ความคิดเห็นที่ 1 บรรยากาศของการเปิดเรียนวันแรก ในโครงการ ผู้ประกอบการอาหารไทยเพื่อสากล เป็นไปอย่างคึกคักและวุ่นวาย  นักเรียนต่างก็พากันแนะนำตัวเพื่อทำความคุ้นเคยกัน ให้ได้โดยเร็ว               แต่สิตากับรักษภูมิ ก็มีกลุ่มที่พอจะคุ้นเคยกันอยู่บ้างแล้ว ประกอบไปด้วย ดีใจ พายุ หนูนา และเปียโน ซึ่งทั้งหมดได้เปลี่ยนชุดเป็นชุดครัวที่ประกอบด้วย เสื้อกุ๊ก กางเกงผ้าสีดำ รองเท้าหนังหัวเหล็กสีดำ และยังมีผ้าพันคอ ผ้ากันเปื้อนผูกที่เอวคาดยาวลงมาถึงแข้ง และยังมีผ้าผืนเล็กเหน็บไว้ที่หน้าตักสำหรับงานอเนกประสงค์ ดูเป็นคนครัวเต็มยศกัน จนต่างจะอดทึ่งในรูปลักษณ์ที่แปลกใหม่ของตนไม่ได้เลยทีเดียว               สองคาบแรก เป็นการเรียนรู้เรื่องราวของ ‘FOOD SAFETY’ หลังจากมอบตำราและกรอกใบสมัครเพื่อขอทดสอบเสร็จสิ้นเรียบร้อย ภัทรเดินเข้ามานั่งที่เก้าอี้เล็คเช่อร์แถวหลัง ซึ่งมีกลุ่มของสิตา นั่งอยู่ก่อนแล้ว เพื่อมาช่วยเป็นตัวแทนสอบถามถึงเนื้อหาที่จำเป็นจะต้องใช้ในการสอบ เพราะเชื่อว่านักเรียนคงไม่มีคำถามอะไรจากเรื่องที่เพิ่งได้เรียนไป               การบรรยายในช่วงแรกผ่านไปด้วยดี ไฟถูกดับลง เพื่อจะฉายวีดีโอประกอบภาพสาธิต การทำความสะอาดร่างกายเบื้องต้น สำหรับผู้ที่จะเข้ามาปฏิบัติงานในครัว ในลำดับแรก              ทันทีที่ภาพยนตร์ถูกฉาย วีดีโอเรื่องนี้ถูกผลิตโดยสำนักงานใหญ่ของ ‘FOOD SAFETY’ ที่ต่างประเทศ  มีการบรรยายเป็นภาษาอังกฤษ ถือเป็นยานอนหลับขนานแรงสำหรับสิตา  หล่อนจึงแอบใช้ความมืดเป็นเครื่องอำพราง ในการแอบงีบในห้องเรียน ได้อย่างชำนาญราวกับมืออาชีพ               รักษภูมิ หันไปมองภาพสิตา ที่นั่งเอามือเท้าคางแล้วสัปหงกอยู่ข้างๆ แล้วยิ้มด้วยความขบขันในความนับถือ เพราะรู้ดีว่าหญิงสาวเกลียดการฟังบรรยายเป็นที่สุด ยิ่งเป็นภาษาต่างประเทศด้วยแล้ว มันก็เป็นการทรมาณ ทั้งกายและจิตใจสำหรับหล่อนยิ่งนัก                 แต่เมื่อหันไปทางซ้าย ชายหนุ่มเพิ่งจะได้สังเกตเชฟภัทรที่กำลังตั้งใจฟังบรรยายอยู่...                แสงวูบวาบจากจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ ส่องแสงสว่างมากพอที่จะเผยให้เห็นเค้าโครงหน้าที่คมคายของเชฟภัทร แม้จะเห็นแค่เพียงด้านข้าง แต่ก็ยังเห็นถึงความคมสันของเครื่องหน้า ผมสั้นตัดซอยได้อย่างเรียบร้อย ถูกแสกให้รับกับหน้าผากที่กลมมน ดวงตาสองชั้นรียาวได้รูป ขนตายาวเป็นแพที่ชี้ตรงไปข้างหน้า จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากที่บางรับกันทั้งบนและล่าง คางเหลี่ยมได้รูปที่รับกับลำคอที่ยาวพอดีกัน ทำให้รักษภูมิ รู้สึกประหลาดๆในใจพิกล ไม่กล้าแม้แต่จะกลืนน้ำลาย ลมหายไม่สม่ำเสมออย่างที่เคยเป็น ไม่รู้ว่าทำไม เขาจึงไม่อยากจะละสายตาไปจากภาพข้างหน้าเลยแม้แต่สักขณะ?                คนที่ถูกแอบสำรวจความหล่อคงจะรู้สึกตัว จึงหันมองตอบมา เมื่อพบว่าเป็นรักษภูมิ จึงยิ้มน้อยๆให้อย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่                  รักษภูมิ รู้ว่าขณะนี้ใจตัวเองเต้นหนักและถี่กว่าปกติ แต่ก็ไม่อาจจะควบคุมอะไรได้เลย จึงได้แต่ทำหน้าเก้อเขิน ยิ่งเมื่อภัทรชะโงกมองผ่านเขาไปที่สิตา ที่กำลังนั่งสัปหงกอยู่ เขายิ้มให้รักษภูมิอีกครั้งอย่างขบขัน แล้วชี้ไปที่สิตา ก่อนที่จะเอามาปาดคอตัวเองอย่างล้อเลียน                  เมื่อการฉายวีดีโอเสร็จสิ้นลง ไฟถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง รักษภูมิจึงเพิ่งได้รู้สึกตัว รีบดึงความคิดเพ้อเจ้อในสมองกลับคืน แล้วหันมองไปที่หน้าชั้นเรียน เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น                   ก่อนจะนึกได้ แล้วหันไปหาสิตา ที่ขณะนี้นั่งทำตาแป๋ว ตั้งใจฟังวิทยากร ไม่ร่องรอยของคนแอบหลับเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวอยู่ในท่าเตรียมพร้อมที่จะจดคำบรรยาย ราวกับตั้งโปรแกรมไว้โดยอัติโนมัติ                    เมื่อสิตาหรี่ตาจ้องมองรักษภูมิตอบเป็นเชิงล้อเลียน  ราวกับเห็นเหตุการณ์ที่ผ่านมาระหว่างตนกับเชฟภัทร รอยยิ้มเยาะวาบขึ้นอย่างรู้ทันในอาการประหลาดๆของเขา ยิ่งทำให้เขาอดหน้าแดงด้วยความเขินอายไม่ได้ บทที่ ๙                         ก่อนจะหมดการเรียนการสอนวิชา ‘FOOD SAFETY’ ในวันแรก วิทยากรสรุปเนื้อหาพร้อมกับให้นักเรียนไปทบทวนอ่านตำราเพิ่มเติมสำหรับ การเรียนสองคาบสุดท้ายในวันพรุ่งนี้                         ใกล้เวลาเลิกเรียน เชพภัทร ก็เดินไปที่หน้าห้องและแจ้งกับนักเรียนทุกคนในห้องว่า                          “ผมได้จัดให้มีการจัดตารางเวรสำหรับฝึกงาน เพื่อที่จะให้นักเรียนทุกท่านได้สัมผัสการทำงานในครัวจริง รายละเอียดถูกแปะที่บอร์ดในห้องเรียนคุ้กกิ้งแล้วนะครับ ทุกท่านสามารถเลือกเวลาได้ตามสะดวก ตั้งแต่ครัวหวานเปิดในตอนเช้า จนไปถึงเวลาปิดทำการจริง นี่เป็นการทำตามความสมัครใจนะครับ ทางเราไม่มีการบังคับแต่อย่างใด และไม่มีผลต่อคะแนนครับ” เมื่อประกาศเสร็จ เชฟภัทรก็ได้ปล่อยให้พักและไปพร้อมกันที่ห้องคุ้กกิ้งเพื่อเรียนการตัด หั่น แต่ง ในคาบต่อไป                            เมื่อทุกคนไปพร้อมกันที่ห้องคุ้กกิ้ง โต๊ะสเตนเลสขนาดยาว ก็ถูกจัดวางเรียงกันเป็นรูปตัวยู โดยมีโต๊ะของเชฟอยู่ตรงกลางเพื่อให้มองเห็นกันได้ทั่วถึงทุกคน  บนโต๊ะ มีเขียงพลาสติกสีเขียว วางอยู่ครบ ตามจำนวนคน                            “ก่อนอื่นเพื่อเป็นการทบทวนสิ่งที่เรียนไปเมื่อครู่นี้ พวกคุณจะเห็นได้ว่า ไทยทัศน์ เราจะไม่มีการใช้เขียงไม้ อย่างที่เคยเห็นกันตามครัวทั่วไป เพื่อความสะอาดและปลอดภัย  ซึ่งโดยสากลแล้ว เราแบ่งแยกตามสี มีใครทราบว่าแต่ละสีใช้ยังไง และใช้กับอะไรบ้างครับ?” ภัทร ถามด้วยน้ำเสียงเอาการเอางาน                            