ความคิดเห็นที่ 1 . ชุติมนสืบเท้าเบาๆ ไปที่บ้านหลังเล็กอีกหลังที่นนทัชได้ใช้แยกออกมาอยู่ตามลำพังอย่างเป็นส่วนตัว เธอนึกไม่ผิดจริงๆ ว่าลูกสาวเธอจะต้องมานั่งซุกตัวอยู่ที่นี่นี้ เพื่อหลบหนีปัญหาอยู่ที่นี่ เป็นประจำทุกครั้งเมื่อณิชนันท์เกิดปัญหาที่ตัวเองจัดการไม่ได้   “เพลิน” และเธอก็เรียกชื่อเล่นลูกสาวเบาๆ ตอนนี้เธอ ลูกสาวค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองมาทางเธอ วงหน้านั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความทุกข์บางอย่างอยู่ “แม่คะ..” ยามที่ชุติมนเดินเข้าไปใกล้ๆ ร่างของลูกสาว ณิชนันท์ก็โผเข้าซบอกคนเป็นแม่ รู้สึกวุ่นวายสลับกันไปหมด  เพราะอีกใจหนึ่งเธอก็ยังติดใจกับการกระทำที่เธอไม่คิดว่ามนัญชยาจะกล้าทำเช่นนั้นลงไปได้ และเมื่อนึกถึงสายตาที่ดูไร้ชีวิตคู่นั้นอีกล่ะ เธอก็นึกหวาดกลัวขึ้นมาจับจิต ที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนเลยในชีวิตนี้จนต้องกอดคนเป็นแม่แน่นๆ ขึ้นไปอีก “บอกแม่สิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” ณิชนันท์ ทำท่าลังเล ...แต่เพราะไออุ่นจากร่างของคนเป็นแม่ทำให้เธอสละความหวาดกลัว นั่นเองได้ พร้อมทั้งเงยหน้าขึ้นมาสบสายตาของแม่ตนเอง พร้อมตอบคำถาม เธอก็กลืนน้ำลายลงคอแรงๆ  “ฝ้ายเค้า เค้าเอาขนมมาให้เพลินจริงๆ แหละค่ะ...แม่.....” ชุติมนสบสายตากับลูกสาวจริงจังขึ้น เพื่อรอคอยตอนที่สำคัญที่สุด ที่น่าจะเป็นทางออกเรื่องที่เกิดขึ้นแต่ณิชนันท์กลับอึกอัก พร้อมทำท่ากลับไปครุ่นคิดอะไรเงียบๆ เองอีกแล้ว ...เพราะเวลานี้ ในตัวของณิชนันท์นั้นเองก็กำลังลังเลว่า ...จะเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้คนเป็นแม่ฟังทั้งหมดดีหรือไม่ ว่ามนัญชยาเป็นคนปัดจานขนมนั้นทิ้งเอง ก่อนจะใช้เท้าตัวเองเหยียบซ้ำลงไปที่เศษกระเบื้อง  จนเกิดเลือดและบาดแผลนั่น แต่ถ้าหากเธอเล่าไป ‘แม่’ คนที่เป็นคนช่างคิด ชั่งถามจะไม่คาดคั้นเอาอีกหรอกหรือว่า ทำไมมนัญชยาถึงได้ปัดจานทิ้งและยอมเจ็บตัวบ้าๆ แบบนั้น เธอจะตอบแม่ได้ไหมว่า เพราะเธอนั่นแหละ มนัญชยาเดินเข้ามาขอน้ำใจจากเธอไปบ้าง ดีๆ  แต่เธอกลับปฺฏิเสธแถมออกปากไล่ให้ไปหาที่อื่นที่ไม่ใช่หาจากคนที่บ้านหลังนี้ที่เธอหวง .. คิดมาถึงตรงนี้ เด็กสาวก็ยิ่งหนักใจนัก  ยามเมื่อได้สบสายตากับแม่ที่เต็มไปด้วยความเอื้ออารี ที่ความเมตตาอารีนั้นไม่เพียงแต่จะมีให้กับลูกในไส้เช่นเธอ แต่ท่านก็ยังคิดที่จะเผื่อแผ่ ไปให้กับลูกของคนอื่น   เธอจะบอกแม่คนที่คอยปลูกฝังในเรื่องการแบ่งปันนี้กับเธอได้หรือไม่? คิดไปคิดมาณิชนันท์ก็รู้ว่า ความรู้สึกมันช่างขัดแย้งกันอยู่ในตัวของเธอเองหลายอย่างทำให้เด็กสาวอายุสิบกว่าปีสับสน สุดท้าย เธอก็กลายมาเป็นฝ่ายรู้สึกผิดต่อคนเป็นแม่ขึ้นมาเงียบๆ และยากเกินไปที่จะทำให้แม่ที่เธอรู้แก่นแท้ในใจที่ดำมืดอีกด้านหนึ่งของเธอ  เธอไม่อยากให้แม่ผิดหวัง... “แล้วอะไร ?” ชุติมนถามย้ำกับลูกสาว และณิชนันท์ก็ให้คำตอบกลับมาแค่ ยันตัวออกจากอ้อมกอดของแม่ แล้วส่ายหน้าไปมา เหมือนพยายามตัดบทเอง “ช่างเถอะค่ะแม่ อย่าถามเพลินอีกเลยนะคะ เอาเป็นว่าเพลินผิดที่ไม่อยากจะกินขนมจากเด็กคนนั้น  และเพลินสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก เพลินจะอยู่ให้ห่างจากฝ้ายเข้าไว้ค่ะ ” ยามรับฟังคำพูดของลูกสาว ที่ไม่ใช่คำตอบที่เธออยากจะรู้จริงๆ สักหน่อย  ชุติมนก็ได้แต่กดหัวคิ้วทั้งสองจนเกิดร่องลึกๆ แต่เมื่อเห็นว่าณิชนันท์เองก็ทำท่าไม่อยากจะกลับไปคิดถึงมันอีกแล้ว เธอก็เกรงใจไม่อยากจะชักลูกสาวนัก