-FATE- ตอนที่ 2

บทนำ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11595705/W11595705.html

ตอนที่ 1
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11609225/W11609225.html

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



ตอนที่ 2



“ซัน! ไม่นะ!” เสียงหวีดร้องดังลั่น ก่อนร่างของหญิงสาวจะถูกแรงผลักให้ล้มลง เธอพยายามลุกขึ้นแต่ก็ถูกตบฉาดเข้าที่แก้ม ความเจ็บบริเวณที่ถูกตบนั้นยังไม่เท่ากับความเจ็บปวดในหัวใจ สายตามองเห็นร่างน้อยๆ ไม่ห่างกำลังถูกทารุณ


เดือนดาราส่งเสียงร้องขอให้หยุด แต่ไม่ว่าเธอจะกรีดร้องหรือดิ้นรนเท่าไรก็ตาม มือที่ยึดร่างของเธอไว้นั้นก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะปล่อย หญิงสาวปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้มเป็นทางยาว ภาพตรงหน้าเริ่มมัวไม่ชัดเจนเพราะคราบน้ำตา ได้แต่นั่งมองลูกถูกทำร้ายโดยที่ตัวเองช่วยอะไรไม่ได้เลยมันช่างเจ็บปวดจริงๆ เจ็บเหลือเกิน


“นี่เป็นบทลงโทษที่แกเอามือสกปรกมาแตะโต๊ะของฉัน” เสียงเย็นเอ่ยบอก สายตาเกลียดชังมองร่างของเด็กน้อยนอนบิดตัวเพราะความเจ็บ เขาไม่มีความเมตตาปราณีจะมอบให้ โดยเฉพาะกับสิ่งที่เหมือนเป็นตราพ่ายอย่างไอ้เด็กนี่


ซันใช้มือทั้งสองกุมท้องตรงบริเวณที่โดนกระทืบ เขากระอักเลือดออกมาเล็กน้อย พยายามหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ ความรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัวทำให้เขาขยับเขยื้อนไม่ได้ สายตาพร่ามองเห็นพ่อเลี้ยงยกเท้าขึ้นก่อนจะเตะซ้ำแรงๆ เข้าที่ท้องของเขาอีก เด็กชายพยายามคลานถอยหลังหนีเพราะความหวาดกลัว แล้วเขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะอย่างพอใจจากคนตรงหน้า พร้อมรองเท้าสีดำเป็นมันค่อยๆ ก้าวเข้ามาใกล้


ซันรู้สึกว่าสติของตัวเองวูบไปชั่วครู่เมื่อมือหนึ่งกระชากหลังคอเสื้อแล้วลากเขาไปโยนไว้ในห้องข้างๆ ซึ่งเป็นห้องของเขา แต่สำหรับเขาแล้วมันไม่ใช่ห้องนอนหรือห้องพักผ่อนอะไรทั้งนั้น มันเป็นคุกที่เอาไว้คุมขัง มีกระทั่งลูกกรงที่ถูกสั่งทำขึ้นเป็นพิเศษ ราวกับเขาเป็นสัตว์เดรัจฉาน


เด็กชายนอนราบกับพื้น มอง ‘พ่อเลี้ยง’ เอาโซ่มาคล้องที่ประตูกรงพร้อมกับใส่กุญแจ สายตาชิงชังจ้องเขาก่อนจะเดินจากไป ซันรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองมันกำลังสั่น สั่นจนเขาควบคุมไม่ได้ เขากำมือแน่นพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้เล็ดลอดออกไป เขารู้ดีว่าถ้าแม่ได้ยิน แม่จะต้องอาละวาด แล้วก็จะโดนพ่อเลี้ยงทุบตีอีก เขาจะต้องไม่ทำให้แม่เดือดร้อนเด็ดขาด แม้จะกลั้นเสียงร้องไห้ได้ก็ตาม แต่เขาก็ไม่สามารถห้ามไม่ให้น้ำตามันไหลออกมาไม่ได้เลยสักนิด







“พีคะ ฉันมีเรื่องที่ต้องพูดกับคุณ”


