ความคิดเห็นที่ 1 ตอนแรกรุจน์ตั้งใจจะกลับบ้านแต่ก็เกิดเปลี่ยนใจขับรถมาที่แกลลอรี่ เพราะนึกได้ว่าสัปดาห์ก่อนมีภาพใหม่ๆเข้ามา ตัวเขาที่ไม่รู้จะไปไหนเลยคิดว่ามาทำรายการน่าจะดีกว่า สัปดาห์หน้าจะก็จะสามารถส่งลูกค้าได้อย่างเรียบร้อย  แต่พอมาถึงหน้าแกลลอรี่ก็ต้องแปลกใจเมื่อพบว่าประตูแกลลอรี่ไม่ได้ล็อค รุจน์ผลักเข้าไปอย่างระวัง  พอเหลือบมองห้องทำงานของน้ำฟ้าก็ถอนใจโล่งอก ไฟในห้องเปิดอยู่ รุจน์เดินขึ้นบันไดตั้งใจจะเข้าไปทักทายหล่อน ประตูห้องเปิดอยู่ เมื่อรุจน์ชะโงกหน้ามองเข้าไปก็ต้องชะงักเท้าเมื่อเห็นทศวรรษเดินออกมาจากห้องส่วนตัวของน้ำฟ้า ทศวรรษปรายตามาทางรุจน์พอดี ทั้งคู่สบตากันครู่ใหญ่ รุจน์ไม่คิดว่าเขาจะสนใจใดๆทั้งนั้น ห้องนั้นน้ำฟ้ามีสิทธิ์พาผู้ชายที่หล่อนเลือกเข้าไป เขาเองก็เคยถูกเลือก อีกทั้งทศวรรษกับน้ำฟ้าคบกันอยู่เรื่องทำนองแบบนี้ไม่วายต้องเกิดขึ้นสักวัน รุจน์พยายามที่จะยิ้มแล้วกล่าวขอโทษทศวรรษที่มาขัดจังหวะ ทศวรรษจะต้องแปลกใจที่เห็นเขาไม่ยินดียินร้ายใดๆกับสิ่งที่เห็น แบบนั้นย่อมดีกว่าเอาแต่หนีหน้า ทว่าการณ์ที่เกิดขึ้นจริงกลับกลายเป็นเขาหันหลังรีบวิ่งออกมาจากที่นั่นทันทีโดยมีทศวรรษตามมา  รุจน์ถูกคว้ามือไว้เมื่อถึงตัว เขาหันมาอยากพูดว่าขอโทษที่เข้ามาจังหวะ แต่เมื่อมองหน้าทศวรรษคำเหล่านั้นก็ถูกกลืนหายไปในคอจะพยายามแค่ไหนก็พูดออกมาไม่ได้  คำขอโทษนั้นกลับถูกแทนที่ด้วยกริยากระชากมือกลับอย่างแรง “คนโกหก” ในที่สุดก็พูดออกมาได้แต่รุจน์ก็ต้องแปลกใจที่กลับเป็นอีกเรื่อง “ว่าไงนะ” ทศวรรษก้าวเข้ามาใกล้ “ผมบอกว่า คุณมันคนโกหก” รุจน์ผลักอกทศวรรษ “นี่มากไปแล้ว”ทศวรรษกระชากแขนรุจน์ ลากเข้าห้องทำงานของรุจน์แล้วผลักรุจน์ล้มลงบนโซฟา ทศวรรษกระซิบเสียงกร้าว “กล้าดียังไง” รุจน์จ้องหน้าทศวรรษตรงไปตรงมา เขารู้สึกในอกเหมือนมีน้ำเดือดที่กำลังจะล้นออกมา  ไม่ว่าจะคำโกหกของพี่ คำสารภาพของพี่ คำพูดของทศวรรษ การกระทำคนละเรื่องของเขา “โกหก คนโกหก ไหนบอกว่าจะไม่นอนกับเขาไง” รุจน์ตะโกนออกมาอย่างพลุ่งพล่าน ทำไมทุกคนเอาแต่โกหก หลอกลวง จะทำให้เขาเจ็บกันไปถึงไหน “เดี๋ยว..นี่อย่าบอกนะว่าเกิดหึงขึ้นมา” ทศวรรษคว้าคอเสื้อรุจน์ดึงเขาลุกขึ้นยืน รุจน์หอบหายใจ ดวงตายังจับจ้องทศวรรษอย่างไม่ปล่อยวาง “ทำไมล่ะก็คุณบอกว่าแค่คบดูใจ จะไม่นอนกับเขา คุณเคยเป็นคนพูดคำไหนคำนั้นไม่ใช่หรือ พูดว่าเราต้องเลิกกันคุณก็หายไปจากชีวิตผมเลย  เจอเมื่อไหร่ก็ผลักไล่ไสส่ง แล้วนี่อะไร คุณพูดว่าจะไม่ยุ่งกับเขา แต่คุณก็ออกมาจากห้องนั้น  ถ้าคุณโอเคกับสิ่งที่เลือกแล้ว แน่ใจกับสิ่งที่เลือกแล้ว  ผมจะได้ยินดีด้วย แล้วต่อไปอย่ามายุ่งกับผมและเมษาอีก” รุจน์ดึงคอเสื้อกลับ ก่อนจะเดินไปที่ประตู รู้สึกเหมือนกำลังจะละลาย เขาเหนื่อยจนไม่อยากหายใจอีกแล้ว ตอนนี้อยากพบเมษาเหลือเกิน ทศวรรษเหมือนมีบางสิ่งที่เขาอยากพูดแต่สุดท้ายก็เดินออกจากห้อง รุจน์กลับมาทรุดตัวนั่งที่โต๊ะหยิบเอกสารที่ต้องการออกมาแล้วเดินออกจากห้อง น้ำฟ้าตะโกนทักจากข้างบนเมื่อหล่อนเห็นเขา รุจน์หันไปยิ้มให้แล้วขยิบตาขยับปากไร้เสียงบอกตามสบายนะ  น้ำฟ้าโบกมือหัวเราะคิกคัก ทศวรรษเดินออกมากระซิบกระซาบแล้วพาหล่อนกลับเข้าห้อง รุจน์รีบหันหลังกลับเดินไปห้องเก็บภาพพร้อมสมุดรายการในมือ จรดปากกาเขียนตัวหนังสือตรงหน้าอย่างลำบากรุจน์ถอนใจหลายครั้งพยายามจรดปากอีกครั้ง แต่อารมณ์ที่ไม่สามารถทำให้สงบได้สร้างจินตนาการหลากหลายว่ายวนทำลายสมาธิของเขาจนสะบั้น  ทั้งร่างกายของน้ำฟ้า ผิวพรรณที่นวลเนียน วิธีการสัมผัสชายที่หล่อนแสนจะชำนาญ   และทศวรรษเองก็ไม่ได้รังเกียจผู้หญิง เขายังร่วมรักกับผู้หญิงได้ แม้จะชอบผู้ชายมากกว่าก็ตาม รุจน์เอนตัวพิงผนัง ปาปากกาทิ้งอย่างหมดความอดทน เขาไม่แน่ใจอีกแล้วว่าที่จริงเขากังวลเกี่ยวกับความเสียดายน้ำฟ้า หรือกลัวบางสิ่งในตัวทศวรรษจะเปลี่ยนไป รุจน์ออกจากห้องเก็บภาพตรงกลับเข้าห้องทำงานตัวเองโดยไม่เหลือบขึ้นมองห้องทำงานของน้ำฟ้า เขาเก็บทุกอย่างลงลิ้นชักอย่างเร่งรีบ หยิบกุญแจรถแล้วออกจากห้องทำงาน  ก้าวพรวดๆออกจากแกลลอรี่ “เฮ้ย เม มีคนมาหาว่ะ” เพื่อนพนักงานคนหนึ่งตะโกนเรียกเมษาจากหลังร้าน เมษาขานรับแล้วเดินตามออกไป รุจน์เห็นพอดีเขารีบสาวเท้าตามเมษา ซีซ่ามาตามนัด เมษาก้าวเข้าไปหาหล่อนพร้อมหยิบเงินที่ใส่ซองเรียบร้อยออกมาจากกระเป๋าผ้ากันเปื้อน “นี่ครับ ถ้าไม่พออย่างไรก็บอกนะ” เมษาวางมือบนบ่าของซีซ่า หล่อนโผเข้ากอดเมษาสะอึกสะอื้น เมษาโอบกอดหล่อนปลอบโยน พนักงานคนอื่นที่แอบดูซุบซิบมันปาก อีกด้านรุจน์ที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ถึงกับเข่าอ่อน เขาถอยหลบกลับไปทรุดคุกเข่าหอบหายใจรัวที่ข้างรถ ร่างกายอ่อนแรงค่อยๆค้อมลงจนศีรษะแทบจะติดพื้นดิน สองมือกอดตัวเองแน่น อยากจะร้องไห้แต่น้ำตาก็เหือดแห้งหายกลับข้างในหมด รุจน์เงยหน้ายกมือขึ้นเกาะประตูรถยันตัวลุกขึ้น นี่คงเป็นอาการประท้วงของวิญญาณที่กำลังอยากออกจากร่างกายน่าสังเวชนี้เสียให้พ้นๆกระมัง  เพราะเขาขอมากไปใช่ไหมคุณโชคชะตาถึงสาปส่งเขาแบบนี้ รุจน์หันหลังพิงรถมองฟากฟ้าที่เริ่มมีเทาครึ้มใกล้มืด  คำพูดของพี่ชาย น้ำฟ้า ทศวรรษ และ เมษากับผู้หญิงของเขา   รุจน์หายใจช้าลงอย่างอ่อนล้า ฤาที่จริงแล้วในวังวนชีวิตของทุกคนที่เขารักนั้นไม่ควรมีเขาเข้าไปแทรก สิ่งที่เขาทำก็คือมองอย่างชื่นชมอยู่ห่างๆ  เมื่อพลาดเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตทุกคนไปแล้ว เขาก็ควรรีบๆตายไปซะ ชีวิตของทุกคนจะะดีขึ้น เขามันตัวน่ารังเกียจอย่างที่พี่ชายรู้สึกจริงนั่นแหละ  รุจน์กดรีโมทก้าวเข้าไปนั่งในรถอย่างหมดแรง คุณโชคชะตาจริงหรือที่เมื่อเช้าเขากับเมษามีความสุขกันทั้งร่างกายและจิตใจ จริงหรือที่ทศวรรษที่แม้จะไร้หัวใจเย็นชาก็เคยชอบร่างกายเขา จริงหรือที่ทั้งหมดเป็นแค่ความฝันที่ไม่เคยเป็นจริง ความสุข ความทุกข์ในความรักที่ผ่านมาจริงหรือที่แท้มันก็แค่เรื่องเล่าที่จบลงแล้ว รุจน์กัดปากแน่น...ที่แท้แล้วธรรมชาติแห่งชายหญิงต่างหากคือความจริงที่มีตัวตน ร่างกายที่ผิดแผกอย่างเขาสมควรแหลกสลายไปซะ                  ผับที่คุ้นเคย เพลงแนวเต้นรำทำนองหนักที่เคยฟัง เตกิล่าที่เคยดื่ม รุจน์แค่รู้สึกคุ้นชินแต่ไม่สนจะทำรื้อฟื้นความจำว่ามาตอนไหนกับใคร เขาแค่อยากปล่อยตัวเองให้ไหลไปกับบางสิ่ง อะไรก็ได้ที่ดูดซึมเขาไว้ ห่อหุ้มเขาให้รู้สึกเบาโหวงกลวงโบ๋ รุจน์หลับตาโยกร่างกายไปกับเสียงเพลงบนฟลอร์ที่ทุกคนสนใจแต่สเต็ปของตัวเองในมือมีแก้วเตกิล่าที่เขาสั่งมาดื่มเป็นแก้วที่เท่าไหร่ไม่คิดจะนับ มือๆหนึ่งแตะเขาที่เอว เตกิล่าถูกดึงจากมือ รุจน์หันกลับมามองคนที่อยู่ด้านหลัง ในความมืดที่มีไฟหลากสีกระพริบพราว แถมด้วยความมึนเมาทำให้รุจน์มองหน้าเขาไม่ชัดเจน  แต่กลิ่นน้ำหอมเขาจำได้ดี “ฉันเห็นที่นายหัวเสียที่แกลลอรี่นะ” ทศวรรษแนบใบหน้ากับซอกคอของรุจน์ “ผมไม่ได้หัวเสีย” รุจน์อ้อแอ้ เขาดันทศวรรษออกห่าง แต่ทศวรรษกลับดึงเอวรุจน์เข้ามาแนบชิดกับลำตัวของเขา “ปล่อยนะ  อย่ามายุ่งกับผม กลับไปซะ กลับไปหาคุณน้ำฟ้าเลย” รุจน์แทบพยุงตัวเองไม่อยู่ “แต่ฉันต้องการนายเดี๋ยวนี้นี่นา” ทศวรรษวางแก้วที่โต๊ะใกล้ แล้วดึงรุจน์ไปด้วยกัน                     ในห้องน้ำของผับรุจน์ที่แทบยืนไม่ไหวถูกดันติดผนัง ทศวรรษล็อคประตูแล้วตามมาประกบปากกับรุจน์  กลิ่นบุหรี่ผสมกับแอลกอฮอล์กรุ่นอยู่ในลมหายใจของทศวรรษ  รุจน์เม้มปากแน่น พยายามดิ้นรนผลักไสให้พ้นจากริมและวงแขนของทศวรรษ     “ไม่ อย่า” รุจน์พยายามหันหน้าหนี ทว่านิ้วแข็งแรงราวคีมบีบคางบังคับให้รุจน์หันกลับมา กลีบปากถูกเบียดบด  รุจน์ยกมือขึ้นปิดป้อง แต่ก็ถูกจับล็อคแขนไขว้ไว้ด้านหลัง   “อย่ามายุ่งกับผม” ห้ามด้วยเสียงอ้อแอ้อู้อี้ แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปไม่อั้นฉีดพล่านอยู่ในเส้นเลือดทั่วสพางค์กาย ผลก็คือร่างกายกำลังมีปฏิกริยาสวนทางกับความคิด ยิ่งพยายามปฏิเสธสัมผัสของทศวรรษ ร่างกายกลับยิ่งอ่อนแรงลงทุกที และดูเหมือนจะยิ่งเป็นการกระพือไฟในกายของทศวรรษให้ยิ่งลุกโชน เขาเบียดตัวแนบกับรุจน์ไล้มือเข้าเล้าโลมรุจน์อย่างดุเดือด รุจน์อยากจะหลุดพ้นจากพันธการเร่าร้อนนี้ หากแต่กล้ามเนื้อทุกส่วนกลับค่อยๆหยุดนิ่ง ราวเครื่องจักรที่ทยอยดับเครื่องทีละส่วน  รุจน์หายใจเร็ว ภายในสมองของเขาเงียบสนิทราวกับจมอยู่ในห้วงอรรณพที่ลึกสุดคณา ทั้งมืดมิด  เงียบงัน ไร้ซึ่งความคิด ไร้ซึ่งจินตนาการ มีเพียงโสตเท่านั้นที่ยังรับรู้ถึงความเป็นไปอันสับสนรอบตัว เสียงพูดคุยของคนที่อยู่นอกห้อง เพลงทำนองบ้าระห่ำที่แว่วบางเบาราวห่างไกลจากคนละฝั่งโลก  เสียงเคาะประตูเป็นระยะ แต่ทุกรายก็ผละไปมองหาห้องอื่น ใครก็เข้าใจดีที่นี่คือสถานเริงรมย์ที่ไหนก็...เริงรมย์ ทศวรรษกดจูบที่ลำคอ ใบหน้าและริมฝีปากรุจน์ ลมหายใจที่เจือด้วยกลิ่นเหล้าพรมลงผิวหน้าของรุจน์  ที่สุดเขาก็รุกแง้มแทรกลิ้นลื่นเย็นเยียบเข้าไปในกลีบปากของรุจน์ได้สำเร็จ ผิวกายรุจน์หวิววาบราวกับถูกเข็มนับพันนับหมื่นตำ “คืนนี้ฉันต้องการนายมากจริงๆ ไม่สามารถทนได้มากกว่านี้อีกแล้ว” ทศวรรษงับริมฝีปากของรุจน์ดูดดื่ม หิวกระหาย สองมือเลื่อนลงแกะกระดุมยีนส์ของรุจน์ รุจน์มองหลอดไฟสีอ่อนบนผนัง บางสิ่งที่มืดดำแผ่ซ่านทั่วร่าง ชายหนุ่มโคลงศีรษะเริ่มสนองรับจูบหนักของทศวรรษที่ต้นคอ ดวงตาปรือมองแสงอันพร่าเลือนพลางถามตัวเอง ไม่ดีหรือไง? ที่ข่าวร้ายของวันนี้ไม่ว่า เขาได้กลายเป็นที่ไม่ต้องการแห่งสายเลือดไปแล้ว  มีความจริงอันน่าสลดใจที่มิอาจเชื่อ มีคำหลอกลวง มีคู่รักที่ไม่เกี่ยวกับเขา แต่อย่างน้อยคำพูดเมื่อครู่ก็ทำให้ข่าวน่าสะพรึงเหล่านี้หายไปหนึ่ง เมื่อยังมีคนที่ต้องการเขา เอาซิเจ้าชีวิตน่าทุเรศ ในเมื่อนายร่วมมือกับคุณโชคชะตาเล่นเกม ก็ทำให้แหลกเละไปเลย  รุจน์ไม่ผลักไสอีกแล้ว เขาเปลี่ยนเป็นไขว่คว้าดึงไหล่ของทศวรรษเข้ามาแนบแน่นมากยิ่งขึ้น ทศวรรษดึงกางเกงของรุจน์ลงจนสุดข้อเท้าก่อนจะดึงมันออกจากปลายเท้า ตามอันเดอร์แวร์ม้วนเอาใส่กระเป๋ากางเกงตัวเอง ท่อนล่างอันเปลือยเปล่าของของรุจน์สัมผัสกับอากาศเย็นและแห้งของเครื่องปรับอากาศ “แล้วคุณน้ำฟ้าล่ะ คุณนอนกับเธอไปแล้วนี่นา” รุจน์กอดคอทศวรรษ   “ฉันไม่ได้นอนกับหล่อน ที่นายเห็นน่ะฉันแค่เข้าไปช่วยหล่อนซ่อมโคมไฟหัวเตียงนายเชื่อฉันไหมล่ะ” ทศวรรษลูบใบหน้าของรุจน์ “คุณไม่ได้โกหกจริงนะ” ทศวรรษพยักหน้าที่โทรมไปด้วยเหงื่อ รุจน์ก็ไม่ต่างจากเขา หากแต่ผิวกายกับชื้นด้วยเหงื่อหนืดเหนียว ร่างกายของทั้งสองเบียดแนบแน่นกันอย่างเผ็ดร้อน ทศวรรษปลดเข็มขัดและแกะกระดุมกางเกงร้อนรน รูดซิบลงแล้วจับรุจน์ยกขึ้นดันชิดผนัง  สมองที่กลวงโบ๋ทำให้รุจน์เบลอหลอน สองมือของเขาเริ่มไล้ลูบมัดกล้ามแน่นที่หน้าท้องของทศวรรษ  สะโพกขยับโยกย้ายยวนเย้า ราวกับจะบอกว่ามาซิ...เอาความปรารถนามาสนุกกับร่างกายนี้ให้เต็มที่  เอาให้สุดๆเลย   “คุณต้องการผมจริงหรือ” รุจน์กระหวัดขารัดรอบเอวทศวรรษ ทศวรรษจูบอกขาวสะอ้านใต้เชิ้ทของรุจน์ “เราไปกันเถอะนะ” ทศวรรษค่อยหย่อนรุจน์ลงสัมผัสกับความกระหายเร่าร้อนของเขา รุจน์เงยหน้าผ่อนหายใจเมื่อสิ่งนั้นเบียดแทรกเข้าร่างกายของเขาอย่างกร้าวร้าว  ทศวรรษดันมือกับผนังแล้วเริ่มรุกรานด้วยจังหวะเข้มข้น รุจน์รีบปิดปากเมื่อเผลอครางดัง  แต่ก็เปลี่ยนเป็นประกบจูบกับทศวรรษห้ามเสียงแทน ทศวรรษเปลี่ยนมานั่งบนฝาชักโครกให้รุจน์อยู่บนตัวเขา รุจน์เคลื่อนโยกสะโพกช้าๆก่อนจะเร่งเร็วขึ้น  ทศวรรษจับต้นขาของเขาคอยควบคุมความราบรื่นของจังหวะ จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 22:58:37

ความคิดเห็นที่ 2 “สามปีมานี่ร่างกายของนายยังทำให้ฉันเร่าร้อนได้เหมือนเดิม”ทศวรรษกระซิบพร่าข้างใบหน้ารุจน์ขณะจรดจูบเขา รุจน์ซบศีรษะกับศีรษะของทศวรรษ คำพูดของทศวรรษแว่วเสมือนสายลมร้อนในทุ่งหญ้าแห้งแล้ง ได้แต่ผ่านพริ้ว ได้แต่ทำให้ผิวรุมร้อนชื้นชุ่มด้วยเหงื่อ ที่ไหนสักแห่งในโลกนี้มีคนที่ต้องการเขาจริงๆไหมนะ พ่อกับแม่ไม่น่าตายไปเลย พี่ชายเกลียดเขาทำไม เมษาจะพูดเรื่องที่เขาไม่รู้ให้ฟังสักกี่เรื่อง ปิดอีกสักกี่เรื่อง  รุจน์กดตัวใส่ทศวรรษแบบไม่ยั้งจังหวะ ความคิดเริ่มแตกกระจายเป็นเสี้ยว จิ๊กซอทุกชิ้นกระจัดกระราย รุจน์กรีดร้องในปากจนอู้อี้แค่ในคอ เขาพรมจูบทศวรรษทั้งใบหน้าและปากอย่างบ้าคลั่ง  ทศวรรษยังไม่มีทีท่าจะอ่อนตัว ความแข็งแรงของเขาทำให้จุดบอบบางของรุจน์เริ่มเจ็บแปลบ ความรู้สึกนี้เรียกรุจน์กลับมาที่ร่างกายที่กำลังแนบชิด เขากอดศีรษะของทศวรรษ  อา..นี่เป็นเซ็กส์หลังจากสามปีที่สองร่างกายตกลงสะบั้นสัมพันธ์ลง  ต่างฝ่าย ต่างยินยอมปล่อยให้อีกฝ่ายได้ไปพบในสิ่งที่ดีที่สุด รุจน์แนบแก้มกับเส้นผมของทศวรรษแล้วหัวเราะกระซิก น้ำตาคลอ  โธ่เอ๋ยแล้วเป็นไง? ต่างคนต่างยังเจ็บปวดเหมือนเดิม  โดยเหตุจากความจริงที่ไม่เคยเปลี่ยนคือ ผิวกายที่ยังต้องการแนบไล้ อารมณ์รักที่ครุกรุ่นยามร่วมรัก  จังหวะรักอันคุ้นเคยต่อทศวรรษ ไม่ได้จากไปไหน หากแต่ถูกกักขักเนิ่นนาน นานเสียเหลือเกิน   สามปีที่ผ่านมาในทีท่าที่เหมือนสงบนิ่งห่างเหิน  ปรารถนาภายในกลับทุรนทุรายกับโซ่ตรวนแห่งทิฐิ  อึดอัดอยู่ในที่คุมขังอันลึกสุดคณาในห้วงทะเลใจ “ผมคิดถึงคุณฮะ คุณทศ” รุจน์หอบ เขากำลังจะแตกสลาย รู้สึกเหมือนความตายอยู่แค่เอื้อม การเกิดใหม่กำลังเบ่งบาน “ก็อยู่กับฉันเหมือนที่เราเคยเป็นซิ” ทศวรรษก้มลงโลมไล้ปลายอกสีชมพูของรุจน์ที่ซ่อนตัวใต้เสื้อที่ปลดกระดุมจนเกือบหมด “อ้า อ้า คุณทศผม…” รุจน์ไม่หยุดยั้งจังหวะของตัวเอง เขากอดทศวรรษแน่น เหมือนอาหารถูกลิ้นแล้วไม่ได้กินมาแสนนาน  แล้วได้มาลิ้มอีกครั้ง เหมือนเพลงรักอันคุ้นเคยกลับลืมเลือน  จนได้กลับมาร้องใหม่  นี่ไงล่ะเซ็กส์ระหว่างเขาและทศวรรษ ที่แม้จะขมจนแทบอาเจียนแต่ก็เคยลิ้มลองกันมาอย่างไม่รู้เบื่อ เมื่อกลับมาลิ้มลองอีกครั้งรสชาดกลับหวานลิ้นจนไม่สามารถหยุดลิ้มได้ “คุณทศ” รุจน์กอดทศวรรษแน่นขึ้นราวกับกลัวจะสูญเสียเขาในระหว่างบรรเลงทำนองรัก “ฉันอยู่กับนายตรงนี้ไง” ทศวรรษดันสะโพกเข้าใส่รุจน์ รุจน์เอนร่างกายที่สั่นสะท้านไปด้านหลังมือยันกับขาของทศวรรษแล้วบิดเร่าร่างกายอย่างหรรษา “ดีจัง”               