ความคิดเห็นที่ 1 26 แค่เห็นสายตาก็รู้แล้วว่าผิดหวังที่เขาไม่ใช่คนที่เธอรอ ธรณิศเบือนหน้าหลบ “พี่กบ” บัณฑิตาไม่รู้ว่าน้ำเสียงตัวเองบอกถึงความไม่พอใจเพียงใด แต่คำที่ชายหนุ่มตอบมันบอกอารมณ์ชัดกว่า “นายเข้ติดธุระเลยให้ผมไปส่งก่อนเดี๋ยวตามไป” ‘ผม’ เหรอ บ้าไปแล้ว!! หญิงสาวอยากจะกรี๊ดอีกระลอก คราวนี้มามุกประชดประชันเหรอ ไม่ได้รู้เลยนะเธอกำลังน้อยใจใคร ใครบางคนที่คิดมากจนไม่เป็นตัวของตัวเอง บางทีก็ทำเป็นหยอดคำหวานให้ดีใจ บางทีทำเป็นเย็นชา ไม่เข้าใจจริง ๆ หรือถ้าไม่คิดอะไรก็เลิกทำตาละห้อยเป็นลูกแมวถูกทิ้งแบบนั้นเสียทีจะได้ไหม เห็นแล้วมันปวดใจจี๊ดเหลือเกิน ทำตัวไม่สมกับเป็นลูกผู้ชายเลย เธอเม้มปาก หายใจถี่ ระงับอารมณ์ “ไม่ไป จะรอพี่เข้ มีปัญหาไหม” “เดี๋ยวนายเข้ก็ตามไป ตอนนี้ติดธุระ” บัณฑิตานิ่ง ชายหนุ่มเหมือนไม่มีต่อมรับความรู้สึกที่เธอยียวน เขาทวนประโยคเดิมเหมือนหุ่นยนต์ ภูเขาไฟอารมณ์ปะทุเปรี้ยะ “พี่มีหน้าที่แค่นี้เหรอ” ธรณิศสบตา ตอบเรียบ “ใช่ เดี๋ยวส่งเสร็จก็จะกลับ” อะไรกันเนี่ย!! พูดมาได้ รู้ไหมนี่ว่าเธอแดกดัน แล้วไง ถ้าไม่ใช่พี่เข้สั่งก็จะไม่มาใช่ไหม บัณฑิตาเริ่มเข้าใจความรู้สึกของนางอิจฉาที่พอไม่ได้ดั่งใจก็กระทืบเท้าและร้องกรี๊ดเต้นเร่า ๆ เพราะตอนนี้เธออยากทำแบบนั้นเหลือเกิน แต่ไม่ใช่ที่สาธารณะแบบนี้ ต่อหน้าฐารกำนัล คุณครูบุ้งทำไม่ได้ ตอนนี้นอกเวลาสอนก็จริง แต่ถ้านักเรียนสักคนมาเห็นมันไม่ใช่ภาพที่น่ารักเท่าไรแน่นอน เธอกำมือแน่น เดินจ้ำพรวด ๆ จนธรณิศต้องชักตัวหลบเพราะอาการเธอตั้งใจจะชน ธรณิศถอนใจ ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ความจริง... เขาตั้งใจว่าจะถาม อยากจะเกริ่นถึงความสัมพันธ์ของเธอกับนายเข้เพื่อขยับความเป็นไปได้ที่ตัวเองจะได้ใกล้ชิดมากกว่าเดิม แต่คำนั้นมันเหมือนสายฟ้าฟาดเปรี้ยง ประกาศิตให้รู้สึกตัว เป็นที่แน่ชัดว่าหญิงสาวต้องนายฟาร์ม ไม่มีทางเป็นเขา ไม่เช่นนั้นจะไม่แสดงอาการไม่พอใจขนาดนี้ แต่ไหนแต่ไรมา เขาพยายามลืมเรื่องถึงเนื้อถูกตัว การไปรับส่ง หรือแม้กระทั่งการให้เงินส่งเสีย ทั้งหมดทั้งมวลไม่ใช่นิสัยเจ้านายอายุน้อยกว่าจะทำ นั่นเพราะเธอเป็นคนพิเศษ  ไหนจะตำแหน่ง ‘ผัว’ นั่นอีก สามวันก่อนที่โรงพยาบาล เขาเพิ่งรู้ว่าวันนั้นนายเข้ไปกรุงเทพ เธอคงโทรไปหาก่อนแล้ว พอผิดหวังจึงเบนเป้ามาหาเขา ‘โทรหาพี่กบก่อนเลย’ เธอก็พูดให้เขาดีใจเล่นไปอย่างนั้น เพื่อจะได้ไปส่งเธอได้ เท่านั้นเอง... “ลักษณะอากาศทั่วไปเมื่อเวลา 04:00 น. มรสุมตะวันออกเฉียงเหนือที่พัดปกคลุมทะเลจีนใต้และอ่าวไทยมีกำลังแรงอย่างต่อเนื่อง ทำให้คลื่นลมบริเวณอ่าวไทยและทะเลอันดามันสูง 2-4 เมตร ขอให้ชาวเรือเพิ่มความระมัดระวังอันตรายในการเดินเรือและเรือเล็กควรงดออกจากฝั่งต่อไปอีก 2-3 วันนี้ ส่วนประชาชนที่อาศัยตามบริเวณชายฝั่งทะเลของภาคใต้ฝั่งตะวันออกให้ระมัดระวังอันตรายจากคลื่นลมแรงซัดฝั่งในช่วงนี้ไว้ด้วย” นอกจากจะไม่มีการพูดคุยหรือเสียงเพลงขัดความอึดอัดแล้ว บนรถยังเป็นข่าวภาคเที่ยงซึ่งปิดท้ายด้วยการพยากรณ์อากาศ บัณฑิตาเบนหน้าออกไปนอกหน้าต่าง ธรณิศก็มองข้างหน้าราวกับว่าเส้นทางที่ไปเต็มไปด้วยหมอก แทนที่จะเป็นกลางวันซึ่งแดดจัดจ้า ผืนทะเลสีฟ้าอมเขียวแผ่ตัวอยู่ใต้ฟ้าสีคราม เชื่อมต่อด้วยผืนทรายสีขาวสะอาดยาวสุดลูกหูลูกตา มองเห็นทิวเขาสีน้ำตาลเขียวทอดยาวแทบจะกลืนเป็นแผ่นเดียวกันกับฟ้า นักท่องเที่ยวเดินกันขวักไขว่และมีมากพอ ๆ กับพ่อค้าแม่ค้าและคนทำกิจการให้เช่าเรือนำเที่ยว เสียงจ้อกแจ้กจอแจสมกับเป็นวันหยุด ธรณิศเอารถมาจอดบนถนนเลียบหาด บัณฑิตามองเขา “จะดับเครื่องทำไม มีหน้าที่แค่นี้ทำเสร็จแล้วก็กลับไปสิ  อย่ามาทำเกินหน้าที่” ชายหนุ่มเหมือนคนเป็นใบ้ไปโดยสิ้นเชิง นั่นปะไรล่ะ เขาเม้มปาก “ก็...ลงไปเป็นเพื่อน ระหว่างบุ้งรอนายเข้” "ไม่ต้อง ไหนว่าส่งเสร็จแล้วจะกลับไง" ธรณิศเหมือนตัวเองขาดน้ำรุนแรง คอแห้ง ใจเหี่ยว ถึงกับต้องไล่เลยเหรอ ดูท่าทางเธอจะโกรธเรื่องที่พ่อเลี้ยงพูดจริง ๆ เขาเองก็เสียใจ ทั้งที่อุตส่าห์หย่อนความรู้สึกตัวเองผ่านตุ๊กตากระรอกกับเครื่องสำอางค์ที่เดินข่มความอายเข้าไปซื้อมาให้ทั้งที บัณฑิตาเปิดประตู “บุ้งจะรอนายเข้ตรงไหน” “ทำไม” เธอยักคิ้ว “อ้อ รายงาน  บอกไปเลยว่าบุ้งลอยคอรออยู่ในทะเล” แล้วเธอก็ลงจากรถไป ธรณิศได้แต่มอง ใจลอยตามไปแล้ว แต่ตัวถูกตรึงด้วยคำแดกดัน ถ้าดื้อดึงเกินไปคงได้รับอีกหลายชุด เขาถอนหายใจ ไม่ได้กลัว แต่ถ้าเสี่ยงกับการถูกเธอเกลียดแล้วมันเจ็บยิ่งกว่า ชายหนุ่มลงจากรถ มองร่างเล็ก ๆ ที่เดินอยู่ในกลุ่มคน หญิงสาวไปหยุดที่ร้านขนม สั่งเครปชิ้นใหญ่มากินแล้วเดินไปนั่งใต้ร่มผ้าใบริมทะเล หลายนาทีที่บัณฑิตาอยู่ในสายตาของเขาโดยที่เธอไม่รู้ตัว หญิงสาวผมยาว สวมชุดกระโปรงแขนกุดท้าทายแดด กับกางเกงขาสั้นอวดผิวเนียน ธรณิศจุดยิ้มบางเมื่อเห็นผู้ชายต่างชาติเหลียวมอง คนสวย ที่ใครเห็นก็ต้องหยุดสายตา ชายหนุ่มยืนล้วงกระเป๋า จุดที่เขาอยู่คือบริเวณถนนที่ยกตัวสูงจากหาดทำให้มองเห็นทุกอิริยาบทของเธอ แต่เขาไม่ใช่คนมองคนที่รูปโฉม เทียบกันกับปุริมา ปูนิ่มเองก็น่ารัก มีท่าทีไว้ตัวนิด