ม่านพรหมห่มรัก (บทที่ ๑ )

ขอบคุณทุกกำลังใจนะครับที่มอบให้

ที่สำคัญกิ๊ฟจาก

คุณ  =FriEnDiY=, คุณสามปอยหลวง, คุณSetakan, คุณนวลน้ำผึ้ง, คุณ huaboonsan, คุณTravel to the moon, คุณนารีจำศีล (น้องนุ้ย)


อันนี้ลิงค์จากกระทู้เดิมครับ

http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11623651/W11623651.html
     
......................

( บทนี้ไม่ยาวนะครับ 6 หน้า เอสี่ )



   บทที่ ๑



รถเก๋งสีแดงคันเล็กจอดนิ่งตรงไหล่ทาง สัญญาณไฟกระพริบวูบวาบทั้งคัน พราวพุธซึ่งนั่งประจำที่คนขับ กำลังช็อคกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สมองขาวโพลน มึนงงไปชั่วขณะ กระทั่งมีเสียงก๊อกๆ ดังซ้ำๆ จึงสะดุ้งตกใจ


พราวพุธกรี๊ดลั่น  มีบางสิ่งแปะอยู่บนหน้ากระจรถ



              ...ไม่นะ ไม่ ฉันไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ…กรี๊ด!!


หลายนาทีก่อน พราวพุธจำได้ว่าคุยกับพบพรนานจนสาย เลยขับรถออกมาจากซอยด้วยความเร็วสูง เมื่อเข้าไปในเขตการจราจรที่หนาตาจึงลดความเร็วลง ทว่าด้วยความเป็นมือใหม่ใจเกินร้อย เลยขับรถคร่อมเลนบ้าง ปาดซ้ายป้ายขวาบ้าง จนเป็นเหตุให้รถคันอื่นบีบแตรไล่ตลอดทาง



จะบีบอะไรนักหนายะ เห็นมั้ยคะ ดิฉันจนจะชนเต่าข้างหน้าแล้ว... ว้าย จะบ้าเหรอ แซงมาทำไหม...เดี๋ยวเถอะ ...นักเลงใช่มั้ย ได้เลย ไปเคลียร์ที่ตำหนักพรหมพยากรณ์เลยนะ ฮึ่ม ไม่รู้จัก พราวพุธเสียแล้ว...


หญิงสาวหัวเสีย รถบนถนนเหมือนเป็นอริกันมาตั้งแต่ชาติก่อน นิสัยโวยวายนั้นแก้ไม่เคยหาย แขวะชาวบ้านไปทั่ว ถึงขั้นเปิดกระจกแว้ดใส่คนอื่นก็เคยพอใครเอาจริง ก็ได้แต่ยกมือไหว้ปลกๆ ขอโทษขอโพยอย่างน่าสงสาร


เมื่อรถทะยานขึ้นสะพานข้ามแม่น้ำ หญิงสาวรีบข่มอารมณ์ร้ายไว้ในอก กลั้นลมหายใจลึก ตั้งจิตอธิษฐานขอพรกับพระแม่คงคา


...ขอให้ลูกช้างได้เจอผู้ชายที่ใช่สักทีเถอะเจ้าค่ะ อย่าให้เป็นสาวทึนทึก ขึ้นคานไปจนตายเลย!!    


ขับลงจากสะพานไม่ทันไร พราวพุธก็ได้พบเนื้อคู่แบบเดลิเวอร์รี่ ดวงหน้าหล่อเหลาปรากฏเบื้องหน้า แบบเต็มตา เต็มใจสาวโสด


ดวงตาคู่นั้น และรอยยิ้มอบอุ่น ทำให้หญิงสาวสะเทิ้นอาย หวั่นไหวผู้ชายที่อยู่ในป้ายโฆษณา!!  


        เขาคนนั้นคือ ‘ท่านประธาน’ สโมสรฟุตบอลทีมดังของจังหวัด รูปเขากับสัญลักษณ์ทีมโดนเด่นในป้ายซึ่งติดเรียงตามถนน ประหนึ่งมีการแข่งขันกีฬาระดับชาติ นอกจากนั้น

         เขายังเป็นแอมบาสเดอร์ของผลิตภัณฑ์กีฬาหลายชนิด รวมถึงธรุกิจโรงแรมไปจนถึงร้านขายวัสดุก่อสร้าง ทั้งหมดล้วนเป็นเม็ดเงินของตระกูลเทพวัฒนาไพศาล


