บุรุษในชุดคลุมสีดำยื่นมือออกไปรับเหรียญเงินเอาไว้แล้วค้อมกายลงต่ำ กล่าวถ้อยคำด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความซาบซึ้ง
ท่านช่างมีจิตเมตตาต่อข้านัก แต่ข้ามิปรารถนารับสิ่งของจากผู้ใดโดยมิได้ตอบแทน ดังนั้นจึงใคร่ขอทำนายให้ท่านเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกับเหรียญเงินจำนวนนี้ด้วยเถิด
ไม่ต้องหรอก ข้าไม่ได้อยากรู้ สการ์เล็ตมุ่นคิ้วต่อความรั้นของบุรุษตรงหน้า แต่แล้วนางก็ต้องชะงักคำปฏิเสธเมื่อจู่ ๆ นักทำนายก็เงยหน้าขึ้นมาสบประสานสายตากับนาง ดวงตาสีน้ำเงินทอประกายแสงสีม่วงประหลาดหลังกรอบแว่นหนา มันเบิกกว้างเสียจนสะกดเจ้าหญิงให้ยืนนิ่งอยู่กับที่
ท่านกำลังจะมีเคราะห์...
เอ๊ะ!? เจ้าหญิงอุทานพลางมุ่นคิ้วอย่างแปลกใจต่อคำทำนายสั้น ๆ ที่มิได้ตั้งใจจะฟัง
เป็นเคราะห์ร้ายที่อาจทำให้ถึงแก่ชีวิต... นักทำนายเว้นช่วงคำพูดไปครู่หนึ่งก่อนหลุบตาลงแล้วค่อย ๆ ถอยห่างออกไป จงรักษาสัญญาและอย่าไว้วางใจคนใกล้ตัว แล้วเคราะห์ร้ายของท่านจะบรรเทา
หมายความว่าอย่างไร สการ์เล็ตเอ่ยถาม คิ้วโก่งเรียวงามเริ่มจะขมวดเป็นปม ขณะกำลังจะก้าวเท้าตามนักทำนาย รถม้าของนางก็มาถึงเสียก่อน
เจ้าหญิงสการ์เล็ต รถม้าพร้อมแล้ว เชิญเสด็จเถิดขอรับ
สการ์เล็ตหันไปมองรถม้าก่อนหันไปมองหน้าคนคุมบังเหียนวูบหนึ่งแล้วจึงหันกลับไปยังนักทำนาย ปรากฏว่าเขาได้หายตัวไปเสียแล้ว
เจ้าหญิงมองไปรอบบริเวณแต่ก็ไม่พบวี่แววของใคร นางจึงไม่คิดใส่ใจในตัวบุรุษลึกลับผู้นั้นอีก ซึ่งรวมไปถึงคำทำนายที่นางมิเคยคิดใส่ใจหรือใคร่จะรู้นั่นด้วย
ถึงอย่างไรหากจะมีอะไรเกิดขึ้นมามันก็ต้องเกิด เมื่อถึงเวลานั้นก็ได้แต่เดินหน้าต่อไปและหาหนทางแก้ไขเอาก็เท่านั้น หากมั่วนึกหวั่นกับแค่คำทำนายก็มิต้องทำอะไรกันพอดี
ขณะที่กำลังจะก้าวขึ้นไปนั่งบนรถม้า สการ์เล็ตสังเกตว่าพลขับไม่ใช่พนักงานซึ่งทำหน้าที่ประจำจึงเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ
ท่านเลนนิกส์มีอาการอาหารเป็นพิษกะทันหันจึงได้ให้ข้าเปลี่ยนมาทำหน้าที่แทนขอรับ
แม้จะรู้สึกแคลงใจอยู่บ้างแต่สการ์เล็ตต้องการรีบกลับโดยเร็วจึงไม่ได้เอ่ยถามสิ่งใดต่อ นางพยักหน้าว่าเข้าใจเพียงครั้งเดียวก่อนก้าวขึ้นไปนั่งบนเบาะกำมะหยี่บุนวมนุ่มภายในรถม้าซึ่งตกแต่งเอาไว้อย่างหรูหราด้วยโทนสีทองกับสีแดงเลือดหมู
หลังจากรถม้าเคลื่อนตัวออกห่างจากคฤหาสน์เจ้าหญิงก็ปล่อยใจให้เข้าสู่ภวังค์ นึกถึงใบหน้านวลใสของสตรีนางหนึ่งซึ่งเป็นน้องสาวของตน
