ความคิดเห็นที่ 1 ปมรัก..แรงแค้น ตอนที่ 8 เขายิ้มตอบ เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดเต็มหน้าผากกว้าง และปลายจมูก ไม่รู้ทำไมหล่อนรู้สึกว่ามันน่ามอง หญิงสาวเสมองพื้น เตะเศษฟางที่เขาเพิ่งเขี่ยกองรวมกันไว้เสียเฉยๆ “ นายพาโอลี่ออกมาให้ชั้นหน่อยสิ  “     หญิงสาวรู้สึกขัดเขินขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เขาเห็นแววตาขี้อ้อนขณะที่ก้มกอบเศษฟางที่เพิ่งกองรวมกันไว้ ก็มีคนมาเตะเล่นให้มันกระจุยเสียอย่างนั้น ในตอนที่เขาเงยหน้ามองคนเกเร แก้มนวลเปลี่ยนเป็นสีชมพูน่ามอง   ............................................................................................. ( ตอนที่ 8..ความรัก..และความเจ็บปวด..) หมดงานที่จะต้องทำแล้วสำหรับแปลงผัก วันนี้เทย่าตั้งใจจะรีบไปหาพ่อแต่เช้า  จะได้รีบรับพ่อกลับบ้าน หล่อนนอนหลับสนิทเต็มอิ่มเมื่อคืนนี้   ตื่นแต่เช้ามานั่งดื่มกาแฟในห้องครัว ก็ได้เห็นเขาออกมากวาดใบไม้แห้ง ตั้งแต่ก่อนแปดโมง   มาร์กี้เดินเอาขนมปังอบลงไปให้   ส่วนกาแฟ มาร์กี้จัดชุดสำรองไว้ให้เขาในมุมหนึ่งเล็กๆในโรงนา หล่อนนึกไปถึงฟรังค์ ป่านนี้เค้าจะเป็นอย่างไรบ้าง ไม่ว่าจะอย่างไรหล่อนภาวนาให้เขาอาการดีขึ้น   ขอให้เขามีความหวังว่าหล่อนจะไปหาเขา ตั้งแต่วันที่เค้าจากไป หล่อนพยายามหาทางจะติดต่อเค้า แต่เอกสารต่างๆของเค้าถูกพ่อเก็บเอาไปซ่อน หรือทำลายทิ้งเสียหมดแล้วก็ไม่รู้ หล่อนจึงหาทางติดต่อเค้าไม่ได้ และเค้าเองก็ไม่เคยติดต่อกลับมาหาหล่อนเลย       การจากกันแบบไร้คำร่ำลา หล่อนยังเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้ หล่อนจะถามแมทธิวว่าหล่อนจะโทรไปหาเค้าดีมั้ย ?? มันจะทำให้อาการเค้าดีขึ้นบ้างมั้ย?? หรือเค้าจะกระทบกระเทือนจิตใจ ยิ่งไปกว่าเดิม เทย่าบอกมาร์กี้ว่า หล่อนจะรีบไปรับพ่อเอง ให้มาร์กี้รออยู่ที่บ้าน เตรียมห้องนอนของพ่อ รอพ่อกลับมา   หญิงสาวรีบอาบน้ำแต่งตัวลงมา เดินไปที่โรงรถ แมทธิวเห็นหล่อน จึงรีบตรงเข้ามาหา “ถ้าคุณจะไปรับนายท่าน จะให้ผมขับรถไปให้มั้ย  ถ้าวันนี้คุณยังไม่มีอะไรให้ทำที่นี่ ผมอยากขับรถไปให้ “ เขาถาม เห็นหล่อนดูมีสีหน้าดีขึ้น แต่ก็ยังแฝงความกังวลให้เห็นบนใบหน้า หล่อนอึกอัก ตัดสินใจนิดหนึ่ง ก็ดีเหมือนกันนะ จะได้คุยกับเขา ถามเขาเรื่องที่ตั้งใจ และหล่อนก็คงจะยุ่งที่จะต้องดูแลพาพ่อกลับบ้าน ทั้งเสื้อผ้าของใช้จำเป็นที่ต้องเอากลับอีก  หล่อนจึงตอบตกลง เขารีบกลับไปเอาเสื้อแจ๊คเก๊ตสวมทับเสื้อแขนยาวตัวนอก แล้วทำหน้าที่ขับรถพาหล่อนออกจากบ้านมา แดดอ่อนยามสายส่องสะท้อนผิวถนนลาดยาง เป็นริ้ว ไปตลอดทาง เขาเหลือบมองใบหน้าสวยหวานของคนที่นั่งข้างๆ เทย่าตัดสินใจเอ่ยถามเขา เมื่อออกรถมาได้พักหนึ่ง “แมทธิว  ฉันควรจะโทรไปหาฟรังค์ดีมั้ย  ?? ฉันกำลังคิดว่า จะโทรไปหาเขา บอกเขาว่าฉันกำลังจะไปหา ให้เขาเข้มแข็งรอจนกว่าฉันจะไป “ ชายหนุ่มนิ่งเงียบ ก่อนตอบ “ฟรังค์เค้ารับรู้แล้วว่าผมมาตามคุณ และจะรีบกลับไป ผมคิดว่าเค้ามีความหวัง และมีความสุขกับการที่ได้รอคอย เพราะผมรับปากว่าจะพาคุณไปหาเค้าให้ได้   แต่ผมว่าคุณอย่าเพิ่งโทรไปเลยนะ หากเค้าได้ยินเสียงคุณ หรือมีอะไรสักอย่าง สะกิดใจให้เค้าต้องหวนกลับไปคิดเรื่องเก่าๆมากมาย ผมไม่รู้ว่าเค้าจะเป็นยังไง ในขณะที่ผมไม่อยู่ตรงนั้น “ เขาหยุดนิดหนึ่ง   “รอให้เราไปเจอเค้าพร้อมกัน  หากมีอะไรสะเทือนใจหรือเค้าคิดมากอาจจะกระทบกระเทือนจิตใจ อย่างน้อย เราก็อยู่กับเขาแล้วหากจะมีอะไรเกิดขึ้น “ หล่อนเข้าใจดีแล้ว ในสิ่งที่เขาพูด ต่างปล่อยให้ในรถเงียบงันไปจนตลอดทางจนถึงโรงพยาบาล ทั้งสองคนมาถึงในเวลาอันรวดเร็ว พ่อเพิ่งกินอาหารเช้าเสร็จไม่นาน  และกำลังดื่มกาแฟจะหมดแก้วพอดี   เทย่ารู้สึกดีใจที่วันนี้อาการพ่อดูดีขึ้นมากแล้ว น้ำเกลือกำลังจะหมดขวด เดี๋ยวพยาบาลคงมาและหล่อนจะแจ้งขอพาพ่อกลับบ้านเลยถ้าหมออนุญาต ทุกอย่างเป็นไปเรียบร้อยดีตามที่คิด หล่อนนั่งคุยกับพ่อเรื่อยเปื่อย เรื่องคนงานบ้าง เรื่องข่าวงานออกร้านขายของในหมู่บ้าน ที่จะมีขึ้นในสัปดาห์หน้า ก่อนที่ฤดูหนาวจะมาถึง หวังว่าพ่อจะลืมเรื่องแย่ๆที่เกิดขึ้น  ก่อนกลับบ้าน และลึกๆหล่อนภาวนาอย่าให้มีอะไรเกิดขึ้นอีกเลย หากกลับบ้านไปและพ่ออาการดีขึ้นมาก หล่อนจะรีบขอพ่อไปหาฟรังค์ และจะรับปากรีบกลับมาให้เร็วที่สุด อย่างน้อยขอให้หล่อนได้เห็นหน้าเค้าอีกสักครั้งก็ยังดี เกือบสิบเอ็ดโมงแล้ว หลังจากหมอมาตรวจและหล่อนรับยาให้พ่อแล้ว เทย่าประคองพ่อมาที่รถ ชายหนุ่มเดินนำมา เขากุลีกุจอเปิดประตูรถให้ทั้งสองคนนั่งด้านหลัง แล้วจึงรีบขับรถพากันออกมาจากโรงพยาบาล เมื่อกลับมาถึงบ้าน มาร์กี้เตรียมห้องนอนไว้ให้พ่อของหล่อนเรียบร้อยแล้ว   เทย่าโทรกลับมาบอกให้หล่อนเตรียมอาหารเที่ยงไว้รอ เพราะจะกลับถึงบ้านทันมื้อเที่ยงพอดี และบอกให้เตรียมเผื่อแมทธิวด้วย เป็นอันว่ามื้อนี้เขาจึงอยู่ร่วมกินอาหารเที่ยงพร้อมกับเธอและพ่อของเธอ พ่อนั่งกินอาหารอย่างเงียบๆ มาร์กี้ทำปลาแซลมอลอบซอสไว้รอ พร้อมกับข้าวอบแครอท เทย่าดีใจที่เห็นพ่อดูอร่อยและกินได้เกือบหมด แมทธิวนั่งกินอย่างเงียบๆเช่นกัน  เขาอยากถามเรื่องการทำรั้ว เพราะใจอยากให้เริ่มเร็วๆ หากเสร็จแล้วเขาจะได้สบายใจ และคิดว่าเมื่อเทย่าพร้อมจะไปกับเขา ถึงตอนนั้นหลายอย่างคงเรียบร้อย แต่ก็คิดว่าไว้รอให้นายหายดีแล้วนายคงบอกเขาเอง  ว่าจะเริ่มลงมือกันเมื่อไหร่ “ นายคะ โทรศัพท์จากนายอำเภอค่ะ “      มาร์กี้เดินมาบอกพ่อค่อยๆ หลังจากที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น และหล่อนเดินไปรับสาย พ่อพยักหน้าบอกว่ากินอาหารเสร็จพอดี จะไปคุยโทรศัพท์ที่พ่วงไปที่โต๊ะทำงานในห้องทำงานห้องเล็กที่อยู่ติดกัน เทย่ารู้สึกแปลกใจ เพราะอยู่ด้วยกันมา หล่อนรู้ว่าพ่อไม่ได้รู้จักอะไรเป็นการส่วนตัวกับนายอำเภอ แล้ววันนี้ทำไมนายอำเภอถึงโทรมาหาพ่อได้   หลังจากนั้น พ่อเรียกมาร์กี้ให้พาขึ้นไปส่งที่ห้องนอน บอกว่ายาหลังอาหารคงทำให้ง่วงอยากจะขึ้นไปนอนเอนหลังพักผ่อนแล้ว เทย่าจึงตามขึ้นไปด้วย  อยากถามว่านายอำเภอโทรมาหาพ่อด้วยเรื่องอะไร แต่ก็คิดว่าควรให้พ่อได้พักผ่อน หล่อนจึงช่วยจัดแจง ให้พ่อขึ้นเตียงนอนเรียบร้อย หอมแก้มพ่อ แล้วกลับลงมาข้างล่าง ก่อนขึ้นไปส่งพ่อ เทย่าชวนแมทธิวให้รอก่อน เพราะหล่อนจะลงมาดื่มกาแฟบ่ายด้วย เขาบอกขอบคุณ แต่ปฏิเสธว่าจะไปเดินดูรอบๆโรงนาสักหน่อย เผื่อมีอะไรจะต้องซ่อมแซม ก่อนหิมะจะตกในเร็วๆนี้ จริงๆแล้วเทย่าเอง ก็บอกตัวเองแล้วว่าควรอยู่ห่างๆเขา  แต่บางครั้ง  หล่อนก็บอกตัวเองไม่ได้ว่า ทำไมจึงมีเค้าวนเวียนอยู่ในความรู้สึก ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกว่าคืออะไร แต่หล่อนแยกออกได้ว่า มันไม่ใช่ความรู้สึกเคลิ้มฝันว่าเป็นฟรังค์ ที่กลับมาหาหล่อน แต่เป็นแมทธิว  ความจริงปรากฏแล้วชัดเจน และหล่อนก็รู้ว่าเค้าแตกต่างจากพี่ชายโดยสิ้นเชิง เขาดูนิ่ง เข้มแข็ง และเด็ดเดี่ยว แสดงออกชัดเจนในสิ่งที่คิด ซึ่งต่างจากฟรังค์ คนรักเก่าของหล่อน ที่พูดน้อย อ่อนโยน  ดูเป็นคนคิดมากกว่าพูด และก็คล้อยตามหล่อนแทบทุกอย่าง   ที่หล่อนรักฟรังค์ เพราะใกล้ชิดและคงเป็นรักแรกของวัยสาว ที่มันดูอ่อนไหวไปเสียหมด รอบตัวดูสวยงาม แม้ดอกหญ้าดอกเล็กๆที่เขาเด็ดมาฝากจากท้องทุ่ง หล่อนก็เห็นว่ามันเป็นสิ่งมีค่าที่หาอะไรมาเทียบไม่ได้เลย หล่อนหลงรักเขาอย่างอ่อนไหว กลายเป็นคนเอาแต่ใจ และดื้อกับพ่ออย่างไม่รู้ตัว แค่สามเดือนที่ฟรังค์มาทำงานที่ฟาร์ม  พ่อรู้สึกไม่ชอบใจนักที่หล่อนกับเขาสนิทสนมกันในเวลาที่รวดเร็วเกินไป และอีกสิ่งหนึ่งที่สำคัญ หล่อนเพิ่งอายุ 17 เพิ่งเรียนจบมัธยมได้ไม่นาน เมื่อพ่อถามถึงเรื่องเรียนต่อ หล่อนก็ผลัดวันประกันพรุ่งเรื่องจะสอบเข้าเรียนต่อ จนในที่สุด อีกสามเดือนถัดมา เมื่อเกิดเรื่องแล้ว ฟรังค์จากไป หล่อนเอาแต่จมตัวเองอยู่กับเจ้าโอลี่ทุกวัน เก็บตัวอยู่แต่ในห้องเล็กในโรงนา ไม่ยอมคิดทำอะไร หลายเดือน จนข้ามปี พ่อจึงดึงหล่อนออกจากโลกอันแสนเศร้าใบเก่า   หาอะไรให้หล่อนทำบ้าง เช่นมอบหมายงานให้หล่อนไปติดต่อส่งขายผัก กับร้านอาหาร หรือซุปเปอร์มาเก็ตเล็กๆ แรกๆพ่อเริ่มจากการพาหล่อนไปด้วย พ่อสอนหลายอย่าง จนหล่อนทำเป็น ทำทุกอย่างแทนพ่อได้ ประกอบกับ ที่พ่อเริ่มป่วยจากโรคภูมิแพ้กำเริบ  เทย่าได้เห็นความเหน็ดเหนื่อยของพ่อ ในช่วงที่หล่อนได้ทำงานเองบ้าง จึงขอให้พ่อหยุดทำงาน เพื่อจะได้พักผ่อน จากนั้นมาหล่อนก็ทำงานแทนพ่อ  เบาแรงพ่อไปได้มากกว่าครึ่ง เทย่าปิดหนังสือที่มีดอกหญ้าแห้งถูกสอดไว้ ปิดทับมาเป็นเวลาเนิ่นนานจนแบนแนบอยู่ในหน้าหนังสือ หล่อนยิ้มเหงาๆให้วันเก่าๆที่ผ่านไป   แสงแดดข้างนอกอ่อนลง  หล่อนเปิดม่านมองออกไปนอกหน้าต่าง พระอาทิตย์ข้ามโค้งฟ้าไปอีกฝั่งหนึ่ง ท้องฟ้ายามบ่ายแก่ๆยังเป็นสีฟ้าใส หล่อนเปิดหน้าต่าง ลมเย็นพัดเอื่อยๆด้านนอก พาให้สดชื่น หญิงสาวรวบผมยาวสลวยเกล้าสูงเรียบตึง เผยใบหน้าเรียวงามผุดผ่องน่ามอง   หล่อนเปลี่ยนเสื้อเป็นเสื้อเชิ้ตผ้ายีนส์เดนิมแบบนุ่ม  ทับเสื้อยืดตัวในอีกชั้นหนึ่ง คิดว่าคงหนาพอที่จะอุ่นในสายลมยามบ่ายข้างนอก “ ชั้นจะพาโอลี่ไปเดินเล่นน่ะ “         หล่อนเดินเข้ามาหาเขาที่กำลังก้มๆเงยๆ เช็ดทำความสะอาด ดึงเศษฟางออกจากซอกล้อรถไถดินคันเล็ก ร่างบางมาหยุดอยู่ใกล้ๆเขาได้กลิ่นโคโลญจน์อ่อนๆจากหล่อน ใบหน้าเรียวสวยผ่อง ผมที่ถูกรวบสูงไปทางด้านหลังอวดลำคอระหง  หล่อนยิ้มน้อยๆให้เขา สองมือไขว้ไปข้างหลัง เขายิ้มตอบ เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดเต็มหน้าผากกว้าง