ๆ อย่างคนเมือง แต่ไม่ใช่คนที่แย่งชิงพื้นที่หัวใจเขาไปได้ บัณฑิตาทำให้เขารู้สึกอยากปกป้อง อยากดูแล เมื่อบางครั้งที่แววตาฉายความโดดเดี่ยวออกมาให้เห็นเหมือนเด็ก และเพราะความที่เธออายุน้อยกว่าเป็นรอบ ธรณิศไม่เคยโกรธเลยเวลาที่ถูกเธอใช้คำพูดประชดประชัน เธอทำให้ชีวิตเขามีสีสันและเขาหวังอยากให้เป็นแบบนั้นในช่วงเวลาต่อจากนี้ แม้รู้มันจะยากเหลือเกิน เวลาผ่านไปครู่หนึ่ง ธรณิศพบว่าจวนเจียนจะบ่ายสอง บัณฑิตายังนั่งอยู่ที่เดิม เขาถอนใจเดินกลับมาที่รถ ขับเคลี่อนพาหนะจากสถานที่แห่งนั้นได้พักใหญ่ก็หยิบโทรศัพท์ “นายเข้ ผมส่งบุ้งที่ทะเลแล้วนะ กำลังจะกลับ” “บุ้งอยู่คนเดียวเหรอ” ธรณิศเงียบไปครู่หนึ่ง “ครับ” “เฮ้ย อย่าเพิ่งกลับ อยู่กับมันก่อน อาการมันแปรปรวนแปลก ๆ งานเสร็จแล้วไม่เกินครึ่งชั่วโมงคงถึง” แล้วเขมรัฐก็วางสายไป ธรณิศงุนงงครู่หนึ่ง หมายความว่าเขาต้องกลับไปให้บัณฑิตาเห็นหน้า เนื่องจากความห่วงใยของนายเข้ซึ่งอีกฝ่ายคงไม่รู้ว่าอาการ ‘แปรปรวน’ นั่นอาจจะเกิดจากเขาเอง คนขับรถถอนใจ มองกระจก ได้แค่ตัดพ้อในใจตามเคย พอธรณิศมาถึงเขาก็ตกใจเนื่องจากบรรยากาศต่างออกไปราวกับหน้ามือหลังมือ ฟ้าที่แดดจัดสะท้อนน้ำทะเลส่องประกายระยิบเหลือแค่ความสว่างสลัวเพราะเต็มไปด้วยเมฆดำ ลมแรงพัดคลื่นเข้าหาฝั่งลูกแล้วลูกเล่า ผ้าใบ ป้ายโฆษณาปลิวพรึ่บพรับ นึกถึงคำพยากรณ์อากาศ พายุเข้าแน่แล้ว ชายหนุ่มยืนเคว้งคว้างเมื่อไม่เห็นบัณฑิตาอยู่ที่เก้าอี้ผ้าใบตัวเดิม เธออยู่ที่ไหนล่ะ เขาหมุนกายซ้ายขวา กลุ่มคนทั้งนักท่องเที่ยวและพ่อค้าแม่ค้า พากันหลบสายฝนที่กำลังจะทิ้งตัวอีกในไม่ช้า เขากดโทรศัพท์ขณะที่ใจเต้นระรัว “ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก...” มันก็น่าอยู่หรอก ลมกรรโชกขนาดนี้ ชายหนุ่มขบฟัน สาวเท้ายาว ๆ หวังว่าหญิงสาวจะอยู่แถวนี้ อย่างน้อยก็ให้ยังอยู่บนฝั่งทีเถิด ต่อค่ะ จากคุณ : อุธิยา (BabyRed) เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 20:51:39

ความคิดเห็นที่ 2 "เหมือนฝนจะตกนะ ยังจะไปอยู่อีกเหรอ” ปุริมาถามคนขับขณะที่ตามองฟ้าครึ้มด้วยความแน่ใจ เขมรัฐเห็นแล้วเช่นกัน เขากำลังพิจารณาด้วยสายตาของลูกน้ำเค็มว่าสีฟ้าแบบนี้น่าจะหมายถึงพายุใหญ่ดังว่า ยังไม่ถึงบ่ายสามแต่ความสลัวเริ่มทาบทับ ต้นมะพร้าวเอนด้วยแรงลมอย่างน่ากลัว หลังจากที่งานเสร็จ เขาอุตส่าห์ยกยอดเรื่องกินเลี้ยงเพื่อนฝูงไปเป็นคราวหน้า ทำให้กั้งแซวสนุกปากอย่างรู้ทันว่าเขาจะมารับสาว ซึ่งเป็นจริง เขมรัฐคิดถึงอาการอึดอัดของบัณฑิตาก็พลอยเป็นห่วง และคิดว่าถ้ามีปุริมามาด้วยอาจจะทำให้ผ่อนคลายและเปิดใจอะไรมากกว่าเดิม เพื่อนครูอาจจะเป็นเครื่องปรุงชั้นดีที่กระตุ้นให้สาวสวยมีแรงกายแรงใจหลุดจากอาการจิตตกขึ้นได้บ้าง ตอนไปรับปุริมาที่บ้านเป็นขั้นตอนหลังจากที่โทรไปชวนก่อนหน้าไม่กี่นาที เรียกว่าฉิวเฉียดกับคำอนุญาตของผอ.