หนูนารีบยกมือตอบอย่างว่องไว ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียวกัน “สีแดง ใช้กับเนื้อแดง สีเหลืองใช้กับไก่ สีฟ้าใช้กับอาหารทะเล สีขาวใช้กับของสุก และสีเขียวใช้กับผักและผลไม้ค่ะ”                             “ถูกครับ แต่จะขอเพิ่มเติมสักหน่อยว่า นอกจากนี้ยังมีเขียงสีน้ำตาลหรือเขียงไม้ สำหรับใช้หั่นของสุก เช่นไก่หรือเนื้อชิ้นใหญ่ แต่สำหรับอาหารไทยเรา ส่วนใหญ่ไม่ต้องหั่นเมื่อสุกแล้ว ในไทยทัศน์จึงไม่ใช้เขียงสีนี้ครับ และเขียงสีเขียว หมายความว่า วันนี้เราเรียน การตัด หั่น แต่ง ผัก ครับ ขอให้ทุกท่านเปิดดูในตู้เย็นข้างล่าง จะเห็นว่ามีกระบะสเตนเลส ใส่ผักวางไว้ แล้วขอให้เตรียมมีดหั่นผักที่มี ออกมาใช้ด้วยครับ” นักเรียนทุกคนทำตามอย่างว่าง่าย จนดูเหมือนถูกมนตร์สะกด สิตาเองที่ขณะนี้ยังคงปรับตัวไม่ได้อยู่ จึงดูเก้ๆกังๆ แม้กระทั่งตอนหยิบมีดออกมาจากซอง หล่อนก็ยังเพ่งพินิจพิเคราะห์อยู่นาน กว่าจะตามเพื่อนคนอื่นๆได้                  หลังจากนั้น มหกรรมการชำแหละผัก ให้เป็นรูปทรงไปตามที่ผู้สาธิตสอนไป ซึ่งเชฟภัทร ก็ทำให้ทุกคนอดออกปากชมเชยอย่างทึ่งในฝีมือการใช้มีดอย่างคล่องแคล่วไม่ได้ โดยเฉพาะการซอยใบมะกรูดให้เป็นเส้นบางๆราวกับเส้นผม จนดูเหมือนใช้เครื่องมากกว่ามือคน                   “การตัด หั่น แต่ง ผัก ให้เป็นรูปทรงต่างๆ ตามความเหมาะสมกับอาหารชนิดนั้น ๆเป็นสิ่งสำคัญมากอย่างหนึ่ง ที่จะทำให้อาหารจานนั้นของเรา เป็นไปตามสูตรที่เราต้องการ และไม่ทำให้อาหารจานนั้น สูญเสียรสชาติ ไปกับเวลาการประกอบที่ไม่เหมาะสมด้วยครับ” ภัทร สรุปสั้นๆ ขณะสาธิตไปด้วย                     เวลากว่าสามชั่วโมงของการเรียนในวันแรก ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผักหลายชนิดที่บรรจุอยู่ในกระบะสเตนเลส ไม่ว่าจะเป็น พริกชี้ฟ้าเหลือง เขียว แดง ถั่วฝักยาว แครอท กระชาย ข่า ขิง มะเขือชนิดต่างๆ ฯลฯ ถูกหั่นเป็นรูปทรงต่างๆ แล้วจัดใส่จานพร้อมกับถ่ายรูปไว้                      ภัทรเดินตรวจผลงานของนักเรียนทุกคน อย่างเอาใจใส่และแนะนำอย่างใกล้ชิด จนทุกคนสามารถทำได้อย่างถูกต้อง ตามแบบที่กำหนดไว้                        เมื่อสิตาเดินออกมาจากห้องแต่งตัว หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาเป็นชุดนักเรียนของไทยทัศน์ตามเดิม หญิงสาวเดินไปที่เครื่องสแกนลายนิ้วมือเพื่อสแกนนิ้วมือ บันทึกเวลาออกจากไทยทัศน์ รักษภูมิที่ยืนรออยู่แล้ว เดินตรงเข้ามาหาด้วยท่าทีสดใส ราวกับไม่เหน็ดเหนื่อยกับการเรียนในวันแรก เหมือนกับสิตาหรือเพื่อนๆอีกหลายคน                   “แหม... แดงดูสดใสซะจัง จะนอนที่นี่ก็ได้นะ สิตากลับบ้านคนเดียวได้” สิตาแซวลอยๆขึ้นมา เพราะอดหมั่นไส้ในท่าทีของชายหนุ่มตรงหน้าไม่ได้                   “สดใสอะไรกัน สิตา ละก้อ... อยู่ๆดีก็มาขวางใส่กันซะงั้น” รักษภูมิ ออกตัวอย่างเก้อเขิน  หน้าแดงก่ำขึ้นมาอย่างที่เจ้าตัวก็ควบคุมตัวเองไม่ได้เช่นกัน                     “อย่ามา... แดง แหม... เห็นนะ ตอนบ่ายแอบมองเชฟตางี้ วาวเลยเชียว” สิตาดักคอ อย่างรู้ทัน                       “อ้าว! ก็เห็นว่าหลับอยู่นี่นา เรางี้อายเชฟเค้าจะแย่” รักษภูมิ แก้ตัวเสียงอ่อย                       “ไม่ต้องมาโบ้ยใส่คนอื่นเลย อย่างสิตาน่ะเค้าเรียกพักสายตา พอได้พักแล้ว...เราก็จะได้เห็นอะไรดีๆ ได้ง่ายขึ้นไงจ๊ะ? ว่าไหม” สิตาหันมาต้อนชายหนุ่มให้จนมุม ตามนิสัย ก่อนจะรุกต่อไปว่า                         “ชอบเค้าใช่ไหมละ แต่ก็น่าอยู่หรอกนะ จะว่าไปนายเชฟนั่นก็หน้าตาพอดูได้อยู่เหมือนกัน สิตาไม่ว่าอะไรหรอกนะ แต่ยังไงๆก็ไว้หน้าน้องสาวบ้างนะจ๊ะ อย่าให้มันโจ่งแจ้ง นอกหน้านอกตานัก ก็แล้วกัน ที่สำคัญสิตาไม่อยากเห็นแดงต้องเสียใจอีกน่ะ ยังไงก็ค่อยๆเป็น ค่อยๆไปดีกว่านะ”                          เมื่อพูดจบ หญิงสาวกลับรู้สึกใจหายแวบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ราวกับโดนเข็มเล่มเล็มแหลมทิ่มแทงเข้าที่หัวใจจนอดรู้สึกแปลบปลาบไม่ได้ ก่อนจะสลัดความรู้สึกนี้ออกไปโดยเร็ว แล้วหันไปบอก รักษภูมิที่ยังยืนใจลอยอยู่ว่า                         “โน่น ดีใจกับพายุ ออกมาแล้ว จะไปหาอะไรกินกันต่อรึเปล่าละ?”                           วันที่สองของการเรียนในเรื่องของ FOOD SAFETY จบลง เมื่อการบรรยายประกอบภาพข่าวการระบาดของโรคไข้หวัดนก (Bird flu) พร้อมกับวิธีการป้องกัน สำหรับการทำครัวกับสัตว์ปีก ด้วยคำแนะนำจากภัทร                          “ที่ไทยทัศน์ เราจะใส่ใจกับเรื่องนี้มาก อาหารทุกชนิดที่มาจากสัตว์ปีก ไม่ว่าจะไก่หรือเป็ด รวมถึงไข่ก็ดี ต้องผ่านความร้อนไม่ต่ำกว่า ๘๐  องศาเซลเซียสครับ เราจึงจะนำออกเสิร์ฟให้กับลูกค้าได้”                           ในคาบต่อมา ห้องคุ้กกิ้ง ก็ถูกจัดให้คล้ายกับเมื่อวาน เปลี่ยนแต่สีของเขียงที่จะใช้เพียงเท่านั้น ภัทร สาธิตการ ตัด หั่น แต่ง เนื้อสัตว์ ชนิดต่างๆ โดยเริ่มจากเนื้อแดง ได้แก่ เนื้อวัว และ เนื้อหมู  ต่อมา เขียงสีเหลืองก็ถูกนำมาเปลี่ยนเพื่อใช้กับ เนื้อไก่ และเป็ด และปิดท้ายด้วยเขียงสีฟ้า เพื่อใช้กับอาหารทะเล เช่นกุ้ง ปลาหมึก ปูและปลาหลายๆชนิด                             ภัทรก็ได้แจ้งเรื่องกับนักเรียนทุกคนในห้องว่า ก่อนจะเลิกชั้นเรียน                             “เป็นประจำทุกปี ในหน้าร้อน ไทยทัศน์ จะมีรายการอาหารพิเศษโดยเฉพาะ  เพื่อวางขายและให้บริการกับลูกค้าของไทยทัศน์เอง จนถึงห้องอาหารไทยของโรงแรมในเครือฯ นั่นก็คือ ‘ข้าวแช่’ ซึ่งหากพวกคุณได้ติดตามข่าวมาบ้าง ก็คงจะทราบว่า ข้าวแช่ ของไทยทัศน์ นั้นได้รับการยอมรับในรสชาติ มานานมากแล้ว...” ภัทรหยุดพูดเมื่อเห็นมีนักเรียนหญิงยกมือขึ้นถาม                            “แล้ว พวกเราจะได้เรียนรู้ทุกขั้นตอน รวมถึงเคล็ดลับ ของข้าวแช่ ไทยทัศน์ ที่ว่าดังๆ นี่ไหมคะ?” หญิงสาวร่างสูงใหญ่ ผิวคล้ำ แต่งหน้าเข้ม สิตาจำได้ว่าหล่อนแนะนำตัวเองว่าชื่อพอลล่า                           “สำหรับนักเรียนของไทยทัศน์ เราไม่มีการปิดบัง ในสูตรหรือขั้นตอนต่างๆของทุกรายการอาหารหรอกครับ แต่ใครจะได้ไปมากน้อยแค่ไหนก็แล้วแต่ความขยัน ของแต่ละคนมากกว่านะครับ”                          สิ้นคำนักเรียนในห้องต่างก็พากันฮือฮา ภัทรจึงพูดต่อไปอย่างเอาการเอางานว่า                         “สัปดาห์หน้า ไทยทัศน์ จะเริ่มโปรโมชั่นข้าวแช่นี้ ไปจนถึง สิ้นเดือนเมษายนนี้เท่านั้น ฉะนั้นวันอังคารหน้า ผมจะสอนให้พวกคุณทำข้าวแช่กันในวิชาคุ้กกิ้ง แต่ถ้าอยากเรียนรู้เพิ่มเติมจนคล่องแคล่วละก็ ขอให้มาฝึกงานในช่วงเช้าของทุกวัน ตามแต่สะดวก ลงชื่อได้ที่เลขาของผมครับ”                       เมื่อพูดจบ ภัทร ก็เดินออกไปจากห้องเรียน นักเรียนทั้งหลายต่างก็พากันเก็บมีดใส่ซอง เก็บข้าวของเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน สิตา ที่กำลังยืดตัวบิดขี้เกียจอยู่ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันว่า                       “ไม่เสียเที่ยวจริงๆค่ะ คุณน้อง ที่พี่บินข้ามน้ำข้ามทะเล มาเรียนที่ไทยทัศน์ สงสัยกลับไปลอนดอนคราวนี้ เรสตัวรองส์ของพี่ ต้องได้เมนู เด็ดเพิ่มอีกเพียบแน่ๆเลยค่า” พอลล่า จีบปากจีบคอคุยกับ อาตี้ ชายหนุ่มตาหยี ร่างโย่ง ที่จีบปากจีบคอตอบกลับมาอย่างน่ารำคาญเช่นกัน                     “งั้น เค้าลือกันว่า เชฟภัทร น่ะ มีสูตรลับชาววังประจำตระกูล ที่ตกทอดกันมาแต่โบราณ คงจะจริงนะฮะ ถ้าเชฟเอามาสอนให้พวกเราบ้างก็ดีสิฮะ รับรองว่า ตอนที่อาตี้ไปเรียน CIA (The Culinary Institute of America) ต่อที่นิวยอร์ค ต้องเก่งสู้พวกฝรั่งได้แน่ๆเลยนะฮ้า” พูดจบสองคนก็พากันหัวเราะกิ๊กๆกั๊กๆกัน อย่างน่ารำคาญ                        สิตาฟังแล้วก็ได้แต่ส่ายหัว แล้วจึงเดินเลี่ยงออกมาเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องพักของนักเรียน ที่ขณะนี้รักษภูมิและเพื่อนๆเดินนำหน้าหล่อนไปก่อนแล้ว จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 02:03:59

ความคิดเห็นที่ 2 เมื่อเข้าสู่วันที่สามของการเรียนที่ไทยทัศน์ ตามตารางสอนที่ได้รับ วันนี้หรือวันพฤหัสบดีของทุกๆสัปดาห์ นักเรียนทุกคนจะได้เรียนจัดดอกไม้ในสองคาบแรก และต่อด้วยแกะสลักต่อไปอีกจนหมดเวลา                        ในห้องพักของนักเรียน ที่ใช้เปลี่ยนเครื่องแต่งกาย สิตา หนูนา และเปียโน ยืนส่องกระจกสำรวจความเรียบร้อย ตามนิสัยรักสวยรักงามของผู้หญิง ทั้งที่ชุดครัวที่ใส่เรียนนั้นไม่มีอะไรแปลกใหม่กว่าทุกๆวันที่ผ่านมา                         “ตื่นเต้นจัง วันนี้จะได้เรียนจัดดอกไม้ พี่รู้ไหมว่า เปียโน ชอบดอกไม้ที่สุดในโลกเลยล่ะ”                          “พี่ว่านะ... ดอกไม้นี่คู่ควรกับผู้หญิงอย่างเรามากที่สุด แม้ว่า จะไม่ค่อยมีใครมองเห็นความงามในตัวของเราเท่าไหร่...เอิ๊กๆๆ”หนูนาเสริมความคิดเห็นอย่างขบขัน ตามนิสัยมองโลกในแง่ดี                           “สิตา ยังไม่เคยจัดดอกไม้ด้วยตัวเองซะทีเลยนะ เคยแต่ได้รับ ไม่รู้ว่ามันจะยากรึเปล่าน้า?...” สิตาออกความคิดเห็นอย่างตื่นเต้นไปด้วยเช่นกัน                          เมื่อทั้งสามเดินเข้ามาในห้องเรียน ต่างก็พากันอุทานพร้อมกันอย่างตกตะลึงในบรรยากาศของห้องที่บัดนี้เต็มไปด้วยดอกไม้ ใบไม้  นานาชนิด ส่งกลิ่นหอมอบอวล วัสดุที่จำเป็นในการเรียน ถูกวางเรียงไว้เต็มโต๊ะ ที่แต่ละคนประจำอยู่ สุขสมร ซูเชฟหญิงอีกคนของไทยทัศน์ เดินเข้ามาในห้อง พร้อมกับหญิงวัยกลางคนร่างท้วม ในชุดเครื่องแบบของโรงแรมในเครือฯ และตามหลังมาด้วย พนักงานหญิงสาววัยรุ่นในชุดไทย จากโรงแรมในเครือฯอีกสี่คน                       “นักเรียนทุกคนคะ นี่คือ คุณ บุปผาชาติ หัวหน้าแผนกจัดดอกไม้ ของโรงแรมฯ นี่คือผลงานของคุณบุปผาชาติ ที่จะมาเป็นอาจารย์ผู้สอนการจัดดอกไม้ สำหรับนักเรียนทุกคนค่ะ”                        เมื่อสุขสมร แนะนำตัวคุณบุปผาชาติเสร็จ ภาพผลงานการจัดดอกไม้ในงานต่างๆของโรงแรมฯ รวมถึงไทยทัศน์ ตามโอกาสต่างๆ ก็ถูกฉายขึ้นโปรเจ็คเตอร์ ให้ทุกคนได้ดูอย่างทั่วถึง และเมื่อฉายจบ ทุกคนก็ส่งฮือฮาอย่างทึ่งในฝีมือของคุณบุปผาชาติ จนสุขสมรต้องเอ่ยขึ้นเพื่อให้ทุกคนเงียบเสียงลง                          “พี่สุขสมร จะเป็นคนสอนในเรื่องของการแกะสลัก ต่อจากการจัดดอกไม้ แต่เราจะต้องมีการทำงานร่วมกันไปจนคาบสุดท้าย โดยเราจะเริ่มจากการจัดดอกไม้ในรูปทรงต่างๆ ไปจนสิ้นสุดด้วยการนำเอาของที่เราแกะสลักมาใช้ประกอบการจัด แล้วสุดท้ายก็จะมีการสอบ เพื่อรวบรวมเอาผลงานทั้งหมดมาจัดรวมในงานเดี่ยวและงานกลุ่ม แต่ตอนนี้ ขอให้ทุกคนฟังตามที่คุณบุปผาชาติจะสอนก่อนนะคะ”                            ในช่วงเวลาท้ายคาบ สิตายืนมองดอกไม้ที่จัดด้วยรูปทรงวงพระจันทร์เสี้ยว  ดอกไม้หลากสีสันทั้งสีเหลือง สีส้ม สีม่วง ถูกจัดวางสลับกันไป ทำให้รู้สึกร้อนแรง แปลกตา แสดงถึงนิสัยของคนจัดตามที่คุณบุปผาชาติ ให้โจทย์ไว้ สำหรับดอกไม้ช่อแรกของชีวิตการเรียนที่ไทยทัศน์ ให้จัดดอกไม้แสดงถึงความเป็นตัวเอง ในขณะที่แดง เลือกใช้ ดอกกล้วยไม้คัทลียาสีขาวเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งก็สวยงามไปอีกแบบ หญิงสาวมองดอกไม้อีกสิบกว่าช่อที่วางเรียงรายเพื่อรอถ่ายรูปอย่างภูมิใจแทนเพื่อนร่วมชั้นเรียนทุกคน ที่งานของแต่ละคนไม่ซ้ำแบบกันเลย แล้วนึกชื่นชมในใจว่า อย่างนี้ละมั้งที่เรียกว่างานศิลปะไม่มีทางลอกเลียนแบบกันได้                             คืนเดือนหงายในฤดูร้อน ที่มีแสงดาวส่องแสงแซมอยู่กระจัดกระจายทั่วไป รักษภูมิ ยังคงนอนไม่หลับ แม้ว่าภายในห้องพักจะเย็นฉ่ำไปด้วยแรงลมจากเครื่องปรับอากาศ แต่ด้วยความรู้สึกบางอย่างเข้ามาแทนที่ จนทำให้อยากออกมาเดิน สูดอากาศภายนอก มากกว่านอนตาแข็งอยู่บนเตียง เพียงลำพัง...                                