เพราะนั่นมันจะเป็นการกดดันลูกตนเองอยู่กลายๆ ด้วย แต่อีกใจหนึ่งเธอก็ไม่ยอมให้เรื่องนี้มันจบลงแค่ตรงนี้ง่ายๆ เหมือนกัน เธอมองออกว่า ณิชนันท์ไม่พูดหรือ ทำให้เรื่องที่เกิดขึ้นมาในวันนี้ มันจบลงตรงแค่นี้ แต่เหมือน ณิชนันท์กำลังจะปกปิดเรื่องที่เกิดขึ้นเสียเองต่างหาก... . อีกด้านหนึ่งหลังจากออกจากคลีนิกแห่งหนึ่งมานนทัชก็พาคนเจ็บที่ได้รับการทำแผลแล้วกลับบ้าน ภายในรถยังคงเกิดความเงียบอยู่อย่างนั้น ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คืนนนทัชที่เป็นคนให้เด็กสาวอีกคนอยู่กับความเงียบเองดูเหมือนว่าเธอมีอะไรบางอย่างที่กำลังครุ่นคิดอยู่ตามลำพัง เขาก็เลยไม่อยากจะรบกวนเธอเท่าไหร่ มนัญชยานั่งมองเงาสะท้อนของตนเองจากกระจกประตูรถ มองเห็นประกายแววตาที่ขาดความสดชื่นแล้ว  ค่อยๆ ลดสายตากลับมามองเท้าข้างหนึ่งที่ถูกผันเอาไว้ด้วยผ้าผันแผลสีขาว  และนั่งย้อนไปถึงก่อนหน้าที่เธอจะมานั่งอยู่ในรถยนต์ของนนทัชเช่นนี้ เธอไม่รู่ตัวเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องทำเช่นนั้นลงไป   หลังจากที่ณิชนันท์ปฏิเสธสิ่งที่เธอร้องขอด้วยความจริงใจ เธอก็ไม่รู้สึกตัวอะไรสักอย่าง  ตอนที่เหยียบเท้าลงไปที่เศษกระเบื้อง รู้ตัวอย่างเดียวก็เพื่อแสดงออกมาให้ณิชนันท์เห็นว่า ว่าคนได้รับบาดเจ็บมันจะเป็นเช่นไร ยอมแลกกับความเจ็บเพื่อให้ณิชนันท์เข้าใจว่าเวลาคนที่ได้รับบาดเจ็บทางร่างกายยังแค่นี้ กับเธอ ที่ต้องได้รับบาดเจ็บทางจิตใจมันมากกว่านี้อีกหลายเท่าและเธอก็ยอมทนเจ็บทางร่างกายได้ เพียงแค่ อย่าทำให้เธอได้รับการบาดเจ็บทางจิตใจอีกเลยก็พอ “ยังเจ็บแผลอีกมั้ย” นนทัชถามขึ้นเบาๆ ทำให้เด็กสาวที่นั่งเงียบๆ ในรถมองเงาตัวเองมองเห็นแววตาที่ไร้ซึ่งความสุขตัวเองตรงหน้า ค่อยๆ เหลียวกลับมาส่ายหน้าเป็นคำตอบแทน “แล้วตอนนี้พอจะเล่าให้ฉันฟังได้รึยังว่า มันเกิดอะไรขึ้น เพลินทำอะไรเธอหรือเปล่า” คำถามของนนทัช ทำให้เด็กสาวมีอาการนิ่งคิด และเธอจะสามารถบรรยายความสลับซับซ้อนในเรื่องจิตใจที่เธอนึกถึงเมื่อครู่ให้เขาฟังได้หรือไม่ “ว่าไง ล่ะ” “ตอนเที่ยงฝ้ายเห็นว่า เพลินเค้า ไม่ทานข้าว ฝ้ายเลยเอาขนมไปให้เขาที่ห้อง แล้ว...” “แล้วยังไงต่อ..” มนัญชยาก็เหมือนคนน้ำท่วมปากขึ้นมาอีกแล้ว  เธอไม่สามารถพูดต่อได้จริงๆ ว่าหลัง . จากนั้นมันเกิดอะไรขึ้น นนทัชไม่เข้าใจหรอกว่า ที่เธอทำแบบนั้นลงไป ยอมแลกกับความเจ็บเพื่อให้ณิชนันท์เห็นใจว่าเวลาเธอที่ได้รับบาดเจ็บแผลทางร่างกายเธอทนได้ แต่บาดแผลทางจิตใจมันมากกว่านี้อีกหลายเท่า ถ้าจะให้เธอเลือกระหว่างเจ็บทางกาย และเจ็บทางใจ เธอยอมเจ็บทางกายดีกว่า ที่จะกลับไปเจอกับความเจ็บปวดทางใจอีก และสุดท้ายเมื่อเห็นว่า เธอไม่สามารถเล่าให้เขาฟัง เพราะยามนี้เธอทั้งรู้สึกอึดอัดและเครียด ผลพวงของความรู้สึกที่ตีแน่นอยู่ในใจของเธอ ทำให้ร่างกายที่ต้องเก็บอัดแน่นความรู้สึกนั้นเอาไว้กับตัวจึงเกิดปฏิกิริยาขึ้น เมื่ออยู่ดีๆ น้ำตามันก็ไหลออกมาเอง นนทัชเห็นถึงหยดน้ำใสๆ ที่ไหลรินลงมาอาบแก้ม ก็รีบเอื้อมมือไปหยิบกระดาษเช็ดหน้ามาให้พร้อมทั้งเปลี่ยนเรื่องเสียเองด้วยน้ำเสียงเห็นอกเห็นใจ “เล่าไม่ได้ก็ไม่ต้องเล่า เอ้าเช็ดหน้าเช็ดตาหน่อยนะ” (มีต่อค่ะ) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 20:47:18