ไม่มีเสียงตอบรับจากชายหนุ่ม สายตาจดจ้องไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ส่วนมือก็กดรัวบนคีย์บอร์ด เดือนดาราถอนหายใจเล็กน้อยก่อนวางแก้วน้ำในมือบนโต๊ะทำงานของเขา หญิงสาวหมุนตัวกลับไปที่ประตู แต่ก็ต้องหยุดยืนอยู่ตรงนั้น ในใจลังเลว่าจะทำอย่างไรดี


เห็นท่าทางแปลกๆ ของอีกฝ่าย พีรเทพจึงละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ไปที่หญิงสาว สายตาไม่พอใจมองอย่างเย็นชา ทำเอาคนถูกมองตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แต่พอนึกถึงลูกแล้ว เดือนดาราก็ต้องต่อสู้กับความรู้สึกนั้น


“คือฉัน...อยากคุยกับคุณเรื่องลูกน่ะค่ะ”


“วันนี้ดึกแล้ว ไว้คุยกันพรุ่งนี้”


“นิดเดียวเท่านั้นค่ะ ช่วยฟังหน่อยเถอะ” พีรเทพไม่ตอบอะไรเพียงแต่จ้องเธออยู่อย่างนั้น สายตาเย็นชาเริ่มแข็งกร้าวไม่พอใจ แต่กระนั้นเดือนดารากลับทำเป็นไม่สนใจ


“ฉันอยากให้เขาไปเข้าโรงเรียนน่ะค่ะ เขาควรจะเข้าโรงเรียนตั้งแต่ปีก่อนแล้วและ...” ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะได้เอ่ยจนจบประโยค เสียงเหี้ยมก็สวนขึ้นมาทันที


“ไม่มีวัน! มันจะต้องอยู่ในกรงนั่น เป็นทาสไปตลอดชีวิต!”


เดือนดารารู้สึกเหมือนหัวใจทั้งดวงกำลังถูกฉีกขาด นัยน์ตาสั่นระริกมองคนตรงหน้าแทบไม่อยากจะเชื่อสายตา นี่หรือคือเพื่อนรักของเธอ นี่น่ะหรือคือคนที่เคยบอกว่าจะให้ความช่วยเหลือ คนที่เคยขอเธอแต่งงาน แต่ทำไมถึงกลับกลายเป็นแบบนี้


เขากำลังฆ่าเธอและลูกของเธอทั้งเป็น!


“ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ คุณไม่มีสิทธิทำแบบนี้นะคะพี” หญิงสาวกล่าวเสียงเรียบ พยายามอดกลั้นอารมณ์ความรู้สึกทั้งหมด รวมทั้งลูกระเบิดภายในร่างที่กำลังจะระเบิดออก


“ทำไมฉันจะไม่มี ค่าเรียนล่ะเงินใคร ฉันไม่มีวันเสียเงินไปกับไอ้เด็กปีศาจนั่น!”


“แต่คุณก็ไม่มีสิทธิขังเขาไว้ในกรง!”


“ทาสของฉัน ฉันจะทำยังไงกับมันก็ได้!”


เสียงกุกกักหลังประตูที่ถูกเปิดแง้มไว้เรียกความสนใจจากชายหนุ่ม เขาเหลือบสายตาไปมอง เห็นร่างเล็กๆ รีบหลบกลับไปซ่อนตัวด้านหลังประตู เท่านี้อารมณ์ฉุนฉียวก็ยิ่งพุ่งสูงขึ้นกว่าเก่า


“คุณปล่อยมันออกมาใช่มั้ย ผมบอกแล้วไงว่าห้ามเปิดกรงเด็ดขาด!” พีรเทพลุกขึ้นยืน สายตาแข็งกร้าวยังคงจับจ้องไปที่บานประตู พอเห็นชายหนุ่มทำท่าจะเดินไปหาคนที่กำลังหลบอยู่หลังประตู หญิงสาวก็รีบก้าวเท้ายาวเข้าไปขวางอีกฝ่ายเอาไว้


“ทำอะไรน่ะเดือน หลีกไป!”


