ความคิดเห็นที่ 1 อึดใจถัดมา สือหย่งหลุนก็เริ่มออกกระบวนท่าตอบโต้บ้างแล้ว การขยับร่างกายที่ประสานกำลังและท่วงท่าเหมาะเจาะ ไม่มีสิ้นเปลืองแรงโดยใช่เหตุ ทั้งไม่อ่อนพลังให้ดูเป็นการกระทำสูญเปล่า ความสมบูรณ์ของกระบวนท่าแต่ละกระเบียด กระทั่งข่งเจียงอาจารย์มันก็ใช่จะทำได้โดยง่าย เด็กหนุ่มแม้กำลังฝีมืออ่อนด้อย ทว่าสะสมประสบการณ์ต่อสู้โชกโชน ขัดเกลาจนเกิดเป็นสภาวะเยี่ยงนี้ โจซานตงฉงนใจว่าเด็กหนุ่มใช้แต่กระบวนท่าพื้น ๆ ไฉนมันกลับหาจุดอ่อนมิได้เลย จึงวาดลวดลายผ่านการเคลื่อนไหวล่อหลอกต่าง ๆ นานา หวังให้เด็กหนุ่มสับสนจนเปิดช่องโหว่ ทว่าสือหย่งหลุนตั้งมั่นกับวิธีหลีกเลี่ยงการปะทะ และใช้ถุงมือต้านพสุธาคอยรับหากหนีไม่พ้นจริง ๆ ซึ่งถุงมือต้านพสุธาก็ช่วยลดทอนกำลังทำลายของอีกฝ่ายได้มาก ส่วนลมปราณของโจซานตงซึ่งเล็ดรอดเข้ามา จะถูกวิชาภูตฉกฉวยดูดซับไว้ทั้งหมด การขับเคี่ยวจึงคงสูสีอยู่พักใหญ่ สำหรับจอมยุทธ์มากประสบการณ์มองปราดเดียวก็วิเคราะห์ได้ว่าหากทิ้งช่วงนานไป สือหย่งหลุนคงหมดกำลังแพ้ภัยตัวเองในที่สุด ทว่าโจซานตงมิใช่คนอดทนอะไรได้นาน... ประมุขพรรคอสุราขบเขี้ยวเคี้ยวฟันด้วยความรำคาญถึงที่สุด ก่อนตัดสินใจตีลังกากลับหลังออกห่าง แล้วเร่งพลังวัตรทั่วร่างจนกล้ามเนื้อสั่นระริก เสียงกระดูกข้อต่อเสียดสีดังเกรียวกราว ม่านลมปราณซึ่งดูราวก้อนหยดน้ำกลางอากาศค่อย ๆ แผ่จากทุกขุมขน ราวน้ำป่าหลากทะลักระลอกแล้วละรอกเล่า เข้าแทนที่ความว่างเปล่าที่กั้นกลางระหว่างมันกับสือหย่งหลุน เด็กหนุ่มกระเถิบหนีการคุกคามอย่างระมัดระวัง ก่อนสองเท้าจะชะงักงัน ที่แท้โจซานตงแอบบังคับม่านลมปราณให้เบาบางก่อนวกอ้อมมาด้านหลังมันไว้ก่อน แล้วค่อยเผยม่านลมปราณหนาแน่นทางเบื้องหน้าหลอกล่อให้มันถอยหนี จนตกสู่ขุมพลังวัตรอย่างไม่ทันตั้งตัว! ในที่สุด ม่านลมปราณจากทุกด้านก็เคลื่อนมารวมตัวในบริเวณที่สือหย่งหลุนยืนอยู่ เด็กหนุ่มรู้สึกว่าสองขาหนักอึ้งราวถูกถ่วงด้วยหินพันชั่ง ลมหายใจติดขัดคล้ายอากาศรอบกายโดนดูดหาย พอคิดจะกระโดดถอยจากม่านลมปราณ กล้ามเนื้อกลับไม่ขยับตามใจนึก โจซานตงเผยอยิ้มย่ามใจ ยื่นมือมาด้านหน้าแล้วค่อย ๆ ดึงกลับ ร่างสือหย่งหลุนก็ถูกลากเข้าหาเสมือนมีเชือกล่องหนล่ามมันไว้กับมือฝ่ายตรงข้าม เด็กหนุ่มพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่สองเท้าก็ยังไถลไปกับพื้นเกิดเป็นรอยลากยาวสองสาย ดุจถนนทอดสู่ประตูนรกก็ไม่ปาน จังหวะนั้นเอง สือหย่งหลุนก็โถมตัวพุ่งเข้าใส่โจซานตง! เด็กหนุ่มวิเคราะห์ได้ว่ากำลังของศัตรูมากมหาศาล การขัดขืนแทบเป็นไปไม่ได้ ฉะนั้นแทนที่จะต่อต้าน