พิณเพลงกะเพลงพิณ...แฝดคนละฝา...ตอนที่ 1

แฝดคนละฝา…เรื่องนี้ถือว่าเป็นเรื่องแรกในชีวิตนะคะ  จากที่เคยเป็นนักแอบเข้ามาอ่านตั้งนาน  ^o^ อยากลองเป็นนักเขียนบ้าง  อยากรู้ว่าตัวเองจะทำได้ไหม…ผิดพลาดประการใด ขออภัยล่วงหน้าไว้ ณ .ที่นี้ ด้วยนะคะ
.............................................................................................................
พิณเพลงกับเพลงพิณ…เกิดห่างกัน  15 นาที พิณเพลงเป็นพี่  ส่วนเพลงพิณเป็นน้อง  (ฝาแฝดคนที่คลอดก่อนเป็นน้อง  ส่วนคนที่คลอดหลังเป็นพี่)  คนโบราณบอกว่าพี่ถีบน้องออกมาก่อน

…เราสองคนเป็นแฝดเทียม  เพราะเกิดจากไข่คนละฟอง  พิณเพลงผิวออกสีน้ำผึ้งเหมือนพ่อ…ส่วนเพลงพิณผิวออกขาวเหลืองเหมือนแม่  หน้าตาก็ไม่เหมือนกัน  แต่รูปร่างเหมือนกันมาก  ตอนเด็กพิณเพลง…ตัวดำมีแต่คนล้อ ส่วน เพลงพิณ…ตัวขาวมีแต่คนชมว่าน่ารักเหมือนตุ๊กตา…ตั้งแต่เด็กจนโตเราทั้งคู่รักกันมากแทบจะไม่เคยทะเลาะกันเลย

พิณเพลง… เป็นคนเงียบๆ  ไม่ค่อยพูด แต่จะดื้อเงียบ (แม่บอก)

เพลงพิณ… เป็นคนขี้เอะอะโวยวาย  แต่ไม่มีอะไร ชอบคุย  เป็นคนที่แคร์คนอื่นมาก

พิณเพลงเป็นลูกสาวพ่อ  ส่วนเพลงพิณเป็นลูกสาวแม่ (คิดกันเอง) แต่แม่ไม่คิดแบบนั้น….แม่บอกว่าพิณเพลงเป็นลูกสาวแม่มากกว่าเป็นลูกสาวพ่อ  แม่จะเป็นห่วงพิณมากกว่าเพลง  เพราะว่าพิณเป็นคนไม่ชอบคุย  จะเก็บเงียบ เลยไม่มีใครรู้ว่าพิณคิดยังไง  ซึ่งต่างจากเพลง…เพราะเพลงมีอะไรพูดออกมาหมด  แม่ถึงไม่ห่วง  ทุกคนจะห่วงเพลงเรื่องเดียวคือ…เพลงไม่สบายตั้งแต่เด็กสุขภาพไม่ดีต้องหาหมอเป็นประจำ

…ด้วยความที่เราเกิดมาด้วยกัน  โตมาด้วยกัน  จึงไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องปกปิดหรือเป็นความลับต่อกัน….มีอยู่วันหนึ่งขณะที่เรากำลังจะเข้านอน  เพลงอาบน้ำเสร็จขึ้นเตียงคว้าผ้าห่มล้มตัวลงนอนข้างๆพิณ

“พิณ…ถ้าเค้ามีแฟน ตัวเองว่าแม่จะห้ามมั๊ย”เพลงพิณตะแคงถามเบาๆ

“ตัวเองก็น่าจะรู้คำตอบ…” อีกฝ่ายตอบแผ่วเบาเช่นกัน  ท่ามกลางความมืดมิด ทั้งคู่เงียบไปถนัด มีเพียงเสียงลมหายใจของกันและกันเท่านั้นที่เคลื่อนไหวช้าๆและแผ่วเบา

“เพลง…มีอะไรก็พูดมา” อีกหลายนาทีต่อมาพิณเพลงเอ่ยปากถาม

“เค้ากำลังมีความรู้สึกดี-ดีกับคนๆนึงอ่ะ  มันบอกไม่ถูก  พิณจำได้ม๊า…ความรู้สึกของเค้าตอนนี้  มันก็คงจะเหมือนความรู้สึกที่มันเคยเกิดขึ้นกับพิณตอนนั้น….”