และปลายจมูก ไม่รู้ทำไมหล่อนรู้สึกว่ามันน่ามอง หญิงสาวเสมองพื้น เตะเศษฟางที่เขาเพิ่งเขี่ยกองรวมกันไว้เสียเฉยๆ “ นายพาโอลี่ออกมาให้ชั้นหน่อยสิ  “     หญิงสาวรู้สึกขัดเขินขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ เขาเห็นแววตาขี้อ้อนขณะที่ก้มกอบเศษฟางที่เพิ่งกองรวมกันไว้ ก็มีคนมาเตะเล่นให้มันกระจุยเสียอย่างนั้น ในตอนที่เขาเงยหน้ามองคนเกเร แก้มนวลเปลี่ยนเป็นสีชมพูน่ามอง   เขาลุกเดินหายเข้าไปในโรงนาพร้อมหอบฟางในมือ กลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับเจ้าโอลี่ มันส่งเสียงฟืดฟาดในจมูก ขยับขาหน้าทั้งสองข้าง คล้ายกับว่าเมื่อยขบอยู่นาน อยากออกไปเดินเล่นนอกโรงนาจะแย่แล้ว หล่อนตบคอมันเบาๆ  แนบแก้มเนียนข้างแก้มของมัน   ชายหนุ่มแอบยิ้ม และอดอิจฉาเจ้าโอลี่ไม่ได้ “ ผมไปเป็นเพื่อนนะ “     เขาบอกหล่อนแค่นั้น ไม่ได้บอกต่อว่าเพราะสถานการณ์อย่างนี้   ทำให้เขาเป็นห่วงถ้าหล่อนจะออกไปคนเดียว แต่ก็ไม่อยากบอกตอกย้ำเหตุผลนั้นเข้าไปอีก เทย่าแอบดีใจอย่างไม่รู้ตัว ที่จะมีเขาไปเดินเล่นเป็นเพื่อน ต่างจากทุกวันที่ไปกับโอลี่เพียงลำพัง หล่อนพยักหน้า ยิ้มให้เขาเป็นคำตอบ  กลายเป็นคนไม่ช่างพูดไปเสียดื้อๆ เขารีบวิ่งไปคว้าเสื้อแจ๊คเก็ตที่แขวนไว้ข้างประตูโรงนา แล้วเดินกลับมาหา หล่อนจูงโอลี่เดินนำหน้า    มันก้าวขากุบกับ ยกขาหน้าสูงอย่างดีใจ   “ คุณขึ้นไปขี่มันสิ เดี๋ยวผมจูงให้  “      เขาบอก เพราะดูท่าแล้วจะไม่ถนัด ถ้าหล่อนจะเดินจูงเจ้าโอลี่นำหน้า และให้เขาเดินตามหลัง ดูมันจะขัดแข้งขัดขาเขาที่จะต้องเดินตาม คอยมองแต่เส้นผมสลวย และลำคอระหง ทั้งยังกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่โชยมาจากหล่อนยามที่สายลมแผ่วพัดมาจากด้านหน้า เทย่าหยุดเดิน หล่อนหันกลับมามองเขานิดหนึ่งแววตาสวยหวาน แมทธิวไม่พูดอะไรแต่โบ้ยหน้าให้หล่อนขึ้นไปบนหลังเจ้าโอลี่  และหล่อนกลับทำตามเขาอย่างว่าง่าย เขาจูงเจ้าโอลี่เดินออกมาทางด้านหลังโรงนา แต่อ้อมมาเดินฝั่งตรงข้ามกับแนวต้นแอปเปิลที่ยาวขนานไปกับแนวแปลงผัก ภาพหญิงสาวร่างบางบนหลังม้า ที่มีชายหนุ่มจูงให้มันเดินไปช้าๆ ในแสงแดดอ่อนบ่ายคล้อย ดูสวยงาม ชายสูงวัย รูดม่านบังแดดหน้าต่างข้างเตียงนอน ปิดกลับเข้าด้วยกันอย่างเดิม   เขาเดินกลับมาที่เตียง พร้อมรอยยิ้มน้อยๆบนใบหน้า   มาร์กี้วางแก้วน้ำดื่มลงที่โต๊ะข้างเตียง  หล่อนยิ้มให้กับภาพเดียวกันที่ได้เห็น แล้วจึงออกไปจากห้องเงียบๆ ดีใจที่บ่ายนี้นายท่านคงจะหลับพักผ่อนอย่างมีความสุข แมทธิวจูงเจ้าโอลี่ พามันเดินเลาะแนวแปลงผักมาจนถึง หน้าถนน ฝั่งตรงข้ามเป็นทุ่งหญ้ากว้างไกล ที่มีทางหินละเอียดเล็กๆ ตัดผ่านออกไปยังอีกฝั่งหนึ่งของท้องทุ่ง เขาหยุดรอให้รถคันที่กำลังจะขับมาถึง   รอให้มันผ่านไปก่อน จากรถคันเล็กที่อยู่ห่างๆ เมื่อขับใกล้เข้ามา ขนาดของมันใหญ่ขึ้น จนบัดนี้มันแล่นมาถึงที่หล่อนและเขายืนรอจะข้ามถนน รถกระบะคันโตที่กำลังจะขับผ่านไป ชะลอความเร็วลงเมื่อมาถึงที่เขาและเทย่าที่อยู่บนหลังม้าหยุดอยู่ มันช้าลงจนจอดสนิท  กระจกหน้าต่างถูกไขลดลง เขาเห็นชัดเจนและจำได้ดีว่า... คนขับรถเป็นคนเดียวกับที่เขาเจอเมื่อเช้าวาน ที่หล่อนพาเขาเอางูไปเหวี่ยงออกจากคราดใส่หน้าประตูห้องเก็บของ ชายหนุ่มข้างๆมัน รีบเปิดประตูลงมาจากรถ เดินมาถึงที่หล่อนอยู่บนหลังม้า และเขายืนอยู่ข้างๆ “  ไง..