ความคิดเห็นที่ 1 / มนัญชยาพยายามเก็บกด ความรู้สึกขัดใจ ต่อการแสดงออก ที่ทำให้เธอรู้ว่า ณิชนันท์เกลียดเธอปานใด  เธอไม่เห็นว่าที่ผ่านมาเธอก็ไม่ได้เข้าไปวุ่นวายอะไรกับณิชนันท์อีก แต่ถ้าหากเห็นว่าเธอแสดงออกต่อ บิดา มารดา และอาทัชของที่แสนห่วงอีกฝ่าย   ก็ช่วยไม่ได้ เพราะนั่นจะเป็นการแสดงออกแบบหนึ่งที่จะทำให้คนทั้งสามทั้งรักและเอ็นดูเธอ  เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะแย่งคนที่ณิชนันท์แสนจะหวงแต่ฝ่ายเดียวสักหน่อย  เพราะถือว่าคนทั้งสามเต็มใจที่จะหยิบยื่นส่วนดีๆ ส่วนนี้ให้เธอกลับมาเอง เธอที่โหยหาในส่วนนี้มาตลอดก็สมควรจะยื่นมือไปรับมันเอามาเก็บไว้ไม่ใช่หรือ   “ฝ้ายเตรียมตัวรึยังลูก?” คำถามของธีริทธิ์ดังขึ้น ทำให้มนัญชยารีบปัด ความรู้สึกขัดใจจากณิชนันท์ออก ค่อยๆ ช้อนสายตาขึ้นไปมองหน้าผู้สูงวัย และไม่ลืมที่จะตอบคำถาม “ฝ้ายเตรียมไว้แล้วล่ะค่ะ” เด็กสาวตอบลุงธีด้วยรอยยิ้ม และประกายแววตาแห่งความมั่นใจเช่นเดียวกัน แต่เธอไม่ได้ระบุให้ธีริทธ์รู้ว่าเธอจะสอบเข้าที่ไหน  เพราะที่นั่นเป็นที่เดียวกันกับณิชนันท์หมายปองเป็นมหาวิทยาลัยเดียวกัน และคณะเดียวกัน! ณิชนันท์กลับเข้ามาในบ้านอีกครั้งในตอนเย็น เด็กสาวเดินลงจากรถยนต์ผู้ปกครองของเพื่อนสนิทที่มักจะอาศัยติดรถกลับบ้านเสมอๆ  ยามเมื่อรถยนต์สีเลือดหมูแล่นลับไปแล้ว ณิชนันท์ก็หมุนตัวกลับมาทอดสายตามองบ้านตรงหน้า บ้านหลังใหญ่ช้าๆ  พลางถอนหายใจออกด้วยความเซ็ง บ้านทั้งบ้านเวลานี้กำลังตกอยู่ในความเงียบ เพราะ เย็นนี้คุณพ่อและคุณแม่ของเธอออกไปงานเลี้ยงของเพื่อน ส่วนนนทัชอาหนุ่มก็ติดงานอยู่ที่มหาวิทยาลัย... ดังนั้นไม่ต้องถามว่าเวลานี้ จะเหลือเพียงใครบ้างอยู่ในบ้านหลังนี้ ณิชนันท์เดินตามทางที่ทอดยาวเข้ามาในบ้าน ทุกวินาทีที่อยู่ร่วมกับหญิงสาวอีกคนนับตั้งแต่วันที่มนัญชยาก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ไม่ว่าจะในฐานะผู้อยู่อาศัย หรือสมาชิกคนหนึ่งของบ้านที่ทุกคนต่างให้การยอมรับ ก็ตามแต่ ... แต่ทว่า ณิชนันท์ก็รู้สึกว่าในช่วงเวลาเหล่านั้นมันช่างทรมานสำหรับเธอเหลือเกิน มันอึดอัด  คับข้องอยู่ในอก จนบางครั้งเธอทนไม่ไหวจะต้องหาเรื่องออกนอกบ้าน ดั่งเช่นวันนี้นั่นเอง   และพอก้าวเดินมาได้ระยะ สายตาคู่ขุ่นมัวที่มีมาก่อนหน้า ก็กลายเป็นแข็งกระด้างขึ้นมาฉับพลัน ยามที่สายตาเธอและเห็น หญิงสาวคนนั้นกำลังนั่งง่วนอยู่กับการท่องตำราอ่านหนังสืออยู่ตรงชุดโต๊ะนั่งเล่นในสวนสวย ที่คุณพ่อเธอชื่นชอบนัก ... และยามที่อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาเห็นเธอ  มนัญชยาก็มีเพียงการปรายสายตาตามณิชนันท์ที่กำลังก้าวเร็วๆ ผ่านไป เพราะณิชนันท์ไม่คิดที่จะเอ่ยทักอะไรกับอีกฝ่ายอย่างแน่นอน มนัญชยาถอดแว่นตาออกจากดวงตาคู่งามช้าๆ  พูดทักอีกฝ่ายราบเรียบ พลอยทำให้ณิชนันท์รู้สึกว่า ตกลงใครคือคนที่อยู่ในฐานะคนอยู่อาศัย  และใครกันแน่ที่จะเป็นเจ้าของบ้านจริงๆ... “ไปไหนมาล่ะ ?  