สือหย่งหลุนกลับกระโจนตามแรงดึงวิ่งเข้าหา เพื่อหักหาญต่อกรให้ถึงที่สุด ประมุขพรรคอสุราอาฆาตมิได้มีท่าทางประหลาดใจ มันเคลื่อนฝ่ามือมาป้องกันเหนือหน้าอก ทว่าม่านลมปราณก็ยังไม่หดหาย นั่นคือสิ่งยืนยันว่าเจ้าเด็กน่ารำคาญนี่จะใช้วิธีจู่โจมแล้วถอยอย่างที่แล้วมาไม่ได้อีกต่อไป หากจำต้องต่อสู้ในระยะประชิดถ่ายเดียว เนื่องจากโจซานตงละทิ้งการบังคับม่านลมปราณ ความแข็งแกร่งของพลังกดดันจึงลดลงพอให้สือหย่งหลุนขยับตัวได้มากขึ้น เด็กหนุ่มเริ่มต้นด้วยการชกลอดฝ่ามืออีกฝ่ายหมายเข้าที่คาง โจซานตงพลิกเข้าตะปบข้อมือมันไว้ สือหย่งหลุนหลุดรอดราวปลาไหลลื่นผ่านแห เห็นได้ชัดว่าท่าเพลิงพิโรธยิ่งเปล่งอานุภาพยามใช้ในระยะประชิด หากโจซานตงย่อมไม่ยอมแพ้ มันเหยียดแขนทั้งคู่ออกยาวยืด เหวี่ยงหมุนดั่งกังหันต้านน้ำ ฝ่ามือซึ่งวนไปตามวงของกังหันพร้อมจะฉีกตัวโจมตีโดยรอบทิศทาง มิอาจคาดเดาล่วงหน้า ทว่าสือหย่งหลุนก็เข้าสู่ภวังค์สมาธิเหมือนตอนที่ปะทะกับภมรสวาทในหุบเขาแดนสุรบถ รับรู้เพียงอันตรายซึ่งแหวกผ่านวงรัศมีรอบตัวเท่านั้น เช่นนี้แม้รุกรับกันหลายสิบกระบวนท่า กลับไม่สามารถสรุปผลได้แน่ชัด เลยวงต่อสู้ออกไปทางชายป่า ฟ่านไป่หนิงก็ฝังเข็มรักษาสือหย่งจวินเสร็จสิ้นพอดี หลานคนโตสกุลสือรู้สึกว่าตัวเบาสบายขึ้น ความเจ็บปวดทุเลาลงมาก จึงคิดขยับตัวหมายชมการต่อสู้ให้ถนัด มิคาดดรุณีน้อยกลับจี้นิ้วสกัดจุดมันไว้ทันท่วงที กล่าวว่า “ข้าเพิ่งประสานเส้นลมปราณแก่ท่าน ภายในครึ่งชั่วยามหากฝืนเคลื่อนไหวอาจทำให้ลมปราณแตกซ่าน อย่างดีอายุสั้นไปสิบปี เลวร้ายก็ถึงขั้นพิการ จึงจำเป็นต้องทำเช่นนี้ ขอพี่ใหญ่อย่าถือสา” ฟ่านไป่หนิงมิได้สกัดจุดใบ้ของมัน สือหย่งจวินจึงเอ่ยร้อนรน “แต่น้องรอง...” “พี่ใหญ่” ฟ่านไป่หนิงเรียกมันด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “ขอท่านเห็นแก่การเสียสละของพี่หย่งหลุน หากขยับตัวได้เมื่อไหร่จงรีบหนีไปโดยเร็ว ข้าจะคอยประวิงเวลาโจซานตงไว้อีกแรง คาดว่าหากมันได้ตัวข้าไปคงไม่สนใจพี่ใหญ่แล้ว” “ไม่ได้เด็ดขาด ข้าจะปล่อยพวกเจ้าทำเยี่ยงนี้ได้อย่างไร” “ถ้าท่านสำนึกเช่นนี้ ก็ไม่ควรกระทำทุกอย่างเสียแต่แรก” นางจงใจใช้คำพูดรุนแรงเพื่อกระตุ้นให้หลานคนโตสกุลสือตัดใจจากอาการพะวักพะวนเสียที “ขอให้คิดเสียว่าพี่หย่งหลุนเต็มใจกระทำโดยไม่เคยโกรธเคืองท่านเลย ส่วนข้า...