เมื่อเจ้าหญิงบอกว่าข้าจะครองโลก(2)
|
 |
บทนำ
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11646708/W11646708.html
บทที่หนึ่ง ข้าเป็นจอมมารที่ผมไหม้
ในตอนบ่ายที่น่าเบื่อสุดๆ ข้ากำลังอยู่หน้าประตูอาถรรพ์ ที่เชื่อมโยงไปยังแดนเทพ ที่อยู่ของพวกน่าเบื่อและเจ้าระเบียบอย่างเหล่าเทพ ที่จริงข้าคิดว่าแดดพวกนี้ สองสามวันก็หายไปเอง แต่ลูกน้องข้านี่สิเดือดร้อนกันไปหมด
เลยต้องมาสอบถามเหล่าเทพ เผื่อว่าพวกนี้จะรู้อะไรมั่ง เห็นไหมล่ะว่า ข้าเป็นจอมมารที่ดีขนาดไหน
ไม่ใช่เพราะม็อบที่ประท้วงอยู่หน้าปราสาท ของข้าหรอกนะ
ข้าเคาะประตู อยู่สามครั้ง เพื่อที่จะเรียกวิญญาณแห่งประตูออกมา แต่จนแล้วจนรอด ก็ไม่มีใครโผล่หัวออกมา
ข้าหันไปสั่งลูกน้องข้าที่อยู่ข้างหลัง
เฮ้ย เตรียมฟืน กองฟืนมากมายถูกสุมไว้ที่ประตู ไม้ขีดตรางู ก็อยู่ในมือข้าเรียบร้อยแล้ว ทันทีที่ข้าจุด
กริ๊ด!! แค่นี้ถึงกับจะเผาบ้านกันเลยกันรึไงยะ วิญาณแห่งประตูในรูปหญิงสาวโปร่งแสง ในชุดขาว ใบหน้างดงาม
ก็โผล่หน้า ขึ้นมาทันที
อ้าว...อยู่หรอกเรอะ ข้าอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งไม่ได้
ก็อยู่น่ะสิยะ แต่ตอนนี้ข้าเปิดประตูให้ไม่ได้ ยัยนั่นหันหน้าเมินไปทางอื่น ยัยนั่นทำตัวแปลกๆแฮะ ไม่ยอมสบตาข้า
แต่ช่างเถอะ ข้าขี้เกียจหาสาเหตุ
งั้นข้าก็หมดธุระกับที่นี่แล้วสินะ ข้าหันหลังเตรียมตัวจะกลับ แต่ว่าเจอสายตาเว้าวอนจาก ลูกน้องจำนวนมาก และจำนวนป้ายประท้วงที่มากกว่า ทำให้ข้าต้องหันหลังกลับไปหาประตู เห็นไหมล่ะว่า
ข้าเป็นจอมมารที่ห่วงลูกน้องขนาดไหน
เอาล่ะ เจ้าเปิดประตูให้ข้าหน่อยสิ ข้ามีธุระกับพวกเทพ
ทำไมข้าต้องฟังคำสั่งเจ้าด้วยล่ะ ยัยนั่นกอดอกอย่างเชิดๆ
ข้าดีดนิ้วหนึ่งที ปีศาจปลวก ก็เดินขึ้นมาอยู่หน้าแถว
เอาล่ะ ได้ยินว่าเจ้ากำลังจะสร้างบ้านใหม่สินะ แถวนี้เป็นไง วิวสวยดีนะ
เจ้าจะบ้าเหรอ บ้านข้าเป็นไม้นะ แล้วนั่น ลูกน้องเจ้าจะเช็ดปากทำไมกันยะ บ้านข้าไม่ใช่ของขบเคี้ยวนะ
ข้ายักไหล่ก่อนจะพยักหน้าไปทางประตู
นางก้มหัวลงก่อนจะพูด
ก็ได้ๆ ทำใจด้วยล่ะ
แววตาเศร้าสร้อย ถูกส่งผ่านมา อะไรกันนักกันหนานะ ข้าแค่ให้เปิดประตูไม่ได้จะเผาบ้านยัยนั่น
ถึงข้าจะเคยคิด แต่ข้าก็ไม่เคยทำสักหน่อย
ประตูขนาดใหญ่เปิดออก อย่างช้าๆ ทำให้ข้ายังมองไม่เห็นอะไร แต่ทว่าลมร้อนวูบหนึ่งก็พัดผ่านมา
ลมร้อนเหรอ.... ดินแดนแห่งเทพเนี่ยนะ
ทันที่เปิดออกกว้างพอข้าก็พบว่า.....
