ความคิดเห็นที่ 1 ผู้คนที่ได้ไปงานศพพี่ยุ ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกัน ด้วยความสยองขวัญพรั่นพรึงว่า ศพพี่ยุนั้นทั้งน่ากลัวและน่าเวทนามาก ทั้งยังพูดถึงความใจเด็ดของพี่ยุที่ผูกคอตาย สภาพศพแต่งตัวสวยเหมือนจะไปวัด ใส่เสื้อผ้าฝ้ายเนื้อดีสีขาว แขนตุ๊กตา คอระบายด้วยผ้าลูกไม้ ดูอ่อนหวาน ผ้าถุงซิ่นไหมสีออกน้ำเงินลายประณีต คาดเอวไว้ด้วยเข็มขัดเงินเส้นเล็กๆ ศพห้อยโตงเตงอยู่บนกิ่งมะไฟใหญ่ข้างเรือนครัว ปลายเท้าของศพห่างจากพื้นเกือบ 1 เมตร ศีรษะก้มลงมามองพื้น ผมยาวสยายลงมาคลุมหน้าเอาไว้ ดวงตาถลนเบิกโพลงมีเลือดไหลออกมาแห้งเกรอะกรัง ลิ้นจุกปากแลบออกมายาว ตามลำตัวมีห้อเลือดเป็นริ้วๆ ใบหน้าและร่างกายเป็นสีม่วงคล้ำ ที่ใต้ศพมีแคร่ไม้ไผ่ที่ตั้งเอาไว้สำหรับ นั่งเล่นตอนกลางวัน ยังคงตั้งอยู่เหมือนเดิม แต่เก้าอี้ไม้ทรงกลม ที่ใช้ต่อขึ้นไปเพื่อผูกเชือกนั้น ถูกแรงถีบตกจากแคร่ กระเด็นไปไกล กว่าที่ชาวบ้านจะเอาศพพี่ยุลงมาจากกิ่งมะไฟได้ก็ทุลักทุเลพอสมควร เนื่องจากสภาพของศพตอนที่พบนั้นเริ่มแข็งแล้ว ประกอบกับความมืดเป็นหลักทำอะไรก็ไม่ถนัดมองเห็นไม่ชัด สมัยนั้นยังไม่มีไฟฟ้าใช้ จึงต้องอาศัยแสงสว่างจากตะเกียง และไต้เท่านั้น ซึ่งก็ถูกลมพัดเหมือนมีใครเป่าให้ดับอยู่ตลอดเวลา เล่ากันว่า ลำพังความมืดนั้นไม่เท่าไหร่ แต่ที่ทำเอาผู้คนหนาวๆร้อนๆ ไม่กล้าทำอะไรก็คือ ร่างที่แข็งเกร็งกับดวงตาที่ถลนเบิกโพลง ที่จ้องเขม็งไปยังผู้ที่จะเข้ามาปลดเอาเจ้าของร่างนั้นลง อย่างไม่ยอมวางตาต่างหาก ที่น่าสะพรึงกลัวเป็นที่สุด ซึ่งไม่ว่าใครจะทำอย่างไรก็ตาม ดวงตาคู่นั้นก็ไม่ยอมปิดลง การตายที่ผิดปกติ หรือที่เรียกว่า “ตายโหง” นั้น ถ้าเป็นการตายนอกบ้าน ประเพณีทางอีสานจะไม่นำศพขึ้นบนบ้านโดยเด็ดขาด และที่หมู่บ้านของดิฉันจะไม่นิยมเผาศพผีตายโหง แต่จะนำไปฝังที่ป่าช้าแทน รอจนถึง 3 ปี จึงขุดกระดูกขึ้นมาทำบุญ อุทิศส่วนกุศลไปให้ผู้ตาย และสิ่งที่ต้องรีบเร่งทำคือต้องนำศพไป “ตกป่า” หรือไปฝังในป่าช้าที่เรียกว่าป่าช้ามะแฮงให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ยิ่งถ้าไม่ต้องข้ามคืนได้ก็ยิ่งดี ป่าช้ามะแฮงคือป่าช้าที่มีไว้สำหรับฝังศพผีตายโหง ดังนั้นจึงแทบไม่ค่อยมีใครย่ำกราย ผ่านป่าช้านี้ มันจึงทั้งรกรื้อ และเงียบวังเวง พ่อกับแม่ของดิฉันรู้ข่าวตอนรุ่งเช้า ก็รีบกลับเข้ามาในหมู่บ้าน พ่อนั้นต้องไปช่วยงานศพ แต่แม่นั้นไม่กล้าไปเพราะกลัว พ่อจึงให้แม่อยู่บ้านเป็นเพื่อนอาป้อมและพวกเรา ส่วนย่านั้นก็ต้องไปเพราะเป็นผู้เฒ่าผู้แก่ของหมู่บ้าน แม่และอาป้อมเตรียมทำน้ำหอม ตั้งแต่ยังไม่ทันเที่ยง สำหรับไว้ให้พ่อและย่าอาบหลังจากกลับจากงานศพ โดยเอาขมิ้นมาโขลกให้ละเอียด แล้วกรองด้วยผ้าขาวบาง คั้นเอาน้ำขมิ้นออกมาผสมกับน้ำฝนสะอาด ที่ทุกบ้านจะต้องมีโอ่งแดงใบใหญ่ สำหรับรองน้ำฝนไว้ดื่มตอนหน้าแล้ง จากนั้นก็ลอยด้วยดอกมะลิ สำหรับดิฉันนั้นกระวนกระวายใจเป็นอันมาก เฝ้าแต่แหงนมองดูดวงตะวัน ด้วยใจที่ไม่อยากให้มันคล้อยต่ำลงมาเลย ยิ่งตะวันคล้อยต่ำมากเท่าไหร่ก็ยิ่งกระวนกระวายมากขึ้น เพราะความกลัวจับจิตจับใจในเรื่องที่ได้ยินเขาเล่าถึงศพพี่ยุ ศพของพี่ยุถูกหามเข้ามานอนคลุมผ้าไว้ที่แคร่ใต้ถุนบ้าน เพื่อหลบแดดหลบฝน ท้องฟ้าวันนั้นมืดครึ้มมัวหม่นไปด้วยเมฆฝน ซึ่งอีกไม่นานคงจะเทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก ชาวบ้านต่างมาร่วมแรงร่วมใจช่วยงานอย่างขมีขมันและรีบเร่งแข่งกับเวลา พวกผู้ชายที่ยังหนุ่มแข็งแรงกลุ่มหนึ่งนำเกวียนออกไปตัดไม้ในป่ามาเลื่อยเพื่อต่อโลง ส่วนหนึ่งทำปะรำปูพื้นใต้ถุนบ้าน สำหรับทำพิธีศพ ส่วนชาวบ้านผู้หญิงก็แบ่งกลุ่มกันทำอาหารไว้เลี้ยงพระและแขกที่มาช่วยงาน บ้างก็หาดอกไม้สดมาเตรียมไว้ตกแต่งโลงศพให้สวยงาม ส่วนคนเฒ่าคนแก่ก็นั่งรวมกลุ่มคุยกันเงียบๆ อยู่เป็นเพื่อนศพห่างๆ บ้างก็ร้อยดอกไม้ บ้างก็จีบใบตอง ต่างพยายามเฉไฉไม่หันหน้าไปทางที่ศพนอนอยู่เลย ถึงแม้บ้านที่มีงานจะมีผู้คนอยู่มาก แต่ไม่ได้ทำให้บรรยากาศคลายไปจากความเศร้าหมอง สลดหดหู่ เสียงร่ำไห้โศกาอาดูรของญาติพี่น้อง บวกกับความมืดครึ้มของเมฆฝน ผสานเข้ากับร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ที่ปกคลุมบริเวณบ้าน บดบังความสว่างไม่ให้ส่องลอดเข้ามาที่ใต้ถุนบ้านได้ ยิ่งทำให้บรรยากาศ มืดครึ้ม หดหู่วังเวงหนักลงไปอีก มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ยายสีดาผู้นั่งอยู่ใกล้กับศพที่สุด ร้องตะโกนโหวกเหวกขึ้น เมื่อบังเอิญเหลือบมองไปเห็นร่างศพที่ปราศจากผ้าคลุมเอาไว้ เพราะถูกลมพัดตลบเอาผ้าคลุมออก เมื่อทุกคนหันไปมองก็ต้องรีบเบือนหน้าหนีทันทีที่มองเห็นศพชัดๆ เพราะนอกจากจะสบตาที่เบิกโพลงถลนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้ว ยังต้องเผชิญกับใบหน้าที่บวมปริช้ำเลือดช้ำหนอง ส่งกลิ่นเหม็นเน่าโชยออกมา เพราะศพเริ่มขึ้นแล้ว ดังนั้นปู่จารย์เพ็งจึงรีบคลานเข้าไปดึงผ้ามาคลุมศพไว้ดังเดิม ส่วนยายสีดาถึงกับลมใส่อยู่ตรงนั้นเอง จนกระทั่งช่วงบ่ายฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างมืดฟ้ามัวดิน หลังจากที่ตั้งเค้ามาตั้งแต่เช้าตรู่ ก็เป็นเวลาที่โลงศพพี่ยุต่อเสร็จพอดี การนำเอาศพพี่ยุลงโลงจึงเป็นไปท่ามกลางสายตาชาวบ้านที่หลบฝนเข้ามาอยู่ใต้ถุนชายคาบ้าน อุปสรรค์ก็เกิดขึ้นจนได้เมื่อชาวบ้านจะยกศพขึ้นเพื่อใส่ลงไปในโลงนั้น เนื่องจากพี่ยุได้ผูกคอตายตั้งแต่ตอนหัวค่ำของเมื่อวาน และตลอดคืนต้องเผชิญกับอากาศร้อนอบอ้าว เลยมาจนกระทั่งถึงบ่ายของวันนี้ จึงทำให้ศพเริ่มขึ้นอืด เนื้อหนังเริ่มเน่า น้ำเหลืองไหลย้อยเปรอะเปื้อนตามเสื่อที่ปูรอง ส่งกลิ่นเหม็นคละคลุ้ง จึงทำให้ไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปยกศพลงโลง ไม่ใช่เพราะรังเกียจ แต่เป็นเพราะความกลัว โดยเฉพาะเรื่องของกลิ่น ซึ่งเป็นที่รู้กันดีว่า หากใครจับต้องน้ำเหลืองของศพผีตายโหงแล้ว กลิ่นเหม็นเน่าของเลือดหรือน้ำเหลืองนั้น จะติดตัวผู้นั้นไปนานเป็นเดือนๆ หรืออาจจะตลอดไปเหมือนเป็นกลิ่นเหงื่อ ต่อให้อาบน้ำฟอกสบู่สักกี่ร้อยครั้งก็ตาม แต่ก็มีวิธีแก้อยู่เหมือนกัน คือต้องทำพิธีอาบน้ำมนต์จากผู้มีวิชาอาคม ซึ่งไม่ใช่จะหาผู้มีอาคมกันได้ง่ายๆ เมื่อเป็นเช่นนั้น คนที่มายกศพพี่ยุลงโลงก็คือ ป้าจันทร์แม่ของพี่ยุ พี่ยันต์พี่ชาย พี่ปองพี่สาว และพ่อของดิฉันซึ่งทนเวทนาครอบครัวของพี่ยุไม่ได้จึงเข้ามาช่วย ท่ามกลางการเอาใจช่วยของชาวบ้านที่มามุงดูอยู่ใกล้ๆ แต่ก่อนที่จะยกศพลงโลง ป้าจันทร์ได้เข้ามาพูดกับศพพี่ยุพลางร้องไห้สะอึกสะอื้นว่า “ยุเอ้ย เมื่อเอ็งตัดสินใจจะไปแล้ว เอ็งก็อย่าได้ห่วงอะไรทางนี้เลย เอ็งจงไปอย่างสงบและไปสู่ที่เอ็งชอบ อย่าทำให้ชาวบ้านที่เขามาช่วยงานเอ็งต้องลำบาก แม่รักเอ็งมาก ไปดีนะลูก” เหมือนวิญญาณที่ยังไม่ยอมทิ้งร่างไปของพี่ยุจะรับรู้ จึงทำให้การยกร่างที่เริ่มเน่าเปื่อย เป็นไปอย่างง่ายดาย โดยพ่อได้ให้คนหาผ้ายางปูรองพื้นก่อนจะยกศพพี่ยุวางลงบนผืนผ้าใบ แล้วห่อศพอีกชั้นหนึ่งด้วยผ้าดิบ ช่วงนี้ลุงบุญยัง ผู้ซึ่งถือได้ว่ามีคาถาอาคม เข้ามาทำพิธีสะกดวิญญาณ ในระหว่างที่พ่อของดิฉันห่อศพ และมัดตราสังข์ จากนั้นจึงได้ช่วยกันยกศพพี่ยุลงโลง ลุงบุญยังจึงทำพิธีตอกตะปูปิดโลงแล้วจึงเสร็จพิธี จากคุณ : เพชรน้ำนิล เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 20:46:26