ก็แค่สตรีปากร้ายที่ไม่เคยรับน้ำใจท่าน เราไม่มีอันใดติดค้างกัน” นัยน์ตาสือหย่งจวินแดงก่ำตัดกับสีหน้าซีดเผือด “เจ้าพูดเช่นนี้ แทงข้าให้ตายยังดีเสียกว่า” ดรุณีน้อยก้มหน้าขณะริมฝีปากเม้มแน่น แม้นางไม่เคยมีสำนึกชู้สาวกับบุรุษตรงหน้า หากก็เคารพนับถือมันจากใจ สีหน้าร้าวรานอันเกิดจากคำพูดทิ่มแทงของตนยิ่งทำให้นางปวดใจนัก ทว่าในสถานการณ์อันไร้ซึ่งทางออก นางจะเหลือหนทางใดอีกเล่า “ชีวิตท่านแลกมาด้วยชีวิตพี่หย่งหลุนและข้า ต่อไปถ้าพี่ใหญ่ใช้มันให้เป็นประโยชน์ต่อตระกูลสือและผู้คน ก็ถือว่าพวกข้าไม่เสียชาติเกิดแล้ว” “ชะ...ชีวิตเจ้า? หมายความว่า...” นางตัดสินใจสกัดจุดมันอีกรอบ...คราวนี้เป็นจุดใบ้ แล้วเดินจากมาโดยไม่เหลียวกลับไป ก่อนซุ่มกายหลังต้นไม้ไม่ห่างจากการต่อสู้นัก พลางหยิบมีดสั้นประจำตัวออกมาแล้วเปิดขวดกระเบื้องใบหนึ่ง ป้ายยาในนั้นจนทั่วใบมีด เป็นยาพิษปรปักษ์วิญญาณ ยาพิษที่นางเคยทดลองปรุงจนผิดพลาดทำให้ใบหน้าส่วนหนึ่งกลายเป็นสีเหลือง ต้องออกเดินทางหาวิธีแก้ไขจนกระทั่งได้พบกับสือหย่งหลุน ภายหลังกลับคืนปกตินางจึงพกติดตัวไว้แทนสิ่งเตือนใจในความสะเพร่าของตน ซึ่งยาพิษในขวดนี้แม้กรรมวิธีการปรุงไม่ถูกต้องแต่ฤทธิ์กลับยังสมบูรณ์ ฟ่านไป่หนิงเผยรอยยิ้มเยาะ... นึกไม่ถึงว่าในที่สุดนางก็จำต้องใช้ยาพิษนี้คร่าชีวิตตนเอง หากคงดีกว่าต้องทนรับการเหยียดหยามจากโจซานตงหลังสือหย่งหลุนสิ้นชีพแล้ว อันที่จริงถ้านางตัดสินใจฝืนกฏอาจารย์ หันมีดอาบยาพิษเล่มนี้ใส่โจซานตง ก็อาจปลิดชีวิตจอมชั่วช้าลงได้ เพียงแต่ทำไปแล้วได้อะไรขึ้นมาเล่า ในเมื่อสุดท้าย...สือหย่งหลุนก็ต้องจบสิ้นด้วยปราณพิษอยู่ดี หากได้แต่มองมันทุรนทุรายเยี่ยงนั้น สู้ให้มันตายอย่างเต็มภาคภูมิในน้ำมือโจซานตงเสียดีกว่า แล้วนางค่อยตายตามมันไป...ด้วยพิษที่เพียงสะกิดแผลก็สิ้นใจอย่างรวดเร็ว แม้โจซานตงก็ยับยั้งไม่ทัน การใช้พิษเช่นนี้ย่อมไม่ผิดกฏอาจารย์ ทั้งนางมิได้ขัดขวางการต่อสู้ โจซานตงจะใช้เป็นข้ออ้างทำร้ายบุพการีและซินแสเทวะไม่ได้เช่นกัน ฟ่านไป่หนิงลูบมีดสั้นในปลอกด้วยอาการเหม่อลอย ก่อนหักใจผินหน้าไปสังเกตการต่อสู้ครั้งสุดท้ายของสือหย่งหลุน หากภาพที่ปรากฏกลับทำให้สั่นสะท้านทั่วสรรพางค์ สภาพสือหย่งหลุนแทบไม่ต่างจากสุนัขจนตรอก...สุนัขซึ่งกำลังบาดเจ็บเจียนตาย ทุกท่วงท่าล้วนทุลักทุเลไร้ความสง่างาม ต่างจากการร่ายรำเพลงกระบี่ของสือหย่งจวินราวฟ้ากับเหว ยามมันสะบัดตัวโลหิตเหม็นคาวก็สาดกระจาย กล้ามเนื้อทั้งร่างพานสั่นกระตุกเพราะความเจ็บปวด แต่ทั้งที่เป็นเช่นนั้น ดวงตามันกลับไม่ฉายแววยอมแพ้แม้ชั่ววาบ เด็กหนุ่มตะเบ็งเสียงเสียดแก้วหูเป็นระยะ หากคำสัญญาที่พูดผ่านริมฝีปากห้อเลือดตรงหน้า ยังไม่เคยผิดพลาดมาก่อน ทันใดนั้น...ฟ่านไป่หนิงก็ร้องไห้ น้ำตานี้มิได้หลั่งเพราะความเศร้าเสียใจ ทว่าเพื่อไหลรดความโง่เขลาของตนเอง เพียงมองสือหย่งหลุน ความสิ้นหวังเมื่อครู่ก็กลายเป็นแค่อากาศธาตุ มีแต่สือหย่งหลุน...