คเชนทร์อยู่ไม่น้อย และเขมรัฐก็ประหลาดใจเมื่อไม่มีการปฏิเสธ นอกเสียจากแววตาที่อ่านไม่ออก ซึ่งน่าหวาดหวั่นกว่า และปิดท้ายด้วยรอยยิ้มลึกลับของแม่ปูนิ่มกระด องอ่อนที่ชวนให้คันใจเล่น อย่ามาล้อเล่นกับนายเข้เชียวนะ “นี่คุณ...คิดอะไรอยู่ ตกลงจะไปเหรอ” ปุริมาเรียกเขากลับมาสู่ความเป็นจริง “ปูนิ่มว่าไงดีล่ะ อยากติดกระท่อมตอนฝนตกกับผมไหม” “นายเข้” “ล้อเล่น เดี๋ยวโทรหากบก่อน เจอบุ้งหรือยังไม่รู้” เขามองกระจกข้าง เบี่ยงรถเข้าจอดริมทาง กดโทรศัพท์ ส่ายหัวพึมพำ “สัญญาณไม่ดี อากาศแย่ก็แบบนี้แหละ” ชายหนุ่มเล่าเพิ่มเติมว่าธรณิศโทรมาบอกว่าหาบัณฑิตาไม่เจอ ติดต่อหญิงสาวไม่ได้ และตอนนี้ก็กลายเป็นขาดการติดต่อไปทั้งคู่ “ผมขอไปที่หาดก่อนนะปูนิ่ม เป็นห่วง” ปุริมาไม่ขัด เพิ่งเคยเห็นสีหน้าจริงจังของนายฟาร์ม ไม่ว่าจะด้วยฝนฟ้าคะนองหรือเป็นเพราะเพื่อนสาว แต่สิ่งที่แสดงออกมาคือเขาเป็นห่วงคนในความดูแลอย่างชัดเจน “แม่หนูนั่นไปกับเรือตาวัน นั่นไง ตาวันกลับมาพอดี” พ่อค้าบริการเรือรายหนึ่งชี้มือ ธรณิศไม่รอช้า กระโดดฝ่าลมที่กำลังพัดวืดวือตรงรี่มายังเรือเร็วที่กำลังเทียบหาดเพื่อนำนักท่องเที่ยวมาส่ง ในบรรดาคนทั้งหมด ไม่มีคนที่เขาตามหา ใจเริ่มเต้นระรัว ลมหายใจกระชั้นถี่ “น้า!” อีกฝ่ายกำลังหยิบเชือกไม่ได้ยินเสียงเรียก ชายหนุ่มต้องเดินลุยน้ำไปตะโกนอีกครั้งจึงหันมา “ทำหม้าย!” “เมื่อกี้น้ารับผู้หญิงคนนึงไปที่เกาะใช่ไหม” ชายวัยปลายสี่สิบหรี่ตาทบทวน ด้วยความที่คนเยอะและไม่ได้จ้องหน้าใคร “คนที่สวย ๆ ผมยาว ๆ ตัวเล็ก ๆ ใส่เสื้อสีชมพู...” “อ้อ...แม่หนูนั่นเอง” เขาเอามือปัดเส้นผมที่โดนลมพัด พลางมองซ้ายขวาในกลุ่มคนที่เดินแตกกระจายออกไป “เขายังอยู่บนเกาะเหรอ” “คิดว่าอย่างนั้นแหละ ข้าพานักท่องเที่ยวไปดำน้ำดูปะการัง แม่หนูคนสวยไปเดินเล่นรอบเกาะ ข้าตามหาไม่เจอ จะรออยู่นานก็ไม่ได้เห็นมืดฟ้ามัวดิน เป็นห่วงคนหมู่มากเลยพามาส่งก่อนแล้วตั้งใจว่าจะกลับไปรับอีกที” เขามองไปยังท้องทะเล คลื่นลูกใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ชายหนุ่มหัวเสีย “บุ้งต้องยังอยู่บนเกาะแน่ ๆ งั้นน้ารีบเอาเรือออกเลย ไปรับเขาอีกที” กระแสไฟแล่นแหวกอากาศมองเห็นเป็นเส้นบนฟ้า