สบายดีหรอฟรังค์ เราไม่ได้เจอกันซะนานนะ “   ใต้หมวกหนังแบบคาวบอยปีกกว้าง เทย่าเห็นแววตาดุร้าย  และรอยยิ้มเยาะมุมปาก “ เค้าสบายดี  ไปกันเถอะ..ฟรังค์ “ เทย่าตอบตวัดเสียงใส่มัน   อ้อมแอ้มเรียกเขาว่า...ฟรังค์  แตะไหล่เป็นเชิงบอกให้เขาพาเจ้าโอลี่ออกเดิน ที่ขณะนี้ยังยืนนิ่ง แต่ส่ายหน้าซ้ายขวาหายใจฟึดฟัดแรงๆออกจากจมูก “  เดี๋ยวก่อน  ไอ้ตัวที่เธอเอาไปคืนคนงานชั้นเมื่อเช้าวานน่ะ...มันไม่ใช่ของพ่อชั้นหรอกนะ เธออย่าเข้าใจผิด !! “ ชายตัวโตยืนขวางหน้าแมทธิวและเจ้าโอลี่ที่กำลังจะก้าวขาออกเดินต่อ กระชากเสียงแข็งกลับใส่หล่อน แววเย้ยหยันปรากฏในดวงตา หญิงสาวใจเต้นแรงด้วยความโมโห “  อ๋อ หรอ..งั้นก็ ขอโทษละกันนะชั้นคงเข้าใจผิดจริงๆแหละ  “ หล่อนโต้กลับมันไป พยายามข่มเสียงตัวเองให้นิ่งที่สุด “ ไปได้แล้วโอลี่  “   กระตุกขาให้เจ้าโอลี่ออกเดิน อย่างเข้าใจ มันหันหน้าเบี่ยงออกทางด้านข้างตามแรงดึงของแมทธิว เดินเฉียดผ่านชายหน้าตาร้ายกาจ   ข้ามถนนไปอีกฝั่งหนึ่ง ปล่อยให้คนในหมวกปีกกว้าง ยืนกัดฟันด้วยความโมโหอยู่อย่างนั้น “  อวดดีนัก..!! “   เสียงเจ็บแค้นรอดไรฟัน ................................................................................................................................................................ แมทธิวจูงโอลี่พาหล่อนข้ามฝั่งถนนเดินไปตามทางหินเล็กๆ หายไปในทุ่งหญ้าสูง สายลมอ่อนๆ ไม่ได้ทำให้หล่อนรู้สึกเย็นลง หัวใจดวงเล็กคุกรุ่น “ มันเข้าใจว่าผมเป็นฟรังค์ใช่มั้ย?? “   เขาถามหล่อน ตามองตรงแน่วไปข้างหน้า ทั้งๆที่รู้คำตอบว่า ใช่   “  ใช่..ไอ้นี่แหละลูกชายนายอีริค    เกเรเหมือนพ่อมัน  มันเคยจะมีเรื่องกับฟรังค์ตอนบังเอิญเจอกันที่งานเทศกาลในหมู่บ้านนี่แหละ   ฟรังค์ไปซื้อน้ำดื่มให้ ชั้นยืนรออยู่เห็นมันแกล้งเดินพุ่งเข้าใส่ฟรังค์ก่อน   พอแก้วโคล่าหกใส่  มันกลับหาว่าฟรังค์แกล้ง   มันเอาไหล่กระแทกฟรังค์แรงจนเค้าล้มลงน่ะ  “   หญิงสาวเล่า ย้อนกลับไปถึงวันที่เกิดเรื่อง หัวใจเต้นแรงขึ้น “ ดีว่ามีตำรวจในบริเวณงานผ่านมาเห็นเข้าซะก่อน  “ แมทธิวรู้ดีว่า พี่ชายเขาจะเป็นอย่างไรในตอนนั้น  เขาจินตนาการภาพอย่างเจ็บปวด   ทุ่งหญ้าเขียวที่เสียงลมหวีดหวิวเมื่อครู่ กลับเงียบลง ดั่งสายลมนิ่งสนิท เขาและหล่อนต่างปล่อยความคิดเจ็บปวดไปคนละทาง .................................................................................. ขอบคุณมากๆนะคะ ที่สละเวลาติดตามกันถึงตอนที่ 8 ค่ะ..^^ ขอให้เพื่อนๆมีความสุขในวันอาทิตย์ และพบกันตอนต่อไป วันอังคารค่ะ ^^ แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 08:41:11 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 08:40:37 แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 08:15:40 จากคุณ : ณัชชนม์ เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 07:32:52