จึงทำให้นางรู้สึกเช่นนี้ได้! ฟ่านไป่หนิงสูดลมหายใจเฮือกยาว รีบเก็บมีดสั้นในตำแหน่งที่สามารถดึงออกอย่างง่ายดายที่สุด ตั้งสมาธิพิจารณารอบด้านด้วยใจจดจ่อ นางแน่ใจว่าสือหย่งหลุนอาจมีนิสัยมุทะลุ แต่มิใช่คนโง่ หากมันตั้งใจเสี่ยงชีวิตสู้กับโจซานตงก็ควรต้องวางแผนไว้บ้าง ไม่ว่าจะเป็นแผนบ้าบิ่นแค่ไหนก็เถอะ นางจึงพยายามทบทวนเหตุการณ์ตั้งแต่พบหน้ามันอีกครั้ง หาว่าเด็กหนุ่มแอบซ่อนเบาะแสบอกใบ้ไว้บ้างหรือไม่ ไม่นานดวงตาสดใสของดรุณีน้อยค่อยเปล่งประกายลุกวาว นึกอยากเขกกะโหลกตนเองที่มองข้ามไปเสียได้ วิธีเอาชนะโจซานตง จอมยุทธเซียนสุขสันต์ก็เคยกระทำให้ดูเป็นตัวอย่างไว้แล้ว สือหย่งหลุนยังจงใจเอ่ยถึงเหตุการณ์นั้นในตอนที่สนทนากับประมุขพรรคอสุราอาฆาตด้วยซ้ำ มันต้องหาจังหวะรอยต่อที่โจซานตงหมุนวนลมปราณรอบใหม่ ทำร้ายประมุขพรรคอสุราอาฆาตในจุดนั้นให้ได้! เพราะเหตุนี้พอโจซานตงไล่นางออกจากการต่อสู้ สือหย่งหลุนถึงเออออตามน้ำทันที เด็กหนุ่มต้องการให้นางคอยตามซ้ำก่อนที่โจซานตงจะทันใช้วิชาสลายภพรักษาตัว จะได้ไม่เพลี่ยงพล้ำอย่างจอมยุทธเซียนสุขสันต์อีก ฟ่านไป่หนิงเผลอลูบมีดสั้นที่ซ่อนไว้ ประจวบเหมาะจริงแท้...นางเกิดมีวิธีจัดการโจซานตงอยู่หนึ่งวิธี! จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 19:13:32

ความคิดเห็นที่ 2 ยามนั้นเอง สือหย่งหลุนก็เหวี่ยงเท้าเตะใส่หน้าศัตรู พลางหมุนตัวมาสบตานางเข้าพอดี ช่วงเวลาวูบเดียว ทว่าก็เพียงพอให้สองหนุ่มสาวสื่อสารด้วยความรู้ใจ สือหย่งหลุนลอบถอนใจโล่งอก เมื่อดรุณีน้อยผละมาดูการต่อสู้ได้ แสดงว่าพี่ใหญ่คงปลอดภัยแล้ว นับว่าทันกาลอย่างฉิวเฉียด เพราะตัวมันเองก็ใกล้หมดแรงรอมร่อ ความหวังทั้งหมดในตอนนี้ ต้องฝากไว้กับการรอจังหวะใช้ลมปราณกลับทิศขั้นสูงสุด...เป็นครั้งสุดท้าย! ด้านโจซานตงก็เห็นฟ่านไป่หนิงเช่นกัน จึงสลายม่านลมปราณรอบตัวลง เพราะคิดว่าเด็กหนุ่มตรงหน้าถูกมันพัวพันจนหนีห่างแทบมิได้แล้ว ไยต้องเปลืองพลังสร้างม่านลมปราณกักขังมันไว้อีก ทั้งต้องการให้ทัศนียภาพรอบด้านชัดแก่ตาของดรุณีน้อย นางจะได้ประจักษ์แจ้งว่าชายคนรักตายด้วยน้ำมือมันอย่างไร เป็นการกำราบพยศของนางไปพร้อมกันเลย แต่มันหารู้ไม่ว่านั่นยิ่งเป็นที่สบใจของดรุณีน้อยนัก ฟ่านไป่หนิงทราบดีว่า การคำนวณจุดสิ้นสุดในวงโคจรลมปราณของฝ่ายตรงข้ามนั้น ยากเย็นดุจปีนบันไดสวรรค์ กระทั่งจอมยุทธเซียนสุขสันต์ยังต้องใช้วิธีกระหน่ำโจมตีเพื่อล่อให้โจซานตงเผยช่องโหว่ แล้วคนอย่างสือหย่งหลุนที่ไม่เคยแม้แต่โคจรลมปราณครบรอบ จะคำนวณออกมาได้อย่างไร