ทำไมเพิ่งกลับมา? แล้วนี่ทานข้าวเย็นมาหรือยัง?” ณิชนันท์เพียงหยุดเดินดื้อๆ  มนัญชยาก็ผุดลุกจากเก้าอี้นั่งเล่น รวบรวมหนังสือเข้าไปด้วยกัน แล้วเดินไปหาณิชนันท์ช้าๆ “ในห้องครัวมีกับข้าวอยู่ ฉันทำเอาไว้ หิวก็ทานได้เลยนะ”  มนัญชยาเอ่ยขึ้นมา ด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเรียบๆ อีกครั้ง   ในเวลานั้น ณิชนันท์เองไม่ค้นพบ ความปารถนาดีจริงๆ ในกระแสน้ำเสียงของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย กลับรู้สึกว่านี่เป็นการไถ่ถามธรรมดาๆ  ไถ่ถามเพียงให้หมดภาระ ผู้หญิงที่แสนดี อ่อนหวาน ในสายตาของคนในบ้านหลังนี้ ให้หมดๆ ไปเสียมากกว่า   “อยู่ต่อหน้าฉันไม่จำเป็นก็อย่าเสแสร้งแกล้งทำหรอก... เพราะฉันเห็นแล้วเหนื่อยแทน...” ณิชนันท์หันกลับมาต่อว่า ด้วยแววตาประกายเยาะหยัน  มันช่างดูรับกันดีกับคำพูดเสียดสีจนมนัญชยาสะอึก “เธออาจจะหลอกใครต่อใครให้หลงติดกับ ไปกับความสงสาร เห็นใจเธอได้ แต่กับฉัน มันไม่ได้ผลหรอกนะ” วาจาที่ติดเหน็บแหนมกลับมา ... ทำเอามนัญชยากำปากกาที่ถือเอาไว้ในมือแนบแน่น ... มันดูเผ็ดร้อนเจ็บแสบดีเหลือเกินกับคำต่อว่าที่ออกมาจากปากของณิชนันท์ ช่างดูถูกเธอเกินไปแล้วนะ  และในเมื่อเห็นอีกฝ่ายว่าเธอมาอย่างใจเย็น มนัญชยาก็เลือกวิธีที่ใจเย็นเพื่อจะโต้ตอบอีกฝ่ายไป   “ช่วยไม่ได้ ถ้าเธอจะมองว่านั่นคืออาการหลอกลวง ฉันจะไม่เสียเวลาพูดจาอะไรกับเธออีก เพราะฉันก็ไม่ให้ความสำคัญกับคนที่มองฉันในด้านลบเช่นกัน!” แล้วมนัญชยาก็เป็นฝ่ายสะบัดตัวเดินผ่านหน้าณิชนันท์ออกไปด้วยความใจเย็น ทิ้งไว้ให้ณิชนันท์ยืนด้วยความรู้สึกร้อนรุ่มแต่เพียงลำพัง...   ปัง! เสียงกระแทกประตูดังสนั่นหวั่นไหว ทำเอาคนที่ทำให้เกิดเสียงดังเช่นนั้นกับมือต้องเหลือบสายตามองไปทางด้านหลังอย่างนึกห่วงประตูบานเดียวเสียไม่ได้ ว่ามันจะพังเพราะมือเธอจริงๆ เป็นแน่ แต่ณิชนันท์ก็ไม่สนหรอก ยามนี้เธอหงุดหงิดเหลือเกิน หงุดหงิดจนต้องเหวี่ยงกระเป๋าที่ถือเอาไว้ในมือลงไปบนเตียงตรงหน้าอีกครั้ง เผื่อมันจะช่วยเธอระบายความหงุดหงิดขึ้นมาได้ ก็จะไม่ให้เธอนึกหงุดหงิดได้ไง  นั่นเป็นเพราะแม่เด็กสาวปากดีอีกคนที่มาอยู่ในบ้านเธอในฐานะคนมาขออยู่อาศัย แต่กลับกลายเป็นว่าแม่นี่จะทำตัวเป็นเจ้าเข้าเจ้าของทุกอย่างในบ้านหลังนี้เสียเอง ... หลายๆ ครั้งทำให้เธออยากจะไปถามบิดามารดาให้รู้แล้วรู้รอดเสียเลยว่า ....ตกลงบ้านหลังนี้ใครกันแน่ที่เป็นลูกสาวของเจ้าของบ้าน เธอหรือว่า มนัญชยา!   แต่ถึงอย่างไร เธอไม่น่าจะไปเสียเวลาถามอีกทำไม เพราะเท่าๆ ที่ดูเวลาที่ผ่านคำตอบมันก็บอกแก่เธอทนโท่อยู่แล้วว่า คือมนัญชยาต่างหาก ... ช่างตลกดีแท้ .. ทุกวัน เธอจะเป็นฝ่ายหาเรื่องออกนอกบ้านเสมอๆ เพียงเพราะไม่อยากอยู่เห็นภาพบาดตาบาดใจ เห็นว่ามนัญชยาเอาเอกเอาใจบิดา ก้าวก่ายหน้าที่คนเป็นลูกอย่างเธอ แต่แม่นั่นยังอยู่ในบ้านหลังนี้ได้อย่างใจเย็น ..! อ้อ ไม่ใช่มีเพียงแค่คุณพ่อ คุณแม่เธอเท่านั้นหรอก กับอาทัชของเธอเองก็เช่นเดียวกัน อาทัชเอ็นดูมนัญชยาเหลือเกิน  