รุจน์ตื่นขึ้นมาด้วยสมองที่ขาวโพลน เขาพริบตามองรอบตัวแล้วสะดุ้งผุดลุกขึ้น ด้านหลังเจ็บร้าวจนต้องหยุดการเคลื่อนไหวชั่วขณะ แขนของทศวรรษที่กอดเขาไว้ หลุดจากตัว ทศวรรษพลิกตัวหันไปอีกด้าน รุจน์มองตัวเองที่เปล่าเปลือยพร้อมรอยจ้ำแดงเต็มตัวแล้วร้องไม่ออก หัวที่ปวดใกล้แตกเป็นเสี่ยงจากอาการเมาค้าง พยายามสลับเหตุการณ์เมื่อคืนจวบจนรุ่งสาง ทว่าไม่เป็นผล รุจน์ผวาไปหยิบเสื้อผ้าที่กองปลายเตียงด้วยหัวใจที่สั่นรัว เหล้า เต้นรำ ห้องน้ำ และเซ็กส์ แล้วต่อจากนั้นล่ะ รุจน์ตัวอ่อนทิ้งตัวนั่งที่ปลายเตียงมองรอบตัว ห้องของทศวรรษ ห้องนอนที่เพนเฮ้าส์ของเขา ทศวรรษกับเขาระห่ำกับเซ็กส์ทั้งคืน รุจน์หายใจขัดหันกลับไปมองทศวรรษที่ยังหลับสบาย “จะออกไปตอนนี้ก็ได้นะ แต่ถ้าจะรอออกไปด้วยกันก็อีกสักพักใหญ่นะฉันยังเพลียอยู่เลย นายกับฉันเก็บกดมากไปหน่อย” เสียงนั่นดังมาจากแผ่นหลังของทศวรรษ รุจน์หยิบอันเดอร์แวร์มาสอดขาใส่ โทรศัพท์มือถือเขาดังมาจากกระเป๋ากางเกงที่กองอยู่ใกล้ๆ รุจน์ลืมมองเบอร์และรับ “ผู้จัดการหรือครับ”เสียงเมษาสดใสมาตามสาย “เมื่อวานทุกอย่างโอเคไหมครับ” รุจน์แทบกระอักน้ำดีในท้องว่างออกมา “ผู้จัดการค้างที่บ้านพี่ชายหรือครับ ผมโทรเข้าบ้านแล้วไม่มีคนรับ” “เอ้อ อ่า ใช่” รุจน์ตามน้ำอย่างช่วยไม่ได้ ทศวรรษขยับตัวคลานเข้ามาใกล้ ดึงอันเดอร์แวร์ออกจากข้อเท้าของรุจน์ออก ทศวรรษยิ้มพอใจเมื่อเห็นสร้อยแวววาวที่ข้อเท้า “วันนี้ผมมีธุระนิดหน่อยคงไปหาไม่ได้ช่วงเช้า แต่จะไปหาช่วงบ่ายนะครับ ผู้จัดการจะได้มีเวลากับพี่ชายอีกหน่อย” เมษาหัวเราะเสียงใส แต่รุจน์กำลังหายใจไม่ออกทศวรรษจับเขานอนลงแล้วแยกเข่าของเขาออกจากกัน จากนั้นแทรกตัวลงตรงกลางก้มหน้าลงที่กลางลำตัวของรุจน์ “อือออ ได้” รุจน์พยายามทำให้เสียงเป็นปกติ ทั้งที่ร่างกายเริ่มเบาหวิววาบ “เราทานมื้อค่ำด้วยกันนะ ผมอยากทำอาหารให้ผู้จัดการทาน อาหารที่แม่ผมสอนให้ผมทำ แม่บอกว่าไว้ทำมัดใจคนรัก” เมษายังจ้อแจ้วในสาย รุจน์ระบายหายใจปรือตา เสียงของเมษาราวกระซิบมาจากนอกโลก  ช่างไกลเหลือเกิน “ผู้จัดการฟังอยุ่หรือเปล่า” “อืม ฟังดูวิเศษมากเลย ฉันมีเรื่องจะคุยกับนายตั้งเยอะ” รุจน์หอบเอามือปิดลำโพง ครู่เดียวร่างกายก็บิดเกร็งแล้วอ่อนยวบ ทศวรรษเงยหน้าขึ้นเลียริมฝีปาก “เรื่องอะไรเอ่ย อืมไม่เป็นไรไว้เจอก็คุยกันนะครับ” รุจน์หลับตาฟังเพลินแต่ก็ต้องสะดุ้งเบิกตากว้าง เมื่อทศวรรษดุนดันเข้ามาในร่างกาย “คะแค่นี่ก่อนนะฉันกำลังรีบจะออกไปกับพี่น่ะ” กายของรุจน์เริ่มสั่นสะเทือนจากการเคลื่อนไหวหนักหน่วงของทศวรรษ “ได้ครับ แล้วเจอกันนะครับ”เมษาส่งจูบในสาย รุจน์ไม่มีเวลาได้ซึมซาบด้วยร่างกายของเขากำลังถูกรุกล้ำอย่างดุดัน “คุณทศ ทำไมคุณทำแบบนี้ผมกำลังพูดสายอยู่” รุจน์ทุบตีทศวรรษ “น่าสนุกไม่ใช่หรือ พูดสายกับอีกคนขณะฟาดอยู่กับอีกคน ไม่สนุกหรือ ฉันสนุกจะตาย” ทศวรรษขยับแรงขึ้นอีกรุจน์กัดปาก หลับตาพ่นหายใจ “ฉันอยากรู้จริงๆว่าของนายนี่เคยเหือดแห้งจากน้ำรักของพวกเราไหม ฉันหมายถึง ไอ้บ้านั่นแล้วก็ฉัน” ทศวรรษค้อมตัวลงกระซิบ รุจน์ลืมตามองเพดาน นี่เขาอยู่ที่ไหน อยู่กับใคร                รุจน์ยังคงร่วมรักกับทศวรรษอีกในบทที่สองของเช้านี้ ทั้งที่ใจแข็งขืน หากแต่ร่างกายกลับโอนอ่อนยินยอม ทั้งที่ปวดหัวจากเมาค้างที่ไม่ยอมหายไปโดยง่าย หากแต่ร่างกายกลับทนให้เซ็กส์ดำเนินไปกับความป่วยไข้ ด้วยว่าเวลาสามปีกับหลุมกว้างลึกล้ำในใจยังไม่สามารถเติมให้เต็มถมให้มิด ด้วยใจที่พร่ำบอก ด้วยเรือนกายที่ยังคงจำความคุ้นเคยแห่งพิศวาสได้ รุจบอกตัวเอง ใช่แล้วนี่คือทศวรรษที่แสนคนึงหา เขากอดทศวรรษอย่างไม่รู้เลิก จูบกับเขาอย่างไม่รู้พอ แอ่นเรือนร่างรับสัมผัสภายใจจากเขาอย่างไม่รู้จักอิ่มเอม  ปล่อยให้การร่วมรักจึงดำเนินไปอย่างบทต่อบท รุจน์ร้องครวญคราง ร่างกายอ่อนปวกเปียกเมื่อทศวรรษเร่งเคลื่อนไหวสู่จุดสุดยอด “อ๊ะๆๆ คุณทศ แรงอีกครับ แรงอีก” รุจน์จับแขนของทศวรรษที่ยันไว้ข้างกายเขา  ทศวรรษกระแทกจังหวะอีกครู่ใหญ่จึงทรุดฮวบบนตัวของรุจน์ ความต้องการของเขาไต่ถึงยอดภูผาแล้วโยนตัวลงเวิ้งลึกเบื้องล่างซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับร่างกายที่แสนคิดถึงและโหยหา รุจน์เหงื่อชุ่มทศวรรษก็เช่นเดียวกัน เหงื่อมีส่วนช่วยทำให้ส่วนที่ฝืดฝืนราบรื่น  ทศวรรษพลิกตัวลงนอนคู่กับรุจน์ ทั้งสองนอนมองเพดานกันเนิ่นนาน ก่อนรุจน์จะยันตัวลุกขึ้น  แล้วร่างกายก็ฟ้องว่ามันยากเย็นจากเนื้อตัวที่เจ็บระบม ทศวรรษก็คือทศวรรษเขาไม่เคยยั้งกับเซ็กส์ จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 23:09:01

ความคิดเห็นที่ 3 “แอร์คงปรับอากาศเย็นให้เราไม่ไหว เราร้อนแรงกันตลอด นี่คงพังไปแล้ว ร้อนจริงๆ” ทศวรรษลุกขึ้นกอดรุจน์จากด้านหลัง “ผมต้องกลับแล้วล่ะ ผมเหนื่อยมาก ผมไม่ไหวแล้ว” รุจน์หยิบกองเสื้อผ้า ทศวรรษเอียงคอมองพักหนึ่งแล้ว ดึงข้อเท้าของรุจน์ “อ๊ะ! คุณทศ” “นายยังใส่มันไว้นี่เพื่ออะไรกัน  เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือว่าหากไม่มีใจให้กันแล้วก็ให้ถอดมันออกซะ” ทศวรรษจ้องหน้ารุจน์ รุจน์คิดอยากจะพูดมากมาย อย่างเช่น ก็มันแพงนี่ครับ ก็ผมยังเสียดาย ก็อยากรู้ว่าคุณจะว่าอย่างไรที่เห็นสร้อยนี้ขณะที่ผมร่วมรักกับใครทุกคนที่ไม่ใช่คุณ อยากพูดอีกมากมาย ทว่าพอจะเอ่ยออกไปทุกคำกลับไหลกลับลงคอจนหมด “ตอนนายนอนกับไอ้เด็กบ้านั่นมันก็อยู่กับข้อเท้าที่นายเอาไปกอดก่ายกับมันซินะ ใช่ไหม?” ทศวรรษลูบไล้ข้อเท้า รุจน์ห่อไหล่หลับตา “ก็คุณให้ผมแล้วผมจะใส่หรือไม่ก็สิทธิ์ของผมนี่” รุจน์ก้มหน้า สมองคล้ายจะยิ่งขยายตัวจนคับกระโหลก ปวดจนแทบระเบิด จะผ่านไปกี่วัน กี่เดือน กี่ปี เขาก็ยังหวาดหวั่นต่อปฏิกริยาของทศวรรษ “เหรอ คิดแบบนั้นหรือ”  ทศวรรษพยักหน้ามองรอบห้อง “แล้วตอนนี้นายคิดอย่างไงกับฉัน” ทศวรรษจับสายสร้อยที่ข้อเท้าของรุจน์ “สำหรับคุณทศที่กำลังคบหาอยู่กับเจ้านายของผม ผมจะคิดอย่างไรกับคุณได้ครับ” “ฉันไม่เอาคำประชด ไม่เอาความต้องการเอาชนะของนาย” ทศวรรษเกี่ยวนิ้วกับสร้อย ดึงแรง “เอาซิครับ ทำให้ขาดเลยแล้วเราก็ขาดกันชั่วชีวิตไปเลย” รุจน์กัดปากจ้องทศวรรษ “ตอบคำถามฉันเดี๋ยวนี้อย่ามาเบนประเด็น!” เมษาวางของที่ซื้อมาจากซูปเปอร์มาร์เก็ตบนโต๊ะ หยิบกระดาษโน๊ตออกมาทบทวน  ทุกอย่างดูเหมือนจะครบครันตามรายการเขาจึงทยอยเอาใส่ตู้เย็น ปิดตู้เย็นแล้วเดินมาเปิดม่านที่ระเบียง ข้างนอกท้องฟ้ากระจ่างแจ่มใส เมฆขาวก้อนเล็กก้อนใหญ่กระจายลอยฟ่องโดยมีท้องฟ้าสีครามสว่างเป็นพื้นหลัง  เมษากอดอกเอนตัวพิงกรอบกระจกใส ทอดสายตาพลางอมยิ้ม มีเพลงท่อนเพลงที่เขาชอบฟังกำลังกังวาลคลอเคลียคำนึง เมษาหลับตาพร้อมพึมพัมท่อนเพลงนั้น..... 