้เธอเลือก โดยคิดว่ามันจะช่วยให้หญิงสาวคลายเครียดกับงานที่หนักหนามาตลอดสัปดาห์ได้ “แอร์หิวหรือยัง จะไปหาอะไรกินกันหรือจะเดินดูของก่อน” วิลาสิณียังไม่ค่อยหิวเท่าไร หากยามนี้เธอไม่อยากเดินดูอะไรทั้งสิ้น จึงตอบไปว่า “หาอะไรรองท้องสักหน่อยก็ดีเหมือนกันค่ะ” บูรณะจึงยิ้มออกมาได้ เขานึกถึงอาหารที่วิลาสิณีชอบ ซึ่งไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตเพราะเคยพาไปรับประทานมาแล้วหลายหน และดูเธอจะชอบมากเป็นพิเศษ “ถ้าอย่างนั้นเราไปร้าน...” บูรณะเอ่ยชื่อร้านอาหารญี่ปุ่นที่มีสาขาอยู่ทุกห้างสรรพสินค้าในกรุงเทพ แต่แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมา “เอ่อ... ผมว่าแอร์เป็นคนเลือกดีกว่าว่าอยากจะกินอะไร” “ร้านนั้นก็ได้ค่ะ” วิลาสิณีตอบทันควันโดยไม่คิด ในสมองของเธอไม่มีเรื่องใดอยู่เลยนอกจากเรื่องที่บูรณะปิดบังการเปิดร้านกาแฟกับ ‘หุ้นส่วน’ ของเขา แล้วอาหารเลิศรสก็กลายเป็นจืดชืดไปจนได้ วิลาสิณีรับประทานได้ไม่ถึงครึ่งก็นั่งเขี่ยอาหารในจานไปมา โดยสมาธิล่องลอยไปอยู่ที่อื่น บูรณะชวนคุยก็เป็นไปในลักษณะถามคำตอบคำ จนชายหนุ่มลงความเห็นว่า เธอน่าจะอยากกลับบ้านไปพักผ่อนเต็มทนแล้ว เขาจึงเอ่ยปาก “อยากกลับบ้านหรือยัง ผมว่าวันนี้แอร์ดูเหนื่อยๆ นะ” ถ้าเหนื่อยก็คงเป็นเหนื่อยใจ วิลาสิณีคิด เธอไม่มีอารมณ์แม้แต่จะค้อนเขา จึงเออออไปตามเรื่อง “กลับแต่วันก็ดีเหมือนกันค่ะ จะได้นอนแต่หัวค่ำบ้าง นอนดึกติดๆ กันมาหลายคืนแล้ว” บูรณะจึงเรียกบริกรมาเก็บเงิน แล้วเขาก็พาเธอออกจากห้างสรรพสินค้า ขณะที่เดินมายังสถานีรถไฟฟ้าใต้ดิน ชายหนุ่มคิดแล้วคิดอีกก่อนจะตัดสินใจพูด “ถ้าผมจะไปส่งที่บ้าน แอร์จะว่าอะไรไหมครับ” หากคำพูดนี้ออกจากปากบูรณะเมื่อวันสองวันที่แล้ว หรือจะให้ดีก็ต้องย้อนไปก่อนวันที่วิลาสิณีจะเจอกับอรรณพ เธอก็คงจะหัวใจเต้นแรง แต่ในวันนี้ หัวใจของเธออ่อนล้าเกินกว่าจะมีคำพูดใดๆ มากระตุ้นได้ หญิงสาวจึงตอบกลับไปว่า “แอร์กลับเองได้ค่ะ อย่าลำบากพี่บู๊เลย” บูรณะลอบถอนหายใจด้วยความผิดหวัง หากยังไม่หมดกำลังใจ เขาขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินตามไปส่งเธอยังสถานีที่ไปส่งอยู่ทุกวี่วัน ก่อนจะจากบูรณะบอกเธอด้วยความคิดที่ว่าเหตุการณ์ทั้งหมดในวันนี้ เขาพลาดพลั้งไป “วันหน้า ผมขอแก้ตัวใหม่นะครับ” วิลาสิณียิ้มให้พร้อมกับโบกมืออำลา... อาจไม่มีวันหน้าให้แก้ตัว ! ทันทีที่กลับถึงบ้าน สิ่งแรกที่วิลาสิณีทำก็คือโทรศัพท์หานัดดา เธอจะโทรตั้งแต่ตอนที่แยกจากบูรณะแล้ว