อาจจะเป็นเพราะเด็กสาวคนนั้นอ่อนหวานไปทั้งตัว ไม้เว้นแม้กระทั่งคำพูดจา ที่สำคัญหล่อนเอาใจเก่งด้วยนี่  ทุกสิ่งทุกอย่างมันช่างแตกต่างกับเธอลิบลับ นี่เธอจะต้องทนอยู่ที่บ้านหลังนี้ไปด้วยความรู้สึกอัดอัดเช่นนี้ไปอีกนานเท่าใดนะ เธอจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว! ร่างบอบบางของเด็กสาวคนหนึ่งกำลังเดินเตร่อยู่แถวตรงที่เป็นพุ่มไม้ไสวที่เป็นแนวกั้นบ้านสองหลังให้มีพื้นที่แยกจากกันเป็นสัดเป็นส่วน ถึงแม้ว่ามันจะถูกปลูกในพื้นที่เดียวกันก็ตาม เด็กสาวสีหน้าแจ่มใส สองแก้มผุดผาดระเรื่อแข่งกับดอกไม้ที่บานไสวตรงหน้า ความจริงวัยของเธอในเวลานี้ก็คงเปรียบได้กับวัยดอกไม้แรกแย้มนั่นแหละ   นนทัชบอกให้เธอมายืนรอเขาอยู่ตรงนี้ เขาบอกเธอว่า วันนี้จะมีข่าวดีมาแจ้ง น่าแปลกเขาเลือกที่จะแจ้งข่าวๆ ดีๆ นั้นให้เธอทราบเป็นคนแรก แทนที่จะเป็นคนอื่นๆ ที่กำลังอยู่ในบ้านหลังใหญ่อันเป็นฉากหลังที่เด็กสาวกำลังยืนเตร่อยู่แถวนี้นั่นเอง และไม่นาน คนที่นัดหมายเธอก็มาถึง เขาขับรถเก๋ง แอคคอร์ด คันสีดำสนิทก็แล่นเข้ามาในบ้าน เวลาสายตาเขาเห็นเธอยืนรอตรงที่นัดหมาย นนทัชก็เลื่อนกระจกลงอย่างช้าๆ ใบหน้าคมคายกำลังอวดรอยยิ้มสวยๆ น่าดูอยู่ ไม่นานเขาก็ลงจากรถที่จอดสนิท เดินอวดรอยยิ้มชวนมองเข้ามา แล้วเรียกขานชื่อเด็กสาวด้วยอารมณ์ดีๆ ตลอดเวลา “ฝ้ายๆๆ..”   “คะ?” “มายืนรอนานรึยัง?” “ก็ตั้งแต่... คุณทัชบอกฝ้ายให้มายืนรออยู่ตรงนี้ ฝ้ายก็มารอเลยค่ะ” เธอตอบด้วยรอยยิ้มน้อยๆ  นนทัชก็รับคำนวณเวลาตั้งแต่ที่เขาได้โทร.มาหามนัญชยาก่อนหน้านั้น ... ก็ราวๆ เกือบครึ่งชั่วโมงเพราะตอนนั้นรถบนท้องถนนกำลังติดเขาก็เลยใช้มือถือโทร.มาให้มนัญชยาเตรียมตัวรอฟังข่าวดี จากปากของเขาก่อน “เหรอ” นนทัชรับด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม ก่อนจะแกล้งกระแอมไอเพื่อตั้งใจจะบอกข่าวดีกับมนัญชยา “อ่ะแฮ่ม งั้นเธอเตรียมตัวฟังข่าวดีจากฉันนะ...” “ค่ะ” มนัญชยารับคำดิบดี แต่เห็นนนทัชไม่ยอมบอกสักที อีกฝ่ายเอาแต่อมยิ้มอยู่เช่นนั้น อดไม่ได้เลยที่มนัญชยาต้องถามกลับอีกครั้ง สีหน้าดูหงุดหงิดขึ้นเล็กน้อย “บอกเสียทีสิคะ”   นั่นทำให้คนเร่งรู้ตัวเลยว่า พลาด ...นันทัชหัวเราะออกมาเบาๆ เธอเลยได้รู้ว่าถูกเขาแกล้งให้แล้ว “งั้น ถ้าไม่บอก ฝ้ายจะกลับไปช่วยป้ามนทำกับข้าวต่อ” มนัญชยาแกล้งหงุดหงิด ทำเหมือนจะหันหลังกลับเร็วๆ ร้อนจนนนทัชที่กำลังหัวเราะขอบใจอยู่ต้องวิ่งไปดักหน้า แล้วร้องห้ามเด็กสาวเอาไว้   “เดี๋ยวก่อนสิๆ ล้อเล่นแค่นี้เองก็ไม่ได้” มนัญชยาตวัดสายตาค้อนๆ ขึ้น นันทัชยิ้ม ก่อนจะยกมือขึ้นมาป้องแสดงอาการจำนน “เอาล่ะๆ ฉันจะพูดแล้ว” “...