ความคิดเห็นที่ 2 ตามมาแล้วนะคะ^_^ คืนนี้มาอ่านนะคะ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 09:22:56

ความคิดเห็นที่ 3 มาแร้วค่ะ เด๋วย้อนมาอ่านน๊ะ พอดีเพิ่งกลับจาก Rally กับครอบครัวที่วังน้ำเขียว เป็นครอบครัวนักเดินทางซะจน เพื่อนๆ ล้อว่าเป็นครอบครัว ททท. อิอิ แต่คุณจ๊ะอยู่โซนยุโรปคงมีแต่สถานที่สวยๆ ให้ท่องเที่ยว น่าอิจฉาจังเลย.. ลูกชายป่วนหรอคะคุณจ๊ะ เหมือนกันค่ะวัยกำลังซนเป็น ธรรมดาค่ะ แต่ก้อดีนะคะไม่มีเหงา ถ้าไม่มีสิคะแย่เลย แล้วเด๋วจะกลับมาอ่านนะคะ จะได้คุยกันอีก คงจะค่ำๆ น่ะค่ะ ^^ ยังส่งกำลังใจให้เหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนค่าา ^^ ส่ จากคุณ : นุช ^^ (ในความมืดมิดยังมีดวงดาว) เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 16:28:27

ความคิดเห็นที่ 4 คุณใยไหมกะใบม่อน ขอบคุุณที่ตามมาเป็นกำลังใจให้จ๊ะนะคะ ขอให้สนุก และก็เป็นค่ำวันอาทิตย์แสนสุขของคุณใยไหมกะใบม่อนด้วยค่ะ เมืองไทยอากาศเป็นอย่างไรบ้างคะตอนนี้ ได้ยินเพื่อนบอกว่า ร้อนด้วยฝนตกด้วย รักษาสุขภาพนะคะ เทคแคร์ค่ะ จุ๊บๆ จากคุณ : จ๊ะ..(ณัชชนม์) (ณัชชนม์) เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 18:46:32