“แล้วมันจะมีทางเป็นไปได้ไหมล่ะ เพลงก็น่าจะรู้จักแม่ของเราดี  แม่ไม่ชอบให้ลูกมีแฟน  เราจะไปไหนก็ไม่ได้…”

“แล้วจะให้เค้าทำยังไงล่ะพิณ… เค้าไม่ยอมหรอกนะ  พิณต้องช่วยเค้านะ” เพลงพิณรีบบอกอย่างร้อนรน

“พิณยังเอาตัวไม่รอดเลย” พี่สาวพึมพำเบาๆ

“ไม่รู้ล่ะ…เค้ารู้แต่ว่าตัวเองต้องช่วยเค้า…นะๆๆ” น้องสาวลงท้ายด้วยคำอ้อน

“ดึกแล้ว…นอนเถอะพรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้า  วันหลังค่อยคุยกันน๊า”พี่สาวบอกพร้อมทั้งเอื้อมมือมาเขี่ยปอยผมที่หน้าผากของอีกฝ่ายอย่างเอ็นดู

“จ้ะ…ฝันดีนะ  แต่ตัวเองต้องไม่ลืมสัญญานะ  ว่าจะช่วยเค้า…นะๆๆ”น้องสาวเอามืออีกฝ่ายมาแนบที่พวงแก้มอย่างวิงวอน

“ฝันดีจ้ะ…สาวน้อย” พิณเพลงบอกน้องสาวพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ  ไม่นานคนที่นอนข้างๆก็หลับใหลไปอย่างง่ายดาย  โดยที่ไม่ยอมปล่อยมือพี่สาว…พิณเพลงนอนลืมตาภายใต้ความมืดมิด  เธอไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้  “เพลง…พี่จะช่วยเธอยังไงดี” เธอพึมพำในใจ
...........................................................................................................
“พิณ…ตัวเองดูนี่สิ น่ารักมั๊ย…”เพลงส่งมือถือให้อีกฝ่ายดู

“อืม…ก็น่ารักดี”อีกฝ่ายชะโงกหน้าไปดูตามเสียงเรียกร้อง

“เค้าคิดอยู่แล้วว่าตัวเองต้องตอบแบบนี้….น่ารักเนอะ  วันหลังเค้าจะพามาแนะนำให้พิณรู้จักนะ…คนนี้แหล่ะแฟนเค้าเอง”เพลงพิณบอกอย่างอารมณ์ดี  แววตาขี้เล่นของเธอส่องประกายแวววาว

“เพลง…ตัวเองเล่นอะไรไม่รู้จักเวลา เค้ากำลังรีบนะ”พี่สาวดุเบาๆ

“คนนี้แหล่ะ  แฟนเค้า! ตัวเองไม่เชื่อหรอ…ชื่อมิ้น เราคบกันมาจะสามเดือนแล้ว มิ้นเป็นเด็กใหม่เพิ่งเข้ามาจะครึ่งปีแล้วมั้ง”

“เพลง…นั่น!รูปผู้หญิงนี่นา!”พิณเพลงบอกด้วยเสียงอันดังอย่างลืมตัว

“แล้วใครบอกว่าเป็นผู้ชายล่ะจ้ะ”อีกฝ่ายตอบด้วยน้ำเสียงขี้เล่น

“_________”พิณเพลงไม่มีคำพูดใดๆ เธอหันมามองหน้าน้องสาวเต็มตาอย่างหาคำตอบ

“พิณ…พิณจ๋า อย่าทำหน้าแบบนี้สิ เค้าใจเสียนะ…ตัวเองฟังเค้าหน่อยนะ…นะ”น้องสาวเว้าวอน