ความคิดเห็นที่ 2 . ธีริทธ์ยืนนิ่ง กอดอกมองดูรถยนต์ของน้องชายที่แล่นเข้ามาจอดตรงหน้า  หลังจากนั้นไม่นานเจ้าของรถก็รีบเปิดระตูลง และวิ่งอ้อมไปอีกด้านหนึ่งที่ต้องไปช่วย พยุงคนเจ็บลงมา และไปส่งที่ห้องให้เสร็จสรรพ  แล้วเขาก็ลงมาคุยกับพี่ชายต่อ “ทางนี้เป็นยังไงบ้างครับ เพลินได้พูดถึงเรื่องนั้น ให้พี่หรือพี่มนฟังต่ออีกมั้ย” นนทัชถามขึ้น ธีริทธ์หันกลับมามองใบหน้าน้องชาย แล้วพยักหน้าขึ้นลง “แม่เขา เป็นคนไปคุยเอง เพลินยอมเล่าแค่ว่าหนูฝ้ายเป็นคนเอาขนมไปให้ที่ห้อง แค่นั้น ก็ไม่พูดอะไรต่อ เธอบอกว่าเธอผิดเอง และครั้งหน้า จะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก  เพลินพูดแค่นั้นแหละ”  ธีริทธ์เล่าเรื่องจากที่ภรรยาตนนำมาเล่าให้ฟังเพิ่ม ก่อนจะเป็นฝ่ายถามกลับไปที่นนทัชต่อ “แล้วทางนายล่ะทัช  หนูฝ้ายยอมพูดอะไรต่อมั้ย” “ผมก็ลองถามดู แต่ฝ้ายก็เล่าแค่ บอกว่าเอาขนมไปให้เพลินที่ห้องเหมือนกัน แล้วแกก็ไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีกเลย” ทั้งสองพี่น้องเริ่มเงียบและนิ่งจมอยู่ในความคิดของตนเองชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจออกเบาๆ พร้อมๆ กัน ทั้งนั้น นนทัชก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน “ผมว่าเราลืมๆ เรื่องนี้เถอะ ทำให้มันเป็นปริกติธรรมดา เด็กสองคนจะได้ไม่รู้สึกเกร็งๆ ที่ต้องอยู่ด้วยกัน” “เพราะว่าท่าทางทั้งฝ้ายและเพลินต่างก็รู้กันอยู่เต็มอกว่าใครทำอะไรลงไปบ้างและการที่ทั้งฝ้ายก็ร้องไห้เงียบๆ  และเพลิน เป็นคนรับผิดเอง แกคงจะสำนึกและ รู้สึกถึงเกี่ยวกับเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วล่ะ นั่นก็เท่ากับว่า ไม่คนใดคนหนึ่ง หรืออาจจะเป็นทั้งคู่ ยอมรับผิดไปในตัวแล้ว เราเองที่เป็นผู้ใหญ่ก็อย่าไปคาดคั้นกับพวกแกนักก็พอแล้วล่ะครับ ทำให้เป็นเหมือนเด็กสองคนมีปัญหาไม่เข้าใจนิดๆ หน่อยๆ พอเวลาผ่านไปสักพัก แกโตขึ้นแกคงจะกลับมาพิจารณาเองได้นั่นแหละว่ามันเป็นเรื่องวิวาทแบบเด็กๆ  ก็เหมือนพี่กับผม ตอนเด็กๆ เรายังชกกันบ่อยจะตาย ” ธีริทธิ์พยักหน้าขึ้นลงในอาการเห็นด้วย ก่อนจะค้านออกมาเบาๆ อีกนิด “แต่...” “แต่ อะไรหรือครับพี่??” “แต่พี่สะใภ้ของเรานั่นน่ะสิ เธอไม่อยากให้ทำแบบนั้น อยากจะไถ่ถามให้ได้จากฝ้ายและเพลิน พี่ว่าแบบนั้นจะเป็นการกดดันเด็กทั้งสองคน เธอก็ไม่เชื่อ” ฟังคำบอกเล่าถึงภรรยาคนเดียวของพี่ชาย นนทัชก็ได้แต่หัวเราะน้อยๆ เมื่อนึกภาพเช่นนั้นของพี่สะใภ้คนนี้ออก ก่อนจะชี้ให้พี่ชายตนเห็นคุณลักษณะบางอย่างของภรรยาตัวเอง “พี่มนเป็นคนละเอียดอ่อน พี่ก็รู้นี่ครับ” และธีริทธ์ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ ได้แต่ยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก  จริงอยู่ภรรยาตนเป็นคนที่มีความรู้สึกละเอียดอ่อนมากๆ ... แสงไฟในห้องนอนเปิดสว่างพรึ่บ ทำให้แสงสว่างนั้นช่วยเผยให้เห็นเจ้าของห้องที่นอนนิ่งๆ แต่ยังไม่หลับรีบผุดลุกจากเตียงขึ้นมามองคนที่ทำให้เกิดแสงไฟนั่น เธอเห็นป้ามนเดินเข้ามาหาเตียงด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “เป็นยังไงบ้าง หนูยังเจ็บแผลอีกมั้ย” มนัญชยาส่ายหน้าไปมา แทนคำตอบ และป้ามนก็ทรุดลงนั่งใกล้ๆ จากนั้นจึงวางมือข้างหนึ่งลงไปที่ศีรษะของเด็กสาว “ป้าไม่คิดเลยว่า เพลินจะเป็นคนเกรี้ยวกราด อาจจะเป็นคนขี้หงุดหงิดโมโหบ้าง แต่ป้าก็ยังไม่คิดว่า เพลินจะทำอะไรแรงๆ โดยการปาข้าวของแบบนั้น แน่ๆ” เหมือนพูดลอยๆ แต่สายตาที่มีแต่ความนิ่งทำให้คนเจ็บรู้สึกสะท้านหวั่นไหว ราวกับป้ามนรู้อะไรๆ ที่เกิดขึ้นวันนี้ดีอย่างนั้นนั่นแหละ และเมื่อคิดได้ดังนั้น คนที่เหมือนมีชนักติดที่อยู่ที่แผ่นหลัง ออกอาการหลุกหลิกทันที ชุติมนเองก็ไมได้พูดอะไรต่อ เธอแค่ตั้งใจจะเข้ามาพูดแค่นี้ และได้จับท่าทางของเด็กสาวหนึ่งคนแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว เธอช่วยพาตัวเด็กสาวให้ลดตัวลงนอน ก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มให้และบอกแก่เด็กสาวเบาๆ ด้วยรอยยิ้ม “วันนี้หนูคงเหนื่อยมามาก หนูนอนพักเถอะนะ” จากนั้นจึงค่อยๆ ลุกจากเตียงปิดไฟ และปิดประตูห้องนอนให้เด็กสาวอย่างแผ่วเบา ป้ามนปิดประตูห้องออกไปแล้ว… มนัญชยาก็ค่อยๆ  ผุดลุกขึ้นทอดสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดระแวงตามไปอีก  ป้ามนรู้เรื่องอะไรหรือ ท่านถึงพูดและมองเธอด้วยสายตาเช่นนั้น... และป้ามนจะรู้หรือไม่ว่า ป้าจะทำให้เธอระแวง และเกิดความไม่ไว้วางใจตัวป้ามนเอาเสียเลย เมื่อชุติมนเดินกลับมาที่ห้องนอน เธอก็เห็นสามีกำลังดูโทรทัศน์ในห้องและพอเห็นเธอกลับเข้ามา เขาก็ค่อยๆ ลดระดับเสียงลงแล้วถาม “คุณไปหาหนูฝ้ายมารึเปล่า” “ค่ะ ฉันก็แค่ไปคุยอะไรนิดหน่อย กับแกที่ห้องน่ะค่ะ” “ผมก็อยากจะคุยกับคุณในเรื่องนี้อยู่พอดี” ธีริทธ์บอกพร้อมกับผุดลุกขึ้นแล้วเดินไปคุยกับคนที่เป็นภรรยาด้วยท่าทาง น้ำเสียงจริงจังขึ้น “เรื่องที่เกิดขึ้นมาในวันนี้ ผมว่าพอเถอะ ผมไม่อยากให้คุณเดินไปเดินมาแล้วสอบถามเค้นเอาความจริงจากปากของเด็กทั้งสองนั่น ผมว่านั่นจะยิ่งไปทำให้แกอึดอัดและกดดัน จนเด็กทั้งสองจะมองหน้ากันไม่ติด  เรื่องนี้มันยุติลงแล้ว เราก็ช่วยกันทำให้เหมือนกับเป็นการทะเลาะๆ กันแบบเด็กๆ ที่สมัยก่อนผมกับทัชก็ทะเลาะกันบ่อยๆ แต่พอโตมาสิ คุณดูสิ ผมกับเจ้าทัชก็รักกันดีจะตาย” ธีริทธ์กำลังพูดว่าเธออาจจะทำตัวเหมือนคนจุ้นจ้านเกินไป แวบหนึ่งพอทำให้ชุติมนเกิดความรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา แต่ในลักษณะนิสัยของเธอนั้น เป็นคนที่มีความเยือกเย็นนิ่งอยู่แล้วจึงไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจนั้นให้สามีได้เห็น และธีริทธ์ก็พยายามชี้ให้เห็นว่าเรื่องของเด็กทั้งสองคน เป็นการทะเลาะแบบ ‘เด็กๆ’ เท่านั้น   “เอาน่า การที่เด็กทั้งสองไม่ยอมพูดอะไรออกมาอีก นั่นอาจจะหมายถึงว่า ทั้งคู่ก็รู้อยู่แก่ใจดีว่าทำอะไรดีไม่ดีลงไปมั่ง”   ตอนแรกชุติมนก็มีอาการลังเล เพราะเธอจะยอมได้ยังไง กัน ในเมื่อลูกสาวเธอไม่ได้มีนิสัยก้าวร้าวถึงขนาดพอมีอะไรขัดใจขึ้นมาหน่อย ก็ไปทำลายข้าวของแบบนั้น เสียหน่อย    แต่ในเวลาที่ได้สบสายตาแรงกล้าที่ดูคล้ายเขากำลังดักคอและตำหนิเธออยู่ในที เกี่ยวกับเรื่องนี้ ชุติมนก็ไม่นึกอยากที่จะขัดใจกับเขานัก “ค่ะ ถ้าคุณคิดอย่างนั้น มนก็จะยุติเรื่องเอาไว้เท่านี้ก็พอ” ....สุดท้ายจึงทำได้แค่เพียงพยักหน้ารับไปงั้นๆ พอแค่ให้ธีริทธิ์ระบายรอยยิ้มด้วยความพึงพอใจ ... (จบตอนที่ 8) จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 20:49:17

ความคิดเห็นที่ 3 . ตอนที่9 “ฝ้าย!” ชุติมนอุทานออกมาเบาๆ ในเมื่อตอนเช้านี้เธอเห็นเด็กสาวอีกคนกำลังเดินกระเผลก ลงมาจากห้องนอนเพื่ออาสาช่วยเธอทำกับข้าวในตอนเช้า “ฝ้ายดีขึ้นแล้วนะคะ คุณป้า ฝ้ายก็แค่อยากจะลงมาช่วย”   ชุติมนทอดสายตามองดูท่าทางเด็กสาวที่อยู่ในอาการกระตือรือร้น ด้วยความรู้สึกไม่ดี ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่ชื่นชมหรอกนะ กับความมีน้ำใจของเด็กสาว แต่สภาพที่ไม่เต็มร้อยแบบนี้ของมนัญชยา ทำให้เธอไม่อยากจะให้เด็กสาวตรงหน้าทำอะไรมากนัก “ป้าว่าหนูไปพักดีมั้ย วันนี้งานก็ไม่ยุ่งเท่าไหร่หรอก” เด็กสาวเอาแต่ส่ายหน้า ไม่อยากทำตามคำแนะนำนั้น พร้อมยังดึงดันที่จะขอช่วยชุติมนต่อ   ในเวลานั้นเอง ธีริทธ์ก็กำลังเดินกลับมาเพื่อนำถ้วยกาแฟมาเก็บในห้องครัว เห็นเด็กสาวอีกคนอยู่กับภรรยา และแวบหนึ่งนึกในหัวทำให้นึกภาพไปถึงเด็กสาวอีกคนในบ้านหลังนี้  “ลูกสาวของเรายังนอนอยู่ที่ห้องนอนล่ะสิ” คำถามเรียบๆ ที่ดังอยู่ด้านหลัง ทำให้ชุติมนเหลียวกลับมามองเจ้าของเสียง ถึงแม้คำพูดจะไม่ได้ส่อไปในทางตำหนิ แต่แววตาทั้งคู่ของสามีเธอกำลังตำหนิณิชนันท์อย่างชัดเจน “ก็...