       ‘คุณเอกลักษณ์ เทพวัฒนาไพศาส’ คือทายาทคนเดียวของคุณหญิงพิมพา เจ้าของธุรกิจก่อสร้างครบวงจรที่พราวพุธทำงาน ด้วยความดัง ความร่ำรวย แถมยังไร้พันธะ จึงเป็นที่ใฝ่ฝันของสาวๆ อยากเป็นสะใภ้คุณหญิงกันทั้งเมือง


พราวพุธเคยเห็นเอกลักษณ์หลายหน แต่ในระยะห่างหลายสิบเมตร เขาเป็นคนเฟรนลี่ไม่ถือตัวแต่เพราะมีผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลัง ชายในฝันจึงไกลเกินเอื้อม ตัวคุณหญิงหวงลูกชายราวไข่ในหิน งานที่โรงงานและการดูแลบริษัทเลยเป็นหน้าที่หลานๆ  หนึ่งในนั้นคือชัยชนะญาติฝ่ายสามี แต่อำนาจการตัดสินใจนั้นยังผูกขาดที่คุณเอกลักษณ์เพียงผู้เดียว


พราวพุธวาดหวังว่าจะได้ครองคู่ผู้ชายที่แสนเพอร์เฟกต์คนนี้ เขาคงทำให้ผู้หญิงที่อยู่ในกรอบมาตลอดยี่สิบห้าปีได้ติดปีกแห่งรัก โบยบินไปไกล หล่อนวาดภาพตัวเองสวมชุดเจ้าสาวนานไปนิด รู้สึกตัวอีกที หางตาก็เห็นรถพ่วงสิบแปดล้อแซงมาประชิดด้านขวามือ


รถคันใหญ่มีแรงดึงดูดมหาศาลทำให้รถเก๋งเสียหลัก บังคับพวงมาลัยลำบาก พราวพุธกรี๊ดลั่น แขนทั้งสองข้างเกร็งจัด รถพ่วงบีบแตรลั่น เสียงตะโกนโหวกเหวกดังแทรกเข้ามาให้ขวัญกระเจิง จังหวะเดียวกันนั้น  มือถือมีสายเรียกเข้าพอดี


เพลงจังหวะคึกคักชวนขยับแข้งขยับขาแผดลั่น หญิงสาวสติหลุดไปแวบหนึ่ง คนโทรเข้ามาคงมีธุระด่วน ทั้งที่ไม่ยอมรับสาย แต่กดเรียกไม่ยอมวาง พอเหลือบมองหน้าจอมือถือหล่อนก็หวีดขึ้น


           ...พี่พบจะโทรมาทำไม ตอนนี้ !



หญิงสาวตั้งสติประคองรถไปตามความโค้งของถนน แต่ตาต้องเบิกโพลง หนาวไปจับขั่วหัวใจ


ด้านหน้ามีคาระวานรถมอเตอร์ไซค์จอดเรียงหลายสิบคัน ผู้คนหลายสิบชีวิตวุ่นอยู่กับต้นไม้ และศาลาริมทาง


บ้า...มาแข่งแรลลี่หาอาร์ซี ตรงนี้ ทำไมไม่ไปบนป่า บนดอย พ่อคุณเอ๊ย เดี๋ยวแม่ชนตับแตกหรอก


  บ่นเป็นยายแก่ ไม่ขาดคำ รถบัสรับส่งพนักงานก็ทะยานขึ้นมาประกบอย่างเร็ว พราวพุธผ่อนคันเร่ง บังคับให้รถอยู่เลนกลาง แต่คงเป็นคราวเคราะห์ จู่ๆ ร่างสีดำทะมึนบินตัดหน้ารถ อารามตกใจ มือที่กำพวงมาลัยพลันหักไปด้านซ้ายอย่างแรง!



ขณะนั้นพราวพุธไม่ทันสังเกตป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ที่ยื่นมาล้ำผิวการจราจร  


          เปรี้ยง! เปรี้ยง! สิ้นเสียงเปรี้ยงที่สาม จึงรู้ว่ากระจกข้างด้านซ้ายชนป้ายโฆษณาคุณเอกลักษณ์อย่างจัง



           ผู้ชายที่เคยเห็นในระยะไกล พุ่งมาหาหล่อนอย่างไม่คาดฝัน หญิงสาวคิดถึงพ่อแก้ว แม่แก้ว ท่องนะโมตัสสะ ผิดๆ ถูกๆ  



นานราวอึดใจ รถจึงค่อยๆ เคลื่อนไปจอดสนิทตรงไหล่ทาง จวบจนได้ยินเสียงก๊อกๆ ดังติดต่อกันนั่นแหละ สติค่อยกลับคืน พราวพุธใจตุ้มๆ ต่อมๆ มองร่างสูงใหญ่ซึ่งยืนจังก้าข้างประตูรถ  



ตำรวจ!