จึงต้องเป็นหน้าที่นางในการบอกจังหวะแก่เด็กหนุ่ม ซึ่งพอม่านลมปราณของโจซานตงคลายไป ดรุณีน้อยย่อมสังเกตอากัปกิริยาของมันได้ง่ายขึ้น ฟ่านไป่หนิงพินิจทุกการขยับของกล้ามเนื้อ การเคลื่อนไหวของข้อต่อ การกระตุกของหลอดเลือดที่ลำคอ การหายใจเข้าออกของโจซานตง ข้อมูลทั้งหมดหลั่งไหลสู่สมองประมวลเป็นมโนภาพเสมือนกำลังมองโลหิตฉีดผ่านหลอดเลือดตั้งแต่หัวจรดเท้า ซ้อนทับไอพลังวัตรซึ่งไหลทะลักตามเส้นลมปราณ ชั่วอึดใจนั้น นางก็เบิกตาโพลง ตะโกนลั่น “พี่หย่งหลุน!” สือหย่งหลุนเกร็งหมัดขวาจนข้อนิ้วปวดแปลบ รู้สึกได้ถึงลมปราณกลับทิศระดับสุงสุดที่อัดแน่นอยู่ในอุ้งมือ ก่อนเหวี่ยงตัวลอดช่วงแขนของโจซาน สวนกำปั้นเฉียดไขว้ชกใส่ปลายคางศัตรูเต็มแรง เด็กหนุ่มรับรู้กระทั่งว่าอานุภาพของลมปราณกลับทิศขั้นที่หกในคราวนี้ ยังเหนือกว่าเมื่อตอนปะทะกับห่าวซ่านเปิ่นแห่งพรรคกระยาจกนับสิบเท่า ไม่เพียงสามารถป่นทำลายหินผาให้แหลกลาญ แม้แต่พสุธาใต้เท้าก็ยังทุบแยกได้ด้วยซ้ำ ทว่าพลังทำลายมหาศาลย่อมมีสิ่งแลกเปลี่ยนอันสาหัสไม่แพ้กัน อาการเจ็บปวดจากการใช้ลมปราณกลับทิศไม่เคยมีคราใดเทียมเท่าครั้งนี้ ความทรมานที่แล่นปราดดั่งจะบดขยี้ตัวมันออกเป็นเสี่ยง สือหย่งหลุนไม่มีทางใช้หมัดแบบนี้ซ้ำได้อีกแล้ว! ศีรษะโจซานตงผงะหงายพร้อมเสียงกำปั้นกระทบผิวดังสนั่น ดรุณีน้อยวิ่งสวนเข้ามารอจังหวะซ้ำตามนัดหมาย สำหรับนางแล้ว โอกาสแบบนี้ก็ไม่มีทางเกิดเป็นครั้งที่สองดุจเดียวกัน ช่วงเวลาซึ่งแลกมาด้วยทุกสิ่งอย่าง หากผิดพลาดย่อมหมายถึงความตาย... พริบตานั้นเอง โจซานตงพลันผงกศีรษะแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมให้นาง ฟ่านไป่หนิงเย็นสันหลังวาบ จังหวะเดียวกับที่แรงอัดพลังวัตรพุ่งขยายจากร่างมัน ผลักนางเซถลาทรุดลงกับพื้น กระอักโลหิตออกมากองโต มีดสั้นอาบยาพิษในมือกระเด็นคว้างหล่นหายไปในผืนป่ามืดสนิท กำลังภายในของโจซานตงทำร้ายนางบอบช้ำสาหัส ดรุณีน้อยหอบหายใจสูดได้แต่กลิ่นคาวเลือดในปากตนเอง สองตาเบิกจ้องประมุขพรรคอสุราอาฆาตพลิกฝ่ามือตั้งตรงประดุจแผ่นศิลา กำลังลมปราณแผ่ซ่านรุนแรงเสมือนตอนที่ประมือกับเอ้อไห่เซิ่นไม่ผิดเพี้ยน แล้วพลังวัตรมหาศาลอันไร้ความเมตตา ก็ฟาดใส่หน้าอกสือหย่งหลุนถนัดถนี่! ท่ามกลางเสียงกรีดร้องของดรุณีน้อย สือหย่งหลุนพลันปลิวกระเด็นราวปุยนุ่นไร้น้ำหนัก แหวกอากาศกระแทกไม้ยืนต้นด้านหลังหักโค่น หากตัวมันยังคงกลิ้งต่อไปตามสภาวะการโจมตีที่หลงเหลือ ก่อนหยุดนอนแน่นิ่งกลางพงไม้ ฟ่านไป่หนิงรู้สึกราวกับเห็นสภาพก่อนตายของเอ้อไห่เซิ่นเป็นภาพฉายซ้ำ ถึงกับลืมความเจ็บปวดที่แทรกซึมอยู่ทุกอนู พุ่งหาสือหย่งหลุนทันที