ความว่างเปล่ากินลึกเข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างรอบๆตัว ดูน่าเบื่อหน่าย ไร้ความหมายไปเสียหมด                                เหมือนตอนนี้ตนเองกำลังลอยคอเคว้งคว้างอยู่ในทะเลที่มองไม่เห็นฝั่ง หรือมีสิ่งยึดเหนี่ยวใดๆเข้ามาใกล้  เพื่อช่วยให้คนที่ตกอยู่ในสภาพนี้อย่างเขาพึ่งพิงได้เลย                               ชายหนุ่ม ไม่อยากจะนึกถึง คนที่อยู่ไกลอีกซีกโลกหนึ่ง เมื่อทุกอย่างมันจบ กลายเป็นอดีตที่ปวดร้าวใจ ทั้งๆที่พยายามห้ามใจมาได้สักพัก แต่แล้วคืนนี้มันก็ย้อนกลับมาเล่นงาน อย่างที่เจ้าตัวไม่ทันได้ตั้งรับใดๆ                             เสียงเป่าปาก ดังวี้ด ลอยมาจากทางด้านบน คล้ายเสียงนกร้อง แต่ชายหนุ่มรู้ดีว่า เสียงนั้นมาจากไหน เขาจึงมองแหงนขึ้นไป ที่ต้นตอของเสียงนั้น                             ชายหนุ่มเห็นสิตา ยืนโบกมือให้ จากหน้าต่างห้องนอนบนเรือนใหญ่ที่เปิดอ้าอยู่ หญิงสาวยิ้มกว้างเห็นฟันขาวเรียงกันสะท้อนแสงจันทร์นวล ก่อนที่จะทำท่าบอกให้รออยู่ตรงนั้น แล้วหน้าต่างก็ถูกปิดลง เพียงอึดใจ สิตาก็วิ่งลงมาด้วยชุดนอนเสื้อกางเกงขายาวผ้าฝ้าย ลายโดราเอมอน ก่อนจะเอ่ยทักด้วยเสียงสดใส                              “ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะแดง  เดินมาถึงนี่เชียวนะ เป็นอะไรรึเปล่า?”                              “เซ็งนิดหน่อย อยากเดินเล่นเงียบๆ  คิดอะไรเรื่อยเปื่อยบ้างก็เท่านั้นเอง” ชายหนุ่มตอบด้วยเสียงขรึม แลดูซึมลงไปอย่างเห็นได้ชัดในคืนนี้                               “มิน่าล่ะ เห็นเดินใจลอย เรียกก็ไม่ได้ยิน ไม่สบายใจเหรอ เรื่องอะไร พอจะบอกสิตาได้ไหม?” หญิงสาวถามด้วยความเป็นห่วง                              “ไม่มีอะไรมากหรอก อีกเดี๋ยวเราก็จะผ่านมันไปได้เอง ว่าแต่ว่าทำไม... สิตายังไม่นอนอีก?” พอมีคนที่เข้ามาถามไถ่ความรู้สึก แม้ว่าจะไม่ได้ช่วยอะไรได้มากมายนัก แต่อย่างน้อยก็สามารถดึงชายหนุ่มกลับมาจากภวังค์อันแสนเศร้านี้ได้สำเร็จ                               “ก็กำลังเดินไปเดินมา ซ้อมร้องเพลงที่จะต้องอัดเสียงพรุ่งนี้อยู่ เลยเห็นแดงเดินทอดน่อง มองเหม่อ ใจลอยไปถึงไหนต่อไหนอยู่ ว่าแต่ว่าไหวแน่นะ ถ้าไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร...เอางี้ดีกว่า พรุ่งนี้เราไปขี่จักรยาน เล่นกันที่สวนสาธารณะใกล้ๆบ้านเราดีไหม พอช่วยแม่ใส่บาตรเสร็จแล้ว เราก็ไปกันเลยนะ ให้ป้าดอกเตรียมของกินไปปิ๊กนิ้กกัน”                                สิตาแสร้งหาเรื่อสนุกมาให้รักษภูมิ ตื่นเต้นเล่นๆ เพราะหล่อนรู้ดีว่าถ้าปล่อยให้แดง ไปพักผ่อนกับธรรมชาติที่ชอบ คงจะทำให้เรื่องร้ายๆที่ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้ารู้สึกเซ็ง ลดน้อยลงไปได้บ้าง                             “ก็ดีเหมือนกัน งั้นก้อ...ต่างคนต่างแยกย้ายไปนอน ยังไงก็อย่านอนดึกล่ะ เดี๋ยวจะไม่มีเสียง พบกันตอนเช้านะ” ชายหนุ่มเห็นดีด้วยกับสิตา เมื่อรักษภูมิเดินกลับไปได้สักพัก สิตาก็ตะโกนลอยลมตามหลังมาว่า                               “พรุ่งนี้แต่งตัวเหมือนกันด้วยนะ แดง!” บทที่ ๑๐        ท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้มเจือด้วยสีเงินเรื่อเรืองรอง ส่องแสงผ่านกลุ่มเมฆที่กำลังกระจายตัว เพื่อหลีกทางให้พระอาทิตย์ ออกมาทักทายผู้คนในยามเช้า                  ภัทรเปิดประตูรถลงมายืนที่ลานจอดรถในสวนสาธารณะ ด้วยชุดกีฬาเต็มยศ ร่างสูงโปร่งทะมัดทะแมงของเขาดูดีในเสื้อแจ๊คเก็ตสีน้ำเงินเข้ม กางเกงขายาวเข้าชุด รองเท้ากีฬาสำหรับวิ่งโดยเฉพาะ แสดงถึงความโปรดปรานและสนใจในกีฬาชนิดนี้อย่างจริงจังของชายหนุ่ม                            เวลาของการทำงานในครัวที่ไม่แน่นอน ทำให้การวิ่งในช่วงเช้าเป็นกีฬาที่ลงตัวที่สุด การได้ยืดเส้นยืดสายชมธรรมชาติพร้อมกับได้สูดอากาศบริสุทธิ์ยามเช้า ช่วยให้ปอดได้ผ่อนคลาย จากการที่จะต้องสูดกลิ่นควันของอาหารในครัวอยู่เป็นประจำ                         และนี่คือหนึ่งในเคล็ดลับการดูแลตัวเอง ที่ทำให้ใครหลายคนยังสงสัยในรูปลักษณ์ ที่ดูดีกว่าอายุจริงของเขา                         หลังจากที่ยืดเส้นยืดสายและวิ่งได้สักพัก ท้องฟ้าครามสว่างสดใส ส่งให้เห็นสีสันของต้นไม้ใบหญ้าได้อย่างชัดเจน กลิ่นความชื้นของน้ำค้างบนยอดหญ้ายามสัมผัสไอแดดอุ่น ส่งกลิ่นหอมลอยมาให้รู้สึกสดชื่น จนทำให้ลืมความเหนื่อยจากการวิ่งได้ดี                        ภัทร วิ่งเหยาะๆไปตามทางที่ลาดด้วยยางมะตอย เลาะคดเคี้ยวไปตามทาง หูของเขาที่กำลังฟังเพลงจากไอผ็อด ทำให้ไม่ได้ยินเสียงรบกวนจากภายนอก สายตามองตรงไปตามทางอย่างมุ่งมั่น สมาธิจดจ่ออยู่กับลมหายใจเข้าและออกเท่านั้น แต่จากหางตา เขาเห็นว่ามีวัตถุสีเขียวเลื่อมสะท้อนแสง เป็นคู่ วิ่งผ่านเขาไปอย่างรวดเร็ว ในรอบแรก เขาก็เพียงแค่รู้สึกได้จากเพียงหางตา แต่พอหลายรอบเข้า ภัทรจึงวิ่งชะลอด้วยความสงสัยว่าสิ่งนั้นมันคืออะไรกันแน่?                           ยังไม่ทันจะสังเกตเห็นได้ชัดดีนัก เสียงแหลมเล็กของวัตถุสีเขียวก็ดังใกล้เข้ามาจากด้านหลัง ทะลุเข้ามาในหู ทั้งๆที่ยังมีเสียงเพลงอยู่ ภัทรจึงถอดหูฟังเพื่อให้ได้ยินเสียงนั้นชัดเจน ก่อนที่จะค่อยๆหันไปด้วยความสงสัย                           "ว้ายๆๆ... อี๊ย์...อ๊าย... ไม่เอานะแด้ง... อย่าเล่นสิ เดี๋ยวสิตาล้ม ไม่เอาน่า เดี๋ยวรถลงไปในคูหรอก!"  เสียงที่ได้ยินฟังคุ้นหูจัง...