ความคิดเห็นที่ 2 เวลาผ่านไปนานนับชั่วโมง ฝนฟ้าก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตก พระสงฆ์ สี่รูปที่นิมนต์ไว้เพื่อมาจูงนำศพไปป่าช้าก็มาถึงแล้ว โชคดีที่บ้านป้าจันทร์อยู่ติดกับวัด จึงมีคนเอารถขนของเก่าๆแบบมีหลังคา ไปรับพระมาได้ ทุกคนต่างร้อนใจวิตกกังวลเพราะบ่ายแก่มากแล้ว หากฝนไม่หยุดตก การนำศพไปตกป่าก็จะมืดค่ำเสียก่อน ดีไม่ดีศพอาจต้องค้างคืนอีกหนึ่งคืน ซึ่งไม่มีใครอยากให้เป็นเช่นนั้นแน่นอน เพราะศพยิ่งจะเน่าเหม็นมากยิ่งขึ้น แต่โดยส่วนลึกแล้ว ต่างคนต่างหวาดผวาต่อวิญญาณเฮี้ยนของผีตายโหงมากกว่า แม้จะเก็บอาการหวาดกลัวเอาไว้ แต่สีหน้าและแววตาทุกคนกลับสะท้อนออกมาแทน จนกระทั่งบ่ายสี่โมง ฝนฟ้าก็ยังคงตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา จนน้ำเอ่อล้นลำคลองเล็กๆริมถนนขึ้นมาไหลเข้าใต้ถุนบ้านเปียกนองไปหมด หลวงปู่เลา พระเจ้าอาวาสซึ่งชราภาพมากแล้ว จึงได้สวดมนต์ภาวนา พร้อมนำด้ายสายสิญจน์พันรอบโลงศพ แล้วพูดว่า “โยมยุไปกันเถอะ อย่ามัวโอ้เอ้ดื้อดึงอยู่เลย มืดค่ำแล้วอย่าทำให้ชาวบ้านที่เขาเต็มใจมาช่วยงานเดือดร้อน เพิ่มบาปกรรมเปล่าๆ อาตมาจะนำทางไปส่ง” พูดแล้วก็บริกรรมคาถาเป่าพรวดไปที่โลงสามครั้ง เหมือนปาฏิหาริย์ หลังจากที่หลวงปู่เลาพูดจบยังไม่ถึงสามนาที ฝนที่ตกอย่างหนักหน่วงมาตลอดเวลานั้น ก็ค่อยๆซาลง แต่ก่อนที่ฝนจะทันได้ขาดเม็ดลงนั้น ก็มีเสียงโลงแตกลั่นเอี๊ยดอ๊าด และมีลมพัดมาอย่างแรงวูบหนึ่ง จนทำให้แจกันดอกไม้ที่ตั้งไว้บนหลังโลงศพ ตกลงมาแตกกระจาย ชาวบ้านต่างตกใจหน้าซีด อกสั่นขวัญแขวนไปตามๆ กัน การเคลื่อนศพไปป่าช้าเป็นไปอย่างรีบเร่งท่ามกลางความมืดครึ้ม พื้นดินเฉอะแฉะ และความเย็นยะเยือกของบรรยากาศหลังฝนตก นำหน้าขบวนศพด้วยพระสงฆ์สี่รูปเดินบริกรรมคาถาจูงศพด้วยเชือกสายสิญจน์ฟั่นเป็นเกลียวใหญ่ ที่พันเชื่อมโยงไปยังโลงศพ ตามด้วยพี่ยันต์ที่ได้จุดไต้เป็นคบเพลิงให้ไฟลุกโพลง เพื่อเป็นแสงนำทางผู้ตายไปยังสัมปรายภพ ตามคำเชื่อแบบโบราณ ซึ่งคบไฟนี้จะมอดลงไม่ได้ในระหว่างทางที่ศพยังไม่ถึงที่ฝัง ท้ายขบวนจะเป็นกลุ่มชาวบ้านที่ช่วยกันหว่านข้าวตอกไปตลอดทาง เชื่อกันว่าเป็นการกันไม่ให้วิญญาณจำทางกลับบ้านได้ กระทั่งมืดพ่อจึงขึ้นเรือนมา และได้เล่าเรื่องราวให้แม่และอาป้อมฟัง ไม่นานนัก ย่าก็ขึ้นเรือนตามพ่อมาพร้อมกับห่อสบู่ขี้ผึ้งลงอาคม ที่ย่าแวะเอามาจากปู่ใหญ่ มาให้พ่อใช้ถูตัวตอนอาบน้ำเพื่อไม่ให้กลิ่นศพติดตัว และเข้าร่วมวงสนทนาด้วย ดิฉันแอบฟังอยู่หลังบานประตู มองเห็นย่าหันซ้ายหันขวาแล้วก็กระซิบขึ้นเบาๆ ไม่ทราบว่าย่าพูดอะไร แต่ดิฉันเห็นแม่และอาป้อม สะดุ้งสุดตัวหน้าซีดเผือด ด้วยความตกใจ ส่วนพ่อนั้นไม่ได้แสดงอาการตกใจแต่อย่างใดนอกจากสีหน้าเคร่งขรึมมากขึ้น ส่วนดิฉันนั้นทั้งกลัว ทั้งอยากรู้ ทั้งอยากฟังในสิ่งที่ผู้ใหญ่กำลังพูดถึง แต่ก็ได้ยินเสียงพ่อร้องเรียกให้ไปเอาน้ำหอมมาให้พ่อและย่าอาบ จึงค่อยๆย่องออกไปจากที่แอบฟัง ทำตามคำสั่งของพ่อเสียก่อน เย็นนั้นครอบครัวของพวกเรารีบอาบน้ำ ทานข้าวเย็น ปิดประตูเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ ซึ่งดิฉันคิดว่าครอบครัวอื่น ก็คงทำเช่นเดียวกัน เพราะความเงียบสงัดวังเวงย่างกรายเข้าครอบงำหมู่บ้าน ตั้งแต่เริ่มย่ำค่ำ บรรยากาศเย็นเยือกเนื่องจากฝนตกหนักเมื่อตอนบ่าย แต่เป็นที่น่าแปลกใจมาก ที่ฝนตกหนักขนาดนั้น กลับไม่มีเสียงร้องของกบเขียด หรืออึ่งอ่าง คางคก แม้แต่ตัวเดียว คืนนั้นน้องชายทั้งสองคนนอนกับพ่อแม่ ส่วนดิฉันนอนกับย่าและอาป้อม อาป้อมนั้นกลัวมากจนไม่กล้าแม้แต่จะนอนที่ห้องของตัวเอง ซึ่งดิฉันก็ว่าดีเพราะกลัวมากเหมือนกัน ยังอุ่นใจอยู่บ้างที่คืนนี้มีพ่อแม่นอนอยู่ด้วย ส่วนย่านั้นถึงแม้จะไม่พูดอะไร แต่สีหน้าแสดงอาการกังวลอย่างเห็นได้ชัด เวลาเคลื่อนผ่านแต่ละนาทีเป็นไปอย่างเชื่องช้า ราวกับเป็นเดือนเป็นปี ในความรู้สึกของคนที่นอนไม่หลับเพราะความกลัวสุดขั้วหัวใจอย่างดิฉัน ยิ่งดึก ยิ่งเงียบสงัด ได้ยินแม้เสียงเต้นของหัวใจตัวเอง พยายามข่มตาให้หลับอย่างไรก็ไม่เป็นผล นานๆจะได้ยินเสียงลมพัดต้องยอดไม้หวีดหวิว กลิ่นดอกไม้กลางคืนที่โชยมา บางครั้งเป็นกลิ่นหอมอ่อนๆรวยริน แต่บางครั้งกลับฉุนเฉียวรุนแรง ยิ่งเพิ่มบรรยากาศให้ คิดฟุ้งซ่านไปต่างๆนานา หลับตาลงครั้งใดก็เห็นแต่ใบหน้าอันสวยงามสดใสของพี่ยุ ตอนเมื่อครั้งยังมีชีวิตอยู่ แล้วเปลี่ยนไปเป็นสภาพของใบหน้าศพขึ้นอืดบวมฉึ่ง ตาถลน ลิ้นจุกปาก ตามจินตนาการในสิ่งที่ได้ยินได้ฟังมา วนเวียนอยู่ในความคิด ทันใดนั้น จะเป็นเพราะคิดมากหรืออย่างไรไม่ทราบ ดิฉันก็ได้ยินเสียงเหมือนคนร้องไห้กระซิกๆ แว่วมาเบาๆ แต่เมื่อเงี่ยหูฟังให้ดี เสียงนั้นกลับเงียบหายไป