เดือนดารายืนนิ่งไม่ขยับ สายตาปวดร้าวมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลายอย่างปนกัน ทั้งเจ็บปวด เสียใจและผิดหวัง เธอคิดอยู่แล้วว่าคงพูดกับเขาไม่รู้เรื่อง เพราฉะนั้นมันควรจะจบลงเสียที


“ฉันไม่หลบค่ะ ฉันจะไม่ยอมให้คุณทำร้ายฉันและลูกมากไปกว่านี้ เราสองคนจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวอะไรกับคุณอีก” หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น สีหน้าของพีรเทพเริ่มซีดลง ถ้าเขาตีความประโยคของเธอไม่ผิด ก็หมายความว่าเดือนดาราตัดสินใจจะไปจากเขา


สายตาเหลือบไปมองยังร่างเล็กๆ ที่กำลังแอบดูอยู่หลังประตู มือสองข้างกำหมัดแน่นเข้าหากันจนเล็บจิกเข้าไปในเนื้อ แต่ชายหนุ่มไม่สนใจความเจ็บปวดแน่น ความแค้นในอกปะทุขึ้นพร้อมความรู้สึกเกลียดชัง เหมือนกันไม่มีผิด ทั้งพ่อทั้งลูก!


เร็วเท่าความคิด ร่างของพีรเทพพุ่งตรงไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง คว้าของสิ่งหนึ่งออกมาจากลิ้นชักพร้อมกับยกมันขึ้นเล็งไปที่ร่างของเด็กชาย จากนั้นก็ลั่นไกปืนทันที


เสียงปืนดังขึ้นพร้อมๆ กับมีร่างหนึ่งฟุบลงกับพื้น ซันหลับตาแน่นเพราะความกลัว ภาพสุดท้ายที่เด็กชายเห็นก็คือภาพของพีรเทพกำลังเล็งปืนมาที่เขา ซันกำลังจินตนาการว่าเขาตายไปแล้ว เขาโดนยิงเข้าที่หน้าอกแล้วกำลังอยู่บนสวรรค์ แต่แล้วเสียงร้องลั่นของใครบางคนก็ดึงเขาออกจากภวังค์นั่น


ภาพแรกที่เขาเห็นหลังจากค่อยๆ ลืมตาขึ้นก็คือภาพของใครสักคนกำลังนอนนิ่งอยู่บนพื้น ซันกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องอย่างหวาดหวั่น เขาเห็นพีรเทพกำลังนั่งคุกเข่าก้มตัวลง พลางใช้มือขวาทุบพื้นอย่างแรง ปืนพกกระบอกหนึ่งวางอยู่ข้างลำตัว ซันเลื่อนสายตากลับมามองยังร่างคุ้นตาอีกครั้ง หญิงสาวนอนนิ่งไม่ขยับ และแล้วภาพในความทรงจำก็ผุดขึ้นมาให้เห็น


เลือด


ใช่ เขาจำได้ว่าวันนั้นก็มีเลือดเต็มไปหมด เหมือนวันนี้ไม่มีผิด


เด็กชายพยายามเรียกผู้เป็นแม่ แต่กลับไม่มีเสียงเปล่งออกมาจากลำคอของเขาเลยแม้แต่น้อย สายตาพร่ามัวของเขาเห็นแต่ของเหลวสีแดงสด มันเปรอะเปื้อนไปทั่วทั้งร่างของคนตรงหน้า เขารู้สึกว่าร่างกายของตัวเองกำลังแข็งเป็นหิน ในหัวคิดอะไรไม่ออก ภาพของพ่อในความทรงจำปรากฏซ้อนทับกับภาพตรงหน้า


“ระ...รีบหนี...ซัน...หนีไป...”


เดือนดาราใช้เรี่ยวแรงที่เหลือพยายามขยับตัว แต่แค่เพียงเล็กน้อย ความรู้สึกเจ็บปวดก็แล่นไปทั่วร่าง หญิงสาวเห็นภาพของลูกชายยืนอยู่ไม่ห่าง เธอมองไปยังร่างเล็กๆ นั่น หวังจะจดจำภาพสุดท้ายเอาไว้ในหัวใจ


“...หนี...เร็วเข้า...หนีไปให้ไกล...”