ภัทรคิด จึงตัดสินใจหันหลังกลับไปทันที                          ภาพที่เห็นตรงหน้า คือ สิตาที่กำลังขี่จักรยานบิดไปเบี้ยวมา โดยมีรักษภูมิที่ขี่จักรยานอีกคันประกบอยู่ คอยเอาเท้าแหย่เข้าไปในล้อรถจักรยาน โดยที่ทั้งคู่ขี่ขนานกันอย่างเหลื่อมๆ เมื่อทั้งคู่เห็นว่าเป็นภัทรที่กำลังจ้องมองพวกเขากำลังหยอกล้อกันอยู่นั้น                          สิตา จึงบีบเบรกรถจักรยานเพื่อหยุด รักษภูมิ ทำหน้าเหรอหรอด้วยความตกใจเมื่อเห็นเขา จึงเสียหลักจากการเบรกกะทันหันของหญิงสาว ชายหนุ่มหักรถปาดหน้าวิ่งทะลุลงไปในคูน้ำข้างทาง ที่ตอนนี้แห้งขอด เนื่องจากเป็นหน้าร้อน                       "เป็นยังไงบ้างคุณรักษภูมิ เจ็บอะไรตรงไหน บ้างไหมครับ?" ภัทร รีบวิ่งลงไปช่วย ชายหนุ่มที่กำลังล้มกลิ้งหลุนๆลงไปในคู                        "เอ่อ...ไม่เป็นไรครับ เชฟ โชคดีที่รถวิ่งไม่เร็วครับ..." รักษภูมิทำหน้าแดง ด้วยความเขินอายปนเจ็บตัว เมื่อชายหนุ่มยื่นมือไปจับมือของภัทรที่เข้ามาฉุดให้ลุกขึ้น  ใจของรักษภูมิไม่เป็นส่ำอย่างผิดปกติ                          "สมน้ำหน้า! แดงเอ๊ย อยากมาแกล้งเค้าอยู่ได้ รีบเดินขึ้นมา ไม่ต้องทำท่าเจ็บตัวเลยนะ ไม่เห็นจะเป็นอะไรซะหน่อย อะไรกัน อยู่ดีๆก็ปล่อยรถให้วิ่งลงไปในคู ไม่รู้จักเบรกเลยรึไง? "                           สิตา ที่ยืนคร่อมบนอานของจักรยาน ไม่มีทีท่าจะกุลีกุจอเข้ามาช่วย แม้ปากจะบ่นด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ยังไม่วายทำตาหรี่ ใส่ชายหนุ่มอย่างรู้ทัน                            "นี่ พวกคุณชอบเล่นอะไรกันแรงๆอย่างงี้เหรอ? อันตรายมากรู้มั้ย!" ภัทร ถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ขณะที่ช่วยลากรถจักรยานขึ้นมา และเมื่อเขาสังเกต รักษภูมิ ที่กำลังปัดฝุ่น ปัดเศษใบไม้ ออกจากชุดที่ใส่มา ในที่สุด ภัทร ก็ได้คำตอบแล้วว่า ชุดที่ทั้งสองใส่มานั้น คือ ชุดกีฬาจากผ้าเลื่อมใยสังเคราะห์สีเขียวสะท้อนแสง ผสมกันระหว่างแมลงทับกับนกยูง                              สิตา ที่ตอนนี้ หยุดขี่รถ แล้วลงมาเดินจูงจักรยานไปตามทาง หญิงสาวใส่เสื้อแจ๊คเก็ตมีฮู้ด เข้าชุดกับกางเกงขาสั้นที่เผยให้เห็นเรียวขาเนียนยาวกับรองเท้ากีฬาสีเหลืองแจ๊ด ส่วนรักษภูมิ ใส่เสื้อแจ๊คเก็ตแขนยาวเข้าชุดกับกางเกงขายาว รองเท้ากีฬาสีเงิน ภัทรทำหน้าพิกลอย่างเห็นได้ชัด เมื่อสำรวจชุดของทั้งคู่เสร็จ                                  "เอ่อ...ชุดนี้ ญาติที่เมืองนอกซื้อมาฝากพวกเราน่ะครับ วันนี้เพิ่งจะลองเอามาใส่เป็นครั้งแรกน่ะครับ เชฟ " รักษภูมิ ออกตัวอย่างรู้ทันในความคิดของชายหนุ่ม                                  "ทำไม? ออกจะสวย จากงานแฟชั่นวีคที่นิวยอร์คเชียวนะคะ เชฟ" สิตา เย้าเสียงใสด้วยความหมั่นไส้ ที่ชายหนุ่มจาบจ้วงด้วยสายตา ราวกับตำหนิในรสนิยมของหล่อนและรักษภูมิไปด้วย                                  "ผมว่า มันดูประหลาดไปหน่อยนะครับ ไม่เคยเห็นใครเขาจะใส่ชุดแปลกๆแบบนี้ มาวิ่งออกกำลังตอนเช้า นี่ถ้าอยู่ที่สวนลุมฯ ผมคงไม่ตกใจเท่าไหร่หรอกครับ เพราะชินที่พวกตัวเขียวๆ มักจะออกมาวิ่งแข่งกับคนน่ะครับ"                                  ภัทรเองก็อดที่จะแหย่สิตากลับไปไม่ได้เช่นกัน จริงๆแล้วถึงชุดมันดูแปลกๆไปสักหน่อย แต่สิตาก็ใส่ออกมาได้สวย อย่างน่าประทับใจ ใบหน้าที่มีเหงื่อซึมหน่อยๆ พวงแก้มแดงระเรื่อจากการออกกำลังกาย ผมสีอ่อนที่เคยปล่อยยาว ตอนนี้ถูกรวบตึงเป็นหางม้า ดูแล้วยิ่งละสายตาไปไม่ได้                                 รักษภูมิหัวเราะกิ๊กกั๊กอย่างสะใจ ในตอนแรก สิตา ยังไม่เข้าใจ แต่ไม่นานก็พอจะเดาความหมายได้ ก็อดที่จะใช้กำปั้นทุบไปที่รักษภูมิดังปั๊กด้วยความรู้สึกเก้อเขินระคนกับโมโห แล้วย้อนกลับไปอย่างเผ็ดร้อนเช่นกัน                                 "แหม...เล่นแรงนะคะเชฟ ดิฉันไม่ทราบนี่คะ ว่าจะได้พบกับเชฟ รู้งี้ เอาเสื้อกุ๊ก มาใส่วิ่งด้วย คงจะถูกใจ ถูกตาที่สุดละมังค้า..." แม้ว่าจะสิตาทำลอยหน้า ลอยตาใส่ แต่ก็ยังดูสวยในสายตาของภัทรอยู่ดี                                  "เอ่อ... ผมว่ามันชักจะไปกันใหญ่แล้วฮะ เดี๋ยวจะเสียบรรยากาศกันพอดี เช้าๆอย่างนี้ เดินเล่นกันเฉยๆดีกว่านะครับ" รักษภูมิ ห้ามทัพก่อนที่ ทั้งคู่จะทำศึกหนักมากไปกว่านี้                                    "หิวแล้ว แดง ไปเอาของกินที่ป้าดอกเตรีมมาให้ มากินหน่อยสิ แดดจะออกแล้ว เดี๋ยวร้อน เดี๋ยวดำด้วยนะ  ไปซี..." สิตา แกล้งหันไปอ้อน  รักษภูมิที่เข็นจักรยานตามมา                                   ก่อนที่จะหันไปบอกภัทรอย่างสุภาพที่สุด ที่หล่อนจะทำได้ในเวลาที่น่าหงุดหงิดใจจากสายตาวิบวับจากนัยน์ตาสีเหล็กกล้าคมคู่นั้นของภัทร                                  "เชิญ เชฟไปวิ่งต่อเถอะค่ะ ดิฉันไม่อยากจะรบกวนเวลาส่วนตัว ตามสบายนะคะ" ว่าแล้วสิตาก็เข็นรถแยกออกไปอีกทาง อย่างจงใจ                                  "ถ้าเชฟไม่รังเกียจ เชิญทานอาหารเช้าในสวนด้วยกันก่อนดีไหมครับ ที่บ้านเตรียมอาหารมาให้เยอะแยะเชียวครับ ทานกันสองคนไม่หมดหรอก...”                                  รักษภูมิ รีบโพล่งออกมา ก่อนที่โอกาสที่จะได้ใกล้ชิดกับภัทรจะถูกทำลายไปโดยหญิงสาวคนข้างหน้า เขารีบบอกต่อไปเพื่อปิดช่องไม่ให้สิตาโวยวายขึ้นเสียก่อนว่า                                 “ดีเลย เชฟจะได้อยู่เป็นเพื่อนสิตา ตอนที่ผมไปเอาของที่รถ รับรองครับ ผมจะรีบไปรีบมา ยังไงฝากสิตาแป๊บนึงนะครับ"                                   พูดจบ รักษภูมิ ก็กระโดดขึ้นขี่จักรยานออกไป โดยไม่ฟังเสียงทัดทานของคนทั้งคู่ แต่ก่อนจะไปไกล เขาก็อดแซวสิตาเล่นไม่ได้ว่า                                  "สิตา อย่าเพิ่งหิวจนลากเชฟลงไปกินในน้ำนะ รอเราก่อนล่ะ...