เธอจำได้มั้ยว่าฉันเคยบอกกับเธอ ในตอนนั้นว่ากำลังจะเตรียมตัวสอบหาที่เรียนต่อปริญญาโท” มนัญชยาย้อนนึกกลับไปถึงวันที่นนทัชหมายถึง  ก่อนจะหันมาพยักหน้าขึ้นลง “จำได้ค่ะ” และไม่นาน เธอก็ค้นพบได้เองว่าเรื่องดีๆ ที่นนทัชหมายถึงคือ “งั้นก็แสดงว่า” “ใช่ .. “  นนทัชพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม “ฉันหาที่เรียนต่อแล้วนะ เธอดีใจไปกับฉันมั้ย ” ในความรู้สึกที่ยังอื้ออึ้งอลอยู่ มนัญชยาพยักหน้ารับว่าดีใจไปด้วยกับเขาได้ยังไงไม่รู้  ดีใจน่ะเธอดีใจแน่ๆ  แต่ทว่าหลังจากแสดงความดีใจไปแล้ว เธอกลับรู้สึกหน่วงๆ อยู่ในใจเช่นไรไม่รู้ เห็นใบหน้าคมคายระบายรอยยิ้มทั่วน้า อดไม่ได้ที่จะต้องเค้นรอยยิ้มอันแสนอ่อนหวานเพื่อแสดงความดีใจร่วมไปกับนนทัชด้วยอีกครั้ง “ฝ้ายดีใจกับคุณด้วยนะคะ” “ขอบคุณมาก .. ฉันดีใจนะ ที่เห็นเธอก็ดีใจไปกับฉัน และขอบคุณ ที่คอยช่วยทำนั่นทำนี่ให้ตลอด โดยเฉพาะที่เธอหาของว่างอร่อยๆ มาให้กินระหว่างที่ฉันอ่านหนังสืออย่างหนักตอนสอบ” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฝ้ายก็ทำตามหน้าที่” เสียงเด็กสาวตอบเอื่อยๆ แต่ใบหน้ายังระบายรอยยิ้มดุจเดิม “หน้าที่?” “ก็หน้าที่คนที่อยู่อาศัยในบ้านหลังนี้ยังไงล่ะคะ”   มนัญชยาตอบตามความจริง แต่ทำเอานนทัชหน้าเสีย  เขาตวัดมือหนาขึ้นมาลูบศีรษะเด็กสาวตรงหน้าแผ่วเบา ดูมีความเอ็นดูอย่างท้วมท้น ซึ่งนนทัชคิดว่าเป็นความรู้สึกเหมือนผู้ใหญ่คนหนึ่งที่มีให้แก่เด็กอีกคนหนึ่ง   “ใครใช้ให้เธอคิดอย่างนี้กัน เธอไม่ใช่แค่คนอาศัยแต่เป็นส่วนหนึ่งในบ้านหลังนี้เลยล่ะ เธอทำให้ทุกคนในบ้านมีความสุข โดยเฉพาะพี่ธีร์  พี่ธีร์ชอบเด็กที่เอาเอกเอาใจเก่งๆ เธอทำให้พี่ธีร์อยู่ติดบ้านบ่อยๆ ไม่สังเกตเหรอ”   นนทัชเอ่ยชมตามความเป็นจริงบ่อยครั้งจะตายไปที่เขาเห็นพี่ธีร์หัวเราะอย่างมีความสุขเวลาฟังเด็กสาวตรงหน้าพูด มนัญชยาก็เป็นอย่างนี้แหละพูดตามสิ่งที่ตัวเองคิด อันเป็นความคิดใสสะอาดคำพูดคำจาหลายๆ ครั้งทำให้คนฟังพลอยรู้สึกเมตตามากขึ้นไปอีก นี่ยังไม่รวมถึงหน้าตายิ้มแย้ม ที่เริ่มจะมีให้เห็นมากขึ้นเรื่อยๆ นับตั้งแต่เมื่อวันที่เธอก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้แรกๆ กิริยาการแสดงออกก็ละมุนตา  เธอเปรียบเสมือนดอกไม้กลางบ้านจริงๆ ริ้วความอ่อนหวานไม่ว่าจะเป็นน้ำเสียง การกระทำ คำพูดที่แสดงให้เห็นถึงความใสซื่อบริสุทธิ์ทำให้ คนอื่นๆ รู้สึกสบายใจ ไม่แตกต่างแม้กระทั่งเขาเอง “คุณ จะไปเมื่อไหร่เหรอคะ?” “ก็อีกไม่นานหรอก”  นนทัชตอบ รู้สึกลำบากใจเสียแล้วสิ ที่จะต้องจากที่นี่ไป ในห้วงความรู้สึกเขากำลังจะบอกว่าใจหายที่จะจากบ้านที่อยู่มาตั้งแต่เกิด ห่างพี่ชายที่เขารักและเคารพอย่างพี่ธี ห่างพี่สะใภ้ที่แสนดีอ่อนโยนอย่างพี่มน ห่างหลานสาวคนเดียวที่กำลังโตเป็นสาวเช่นณิชนันท์... และ ห่างเด็กสาวตรงหน้านี่อีกคน ที่เอ่อ  กำลังโตเป็นสาวเช่นเดียวกัน! จู่ๆ นนทัชก็มีสีหน้านิ่งขรึม เขารีบดึงมือหนาๆ ที่ลูบศีรษะเด็กสาวออก พลางถอนหายใจเฮือก “ถ้าฉันไปเรียนที่โน่น เรียนจบฉันจะรีบกลับ สัญญาสิ ว่าวันที่ฉันกลับมา เธอจะมายืนรอฉันเหมือนวันนี้ วันที่ฉันจะนำความสำเร็จในการเรียนกลับมา...” เขาแค่ขอคำสัญญากับใครบางคน ที่มีความผูกพันกันดีคนหนึ่ง..