最後の夜の　ぬくもりが今 まるで君のように　一歩ずつ遠ざかる あんなに笑い　あんなに泣いて さびしがってばかりの　君はもういないんだ あの街も　あの海も　あの夜空も 消えてしまう ความอบอุ่นของเราเมื่อค่ำคืนที่ผ่านมา อีกไม่นานก็คงจางสลายทีละน้อย เหมือนดั่งกับคุณ คุณเคยหัวเราะและคร่ำครวญหวนไห้สุดแสน คุณเคยโดดเดี่ยว  และตอนนี้ก็ไม่มีคุณอีกต่อไปแล้ว เมืองนั้น ทะเลที่นั่น นภายามรัตติกาลของที่นั่นก็ได้ดับหายไปแล้ว(อ้างอิงบางส่วนของเพลง Blue Tuesday โดย Kat tun) เมษาลืมตาถอนใจ แสงเงาที่ทอดลงใบหน้าทำให้รอยยิ้มที่ผุดบนใบหน้างดงามราวภาพ เขาหยิบกุญแจของรุจน์ขึ้นมากำพลางหันไปมองรอบห้อง   “ผู้จัดการครับ คุณอาจจะเคยร้องไห้เคยหัวเราะมามากมาย แต่ไม่ว่าคุณจะหัวเราะหรือร้องไห้แบบไหนมาก่อน ไม่ว่าจะเจ็บปวดขนาดไหนในอดีต ลืมมันเสีย ต่อจากนี้ขอให้มีความสุขเถอะนะครับ ผมอยากให้คุณยิ้มทุกวัน อยากให้มีสุขนับจากนี้ อะไรที่ผมสามารถมอบให้ได้ผมจะทำอย่างเต็มที่ครับ คุณคงไม่รู้ซินะครับว่าผมดีใจแค่ไหนที่ได้รู้ว่าคุณกับพี่ชายสามารถพูดคุยและไปกันด้วยดีแล้ว ผมไม่ได้เป็นเทพเจ้า ผมไม่ได้ร่ำรวย ไม่ได้เป็นผู้ทรงอิทธิพล ไม่ได้เป็นผู้ชนะทั้งสามโลก ทั้งที่หากเป็นได้ผมก็จะเป็นทุกอย่างที่ผู้จัดการอยากให้เป็น ทว่าในความจริงนั้นตัวผมเองก็แค่เด็กที่ยังไม่รู้จักโลกมากพอ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะซาบซึ้งกับชีวิตทั้งด้านดีและร้ายได้อย่างไร  อยากรู้ให้มากเกี่ยวกับความสุขความเศร้า อยากลึกซึ้งให้แก่น ผมจะได้บอกเล่านิทานแห่งอารมณ์และความรู้สึกเหล่านี้ให้ผู้จัดการฟังด้วยความรัก ผู้จัดการจะได้ไม่ได้ต้องใช้ร่างกายเพื่อหาคำตอบให้กับตัวเองยามที่คุณไม่เข้าใจโลก” เมษายันตัวออกจากที่พิง เขาเดินไปรอบๆบ้านของรุจน์ จนมาถึงห้องนอน เมษาใจเต้นใบหน้าร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เรือนร่างเปล่าเปลือยผอมบางของรุจน์ สีหน้าที่แสดงถึงอารมณ์รักอย่างสุดขีด ยามรับบทรักของเขาบนเตียงนอนนั้น เมษาทอดน่องเดินไปนั่งแล้วทิ้งตัวนอนวางศีรษะบนหมอนของรุจน์ ภาพของโกวิทผู้ช่วยพ่อครัวที่เขาไปเยี่ยมวันก่อน ผุดขึ้นกลางอก โกวิทแม้จะทรุดโทรมอิดโรยจากพิษรัก แต่เขาก็ดีใจที่เห็นเมษาเอาความห่วงใยของเพื่อนร่วมงานและคำยกโทษจากเจ้านายไปเยี่ยม เมษาคุยกับเขาโดยไม่พยายามไปแตะต้องความช้ำใจของผู้ช่วยพ่อครัว ทว่าโกวิทกับโพล่งออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเสียเองว่าความรักที่ไม่เผื่อตัวเองนั้นน่ะมันอันตรายสิ้นดี เพราะสุดท้ายแล้วก็เป็นตัวเราเท่านั้นที่ตาย คำพูดที่เน้นหนักดวงตาที่จริงจังของโกวิททำเอาเมษาหวาดหวั่นไม่กล้าสบสานด้วย เมษาหันใบหน้าซบกับหมอน กลิ่นอายของรุจน์และเขาในคืนค่ำที่ผ่านยังทอดตัวกำจายให้คิดถึง “เราสองคนจะเป็นอย่างไรต่อไปครับผู้จัดการ ขอให้พวกเราอย่าได้กลับกลายเลยนะครับ” เมษาพริ้มหลับตา หากโลกนี้ไม่มีเรื่องเล่าใดๆนอกจากเรื่องราวของพวกเขาก็คงดี  เรื่องเล่าพวกนั้นจะกล่อมรุจน์ให้หลับไหลกับเรื่องราวของพวกเขาสองคนตลอดไป                รุจน์เหม่อมองรถตัวเองเนิ่นนานราวกับไม่รู้เบื่อ ราวกับมันเป็นล้ำค่าที่เขาได้มาอย่างลำบากยากเย็น ต้องชื่นชมเสียให้พอ ในความจริงคือตอนนี้สมองที่ยังปวดตึบของเขากำลังคิดถึงสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น และจบลงเมื่อวันวาน  คิดแล้วไม่มีเรื่องไหนดีเลิศให้จดจำสักนิด ย้อนคิดแล้วยังประหลาดใจที่ยังอยู่เป็นตัวตนวันนี้ได้ทั้งที่น่าจะแหลกเหลวเป็นของเน่าเฟะอยู่ก้นหลุมลึกที่ไหนสักแห่ง  เป็นอย่างนั้นก็คงดีที่สุด รุจน์กดรีโมทเปิดประตู พอจะก้าวขึ้นรถก็หันไปมองลิฟท์ที่เขาเพิ่งออกมาเมื่อครู่ มองที่ที่รถทศวรรษเคยจอด เมื่อคืนเขาใช้รถของรุจน์ส่วนของเขาฝากที่ผับ มองเสื้อผ้าที่ยับย่น มองเนื้อหนังที่เต็มไปด้วยริ้วรอย  อาการเจ็บริ้วที่ยังฝังแน่นภายในกายแบบไม่ยอมเจือจางแล้วต้องเม้มปากแน่นจนซีด ที่นี่คือสิ่งที่เป็นทศวรรษ  เท่าที่ควรจำไว้คือเขาทั้งคู่เลิกกันแล้ว ไม่มีอะไรที่ต้องติดต่อกันอีก ที่ตรงนี้ไม่ควรจะมีแม้แต่เงาของเขา ทว่าเมื่อคืนนี้  ไม่ว่าจะเซ็กส์ราคาถูกในห้องน้ำเหมือนพวกโสเภณีไร้ยางอายเพราะตัวก็ชั้นต่ำ  การถูกทศวรรษพามาที่นี่  ให้เขาลากขึ้นเตียงแบบพร้อมใจ  โจนตัวเข้าใส่เซ็กส์ที่แทบถล่มโลกได้เพื่อดับไฟพิศวาสที่หลงคิดว่ามันสิ้นเชื้อมานานแล้ว ที่แท้แล้วมันพร้อมลุกโพลงเสมอหากถูกจี้ด้วยราคะจนยับยั้งไว้ไม่ได้  รุจน์ทรุดตัวนั่งในรถสองมือยกขึ้นกุมศีรษะ  ทั้งหมดนี้ไม่มีใครเลยที่ฝืนใจเขา ไม่มีเลย เขาพอใจที่เดินลงสู่ทะเลลึกแห่งตัณหาแล้วทอดกายจมลงความมืดมิดแสนน่าชังนั้นด้วยตัวเอง แม้ไม่อยากเข้าใจ แม้อยากจะหลบเลี่ยง แต่เพราะโลกนี้มีกลไกในตัวของมันเองที่จะทำให้มนุษย์สำนึกในสิ่งที่ไม่อยากยอมรับ  สิ่งที่ไม่อยากตะหนักมักตกตะกอนในหัวใจ สำหรับรุจน์สิ่งเป็นตะกอนในหัวใจของเสมอคือความอดกลั้นต่อทศวรรษที่เขาต้องทนเก็บกักไว้ถึงสามปีเต็ม                  Anna Gavalda เคยเขียนในหนังสือ Je l’aimais (ฉันเคยรัก) ว่า “...ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่หนอ คนเราถึงจะลืมกลิ่นอายของคนที่เรารัก และเมื่อไหร่จะถึงคราวของเราที่จะเลิกรักเขาบ้าง ใครก็ได้ช่วยหยิบนาฬิกาทรายให้ฉันหน่อย”  และ เว่ย ฮุ่ย ก็เคยเขียนเกี่ยวกับความทรงจำแห่งเรือนร่าง ใน shanghai baby ว่า “...ต่อให้เวลาผ่านไปกี่เดือนกี่ปี ต่อให้ทุกสิ่งทุกอย่างกลายเป็นส่วนหนึ่งของอดีตไปแล้ว ความทรงจำทางเพศอันงดงามยากจะลืมเลือนนั้นจะไม่มีวันจางหาย ไม่ว่าจะกำลังฝัน จมอยู่ในห้วงคิด เดินอยู่บนถนน อ่านหนังสือ เจอคนแปลกหน้า ร่วมรักกับผู้ชายอีกคน ไม่ว่าจะทำอะไรอยู่ก็ตาม ความทรงจำนี้จะโผล่หน้าออกมาทักทายเสมอ....” รุจน์กระพริบตาไล่น้ำอุ่นที่รื้นเอ่อจากขอบตา มือถือที่กำลังเรียกเข้าด้วยชื่อของเมษาตรงหน้าไม่ชัด  เขาสูดน้ำมูกเช็ดน้ำใสออกจากตาก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดปิดเครื่อง เมษาไขกุญแจของรุจน์ล็อคประตูพลางมองโทรศัพท์ในมืออย่างงงงัน เขาดึงกุญแจออกมามือถือก็ดังงขึ้นอีก มองเบอร์แล้วเมษาก็ถอนใจแล้วกดรับ เขาบอกว่าปลายสายว่ากำลังจะไป ลูกของหล่อนเป็นความรับผิดชอบของเขาและสัญญาที่บอกไว้ไม่ลืมแน่นอน เมษากดปิดสายแล้วเงยหน้ามองท้องฟ้า แย่ชะมัดเมื่อครู่ยังแจ่มใสอยู่เลย เขาเดินไปชิดขอบระเบียงทางเดิน ฟ้าหลัวครึ้มดูไม่สวยอีกแล้ว ทศวรรษ เปิดฝักบัวแล้วเดินเข้าหาสายน้ำ สองมือดันผนังห้องน้ำ ศีรษะก้มให้น้ำไหลชะโลมใบหน้าก่อนรูปร่างสูงสง่าไร้อาภรณ์ที่ชุ่มโชกด้วยน้ำจะหันกลับขึ้นพิงแนบหลังกับพื้นหินอ่อน   ภาพของรุจน์ที่ผุดลุกหนีไปต่อหน้าต่อตาทำให้รู้สับสน นี่เป็นครั้งแรกจริงๆที่เขาเป็น คำนึงของทั้งสามที่อยู่กันคนละเส้น ทาง ห่างไกลกันสุดคเน ไม่สามารถหยั่งรู้ถึงความคิดของอีกฝ่าย หากทว่าคงมีแต่คุณโชคชะตาของรุจน์เท่านั้นที่จะได้ยินสิ่งที่พวกเขากำลังประสานเป็น หนึ่งเดียว ความคิดที่ว่า….