เซเซียเป็นน้องสาวต่างมารดาซึ่งสการ์เล็ตไม่เคยคิดดูถูกนางที่เกิดจากครรภ์ของนางสนมเลยแม้แต่น้อย ซ้ำยังนึกสงสารที่เด็กสาวต้องสูญเสียผู้เป็นแม่ไปแต่วัยเยาว์ นางเคยใคร่อยากร่วมสนทนาสานสัมพันธ์สร้างความสนิทสนมอยู่หลายครา แต่โอกาสและเวลาก็ไม่เคยเอื้ออำนวย
เจ้าหญิงองค์โตแห่งเรสทอเรียรู้ดีว่าน้องสาวต่างมารดานั้นหมายปองเจ้าชายแห่งเฮย์เดนซึ่งเป็นคู่หมั้นของตน และรู้ด้วยว่าสายตาของเจ้าชายเฟร์นานโดที่จ้องมองเซเซียก็มีความพึงพอใจอยู่มิใช่น้อย สการ์เล็ตจึงคิดไตร่ตรองถึงการหมั้นหมาย อย่างไรนางก็ไม่ได้นึกใคร่ในตัวเจ้าชายผู้นั้นอยู่แล้ว หากจะต้องมีการแต่งงานก็ให้คนที่เขามีใจได้สมหมายในรักเสียจะดีกว่า และหลังจากปรึกษาพระบิดาผู้เป็นกษัตริย์แล้วก็ได้ความว่าไม่มีเหตุขัดข้องอันใด การหมั้นหมายระหว่างแคว้นในอนาคตจึงอาจมีกำหนดการว่าจะเปลี่ยนแปลง
แรงสั่นสะเทือนของรถม้าทำให้สการ์เล็ตต้องออกจากห้วงดำริ นางแง้มบานหน้าต่างเปิดดูถนนภายนอกว่าเหตุใดเส้นทางภายในเมืองที่เจริญรุ่งเรืองซึ่งควรจะเรียบสม่ำเสมอจึงทำให้เกิดความสั่นสะเทือนได้ ราวกับว่ารถม้ากำลังวิ่งอยู่บนถนนอันขรุขระทุรกันดาร
พลันคิ้วโก่งเรียวงามของเจ้าหญิงแห่งเรสทอเรียก็ต้องขมวดมุ่น เมื่อพบว่าทิวทัศน์ภายนอกมีแต่ป่ามืดทึบไร้ซึ่งวี่แววของที่อยู่อาศัยหรือสิ่งก่อสร้างใดที่จะมีมนุษย์อาศัยอยู่ ครั้นก้มลงมองไปด้านล่างก็พบว่าล้อรถกำลังบดอยู่บนถนนขรุขระซึ่งเต็มไปด้วยกรวดหิน
สการ์เล็ตขยับตัวไปเปิดช่องเล็ก ๆ ด้านหลังพลขับแล้วเอ่ยถาม
เจ้าพาข้ามาที่ใด นี่ไม่ใช่ทางกลับปราสาท
ผู้คุมบังเหียนหันมายิ้มแสยะพร้อมกับตอบด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียม
เดี๋ยวก็รู้เอง
ฉับพลันประตูห้องโดยสารก็เปิดออกพร้อมกับการปรากฏตัวของชายคนหนึ่งซึ่งโหนร่างเข้ามาจากทางด้านหลังรถโดยสาร เขาจ่อคมดาบมาที่เจ้าหญิงจนนางต้องผงะถอยด้วยความตกใจ
หากเจ้าหญิงจะกรุณา...โปรดทรงอยู่เฉย ๆ เงียบ ๆ จะเป็นพระคุณอย่างสูง ข้ายังไม่อยากสร้างบาดแผลบนใบหน้าสวย ๆ ของท่าน
สการ์เล็ตจ้องคมดาบตรงหน้าด้วยความหวาดหวั่นหากยังคงรักษากิริยาเอาไว้ ทั้งสองต่างจ้องมองเชิงกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่รถม้าจะชะลอลงจนกระทั่งจอดสนิท ชายฉกรรจ์ผายมือเชิญให้เจ้าหญิงก้าวออกไปนอกรถแล้วตนจึงค่อยตามออกไป
เจ้าหญิงแห่งเรสทอเรียกวาดตามองกลุ่มชายฉกรรจ์ราวห้าคนด้วยความหวาดวิตกพลางคิดหาทางหนีทีไล่ หนึ่งในกลุ่มคนร้ายซึ่งไว้หนวดเคราก้าวออกมาด้านหน้า บุคลิกท่าทางของเขาน่าเกรงขามและเยือกเย็นกว่าผู้ใด บ่งบอกให้รู้ว่านี่น่าจะเป็นหัวหน้ากลุ่มโจรอย่างแน่นอน