ตอนแรกคิดว่าเป็นเสียงละเมอของน้องที่นอนในห้องตรงข้าม จึงค่อยคลายความกลัวลง แต่ผ่านไปอีกไม่นาน เสียงนั้นกลับดังขึ้นมาอีก คราวนี้ชัดเจนและยาวนานขึ้นกว่าเดิม ซึ่งไม่ใช่เสียงร้องไห้ละเมอของน้องอย่างแน่นอน เพราะเสียงนั้นมาพร้อมกับเสียงหมาหอนโหยหวน ขานรับกันเป็นทอดๆ ระงมไปทั้งหมู่บ้าน ดิฉันทนแบกรับความกลัวไว้ต่อไปไม่ไหว จึงพลิกตัวไปกอดย่าเอาไว้พร้อมกับร้องไห้ออกมา ย่าเองก็หันมากอดตอบพร้อมกับกระซิบปลอบว่า เป็นเสียงลมพัดผ่านยอดไผ่ เท่านั้นเอง ไม่ต้องกลัว แต่การปลอบโยนของย่าดูจะไม่ได้ผล เพราะอาป้อมเองก็ทนไม่ไหว ลุกขึ้นจุดตะเกียงและร้องเรียกให้พ่อกับแม่ย้ายน้องๆ มานอนรวมกันที่ห้องของย่าในคืนนั้นเอง เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อย่าไปวัดกลับมา จึงเล่าให้ที่บ้านฟังขณะที่ล้อมวงกินข้าวว่า ชาวบ้านโจษจัน เรื่องเสียงร้องไห้เมื่อคืนนี้ไปทั่ว เพราะทุกคนต่างได้ยินเหมือนกันหมด ป้าใจพี่สาวป้าจันทร์ ที่มาช่วยงานศพและยังไม่ได้กลับบ้านเพราะอยากอยู่เป็นเพื่อนป้าจันทร์อีกสองสามวันก่อน เล่าว่า ตัวแกฝันซึ่งเป็นความฝันที่เหมือนจริงมาก ในฝันแกเห็นพี่ยุเดินตามหลังกลุ่มชาวบ้านที่กลับมาจากป่าช้า มีคนบอกให้กลับไปเท่าไหร่พี่ยุก็ไม่กลับ มิหนำซ้ำยังโกรธคนที่ไล่กลับอีกด้วย เมื่อมาถึงบ้านขณะจะตามครอบครัวขึ้นบ้านนั้น พี่ยุกลับไม่ได้ขึ้นไปบนบ้าน ได้แต่ยืนร้องไห้และเลี่ยงไปนั่งบนกิ่งมะไฟที่ใช้ผูกคอตาย สักพักก็กลับมานั่งร้องไห้อยู่เชิงบันไดบ้านเป็นนานสองนาน ในที่สุดพี่ยุก็ลุกขึ้นยืนแล้วหันมาพูดว่า จะไปหาพี่พล แฟนของพี่ยุนั่นเอง แล้วก็ร้องไห้เดินจากไป ป้าใจจึงสะดุ้งตื่น เพราะได้ยินเสียงหมาเห่ากรรโชก และเห่าหอนเหมือนที่ชาวบ้านได้ยิน แกบอกว่าพี่ยุที่แกเห็นในฝันนั้นไม่ได้น่ากลัว แต่หน้าตาเศร้าหมองและซีดจนออกเขียว สิ่งที่ป้าใจเล่านั้นได้สอดคล้องกับเหตุการณ์ที่บ้านพี่พล เพราะป้าบัวผันแม่ของพี่พลเล่าว่า เมื่อคืนนี้ราวๆเที่ยงคืน หมาที่บ้านแกก็เห่าและหอนไม่หยุดหย่อน และมีเสียงเดินผ่านหน้าบ้านกลับไปกลับมาอยู่อย่างนั้น แต่แกก็ไม่กล้าลุกขึ้นมาดู เพราะรู้อยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไร แกก็ได้แต่สวดมนต์ภาวนาจนกระทั่งเช้า จึงไปวัด ทำบุญกรวดน้ำไปให้พี่ยุ ส่วนพี่พลนั้น ป้าบัวผันบอกว่าจะไปบวชอุทิศส่วนกุศลให้กับพี่ยุ ที่วัดในจังหวัดอุบลฯวันมะรืนนี้ ข่าวการตายและความเฮี้ยนของวิญญาณพี่ยุ ได้แพร่สะบัดไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเสียงซุบซิบถึงสาเหตุที่ทำให้พี่ยุต้องฆ่าตัวตายว่า พี่ยุน้อยใจพี่พล ด้วยเข้าใจว่าพี่พลไปติดสาวบ้านดง และกำลังจะทอดทิ้งเธอ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ทั้งสองคนรักกันมานานและรักกันมากจนจะแต่งงานกันในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้ เพราะพี่ยุกำลังตั้งท้องอ่อนๆ มีผู้ประสบพบเห็นวิญญาณของพี่ยุ มาปรากฏตัวหลอกหลอน ทั้งชาวบ้านนี้ และชาวบ้านอื่น ไม่เว้นแต่ละวัน บ้างก็ได้ยินเสียงร้องไห้อย่างเศร้าโศกรันทด ของผู้หญิงอยู่ริมทางตอนพลบค่ำ พอหันกลับไปดูก็เห็นเป็นร่างศพที่ห่อด้วยผ้าดิบสีขาวห้อยโตงเตงอยู่บนกิ่งต้นไม้ข้างทาง ทั้งๆที่ตอนผ่านมาเมื่อสักครู่นี้ก็ไม่เห็นมีอะไร ทำเอาผู้เจอเหตุการณ์นั้นถึงกับตกใจจนเป็นลมล้มพับ จนกระทั่งมีคนไปพบเห็นนอนขดตัวสั่นเทิ้ม ผมขาวโพลน เพ้อไม่ได้สติอยู่ริมทางนั่นเอง บางคนก็ได้ยินเป็นเสียงร้องเพลงอย่างเศร้าสร้อย แต่กลับมองไม่เห็นตัวผู้ร้องเสียเฉยๆ ทั้งๆที่เสียงร้องเพลงนั้น คนที่รู้จักกันฟังดูก็รู้ว่ามันเป็นเสียงของพี่ยุ เมื่อเป็นเช่นนี้ จึงทำให้หมู่บ้านถูกปกคลุมไปด้วยบรรยากาศของความกลัว ความหวาดหวั่นพรั่นพรึง หมู่บ้านก็มีแต่ความเงียบเชียบ วังเวง ที่ในหมู่บ้านนั้น พอตะวันตกดิน ทุกบ้านต่างปิดไฟเข้านอนกันหมด ที่เคยแวะขึ้นบ้านนั้นลงบ้านนี้ เพื่อเยี่ยมเยียนจับกลุ่มคุยกันอย่างแต่ก่อนนั้นไม่มีแล้ว พ่อกับแม่ของดิฉันตัดสินใจย้ายเข้ามาอยู่บ้าน เพื่ออยู่เป็นเพื่อนพวกเราสักระยะหนึ่งก่อน เมื่อชาวบ้านต่างตกอยู่ในภาวะความหวาดกลัวที่บีบคั้นหัวใจอยู่ทุกเมื่อเชื่อวันเช่นนี้ ผู้ใหญ่บ้านจึงเรียกประชุมหาวิธีการแก้ไข จึงตกลงกันนิมนต์พระสงฆ์ถึง 20 รูปมาทำบุญหมู่บ้าน ปัดเป่ารังควาน เหตุการณ์ต่างๆจึงค่อยๆคลี่คลายลง แต่ถึงแม้ว่าเสียงร้องไห้กระซิกๆของผู้หญิงที่แผ่วมาตามสายลมจะค่อยๆห่างหายไป ถึงแม้ผู้คนไม่ได้เห็นวิญญาณปรากฏตัวหลอกหลอนบ่อยๆ อย่างแต่ก่อน แต่เสียงเห่าหอนของบรรดาหมาที่แต่ละบ้านเลี้ยงไว้ ก็ยังคงประสานเสียงโหยหวนอยู่ทุกค่ำคืนเช่นเดิม จากคุณ : เพชรน้ำนิล เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 20:48:24