ส่องแสงสว่างวาบเหมือนแฟลช เปรี้ยง!! คนขับเรือคอหด “ลมแรง คลื่นสูงขนาดนี้ สงสัยจะออกไปไม่ได้แล้วว่ะ” “แต่เขายังอยู่ที่เกาะนี่นา แบบนี้เขาจะกลับยังไงล่ะ” ธรณิศตะโกนฝ่าสายลม อีกฝ่ายส่ายหน้า “เอ็งจะออกไปจริง ๆ เหรอ รอให้ฝนหยุดก่อนไหม” “เอาเรือออกเลยน้า!” “ไอ้หนุ่ม ฟังข้าก่อน เอาเรือออกตอนนี้หาศพไม่เจอแน่ ๆ” ธรณิศเข้าใจเหตุผล แต่ใจเขาร้อนรนแทบไหม้แล้ว บัณฑิตาอยู่บนเกาะท่ามกลางฝนฟ้าคะนอง พอกลับมาไม่เห็นเรือจะทำยังไง แต่คำของชาวประมงก็บอกได้ว่าภาวะแบบนี้การอยู่กลางทะเลเสี่ยงยิ่งกว่าอะไรทั้งปวง อีกฝ่ายเห็นเขานิ่งก็เตรียมจะปลีกตัวหนี “เดี๋ยว!” ถูกเรียกด้วยใบหน้าจริงจังก็ทำเอาสะดุ้ง “ไม่ไปแน่นะ” อีกฝ่ายส่ายหัว “เออ ข้าเข้าใจ แต่ให้ทำยังไงล่ะ เชื่อข้า ให้พายุสงบก่อนเถอะ แม่หนูนั่นไม่เป็นอะไรหรอก...” “งั้นผมขอยืมเรือ!” ธรณิศสรุปด้วยเสียงหนักแน่น ก้าวอาด ๆ ไปที่เรือเร็ว เจ้าของชะงักไปชั่ววินาทีครั้นแล้วก็ถลาตามไป “เฮ้ย ไอ้หนุ่ม เอ็งจะเอาเรือออกตอนนี้เหรอ บ้าหรือเปล่าวะ คลื่นสูงเป็นกำแพง เดี๋ยวก็...” คำพูดขาดไป ถึงไม่ใช่คนรู้จักแต่คนเมืองชายทะเลเข้าใจกันดี ธรณิศสาวเชือกเส้นโตกลับเข้าเรือ กำลังจะกระโดดขึ้น “เฮ้ย ฟังอยู่หรือเปล่า!” คนหนุ่มกว่าควักแบ๊งก์พันส่งให้ “ค่าเรือ” “ไม่ใช่อย่างนั้น...” แม้จะทำการค้าแต่เขาไม่อยากได้เงินในสถานการณ์แบบนี้ “ถ้าผมเป็นอะไรไปเอา...” “เฮ้ย ข้าไม่ได้อยากได้เงิน!!” คนขับเรือตะโกน เพราะดูท่าว่าหนุ่มหน้าเคราจะเอาอารมณ์เป็นที่ตั้ง “ผมก็ไม่อยากไป” ชายหนุ่มลดเสียง “ถ้าไม่ใช่เพราะเขา...” อากัปกิริยาทำให้คนอายุมากกว่าส่ายศีรษะ “เออ ตามใจ ขอให้ปลอดภัยแล้วกัน เงินน่ะถ้ากลับมาได้ค่อยให้ข้าก็ได้ ต่อให้ข้าได้ค่าเรือมากกว่านี้แต่ถ้าเอ็งเป็นอะไร ข้าไม่สบายใจหรอกว่ะ เรามันก็ลูกมีพ่อมีแม่กันทั้งนั้น” เขาพูดทิ้งท้ายแล้วรีบวิ่งฝ่าเม็ดฝนเข้าไปหาที่หลบอย่างรวดเร็ว ธรณิศซาบซึ้งในน้ำใจ แต่เขาก็ตั้งใจแล้ว หัวใจมันไปไกลกว่าเหตุผลจะห้าม ความรู้สึกแล่นไปหาโดยไม่หวั่นเกรงพายุใด ๆ เขมรัฐกับปุริมาได้รับคำบอกเล่าเรื่องนี้หลังจากมาถึงที่หาดช้าไปเพียงสิบห้านาทีหลังจากที่ธรณิศออกไป คราแรกนายฟาร์มอยากจะเชื่อว่าธรณิศพาบัณฑิตากลับไปแล้ว แต่พอได้รับโทรศัพท์จากป้าไก่ถามหาลูกชาย ความคิดนั้นก็ตกไปทันที ยิ่งเมื่อได้เห็นคลื่นม้วนตัวสูงลิบกับม่านฝนโยกไหวราวกับถูกมือปีศาจควบคุมยิ่งทำให้เขาพรั่นพรึงปนหงุดหงิดจนอดบริภาษออกมาไม่ได้ “ไอ้บ้ากบ!! ปัญญาอ่อนหรือเปล่าวะเอาเรือออกตอนพายุแบบนี้ นี่ถ้าเป็นอะไรไปนะเสียชื่อลูกทะเลหมด” ปุริมากอดตัวเอง ทั้งคู่หลบอยู่ใต้ร้านค้าซึ่งเป็นอาคารปูนที่แกร่งพอต้านแรงลม “พี่กบคงเป็นห่วงบุ้งมาก” “พอกันทั้งคู่!!” ชายหนุ่มกระแทกเสียง คนฟังสะดุ้ง เขานึกขึ้นได้ รีบยกมือ “ขอโทษนะปูนิ่ม” “ไม่เป็นไร คุณใจเย็น ๆ ก่อนเถอะ อย่าคิดไปในแง่ร้ายเลย คงไม่มีอะไรหรอก พี่กบเองก็เก่งนี่” หญิงสาวไม่รู้จะใช้คำว่าอะไร จะบอกว่าชายหนุ่มเชี่ยวชาญการบังคับเรือหรือเธอก็ไม่แน่ใจ เขมรัฐลูบหน้า ผ่อนลมหายใจ “ไม่มีใครประมาททะเลหรอกปูนิ่ม ต่อให้เก่งเทพมาจากไหนก็เถอะ การอยู่บนฝั่งต่างหากคือการบังคับเรือที่ปลอดภัยที่สุด” ปุริมาบอกว่าเข้าใจ ถึงนายฟาร์มจะพูดอย่างนั้น แต่เมื่อครู่ใหญ่เขาเองก็วิ่งหาโร่หาเรือหวังจะออกไปช่วยลูกน้องกับรุ่นน้องสาวอยู่เหมือนกัน จนฉุกใจว่าตนเองไม่ได้มาเพียงลำพังและฟ้าก็คำรามกึกก้อง ถ้าใจมีสี่ห้อง ปุริมาคิดว่าอย่างน้อยสองห้องที่เธอรู้สึกอิจฉาที่เห็นอาการกระวนกระวายของชายจอมเจ้าชู้ ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะพี่กบ แต่ส่วนมากอาจจะเป็นเพราะบัณฑิตา พอคิดถึงตรงนี้ลำคอมันตีบตัน “ฉันเชื่อว่าพี่กบกับบุ้งจะไม่เป็นไร รอให้พายุสงบ หรืออย่างน้อยให้ฝนซากว่านี้ก่อน แล้วฉันจะไปกับคุณด้วย” ประโยคท้ายทำให้เขมรัฐหันมา เธอรู้หรือเปล่าว่าทะเลมันไม่เหมือนสยามพารากอน ไม่ใช่ว่าไม่เคยไปก็เพียงใช้เวลาเปิดอินเตอร์เน็ตก็ขอเส้นทางได้เสียเมื่อไร หากพอเห็นสายตาจริงจัง คำพูดก็ถูกกลืนลงคอ ความเป็นห่วงยั้งใจไม่ได้เขาสำบัดสำนวนผิดเวลา “ขอบคุณนะปูนิ่ม” เธอโคลงศีรษะ “ฉันไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” “ช่วยสิ ถ้าไม่มีคุณมาด้วย ผมกระโจนลงทะเลไปแล้วล่ะ” ปุริมาหลุบตา ซ่อนยิ้มขัดเขิน มวลอากาศที่นำพาสายฝนเย็นจะหนาว หากแต่พื้นที่ตรงนี้มีความอบอุ่นแทรกอยู่เพียงพอ และสูบความน้อยใจที่เอ่อขึ้นมาเมื่อครู่จนแห้งเหือด “ตกลงว่าจะรออยู่ตรงนี้ด้วยกันใช่ไหม” “ค่ะ” “ถ้างั้นก็โทรหาผอ.ซะ จะได้ไม่เป็นห่วง” เธอทำตามอย่างว่าง่าย ตอนแรกติดต่อไม่ได้ แต่พอเดินหาสัญญาณครู่หนึ่งก็สามารถบอกข้อความให้คนที่รักคลายกังวล บัณฑิตากำลังขวัญเสีย เธอตื่นตระหนกตั้งแต่ได้ยินเสียงฟ้าคำราม พอวิ่งกลับมาที่หาดปรากฎว่าเรือเร็วที่มาส่งในคราแรกหายไปแล้ว หัวใจร่วงไปอยู่ตาตุ่ม เธอมาช้าไป!! หญิงสาวเคว้งคว้างเหมือนใบไม้ที่ลอยกลางอากาศ ไม่รู้ว่าอะไรมันแปรปรวนได้มากกว่ากันระหว่างหัวใจกับคลื่นที่ยกตัวสูงขนาดนี้ ยิ่งพอสายฝนกระหน่ำหนาเม็ดลงมาก็หมดหนทางที่จะออกจากเกาะทันที