ระหว่างนั้นโจซานตงยังส่งคำถากถางไม่ขาดตอน “เฮอะ ข้ารู้ว่าพวกเจ้าคิดเลียนแบบวิธีของเอ้อไห่เซิ่นมาสยบข้า จึงแอบสะสมพลังวัตรบางส่วนเพื่อป้องกันตัวในจังหวะนั้นเอาไว้ ความตายของเจ้าหนุ่มนี่จะเป็นตัวอย่างให้บรรดาจอมยุทธ์หน้าโง่ได้ทราบว่า ข้าจะไม่มีวันเพลี่ยงพล้ำด้วยวิธีเดิมอีกแล้ว!” สติฟ่านไป่หนิงแทบไม่หลงเหลือพอจะโต้ตอบการเยาะเย้ยนั้น นางโถมร่างลงข้างตัวสือหย่งหลุน ประคองศีรษะมันขึ้นมองด้วยอาการตระหนก ใบหน้าสือหย่งหลุนขาวซีดตัดกับคราบเลือดเปรอะเปื้อนเป็นดวงด่าง ฝันร้ายเมื่อครั้งต้องทนดูมันเสี่ยงตายกับอาจารย์สามจางเค่อกัดกร่อนจนนางไม่กล้าแม้จะตรวจจับชีพจรเพื่อหาคำตอบ ได้แต่ซุกหน้ากับร่างมัน ร้องไห้โฮอย่างไม่อาย ท่ามกลางเสียงกรีดร้องด้วยหัวใจอันแลกสลาย นางพลันรู้สึกถึงสัมผัสของมือเย็นเฉียบซึ่งมาแตะแก้มตน ตามด้วยคำพูดกระท่อนกระแท่น “ไป่หนิง...ไป่หนิง...” “พี่หย่งหลุน!” ดรุณีน้อยผวาขึ้นสบนัยน์ตาเลื่อนลอยคู่นั้นด้วยความดีใจสุดระงับ “พี่ยังไม่ตาย” เมื่อนั้นนางค่อยสังเกตพบว่า ช่วงอกสือหย่งหลุนมิได้ยุบหายไปเหมือนเช่นเอ้อไห่เซิ่นก่อนหมดลม ทว่าเด็กหนุ่มไม่มีปราณคุ้มกายเลยสักนิด เมื่อถูกทำร้ายเฉกเช่นกันไฉนจึงรอดมาได้ราวปาฏิหาริย์? อันที่จริง แม้ด้วยเล่ห์กลของโจซานตงจะตลบหลังแผนการของสองหนุ่มสาวจนสิ้นท่า หากประมุขพรรคอสุราอาฆาตก็ถูกเล่นงานด้วยเช่นกัน เพียงแต่สิ่งซึ่งเล่นงานมันมิใช่ลมปราณกลับทิศ ทว่าเป็นตำแหน่งที่สือหย่งหลุนชกใส่ต่างหาก เพราะการกระแทกปลายคางอย่างแรงมีผลทำให้สมองสั่นไปกระทบถูกกะโหลกเข้า เมื่อสมองบอบช้ำโจซานตงจึงเคลื่อนไหวช้าลงโดยไม่รู้ตัว ทำให้เด็กหนุ่มมีเวลาพอจะยกถุงมือต้านพสุธากั้นขวางหน้าอกตนเองกับฝ่ามืออำมหิต ช่วยทอนพลังทำลายจนกระดูกซี่โครงไม่บุบสลายเหมือนเช่นเอ้อไห่เซิ่น “พี่หย่งหลุน! พี่หย่งหลุน!” ฟ่านไป่หนิงพร่ำเรียกแต่ชื่อมันด้วยความดีใจ จะเพราะเหตุผลใดย่อมสุดแท้แต่ ขอแค่สือหย่งหลุนไม่ตายก็เพียงพอแล้ว หากที่ดรุณีน้อยหลงลืมไปก็คือ คุณสมบัติการส่งผ่านพลังวัตรของถุงมือต้านพสุธา ซึ่งนอกจากจะทำให้ให้เจ้าของถ่ายเทพลังวัตรออกต่อต้านศัตรูแล้ว ในทางกลับกันก็ยังอนุญาตให้พลังของฝ่ายตรงข้ามย้อนผ่านมาได้เช่นกัน นั่นคือแม้ถุงมือต้านพสุธาจะยับยั้งกำลังภายนอกไว้ได้ แต่สำหรับกำลังภายในของโจซานตงแล้ว...