ฮ่าๆๆ"                                "เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อยนะ แดง!" สิตาตะโกนว่าไล่หลัง พร้อมกับย่นจมูกขึ้นอย่างเก้อเขินชายหนุ่มข้างกาย อย่างไม่มีสาเหตุ                                 เมื่ออยู่กันเพียงสองคนที่เดินเคียงคู่กันไป หญิงสาวรู้สึกแปลกในความรู้สึกตัวเอง ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายคิดยังไง เพราะต่างคน ต่างเดิน ไม่ถกเถียงกันเหมือนกับเวลาที่มีบุคคลที่สามอยู่ด้วย แต่ที่รู้ก็เพียงว่า ความรู้สึกนี้ทำให้ บรรยากาศรอบๆตัวของทั้งคู่ ดูสดชื่น สว่างไสว รู้สึกอบอุ่นภายในหัวใจของกันและกันขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก                               "อยู่คนเดียว ยังจะปลอดภัยซะกว่าอีกนะ" สิตา บ่นอุบอิบกับตัวเอง                                หล่อนนึกในใจว่า... 'หนอยแดง อยากจะเอาใจผู้ชาย ถึงขั้นชวนเขากินข้าวด้วยเชียวนะ คอยดูเถอะ โดนแน่ เอาไว้ขึ้นรถก่อนเถอะ ฮึ่ม!'                              ในที่สุด สิตาก็พบสถานที่เหมาะสม กับการนั่งพัก นั่นคือ ใต้ต้นไม้ชมพูพันธ์ทิพย์ต้นใหญ่ที่มีกิ่งก้านยาว ร่มรื่นด้วยเงาไม้ มีดอกสีชมพูอ่อนออกช่อจนเต็นกิ่งไปหมด ใกล้กันยังมีพุ่มไม้ดอกหลากสีส่งกลิ่นหอมอ่อนลอยอวลตามสายลม ชวนให้สดชื่นหัวใจ                              หญิงสาวหยิบเสื่อและผ้าที่ม้วนวางไว้ที่ตะกร้าหน้ารถจักรยาน ไปปูที่ใต้ร่มเงาไม้นั้น สิตาปูเสื่อก่อนที่จะปูผ้าทับ สุดท้ายหล่อนก็ปูเสื่อสำหรับเล่นโยคะทับลงไปด้านบน แล้วเริ่มลงมือทำท่าโยคะ อย่างไม่สนใจว่ามีชายหนุ่มอีกคนอยู่ด้วยเลยหรือไม่                            ภัทร ยืดแข้งยืดขา เพื่อผ่อนคลายกล้ามเนื้อหลังจากการวิ่งอย่างเงียบๆ สายตาก็อดที่จะเหลือบมอง รูปร่างที้อนแอ้นอรชรสมส่วนของสาววัยสะพรั่งของสิตาอย่างห้ามใจตัวเองไม่ได้เหมือนเคย ผู้หญิงคนนี้ดูดีในทุกท่าทางเลยนะ แม้แต่ตอนโวยวาย เอาแต่ใจตัวเอง ก็ยังดูน่ารักอยู่ดี                            ....ทุกวันนี้แม้ว่า จะได้อยู่ใกล้กันทุกวันอย่างที่เขาแอบฝันไว้แล้วก็ตาม แต่ด้วยหน้าที่ของครู เขาจำเป็นต้องสำรวมและวางตัวไม่ให้มีพิรุธ ซึ่งเป็นสิ่งที่อึดอัดใจมากสำหรับเขา ตอนนี้ในเมื่ออยู่กันสองต่อสอง ขอแหย่แม่เสือสาวเล่นซะหน่อยดีกว่า                            "นี่คุณ ทำท่าทำทางอะไร น่าเกลียด พิกล ยังไงก็เกรงใจกันบ้างนะคุณ"                            "ท่าทางอะไร ของคุณ ที่ว่าเนี่ย เค้าเรียกว่า เล่นโยคะ รู้ไว้ด้วย ไม่อยากจะเชื่อ หน้าตาท่าทางก็ดูสมัยใหม่ดีอยู่หรอกนะ แต่ความคิดนี่โบราณซะจริง!" สิตา ชักรำคาญกับความหัวโบราณของภัทรซะแล้ว ในเมื่อโอกาสเหมาะที่จะได้จัดการแก้แค้นชายหนุ่มอีกรอบ หล่อนจึงรีบจัดการคว้ามันไว้ เพื่อความสะใจส่วนตัวอีกครั้ง...                           "นี่คุณเชฟ ชั้นขอเตือนคุณไว้ก่อนนะ อย่าคิดว่าเป็นครูของชั้นแล้วคิดจะทำ จะพูดอะไรตามอำเภอใจได้นะ ถ้าคุณมางี่เง่าไร้เหตุผลง่ายกับชั้นล่ะก็...คุณได้เจอดีแน่!"                          เมื่อเห็นอีกฝ่ายหน้าสลดไปแทนที่หล่อนจะรู้สึกสะใจอย่างคาด จู่ๆปากก็เอ่ยไปอย่างใจอ่อนที่เห็นหน้าตาคมสันของชายหนุ่มจ๋อยลงไปถนัดตา อย่างน้อยก็อาจจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นมาบ้าง                         "ถึงชั้นดูเกเรงี่เง่าไปบ้าง แต่ชั้นก็จะพยายามตั้งใจเรียน... ไม่ต้องดีใจไป ที่ทำก็เพราะชั้นไม่อยากทำให้พี่ชายของชั้นต้องปวดหัวหรอกนะ จะว่าไปแล้ว เรียนทำอาหารนี่มันก็สนุกดีเหมือนกันนะ" อีกฝ่ายมีสีหน้าดีขึ้น เมื่อได้ฟังความคิดที่ตรงไปตรงมาของสิตา                          "ผมดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น" สิ้นเสียงของภัทร เสียงกริ่งรถจักรยานของรักษภูมิก็ดังเข้ามาใกล้คนทั้งคู่                          อาหารเช้าที่ถูกจัดเตรียมใส่กล่องพลาสติกหลายใบ บรรจุมาในตะกร้าหวายใบใหญ่ เครื่องดื่มที่จัดมาในกระติกอีกใบต่างหาก ทำให้รักษภูมิมาถึงที่พักอย่างเชื่องช้า                          เมื่อทั้งหมดถูกนำออกมาวางไว้บนเสื่อที่ปู กล่องพลาสติกใบแรกบรรจุ แซนด์วิชขนมปังโฮลวีททูน่ากับแฮมชีส อัดแน่นจนเต็ม สิตาส่งให้ภัทรหยิบก่อนเป็นคนแรก ก่อนที่จะตามด้วยรักษภูมิ                          ขณะที่ผู้ชายทั้งสองกำลังจัดการแแซนด์วิชอันแรกยังไม่ทันหมด สิตาก็คว้าชิ้นที่สามเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย เครื่องดื่มถูกแจกจ่ายไป ภัทร เลือกดื่มน้ำเต้าหู้เย็นเจี๊ยบที่ป้าดอกตั้งใจต้มมาให้ และเมื่อภัทรหยิบแซนด์วิชแฮมชีสอันใหม่ สิตาก็หยิบกล่องพลาสติกที่ซ่อนตัวอยู่ในก้นตะกร้าออกมาราวกับเป็นสิ่งมีค่าที่สุดในโลก                          "นี่ละ ของเด็ดสุดๆ กินออเดิร์ฟแล้ว ก็ต้องกินเมนคอร์ส ถึงจะถูกใช่ไหมคะเชฟ?" สิตาแกล้งถามภัทร ไปอย่างไม่ต้องการคำตอบ                        ทั้งๆที่ชายหนุ่มแอบคิดว่า แซนด์วิชสี่ชิ้นที่กินเข้าไป สิตายังไม่อิ่มอีกเหรอ?                           เมื่อเปิดกล่องออกมา ภัทรก็เห็นว่า อาหารข้างในนั้น คือ ข้าวกล้องหอมมะลิที่อัดแน่น ข้างๆเป็นไข่เจียวหมูสับใส่มะเขือเทศลูกเล็กๆที่ยีจนแห้งสุก ส่งกลิ่นหอมลอยออกมาเตะจมูก                          สิตา ส่งให้ภัทรตามมารยาท ชายหนุ่มสังเกตจากสีหน้าหวงแหนของสิตา เขาจึงส่ายหัวปฏิเสธ เพราะรู้สึกว่าแซนด์วิชสองชิ้นนั้นก็อิ่มเกินไปแล้ว                         ขณะที่สิตาที่กำลังตักข้าวไข่เจียวใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อยแบบลืมโลกนั้น รักษภูมิเปิดกล่องพลาสติกใส่ผลไม้แช่เย็น ส่งให้ภัทรแทน เมื่อชายหนุ่มรับไปจึงเอ่ยถามทั้งคู่ว่า                        "เห็นพวกในครัวเล่าว่า วันแรกที่เปิดเรียน พวกคุณเอาขนมปังจากบางลำพูเป็นลังๆมาแจกที่แคนทีนเหรอครับ"                       "ก็พอดีไปทำธุระแถวนั้นมาครับ เลยอยากจะซื้อไปฝาก เพื่อฝากเนื้อฝากตัวกับพี่ๆในครัวบ้างครับ เชฟไม่ว่าอะไร ใช่ไหมครับ" รักษภูมิ ตอบคำถามไปอย่างเรื่อยๆ                         "ไม่หรอกครับ เอ...