แค่นั้น   “ค่ะ ฝ้ายสัญญา ฝ้ายจะอยู่ที่นี่แหละค่ะ วันที่คุณกลับมา ฝ้ายจะอยู่ตรงนี้รอ” “ขอบคุณมากๆ  เข้าไปข้างในเถอะ ฉันจะบอกข่าวดีกับพี่ธี พี่มน และยัยเพลิน” นนทัชเอ่ย เขามีความตั้งใจอย่างยิ่งที่จะรีบกลับมาบอกข่าวดีให้ทุกคนรับรู้ แล้วก็เป็นฝ่ายจูงมือเดินเด็กสาวเดินออกไปด้วยรอยยิ้ม ตลอดทางที่เดินแทรกแมกไม้ที่ทอดตามแนวทางเดินไปสู่ล้านหลังใหญ่ตรงหน้า มนัญชยาก็เอาแต่ทอดสายตาหลุบมองดูที่มือหนาที่กำลังจูงมือเธอเข้าไปในบ้านตรงหน้า สัมผัสที่ก่อเกิดความรู้สึกอบอุ่นมากมายนั้นทำให้มนัญชยารู้สึกไม่เข้าใจเลยว่า ...มันคืออะไร ... และเขาทำอย่างนี้ทำไม? .. เด็กสาวค่อยๆ  เลยสายตาขึ้นไปมอง รอยยิ้มกริ่มที่ยังประดับที่ใบหน้าของชายหนุ่มที่อารมณ์ดีที่สุดคนหนึ่งในเวลานี้ และคิดเอาเองว่า.. นนทัช คงไม่ตั้งใจที่จับมือเธอเดินหรอก เขาคงดีใจเกินไป ไม่ทันคิด พอคว้ามือเธอได้ก็เดินจูงมือเธอไปเสียอย่างนั้น  คงไม่มีอะไรหรอก .. (จบตอนที่10) . แก้ไขเมื่อ 01 ก.พ. 55 22:18:55 จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 22:10:41

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 11 ในห้องโถงที่สมาชิกของบ้านกำลังนั่งตั้งตารอนนทัชอยู่อย่างครบทุกคน เพื่อรอฟังข่าวดีบางเรื่องที่นนทัชจะนำมาบอกทุกคนให้ทราบร่วมกัน   และไม่นาน ...ชายหนุ่มที่ทุกคนกำลังรอ ก็ก้าวเข้ามาในห้องโถงแล้วทรุดลงนั่งยังอาร์มแชร์สีนวลตา ใบหน้ายังระบายรอยยิ้มกริ่ม ขณะเดียวกันเด็กสาวอีกคนก็ก้าวเข้ามาติดๆ กัน และทรุดนั่งลงไม่ห่าง จากทุกคน “ว่าไง มีอะไรเหรอถึงได้รีบโทร.ให้ทุกคนที่รอกันที่นี่ หึ?” ธีริทธิ์เอ่ยถามขึ้น นนทัชเบือนสายตาไปทางพี่ชายเพียงนิด แล้วค่อยๆ บอกข่าวดีที่ว่าออกไป “ผมมีข่าวดีที่จะบอกให้ทุกคนทราบน่ะครับพี่ธี..” “อื่มว่ามาสิ ข่าวดีอะไร" “ก็เอ่อ” นนทัชปรายตามองสลับใบหน้าชุติมนนิดนึง ... เขารู้ว่าชุติมนพอจะทราบข่าวดีนี้พอ  เธอรู้ว่าเขาได้เตรียมที่จะหาที่เรียนต่อปริญญาโทต่างประเทศอยู่เงียบๆ คนเดียวมาพักหนึ่งแล้ว ซึ่งมันแตกต่างจากธีริทธิ์ พี่ชายคนนี้ไม่เคยระแคะระคายเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก่อน แน่นอนว่านนทัชไม่ยอมให้รู้ เกรงว่าจะถูกพี่ชายทัดทาน เพราะพี่ชายคนนี้มักจะเปรยๆ ให้เขาฟังเสมอว่าอยากให้เขาเรียนจบที่นี่ จะได้รีบออกมาช่วยตนแบ่งเบาภาระที่บริษัทที่กำลังขยายตัวอย่างรวดเร็ว ด้วยเหตุนี้เองเขาไม่เคยนำเรื่องนี้ไปปรึกษากับธีริทธิ์เลยสักครั้ง แต่มักจะนำมาปรึกษากับพี่สะใภ้คนดีแทน   “ผม..จะบอกว่า ผมหาที่สำหรับเรียนต่อที่เยอรมันได้น่ะครับพี่ธี” ไม่แตกต่างจากที่นนทัชกะๆ เอาไว้เลย  นนทัชกะว่าวินาทีแรกที่ธีริทธิ์ทราบเรื่องนี้แทนที่พี่ชายเขาจะแสดงอาการประหลาดใจดีใจทางสีหน้า กลับจะต้องแสดงอาการตกใจและดูมีสีหน้าไม่พึงใจเพียงนิด แล้วจะรีบกลบเลื่อน เพราะ คงคำนึงถึงความรู้สึกของผู้เป็นน้องชายด้วย “แล้วนี่ เรียนจบที่นี่ก็จะไปเลยหรือไง” ธีริทธิ์ผ่อนลมหายใจออกเพียงเล็กน้อยยามถามกลับ ไม่ค่อยเห็นด้วยนัก