แต่ติดที่ผู้คนบนรถไฟฟ้าใต้ดินเยอะเหลือเกิน “นัท คราวนี้แกต้องช่วยฉันอย่างจริงจังแล้ว” ฟังแค่เสียงนัดดาก็รู้ว่าใจของเพื่อนร้อนดั่งไฟ จึงพยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ “ใจเย็นๆ แอร์ ค่อยๆ พูด ฉันยินดีช่วยแกทุกเรื่อง” “พี่บู๊ไม่ได้พาฉันไปที่ร้าน” วิลาสิณีกล่าวเสียงสั่นเครือ “เขาต้องตั้งใจปกปิดฉันแน่ๆ” นัดดาฟังแล้วก็กลุ้มใจ เธอไม่รู้ว่าวิลาสิณีได้ข้อมูลมาจากไหน หากไม่ถูกต้องแน่ๆ ถ้าเพียงแต่ได้ยินมาแล้วยังไม่ได้พิสูจน์ “ถ้าอย่างนั้น เราไปดูกันให้เห็นกับตา” นัดดาบอกเพื่อน ซึ่งฝ่ายนั้นก็ตกปากรับคำทันที “ที่ฉันโทรมาก็เพื่อชวนแกนี่แหละ เราไปกันพรุ่งนี้เลยนะ” ไม่มีปัญหาสำหรับนัดดา เรื่องอย่างนี้ปล่อยช้าไว้ไม่ได้ เธอมั่นใจว่าบูรณะไม่ได้เป็นคนอย่างที่วิลาสิณีคิด อย่าว่าแต่แฟนเลย ร้านกาแฟที่อ้างถึงจะเป็นของบูรณะจริงๆ หรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร การพิสูจน์ให้เห็นชัดๆ ย่อมเป็นผลดีต่อความสัมพันธ์ของทั้งคู่ จะได้ไม่ต้องมีความเคลือบแคลงสงสัยอีกต่อไป บ่ายวันอาทิตย์ วิลาสิณีเดินวนไปมาที่จุดนัดหมายในห้างสรรพสินค้าชานเมือง เกือบจะถึงเวลานัดแล้วแต่นัดดายังไม่มา อันที่จริงเธออยากจะมาที่ห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ตั้งแต่เช้า ทว่านัดดาขอทำธุระส่วนตัวให้เสร็จเรียบร้อยก่อน จึงจำใจต้องเลื่อนเป็นบ่ายโมงตรงแทน วิลาสิณีเกือบจะเดินไปร้านกาแฟที่อรรณพระบุว่าบูรณะกับแฟนเป็นเจ้าของโดยไม่รอนัดดาอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่าเพื่อนย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามไปเพียงคนเดียวตามลำพังเป็นอันขาด ยิ่งใกล้เวลานัดหมายเท่าไร วิลาสิณีก็ยิ่งงุ่นง่าน เธอมองนาฬิกาแทบจะทุกๆ ครึ่งนาที พอเห็นนัดดาเดินเร่งฝีเท้าเข้ามาหา ก็ถอนหายใจออกมายาว “ฉันไม่ได้มาช้านะ” นัดดารีบแก้ตัว เมื่อเห็นเพื่อนออกอาการ วิลาสิณีพยักหน้าเข้าใจ พยายามฝืนยิ้ม “ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ฉันแค่ร้อนใจไปนิดเท่านั้น” นัดดาดูแล้วคงไม่นิดอย่างที่ว่า เธอจูงมือเพื่อนมาที่โล่งๆ ปลอดคนแล้วบอก “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แกต้องควบคุมสติอารมณ์ให้ดีนะ เข้าใจไหม” วิลาสิณีพยักหน้าอีกครั้ง คำเตือนนี้นัดดาพูดกับเธอตั้งแต่เมื่อวานแล้ว “พร้อมหรือยัง” นัดดาแตะหลังมือเพื่อน “ถ้าพร้อมแล้ ก็หายใจลึกๆ” วิลาสิณีสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ตั้งสติให้มั่น