แล้วเดี๋ยว คุณสองคนจะไปไหนต่อกันเหรอครับ" ภัทรเอ่ยถามอย่างไม่มีจุดประสงค์เช่นกัน                        "ตอนสักสิบโมงสิตา มีนัดไปเข้าห้องอัด...” สิตารีบเอาศอกมากระทุ้งที่สีข้างของรักษภูมิไม่ให้บอกเรื่องนี้กับภัทร ทั้งๆที่ยังไม่วางมือจากข้าวไข่เจียวในกล่อง                         “...โอ๊ย!...เข้าห้องสมุดกันนะครับ แล้วพอตอนบ่ายค่อยไปเลยเรียนที่ไทยทัศน์ครับ" รักษภูมิแก้ต่างเป็นพัลวัน                         เมื่อสิตาจัดการกับข้าวในกล่องจนเกลี้ยง ไม่เหลือร่องรอยแล้ว หญิงสาวจึงหันมาจิ้มผลไม้ในกล่องต่อจนหมดเช่นกัน ทันทีที่น้ำส้มที่คั้นมาใหม่นั้นถูกดื่มจนหมดแก้ว สิตาก็เอ่ยออกมาเสียงดังอย่างอารมณ์ดีว่า                        "เช้าๆอย่างงี้ ได้มาสูดอากาศบริสุทธิ์ ได้ออกกำลัง แล้วได้กินอะไร เบาๆแบบนี้ รู้สึกดีจังเล้ย..."                        รักษภูมิ รู้สึกอายภัทรในท่าทีของสิตาแทนไม่ได้ ซึ่งภัทรก็อดแซวไม่ได้เช่นกันว่า                      "นี่ขนาดเบาๆนะครับ ผมคิดว่าคุณสิตาจะกินเพื่อไปออกขี่จักรยานอีกรอบซะอีก...หึหึหึ"                        "เบาๆน่ะถูกแล้วค่ะ ชั้นไม่ได้กินไม้ กินหินซะหน่อย อย่างงั้น ถึงจะเรียกว่าของหนักๆ ว่าแต่ว่า อยากลองกินบ้างไหมละคะ จะได้จัดให้ซักดอก" คนพูดตอกกลับหน้าตาเฉยอย่างไม่รู้ไม่ชี้เหมือนเคย                           "เชฟเค้าแซวเล่นน่า สิตาละก้อ..." รักษภูมิ ห้ามทั้งๆที่ยังเก็บของอยู่  และไม่เข้าใจว่าทำไมเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกัน มักจะชอบถกเถียงในเรื่องไม่เป็นเรื่องอย่างนี้อยู่เป็นประจำ                           รถจักรยานสองคัน ถูกขี่มาจอดไว้ที่ลานจอดรถของสวนสาธารณะ คันหนึ่งรักษภูมิขี่แล้วสิตาเป็นฝ่ายซ้อน ส่วนอีกคัน ภัทร เป็นคนขี่ตามหลังมา จนมาถึงรถเก๋งญี่ปุ่นคันใหญ่ของภัทร ชายหนุ่มจึงส่งต่อให้กับรักษภูมิแล้วเอ่ยลาทั้งคู่ว่า                             "ขอบคุณ ที่คุณทั้งสองเลี้ยงอาหารเช้าผมวันนี้นะครับ นานแล้วที่ผมไม่ได้ทานอาหารเช้า แบบมีกันหลายๆคน ผมรู้สึกดีมากจริงๆครับ" ภัทรเอ่ยคำขอบคุณมาจากใจจริง                            ภาพความประทับใจของสองพี่น้องที่หยอกล้อเล่นหัวกัน ทำให้ชายหนุ่มรู้สึกอิจฉาคนที่มีพี่น้องอย่างทั้งคู่ขึ้นมาแวบหนึ่ง แต่ในที่สุดเขาก็กลับมาเป็นคนเดิมที่มีหน้าทีในชีวิตต้องรับผิดชอบอย่างที่เคยถูกปลูกฝังมาโดยตลอดตามปกติ ก่อนจะที่จะปิดประตูรถ ภัทรหันมายิ้มให้ทั้งคู่แล้วสำทับว่า                           "อย่าลืมนะครับ ว่าวันนี้เรามีนัดเรียนทำของว่างเป็นวันแรก" เมื่อรถของภัทรแล่นออกไป รักษภูมิที่ยืนมองตามไปอย่างใจลอย รำพึงกับสิตา ออกมาว่า                          "ดูแล้วเชฟ เค้าคงจะเหงาเนอะ สิตาว่าไหม?"                          "จ้า!... แม่พระ คนดีสุดๆ แอบชอบเค้า จนถอนตัวไม่ขึ้นแล้วละซี่ ไม่ต้องมาทำอายเลย ดู...หน้าแดงไปหมดแล้ว เชื่อเค้าเลย แดงเอ๊ย!" สิตาเอ่ยขวางๆอย่างหมั่นไส้ขึ้นมา ทั้งๆที่ในใจของหญิงสาว ก็อดจะเห็นด้วยกับคำพูดของแดงไม่ได้เช่นกัน                             การบันทึกเสียงในครั้งนี้ของสิตา ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีเหมือนเช่นเคย แม้ว่าจะต้องผ่านอีกหลายขั้นตอน แต่ก็เป็นสัญญาณที่ดี ว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามที่วางแผนไว้ ทำให้กว่าจะไปถึงไทยทัศน์ ก็เลยเวลาเข้าเรียนแล้ว                            สิตากับรักษภูมิ พากันวิ่งกระหืดกระหอบ เข้าไปเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว เพราะขณะนั้นเป็นเวลาบ่ายโมงกว่าแล้ว เมื่อทั้งคู่เปิดประตูเข้าไปในห้องเรียน ก็พบว่าการเรียนได้เริ่มไปแล้ว                             "โอ๊ะโอ๋...มีผู้มาเยือนใหม่ สองคนด้วยสิเนี่ย" ชายร่างท้วม ที่นั่งอยู่หน้าห้อง ส่งเสียงทัก เมื่อหันหน้ามามองทั้งสองคน                             "ต๊าย...นึกว่าใคร ที่แท้ก็สาวน้อยเสียงทองนี่เอง คุณรู้สึกเซอร์ไพรส์ม้าก...มาก ไม่นึกว่าจะกลายร่างมาเป็นแม่สาวก้นครัว เอ้า! รีบเข้ามานั่งสิจ๊ะ ไปรับป้ายชื่อที่คุณสรวงสุดาเสียสิ"                           ทั้งสองคนเดินไปรับป้ายชื่อ จากเลขาสาวร่างสูงโปร่ง ที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้เล็กเชอร์ริมห้องด้านหน้า แล้วรีบไปนั่งยังเก้าอี้ที่ว่างอยู่โดยเร็ว                             "เอาล่ะ มาต่อกับเรื่องที่พูดค้างไว้นะ วันนี้เป็นการเรียนครั้งแรกของวิชา ‘ภาษาอังกฤษกับอาหารไทย’ เราจะยังไม่ซีเรียสกันมากนัก แค่อยากจะบอกว่า การทำงานในระดับนานาชาติ ภาษาไทยอย่างเดียวคงไม่พอ... เราจะนำเสนออาหารไทยของเรา ให้ชาวต่างชาติที่ไม่รู้จักภาษาไทยและความเป็นไทย รู้จักอาหารจานนั้นดีเหมือนกับที่เรานำเสนอไว้ในเมนูได้อย่างไร ฉะนั้นคงจะไม่ต้องบอกแล้วละมั้ง ว่าเราจะเรียนวิชานี้ไปเพื่ออะไร?”                              