ชีวิตนับจากนี้จะเป็นอย่างไร             แพทย์ประจำตัวของรุจน์ปิดแฟ้มพร้อมส่งยิ้มให้  รุจน์ยิ้มกระดาก หน้าชาร้อนอยู่บ้างด้วยความอาย เขาเหลือบสายตาหลบเลี่ยงไปทางอื่น “รู้สึกจะผิวเนื้อตรงนั้นจะรอยช้ำและมีแผลฉีกขาด  แต่เป็นแค่ริ้วเล็กน้อยเท่านั้นไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร จะจ่ายยาแก้อักเสบกับลดปวดเกร็งไปทานสักอาทิตย์นะครับ อ้ออีกอย่าง” คุณหมอทำเหมือนเพิ่งนึกได้  ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเสมอยื่นหน้ามาข้างหน้าพร้อมขยิบตา รุจน์ตั้งท่ารับฟังหมอหนุ่ม  เขาเป็นหมอที่รุจน์ไว้ใจ ความใจดีและเข้าใจในสิ่งที่เป็นรุจน์ทำให้ประทับใจนับแต่ครั้งแรกที่พบ   “เพศสัมพันธ์ ระหว่างนี้ก็ควรจะลดจนกว่าจะแผลจะหายนะครับ ผมคิดว่าคุณมีมันถี่เกินไปช่วงนี้ การมีแผลซ้ำซากมันเสี่ยงต่อโรคที่น่ากังวลกว่านี้นะครับ  บอกกับแฟนของคุณให้เข้าใจนะครับ” พูดจบเขาก็ถอยกลับไปนั่งท่าเดิม รุจน์พยักหน้าขัดเขิน การให้คำแนะนำหากเป็นเรื่องของอาการไข้ทั่วไปก็จะพอสบตามองหน้ากันได้เต็มตา  แต่นี่มันเฉพาะจริง  หากไม่ต้องการความสบายใจว่าเขาจะไม่เป็นไรหลังมีเพศสัมพันธ์ที่ทั้งถี่และรุนแรงในช่วงนี้ เขาคงไม่บากหน้ามา ถึงจะสนิทสนมคุ้นเคยกันอยู่แต่เรื่องแบบนี้สำหรับคนธรรมดาก็ยังถือว่าเป็นเรื่องน่าขายหน้าอยู่ดี “งั้นก็เดี๋ยวรับยาแล้วก็กลับบ้านได้เลยนะครับ” คุณหมอส่งยิ้มอบอุ่นอีกครั้ง รุจน์ลุกขึ้นไหว้แล้วก้าวออกจากห้อง พยาบาลที่อยู่หน้าห้องยิ้มให้เขาก่อนจะเรียกคนไข้รายต่อไป รุจน์ถอนใจโล่งอก  หลุดจากความหวาดระแวงลงได้ซะที ตอนที่นั่งรอรับยารุจน์สังเกตุว่าผู้หญิงสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กระซิบกระซาบ บุ้ยใบ้ชี้ให้กันและดูอะไรสักอย่างที่อยู่อีกด้าน รุจน์สนใจหันมองตาม เขาแทบตกเก้าอี้  ที่หน้าลิฟท์เมษากับผู้หญิงที่เขาเห็นวันนั้น ในอ้อมแขนของเขามีเด็กชายวัยน้อย หน้าตาน่าชัง   ทั้งสามคนดูราวกับป้ายภาพโฆษณาที่สามารถเห็นทุกหนแห่งในเมืองใหญ่แห่งนี้  ครอบครัวในฝันแสนสุขที่ไร้มลทินจากอคติใดๆของสังคมซึ่งหลากสินค้าตั้งอกตั้งใจนำเสนอ รุจน์ไม่อยากมองด้วยรู้ตัวว่าความต้านทานความโกรธขึ้งยังไม่แข็งแรงพอ หากแต่ก็ห้ามดวงตาจับจ้องแทบไม่กระพริบไม่ได้  บิลที่จ่ายแล้วแต่ยังไม่มียาในมือนั้นถูกกำแน่นจนยับเยิน จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 23:10:05

ความคิดเห็นที่ 4 ทันทีที่ถึงบ้านรุจน์ก็ปากุญแจบ้านทิ้งบนโต๊ะ ปากุญแจรถทิ้งบนพื้น เขาไม่อยากคิดให้รกสมองแต่ความโกรธก็ไม่อาจระงับ เปิดตู้เย็นจะหยิบน้ำมาดื่มเจอข้าวของที่เมษาซื้อ เขาคิดจะดึงเอาออกมาเหวี่ยงทิ้งให้หมดแต่ก็เปลี่ยนใจกระแทกปิดฝาตู้เย็นแรง เปิดขวดกรอกน้ำเย็นใส่ปากอย่างเดือดดาลจากนั้นก็ปาขวดน้ำในมือ “ฉันมีท้องไม่ได้ ไม่ดีซินะ นายมายุ่งกับฉันเพราะแค่อยากรู้เท่านั้นซินะเมษา นายยังเด็กก็เลยอยากรู้อยากเห็นอยากลองไปหมด สุดท้ายแล้วชีวิตที่ถูกต้องแบบคนธรรมดาก็เป็นสิ่งที่นายจะลงเอยกับมันอย่างสงบอยู่ดี” รุจน์กรีดร้องอย่างโกธาจนไอโคลกออกมา  เขาซวนเซไปที่ห้องจะทิ้งตัวนอนก็เห็นช่อดอกไม้วางอยู่  บนการ์ดลายเมษาเขียนบอกว่า คืนนี้เจอกัน เขาคิดถึงรุจน์มาก รุจน์คว้าดอกไม้มาตั้งใจจะทึ้งขยำให้แหลกคามือ ทว่ามือทั้งสองกลับทำในสิ่งที่อยู่นอกจินตนาการโดยการดึงช่อดอกไม้นั้นมากอดแนบอก  ทั้งที่อยากร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก น้ำตาหมดแล้ว ข้างในเหือดแห้งแม้แต่เลือด รุจน์ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง เขาไม่อยากเป็นคนไร้ยางอาย แต่หากมาย้อนคิดดูจะโกรธเมษาไปทำไม ในเมื่อเขาเองก็มีคราบคาวรสรักของทศวรรษซ่อนอยู่ เขาจะบอกเมษาอย่างไร เอาไหมแลกกับสิ่งที่เมษาซ่อนไว้   รุจน์หลับตาพลิกขดตัวกอดดอกไม้แน่น กลิ่นหอมหลากหลายของดอกหลายพันธ์ชวนให้คิดถึงฤดูใบไม้ผลิต เขาอยากเห็นฤดูใบไม้ผลิในความฝันจริงๆ  ในความมืดหลังเปลือกตารุจน์ปล่อยตัวเองให้ล่องลอยแล้วหายไปจากทุกความคิด               กลิ่นหอมของอาหารที่ไม่รู้จักชื่อ และสัมผัสจากริมฝีปากนิ่มอุ่นที่ไล้จูบลงบนริมฝีปากของเขาปลุกรุจน์จากการหลับไหลอันยาวนานนับแต่บ่าย “เจ้าหญิงนิทราตื่นจริงๆด้วย ทั้งที่จูบนี้ไม่ใช่ของเจ้าชายสักหน่อย” เมษาที่ค้อมตัวข้างเตียงทักทาย “เมษา”รุจน์มองเขาราวกับเห็นคนแปลกหน้า “สายตาแบบนั้นน่ะ น้อยใจนะ นึกว่าจะได้เห็นแววตาที่ดีใจซะอีก ไหนบอกกับซุรุงะว่าเริ่มรักผมแล้วไง” เมษาก้มลงนั่งบนเตียงใกล้กับรุจน์ที่ยังนอนอยู่ รุจน์เลื่อนศีรษะไปหนุนตักเมษา “หอมอะไรน่ะ” “ผมทำอาหาร เราทานด้วยกันนะ”เมษายิ้มพรายขณะปรายออกนอกหน้าต่าง  มือลูบเส้นผมของรุจน์ มองจากเบื้องล่างคางของเขาคมสันและจมูกก็ตรงโด่งสวยงาม “ฉันไม่รู้สึกอยากอาหารเลย” รุจน์หันไปหาดวงจันทร์ที่กำลังเปล่งแสงนวลกระจ่างกลางฟ้าแห่งริตติกาล “เหรอฮะ ไม่สบายหรือเปล่า” “ฉันเหนื่อยเหลือเกินเมษา เหนื่อยเสียจนไม่อยากขยับตัวอีกแล้ว หากการไม่ขยับอีกแล้วหมายถึงตาย ก็อยากตายตอนนี้เลย”รุจน์ถอนใจหลับตา “มีอะไรหรือครับ บอกผมได้ไหม” เมษาก้มลงจูบเส้นผมของรุจน์ “แล้วนายล่ะวันนี้เป็นไงบ้าง อยากเล่าให้ฉันฟังไหม?” รุจน์จับมือเมษาที่กำลังลูบเส้นผมของเขา “อืม ก็ไม่มีอะไรพิเศษสักอย่าง ทุกอย่างดำเนินเหมือนเดิมจนกว่าจะได้พบผู้จัดการ”เมษากระชับมือของรุจน์ รุจน์หลับตาลงฟังเสียงลมหายใจที่ช้าเชื่องของตัวเอง “อยากฟังของฉันไหม” “ครับ ถ้าผู้จัดการอยากเล่า” รุจน์ลุกขึ้นนั่งเขาหันมาสบตากับเมษา แสงไฟในห้องทำให้ประกายในดวงตาเมษาวิบแวมราวดวงดาวที่อยู่นอกหน้าต่างนั่น “นายหิวหรือเปล่า เรากินมื้อเย็นไปเล่าไปดีไหม” เมษาพยักหน้าแล้วลุกขึ้นยื่นมือให้รุจน์ “ฉันไม่ได้ป่วยนะแค่นี้ลุกไหวน่า” “เปล่าผมแค่อยากให้ผู้จัดการรู้สึกว่าคุณมีผมเสมอ” ได้ยินแบบนั้นก็อยากดีใจให้มากๆ แต่ภาพที่เห็นทำให้รุจน์ซาบซึ้งด้วยไม่ลง เขาลุกขึ้นเดินนำหน้าโดยไม่แตะต้องมือของเมษา “ฉันมีนายเสมอหากนายมีฉันเสมอ” รุจน์ฝืนหันไปยิ้ม                                เมษารินไวน์ให้รุจน์และตัวเอง ชนแก้วแล้วดื่มด้วยกัน จากนั้นก็เริ่มกินมื้อเย็น รุจน์ชมว่าอาหารอร่อย เมษาบอกว่ามันเป็นอาหารแบบฟิวส์ชั่นเป็นลูกผสมระหว่างอาหารอิตาลี่และญี่ปุ่นเป็นตำรับของแม่ของขาเอง รุจน์พยักหน้าแล้วก้มกินต่อจนหมด เมษาเท้าคางมองกริยาตามธรรมชาติของรุจน์โดยลืมอาหารตรงหน้าตัวเอง “นายไม่กินหรือ” รุจน์ยกแก้วไวน์ดื่มหลังกลืนคำสุดท้าย เมษาจึงรู้ตัวว่าเหม่อนานไปหน่อย เขาหัวเราะเก้อแล้วลงมือกับอาหารตรงหน้า รุจน์มองเมษาขณะกระดกไวน์จนหมดแก้ว เขาตัดสินแล้ว คิดดีแล้ว เวลาไม่ควรเสียเปล่า “นายคิดว่าการโกหกกับการซ่อนเร้น อย่างไหนแย่กว่ากัน” รุจน์ยกขวดไวน์รินใส่แก้วตัวเอง เมษาคิดนิดหน่อยแล้วจึงตอบ “ทำให้เจ็บปวดทั้งคู่ครับ” “อืม เหรอ?”