นับเป็นคนละเรื่อง “อ๊ากกกก!” จู่ ๆ สือหย่งหลุนก็อ้าปากตะโกนลั่น มือและเท้าจิกพื้นแน่น ร่างที่นอนหงายบิดโค้งราวคันศรซึ่งถูกเหนี่ยวเต็มกำลัง ยกเล็บขีดข่วนไปตามตัวจนฉีกปากแผลที่เริ่มแห้งปล่อยโลหิตไหลทะลัก ก่อนกระแทกแผ่นหลังกับดินอย่างแรง เกลือกกลิ้งไปตามผืนป่าพร้อมเสียงร้องที่แทบแปลเป็นภาษาไม่ออก หากดังสะเทือนจนฟ่านไป่หนิงขนลุกซู่ นางรีบรุดไปหาสือหย่งหลุน พยายามจับร่างบิดเบี้ยวให้หงายกลับมาเพื่อจะตรวจอาการจนมือไม้สั่น แต่แล้วกลับชะงักค้างอย่างขวัญผวา กลางหน้าอกเปลือยเปล่าของสือหย่งหลุน ปรากฏรอยช้ำสีม่วงคล้ำขนาดประมาณกำปั้น ซึ่งค่อย ๆ ขยายวงกว้างดุจหยดหมึกแทรกซึมบนกระดาษ ที่น่าสะพรึงกลัวยิ่งกว่าก็คือตามขอบของรอยช้ำนั้น เสมือนกำลังปลดปล่อยจุดสีม่วงเล็ก ๆ กระจายออกไปทั่วร่างเด็กหนุ่ม ราวฝูงมดคืบคลานจากปากรังกระจายตัวออกหากินบนผืนดินโอชะ ยิ่งนานยิ่งมาก ยิ่งมายิ่งเร็ว และไม่มีจุดสิ้นสุดแม้แต่น้อย นางเคยเห็นภาพนี้มาก่อน มันคือการกำเริบของปราณพิษในร่างกายสือหย่งหลุน! พร้อมที่ความคิดนี้ผุดขึ้น ภาพความทรงจำจากอดีตก็ไล่ตามมาแทบไม่ห่าง ตอนนั้นซินแสเทวะกำลังอธิบายถึงวิธีรักษาอาการพิศดารของสือหย่งหลุนให้พวกนางฟัง ‘...เชิญผู้ที่มีพลังวัตรกล้าแข็งมาเดินพลังขับเจ้าลมปราณพิเศษนี้ออกไป แต่วิธีนี้มีข้อจำกัดหลายอย่างนะ ...อนึ่ง คนนั้นต้องมีลมปราณกล้าแกร่งจริง ๆ ถ้าไม่ใช่ระดับเจ้าอาวาสวัดเส้าหลิน หรือเจ้าสำนักบู้ตึงล่ะก็คงยากที่จะสำเร็จ...’ และถ้าเปรียบกันแล้ว ปราณสลายภพคงทำให้ลมปราณของยอดยุทธ์ระดับนั้นแทบไม่ต่างจากเด็กอมมือ ลมปราณที่โจซานตงเพิ่งฟาดใส่เด็กหนุ่มไปเมื่อครู่นี้เอง! แสดงว่าปราณสลายภพคงไหลวนไปตามเส้นชีพจรเพื่อหวังทำลายล้าง หากพอบรรลุถึงจุดชีพจรส่านจงก็ถูกลมปราณไร้กำหนดดูดซับไว้ เหมือนครั้งที่อาจารย์สามจางเค่อตะปบกรงเล็บสิงห์คำรามใส่สือหย่งหลุน ครานั้นเด็กหนุ่มรอดตายมาได้ ทว่าครั้งนี้กลับแตกต่างไป ด้วยลมปราณไร้กำหนดไม่สามารถกักเก็บพลังวัตรมหาศาลของวิชาสลายภพ จึงเป็นฝ่ายโดนขับหายไปเอง บัดนี้ ปีศาจร้ายในตัวสือหย่งหลุนหลุดจากที่คุมขังแล้ว เพื่อกัดกินชีวิตเจ้าของร่างจนกระทั่งเศษอนูชิ้นสุดท้าย... ********** จบตอนที่ 87 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 19:15:51

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** ขอบคุณกิฟท์จากคุณรุริกะ, คุณ mementototem, คุณ Psycho man, คุณ NUAOFFYHUB, คุณ Kiwi_brown, คุณแพรวดาวและคุณลูนาติกนะคะ คุณรุริกะ - กรั๊ก ๆๆ ชื่อเท่มั้ยค้า ^_^ คุณ scottie - ขอสรุปว่าสกิลพระเอกไร้เทียมทานที่สุดแล้วนะคะ ^_^ เค้าเรียกว่าสกิลแมลงสาป ฆ่ายังไงก็ไม่ตาย (ฮา) คุณ Psycho man (คนนี้เค้ากำลังจะยกให้เป็นซูเปอร์ประมุขของสมาคมรัตติพิกลแล้วอ่ะ ^_^) - ช่วงนี้เลือดแม่ยกเดือดพล่านค่ะ จะดันหย่งหลุนขึ้นแท่นพระเอกแมน ๆ ให้ได้เอยเอ้า! ^_^ คุณนู - เค้าอ่านภาษาจีนไม่ออกง่า (แง ๆ) แปลหน่อย ๆ นะค้า คุณแพรวดาว - โอ เค้ายอมศิโรราบ ชาบู ๆ ฉี่เฉียงเฉียงแพ้เยี่ยวเฉี่ยวหัวหลุดลุ่ยเลยอ่ะ (แอบขำปนสยอง ^_^) ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน พบกันศุกร์หน้านะค้า ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 19:24:57