ใจจริงเขาจะอยากให้นนทัชรีบมาช่วยงานที่บริษัทที่กำลังขยับขยายออกไปทุกวันๆ เสียล่ะมากกว่า ยังไม่อยากให้นนทัชไปที่ไหนไกลๆ ในตอนที่บริษัทกำลังต้องการคนที่ไว้ใจได้ช่วย “ครับ… ” ธีริทธิ์ถอนหายใจอีกครั้ง  กับระยะเวลาเพียงแค่ ไม่กี่ปีสำหรับปริญญาใบนี้ถึงจะดูไม่ยาวนานนัก แต่มันก็นานในความรู้สึกของคนที่ใจร้อนเช่นตนเหลือเกิน “ รีบๆ เรียนแล้วรีบกลับล่ะ ที่บริษัทต้องการคนช่วย โดยเฉพาะนายนะทัช” “ผมรู้ครับพี่”   “ถ้าอาทัชไม่กลับมาง่ายๆ ก็ยกหุ้นที่บริษัทในส่วนของอาทัชให้เพลินเลยสิคะคุณพ่อ” ณิชนันท์เอ่ย แทรกอย่างติดตลก พลอยเรียกเสียงหัวเราะ และรอยยิ้มแห้งๆ ของนนทัชมากลับมาได้บ้าง “งั้นอาไม่ไปเรียนดีกว่า จะนั่งเฝ้าสมบัติตัวเองอยู่อย่างนี้แหละ” “ขี้หวง..” ณิชนันท์รีบว่าให้อย่างหมั่นไส้ กลับไปทันควัน   “เอ้า ก็นั่นมันเป็นของของอา อาก็ต้องมีสิทธิ์หวงสิ” นนทัชแย้งกลับมาอย่างกวนๆ บ้าง ทำให้ณิชนันท์นึกอารมณ์ดีที่จะต่อปากต่อคำกับผู้เป็นอาเหลือเกิน แต่ทว่ายามใด ที่นึกถึงคำพูดเรื่อง ‘หวง’ ต้องทำให้ณิชนันท์นึกถึงเด็กสาวอีกคนที่นั่งเงียบๆ ตรงนั้น ทำให้เธอลืมเรื่องที่จะต่อปากต่อคำกับผู้เป็นอา แล้วเปลี่ยนเป็นพูดประชดประชันหล่อนคนนั้นออกไปแทนอย่างอดกลั้นไม่ได้ “เพลินเข้าใจอาทัชนนะ ก็ของที่เป็นของๆ เรา ยังไงเสียมันก็เป็นของๆ เรา ๆ จะมีใครหน้าไหนเข้ามาแย่ง ก็ยอมไม่ได้เหมือนกัน” “เพลิน!” เสียงธีริทธิ์ดุขึ้นมาทันที ยามที่ณิชันนท์เอ่ยประโยคในเชิงประชดเมื่อครู่จบ  พลอยทำให้บรรยากาศรื่นรมย์ที่มีก่อนหน้านั้นเลือนหาย จนใครต่อใครในห้องโถงต่างรู้สึกได้และกำลังเหลือบสายตามองไประหว่างใบหน้าเด็กสาวที่มีอาการแข็งขืนขึ้นมานิด ยามถูกบิดาดุ หรือแม้แต่กระทั่งสายตาและสีหน้าของเจ้าของน้ำเสียงดุๆ เมื่อครู่ก็ไม่ได้แตกต่างกัน เวลานี้ธีริทธิ์จ้องหน้าลูกสาวคนเดียวแทบไม่กระพริบตา และยังจ้องอยู่เช่นนั้นเมื่อยังเห็นว่าณิชนันท์เชิดหน้าคล้ายท้าทายตนไปในตัว   “เอ่อ แต่ที่จริงอาก็ไม่หวงมากหรอกนะ...ถ้าสามสี่ปีอายังไม่กลับ เพลินอยากได้ก็เอาไปเลยสิ” นนทัชตัดสินใจเอ่ยอย่างติดตลกขึ้น เพื่อกลบเกลื่อนบรรยากาศคุกรุ่นระหว่างบิดาและลูกสาว ให้ดับลง  และก็ดีเหลือเกินที่ชุติมนเองก็รับรู้ปฏิกิริยาในด้านลบระหว่างธีริทธิ์และณิชนันท์ เธอจึงรีบช่วยนนทัชกลบเกลื่อนบรรยากาศอีกแรง   “เอ่อ  ตอนนี้คงเริ่มหิวกันแล้ว ไปทานข้าวเย็นกันดีกว่า ไป..”   “งั้นฝ้ายช่วยตั้งโต๊ะนะคะ” มนัญชยาผุดลุกกุลีกุจอจะช่วยชุติมนเช่นเดิม นนทัชมองตามเด็กสาวด้วยความเห็นใจ  ส่วนณิชนันท์ก็ทอดสายตามองแผ่นหลังมนัญชาด้วยความหงุดหงิด ยังไงเสียหล่อนคนนั้นไม่ได้อยู่ดี นี่เพียงแค่เล็กน้อยนะ คุณพ่อเธอถึงกลับออกปากปกป้องขึ้นมาทีเดียว หึ! “ไป ไปทานข้าว” เสียงทุ้มที่ดังขึ้น ทำให้ณิชนันท์ตวัดสายตากลับมามองเจ้าของเสียง เป็นอาหนุ่มของเธอนั่นเอง ตอนนี้นนทัชก็วางมือหนาข้างหนึ่งลงไปที่ศีรษะเธออีก คล้ายกับปลอมประโลมเธออยู่ในที ไม่ใช่จะมีเพียงการตำหนิเฉกเช่นบิดาเธอจะกระทำทุกครั้ง   “.. เพลินพูดอะไรผิดไปอีกล่ะ  ก็แค่เรื่องจริงนินา” ณิชนันท์เลือกที่จะระบายหรือบ่นพึมพำด้วยสีหน้ามุ่ยๆ แต่นนทัชไม่ได้พูดอะไรเพิ่ม นอกจากจะส่ายหน้าน้อย  “... ไม่ต้องพูดอะไรมาก  ไปเจ้าตัวยุ่ง ไปทานข้าวกัน..” วันนี้เป็นวันที่ทุกคนกำลังมาส่งนนทัชขึ้นเครื่องที่สนามบินใบหน้าของผู้ที่ตามมาส่งดูหงอยๆ เหงาๆ กันเกือบทุกคน ไม่เว้นแม้กระทั่งธีริทธิ์ ที่อยู่ในฐานะพี่ชาย อยู่ในฐานะหัวหน้าครอบครัว แต่กลับดูมีความอ่อนไหวในเรื่องที่จะมองเห็นน้องชายของตนจากไปอยู่ที่ไกลๆ ไม่ได้ “อยู่ที่โน่นคนเดียวก็ระวังตัวด้วยนะ” ธีริทธิ์เอ่ยย้ำอีกครั้ง พลางวางมือข้างหนึ่งลงไปที่บ่าหนาของน้องชายแล้วบีบกระซับเบาๆ   “โธ่ พี่ครับ พี่ย้ำผมกี่ครั้งแล้วเนี่ย ..ทำอย่างกับผมเป็นเด็กๆ ไปได้” นนทัชโอดครวญ ... วันนี้เขาทนเห็นพี่ชายแสดงอาการอ่อนไหวเช่นนี้ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง กับคำพูดซ้ำๆ กันเมื่อครู่นี่อีก ย้ำเขาตั้งแต่เขาจัดกระเป๋า ขับรถออกจากบ้านด้วยกัน กระทั่งเขาจะขึ้นเครื่องอยู่แล้วไม่กี่นาทีข้างหน้า “ก็นายไม่เคยจากไปไหนไกลๆ และนานๆ นี่นา...” “โธ่ พี่ครับ นอกจากพี่จะทำตัวเป็นพ่อผมในบางครั้งแล้ว พี่รู้ตัวมั้ยนี่ ว่าพี่จะเผลอทำตัวมาเป็นแม่ผมในบางครั้งด้วยนะ ..ดูอย่างพี่มนสิ ไม่เห็นแสดงความอ่อนไหว อ่อนแอเลย ทั้งๆ ที่พี่มนเป็นผู้หญิงแท้ๆ”  นนทัชว่า แล้วบุ้ยปากไปทางพี่สะใภ้  ธีริทธิ์หันกลับไปมองตาม ก่อนจะหันกลับมาส่ายหน้าน้อยๆ ต่อน้องชาย “ฉันเตือนนายเพราะเป็นห่วงจริงๆ หรอก” ธีริทธิ์ดุ  นนทัชก็จำต้องถอนหายใจ แล้วรับคำ.... ไม่ใช่รำคาญแต่เป็นเพราะ เขาไม่อยากเห็นการมาส่งเขาไปเรียนต่อ เป็นเรื่องน่าเศร้า หดหู่ของทุกคน “ครับๆ เอาเป็นว่าผมจะดูแลตัวเองให้ดีนะ”  แล้วนนทัชก็ไม่รอให้ธีริทธิ์พูดอะไรอีก เขาก็รีบเบี่ยงตัว เดินไปคุยกับพี่สะใภ้ทันที “ทัช ตั้งใจเรียนนะ “ แล้วก็เป็นอย่างที่นนทัชคิด พี่สะใภ้ตนสามารถสงวนความรู้สึกได้แน่วนิ่ง มีคำพูดไม่กี่คำเองที่เอ่ยแก่เขา ซึ่งแตกต่างจากผู้เป็นพี่ชาย  พลอยทำให้เขานึกสงสัยเสียแล้วว่า  ทั้งสามีภรรยาคู่นี้ นี่กำลังสลับบุคลิกกันอยู่หรือเปล่า “พี่ก็ดูแลตัวเองนะครับ  ดูและพี่ธีด้วยช่วงนี้เห็นพี่ธีเครียดๆ เรื่องบริษัทบ่อยๆ และที่สำคัญก็ดูหงุดหงิด  สงสัยอาจจะเป็นเรื่องที่ผมไม่ไปช่วยงานที่บริษัทนั่นง่ายๆ สักที”  นนทัชก้าวไปกระซิบเตือนที่สะใภ้เบาๆ ระวังไม่ให้คนที่เขากล่าวถึงได้ยิน และชุติมนก็เขาใจ เธอเลยสายตาขึ้นมองหน้าน้องสามีแล้วอมยิ้ม “ พี่เข้าใจ ตอนนี้ธีเค้ากำลังเหนื่อยเลย แต่ทัชไม่ต้องห่วงหรอก พี่จะดูแลพี่ธีเอง หากทำคนเดียวไม่ไหว พี่ก็คงต้องกลับไปช่วยเขาที่บริษัทก่อน” นนทัชรับฟังคำสัญญาของพี่สะใภ้คนดีด้วยความพึงพอใจ เขาก็ก้าวไปหาเด็กสาวอีกคนที่อยู่ข้างๆ ชุติมน  เธอคนนี้อยู่ในฐานะหลานสาวคนเดียว “เพลิน...” “แหม นึกว่าลืมเพลินแล้วสิคะ…” ณิชนันท์แกล้งทำกระเง้ากระงอด เมื่อรู้สึกว่าอาหนุ่มจะใช้เวลาร่ำลากับคุณพ่อคุณแม่ของตัวเองนานเกินไป