เมื่อเจ้าหญิงบอกว่า ข้าจะครองโลก (1)

สวัสดี ข้าชื่อ  อวาลอน เชมัส  เรียกข้าสั้นๆว่าเชมัส
ถึงตอนนี้เจ้าคงอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร อะไรนะ เจ้าไม่อยากรู้  

ก็ได้เจ้าไม่อยากรู้ ข้าก็จะเล่าให้ ฟังนะ ข้าเป็นจอมมาร
หืม...อะไรนะ น้ำหน้าอย่างข้าเนี่ยน่ะเหรอ จอมมาร
เจ้าคงไม่เชื่อล่ะสิ

ว่า “ แมว ”อย่างข้า คือจอมมาร  ถูกแล้วรูปร่างภายนอกข้าคือ แมวธรรมดา  มีสี่ขา ลายเสือ ขนสีขาวงดงาม

อะไรนะ ภายในมันก็แมวนั่นล่ะ  นี่เจ้า จะดูถูกข้าเกินไปแล้ว  ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นข้าจะ...ข้าจะ....

ครู่หนึ่งนะ ขอข้าเลียพุงหน่อย ไม่รู้เป็นไง เดี๋ยวนี้ข้ารักสะอาดมากขึ้นกว่าเดิม  อืม..เรียบร้อย
เอาล่ะถึงไหนแล้ว เลียพุง  ไม่ใช่มั้ง เอาล่ะข้าจะเล่าต่อ คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อก่อน  ข้าไม่ใช่แมวแบบนี้หรอกนะ
แต่ทว่า......

ในวันหนึ่งที่น่าเบื่อสุดๆที่ดินแดนปีศาจ ข้ากำลังเล่นหมากรุกอยู่กัยเจ้าโครงกระดูก ทันใดนั้นเองก็ได้ยินเสียง
ตึงตังมาจากหน้าประตูห้อง  ให้ตายเถอะ ข้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าวิ่ง ปราสาทของข้ายิ่งเก่าๆอยู่ เดี๋ยวพังไปจะทำยังไง ใครจะมาซ่อมให้ข้า โลกมันร้อนนะต้องมาตัดต้นไม้มาซ่อมอีก อะไรนะ ปราสาทข้าใช้หิน เออนั่นล่ะ ข้าพูดให้มันยิ่งใหญ่ เป็นจอมมารต้องยิ่งใหญ่เข้าไว้ เจ้าไม่รู้รึไง

“ท่านจอมมารขอรับ ท่านจะเดินเมื่อไร่ขอรับ “ เจ้าโครงกระดูกที่แม้ไม่มีลูกตา แต่ข้ารู้ได้ว่ามันกำลังส่งสายตาเยาะเย้ย
แค่ชนะได้ยี่สิบตารวด ทำเป็นเยาะเย้ย

“สามเดือน  “ข้าตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ

“อะไรนะขอรับ!! “  เจ้าโครงกระดูก จะโอเวอร์ไปหน่อยไหมเนี่ย

“ไม่ใช่เจ้า  แต่ข้าหมายถึงเจ้านั่น “ ข้าชี้ไปที่ประตูเปิดออก ด้วยความรุนแรง  เจ้าซอมบี้นี่เอง ให้ตายเถอะ บอกแล้วว่าอย่าเข้ามาในปราสาท  หนอนจากตัวเจ้านั่นคอยจะมาแทะเฟอร์นิเจอร์ปราสาทของข้าอยู่เรื่อย
“เพิ่มเป็นสี่เดือน “

“อะไรขอรับ”เจ้าโครงกระดูกเอ่ยถามด้วยเสียงที่สงสัย

“หักเงินเดือนเพิ่มเป็นสี่เดือน ส่วนเจ้าสองเดือน ข้อหาชนะข้าบ่อยเกินไป“ เจ้าโครงกระดูกทำท่าจะอ้าปากค้าน
แต่ข้าส่งสายตาไปว่า ถ้าเถียงจะเพิ่มอีกสองเท่า ทำให้เจ้านั่นไม่กล้าเถียงอีก ข้ารู้นะว่าด่าข้าในใจ
แต่ตอนนี้ ต้องหันมาจัดการเจ้าซอมบี้ก่อน
เจ้าซอมบี้วิ่งมาใกล้ข้าก่อนจะคุกเข่าลง

“ท่านจอมมารขอรับ เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ“

“เรื่องอะไรอีกล่ะ ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าห้ามเข้ามาในปราสาทของข้า “
ข้าเว้นวรรคหาวครู่หนึ่งก่อน เล่นหมากรุกแพ้นี่ ทำให้ข้าง่วงนอนดีจริง
“อ้อ!! ข้าหักเงินเดือนเจ้าแล้วนะ อย่าลืมล่ะ“ ข้าจัดการเสกพัดขึ้นมาอันหนึ่ง ทำไมวันนี้มันร้อนนักนะ

“หะ...หักเงินเดือนข้า ทำไมล่ะขอรับ ท่านไม่รู้เหรอว่าหนอนของข้า กินจุขนาดไหน “ เจ้าซอมบี้สลัดหัวเพื่อไล่อะไรบางอย่างที่มารบกวนจิตใจ เล่นเอาหนอนหล่นเพิ่มขึ้นไปอีก  โซฟาข้าของแพงนะ
อุตส่าห์หักเงินเดือนลูกน้องไปตั้งหลายตน
“ ท่านจอมมาร อย่าทำให้ข้าไขว้เขวสิขอรับ ท่านขอรับ มีแวมไพร์ ตายแล้วขอรับ “

ข้าเอานิ้วก้อยแยงเข้าไปในรูหู เพื่อแก้คัน
“แวมไพร์ตนไหนล่ะ “ให้ตายเถอะลูกน้องข้าเยอะนะ ข้าเบื่อนะ ที่ต้องมาถามซ้ำอีกว่าตนไหน

“เจ้าวลาดครับ “

“แอบไปกินกระเทียมอีกแล้วใช่ไหม ให้ตายเถอะ เวลาใส่กับข้าวแล้วมันหอมก็จริงแต่ว่า.....”

เจ้าซอมบี้ไม่สนใจข้าอีกต่อไป (ไม่สนข้าได้ไง ข้าเป็นจอมมารนะ) แต่กลับเดินไปที่หน้าต่าง ที่แทบไม่เคยเปิดออก แล้วจัดการออกแรงดัน  แล้วแสงสีทองก็ลอดหน้าต่างมา
เป็นไปไม่ได้...
ข้าลุกจากโต๊ะก่อนจะยื่นมือไปต้องแสง มือของข้ายามกระทบแสง ดูอ่อนละมุนลง อย่างไม่น่าเชื่อ
ท้องฟ้ามีแดดออก ที่ดินแดนของข้า มันช่างน่าตื่นตะลึง และงดงามจับใจ งามเหลือเกิน มันสวยจนแทบจะลืมหายใจ แต่มันไม่ปกติ เพราะว่าดินแดนปีศาจไม่เคยมีแดดเลย นับตั้งแต่มันถือกำเนิด

นี่มันเกิดอะไรขึ้น....

….............................

บทต่อไป
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11650099/W11650099.html

แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 55 14:30:34

แก้ไขเมื่อ 31 ม.ค. 55 14:11:53

จากคุณ	: sillfai
เขียนเมื่อ	: 31 ม.ค. 55 14:11:18