รุจน์พยักหน้า “แล้วความรักล่ะผู้หญิงต้องคู่กับผู้ชายเสมอหรือเปล่า การมีลูกคือคำตอบสุดท้ายของความรักไหม?” “ถ้าสำหรับผมนะ ความรักไม่มีเพศหรอก ผมรักชอบใครคนนั้นคือคำตอบสุดท้าย” เมษาสบตารุจน์ จนรุจน์ต้องเมินไปทางอื่น ความรู้สึกขุ่นมัวก่อตัวเงียบงัน “เล่าเรื่องของฉันในวันนี้ให้นายฟังดีกว่า” รุจน์ยกขาขึ้นไขว้ชันบนเก้าอี้ “วันนี้ฉันไปโรงพยาบาลมาล่ะ” เมษาหยุดมือจากการตักอาหารเข้าปาก เขาวางช้อนแล้วถามเร็ว “ผู้จัดการเป็นอะไรหรือครับ?” “ก็แค่ไปพบแพทย์เพราะรู้สึกแย่นิดหน่อย ตอนที่รอรับยาฉันเห็นภาพที่อยู่ในฝันของฉันเสมอ ฉันมองมันไว้ให้เนิ่นนานเพื่อจะได้ประทับไว้ในความทรงจำของฉัน เพราะสำหรับฉันมันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้วชั่วชีวิตนี้ พ่อกับแม่ไม่อยู่แล้ว  ภาพของสามคนพ่อ แม่ ลูกชาย พวกเขากำลังรอลิฟท์กันอยู่  มีผู้คนมากมายเฝ้ามองโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่า พวกเขาช่างอิจฉา ผัวหนุ่มเมียสาว ลูกที่กำลังน่ารัก” เมษาหยุดมืออีกครั้งเขาค่อยๆหันมาทางรุจน์ คราวนี้แววตาและสีหน้าของเขาไม่ปกติแล้ว “คุณไปหาหมอที่โรงพยาบาลอะไรครับ” “โรงพยาบาล P น่ะ ถามทำไมน่ะ” รุจน์ยิ้มแล้วดื่มไวน์อีกอึก เมษาถอนใจวางช้อน “คุณเห็นผมใช่ไหมครับ” เขาผลักจานไปข้างหน้าแล้วเลื่อนแก้วไวน์มาวางแทน “การโกหก กับ การซ่อนเร้น ที่ผู้จัดการถามเพราะเหตุนี้ซินะครับ” “ถ้ามันเป็นสิ่งที่นายไม่สะดวกใจจะพูดกับฉัน  ฉันก็โอเคนะ”รุจน์พาดแขนบนเข่า อีกมือจับก้านแก้วไวน์ เขามองน้ำสีมืดในแก้วราวกับมันเป็นของแปลกที่เพิ่งค้นพบ “ผู้จัดการจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม แต่พวกเขาเป็นอะไรที่ผมไม่ได้ซ่อนเร้น หรือ โกหก พวกเขาก็เป็นผู้คนที่ผมเจอปกติ เป็นอีกสองคนที่รายรอบตัวผม ไม่มีผลเสียหาย ไม่มีผลดีใดๆกับผม” “นั่นลูกเมียนายนะ พูดเย็นชาจัง” รุจน์พ่นหัวเราะเยาะ “ผมมีเรื่องเล่าจากเด็กผู้ชายวัย 17 คนหนึ่งจะเล่าให้ฟังนะครับเขาชื่อ เดือนฉาย หรือ เมษา” เมษาจ้องมองรุจน์ด้วยสายตาที่ตรงไปตรงมาเปิดเผย “เมษาน่ะเพิ่งแรกรุ่นแม้จะมีครอบครัวที่อบอุ่นแต่เขาก็เหมือนเด็กหนุ่มทั่วไป ชอบลอง ชอบเสี่ยงกับสิ่งที่เรียกความรัก ทั้งที่ยังไม่รู้จักตัวเองด้วยซ้ำว่ารูปแบบความรักของตัวเองเป็นอย่างไร เขาก็คบหากับเด็กสาวที่มีดีกรีเป็นถึงดาวโรงเรียน  ความดัง ความเด่น และเสียงเชียร์ ทำให้เมษาติดกับ เขาคิดว่าความร้อนแรงที่มีหล่อนเป็นจุดศูนย์คือความรักจึงเลยเถิดถึงขั้นแอบมีอะไรกัน เมษาสับสนกับรูปแบบความรักที่เขาต้องการด้วยมันผิดแผกจากเรือนร่างของหล่อน เขาบอกหล่อนตามตรงเพราะไม่อยากให้หล่อนมาเสียเวลา แทนที่จะเข้าใจหล่อนกับหนีหายไปกับไอ้พวกแว้น เขาไม่ได้รับข่าวของหล่อนจนจบมัธยมปลาย  พ่อแม่หล่อนเลิกให้ความสนใจลูกสาวที่ทำให้ขายหน้า คนพวกนั้นเอาแต่ปรนเปรอลูกชายสองคนที่กำลังอนาคตดีวันดีคืน แต่วันหนึ่งหล่อนติดต่อหาเขา เมษางงงวยกับข่าวใหม่ที่หล่อนส่งมา หล่อนท้องและพ่อของเด็กก็ตายระหว่างแข่งกับอีกแก็งค์ สิบล้อที่อาจถูกจ้างมาจากผู้คนที่รำคาญสิ่งมีชีวิตน่าเบื่อหน่ายพวกนี้ขับเข้าประสานกับมอร์เตอร์ที่กำลังวิ่งด้วยความเร็วสูง เมษาคิดว่าที่หล่อนต้องเจอกับปัญหามากมายในชีวิตขนาดนี้ส่วนหนึ่งอาจมาจากหล่อนเองที่ไม่ดูชีวิตตัวเองอย่างมีสติ แต่อีกส่วนเขาก็มีส่วนต้องรับผิดชอบ เพราะเขาทำให้เธอเสียใจจนเตลิด” เมษาถอนใจเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ “หล่อนชื่อซีซ่า ครับเด็กผู้ชายคนนั้นผมขอหล่อนเป็นพ่อบุญธรรม  ตั้งแต่รู้จักกันมาผมคิดว่าซีซ่าน่าสงสาร หล่อนเป็นลูกผู้หญิงในครอบครัวที่อยากได้ลูกผู้ชาย บางครอบครัวก็ทำใจเรื่องนี้ได้พวกเขาสามารถจ่ายความรักให้เท่าเทียมกันได้ แต่ซีซ่าไม่โชคดีแบบนั้น  แม้พ่อแม่ของหล่อนจะพยายามหลอกตัวเองว่ารักเท่าเทียมกันหมดล่ะลูกทุกคน แต่ในบางขณะเวลานั้นน่ะพวกเขาก็ไม่รู้ตัวหรอกว่าได้แสดงออกให้เห็นว่ามีความลำเอียงอยู่ในความรักที่แสดงออกมา   แม้ภายนอกจะสวย เรียนเก่ง มีเสน่ห์แต่หล่อนก็มีปัญหาสะสม สิ่งนั้นทำให้หล่อนเข้าหาผมโดยที่ผมไม่ต้องพยายามมากในจีบ ตอนนั้นผมคิดว่าดีชะมัดได้แฟนเป็นดาวโรงเรียน แต่มาตอนนี้ผมกลับคิดว่าเราเป็นเพื่อนกันน่ะดีที่สุด ผมผิดพลาดเอง ก็เลยคิดว่าเรื่องของหล่อนผมควรรับผิดชอบด้วย ผมต้องออกหางานทำ มองหางานมั่นคง ทำงานพิเศษด้วย ส่วนเงินบำนาญของพ่อแม่ผม ผมไม่อยากให้มันต้องมารับผิดชอบในเรื่องที่ผมพลาดพลั้งไปเพราะขาดความยั้งคิด” เมษายกมือขึ้นลูบหน้า รุจน์ยกมือปิดปาก “ซีซ่าไม่ค่อยมาพบผมบ่อยหรอกครับ  จะมาหาก็ต่อเมื่อเดือดร้อนจริงๆ  หล่อนทำงานเป็นเสมียนโรงงานแถวสมุทปราการน่ะ น่าเศร้านะครับ ที่จริงอนาคตหล่อนน่าจะไปได้ไกลกว่านี้ หากผมไม่เอาความร้อนแรงไร้สติเข้าไปวุ่นวายกับหล่อน” เมษาหันมายิ้มให้รุจน์ลุกขึ้นกระทันหัน เขาชนเก้าอี้ตัวเองล้มลง เมษาพุ่งเข้ามาช่วยพยุงเมื่อรุจน์เซไปกระแทกกับผนังด้านหลัง “ผู้จัดการเมาแล้วหรือครับ” เมษาประคองรุจน์ไว้ แต่รุจน์กลับดิ้นสะบัดหลุดจากมือเขา “ถึงตาฉันเล่าบ้างแล้วซินะ สิ่งที่จะเล่าน่ะ ถ้าไม่เมา ฉันก็คงพูดไม่ออก นายก็เห็นแล้วนี่ว่าเวลาเมาฉันน่ะกล้าขนาดไหน เรื่องเล่าของฉันน่ะต้องใช้ความกล้ามากเลยรู้เปล่า” รุจน์ยิ้มที่มุมปากเดินเซไปนั่งที่โซฟา “เกิดอะไรกับผู้จัดการหรือครับ” เมษาเริ่มใจเต้นไม่เป็นระส่ำ  ท่าทางของรุจน์ทำให้เขาไม่กล้าคิดสิ่งใด ไม่อยากวาดภาพ ไม่มีจินตนาการอะไรทั้งนั้น นอกจากรอฟัง “เรื่องเล่าของฉันคือ พี่ชายของฉันไม่ได้ต้อนรับฉันอย่างที่ฉันกับนายหวัง  เราโทรคุยก่อนฉันจะไปพบเขา เขาบอกว่าเขาทำโอทีอยู่ออฟฟิศแต่ฉันกำลังเดินตามเขาที่เพิ่งออกมาจากร้านสะดวกซื้อชั้นล่าง ชั้นไปกดกริ่งที่หน้าประตู พี่ชายบอกฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉยว่าเขาเกลียดฉันและไม่อยากพบฉันอีก อย่ามาเกี่ยวข้องกันบ้านที่เป็นที่เกี่ยวข้องสุดท้ายของพวกเราพี่น้อง เขาบอกขายก็เพราะเหตุนี้ ดังนั้นเรื่องที่บอกนายไปน่ะโกหกทั้งเพ” เมษาเดินมานั่งข้างรุจน์ “นายเคยเห็นตึกร้างที่โดนระเบิดจนพังทลายลงมาไหม ฉันตอนที่ได้ยินพี่ชายพูดน่ะแบบนั้นเลย ฉันอยากพบนายมากๆฉันอยากให้นายกอดปลอบโยนแล้วพูดว่าไม่เป็นไร ใครไม่ต้องการผู้จัดการแต่ผมต้องการ แต่พอไปถึงก็เห็นนายกำลังกอดกับคนอื่น นายปลอบโยนคนอื่น ในอ้อมแขนของนายตอนนั้นควรจะเป็นฉัน แต่ว่ามัน...” รุจน์ก้มหน้า “แล้วต่อจากนั้นล่ะครับ” เมษากระซิบด้วยเสียงแหบพร่าเขาไม่กล้าคิดต่อ เขาอยากได้ยินจากรุจน์ “ฉันโกรธโลกนี้ เกลียดทุกคน แม้คนที่เดินบนถนน ฉันกลับไปที่แกลลอรี่มีงานรออยู่คิดเอางานมาระงับจิตใจที่กำลังกระเจิง คุณน้ำฟ้ากับคุณทศเพิ่งออกมาจากห้องนอนส่วนตัวในออฟฟิศคุณน้ำฟ้าด้วยกัน เขาเคยบอกว่าจะไม่นอนกับน้ำฟ้าจนกว่าจะแน่ใจในการคบหากัน ฉัน ฉัน ... เหมือนจะระเบิดที่การกระทำคำพูดของเขาไม่ตรงกันสักนิด  ฉันดื่มจัดฉันเกลียดและขยะแขยงตัวเอง ตกลงไม่มีใครต้องการฉันสักคนใช่ไหม ทุกคนถึงโกหกฉันกันหมด” รุจน์ยกมือขึ้นปิดหน้าข้างหนึ่ง “ฉันไม่รู้นี่นา ว่าคุณทศอยู่ที่นั่น” รุจน์เงยหน้าขึ้นเผชิญกับเมษา เขาเริ่มร้องไห้ “เขาคงตามผู้จัดการไป” เมษาหันไปทางอื่นไหล่ผึ่งผายห่อตกลง “เขาพาฉันไปที่ห้องน้ำ.....” รุจน์ก้มหน้าสะอื้น เมษาเงยหน้าถอนใจ “ฉันอยากจะหนีไปจากเขานะ แต่ฉันกลับทำตัวเองเป็นแค่โสเภณีที่ขอให้แค่จ่ายจะที่ไหนก็ได้   ไม่แค่นั้นฉันยังให้เขาพากลับบ้าน  และอยู่กับเขาจนเช้า” รุจน์ไม่อาจทนเล่าต่อถึงโทรศัพท์สายนั้นอีก “เราเลิกกันเถอะเมษา สิ่งที่เกิดขึ้นมันสกปรก ชั่วช้า ฉันมันเหลือเกินแล้ว คำว่าเลวน้อยไปสำหรับฉันแล้วล่ะ” รุจน์เลื่อนมือมาจับมือเมษา “ฉันโสมม ร่านจัดเหมือนที่คุณทศว่าจริงๆ ฉันเริงกับเซ็กส์ของผู้ชายสองคนในเวลาไล่เลี่ยอย่างไม่สำนึกถึงยางอาย นายไปจากฉันตอนนี้ยังทันนะ นายเสียเวลากับฉันมาเยอะแล้ว ขอบใจสำหรับทุกสิ่งนะ ฉันจะไม่มีวันลืมความน่ารัก ความอ่อนโยนใจดีของนายที่มีต่อฉันเลย” เมษานิ่งไปนานจนรุจน์ต้องเลื่อนมือกลับด้วยความกระดาก “ผมกลับก่อนนะ”เมษาลุกขึ้นเงียบๆ รุจน์พยักหน้าน้ำตาหยด พอเมษาออกจากห้องไปรุจน์ก็เดินไปเก็บโต๊ะ เทของเหลือทิ้งในถังขยะ ล้างชาม แก้ว เก็บทุกอย่างเข้าตู้เก็บ เดินปิดไปทั้งบ้าน ก่อนจะหยิบขวดไวน์ติดมือเข้าห้อง ขวดเกิดหลุดมือตกลงพื้นแตกกระจาย รุจน์ก้มลงหยิบเศษแก้วขึ้นมอง จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 23:11:10