ความคิดเห็นที่ 5 คุณนุช.. แอบคิดถึงค่ะคิดว่าอาจจะไปเที่ยวที่ไหนสักแห่ง และก็แอบหนีไปเที่ยวจริงๆด้วย วังน้ำเขียวน่าเที่ยวนะคะ  คุณนุชไปแบบRally ด้วยน่าสนุกจัง เห็นเพื่อนๆที่เมืองไทยก็ชอบไปเหมือนกัน อยู่ทางนี้จะเที่ยวสนุกก็ตอนซัมเมอร์น่ะค่ะ หน้าหนาวก็มีแต่หิมะเต็มไปหมด หนาวมากกก ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีมาส่งให้เสมอเลยนะคะ ขอให้เป็นค่ำวันอาทิตย์ที่เต็มไปด้วยความสุขนะคะ จุ๊บๆๆๆ ค่ะ จากคุณ : ณัชชนม์ เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 19:01:56

ความคิดเห็นที่ 6 ในที่สุดความจริงก็กระจ่าง^_^ รอตอนต่อไปนะคะ^o^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 20:44:59

ความคิดเห็นที่ 7 อ่านจบเรียบร้อยแล้วค่ะ เขียนดีขึ้นเรื่อยๆน๊ะ สรุปแล้วเทย่า ยังคงนึกถึงรักครั้งแรกอยู่หรือป่าวน๊ะ หรือตอนนี้ความรู้สึก นั้นมันโอนย้ายมาที่อีกคน ดูเทย่าจะอยู่ในช่วงสับสนน๊ะ ^^ เอ แล้วรักครั้งแรกของคุณจ๊ะเป็นยังไงน๊ะ อิอิ แซวเล่นค่ะ ทุกคนก้อต้องเคยมีรักครั้งแรก^ สนุกค่ะจะรอลุ้นต่อไปนะคะ ว่าเทย่าจะหาทางออกให้หัวใจ กันอย่างไร?? ส่วนคุณจ๊ะเป็นยังไงบ้างคะ ลูกชายเลิกกวนหรือยังคะ? ยังคงฝากกำลังใจให้เหมือนเดิมค่ะ ^^ จากคุณ : นุชสุดน่ารัก ^^ (ในความมืดมิดยังมีดวงดาว) เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 22:36:45

ความคิดเห็นที่ 8 อ่อลืมที่ถามไป วังน้ำเขียว รีสอร์ทเย๊อะมากกกกแต่โดย ส่วนตัวชอบโซนทางเขาใหญ่มากกว่าค่ะ ชอบไปกางเต๊นท์ นี่แหละค่ะ ได้บรรยากาศดี แต่ตั้งแต่มีลูกเล็กก้อเปลี่ยน สไตล์การเที่ยวไปเยอะ ได้ทานกุ้งเผา ส้มตำปูม้า พล่ากุ้ง เผื่อด้วยนะคะ อิอิ เด๋วเดือนมีนาจะไปโซนพัทยาแล้วจะทานซีฟู้ดเผื่อนะคะ พักผ่อนเยอะๆ นะคะ รอคอยผลงานต่อไปค่ะ ^^ จากคุณ : นุชอีกแระ ^^ (ในความมืดมิดยังมีดวงดาว) เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 22:45:51

ความคิดเห็นที่ 9 คุณใยไหมกะใบม่อนค่ะ ค่อยๆไปเรื่อยๆ แต่เหนื่อยจัง เพราะเรื่องแรกก็ให้โจทย์ตัวเองยากเกินไป เคยลองเขียนรักกุ๊กกิ๊กแบบไม่ต้องสาระทิ้งไว้ มันง่ายกว่านี้เยอะเลยค่ะ นี่บางครั้งเขียนไปก็เครียดตาม ไม่รู้ว่าอินเกินไปหรือเปล่า >//<" ขอบคุณที่สละเวลาเข้ามาติดตามนะคะ ^___^ จากคุณ : ณัชชนม์ เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 01:10:31

ความคิดเห็นที่ 10 คุณนุชสุดน่ารักค่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เทย่ากำลังตกหลุมรักแมทธิวแบบไม่รู้ตัว แต่รักที่เคยมีต่อฟรังค์ก็ยังคงอยู่ในใจ ตอนนี้ก็เพิ่มความเป็นห่วงเข้าไปอีกด้วยอ่ะ >//<" รักแรกของจ๊ะ ตอนม.4 ค่ะ (แก่แดดแต่เด็กเลย )  แบบว่า มันแค่กุ๊กกิ๊กแอบมองกันแบบเด็กๆ   ขำอ่ะ ตลกๆๆๆ เปิ่นมาก คงไม่เรียกว่ารักละมั้งคะแบบนั้น เป็นเพื่อนที่รู้สึกดี แบบเด็กๆมากกว่า อิจฉาจังเลย ไปเที่ยวแล้วได้กินของอร่อยด้วย ของทะเลนี่โปรดที่สุดเลยเหมือนกันค่ะ คิดถึงๆๆๆ อยากกลับเมืองไทยแล้วล่ะ แล้วเดือนมีนาไปโซนพัทยาหรอคะ ??? ง่ะ อยากไปๆๆๆๆๆๆๆ เที่ยวเผื่อทานเผื่อจ๊ะด้วยน๊า ขอให้พรุ่งนี้เริ่มวันจันทร์อย่างแฮปปี้นะคะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจอีกครั้งค่ะ ^__^ แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 55 01:18:59 แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 55 01:17:36 จากคุณ : ณัชชนม์ เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 01:16:42

ความคิดเห็นที่ 11 สวัสดีเช้าวันจันทร์ วันที่ฝนตกแต่เช้า อากาศดีมากมาย เลยค่ะ แต่แอบจะวิปริตไปสักเล็กน้อยสำหรับโลกเราน่ะค่ะ แวบๆ เข้ามาซะก่อนที่จะเริ่มงานค่ะ ^^ เรื่องความรักครั้งแรกหรือครั้งไหนๆ พอว่าวันนี้ไม่มีความรัก ไหนยิ่งใหญ่เท่าความรักที่มีให้กับลูก คุณจ๊ะว่าจริงมั๊ยคะในฐานะ หัวอกแม่ด้วยกัน ^^ เอาไว้ถ้าลงเรื่องนี้จบ คุณจ๊ะลองเขียนแนวรักโรแมนติกดูบ้าง นะคะ เพราะดูคุณจ๊ะน่าจะเป็นคนอารมณ์ดี ที่สำคัญคนมีความรัก ที่ดี น่าจะเขียนออกมาได้ดีนะคะ ขอให้ทุกวันเป็นวันที่ดีๆ นะคะ ^^ จากคุณ : นุชค่ะ ^__^ (ในความมืดมิดยังมีดวงดาว) เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 09:45:11