ความคิดเห็นที่ 4 หย่งหลุนแปลงร่าง ^^ ชวนคุณจันทร์ไปมีทติ้ง และแวะดูของขวัญที่ส่งให้จารย์จี (ว่าไปอยู่ในสภาพไหน) ได้ที่กระทู้นี้นะคะ :) http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11606883/W11606883.html จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 22:00:09

ความคิดเห็นที่ 5 ตะเอ้ !!!! คริคริ เอ... แล้วหวังจิ้มเจ้า กับ เจ้าอย่าหวัง เสนอไปหรือยังคะ? อิอิ ไม่ยอมจบ แอ่แฮ่ จากคุณ : แพรวดาว เขียนเมื่อ : 27 ม.ค. 55 22:15:27

ความคิดเห็นที่ 6 มาแล้น ๆ 大家！早上好！แปลว่า "สวัสดีค่ะทุกคน" จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 07:00:38

ความคิดเห็นที่ 7 บทนี้มีครบทุกรส เครียด ตื่นเต้น ใจหายใจคว่ำ นอกเหนือความคาดหมาย ดราม่า รักระหว่างรบ เลือดและน้ำตา เศร้า ซึ้ง ครบหมด ท่านโจได้คะแนนเต็มสำหรับบทฝ่ายร้าย แบบไร้ที่ติ (เช่นในช่วงต้นๆของบทนี้ คารมของท่านพี่ร้ายมาก..สมกับเป็นมารระดับเทพ) ชายสือได้บทที่จะพิสูจน์ตัวเองก่อนจะถูกขโมยซีน จะทะยานออกมาแนวหน้าขึ้นแท่นได้อย่างภาคภูมิใจหรือยัง.. หนูหนิงก็ได้บทที่ต้องทุ่มเททั้งสมองและฝีมือในแบบฉบับของนางเต็มที่ สือหย่งจวินได้รับรู้พลานุภาพของความว่ารัก ซึ่งสามารถเป็นได้ทั้งพลังกายพลังใจพลังชีวิต และเป็นปลายกระบี่ซึ้งหันมาแทงจิตใจตัวเองได้เช่นกัน ทรมานเพราะรักมันทรมานยิ่งกว่าการฆ่า บทนี้..เป็นบทที่เข้มข้นที่สุดเท่าที่อ่านมา จนรู้สึกเหมือนเป็นแอมปลิจูดของคลื่นในระดับสูง เหมือนโค้งสุดท้ายก้อนจะพุ่งเข้าเส้นชัย แต่คิดว่าคุณจันทร์คงไม่ยอมเข้าเส้นชัยง่ายๆ อาจวิ่งวนอีกสักรอบหรือหลายรอบ ^^ ตัวละครในฉากก็ขั้นเทพ ชายสือจะเปลี่ยนวิกฤติเป็นโอกาส รักษาตัวเอง แล้วแปลงร่างเป็นซุปเปอร์ไซย่า หรือไม่นะ.. จากคุณ : สมาคมรัตติพิกล (GTW) เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 07:54:57

ความคิดเห็นที่ 8 ต้องกลายเป็นดีแน่เลย อะเหอๆ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 20:15:45

ความคิดเห็นที่ 9 เมื่อวานมาอ่านตอนนี้เป็นตอนแรก วันนี้ตั้งแต่บ่าย  อ่านตั้งแต่บทที่ 1 จนถึง 87 สนุกมากครับ  ไม่รู้จะบรรยายไงดี  ติดหนึบเลย  อิอิ จากคุณ : ปฤษณะ เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 23:19:22