ความคิดเห็นที่ 5 เมษาจ่ายค่าแท็กซี่แล้วเดินตรงไปที่แกลลอรี่ที่นั่นเขาพบผู้ชายท่าทางดีแต่งตัวสะอาดสะอ้านยืนอยู่หน้าประตู เมษาคิดว่าอาจเป็นลูกค้าจึงเดินไปต้อนรับ “หวัดดีครับ มาดูภาพหรือครับ” เขาหยิบกุญแจขึ้นมาไขประตู “เอ้อ เปล่าครับ ผมมาพบคุณรุจน์น่ะครับ เมื่อวานเขาลืมยาไว้น่ะครับ” ผู้ชายหน้าตาสะอาดคนนั้นยื่นถุงใส่ยามาข้างหน้า “เอ่อ ผู้จัดการยังไม่มาครับ” เมษาพิจราณาบุรุษตรงหน้าครู่หนึ่งก่อนจะลองถาม “คุณใช่เป็นคุณหมอที่เขาไปหาเมื่อวานหรือเปล่าครับ” “ครับ” “เชิญในร้านก่อนนะครับ อีกสักครู่ผู้จัดการก็มาแล้วครับ” เมษาผายมือเชิญ ชายหนุ่มลังเลครู่หนึ่งแต่ก็ตัดสินใจก้าวตามเมษาเข้าไป “ดื่มอะไรดีครับ” เมษาเข้ามาถามหลังจากเชิญคุณหมอนั่งที่โซฟารับแขก “ไม่เป็นไรครับ” “เมื่อวานเขาเป็นอย่างไรบ้างครับ” เมษาเดินไปรินน้ำเย็นที่วางไว้รับแขกบนโต๊ะอีกมุมหนึ่ง “ครับ?” “ผมหมายถึงผู้จัดการน่ะครับ” แม้จะรู้สึกแสลงใจแต่ความห่วงใยนั้นมันมีมากกว่า เขาอยากรู้ว่าทศวรรษทารุณกรรมกับร่างกายของรุจน์ขนาดไหน “เอ่อ ขอโทษนะครับมันเป็นความลับระหว่างแพทย์กับคนไข้ครับ” “ผมเป็นแฟนของเขา” เมษากลั้นใจสมอ้างพูดออกไป คุณหมอหันมาทางเขาด้วยดวงตาที่เบิ่งกว้าง “คุณซินะเจ้าของผลงาน” คุณหมอพูดยิ้มๆ “เขาเป็นมากไหมครับ” “ก็เป็นบาดแผลปกติของการถูกกระทบกระแทกน่ะครับ มีร่องรอยฉีกขาดบ้าง” เมษามือเย็น หน้าชาดิก เขาพยายามรักษาน้ำเสียงให้เป็นปกติ “ผมขอโทษนะครับต่อไปจะระวัง” ไหนๆก็สมอ้างรับความผิดไปด้วยเลย เมษาแอบเซ็ง “มีอีกเรื่องที่ผมอยากให้คุณคุยกับคุณรุจน์ เพราะผมเคยบอกเขาไว้นานแล้วแต่ก็ไม่เห็นเขาจะมีทีท่าใดๆ บางทีคุณเป็นคนรักกันอาจจะโน้มน้าวใจได้มากกว่าผม” คุณหมอมองเมษาที่นำน้ำมาเสริ์ฟ “ครับ เรื่องอะไรครับ” เมษาค้อมตัวจะนั่งแต่สิ่งที่หลุดมาจากปากคุณทำเอาเขา หมดแรงทิ้งตัวนั่งหัวหมุนติ้ว “เท่าที่เคยรักษากันมา คุยเรื่องพฤกรรมทางเพศกัน ผมได้บอกคุณรุจน์ไปแล้วว่าเขามีแนวโน้มว่าจะเป็น SEX ADDICTผมคิดว่าเขาควรบำบัดไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง ในส่วนที่ผมรักษานี่มันแค่ปลายเหตุแล้ว”  คุณหมอของรุจน์กลับไปนานแล้วเมษากลับไปทำงานของตัวเองพร้อมมีคำว่าติดเซ็กส์ติดอยู่ในหัว “เมษา เมษา”เสียงสุดท้ายน้ำฟ้าแว่วดังขึ้นในโสตรับรู้ที่เพิ่งตื่นของเมษาพอดี “คะ ครับ” เมษาวางภาพที่กำจัดเรียง “เหม่อลอยแต่เช้าเชียว รุจน์ยังไม่มาอีกหรือ” “ครับ” “นี่ไปที่รถฉันหน่อยซิ มีภาพของลูกค้าที่ต้องไปส่งวันนี้น่ะ ตอนนี้พี่ทศเขารอคนไปช่วยอยู่” “คุณทศอยู่ที่ลานจอดรถหรือครับ”เมษาถามย้ำ น้ำฟ้าพยักหน้า “โอเค ครับผมไปเดี๋ยวนี้เลย” เมษายิ้มสายตานิ่งก่อนจะหันหลังเดินไป น้ำฟ้ามองตามร่างสูงโปร่งในชุดสูทสีดำสนิทแล้วอมยิ้ม “หมอนี่มีแฟนยังนะ แต่อีกไม่นานลูกค้าสาวๆรู้หาโอกาสฉกไปกก เอาตัวให้รอดนะหนุ่มน้อย”           ที่ลานจอดรถเมษามองหารถน้ำฟ้า กวาดสายตาไม่นานก็เห็นทศวรรษที่ยืนพิงรถสูบบุหรี่ “ได้เลยนะไอ้ชั่ว ใช้ความอ่อนแอของผู้จัดการบำบัดความใคร่ตัวเองไม่รู้จักเลิก” เมษากัดกรามแน่นขณะย่างเดินเข้าไปหาทศวรรษ ฝ่ายนั้นเห็นเมษาก็ดึงบุหรี่ออกจากปาก พ่นควันยาวออกมา “สูบบุหรี่รอกันเลยเหรอ” เมษาปรี่เข้าไปหา “คงคิดอยู่ซินะว่าคนที่คุณน้ำฟ้าจะส่งมาช่วยจะเป็นผู้จัดการ” เมษาปลดกระดุมเสื้อสูท “แล้วพอเขามาก็คิดจะลากขึ้นรถ ข่มขืนซะในรถนั่น หรือไม่ก็พาไปสำเร็จความใคร่สกปรกของแกที่อื่น” เมษารูดไทด์ ทศวรรษดีดบุหรี่ทิ้งดึงตัวเองขึ้นยืนในท่าเตรียมพร้อม “เออ ถ้าฉันจะฟาดมันแล้วเกี่ยวอะไรกับนาย” ทศวรรษขยับไทด์ “ไม่เกี่ยวกับกูแล้วเกี่ยวกับใคร”เมษาผลักอกทศวรรษ แม้จะเตรียมตัวตั้งรับแต่ทศวรรษก็ไม่วายเสียหลักเซไปกระแทกกับรถของน้ำฟ้า “อ้อ เป็นหมาบ้าหางด้วนมาแบบนี้คงจะรู้แล้วซินะ” ทศวรรษผวาเข้าผลักอกเมษาคืน พอเมษาจะเข้าใส่บ้างก็ยกเท้ายันเมษาที่กำลังจะเข้ามา เมษากระเด็นเซไปสองสามก้าว “ไอ้สารเลวกับคนที่กำลังเมาก็ทำได้ :-)แบบนั้นเหลือเชื่อนะว่านายมันเศรษฐีระดับประเทศ ไอ้คนรวย:-)” เมษายืดตัวรี่เข้าหาทศวรรษอีก “ไอ้ปากสวะ กล้าดีอย่างไงมากด่ากู ไอ้ลูกไม่มีพ่อแม่” ทศวรรษถอดเสื้อนอกปาลงกับพื้น “เป็นเทวดามาจากไหนถึงด่าไม่ได้ จะบอกให้นะมากกว่านี้กูก็ทำได้ แล้วอย่ามาแตะต้องพ่อแม่กู” เมษาขว้างหมัดสุดแรงใส่หน้าทศวรรษ แม้จะหลับได้แต่จังหวะที่ยังช้ากว่ายังผลให้โหนกแก้มโดนถาก แต่ก็ทำให้ทศวรรษหน้าหงายเกือบล้ม เมษาไม่ปล่อยโอกาสเข้าโดดเข้าคว้าไทด์ของทศวรรษแล้วยกหมัดอีกข้างทิ่มใส่หน้า ทศวรรษล้มหลังกระแทกกับรถน้ำฟ้าอย่างแรงก่อนจะทรุดลง “เก่งแต่ข่มเหงคนอื่น แน่แค่ไหนวะ ไอ้สารเลว”เมษาถอดเสื้อนอก พับแขนเสื้อ ทศวรรษยันตัวลุกขึ้นรู้สึกอุ่นที่ปลายจมูกยกมือแตะดูก็พบว่าเป็นน้ำข้นสีแดง “ดี!! วันนี้ไม่นายก็ฉันล่ะวะ” ทศวรรษพุ่งใส่เมษา หวดแข้งเต็มข้อใส่ลำตัวของเมษา เมษาเบี่ยงตัวหลบ ยกเท้าขึ้นยันสวน ทศวรรษหลบแล้วชกเข้าหน้าเมษา เมษาผงะ ร่างสูงล้มกองกับพื้น ทศวรรษได้ทีเข้าขยุ้มคอเสื้อแล้วสำรากใส่หน้า “จะอย่างไร รุจน์มันก็เป็นของฉันวันอย่างค่ำ น่าจะมาได้ยินเสียงกระเส่า น่าจะเห็นกายที่ระริกสั่น บอกให้กูแรงขึ้น มากขึ้นอีกนะ พวกกูอยู่กันแบบนี้มาเป็นปี ถือดียังไงคิดมาแยก นึกว่าเป็นเทพบุรุษราคะมาจากไหน ฟาดกันไม่กี่ครั้งก็กลายเป็นคู่รักนิรันดรน่ะ โธ่ไอ้หน้าโง่” ทศวรรษผลักเมษาสุดแรงก่อนจะหันหลังจะเดินไปหยิบเสื้อนอก เมษาตามไปสะกิดพอทศวรรษหันมาเขาก็กระซวกหมัดตรงใส่หน้าทศวรรษอีกหมัด ทศวรรษล้มลงกองกับพื้น เมษาตามไปเหยียบที่อก “เอ็งซิโครตโง่ โง่บรรลัยด้วย ที่คิดถึงแต่เรื่องเฮงซวยพวกนั้น นี่แกคิดจริงๆหรือว่าผู้จัดการเขาจะอยู่แบบนี้ตลอดไป คอยดูกูมั่งแล้วกัน กูนี่ล่ะจะเป็นคนทำให้เขาบอกกับปากเองว่าเขาเกลียดแกขนาดไหน กูเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าแตะต้องผู้จัดการอีก แต่แกไม่เพียงแต่แตะต้องใช้วิธีหน้าหมาทำแบบนั้นกับเขา ไอ้ลูกหมา วันนี้กูเลยต้องมาไล่เตะสั่งสอนซะมั่ง”เมษากดเท้าหนักทศวรรษเริ่มดิ้นอึดอัด เมษาปล่อยยกเท้าขึ้น ทศวรรษลุกขึ้นกระชากคอเสื้อเมษา “จะเล่นกับกูจริงๆใช่ไหม ซึ่งกูขอรับไว้อย่างเต็มใจ แล้วเราจะได้เห็นกัน” เมษาสบตาทศวรรษด้วยแววกระด้างพลางแกะมือทศวรรษออกจากคอเสื้อ “กลัวตายห่าล่ะ” เขากระซิบพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก “เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ” รุจน์ที่เพิ่งวิ่งมาถึงกระหืดกระหอบถาม เห็นสภาพของทั้งคู่จะก้าวเข้ามา