เป็นไปไม่ได้ ดินแดนที่เคยสวยงามและเขียวขจี สายลมสดชื่น ที่เคยพัดผ่านอยู่เสมอ กลับกลายเป็นลมแห้งร้อน
ความเขียวขจี และงดงาม เหลือเพียงทะเลทราย และความแห้งแล้ง ในอดีตดินแดนแห่งนี้เคยงดงามจนเหมือนภาพฝัน
นี่มันเกิดอะไรขึ้น ข้ากำลังลงทุนสร้างรีสอตร์เลยนะ อย่างนี้ข้าก็ขาดทุนแย่น่ะสิ
ข้าหันไปมอง วิญาณแห่งประตู แทนคำถาม
ข้าก็ไม่รู้มันเริ่มเมื่อสองสามวันก่อน
สองสามวันก่อน ก็ตรงกับตอนที่ดินแดนของข้ามีแดดออกพอดีน่ะสิ
ข้าจัดการทิ้งลูกน้องมากมายเอาไว้เบื้องหลัง ก่อนจะเหาะไปที่วิหารแห่งเทพ โดยแค่พาเจ้าโครงกระดูกกับลูกน้องสองสามตนที่บินได้ บินตามหลังมา ข้ามองรายทาง ดินแดนแห่งเทพกำลังจะตาย ต้นไม้ที่เคยเขียวขจี กำลังแห้งเหลือง ดินที่เคยดำสนิทด้วยความอุดมสมบรูณ์ กำลังแห้งแข็งกลายเป็นทราย ลำธารเริ่มเหือดแห้ง ดอกไม้ที่งดงามก็ไม่มีอีกแล้ว
ท้องฟ้าที่เคยสดใส ก็กำลังกลายป็นสีเทาหม่น
ท่านจอมมารขอรับ ท่านว่าเหมือนไหมขอรับ เจ้าโครงกระดูกที่ตอนนี้อยู่บนหลังมังกร ตะโกนข้ามมา
เหมือนอะไร ข้าตะโกนกลับไป
เหมือนแดนปีศาจของเราไงล่ะขอรับ
ไม่ทันที่ข้าจะได้ตอบกลับ ลำแสงสีทอง ก็พุ่งผ่านหน้าข้าไป เล่นเอาปอยผมข้างหน้าไหม้หงิกงอไปหลายเส้น ข้าหันไปมองก็พบ จอมเทพสูงสุดที่กำลังอยู่ในชุดเกราะเต็มยศ ปีกสีทองทั้งหกกางออกอยู่กลางหลัง และด้านหลังก็มีเหล่าบรรดาเทพ ลูกน้องของเจ้านั่นลอยอยู่ด้านหลัง นับได้เป็นพัน
กล้ามากนะ ที่มาคนเดียว เจ้าจอมเทพหนวดยาว ที่ขนลูกน้องมามากมาย นั่นชื่อไกอา ใหญ่สุดในแดนเทพ เหมือนๆกับข้าที่ใหญ่สุดในแดนปีศาจนั่นล่ะ
เจ้าจะบ้าเรอะ ใครใช้ให้ยิงก่อนถามทีหลัง(วะ) ข้าคลำผมที่ไหม้ ข้าเซตอยู่ตั้งนานนะทรงนี้
กองทัพเทพไม่พูดอะไรตอบ แต่ลดอาวุธ ก่อนจะยิงเข้าใส่ข้าอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้ยิงมาที่ข้า แต่เล็งไปที่ลูกน้องของข้า
มันอะไรกันฟะ ข้าหายตัวไปอยู่หน้าลุกน้องตัวเอง ก่อนจะสบัดมือหนึ่งที เพื่อปัดลูกพลังที่ถูกยิงมา ลูกพลังสีทอง แทนที่จะถูกปัด มันกลับสลายไปอย่างง่ายดาย
นี่มันอะไรกัน ข้ายกมือขึ้นมาดู ปกติข้าผนึกพลังของตัวเองเอาไว้ ทำให้พลังเหลือไม่ถึงหนึ่งในร้อยซะด้วยซ้ำ
ทำไมพลังข้ามากมายถึงขนาดนี้ล่ะเนี่ย ข้าคลำตุ้มหูข้างซ้ายที่เป็นผนึก ก็พบว่ามันยังอยู่ดีทุกอย่าง