ความคิดเห็นที่ 3 วันเวลาผ่านไปเกือบสองเดือน ความหวาดกลัวของชาวบ้านเริ่มลดลง การดำเนินชีวิตของชาวบ้านเริ่มกลับสู่สภาวะปกติ พี่ชายคนโตของดิฉันกลับมาเยี่ยมบ้านในช่วงวันหยุดยาว และได้รับฟังเรื่องราวความเป็นไปต่างๆของหมู่บ้านจากดิฉันนั่นเอง พี่ชายบอกว่าเป็นโชคดีของเขาที่ไม่ต้องมาพบกับความน่ากลัวเช่นนั้น.......แต่แล้ว วันนั้น แม่ใช้ให้พี่ชายไปเก็บผัก “ขยา” เพื่อนำมาใส่ซุปหน่อไม้ เจ้ากรรม! ที่ผักชนิดนี้มักขึ้นที่ริมรั้ววัดฝั่งทางด้านใกล้บ้านป้าจันทร์เสียด้วย ห่างกันเพียงแค่ถนนดินลูกรังกั้นเท่านั้น พี่ชายนั้น ถึงแม้จะเบาใจว่า เหตุการณ์ต่างๆได้สงบลงระยะหนึ่งแล้ว แต่ก็ยังหวาดหวั่นอยู่นั่นเอง จึงวางแผนไว้ว่าจะชวนดิฉันไปเป็นเพื่อนและจะไปเก็บผักนั้นมาไว้ตั้งแต่ตอนบ่ายเลยทีเดียว แต่จะเป็นเพราะวางแผนกันเอาไว้นาน หรือเพราะมัวแต่เล่น พี่ชายจึงลืมเรื่องผักนี้เสียสนิท มาคิดได้อีกทีก็จวนจะมืดแล้ว มองหาดิฉันก็ไม่เจอเสียแล้ว ไม่รู้ไปเล่นซนที่ไหน ครั้นจะไม่ไปก็กลัวแม่จะดุเอา ไหนๆก็ไหนๆแล้ว พี่ชายคิดว่าคงจะยังมีชาวบ้าน ไล่ต้อนวัวควายกลับเข้าคอกมาทางนั้นอยู่บ้าง จึงตัดสินใจไปเก็บผักนั้นคนเดียว ก้มหน้าก้มตาเก็บผักไป ด้วยใจเต้นระทึก พยายามไม่มองไปทางอื่นเลยแม้แต่ขณะเดียว ชาวบ้านก็ช่างกระไร ไม่มีใครผ่านมาทางนี้เลยสักคน ฝั่งทางบ้านป้าจันทร์ก็เงียบเชียบมืดครึ้มไปด้วยร่มเงาของต้นไม้ที่ขึ้นรกรื้น เพราะครอบครัวเจ้าของบ้านได้ย้ายออกไปนอนนา ตั้งแต่หลังทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้พี่ยุแล้ว พอเก็บผักได้พอตามต้องการแล้ว บรรยากาศก็มืดสลัวลงพอดี พี่ชายจึงรีบเดินจ้ำอ้าวจะกลับบ้าน พอถึงช่วงสำคัญที่ต้องเดินผ่านหน้าบ้านป้าจันทร์นั้น พี่ชายก็พยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น แต่กระนั้นก็อดที่จะมองไปยังตัวบ้าน โดยเฉพาะใต้ถุนบ้านที่เคยเป็นที่ตั้งศพพี่ยุเสียไม่ได้ ทั้งๆที่พยายามห้ามใจไม่ให้กระทำเช่นนั้น แต่ดูเหมือนร่างกายจะไม่ทำตามที่ใจสั่งเสียแล้ว เพียงแว่บเดียว ก็ยังไม่เห็นมีอะไรที่ใต้ถุนบ้านนั้นนอกจากความมืดครึ้ม หันกลับมาที่ถนน กำลังตั้งต้นที่จะออกวิ่งเพื่อจะได้กลับถึงบ้านเร็วๆ พลันหางตาก็เห็นอะไรขาวๆ ไหวๆ ที่ข้างทางหน้าบ้านป้าจันทร์ พร้อมกับแว่วได้ยินเสียงเรียกชื่อเบาๆ ไวกว่าความคิดที่จะยับยั้งไม่ให้ตัวเองหันกลับไปมอง สิ่งที่พี่ชายเห็น ทำให้เลือดในร่างแข็งตัวฉับพลัน ร่างกายเย็นเยียบไปถึงไขสันหลัง เส้นผมทุกเส้นลุกซู่ชี้เด่ เพราะนั่นคือร่างของศพที่ถูกห่อไว้ด้วยผ้าดิบสีขาว โดยตลอดทั้งร่างนั้นถูกมัดตราสังข์เป็นปล้องๆไว้ด้วยเกลียวด้ายดิบ ร่างนั้นนั่งห้อยขาโยกตัวไปมาช้าๆอยู่บนราวรั้วหน้าบ้าน แต่ส่วนของใบหน้าที่ไม่ได้ถูกห่อหุ้มนั้น ถึงแม้จะเลือนรางด้วยความมืดสลัว แต่ก็มองเห็นได้ชัดว่ามันคือใบหน้าที่บวมเบ่งเป็นมันเยิ้มด้วยน้ำเหลืองของพี่ยุ ดวงตาที่เบิกโพลงแทบถลนออกมานอกเบ้ามีเลือดสีดำคล้ำไหลออกมาเป็นทาง ประสานมองมาอย่างจังกับสายตาของพี่ชายที่กำลังตกตะลึงพรึงเพริด ปากที่มีลิ้นจุกอยู่บวมเป่งบิดเบี้ยวนั้น คล้ายๆ กับกำลังแสยะยิ้มมาให้....ความตกใจถึงขีดสุด ทำให้พี่ชายหมดสติไปทันที เสียงเอะอะโวยวายของลุงแสง ที่อุ้มร่างหมดสติของพี่ชายมาส่งที่บ้าน ทำให้พ่อแทบกระโจนลงจากบ้านไปรับด้วยความตกใจ ทุกคนตกใจแทบสิ้นสติเมื่อมองเห็นพี่ชาย ทุกคนคิดว่าพี่ชายคงได้รับอุบัติเหตุ หรือถูกงูกัด และอาจจะตายไปแล้ว ขณะนั้น ปู่ใหญ่ย่าใหญ่ และบรรดาญาติๆทั้งหลาย ต่างพากันมาห้อมล้อมถามข่าวด้วยความตกใจ เป็นที่โกลาหล พ่อตั้งสติได้ก่อนเพื่อน จึงได้ถามเรื่องราวเอากับลุงแสง ลุงแสงเล่าว่า กำลังขี่จักรยานกลับจากนา ผ่านมาทางข้างวัด มองเห็นหลังพี่ชายกึ่งเดินกึ่งวิ่งผ่านบ้านป้าจันทร์อยู่ไวไว แต่แล้วพี่ชายก็หยุดเดินลงอย่างกะทันหัน แล้วหันหน้าไปมองทางบ้านป้าจันทร์ เหมือนกับจะตกตะลึงกับอะไรสักอย่างอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะร้องออกมาครั้งหนึ่ง แล้วก็เป็นลมล้มพับลงไปกองที่กลางทางนั่นเอง ลุงแสงมาถึงตัวพี่ชายพอดี รีบกระโดดลงจากรถ โยนรถไว้ข้างทางแล้วรีบเข้ามาอุ้มพี่ชาย วิ่งมาส่งที่บ้านอย่างที่เห็น พี่ชายของดิฉัน ตื่นขึ้นมาด้วยดวงตาที่เหม่อลอย พูดจาไม่รู้เรื่อง และนอนจับไข้เพ้ออยู่ตลอดเวลาถึง 3 วันเต็มๆ ปู่ใหญ่ต้องคอยเฝ้า เป่าน้ำมนต์ สวดคาถา ให้พี่ชายอย่างใกล้ชิด ย่าและย่าใหญ่ตลอดจนพี่น้องชาวบ้าน ได้พากันยกขบวนไปทำพิธีเรียกขวัญให้พี่ชาย ตรงจุดเกิดเหตุหน้าบ้านป้าจันทร์ จนพี่ชายหายเป็นปกติในที่สุด พี่ชายจึงได้เล่าเรื่องทั้งหมด ให้ทุกคนฟัง เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเหตุให้พ่อต้องไปลาโรงเรียนให้พี่ชายถึง 2 อาทิตย์ ต่อมาเมื่อพี่ชายปิดเทอมแล้ว จึงได้บวชอุทิศส่วนกุศลให้พี่ยุ จนตลอดเทอมนั้น เรื่องราวของพี่ยุจึงเป็นตำนานของหมู่บ้านที่ไม่ว่าจะเล่าขานขึ้นมาครั้งใด ก็ทำให้ผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์ครั้งนั้น อดหนาวสะท้าน ด้วยความสยองขวัญเสียไม่ได้ * * * * * * * * * * * * * * * จากคุณ : เพชรน้ำนิล เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 20:49:13