เตรียมตัวรับทุกสถานการณ์ “ฉันพร้อม... เราไปกันได้แล้ว” นัดดายิ้มให้กำลังใจเพื่อน เธอเห็นวิลาสิณีควบคุมอารมณ์ได้ดีก็โล่งอก หวังว่าจะไม่มีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้นในวันนี้ นัดดาเดินมาได้สักพัก ก็รู้สึกว่าวิลาสิณีจะเป็นฝ่ายตามเธอเสียมากกว่า จึงหยุดเดินแล้วบอก “แกนำไปสิ มาเดินตามฉันทำไม” “แกเดินนำนั่นแหละดีแล้ว” พอเพื่อนหยุด วิลาสิณีก็หยุดด้วย จนอีกฝ่ายสงสัย “อย่าบอกนะว่าแกไม่รู้ว่าร้านกาแฟนั่นอยู่ไหน” “ก็ฉันไม่เคยมาที่นี่นี่นา” วิลาสิณียอมรับเสียงอ่อย “นึกว่าแกจะรู้” นัดดาเกือบจะหัวเราะออกมาแล้ว ถ้าไม่ได้อยู่ในสภาวะหน้าสิ่วหน้าขวาน “เออ ลืมไป ฉันเองก็ไม่รู้เพราะไม่เคยมาเหมือนกัน เดี๋ยวเราเดินหาทีละชั้นก็ได้” ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรเลยที่จะมองหาร้านกาแฟร้านนั้น ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ในบริเวณชั้นที่เป็นศูนย์อาหาร แต่มันก็โดดเด่นจนสะดุดตาอยู่ท่ามกลางร้านขายสินค้าเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่รายรอบ วิลาสิณีสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้ง ร้านกาแฟที่ว่าอยู่ตรงหน้าเธอนี้แล้ว พยายามควบคุมอารมณ์อย่างที่เพื่อนแนะนำ ทว่าหัวใจกลับเต้นระทึกเกินกว่าจะห้ามปราม... อีกไม่กี่นาทีคงได้รู้กัน มีต่อ -----> จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 10:54:20

ความคิดเห็นที่ 6 . สองสาวก้าวเท้าเข้าไปในร้าน ใครเห็นเข้าก็คงนึกว่าเป็นมือใหม่หัดดื่มกาแฟ เพราะท่าทางของพวกเธอดูตื่นๆ จะเดินมาที่เคาน์เตอร์ก็ไม่มา จะไปหาที่นั่งก็ไม่ไป ได้แต่ยืนชะเง้อชะแง้อยู่ที่ประตู พนักงานในร้านเห็นดังนั้นจึงเดินมาต้อนรับ “มากันกี่ท่านคะ” นัดดาชูนิ้วขึ้นสองนิ้ว ในขณะที่วิลาสิณียังสอดส่ายสายตา พนักงานคนเดิมเห็นดังนั้นจึงกล่าวด้วยทีท่าอ่อนน้อม “เชิญทางนี้ค่ะ หรือจะเลือกเครื่องดื่มก่อนก็ได้นะคะ” นัดดาจึงกระตุกมือคนชะเง้อชะแง้ให้เดินตามเธอเข้าไปด้านใน ทั้งสองได้ที่นั่งริมห้อง จึงสะดวกต่อการมองไปรอบๆ ร้าน “ไม่เห็นวี่แววพี่บู๊เลย” นัดดากล่าวเบาๆ วิลาสิณีไม่ตอบอะไร เพราะเธอกำลังมองไปที่เคาน์เตอร์ขายเครื่องดื่ม นอกจากจะไม่เจอบูรณะแล้ว หุ้นส่วนซึ่ง ‘แหล่งข่าว’ อ้างว่าเป็นแฟนก็ยังไม่มีแม้แต่เงา พนักงานแต่ละคนแต่งเครื่องแบบเหมือนๆ กันหมด ไม่มีใครแตกต่างพอที่จะเป็นเจ้าของกิจการได้เลย “ฉันเดินไปดูใกล้ๆ ดีกว่า” แล้ววิลาสิณีก็ลุกขึ้นเดินตรงลิ่วไปที่เคาน์เตอร์ ไม่มีใครเพิ่มเติมจากที่มองเห็นเมื่อสักครู่ จึงทำเป็นกลบเกลื่อนมองป้ายราคากาแฟชนิดต่างๆ เธอเดินกลับมาหานัดดาที่โต๊ะ พอนัดดาเห็นเพื่อนถือใบเสร็จรับเงินมาด้วยก็ถาม “สั่งกาแฟแล้วเหรอ” “สั่งแล้ว...” วิลาสิณีตอบ “มอคค่าเย็นสองแก้ว” นัดดาพยักหน้ารับรู้ แล้วเอนหลังพิงพนัก บรรยากาศในร้านนี้ดีเยี่ยม การตกแต่งต่างจากร้านที่เชียงคานลิบลับ ที่โน่นเน้นเรียบง่าย ในสไตล์ย้อนยุค หากที่นี่เน้นทันสมัย หรือไม่ก็ล้ำยุคไปโน่นเลย แต่ที่เหมือนกันก็คือ ทั้งสองร้านจัดวางเนื้อที่ใช้สอยอย่างคุ้มค่า “แอร์เย็นๆ อย่างนี้น่าดื่มกาแฟร้อนเหมือนกันเนอะ” นัดดาแค่เปรยๆ ไหนๆ ก็ไม่เจอบูรณะแล้ว การได้ดื่มกาแฟร้อนๆ แอร์เย็นๆ ในบรรยากาศดีเยี่ยม ก็เป็นความสุขอย่างหนึ่งเหมือนกัน ทว่าวิลาสิณีกลับตอบอย่างจริงจัง “ไม่ดีหรอก กาแฟร้อนเดี๋ยวมือพอง” นัดดาไม่เข้าใจในสิ่งที่เพื่อนพูด จนกระทั่งพนักงานสาวนำกาแฟมาเสิร์ฟ “มอคค่าเย็น ได้แล้วค่ะ” ขณะที่พนักงานผู้เคราะห์ร้ายยกแก้วกาแฟออกจากถาดเพื่อจะวางบนโต๊ะ วิลาสิณีก็เอื้อมมือมารับ พนักงานจึงปล่อยแก้ว ทว่าคนรับกลับไม่จับ แก้วกาแฟนั้นจึงพลิกหกรดมือวิลาสิณี แล้วไหลนองบนพื้นโต๊ะ ท่ามกลางความตกตะลึงของพนักงานเสิร์ฟและนัดดา พนักงานคนนั้นหน้าเสีย รีบวางถาดและแก้วกาแฟอีกหนึ่งใบที่เหลือ แล้ววิ่งกลับไปที่เคาน์เตอร์หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดมือให้วิลาสิณี ปากก็ละล่ำละลักบอก “ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ เดี๋ยวหนูจะไปเปลี่ยนกาแฟมาให้ใหม่” นัดดากำลังกล่าวว่าไม่เป็นไร เพราะเธอเห็นว่าไม่ใช่ความผิดของพนักงาน ทว่าวิลาสิณีชิงพูดขึ้นก่อน “แค่เปลี่ยนกาแฟเท่านั้นหรือคะ” พนักงานซึ่งหน้าเสียพออยู่แล้วได้ยินดังนั้นก็ยิ่งหน้าถอดสีจวนจะร้องไห้ เธอเพิ่งมาทำงานได้ยังไม่ครบเดือน ก็ทำพลาดจนลูกค้าเอาเรื่อง “หนู... หนู...” “ฉันทำเล็บมาตั้งเป็นพันบาท ดูสิเสียหมดแล้ว” วิลาสิณีแจ้งข้อหาซ้ำ นัดดานั่งทำตาปริบๆ เธอจำได้ว่ายาทาเล็บที่วิลาสิณีใช้ทามานั้น เพิ่งไปซื้อด้วยกันไม่นาน และราคาทั้งขวดก็ไม่เกินหนึ่งร้อยบาท “หนู... หนู...” คนดวงซวยอ้ำอึ้งไม่รู้จะทำอย่างไร คนหาเรื่องจึงช่วยหาทางออกให้ “ไปเรียกเจ้าของร้านมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้” พนักงานสาวเดินตัวลีบไปที่เคาน์เตอร์ ในขณะที่นัดดาอ้าปากค้าง นึกไม่ถึงว่าเพื่อนจะมาไม้นี้ ส่วนวิลาสิณียังคงปั้นหน้าเครียด ไม่กี่อึดใจ หญิงสาวในเครื่องแบบพนักงานวัยไล่เลี่ยกับวิลาสิณีและนัดดาก็เดินตรงเข้ามาหาอย่างเร่งรีบ ประโยคแรกที่เธอกล่าวกับลูกค้าทั้งสองก็คือ “ต้องขอประทานโทษด้วยนะคะ พนักงานของดิฉันซุ่มซ่ามไปหน่อย” แม้วาจาจะบ่งบอกว่าไม่ใช่พนักงานธรรมดา แต่จากเครื่องแบบที่เห็นอยู่ วิลาสิณีจึงกล่าวกลับไป “ฉันต้องการพบเจ้าของร้าน” บุญญิสาเข้าใจดี สาเหตุที่ทำให้ลูกค้าเข้าใจผิดก็เพราะการแต่งกายของเธอนั่นเอง เธอยิ้มพร้อมกับส่งนามบัตรให้ก่อนกล่าวอย่างสุภาพ “ดิฉันนี่แหละค่ะ เจ้าของร้าน” วิลาสิณีกำลังซ่อนนิ้วและเล็บเจ้าปัญหาอย่างมิดชิด ร้อนถึงนัดดาต้องเป็นฝ่ายเอื้อมมือมารับนามบัตรเจ้าของร้านแทน วิลาสิณีชะโงกหน้ามาอ่าน แม้ว่าจะไม่มีรูปยืนยัน แต่หญิงสาวผู้นี้ก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะมาหลอก ยิ่งเห็นพนักงานอีกคนย่อตัวเข้ามาเช็ดโต๊ะที่เลอะกาแฟด้วยความนอบน้อม เธอก็เชื่อว่านี่คือ เจ้าของร้านตัวจริง “เห็นน้องพนักงานบอกว่าทำเล็บของคุณเสียหาย ดิฉันยินดีชดใช้ให้ค่ะ” วิลาสิณียิ่งซ่อนเล็บมิดชิดกว่าเดิม ถ้าเป็นไปได้เธอคงเอามือไขว้หลังไปแล้ว “เอ่อ... ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นิดหน่อยเท่านั้น” บุญญิสายืนยันจะชดใช้ค่าเสียหาย ในขณะที่วิลาสิณีก็ยืนกรานไม่ยอมรับ แล้วเจ้าของร้านก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ หันไปพยักหน้าเรียกพนักงานสาวดวงกุดเข้ามาหา “ขอโทษและขอบคุณพี่เขาเสีย เขาไม่ถือโทษเราแล้ว” พนักงานคนนั้นก้มศีรษะพนมมือไหว้ พอเงยหน้าขึ้นมาเธอก็งงงันที่เห็นลูกค้าคนซึ่งโกรธเธอจะเป็นจะตายเมื่อสักครู่ยิ้มให้เหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น มิหนำซ้ำยังยื่นธนบัตรใบละร้อยสองฉบับมาตรงหน้า “อ้ะ พี่ให้... เป็นค่าตกใจ” แน่นอน เธอย่อมไม่กล้ารับ ไม่ว่าวิลาสิณีจะคะยั้นคะยออย่างไรก็ไม่เป็นผล จนกระทั่งฝ่ายให้ต้องขู่ “ถ้าไม่รับไว้ เดี๋ยวพี่ไม่กล้ามาร้านนี้อีกนะคะ” และเมื่อบุญญิสาพยักหน้าให้ พนักงานสาวจึงกล้ารับ ‘ค่าตกใจ’ ไว้ “เกือบหน้าแตกแล้วไหมล่ะ แก” นัดดากระซิบกระซาบ ขณะที่เดินออกจากร้าน วิลาสิณีทำหน้าเหยเกพูดกลับ “เกือบบ้าอะไรล่ะ แตกจนหมอไม่รับเย็บขนาดนี้” คนพลอยเสียรังวัดไปด้วยซัดเพื่อนเผียะ “แกไปจัดการแหล่งข่าวที่ไม่ได้เรื่องของแกด้วยนะ มั่วมาก” ถึงแม้จะเพิ่งผ่านเหตุการณ์ที่ทำให้เสียหน้ามาหยกๆ ทว่าวิลาสิณีก็เป็นสุขใจ ร้านกาแฟร้านนี้ไม่ใช่ของบูรณะ ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ปิดบังอะไรเธอ ฟงแฟนที่อรรณพกล่าวหา ไม่มีทั้งนั้น หากความสุขนั้นอยู่ได้เพียงชั่วครู่ หญิงสาวทั้งสองเพิ่งเดินออกจากร้านได้แค่ไม่กี่ก้าว วิลาสิณีก็รีบฉุดเพื่อนหลบเข้าข้างทาง “อะไรของแกอีก แอร์” วิลาสิณีขืนตัวนัดดาไว้ พูดเสียงสั่น “พี่บู๊...” นัดดาเหลียวไปมองด้านหลัง แล้วก็ต้องหันหน้ากลับมาโดยเร็ว... บูรณะกำลังเดินตรงมาทางนี้จริงๆ วิลาสิณีก้มหล้าหลบ ไม่ทำตัวให้เป็นที่สังเกต พอเขาเดินผ่านไปแล้วเธอก็หันไปมองตาม หัวใจของหญิงสาวฝ่อลงทุกขณะเมื่อเห็นชายหนุ่มเดินเลี้ยวเข้าร้านกาแฟที่เธอกับนัดดาเพิ่งเดินออกมา “ไป... นัท ไปดูกัน” คนชวนแทบจะฉุดลากนัดดาที่ยังตั้งตัวไม่ทันเดินลิ่วๆ ไปยังหน้าร้านกาแฟ แม้จะอยู่ภายนอก แต่หน้าร้านเป็นกระจกใส จึงมองเข้าไปภายในถนัดชัดเจน พนักงานในร้านยกมือไหว้บูรณะกันสลอน ยืนยันได้เป็นอย่างดีว่าเขามีสถานะอย่างไร วิลาสิณีเพิ่งนึกออก อรรณพบอกว่า ‘ร่วมหุ้น’ ซึ่งนั่นก็หมายถึง เจ้าของร้านไม่ได้มีเพียงคนเดียว บูรณะหุ้นกับบุญญิสา ชายหนุ่มหุ้นกับแฟน เธอมองภาพบาดตาบาดใจด้วยร่างกายที่เย็นเฉียบ บูรณะเอื้อมมือขยี้ศีรษะบุญญิสาอย่างรักใคร่ ในมุมอับ เคาน์เตอร์บัง วิลาสิณีไม่แน่ใจว่า ที่บูรณะก้มหน้าลงไปนั้น เขาหอมแก้มหุ้นส่วนสาวด้วยหรือเปล่า มารู้ตัวอีกที สองเท้าก็พาร่างของเธอห่างออกจากที่นั่นมาไกลโขแล้ว ------------- จบบทที่ 24 ------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 10:55:39

ความคิดเห็นที่ 7 ลิงก์ครับ อารัมภบท http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10891098/W10891098.html บทที่ 1-2 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10924084/W10924084.html บทที่ 3-4 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10948083/W10948083.html บทที่ 5-6 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W10984648/W10984648.html บทที่ 7-9 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11089966/W11089966.html บทที่ 10-12 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11134721/W11134721.html บทที่ 13-15 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11369894/W11369894.html บทที่ 16-18 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11493348/W11493348.html บทที่ 19-21 http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11544636/W11544636.html ------------------------------------------------------------------- จากคุณ : นายตั๋ม เจ้าสำราญ (คั่วกลิ้ง) เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 10:56:22