ความคิดเห็นที่ 12 ติดตามมาอ่านต่อ อย่างสม่ำเสมอเช่นเดิมค่ะ จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 15:30:56

ความคิดเห็นที่ 13 สวัสดีคุณนุชค่ะ มาพร้อมฝนเลย อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย รักษาสุขภาพนะคะ ถ้าจบเรื่องนี้แล้วคงเขียนเรื่องใหม่เป็นเรื่องรักๆกุ๊กกิ๊กล่ะค่ะ จริงๆมีเขียนทิ้งไว้แล้ว คงไปต่อ ขัดเกลาก่อน แล้วค่อยมาลง อิอิ หวังว่าจะยังมีคนตามมาเป็นกำลังใจ ไม่เบื่อกันไปซะก่อนนะคะ ^^ ปล.อาจจะไม่โรแมนติกมาก เผลอๆจะออกแนวฮากันไป >//<" ขอให้ทุกวันเป็นวันที่ดีเช่นกันค่ะ แฮปปี้นะคะ จากคุณ : ณัชชนม์ เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 22:08:21

ความคิดเห็นที่ 14 คุณให้เพียงเธอหมดใจค่ะ สวัสดีวันจันทร์นะคะ และก็ขอบคุณที่ติดตามอ่าน ให้กำลังใจกันมาตลอด แค่นี้คนเขียนก็ปลื้มมีแรงจะเขียนต่อแล้ว มีความสุขมากๆทุกๆวันนะคะ ^__^ จากคุณ : ณัชชนม์ เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 22:11:03

ความคิดเห็นที่ 15 ถึงเพื่อนๆที่เข้ามาติดตามอ่านนะคะ ต่อไปนี้จ๊ะจะลดความถี่การโพสท์ลง เหลือเพียงแค่สัปดาห์ละครั้งนะคะ (ต้องขอโทษจริงๆหากทำให้สับสน เพราะนี่เป็นการแจ้งเปลี่ยนครั้งที่สองแล้ว) เนื่องจากตอนโพสครั้งแรก บอกตรงๆว่าเพิ่งสมัครล๊อกอิน และโพสเลย โดยที่ไม่ได้อ่านเกี่ยวกับ กฏ กติกา มารยาท การโพสข้อความก่อน กลายเป็นว่า ที่ควรจะเป็นคือ ควรโพสกระทู้ให้น้อย แต่ว่าในแต่ละกระทู้ที่ตั้งในแต่ละวัน สามารถเขียนได้ยาวๆๆ ซึ่งดีกว่าโพสถี่ ด้วยการเขียนแต่ละตอนสั้นๆ ยอมรับว่าเข้าใจผิดไปมาก เพราะคิดเอาเองจากที่เคยเขียนบล๊อก แบบเขียนทุกวันก็เขียนไป ทำนองนั้น มีพี่ๆผู้อาวุโส ได้เข้ามาคอมเมนท์แล้วว่าโพสกระทู้ถี่เกินไป ควรโพสกระทู้ให้น้อย แต่เพิ่มความยาวในแต่ละตอน จะดีกว่า ตอนนี้เข้าใจตามนั้นแล้ว และขอขอบคุณทุกคำแนะนำที่ส่งมาให้จากใจจริงนะคะ บอกตรงๆว่า รู้สึกผิด และเป็นกังวลกับเรื่องนี้ ต้องขอโทษพี่ๆจากใจจริงๆอีกครั้งค่ะ ขอแก้ไขตามนี้นะคะ จะโพส สัปดาห์ละครั้ง ช่วงปลายสัปดาห์อาจะเป็นเสาร์ หรือ อาทิตย์ค่ะ ขอบคุณทุกๆ คำแนะนำ ทุกความเห็น และกำลังใจที่มีให้นะคะ ^_____^ ปล.ต้องขอโทษอีกครั้งหากทำให้สับสน หรือรำคาญที่เปลี่ยนไปมา แก้ไขเมื่อ 30 ม.ค. 55 22:23:48 จากคุณ : ณัชชนม์ เขียนเมื่อ : 30 ม.ค. 55 22:19:19

ความคิดเห็นที่ 16 ลองเข้ามาอ่านดู เนื้อเรื่องไม่ค่อยสนุก ไม่น่าติดตาม ดูขาดๆ เกินๆ ไม่ค่อยสมเหตุสมผล ไม่ตื่นเต้นเหมือน หนังฆาตกรรมที่เคยอ่าน ผมว่าคนเขียนคงต้องพ้ฒนาอีก มากพอสมควร จากคุณ : ณดล (ณดล) เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 14:39:23

ความคิดเห็นที่ 17 ไม่ค่อยได้เข้ามา มาแอบหาเนื้อเรื่องต่อของคุณจ๊ะ แอบหายไปไหนคะเนี่ย ?? ไม่แปะตอนต่อไปแล้วเหรอคะ?? แอบคิดถึงๆๆ ^^ จากคุณ : นุชค่ะ (ในความมืดมิดยังมีดวงดาว) เขียนเมื่อ : 11 ก.พ. 55 14:15:09