หญิงสาวกดกระจกเลื่อนลง วินาทีนั้นไม่กล้ามองร่างสูงใหญ่ด้วยซ้ำ



“เป็นอะไรหรือเปล่าคุณ” เสียงห้าวต่ำข่มขวัญ หญิงสาวมือเย็นจัด ในใจคิดว่ายังไงจะไม่ยอมถูกยึดใบขับขี่อีกแล้ว


...ใบสั่งก็พอนะคะ จ่า หนูรีบจริงๆ ไม่ได้ตั้งใจ ต่อไปจะไม่มีเรื่องแบบนี้อีกแล้ว พรีส!!  


“คุณ! เป็นอะไรมั้ย” เขาถามย้ำ



สูดลมหายใจลึก เป็นไงเป็นกัน อ้อนสักนิดคุณจ่าคงยอมปล่อยสาวอวบตาดำๆ อย่างหล่อน ไปแต่โดยดี



“เอ๊ะ...ไม่ใช่ตำรวจนี่นา” เมื่อมองเขาเต็มตา ก็ขมวดคิ้วมุ่น...แกล้งให้ตกใจตั้งนาน  พ่อสิงห์นักบิด!


ชายร่างสูงสวมเสื้อหนัง กางเกงขายาวท่าทางทะมัดทะแมง แถมยังทำหน้าขรึมเข้ม  



“ไม่ใช่ตำรวจน่ะสิ  อยากจะให้โทรเรียกเรียกไหมละ...”เขาถอดแว่นตาดำออก สายตาคมคู่นั้นดุเป็นบ้า!  



“อย่า...อย่าพึ่งโทร...” พราวพุธร้องห้าม อ้อมแอ้มถามว่า



“...ฉันไม่ได้ขับรถชนใครใช่มั้ยคะ”


“หึๆ...ชนสิ...เต็มๆ เลย” คำตอบเขาส่งผลให้หล่อนหน้าซีดเผือด ใจหายแวบ


“หล่ะ... แล้วมีใครตายมั้ย!”



“โอ๊ย ไม่ตายหรอก..แต่น่าจะเจ็บหนัก”เขายิ้มเห็นแก้มบุ๋ม ชี้ป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ซึ่งแปะบนหน้ากระจกรถ



“เอ๊ะ จะมาพูดให้ตกใจทำไม” หล่อนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน พึ่งเห็นหน้ากันแท้ๆ ยังจะมายียวนใส่  



         “เห็นคุณเครียดๆ กลัวจะช็อคเป็นลม เลยเล่นมุกขำๆ น่ะครับ” เขายกมือลูบศีรษะสวยซึ่งตัดผมทรงสกินเฮด ด้วยท่าทางละอายใจแบบไม่เฟคนั้นหล่อนจึงโกรธไม่ลง  



“หายเครียดมากเลยค่ะ....เออ คุณเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดใช่ไหมคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจชนอะไรทั้งนั้นนะ รถบัสเบียด แล้วตัวอะไรก็ไม่รู้ บินตัดหน้ารถเฉยเลย ...ตกใจเลยหักพวกมาลัยหลบ” พราวพุธละล่ำละลักตอบ



“ใจเย็นสิคุณ ผมรู้ คุณไม่ตั้งใจ” เขาปลอบ


“ใช่ ไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ” หล่อนโพล่งขึ้น โล่งใจที่เขาคิดแบบนั้น



“หึๆ ...แต่มันเป็นอุบัติเหตุจากความประมาทของคุณ!” มือใหญ่ของเขาชี้ไปที่หลักฐาน  


“ป้ายมันโผล่ออกมาขวางทางต่างหาก!” หล่อนเสียงขุ่น


“ดีนะที่เป็นป้าย ถ้าเป็นผมยืนอยู่ตรงนี้ คงเละไปแล้ว”



“คุยไม่รู้เรื่อง ก็บอกว่าอุบัติเหตุยังไม่เชื่ออีก” ไม่อยากเหวี่ยงใส่พลเมืองดีนักหรอก แต่เขาคนนี้ยั่วจนคุมอารมณ์ไม่ไหว  