สิตามองไปยังชายร่างอ้วน ผมสีดอกเลาที่ตัดสั้นเกรียน สวมแว่นกรอบทองฝังเพชร ด้วยรูปทรงแฟชั่นสวยงาม แต่งกายอย่างเรียร้อย ด้วยเสื้อผ้าไหมสีชมพูช้อกกิ้งพิ้งค์ ขับให้ใบหน้าอวบอูม เป็นสีขาวอมชมพูระเรื่อ                             ผู้ที่กำลังบรรยายอยู่หน้าห้อง ด้วยรอยยิ้ม คือ หม่อมหลวงรพีพันธ์ หรือที่คนในวงสังคม รู้จักกันดีในนาม ‘คุณรพี’ ซึ่งปัจจุบันนี้ได้เกษียณตัวเองจากงานประจำ ในตำแหน่งของผู้เชี่ยวชาญด้านมารยาทในสังคม รวมถึงอาหารและเครื่องดื่ม นานาชนิด มารับเชิญเป็นอาจารย์ประจำของไทยทัศน์ ในหลายๆวิชา                              ด้วยการชักชวนจากเชฟภัทร เพราะจะหาคนที่รู้ดีเกี่ยวกับอาหารไทยและอาหารนานาชาติ ในปัจจุบันนี้มีน้อยเต็มที และคุณรพีดูจะเหมาะสมลงตัวกับโครงการนี้ที่สุด แม้ว่าจะต้องใช้เส้นสายและความสนิทสนมส่วนตัวมาช่วยด้วยก็ตาม                            สำหรับสิตา หญิงสาวรู้จักกับคุณรพี ตามงานสังคมใหญ่ๆ ที่มีเพียงกลุ่มคนไม่มากนัก แต่เป็นที่รู้จักกันทั่วไป ทั้งเรื่องชาติตระกูลและฐานะ แม้ว่าจะไม่สนิทสนมกันเป็นการส่วนตัว แต่ทุกครั้งที่ได้พบปะกัน ก็จะได้รับความเอ็นดูจากคุณรพีเสมอ หล่อนรู้เพียงแต่ว่า คุณรพีเป็นเพื่อนสนิทในกลุ่มเดียวกันกันกับหม่อมราชวงศ์หญิงรัดเกล้า ซึ่งต่างก็ติดใจในน้ำเสียงการร้องเพลงของหล่อน จริงๆแล้วจะเรียกว่าเป็นแฟนคลับรุ่นใหญ่ก็คงจะไม่ผิดเลยทีเดียว บางทีมีการจัดเลี้ยงภายในกลุ่มเล็กๆแบบกันเอง หล่อนก็จะได้เป็นหนึ่งนักร้องไม่กี่คนที่ได้รับเชิญไปร้องเพลงในงานเหล่านั้น                           การเรียนเริ่มต้นด้วยการเรียนรู้คำศัพท์ที่จำเป็นต้องใช้ในงานครัว ชื่อของเนื้อสัตว์ ผัก ผลไม้ หรือ ส่วนประกอบอื่นๆที่สำคัญ ล้วนแล้วแต่ถูกบัญญัติคำศัพท์ไว้เป็นภาษาอังกฤษ เพื่อให้มีความเป็นสากล แต่คุณรพีก็ได้สอดเกร็ดความรู้ อีกทั้งเรื่องขำขันจากประสบการณ์ที่ผ่านมาไปด้วย จนมาถึงท้ายคาบของการเรียน                          “เอาล่ะ ก่อนที่จะได้ไปเรียนการทำอาหาร หนังสือที่วางอยู่ตรงหน้าทุกคน ขอให้ไปทบทวนก่อนที่เข้ามาเรียนด้วยนะ หวังว่า เมื่อถามอะไร ก็จะตอบกันได้ อย่าละเลยในเรื่องของทฤษฎีไปนะ เพราะคุณเชื่อว่าทุกคนจะต้องได้ใช้แน่ๆ วันนี้ก็เท่านี้ก่อนแล้วกัน ไว้พบกันใหม่ชั่วโมงหน้า” คุณรพี ทิ้งท้ายไว้ ก่อนที่จะลุกออกไปจากห้องเรียนพร้อมกับเลขาสาว                       ที่หน้าประตูห้องด้านนอก คุณรพีที่เดินออกไป พบกับภัทรที่เดินมาเพื่อจะเปิดประตูห้องเข้ามา สอนในคาบต่อไปพอดี ภัทร สวัสดีและทักทายคุณรพีอย่างเป็นกันเอง  ในขณะที่คุณรพีรับไหว้อย่างสนิทสนม ลูบหน้าลูบหลังกัน จนนักเรียนคนอื่นๆในห้อง ต่างพากันสงสัยในความสนิทสนมของทั้งคู่ เมื่อมองเห็นผ่านกระจกใสที่กั้นไว้                         “เราว่านะ... เชฟภัทร นี่ชักจะยังไงๆ ซะแล้วสิ ดูสิ เห็นสนิทสนมกับคุณรพี มันแปลกๆนะ ดูสิจับไม้จับมือ รับไหว้ก็ต้องจับมือกันด้วยเหรอเนี่ย งงจริงๆ” หนูนา เปิดประเด็น ตามนิสัยช่างพูด เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดตรงหน้า                          “แหม พี่หนูนาก็ เชฟเค้าก็ทักทายตามมารยาทไม่ใช่เหรอ คงไม่มีอะไรกันหรอกมั้งพี่” เปียโน หันมาเถียงแทนภัทร อย่างมองโลกในแง่ดี                           “พี่ว่านะ... ท่าทางเปียโน คงจะไปทำงานอยู่ที่หลังเขามาแน่เลย ใช่ไหม ที่เมืองนอกน่ะ ถึงได้ไม่มีต่อมความสงสัย อะไรเกิดขึ้นกับเขาบ้างเลยเนี่ย มีอย่างเหรอ ผู้ชายที่ไหน เค้าจะทักทายกันด้วยการ ถูกเนื้อต้องตัวกันขนาดนี้  ดูสิ ลูบหน้าลูบหลังกันอย่าง...เอ่อ... ไม่พูดดีกว่า เอิ๊กๆ” หนูนาแย้งแล้วก็หัวเราะกับความคิดของตัวเองเสียงดังอยู่คนเดียว                              “จะว่าไปมันก็จริงนะ ถ้ามีคนมาทำอย่างงี้กะเรานะ เราคงรู้สึกแปลกๆเหมือนกันว่ะ แต่ดูๆไปแล้วเชฟ แกไม่เห็นมีท่าทางปัดป้องเลยอ่ะ เย้ย!...หรือว่าเชฟแกจะชอบแบบนี้หว่า?” พายุ เสริมความคิดเห็น พลางเอามือลูบที่คางอย่างใช้ความคิดตามเช่นกัน                               สิตา และรักษภูมิ มองหน้ากัน อย่างสงสัยเช่นกัน เว้นแต่ดีใจ ที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนที่จะร้องบอกว่า                            “เปลี่ยนเรื่องได้แล้ว พวกเรา เชฟจะเปิดประตูห้องเข้ามาแล้ว!” จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 02:23:27

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ ๑-๒ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11558804/W11558804.html บทที่ ๓-๔ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11576157/W11576157.html บทที่ ๕-๖-๗ http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11611906/W11611906.html สวัสดีครับ เพื่อนนักอ่านทุกท่าน เป็นยังไงบ้างครับ สำหรับกระทู้ที่ ๔ นี้ เนื้อเรื่องเริ่มขยับไปถึงการเรียนที่ไทยทัศน์แล้ว รู้สึกยังไงแสดงความคิดเห็นกันได้ครับ ขอบคุณ คุณ NUAOFFHUB คุณ ห้าสิบป่าย สำหรับ give นะครับ ขอบคุณ คุณ NUAOFFHUB ที่เข้ามาทักทาย ผมพยายามเพิ่มรายละเอียดความสัมพันธ์ระหว่างสิตากับภัทร ให้มากขึ้น แต่ยังไงก็คิดว่าคุณคงไม่ลืม แดงหรือรักษภูมิไปเสียก่อน ^__^ รวมถึงเพิ่มเติมและแก้ไขบางฉากให้ตื่นเต้นลุ้นระทึกไปมากกว่าเดิม ช่วยติดตามด้วยนะครับ คุณ ใยไหมกะใบหม่อน ขอบคุณที่ตามอ่านครับ ยินดีต้อนรับครับ คุณ เด็กสรรพสน คุณ กุลธิดา(kdunagin) หวังว่าคงเพลิดเพลินไปกับการเรียนทำอาหารของ สิตาและเพื่อนๆนะครับ ขอบคุณ คุณ ห้าสิบป่ายที่ชอบครับ ทำให้ผมมีกำลังใจมากขึ้นเยอะเลยครับ จากคุณ : Awork เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 02:37:57

ความคิดเห็นที่ 4 จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 21:29:43

ความคิดเห็นที่ 5 ^________^ จากคุณ : ใยไหมกะใบม่อน เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 07:44:46

ความคิดเห็นที่ 6 ทำม้าย  มำไมต้องให้หนูแดงเป็นอย่างนั้น พี่น้องจะต้องขัดใจกันเสียแล้ว จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 12:53:14