เสียงของแม่เรียกสติของเด็กชายให้กลับคืนมา เขาค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปใกล้ผู้เป็นแม่ ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นว่าพีรเทพเริ่มขยับตัว นัยน์ตาแดงก่ำเขม็งมองมาที่เขาราวกับสัตว์ป่าบ้าคลั่ง มือขวาคว้าปืนที่วางอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมา ซันได้ยินเสียงของแม่ตะโกนบอกให้เขาหนีเป็นครั้งสุดท้าย พอดีกับที่สัญชาตญาณเอาตัวรอดของเขาสั่งให้ร่างกายขยับหนี เขารีบวิ่งไปที่ประตูใหญ่ เสียงปืนดังลั่นขึ้นพร้อมกับเสียงอะไรบางอย่างแตก เพราะความตกใจทำให้มือสั่นระริกของเด็กชายพยายามเปิดประตูอยู่นาน เขาหันไปมองด้านหลัง เห็นพีรเทพวิ่งเข้ามาใกล้ด้วยความรวดเร็ว มือขวายกปืนขึ้นเล็งมาที่เขา


ประตูเปิดออกในที่สุด ซันพุ่งตัวออกไปข้างนอกทันที ความลนลานทำให้เขาสะดุดขาตัวเองหกล้ม แม้จะรู้สึกเจ็บแปลบที่ข้อเท้าซ้ายแต่เด็กชายก็ยังคงวิ่งต่อไป เสียงปืนดังขึ้นอีกครั้งติดกันหลายนัด เขาได้ยินเสียงพีรเทพสบถอยู่ข้างหลัง แต่เขาไม่สนใจ ประตูรั้วด้านหน้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เขาเห็นช่องระหว่างกำแพงและประตูรั้วห่างกันนิดหน่อยพอให้ด็กลอดผ่านไปได้ พอวิ่งมาถึงแล้ว ซันก็รีบดันตัวเองผ่านช่องแคบๆ นั่น เขาไม่สนความเจ็บปวดที่กระจายไปทั่วร่าง โดยเฉพาะข้อเท้าซ้าย เขาเห็นพีรเทพวิ่งตามมาติดๆ พร้อมกับใช้ปืนเล็งมาที่เขา


เสียงปืนดังขึ้นอีกพร้อมกับความรู้สึกเจ็บที่ต้นแขน ซันกัดฟันแน่นแล้วใช้แรงที่มีทั้งหมดดันร่างของตัวเองให้หลุดพ้นช่องแคบออกมาได้ เมื่อเป็นอิสระแล้ว เขาก็รีบวิ่งสุดชีวิต ไม่แม้แต่จะมองไปข้างหลัง ได้ยินเสียงพีรเทพสบถพร้อมกับร้องลั่นด้วยความแค้น


“หนีไปเลย! หนีหัวซุกหัวซุนเป็นหมาไปเถอะ ไม่ว่าแกจะไปไหนก็ไม่มีที่สำหรับหมาอย่างแก จำใส่หัวไว้ซะ! ฉันจะต้องฆ่าแกให้ได้!!”


เพราะเป็นเวลากลางดึกจึงไม่มีคน ซันไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน สองข้างทางเป็นบ้านหลังใหญ่โตและบนถนนก็ไม่มีรถผ่านมาสักคัน แต่พอเลี้ยวซ้ายแล้ววิ่งตรงไปครู่หนึ่งเขาก็เจอถนนใหญ่ รถจำนวนไม่น้อยวิ่งผ่านไปผ่านมาด้วยความเร็วสูง เด็กชายหันไปมองข้างหลังอย่างหวาดกลัวว่าจะเจอพีรเทพวิ่งตามมา ถึงแม้จะไม่เห็นใครก็ตามเขาก็ยังคงรู้สึกระแวงอยู่ดี เพียงแค่เสียงกุกกักดังมาจากกองขยะข้างๆ เขาก็สะดุ้ง พอหันไปจึงรู้ว่าเป็นแค่แมวตัวหนึ่งเท่านั้น