เมษาคว้าแขนแล้วเหวี่ยงปลิวห่างออกไป “คุณจะวิ่งมาช่วยใคร” เขาตะคอก รุจน์ตะลึง นี่เป็นครั้งแรกที่เมษากร้าวร้าวใส่เขา “นายทำเขาแบบนี้ทำไม เขาเป็นลูกค้าเรานะ” รุจน์พยายามอธิบาย “ช่างหัวมันซิ เขาข่มขืนคุณจำไม่ได้หรือไง ผมไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีกแล้ว” เมษาย่างสามขุมเข้าไปหารุจน์ “คุณทศเลือดออกนี่”รุจน์ตกใจเมื่อเห็นเลือดที่จมูกทศวรรษ เขาจะก้าวไปหา เมษากระชากแขนรุจน์ให้เดินไปกับเขาทศวรรษจะลุกขึ้นตาม เมษาหันมาชี้หน้า “อย่านะโว๊ย ขืนตามมาอีกกูฆ่าทิ้งจริงๆด้วย” รุจน์หันมองทศวรรษ ขณะถูกเมษาลากไปด้วยกัน “ผมขอโทษแทนเขาด้วยนะครับ คุณทศอย่าเอาเรื่องเขานะครับ ผมขอร้องล่ะ” รุจน์ปลิวติดมือเมษาไป ทศวรรษถ่มน้ำลายปนเลือดทิ้งมองตามอย่างโกรธสุดขีด           รุจน์ถูกพาที่ซอยตันรกร้างข้างแกลลอรี่ เมษาผลักเขาเข้ากำแพง “ที่ฉันพูดเมื่อคืนไม่เคลียร์หรือ เราเลิกกันเถอะ” รุจน์ตะโกนใส่ “ผมรับคำคุณหรือ? ตอนไหน ? เท่าที่จำได้ผมไม่ได้พูดอะไร ใครจะเลิกกับคุณห๊า!” เมษารู้สึกคล้ายกำลังมองอีกคนที่อยู่กับรุจน์ตอนนี้  ตัวเขาเองนั้นไม่มีเจตนาจะเป็นบ้าแบบนี้เลย “เขาเลือดออก แล้วผมล่ะคุณเห็นหรือเปล่า” เมษาจิ้มมุมปากแรงจนตัวเองยังรู้สึกเจ็บ รุจน์ค่อยปริบตามองอย่างตั้งใจ “นายเป็นอะไรไหม เจ็บมากเปล่า” รุจน์ยกมือลูบมุมปากเมษา “ผมไม่เลิกกับผู้จัดการ ไม่เลิก ไม่เลิก อย่างไรก็ไม่เลิกได้ยินไหม ผมรักคุณที่สุดเข้าใจผมบ้างไหม คนแบบนั้นน่ะปล่อยเขาไปเถอะ ผมไม่สนหรอกที่เขาทำกับคุณ ช่างมันเถอะ โอเคไหม?” เมษาตะโกนใส่รุจน์บ้าง “ทั้งที่ฉันไม่เคยลืมเขานี่นะ อยู่ใกล้ฉันเสียความเป็นตัวเอง นายเองจะเจ็บนะ ฉันเองไม่รู้จะทำร้ายนายวันไหน”รุจน์เถียงกลับเสียงดัง เมษาดึงรุจน์มาจูบ รุจน์ดิ้นไม่ยอม เมษาดุนลิ้นตัวเองเปิดปากรุจน์ แล้วดูดกลีบปากของรุจน์รุนแรง “นี่เป็นเลือดของผม เลือดที่ผมยอมเสียเพื่อปกป้องผู้จัดการ คุณจะไม่ทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างหรือ” เมษาผละออกมาพูด  รุจน์ผลักเมษาออกห่าง “คุณไม่รู้ตัวหรือไงว่าตัวเองเป็นอะไร เขาก็แค่ตอบสนองตรงกับสิ่งที่คุณเป็น แต่สักวันเขาจะเดินไปจากคุณ อย่าเอาแต่ทำตัวเป็นเครื่องบำบัดทางเพศให้เขาซิ ผู้จัดการคุณเป็นผู้ชายคนหนึ่งนะ ไม่ใช่แค่สัตว์โลกหายใจ กิน นอน ถ่าย แล้วก็ร่วมเพศโดยไม่ต้องคิดอะไรกับมัน”เมษาหอบกระซิบด้วยน้ำเสียงอันเจ็บปวดข้างใบหน้าของรุจน์ รุจน์ปล่อยโฮออกมา เขาทุบตีเมษาที่ยืนนิ่งราวเสาไฟต้นหนึ่งที่มีอยุ่มากมายในซอยนั้น....                 เหตุตะลุมบอนระหว่างทศวรรษกับเมษาในวันนั้นจบลงที่ทศวรรษไม่เข้าแกลลอรี่เขาโทรบอกน้ำฟ้าว่าเขามีงานด่วนขอกลับก่อน ส่วนรุจน์ให้เมษากลับบ้านไปก่อน โดยเขาบอกกับน้ำฟ้าว่าได้ให้เมษาไปทำงานอื่น ส่วนตัวเองก็ขนภาพเข้าแกลลอรี่เอง น้ำฟ้าไม่ติดใจอะไรหล่อนกลับไปทำงานบนห้อง บนรถแท๊กซี่ที่แล่นบนถนนออกนอกเมือง เมษาเอนศีรษะพิงกรอบประตูมองวิวด้านนอก เรื่องที่เกิดกับร่างกายไม่ทำให้เขาเหนื่อยแรง หากต้องอัดทศวรรษอีกเขาก็ไม่พรั่นพรึง แต่สิ่งที่ทำให้หายใจลำบากนี้อยู่ในตอนนี้คือ...รุจน์ เมษาหลุบละสายตาจากภาพต้นไม้ ใบหน้า ตึกรามที่วิ่งสวนไปด้านหลัง นัยตาปวดร้อนจนต้องยกนิ้วขึ้นบีบระงับ แต่น้ำอุ่นก็ดื้อดึงทะลักออกมาจนได้....นี่เขาต้องใช้ความกล้าหาญอย่างมากแค่ไหนในการรักรุจน์ ในเกมรักนี้เขาคงไม่ต้องชนะใครนอกจากตัวของรุจน์เอง เมษาสูดหายใจ มือกำแน่น แม้วันนี้จะจบลงแล้วแต่สำหรับทศวรรษ เมษารู้ว่านี่เป็นสัญญาณเริ่มต้นการเผชิญหน้าจริงๆของเขาและหมอนั่น บนรถส่วนตัวที่แล่นเข้าใจกลางเมือง ทศวรรษใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเลือดที่ปลายจมูก เขาบอกให้คนขับรถที่ขับมารับเขาที่ลานจอดรถเปลี่ยนเส้นทางกลับไปที่เพนเฮาส์ก่อน ทศวรรษปาผ้าเช็ดหน้าทิ้งบนพื้นแล้วเหยียบบดขยี้ซ้ำเมื่อนึกถึง รุจน์ที่พยายามขอโทษแทนเมษา ยอมไปกับเมษาโดยไม่คิดขัดขืน ไหนจะคำด่าแสบสันต์ของเมษาในทำนองที่ว่าเขาสิ้นทางต้องข่มขืนคนที่เคยค้าม้าที่เคยขี่ ทศวรรษพ่นหายใจออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ เขาถีบถังขยะที่วางแถวนั้นล้มกลิ้ง คนขับรถหัวหดไม่กล้าแม้จะปรายตามอง ต้องสะดุ้งอีกเมื่อทศวรรษตบเบาะเสียงดัง ชายหนุ่มยกหลังมือขึ้นแตะปลายจมูกอีกครั้งเมื่อรู้สึกถึงของเหลวที่ซึมไหลออกมาอีก นัยตาเยือกเย็นเหลือบมองไปหน้ารถ...แล้วจะได้เห็นดีแบบที่แกอยากจะเห็นไอ้เด็กเมื่อวานซืน กูจะเอาให้กระอักเลือดเลย จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 29 ม.ค. 55 23:20:35

ความคิดเห็นที่ 6 กลับมาแล้ว เย้! หนัก เหนื่อย หน่วง มากๆเลยคะ รุจน์ เปราะบางและดูเหมือนมีแนวโน้มจะฆ่าตัวตายได้ง่ายๆเลยนะคะ ทศวรรษ คงจะเป็นคนเลวเต็มขั้นแล้วใช่มั้ย? เมษา จะพารุจน์ก้าวผ่านเรื่องหนักหนานี้ไปไหวรึเปล่าหนอ? จบดีๆได้ไหมคะ สงสารตัวละครเหลือเกิน จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 09:03:02

ความคิดเห็นที่ 7 สวัสดีจ๊ะ คุณกาแฟเย็นเพิ่มช็อค ดีใจมากๆๆเลยจร้าที่แวะมาเยี่ยมกัน น้ำท่วมบ้าน คอมก็พัง เสียหายมากมาย เงินห้าพันก็ยังไม่ได้ แงๆๆ( ฟ้องๆๆๆ)  อ่ะ ไม่กล้าบอกกลัวหนี เรื่องนี้มีสองภาคอ่ะ จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 18:00:12

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านแล้วเครียดยิ่งกว่าน้ำท่วมบ้านอีกค่ะ -_-'' เฮ้อ..... สงสารรุจน์  เป็นโรคแท้ ๆ เลย ถึงต้องทุกข์อย่างนี้ ใครจะขี่ม้าขาวมาช่วยได้ จากคุณ : บันทึกเรื่องราว เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 20:14:23

ความคิดเห็นที่ 9 ต้องรอดูกันต่อไปจ๊ะ จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 22:08:14

ความคิดเห็นที่ 10 ดีใจที่ได้กลับมาอ่านอีกค่ะ สงสารรุจน์อะ คุณทศใจร้ายจริงๆ เชียร์เมษาเหมือนเดิมค่ะ จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 00:45:40

ความคิดเห็นที่ 11 ขอบคุณมากจ๊ะ คุณสะเก็ดดาวเสาร์ ดีใจนะจ๊ะที่แวะกลับมาอีก จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 06:29:17

ความคิดเห็นที่ 12 เข้ามาบอกว่าติดตามเสมอค่ะ :)) อ่านตอนนี้แล้งสงสารคุณรุจน์จริงๆ จากคุณ : ถ้วยน้ำชา กับเทวดาตัวจิ๋ว เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 10:21:55

ความคิดเห็นที่ 13 ยินดีมากจ๊ะ คุณถ้วยน้ำชา ^  ^ จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 19:29:20

ความคิดเห็นที่ 14 ว๊าก คุณรุจน์พลาดไปหน่อย แต่พอมีเฉลยว่าคุณรุจน์มีอาการsex addictก็พอเข้าใจได้ค่ะ คุณรุจน์ค่อนข้างจิตใจอ่อนแอและขาดความรัก  เมื่ออิตาทศมาทำให้รู้สึกเป็นที่ต้องการเพราะร่างกาย ก็นะ...  เกลียดจริงๆเลยอิตานี่ เมษาสู้วๆ จากคุณ : โยธิกาหน้าหนาว เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 03:04:56

ความคิดเห็นที่ 15 ช่ายยยย จ๊ะ สู้ๆๆๆ คนเขียนขอแจมสู้ๆๆด้วยนะคุณ โยธิกาหน้าหนาว ^  ^ จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 08:00:04