เป็นปรกตินี่คะ  เสาร์อาทิตย์ เพลินเค้าขอให้เราอนุญาตให้แกตื่นสายอยู่แล้วนี่..” ธีริทธ์ส่ายหน้า เพราะรู้สึกแปลกๆ อยู่เช่นกัน กับลูกคนอื่นที่ตัวเองเอามาเลี้ยงดูมีความกระตือรือร้น ช่วยเหลืองานในบ้านเป็นอย่างดี แต่ลูกสาวตัวเองกลับดูไม่เข้าท่าเอาเสียเลย.. ธีริทธ์วางถ้วยกาแฟลงเบาๆ เพื่อตั้งใจที่จะเดินหมุนตัวออกจากห้องนอนไป  ขึ้นที่ห้องนอนลูกสาวทันที เพื่อจะปลุกให้ณิชนันท์ตื่น “เพลินๆ ตื่นได้แล้วลูก!” เมื่อคนถูกปลุกรู้สึกขัดใจ จึงผุดลุกขึ้นมาโวยวายบิดาด้วยน้ำเสียงตำหนิ “อะไรกันคะพ่อ...!”   “ตื่นได้แล้ว มันสายมากแล้วนะลูก” “โอย พ่อคะ..” ณิชนันท์ทำท่าจะหมุนตัวกลับ ไปทางอื่น แต่ดวงตาทั้งคู่กลับสว่างพรึ่บขึ้นมา เมื่อบิดาได้เอ่ยถึงชื่อใครบางคนขึ้น “ตื่นแล้ว แล้วลงไปดูตัวอย่าง อย่างหนูฝ้ายบ้างสิ..” อีกแล้วหรือ ? แววตาของคนเพิ่งตื่นไม่มีความงัวเงียเหลืออยู่อีกเลยในตอนนี้ มีแต่แววขุ่นเจือจางเอาไว้ ณิชนันท์พลิกตัวกลับมาใช้สายตาเช่นนั้นมองใบหน้าที่นิ่งเรียบของบิดากลับ จู่ๆ รู้สึกตื้อๆ ขึ้นมาอีกครั้งเมื่อวานตอนเย็นก็ทีหนึ่งแล้วนะที่บิดาของเธอเลือกที่จะเข้าข้างเด็กสาวคนนั้นเอาไว้ก่อน  พอมาเช้านี้ท่านกำลังจะยกยอให้เด็กสาวคนนั้นเหนือกว่าเธออีกแล้ว   ณิชนันท์ยอมผุดลุกจากเตียงนอนทันที  เปล่าบิดาเธอไม่ได้ปลุกเธอสำเร็จหรอก แต่เธออารมณ์ไม่ดีเกินไปที่จะกลับไปล้มตัวลงนอนอีกแล้ว .. ต่างหาก! วันนี้วันอาทิตย์ ณิชนันท์รู้สึกว่าตอนที่ตนเองอยู่ที่บ้านวันนี้ เธอจะอยู่ด้วยความรู้สึกอันบอกไม่ถูก ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนของบ้าน ห้องไหน มุมไหนเธอจะต้องได้เห็นเด็กสาวอีกคนอยู่ที่นั่น ไม่ว่าจะเป็นคุณแม่ของเธอที่จะทำอะไรก็ตามจะต้องมี มนัญชยา คอยอยู่ใกล้ๆ และช่วยแม่ของเธอทำงานนั้นอยู่ไม่ห่างจากตัวเลย และณิชนันท์ก็เห็นอีกด้วยว่า สีหน้าท่าทางของคนเป็นแม่ดูจะถูกอกถูกใจกับความช่วยเหลือเล็กๆ น้อยๆ ของมนัญชยาดีเสียเหลือเกิน อย่างเช่นเวลานี้อีกเช่นกัน พอเธอจะเดินไปนั่งดูรายการโทรทัศน์กับบิดา เธอก็ได้ยินเสียงพูดเจื้อยแจ้วของใครบางคนดังขึ้นมาก่อนที่เธอจะยื่นหน้าเข้าไปดูด้วยซ้ำ และไม่ผิดนักเสียงเจื้อยแจ้วคอยชวนบิดาเธอพูดนั่นพูดนี่ตลอด ก็เป็นของมนัญชยาพอดี และพอเห็นว่ามีใครที่นั่งกับบิดาเธอ ณิชนันท์ก็ทำท่าจะหมุนตัวหนีออกไปให้ห่าง แต่ธีริทธ์กลับเหลือบเห็นร่างของลูกสาวทางหางตาจึงเรียกเอาไว้ก่อน “อ้าว เพลิน จะไปไหนล่ะ มาดูหนังกับพ่อสิ กับฝ้ายสิ”   ณิชนันท์หมุนตัวกลับ พร้อมทั้งส่ายหน้าไปมา  “ไม่ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวเพลินไปเล่นกับอาทัชก็ได้” บอกแล้วก็ทำทีจะสาวเท้าออกไปทันใด แต่บิดาเธอก็เรียกชื่อเอาไว้ก่อน “เพลิน..” “คะ..?” “ถ้าไม่จำเป็นช่วงนี้อย่าไปกวนอาเค้านะลูก อาทัชกำลังอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบอยู่” ณิชนันท์เบ้หน้านิด ๆ กับคำเตือนนั้น นึกว่าจะเรียกให้เธอกลับไปดูหนังด้วยกัน ที่แท้ก็เรียกเธอมาเตือนในเรื่องนี้นั่นเอง เด็กสาวรู้สึกฉุนขึ้นมาอีก เหลือบสายตามองเด็กสาวอีกคนที่นั่งใกล้ๆ บิดา และตอนนี้ เธอคนนั้นก็ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้อยู่  “งั้นเดี๋ยวเพลินขึ้นไปอ่านการ์ตูนที่บนห้องก็ได้ค่ะ ” ณิชนันท์บอกด้วยน้ำเสียงติดกระแทกกระทั้นนิดๆ กลับไป แล้วก็หมุนตัวออกจากที่ตรงนั้นโดยมีสายตาทั้งสองคู่มองตาม ธีริทธ์มองแล้วส่ายหน้าน้อยๆ ไม่นึกจะติดใจนัก แล้วหันมาดูหนังต่อ  ส่วนมนัญชยามอง แล้วแอบหรี่แววตาลงลดนิดๆ อย่างใช่ความคิด...ตรึกตรองอะไรบางอย่างเงียบๆ อยู่ตามลำพัง   . (มีต่อค่ะ) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 20:51:37

ความคิดเห็นที่ 4 . เสียงสืบฝีเท้าเบาๆ ทำให้ที่นอนอยู่เก้าอี้นอนตัวยาว ดึงหนังสือเล่มบางที่ใช้ปกหน้าออก ค่อยๆ เหลียวไปทางฝีเท้าที่เหยียบลงกับผิวพื้นผิวไม้เป็นสีเงามันปลาบนั้น แล้วผุดลุกขึ้นมานั่งช้าๆ   “มีอะไรหรือ?” แววตาที่เจือไปด้วยความง่วงยังคงมีให้เห็นอยู่แสดงว่า เธอคงเป็นคนทำให้เขาตื่นขึ้นมาล่ะสิ มนัญชยาใช้ความคุ้นเคยที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอ ค่อยๆ เข้าไปนั่งใกล้ๆ กับนนทัช ก่อนจะเงยหน้าขึ้น  บอกอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มน้อยๆ “ฝ้ายอยากจะให้คุณ ช่วยสอนเล่นกีตาร์หน่อยได้มั้ยคะ” คำถามเบาๆ ตามลักษณะของคนที่มีความเกรงอกเกรงใจอยู่ เรียกรอยยิ้มน้อยๆ ให้ปรากฏตรงมุมปากได้รูปของชายหนุ่ม   ...ตอนนี้นนทัชก็สามารถมองเห็นถึงแววตาเธอจากวันนี้ถ้าเทียบกับวันนั้น ดูแตกต่างกันลิบลับทีเดียว เพราะยามนี้ไม่ว่าเขาจะมองไปทางไหน มันก็เป็นแววตาที่ดูสดใสขึ้น ไม่มีรอยขุ่นขลั่ก หรือความเศร้าหมองหลงเหลืออยู่อีกแล้ว และจุดประสงค์ที่ทำให้เด็กสาวคนนี้มาถึงที่นี่ ในตอนบ่ายคล้อยเช่นนี้  ทำให้นนทัชขมวดคิ้วเข้มเข้าไว้ด้วยกันน้อยๆ  ก่อนจะถามเธอกลับไปด้วยความสนอกสนใจทีเดียว “ทำไมถึงอยากเล่นกีตาร์ล่ะ?” ตอนแรกเด็กสาวก็ทำท่าครุ่นคิดน้อยๆ แต่พอหาเหตุผลที่ฟังดูดีไม่ได้ เธอจึงเงยหน้าขึ้นมาตอบแบบพาซื่อ   “หาเหตุผลไม่ได้ค่ะ  แต่ถ้าตอบว่าชอบฟังเสียงของมันแบบนี้ถือว่าเป็นคำตอบได้มั้ยคะ..” คำตอบในลักษณะแบบนั้นของมนัญชยาทำให้ นนทัชต้องหัวเราะออกมาเบาๆ  ก่อนจะวางหนังสือข้างตัวลง “ได้สิ ได้..”   ว่ าแล้วชายหนุ่มจึงผุดลุกจากเก้าอี้เดินกลับเข้าไปในบ้าน โดยมีสายคู่หนึ่งของเด็กสาวมองตาม และไม่นาน เขาก็กลับออกมาพร้อมกีตาร์คู่กาย เด็กสาวที่ใช้สายตามองตามจึงรีบปรับท่าทางให้ดูเป็นปรกติ จากนั้นก็ยิ้มน้อยๆ เมื่ออีกคนเริ่มอธิบายการเล่นกีตาร์อย่างง่ายๆ ให้เธอฟัง พอเวลาผ่านไปสักพัก เด็กสาวที่มาขอให้ชายหนุ่มอย่างนนทัชสอนเล่นกีตาร์ให้ เริ่มจับและเริ่มวางมือถูก นนทัชจึงดึงกีตาร์ที่มีขนาดใหญ่กว่าตัวเด็กสาวมาไว้ที่ตักตนเองเสียเอง เพื่อเป็นการคั่นเวลาให้เธอได้พักก่อน และช่วงเวลานั้น สายตาทั้งคู่ของเธอเหลือบเห็นกองหนังสือจำนวนหนึ่งที่วางอยู่ข้างๆ ตัวนนทัช เธอจึงถามออกไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น “อ่านหนังสืออะไรอยู่หรือคะ” นนทัชเหล่สายตากลับไปมองที่ข้างตัวนิดๆ ก่อนจะหันมาตอบคำถามคนถามเรียบๆ “หนังสือเตรียมสอบ” แต่ก็ไม่ได้ขยายข้อความต่อมากนักว่าเป็นการสอบอะไร  ตอนนี้เขากำลังมุอ่านหนังสืออย่างหนักเพื่อจะสอบและหาที่ ที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศ   และเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมา ทำให้ชายหนุ่มตระหนักถึงเรื่องการเรียนของตนเอง ที่มีพี่ชายอย่างธีริทธ์ยื่นมือมารับหน้าที่ดูแลเขาในส่วนนี้   ทั้งที่จริงนนทัชก็สามารถดูแลตนเองในเรื่องนี้ จากเงินส่วนหนึ่งที่ได้มรดกจากคุณพ่อและคุณแม่ที่เสียไปนาน หลังจากเรียนจบที่นี่พี่ชายของตนคงไม่ยอมให้ไปเรียนต่อในตอนนี้แน่ๆ เพราะอยากให้เขาช่วยทำงานที่บริษัทก่อน แต่ทางเขาเองนั้นอยากจะไปเรียนต่อให้ทันทีทันใด กลัวว่าไฟสำหรับการเรียนมันจะมอดลง หลังจากเว้นระยะเวลาเอาไว้นาน ยามเมื่อนนทัชคิดเรื่องต่างๆ คร่าวๆ และได้ลดสายตาลงมามองเด็กสาวตัวเล็กๆ อีกคน เขาก็ยังเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเธอ ที่ยังไม่ละจากกองหนังสือมหึมานั่น  ทำให้นนทัชอดไม่ได้จริงๆ ที่จะเล่าให้เธอฟังเพิ่มด้วยความเต็มใจ ..และให้กลับมานึกแปลกใจเสียเอง ยามที่ได้อยู่กับเด็กสาวคนนี้ เขาจะรู้สึกสบายใจ อย่างบอกไม่ถูก  ถึงขนาดจะเล่าเรื่องของตนเองให้เธอฟังไปด้วย “ฉันตั้งใจเอาไว้ว่าจะเตรียมตัวสอบไปเรียนต่อที่ต่างประเทศน่ะ อีกไม่นานฉันก็จะเรียนจบที่นี่แล้ว เลยมองๆ หาที่สำรองเพื่อเรียนต่อ” มนัญชยาละสายตาจากกองหนังสือ แววตาสลดวูบหนึ่งอย่างไม่ถูกว่าทำไมถึงรู้สึกใจหาย ทำหน้าเสียดายด้วยก็ไม่รู้ จริงอยู่เธอเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานนัก แต่กับใครๆ ก็ตามที่เต็มใจจะมอบความเมตตาอารีให้เธอ มันก็ทำให้เธอรู้สึกผูกพันเหมือนรู้จักกันมานานแล้วทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นป้ามน ลุงธี หรือแม้แต่ชายหนุ่มที่พูดไปด้วยแล้วยิ้มน้อยๆ ตรงหน้าคนนี้ และบอกกับเธอว่า เขากำลังจะไปเรียนต่อในที่ไกลแสนไกลออกไป ... “เอาล่ะ พักมานานแล้ว เริ่มเรียนต่อดีกว่า เดี๋ยวฉันจะสอนเธอให้รู้ในเรื่องคอร์ทของกีตาร์ก็แล้วกันนะ” นนทัชบอกพร้อมๆ กับจับกีตาร์ขึ้นมาแล้วเริ่มสอนให้เด็กสาวอย่างที่เขาบอก ดูต่อไป มนัญชยาเองก็ละความรู้สึกเล็กๆ นั่นทิ้งแล้วหันมาสนใจกับสิ่งที่นนทัชตั้งใจจะสอนเธอเหมือนเดิม ณิชนันท์เดินลงมาจากห้องนอนหลังจากที่กลับขึ้นไปอ่านหนังสือการ์ตูนแก้เซ็ง แต่อ่านๆ แล้วเผลอหลับไปแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว พอตื่นขึ้นมาอีกที ก็พบว่านี่ก็เย็นมากๆ แล้ว และเธอคิดว่าอาทัชของเธอคงเลิกอ่านหนังสือเตรียมสอบแล้วล่ะมั้ง เธอจะได้ชวนเขามาเล่นเกมส์สนุกๆ ด้วยกันต่อ   เด็กสาวคิดด้วยความเบิกบานน้อยๆ จากนั้นก็เดินลัดเลาะ พุ่มไม้ไสวตามรายทางที่จะพาเธอมุ่งไปสู่เรือนหลังเล็กอีกหลังภายในอาณาบริเวณบ้านหลังนี้  แต่ยิ่งสาวเท้าเข้าไปใกล้เรือนหลังเล็กเท่าไหร่ สองหูของเธอก็ยิ่งได้ยินเสียงแว่วๆ คล้ายเสียงหัวเราะที่มีเพียงคนสองคน สลับกับเสียงกีตาร์ที่ดีดเป็นเพลงบ้าง ไม่เป็นเพลงบ้าง เป็นระยะๆ ....จนกระทั่งเธอเดินมาหยุดไม่ห่างจากชานเรือนที่ยื่นออกมาจากตัวบ้าน และยามเมื่อเห็นแล้วว่า เสียงที่เธอได้ยินในตอนแรกคือเสียงอะไร ที่แท้อาทัชกำลังสอนให้หล่อนคนนั้นได้หัดดีดกีตาร์นั่นเอง ณิชนันท์ยืนมองภาพของผู้เป็นอาที่มีท่าทีสนิทสนมกับเด็กสาวคนนั้นรวดเร็ว ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ใบหน้าของเด็กสาวมีอาการเรียบตึงขึ้นโดยอัตโนมัติ “อ้าว! เพลิน” นนทัชอุทานเรียกชื่อคนที่หยุดอยู่ตรงหน้าเบาๆ พลอยทำให้เด็กสาวข้างตัวค่อยๆ เงยหน้าขึ้น สายตาที่จดจองเด็กสาวคนนั้นดูว่างเปล่าก่อนที่ความว่างเปล่าจะเลือนหายไป และมีความสว่างใสเข้ามาแทน  “อ้าว..” มนัญชยาอุทานตามนนทัชจากนั้น ก็เบือนสายตามองหน้านนทัช ก่อนจะพูดเบาๆ กับเขา “ชวนเพลินเค้ามานั่งเล่นกีตาร์ด้วยกันสิคะ..” นนทัชรับคำบอกกล่าวเบาๆ นั้นเรียบๆ จากนั้นก็หันไปชวนหลานสาวตัวเองต่อ “นั่นน่ะสิ เพลิน มาสิ เดี๋ยวอาจะสอนให้” คนถูกชวนยังคงยืนนิ่งดุจเดิม