หรือว่า พ่อครัวเอาอะไรให้ข้ากินกันล่ะเนี่ย ถึงว่ามื้อเย็นมันแปลกๆ
เจ้าทำอะไรกับสมดุลโลกจริงๆด้วยสินะ ตาแก่ไกอา โกรธจนหนวดกระดิก เสียงประท้วงเซ็งแซ่ และคำด่าหยาบคายที่จอมปีศาจผู้ดีอย่างข้ายังรับไม่ได้ ดังมาจากลิ่วล้อทางด้านหลัง
อย่ามาใส่ร้ายข้านะเฟ้ย อยู่ดีๆใครจะไปยุ่งกับ ของที่ทำให้ตัวเองเดือดร้อนกันล่ะ
ปกติดินแดนแห่งเทพ กับดินแดนปีศาจ จะได้รับพลังเกื้อหนุนจากโลกมนุษย์ โดยพลังแห่งความดีจะเกื้อหนุน แดนเทพ
ส่วนความชั่วจะเกื้อหนุนแดนปีศาจ และพลังทั้งสองสิ่ง ก็จะไหลย้อนกลับมา เป็นพลังให้กับโลกมนุษย์เช่นเดียวกัน
สิ่งเหล่านี้เรียกว่า สมดุลของโลก ถ้าเกิดสมดุลนี้เสียไป อาจเกิดหายนะที่ไม่อาจคาดเดาได้
แล้วเจ้ามีพลังขนาดนี้ได้ยังไง แล้วดูการล่มสลายของดินแดนเราสิ ตาแก่ไกอา ผายมือให้เห็นรอบๆ
จริงของเจ้านั่น ดินแดนแห่งเทพกำลังจะตาย แต่ว่า ดินแดนของข้าก็แย่เหมือนกันนะ มีแดดออก เล่นเอาเจ้าแวมไพร์สลายไปตั้งหลายตน เดี๋ยวก่อนนะ แดนของข้ามีแดดออก หรืออีกอย่างหนึ่งคือมันกำลังอุดมสมบรูณ์ขึ้น
ส่วนแดนเทพก็กลายเป็นเหมือน แดนปีศาจ หรือว่ามันกำลังสูญเสียพลัง และพลังที่ว่าก็ไม่ได้ไปไหน
มันก็อยู่ดินแดนของข้านี่ล่ะ แดนของข้าเลยมีแดดออก เกิดอะไรขึ้นกับสมดุลของโลกกันแน่
เดี๋ยวก่อนนะ ข้าไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ข้ายกมือเพื่อประกอบท่าทาง
อย่ามาโกหกนะ แค่ก ตาแก่นั่นพยายาม ยกคฑาเพื่อยิง แต่ว่าก็ไอออกมาแล้ว ร่วงลงสู่พื้น
ข้าหายตัวอีกครั้งเพื่อลงรับร่างตาแก่ไกอา
ทันทีที่ข้าสัมผัสร่างของเจ้านั่น ข้าก็รู้สึกความอ่อนแรง และอ่อนพลังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ข้าหลับตาลง เพื่อสัมผัสถึงพลัง ของโลกทั้งสอง ก่อนจะพบว่า พลังด้านมืดกำลังมากมายมหาศาล มากจนบดบังพลังแห่งแสงสว่าง ข้าลองย้อนกลับไปดูถึงต้นสาย และพบว่าพลังด้านมืดที่ว่ามาจากโลกมนุษย์ มนุษย์นั่นเองที่ทำให้กำลังเสียสมดุล ข้าลืมตาขึ้น แล้วมองดูเพื่อนที่กำลังอ่อนแรง
งานนี้ข้าต้องทำอะไรสักอย่างแล้วล่ะ
.......................................................................
บทต่อไป
http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W11662322/W11662322.html
แก้ไขเมื่อ 16 ก.พ. 55 14:31:16
| จากคุณ |
:
sillfai  
|
| เขียนเมื่อ |
:
1 ก.พ. 55 09:39:04
|
|
|
| 