ความคิดเห็นที่ 4 เรียงความได้ดีครับ เป็นเรื่องเล่ามาเรื่อยๆ .. และแม้รู้ล่วงหน้่าว่า จะมีอะไรเกิดขึ้นต่อ (คือ เนื้อเรื่องมันเดาได้) ก็ยังน่าอ่าน เพราะ สำนวนค่อนข้างดี อ่านแล้วไม่สะดุด ไม่มีการพิมพ์ผิด หรือ เว้นวรรค/ย่อหน้าผิดที่ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 21:37:15

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านแล้วขนลุกๆๆๆๆๆๆๆๆมากกกกกค่ะ ขอชมก่อนว่า เขียนได้ดีมากกกกก สำนวนเล่าได้อย่างธรรมชาติ อ่านได้ลื่นไหลไม่สะดุดเลย อย่างคอมเมนท์ข้างบนบอก และก็พิมพ์ได้ถูกต้อง วรรคคำได้ดี ทำให้เข้าใจได้ง่าย อ่านแล้วจินตนาการตามชัดเจน เพิ่งกลับเข้ามาอ่านอะไรในถนนนักเขียน หลังจากที่ห่างไปนาน เลยอยากถามว่ามีเขียนเรื่องอื่นๆไว้ก่อนหน้านี้หรือเปล่าคะ จะตามกลับไปอ่านอีก หุหุ จริงๆแล้วเป็นคนขี้กลัว(....) ไม่เขียนนะว่ากลัวอะไร เดี๋ยวเค้ามา แฮ่ๆ ขี้กลัวมากถึงมากที่สุดในสามโลกเลย แต่นิสัยอย่างนึง อ่านอะไรก็แล้วแต่ ชอบไปอ่านช่วงท้ายก่อน และก็เช่นกัน ไปอ่านช่วงท้าย ตอนที่พี่ชายหันไปเห็นพี่ยุ..!!! แล้วก็ต้องกลับมาอ่านตั้งแต่บรรทัดแรก หยุดไม่ได้ ทั้งๆที่อ่านไปก็กลัวไป ขนลุกขนชัน  ขนาดว่า เลิกดูอะไรผีๆไปนานแล้วนะคะ รอยไหม(อิเม้ย)เป็นผีตนสุดท้าย ที่จำติดตาอยู่จนทุกวันนี้ เขียนจากเรื่องจริงหรือเปล่าคะ?? คือ..น่ากลัวมากอ่ะ ขอออกจากตรงนี้ไปหาสิ่งบันเทิงก่อนน๊า ไว้จะกลับมาอ่านอีก เป็นกำลังใจให้นะคะ แล้วอะไรเป็นแรงบันดาลใจให้เขียนเรื่องนี้คะเนี่ย..?? คนเขียนไม่กลัวหรอ..??? จากคุณ : ณัชชนม์ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 01:27:14