“ทำไม…”พิณเพลงถามแผ่วเบา

“พิณ…ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา  เค้ารู้สึกดีกับคนๆนี้  เค้าไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไร  เค้าอยู่กับคนนี้แล้วเค้ามีความสุข  เหมือนกับเวลาที่เค้าได้อยู่ใกล้ๆพิณ…ผู้หญิงคนนี้มีทุกอย่างเหมือนพิณ อยู่ด้วยแล้วสบายใจ อบอุ่น ตอนแรกเค้านึกว่าเค้าคิดไปเอง  แต่พอนานวันเข้าเค้าสามารถตอบโจทย์ที่อยู่ในใจตัวเองได้ว่า…นี่คือสิ่งที่เค้าต้องการ  มิ้นเค้ามีทุกอย่างเหมือนอย่างที่พิณมี…ไม่รู้สินะ อาจจะเป็นเพราะว่าเราเกิดมาด้วยกัน โตมาด้วยกัน เกิดมาพร้อมกับความผูกพัน  เค้าอยากอยู่กับพิณตลอดไป…แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้…เพราะสักวันพิณก็ต้องมีคนที่พิณรักและรักพิณ…ตัวเองเข้าใจในสิ่งที่เค้าพูดนะ”พูดจบน้องสาวสอดแขนสองข้างกอดรอบเอวอีกฝ่าย…พี่สาวสวมกอดพร้อมทั้งซบหน้าลงที่บ่าน้องสาวสะอื้นเบาๆ

“เพลงจ๋า…เค้าเข้าใจเพลงทุกอย่าง เค้าพร้อมและยินดีจะให้ความร่วมมือกับเพลงในทุกๆเรื่อง  แต่เพลงลืมอะไรไปรึป่าว แม่จะว่ายังไง?...พิณไม่อยากจะคิด  ตอนนั้นที่แม่รู้ว่าพิณมีแฟนบ้านเรายังไม่เป็นสุขเลย  แล้วถ้าตอนนี้แม่รู้ว่าเพลงกำลังคบกับผู้หญิงด้วยกัน….”

“เค้าจะบอกแม่เอง”

“ไม่ได้นะเพลง! ตัวเองจะบอกแม่ไม่ได้เด็ดขาด  ตัวเองไม่เห็นหรอว่าตอนนั้นพิณเป็นยังไง “

“แล้วเราจะทำยังไงดีล่ะ  ตัวเองช่วยเค้าคิดนะ…นะ”

“เค้าไม่อยากเห็นเพลงต้องเป็นเหมือนเค้า…ที่ผ่านมาเค้าเหมือนตายทั้งเป็น มันทรมาน  การที่เรารักใครสักคนแต่มันไม่ได้เป็นไปอย่างที่เราหวัง…มันเจ็บปวด!  เค้ารู้ว่าแม่รักและหวังดีกับลูก คงไม่มีแม่คนไหนที่ปรารถนาจะเห็นลูกตัวเองมีความทุกข์ แม่เลี้ยงเรามาอย่างดี  แม่หวังกับเราสองคนมาก  เค้าไม่อยากทำให้แม่ต้องเสียใจ…เพลง ตัวเองอดทนรออีกนิดนะ อย่าเพิ่งใจร้อน  ตอนนี้แม่อาจจะคิดว่าเรายังเด็ก  ยังไม่ถึงเวลาที่จะมีความรัก…”

“แต่เราโตแล้วนะ  เรียนจบแล้ว  ทำงานแล้วด้วย…”

“แต่เรายังเด็กในสายตาของแม่ไง”

“ตัวเอง…เค้ารักมิ้นมากๆนะ”

“จ้ะ”

“ตัวเองต้องช่วยเค้านะ”

“จ้ะ”

“ตัวเองสัญญาแล้วนะ”

“จ้ะ”

“เค้ารักตัวเองที่สุด ตัวเองรู้มั๊ย…”น้องสาวกอดกระชับแน่นขึ้น  หอมแก้มซ้ายขวา ยิ้มจนตาหยี…  โดยที่เธอหารู้ไม่ว่าภายในใจของพิณเพลงผู้พี่เต็มเปี่ยมไปด้วยความกังวลและ ว้าวุ่นเพียงใด

......................................................................................................................

แก้ไขเมื่อ 29 ม.ค. 55 10:31:20

จากคุณ	: ใยไหมกะใบม่อน
เขียนเมื่อ	: 29 ม.ค. 55 10:15:31