เด็กชายเดินไปเรื่อยๆ ไม่มีจุดหมาย เขาหันไปมองข้างหลังเป็นพักๆ เมื่อได้ยินเสียงรองเท้าใกล้ๆ พอเห็นใครเดินมาทางเดียวกันเขาก็รีบวิ่งหนีทันที เขาเดินบ้างวิ่งบ้างจนเริ่มรู้สึกล้าไปทั้งร่าง จากท้องฟ้าที่มืดสนิทก็เริ่มมีแสงสลัวปรากฏขึ้นตรงขอบฟ้าให้เห็นแล้ว รถยนต์บนถนนคับคั่งขึ้นเรื่อยๆ พร้อมๆ กับมีคนออกมาเดินบนทางเท้ามากขึ้น เขารู้สึกหวาดกลัวคนรอบข้างจนต้องวิ่งเข้าไปหลบในตึกร้าง พลางชะโงกหน้ามองผ่านกระจกแตกร้าวบานหนึ่งว่ามีใครตามเข้ามาบ้างมั้ย แต่ความเหนื่อยล้าจากการวิ่งๆ เดินๆ มาทั้งคืน บวกกับแผลถูกยิงบนต้นแขน แม้จะแค่เฉียดๆ แต่ก็ทำให้เขาเสียเลือดและไม่มีแรงจนผล็อยหลับไปในที่สุด


ซันฝันว่าตัวเองกำลังนั่งเล่นอยู่ในห้องนอนของตัวเอง เขาจำได้ว่ามันเป็นห้องนอนเก่าของเขา พ่อเดินเข้ามาหาพร้อมกับแม่ ทั้งสองกอดเขาเอาไว้แน่น ซันหลับตาซุกหน้าเข้ากับอกของแม่ แต่เมื่อเขาลืมตาขึ้น เสื้อของแม่กลับถูกชะโลมด้วยสีแดง เขาร้องลั่นด้วยความตกใจหันไปขอความช่วยเหลือจากพ่อ แล้วเขาก็เห็นใบหน้าซีดเซียวของผู้เป็นพ่อ ของเหลวสีแดงสดจากข้อมือของพ่อไหลออกมาไม่หยุด เขามองร่างของทั้งสองคนค่อยๆ ทรุดตัวลงกับพื้นโดยที่ช่วยอะไรไม่ได้เลยสักนิด ก่อนจะร้องตะโกนเรียกคนทั้งสองสุดเสียง


เขาลืมตาโพลงพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว ซันหายใจเหนื่อยหอบหลังจากสะดุ้งตื่นเพราะฝันร้าย หลังจากรวบรวมสติกลับมาได้ เขาก็ต้องกลั้นหายใจเงี่ยหูฟัง ได้ยินเสียงรองเท้าดังก้องอยู่ไม่ไกล เด็กชายรีบวิ่งหนีทันที เขาวิ่งไปเรื่อยๆ พลางหันไปมองด้านหลังบ้าง แต่แล้วเขาก็วิ่งชนกับอะไรบางอย่าง พอเงยหน้ามองจึงรู้ว่าอีกฝ่ายอยู่ในชุดเครื่องแบบที่เคยเห็นในหนังหรือละคร


“เฮ้ย ทำไมมีเด็กมาอยู่ในนี้ได้ล่ะเนี่ย”


ซันตั้งท่าจะวิ่งหนีอีกครั้ง เขาไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นแม้จะเป็นตำรวจก็ตาม แต่พอจะก้าวขา ร่างของเขากลับทรุดยวบไม่ทำตามคำสั่ง สายตาพร่ามัวมองเห็นตำรวจตรงหน้าก้าวเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ก่อนภาพทั้งหมดจะดับวูบลง



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++


ตอนที่ 3
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11677768/W11677768.html

แก้ไขเมื่อ 07 ก.พ. 55 17:07:43

แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 55 16:21:30

แก้ไขเมื่อ 28 ม.ค. 55 21:43:32

จากคุณ	: สาวสายสี่
เขียนเมื่อ	: 27 ม.ค. 55 12:17:52