และพยายามกลืนก้อนอะไรบางอย่างที่อยู่ตรงคอลงไป แล้วปฏิเสธเสียงเย็นชากลับไปที่ผู้เป็นอา “ไม่ค่ะ เพลินแค่แวะมาดูอาทัช เพลินจะกลับขึ้นบ้านแล้วล่ะ” นนทัชและเด็กสาวอีกคนเหลียวกลับมามองหน้าอีกครั้งเมื่อเห็นณิชนันท์ปฏิเสธเสียงเรียบกลับมา ยามนี้เขาก็ได้เห็นถึงสีหน้าเกรงใจของเด็กสาวใกล้ๆ ตัว ก็พอจะเดาออกว่าณิชนันท์แสดงออกเช่นนี้พลอยทำให้มนัญชยา รู้สึกไม่สบายใจไปด้วย นนทัชจึงต้องเป็นเสมือนตัวกลางค่อยๆ เกลี้ยกล่อม ให้หลานสาวและเด็กสาวอีกคนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมากขึ้น โดยการเหลียวกลับไปชวนณิชนันท์อีกครั้ง “มาเถอะน่าเพลิน เพลินเคยบอกว่าอยากให้อาสอนเล่นกีตาร์ไม่ใช่หรือ..”   ยามนี้ณิชนันท์ไม่สามารถบังคับใบหน้าของเธอเองให้เชิดใส่อาหนุ่มได้ ด้วยความน้อยใจที่ตามมาอีกเป็นกระบุง ก็เพราะว่า ...เธอเคยขอให้อาทัชสอนเธอเล่นกีตาร์มาตั้งนานแล้ว  แต่ผู้เป็นอาทัชก็ปัดตลอดว่า ไม่ว่างบ้างมีกิจกรรมที่มหาวิทยาลัยบ้าง แต่สำหรับเด็กสาวอีกคนที่เพิ่งสนิทสนมด้วยสิ  อาทัชก็ใจดีสอนให้อย่างทันทีทันใดเลย  นึกแล้วมันน่าน้อยใจผู้เป็นอามั้ยล่ะ! “ไม่ค่ะ ตอนนั้นเพลินอยากเรียน แต่ตอนนี้ เพลินไม่อยากเรียนแล้ว!” เด็กสาวตอบกลับด้วยน้ำเสียงสะบัดไม่น่าฟัง พลางเหล่สายตามองไปที่เด็กสาวอีกคนด้วย  ตั้งใจจะส่งสัญญาณทางน้ำเสียงไปถึงเด็กสาวคนนั้น  ว่าเธอกำลังรู้สึกไม่พอใจกลายๆ ที่จะเห็นมนัญชยากำลังเข้ามาเขี่ยเธอให้หลุดจากที่ๆ เป็นของเธอ โดยเข้ามาวุ่นวายทำความสนิทสนมกับผู้เป็นอา หรือแม้แต่คนอื่นๆ ภายในบ้านด้วย   เมื่อเห็นว่ายืนต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ณิชนันท์จึงเดินกระแทกเท้ากลับขึ้นบ้านหลังใหญ่ทันที  และตลอดเวลาที่เธอเดินกลับไป เธอก็รู้สึกสั่นสะท้านไหว อยู่ในใจตลอดด้วย เพราะเธอเริ่มรู้สึกแล้วว่า บ้าน ทั้งบ้าน มีบางอย่างกำลังกำจัดที่ให้เธออยู่เพียงแค่ในห้องนอนเท่านั้น   เพราะพื้นที่ในส่วนที่เป็นของเธอมันกำลังถูกใครบางคนเข้ามากลืนกิน และยึดในส่วนที่เป็นของเธอไปทั้งหมด   เธออึดอัดจะแย่อยู่แล้วนะ...! (จบตอนที่9) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 20:54:02

ความคิดเห็นที่ 5 ตอบคอมเม้นต์ตอนที่5 คุณ : mimny  เป็นเรื่องยากนะคะ ขนาดพี่น้องกันแท้ๆ บางทียังมีอิจฉากัน ยังมีคิดๆ เลยว่า พ่อแม่ รักพี่มากกว่า รักน้องมากกว่า การที่ให้เด็กสองคนมาอยู่บ้านเดียวกันโดยไม่มีสายสัมพันธ์ทางเลือดเกี่ยวข้องแม้แต่น้อย ให้รักและผูกพันกันดี จึงเป็นเรื่องที่ยากอยู่พอควรค่ะ   คุณ : scottie  ใช่แล้วค่ะ ผู้ใหญ่นั่นแหละที่มีส่วนสำคัญ แต่มันก็เป็นเรื่องยากในการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างเด็กสองคนที่ไม่มีความเกี่ยวพันทางสายเลือดต่อกันอย่างนี้ คุณ : ยัยหมูหวานกะนายตำลึง  จุดจบของทั้งสองสาว มันอาจจะไม่สวยงามทั้งสองคนนะคะ ทำใจไว้เนิ่นๆ เลยค่ะ ฮ่าๆ ตอบคอมเม้นต์ตอนที่ 6-7 คุณ : mimny   ต้องติดตามค่ะว่าโตขึ้นจะร้ายยังไง ร้ายขนาดไหน ใครจะร้ายกว่าใคร ^^" คุณ : scottie    .. .^^" ขอบคุณทุกการติดตามและกิ๊ฟท์นะคะ เจอกันใหม่ต่อนที่ 10-11 ค่ะ ^^ จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 21:04:59

ความคิดเห็นที่ 6 ตามติดค่ะกำลังเข้มข้นขึ้นทุกที จากคุณ : ยัยหมูหวานกะนายตำลึง เขียนเมื่อ : 28 ม.ค. 55 22:02:46

ความคิดเห็นที่ 7 ผู้ใหญ่อุดมคติกับคนแปลกหน้าเหลือเกินเรื่องนี้ คอร์ด จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 12:28:11