ความคิดเห็นที่ 6 เขียนดีจังค่ะ อ่านลื่นเลย น่ากลัวมากๆๆๆ บรรยายบรรยากาศของแต่ละตอนได้เห็นภาพตามเลยค่ะ ถามนิดนะคะ ย่าใหญ่นี่คือใครคะ เป็นแม่ของย่าหรือเปล่าคะ หรือเป็นพี่ของย่า จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 06:36:54

ความคิดเห็นที่ 7 ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ คุณเเมวเหมียวพุงป่อง ---> ขอบคุณมากค่ะ ต่อไปเพชรจะพยายามเขียนให้กระชับขึ้นและใส่ความเข้มข้นลงไปในเนื้อเรื่องมากกว่านี้ จะพยายามซ่อนจุดพีค (เรื่องนี้มีจุดพีคด้วยเหรอ อิอิ) ไม่ให้คนอ่านเดาเรื่องได้ง่ายนัก หักมุมไปเลยเนอะ ... แต่ก้คงยากอยู่สักหน่อย เพราะมันเป็นเรื่องจริง ... ไม่ได้แต่งเพิ่มขึ้นค่ะ  ขอน้อมรับคำติชมของคุณแมวเหมียวค่ะ คุณณัชชนม์ ---> ขอบคุณมากค่ะที่เข้ามาให้กำลังใจเพชรน้ำนิลทั้งในกระทู้นี้และที่บล็อก ... น่ารักจัง ... คุณณัชชนม์ชอบอ่านจากด้านหลังมาด้านหน้า ... ติดนิสัยมาจากญี่ปุ่นรุ๊ป่าวอ่า .. เหมือนเพชรก็เคยอ่านแบบนี้นะ แต่ยกเว้น.. อ่านนิยายฆาตกรรมสืบสวนสอบสวนนะคะ ... มะง้าน ...มะหนุกน๊า   เพชรก็เป็นคนกลัวผีค่ะ แต่เป็นประเภทยิ่งกลัวยิ่งกล้า เรื่องนี้เขียนจากเรื่องจริงค่ะ เมื่อประมาณ 26-27 ปีผ่านมาแล้วค่ะ (หว๋าย...รู้อายุเค้าหมดเรย) ส่วนแรงบันดาลใจนั้น ก็คือเพชร กลับไปเยี่ยมบ้าน(นอก)อยู่บ่อยๆ พอค่ำลงซักประมาณ 2-3 ทุ่ม ที่บ้านนอกจะมืดและเงียบ วังเวง มากค่ะ ชาวบ้านปิดไฟนอน แต่หัวค่ำ ส่วนเพชรติดนิสัยคนเมืองเสียแระ นอนเร็วๆแบบนั้นไม่ได้ โชคดีที่บ้านนอกของเพชร เน็ตเข้าถึงแล้ว แต่บรรยากาศ มันพาไป ก็เลยเขียนเรื่องผีนี่แหละ หลอนดี... บางวันมีเสียงหมาหอนด้วยนะคะ (จริ๊ง! ไม่ได้โม้ ) แถมวันไหนถ้าพ่อกับแม่ว่าง ก็จะมานั่งคุยกันเล่นหน้าบ้าน คุยไปเรื่อยเปื่อย สุดท้ายก็หนีไม่พ้นเรื่องอดีต และเรื่องผีๆ เพชรก้เลยมีข้อมูลมาเขียนอ่ะค่ะ เพชรเคยเขียนเรื่องแนวผีๆไว้ 8 เรื่อง แต่ตอนที่เปลี่ยนเครื่องคอมพ์ใหม่ เพชรเซฟมาไม่หมด ตอนเอาเครื่องไปฟอร์แมต ก็เลยรู้ว่า นิยายผีของตัวเองหายไปครึ่งหนึ่ง ... เศร้า! ...แต่ถ้าเพื่อนๆชอบ เด๋วเพชรจะนำมาให้ comment กันเรื่อยๆนะคะ คุณกุลธิดา ---> ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาคอมเมนต์ ... จริงๆแล้ว เพชรเองก็ตั้งใจ อยากนำเสนอ เรื่องราวและวิถีชีวิต ของคนในชนบท มากกว่า การนำเสนอเรื่องราวความสยองขวัญของภูติผีวิญญาณ นะคะ  ถ้าคุณกุลธิดา อ่านแล้วอินไปกับ บรรยากาศที่เพชรเล่า เพชรก็ดีใจค่ะ ... และโดยเฉพาะคนกรุงเทพฯหรือคนในเมือง คงมีน้อยคนที่จะได้สัมผัสบรรยากาศ และวิถีชีวิตของชาวบ้านในชนบท อาจจะไม่เข้าใจและนึกภาพไม่ออก พาลทำให้ไม่อยากอ่านเรื่องของเพชรก็เป็นได้ ต่อไปจะปรับปรุงเนื้อหาให้กระชับมากขึ้น และจะพยายามไม่ให้มีคำผิด วรรคตอนต่างๆ ก็จะปรับปรุงให้ดีขึ้นอีกค่ะ เข้ามาตอบคคุณกุลธิดาว่า  ปู่ใหญ่ ย่าใหญ่ ในเรื่องนี้ หมายถึง พี่ชาย และ พี่สะใภ้ของคุณย่าค่ะ                                           แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 55 11:20:44 จากคุณ : เพชรน้ำนิล เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 10:58:21

ความคิดเห็นที่ 8 เปนผีแบบปกติดีค่ะ ไม่ใช่ผีประหลาดๆ แบบคนมาให้กิ๊ฟ 2-3 คนข้างหลัง แหะๆ จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 13:31:17

ความคิดเห็นที่ 9 ^ ^ ว๊ากกก !! ผีมาให้กิ๊ฟ ด้วยเหรอเนี่ย ... ง่ะ เค้ากัวน๊า !! แต่ก็จะเอา คริๆ ขอบคุณคุณรุริกะที่เข้ามาทักทายกันค่ะ จากคุณ : เพชรน้ำนิล เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 13:43:12