“ไม่ได้บอกว่าไม่เชื่อ...แค่พูดตามความจริง” เขามองหล่อนราวกับเป็นเด็กหญิงแสนงอน  



พราวพุธเห็นอีกฝ่ายเลิกคิ้วมองอย่างขำๆ จึงปรับสีหน้าสีตาให้เป็นปกติ คนสมัยนี้แปลกนัก นึกว่ามีน้ำใจอยากช่วย เอาเข้าจริงๆ ก็เป็นพวกไทยมุง  



“เห็นคุณขับรถแบบนี้ อดคิดถึงน้องสาวไม่ได้ เธอชอบซิ่งเป็นประจำ มีปัญหาให้เคลียร์ตลอด เฮ้อ...อย่างนี้ละ ผู้หญิงขับรถ” เสียงถอนหายใจไม่จริงจังนัก แต่ใจคนฟังเดือดปุดไปแล้ว  


“เอ...ผู้หญิงขับรถ แล้วไง” เมื่อถูกจี้ใจดำ เลยนั่งไม่ติด



“...ก็ชอบทำให้ผู้ชายเป็นห่วงนะสิ” เขายิ้มกว้าง ดวงตามีประกายวิบวับ สุขใจที่ได้ยั่วล้อ


“อ๋อเหรอ...ขอบคุณคะ คุณเป็นคนมีน้ำใจมั่กๆ” ตอบเสียงสะบัด แล้วสตาร์ทรถเตรียมขับจากไป


“อ้าว...ไม่ลงมาดูรถก่อนเหรอคุณ”


“ไม่มีอะไรเสียหายนี่ เดี๋ยวเรียกประกันมาดูทีหลังก็ได้ แค่นี้จิ๊บจ๊อย” พราวพุธยักไหล่ ไม่ยี่หระ



           “อันตรายนะคุณ กระจกห้อยต่องแต่งอย่างนั้น” เขาจับขอบประตูรถยึดไว้ สายตาทั้งคู่สานสบกัน  



หญิงสาวชั่งใจประเดี๋ยว เมื่อเห็นว่าเขาคงไม่มีพิษมีภัย  จึงก้าวลงมาตรวจสอบความเสียหายโดยมีพลเมืองดี มาดเข้มคุยเสียงดังแข่งยวดยานที่ขับผ่านไปมา  



“โชคดีนะครับ ไม่เป็นอะไร  เออ...แล้วนี่ยังขับรถไหวหรือเปล่า” เอ่ยพร้อมกับช่วยเอาป้ายโฆษณาออกจากหน้ากระจกใจ



“...สบายมากค่ะ ฉันซุปเปอร์วูแมน”


ชายหนุ่มหัวเราะเสียงน่าเกลียด ส่ายหัวในความช่างจ้อเกินความจริงของหล่อน เขาช่วยจัดสายไฟที่กระจกรถให้เข้าที่ด้วยความชำนาญ พราวพุธกล่าวขอบคุณ ครั้นจะก้าวขึ้นรถก็ต้องหน้าแดงก่ำ คำพูดเขาสะกิดหัวใจ คันปากยิบๆ


“...คุณน่าจะเปลี่ยนสติ๊กเกอร์ใหม่นะครับ ไอ้ ‘รถคันนี้สีขาว’ คงไม่ขลังสักเท่าไหร่ เปลี่ยนเป็น ‘มือใหม่หัดขับ’ น่าจะช่วยให้คนอื่นปลอดภัยจากคุณมากกว่านี้!”



“เอ๊ะ...คุณ” พราวพุธเม้มปาก มองรถสีแดงที่ติดสติ๊กเกอร์รถ ‘คันนี้สีขาว’ ของตัวเอง สลับชายมาดขรึมร่างสูงใหญ่


               “เป็นห่วงนะครับ คนไทยด้วยกัน...ต้องเซฟตี้เฟิร์สสิครับ...ปลอดภัยไว้ก่อน” กล่าวจบเขาก็ก้าวไปที่รถมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันใหญ่สีดำแดง


พราวพุธมองเขา พร้อมกับวาดภาพ ‘ไอ้มดแดง’ ซึ่งเคยดูในหน้าจอทีวีสมัยที่เป็นเด็ก ดวงหน้าคม ผิวขาวหากคร้ามแดด ตาคม คิ้วเข้ม แต่ผิดตรงที่เขาคงไม่ใช่ผู้ผดุงความยุติธรรม แต่เป็นสิงห์นักบิดขี้เก๊กแสนยียวน...ที่ชอบกวนใจให้เต้นตึกตัก





ต่อด้านล่างครับ

แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 11:05:02

แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 08:45:43

แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 08:43:22

จากคุณ	: เขมปัณณ์
เขียนเมื่อ	: 29 ม.ค. 55 08:27:57