เจ้าเป็นใคร ต้องการสิ่งใดจากข้า สการ์เล็ตรวบรวมความกล้าแล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่แสดงให้เห็นถึงความหวาดกลัว
หัวหน้าโจรยิ้มให้ต่อการแสดงความกล้าหาญของหญิงสาวก่อนตอบ
นามข้ามิอาจเอื้อมให้เจ้าหญิงรับฟัง หรือถ้าจะให้บอกตามตรง...คนที่กำลังจะตายอย่างท่านไม่จำเป็นต้องรู้หรอก
ธิดาองค์โตแห่งเรสทอเรียเบิกตากว้างอย่างตระหนกหากยังข่มใจให้รักษากิริยา นางสูดหายใจลึกแล้วเอ่ยถาม
เพราะเหตุใด ใครที่ต้องการชีวิตข้า
ถ้าไม่รู้ว่าถูกใครปองร้ายก็คงตายตาไม่หลับสินะ โจรร้ายหัวเราะในลำคอแล้วจึงตอบคำถามของเจ้าหญิง ข้าบอกได้เพียงว่าเป็นคนใกล้ตัวที่ท่านคงไม่เคยคาดถึง ส่วนเหตุผล...ท่านลองไปไตร่ตรองเอาในโลกหน้าเสียก็แล้วกัน
เพียงสดับคำนั้นสการ์เล็ตก็ถอยกรูดจนหลังติดท้ายรถโดยสาร เจ้าหญิงแห่งเรสทอเรียจ้องมองเหล่าคนร้ายซึ่งแต่ละคนมีอาวุธครบอยู่ในมือกำลังย่างเท้าเข้าใกล้นางด้วยสายตาหวาดระวัง
พลันนางก็รู้สึกถึงสิ่งที่มือแปะป่ายไปสัมผัสเข้าโดยบังเอิญ หญิงสาวรีบคลำมันจนแน่ใจว่าคืออะไร แล้วจึงหยิบแส้ม้าสำรองซึ่งเก็บซ่อนเอาไว้ในกล่องใต้ท้ายรถโดยสารสะบัดฟาดใส่กลุ่มโจรเต็มแรง เหล่าคนชั่วต่างผงะถอยกันไปคนละครึ่งก้าว สการ์เล็ตฉวยโอกาสนั้นวิ่งหลบไปยังอีกฝั่งของรถที่ไม่มีใครยืนขวางอยู่
ผู้หญิงคนเดียวในป่ามืดทึบเช่นนี้จะไปได้กี่น้ำ หัวหน้าโจรส่งเสียงหัวเราะลั่นก่อนจะออกคำสั่งกับพลพรรคของตน
ตามไป! อย่าให้แม่กระต่ายน้อยนั่นหนีไปได้
รองเท้ายกส้นสูงกับความมืดทำให้สการ์เล็ตวิ่งไปในป่าได้อย่างยากลำบาก นางสะดุดล้มหลายครั้งจนกระทั่งแส้และรองเท้าหลุดหายไปทั้งสองข้างตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้ หญิงสาวกัดฟันวิ่งต่อไปอย่างไม่คิดชีวิตแม้จะถูกหนามหินทิ่มตำจนเจ็บระบม ขืนรั้งรอมองบาดแผลคงไม่ใช่แค่รองเท้าที่ต้องเสียไปให้กลุ่มคนร้ายซึ่งกำลังเดินอย่างย่ามใจไล่หลังมา
ทว่าราวกลับสวรรค์กำลังกลั่นแกล้ง เจ้าหญิงแห่งเรสทอเรียหวีดร้องอย่างตกใจเมื่อพื้นที่เหยียบย่างทรุดฮวบร่วงลงไปด้านล่าง เพราะความมืดและความรีบร้อนทำให้ไม่ทันสังเกตว่าข้างหน้านั้นเป็นหุบเหว โชคดีนักที่นางรีบคว้าเถาวัลย์เส้นหนาเอาไว้ได้ทัน สการ์เล็ตชำเลืองมองลงไปใต้ฝ่าเท้าซึ่งเป็นก้นเหวมืดทึบลึกสุดหยั่งด้วยความหวาดกลัว
นางต้องมาตายอยู่ในที่แบบนี้จริง ๆ หรือนี่...ไม่เอานะ!
เมืองมายา มนตราอลเวง บทที่ 2 ประทับตรา