อุปกรณ์สื่อสารหมดความหมายในเวลาแบบนี้ ได้แต่หลบกายใต้ต้นไม้ใหญ่ จะเดินลึกเข้าในแผ่นดินก็เกรงว่าหากมีคนมาช่วยจะไม่เห็น แต่จะออกไปท่ามกลางพายุโหมก็ไม่ไหว เธอทิ้งตัวลงนั่ง ยิ่งนานยิ่งเย็น ยิ่งมืด และยิ่งหนาว มีแต่เสียงลมอื้ออึงกับเสียงสายน้ำที่กระทบแมกไม้ บางครั้งอสุนีบาตก็ร้องประกาศศักดานุภาพ ความหวาดกลัวคืบคลานมาเกาะกุมอย่างช้า ๆ เป็นไงล่ะ บัณฑิตา อวดเก่งดีนัก เพราะความเอาแต่ใจของแท้เธอ ๆ ทำให้มาตกอยู่ในสภาวะอับจนแบบนี้ ถ้าไม่หลงตัวคิดว่ายังไงคนขับเรือก็รอ คงไม่ต้องมาติดอยู่แบบนี้ หรือถ้าตั้งแต่แรกอดทนรอนายเข้อยู่อย่างสงบเสงี่ยมก็ปลอดภัยแล้ว ทุกอย่างเป็นเพราะเธอเอง บัณฑิตาระงับอาการสั่นสะท้าน และน้ำตาที่กำลังเอ่อจนมุมมองพร่ามัว ถ้าไม่มีใครรู้ว่าเธออยู่ทีนี่ กว่าฝนจะสงบอาจจะเป็นตอนเช้า กว่าจะถึงตอนนั้น ไหนจะอาหาร ที่พัก ทำยังไงดี อย่างน้อยถ้ามีใครสักคนอยู่ด้วย ใคร...พี่กบ หยดน้ำไหลลงบนแก้ม หญิงสาวรีบปาด ความน้อยใจ เสียใจ ผิดหวัง และเปล่าเปลี่ยวประเดประดัง เป็นเพราะเขานั่นแหละ ทุกอย่างเป็นตาเคราซื่อบื้อ ไม่เข้าใจผู้หญิงบ้าง ทำท่าเหมือนมีใจ แต่พอเธอก้าวไปประชิดก็ถอยห่าง จะต้องให้อ่อยเหยื่อถึงขนาดไหนกันถึงจะเข้าใจ “พี่กบบ้า!! คิดมากไม่เข้าเรื่อง ตกลงว่าชอบหรือไม่ชอบกันแน่ พี่กบบ้า บ้าๆๆ!!” แซ่ก!! บัณฑิตาสะดุ้งสุดตัว หัวใจเกือบจะหยุดเต้น ได้ยินเสียงบางอย่างสะท้อนมาเมื่อเธอตะโกนจบลง ร่างเล็ก ๆ ผุดลุกอย่างระแวดระวัง ใคร!? มีเสียงคล้ายบางอย่างถูกโยนลงน้ำ เสียงย่ำทราย เสียงคล้ายเสื้อผ้าเสียดสีกัน มีคนมาช่วย! เธอกระโจนออกไปจากที่นั่ง แต่แล้วก็ชะงัก แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะ ความคิดด้านลบผุดขึ้น ภาพจากหนังที่ดูฉายแว่บเข้ามา โจร...คนค้ามนุษย์ เสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาจนได้ยินชัดเจน บัณฑิตาหันหลังกลับ “บุ้ง!!” เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นพลิกร่างเธอ มองฝ่าม่านฝนออกไปเห็นร่างที่คุ้นตากำลังก้าวยาว ๆ เข้ามา ราวกับแสงสว่างที่ส่องให้เห็นทางความกลางความมืดมิด “พี่กบ!” เธอลืมทุกอย่าง วิ่งเข้าไปหาและโผเข้ากอด จนได้สัมผัสจึงรู้ว่าภาพที่เห็นคือของจริง น้ำตาไหลพรั่งพรู ธรณิศคาดไม่ถึงกับกิริยาที่ได้รับ เพียงชั่ววินาทีหัวใจเขาก็ตื้นตัน เธอปลอดภัย เขายกมือกอดร่างที่สะท้านเป็นลูกนก อยากให้เวลาหยุดลงตรงนี้ อยากจะมีเธออยู่ในวงแขนแบบนี้ชั่วชีวิต ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว ธรณิศเดินนำบัณฑิตามาหยุดตรงชะง่อนหินซึ่งมองดูแล้วปลอดภัยเนื่องจากอยู่บนเนินสูงและพอหลบสายฝนที่กำลังกระหน่ำไม่หยุด เมื่อหลายสิบนาทีก่อน พอตั้งสติได้เธอก็ผละจากอกเขาด้วยอาการขัดเขิน ธรณิศไม่พูดอะไร แต่สีหน้าเขาอ่อนโยนและอบอุ่น เขาพยักหน้าให้เธอกลับไปที่เรือเพื่อจะพากลับ แต่พอเห็นกระแสคลื่นก็ส่ายหน้า “เราต้องรอพายุสงบก่อนถึงจะออกไปได้” “แล้วจะอยู่ยังไงล่ะ” คำตอบคือที่แห่งนี้ บัณฑิตานั่งกอดเข่า ตัวเปียกปอนเริ่มจำนำพาความหนาวมา ธรณิศมองอย่างเป็นห่วง “หนาวเหรอ ทนหน่อยนะ พี่ไม่ได้มีผ้าหรืออะไรมาเลย” เสียงเขาเป็นกังวลที่ไม่อาจช่วยเหลืออะไรได้ แต่นั่นกลับทำให้บัณฑิตายิ่งรู้สึกผิดเสียเอง “พี่กบ” เขาหันมา “ขอโทษนะคะ บุ้งทำพี่กบเดือดร้อน” ธรณิศอุ่นวาบในอก “ไม่เป็นไร” “คิดยังไงถึงมาตามหาบุ้ง พายุเข้าขนาดนี้” ชายหนุ่มมองหน้าเธอ ยามนี้มีเพียงเขาทั้งคู่ ไม่ว่ามันจะจบลงหรือได้สานต่อ แต่มันจะเป็นช่วงเวลาที่เขาจะจดจำไปตลอดชีวิต ไม่อยากให้มันหลุดลอยไป เขาสบตาเธอ “เพราะพี่...เป็นห่วงบุ้ง” ......................................................................... จบตอน 26 ค่ะ จากคุณ : อุธิยา (BabyRed) เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 20:57:52

ความคิดเห็นที่ 3 ^________________________^ จากคุณ : minafiba เขียนเมื่อ : 31 ม.ค. 55 23:25:11

ความคิดเห็นที่ 4 แอ ร๊ ย ย ... ขอให้พายุเข้าสักเดือนเลยก็แล้วกัน เหอะ ๆ ๆ จากคุณ : ป้าทุยบ้านทุ่ง เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 08:48:01

ความคิดเห็นที่ 5 เพราะพี่......เป็นห่วงบุ้ง อื๊ยยย ดีจัง แต่ผู้ญ เป็นอย่างบุ้งทุกคนไหม จะได้เข้าใจไว้ จากคุณ : ห้าสิบป่าย เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 12:33:28

ความคิดเห็นที่ 6 กรี๊ดดดดดดดดดด แค่นี้ก็เทียมเท่าบอกรักแล้ว จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 21:38:15

ความคิดเห็นที่ 7 กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ จากคุณ : :::อาราเร่::: เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 23:41:48

ความคิดเห็นที่ 8 อ๊ายๆ พี่กบจัดเต็มอีกล่ะ ^^ จากคุณ : pormare เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 55 21:09:37

ความคิดเห็นที่ 9 www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11682540/W11682540.html ตอน 27 จากคุณ : BabyRed เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 18:50:07