ความคิดเห็นที่ 10 ดิฉันขอพูดถึง "บ่วงใย" เป็น 2 กรณีนะคะคุณเพชรน้ำนิล กรณีที่ 1 บ่วงใย เป็น "เรื่องชุด" มิใช่ "เรื่องสั้นชุด"     อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกขนลุกซู่อยู่เป็นระยะ ๆ บรรยากาศในเรื่องช่างแสนน่ากลัว ด้วยผู้เขียนเรียบเรียงและถ่ายทอดตัวอักษรออกมาได้อย่างงดงามจนผู้อ่านสามารถเห็นภาพและรู้สึกสัมผัสได้ถึงความมืดดำวังเวงอย่างที่ใจผู้เขียนต้องการสื่อสารออกมา ในใจของดิฉันถ้าเรื่องนี้ต้องให้คะแนน ก็จะให้เต็มค่ะเพราะผู้เขียนสามารถดึงอารมณ์ร่วมจากผู้อ่านได้จากตัวอักษรอย่างดีเยี่ยม อีกการใช้ภาษาก็อยู่ในเกณฑ์ดีมาก กรณีที่ 2 บ่วงใย เป็น "เรื่องสั้น"     หากผู้เขียนสร้างงานชิ้นนี้ขึ้นมาเพื่อเป็นเรื่องสั้น ก็ต้องขอบอกว่า ยังมิใช่เรื่องสั้นเสียทีเดียวค่ะ หากแต่เป็นเพียงเรื่องเล่า-การบอกเล่าถึงความน่ากลัวของ "ผีพี่ยุ" โดยผ่านมุมมองของ "ดิฉัน" ซึ่งเป็นผู้เล่าเรื่อง แม้ว่าขนบในการเขียนเรื่องสั้นในรูปแบบของเรื่องเล่าก็มีการใช้กัน แต่ "บ่วงใย" ยังขาดความเป็นเรื่องสั้นตรงที่ไม่มีความขัดแย้งในเรื่อง พูดให้เห็นภาพก็คือไม่มี action การกระทำในเรื่อง เล่าเรื่องที่ให้บรรยากาศน่ากลัวตั้งแต่ต้นจบจบค่ะ           ...เอ่อ จะเป็นวิชาการไปหรือเปล่าก็ไม่ทราบ  ยังไงเดี๋ยวจะเข้ามาติดตามความคิดเห็นของคุณเพชรน้ำนิลค่ะว่าคิดอ่านประการใด จากคุณ : ชมภัค เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 20:16:51

ความคิดเห็นที่ 11 คุณชมภัคคะ ขอบคุณมากค่ะ ที่กรุณาคอมเมนต์และให้ความรู้กับเพชร ขอบคุณมากจริงๆค่ะ ดีใจที่ได้เจอคุณชมภัคนะคะ  คอมเมนต์ของคุณชมภัคเป็นประโยชน์และมีค่ามากค่ะ รบกวนแนะนำเยอะๆเลยนะคะ ... ของเพชรยังห่างไกล จากคำว่า "นักเขียน" มากมาย งั้นเด๋วเพชรขออนุญาตเข้าไปแก้ไข เป็นคำว่า เรื่องชุด นะคะ                       จากคุณ : เพชรน้ำนิล เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 21:31:38

ความคิดเห็นที่ 12 แอบเข้ามาอ่านตอนดึกๆ น่ากลัวจริงอ่ะค่ะ จิงๆ เป็นคนกลัว ผีมากกกกก แต่กลับชอบดูหนังผี อ่านหนังสือ เรื่องสั้น เกี่ยวกับภูติผีวิญญาณซะงั้น แฮ่ๆๆ เขียนได้ดีมากๆ ค่ะ อ่านแล้วต้องอ่านจนจบ เยี่ยมมากๆ เลยค่ะ ^^ จากคุณ : ปาริชาด (ในความมืดมิดยังมีดวงดาว) เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 22:18:20

ความคิดเห็นที่ 13 ชื่นชมเหมือนทุกๆ ท่าน ครับ (แหะ แหะ กินแรงคนอื่นชะมัด) อยากจะบอกว่า ผมโชคดีมากครับ ที่อ่านตอนกลางวัน! น่ากลัวมากที่สุดตรงนี้ครับ "ลำพังความมืดนั้นไม่เท่าไหร่ แต่ที่ทำเอาผู้คนหนาวๆร้อนๆ ไม่กล้าทำอะไรก็คือ ร่างที่แข็งเกร็งกับดวงตาที่ถลนเบิกโพลง ที่จ้องเขม็งไปยังผู้ที่จะเข้ามาปลดเอาเจ้าของร่างนั้นลง อย่างไม่ยอมวางตาต่างหาก" บรรยายได้เห็นภาพมากครับ ปล. มาเขียนนิยายขายกันเถอะ ^__^ จากคุณ : คั่วกลิ้ง เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 10:28:16

ความคิดเห็นที่ 14 ดิฉันเคารพทุกความคิดและทุกการตัดสินใจของผู้เขียนทุกท่านค่ะคุณเพชรน้ำนิล  การประพันธ์เป็นงานศิลปะแขนงหนึ่งที่ถ่ายทอดออกมาด้วยตัวอักษร คงไม่ต้องกล่าวย้ำหรอกค่ะว่าคุณประสบความสำเร็จในงานประพันธ์ชิ้นนี้มากแค่ไหน เพราะทุกเสียงจากผู้อ่านดูจะเป็นเครื่องการันตีความสามารถของคุณแล้วละค่ะ ดิฉันเองก็เป็นแต่เพียง "นักศึกษา" ที่ต้องเรียนรู้การทำงานสร้างสรรค์ด้วยตัวอักษรอยู่อีกมากเช่นกันค่ะ ดีใจที่มีเพื่อนร่วมทางเช่นคุณเพชรน้ำนิลค่ะ จากคุณ : ชมภัค เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 12:56:22

ความคิดเห็นที่ 15 สวัสดีทุกท่านอีกครั้งค่ะ ... ขอบคุณคุณปาริชาด ขอบคุณคุณคั่วกลิ้ง ขอบคุณคุณชมภัค เพชรน้ำนิล รู้สึกยินดีและซาบซึ้งใจ ในมิตรภาพของเพื่อนๆ ห้องนี้มากค่ะ ที่ได้ให้การต้อนรับ และช่วยเหลือ เพชรน้ำนิล ... ขอบคุณมากจริงๆค่ะ   จากคุณ : เพชรน้ำนิล เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 18:11:05

ความคิดเห็นที่ 16 เป็นคนกลัวผีอ่ะ เลยยังไม่กล้าอ่านตอนกลางคืน เห็นมาหลายวันแล้ว ปล.ไม่มีความคิดเห็นให้ เพราะมีแต่ความกลัว บรื๊อออ จากคุณ : มนต้นไม้ (Setakan) เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 08:14:40

ความคิดเห็นที่ 17 ผมชอบเรื่องเล่าแบบนี้ คงจะไม่ใช่เรื่องสั้นตามที่บางท่านว่า เพราะเขียนแต่ความจริงที่ได้ประสบพบเห็น หรือฟังเขาเล่ามาแค่นั้น แต่การเขียนของคุณทำได้ดีมาก จนแม้แต่คนที่กลัว ก็ยังต้องอ่านจนจบ ต่อไปคงจะเขียนเรื่องสั้นได้ดีครับ. จากคุณ : เจียวต้าย เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 19:06:16

ความคิดเห็นที่ 18 ไม่กล้าอ่าน เค้ากลัว บรื้ออออ จากคุณ : บ้านสายไหม เขียนเมื่อ : 16 ก.พ. 55 17:59:24

ความคิดเห็นที่ 19 อ่านไปนึกภาพตามไป น่ากลัวมากค่ะ บรื๋อออ >___< จากคุณ : DESTINYee เขียนเมื่อ : 11 มี.ค. 55 11:27:15