ความคิดเห็นที่ 8 อิอิ .. มาเอง หรือเพราะโดนทวงคะคุณตั๋ม??? ปูลู .. เดือนหน้ากลับไทย 25-26 ไปหัวหิน จะไปทวงหนังสือนะคะ...คริคริ ---------------------------- โอย...แอร์นะแอร์ เชื่อใครไม่เชื่อ ไปเชื่อตาลามกซะงั้น แล้วทำไมไม่ถามกันตรงๆ ไปเลยล่ะ แหม ... ขัดใจจริงๆ เล้ย...ฮึ แก้ไขเมื่อ 27 ม.ค. 55 13:27:17 จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 13:03:14

ความคิดเห็นที่ 9 เค้าอ่านจบแล้วล่ะพี่ตั๋ม  อิอิ อ่านจนอยากไปเชียงคาน (เผื่อจะได้เจอเหมือนยัยแอร์บ้าง555) แต่ก็ไม่ได้ไปซ๊ากกกกกกกกที จากคุณ : namtanzay เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 13:07:38

ความคิดเห็นที่ 10 ตามอ่านไม่ทันค่ะ ระยะนี้ยุ่งมากเพราะกำลังแปลหนังสือหน้ามืดแล้วมืดอีกอยู่ 2 เล่ม เพื่อให้พิมพ์ทันงานหนังสือปลายเดือนมีนาค่ะ เรื่องนี้จะซื้อเวอร์ชั่นเป็นเล่มๆ นะคะ คงในงานหนังสือเดือนตุลาตอนที่มาเมืองไทยค่ะ หวังว่าคงได้ลายเซ็นอีกนะคะ กิฟต์หมดแล้วค่ะ ให้กิฟต์ก็ไม่ได้ด้วยจนกว่าจะหมดเดือนนี้ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 01:27:10

ความคิดเห็นที่ 11 อรรณพนี่ก็ช่างกระไร แค้นไม่ได้เรื่อง นัทคงต้องช่วยแล้วล่ะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 18:55:39

ความคิดเห็นที่ 12 อิ๊ รู้ใจหญิงจริงเลยนะครับ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 22:05:19

ความคิดเห็นที่ 13 สาวแอร์ทำตัวไม่น่ารักเลย รักกันชอบกันมันต้องคุยกันตรงๆ ทำงี้ขัดใจคุณผู้อ่านนะค๊าาาาา จากคุณ : x'mas เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 07:44:32

ความคิดเห็นที่ 14 สงสัยงานนี้ได้เลิกคบเพื่อนนิสัยไม่ดี เหอๆ จากคุณ : ลูนาติก เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 10:37:16

ความคิดเห็นที่ 15 - ไอ้ผู้ชายนิสัยไม่ดี >< - ยัยผู้หญิงหูเบา >< . . . ขอบคุณมากๆๆๆๆ สำหรับโพสการ์ดค่ะ ^^ (เพิ่งกลับไปเจอค่ะะ นานๆ กลับบ้านที--') เป็นของสะสมค่ะ ทุกทีจะส่งให้ตัวเองเวลาได้ไปต่างจังหวัด พอได้รับจากคนอื่นบ้างเลยตื่นเต้น 555 ขอบคุณอีกครั้งค่ะ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 11:03:48

ความคิดเห็นที่ 16 ได้รับการ์ดปีใหม่แล้ว ขอบคุณมากค่ะ แอร์นี่นอกจากท่ามาก แล้วยังขี้ระแวงจนน่าหงุดหงิด บู๊คงงงไปเลย จากคุณ : goldensun เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 23:24:45