นนทัชอมยิ้มน้อยๆ ให้หลานสาว ไม่ถือสากริยาที่เขาเห็นจนคุ้นตาของเธอหรอก “ตั้งใจเรียนนะเรา เผื่อวันนั้นอากลับมา เพลินคงสอบเข้ามหา’ลัยได้แล้วมั้ง”   “ค่ะ อาทัชก็รักษาตัวดีๆ นะคะ”  ณิชนนันพยักหน้าหงึกๆ ยามรับคำและเวลาที่สายตามองเห็นใบหน้าของอาหนุ่มที่มีความผูกพันกันดีคนหนึ่ง แววตาของเด็กสาวก็นึกหม่นหมอง ยามนึกถึงอาหนุ่มจะต้องจากไปอยู่ที่ไหนไกลๆ นานๆ อย่างนี้ .. รู้สึกใจหายจนน้ำตาเธอต้องคลอเบ้า  พอผู้เป็นอาเห็นเข้าก็รีบห้ามขึ้นมาเลย “อย่านะ อย่าทำเป็นคนบ่อน้ำตาตื้นอย่างนี้สิ เพลินทำอย่างนี้เหมือนกับว่าอาไม่เคยไปไหนไกลๆ เราอย่างนั้นแหละ” คำพูดของนนทัชทำให้ณิชนันท์นึกย้อนไปยังวันคืนเหล่านั้นขึ้นมาทันใด จริงอยู่ ไม่ใช่นนทัขไม่เคยจากเธอไปไหนไกลๆ อาทัชของเธอก็เคยไปต่างประเทศบ่อยๆ แต่นั่นมันคือการไปเที่ยวกับเพื่อนๆ นี่  หรืออาทัชมักจะหายหน้าหายตาไปบ้างเวลาที่มีเรียนหนักๆ หรือต้องทำกิจกรรมที่มหาวิทยาลัย แต่นั่นมันก็แค่ไม่กี่วัน แล้วอาทัชของเธอก็จะกลับบ้านดังเดิม  แล้วเหล่านี้มันเปรียบได้กับสิ่งที่อาทัชเธอว่ามาที่ไหนกันเล่า! “ก็นั่นมันแค่ประเดี๋ยวประด๋าวนี่คะ” ณิชนันท์รีบแย้งเขากลับ ด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างติดสะอื้นไห้เล็กน้อย “แล้วอาทัชก็กลับนี่นา ไม่เหมือนครั้งนี้กว่าอาทัชจะกลับมาเพลินคงคิดถึงอาแย่” “ก็แค่ไม่นานหรอก เราน่ะ ... คิดมาก” นนทัชขยี้ศีรษะหลานสาวๆ เบาๆ ด้วยความเอ็นดู ก่อนจะดึงตัวหลานสาวเข้ามากอดเพื่อปลอบประโลม  นี่เขารู้แล้วว่า ณิชนันท์ได้นิสัยขี้อ่อนไหวนี่มากจากใคร “ นี่เราคงได้ความขี้อ่อนไหวจากพ่อมาล่ะสิ” นนทัชดันตัวหลานสาวออกห่างเล็กน้อย ใช้หลังมือหนาๆ ค่อยเช็ดน้ำตาที่ปริ่มขอบตาหลานสาวด้วยอาการเบามือ... ความจริงเขาเองก็รู้สึกไม่แตกต่างจากทุกคนที่เขากล่าวหามานั่นแหละ ไม่ว่าจะเป็นพี่ชาย และณิชนันท์ ในเรื่องความอ่อนไหว เขาก็มี แต่ไม่สามารถแสดงออกมาได้แค่นั้น   ...ไม่เช่นนั้นทุกคนที่ตามมาส่งเขาเพื่อขึ้นเครื่องไปเรียนต่อ จะพลอยใจหายกันไปหมดไม่เว้นแม้กระทั่ง... “ฝ้าย...” นนทัชค่อยๆ คลายมือจากตัวหลานสาว ยามปรายสายตาไปที่ร่างของเด็กสาวอีกคน  จากนั้นเขาก็สาวเท้าเพื่อเดินไปหาเธอช้าๆ  ส่วนณิชนันท์ก็ได้มองตามในอาการฮึดฮัดเพียงเล็กน้อย แต่ก็แสดงออกไม่ได้มาก เพราะยังถือว่ามีสายตามารดาบิดาจับจ้องอยู่  ไม่งั้นเธอจะโดนท่านทั้งสองดุ “เธอเองก็ตั้งใจเรียนนะ  กลับมาเธอคงเล่นกีตาร์เก่งกว่านี้เยอะเลยล่ะ” “ค่ะ “ มนัญชยาช้อนสายตาขึ้น ยามรับคำ “คุณทัชก็ดูแลตัวเองและตั้งใจเรียนให้มากๆ นะคะ” นนทัชเปล่งเสียงหัวเราะ หึๆๆ ออกมาด้วยความอารมณ์ดี รู้สึกชอบใจเสียเหลือเกินกับคำพูดของเด็กสาว “คำพูดนี้ฉันควรจะบอกเธอมากกว่า ..ตั้งใจเรียนนะ .. อีกหน่อยฉันกลับมา เธอคงจะเรียนจบมหา’ลัยพร้อมเพลินแล้วล่ะ” เสียงหัวเราะราวกับคนอารมณ์ดี หรือแม้แต่รอยยิ้มที่เขาพยายามส่งให้ทุกคนที่ยืนอยู่รอบกายเขาได้เห็น  ทำไมถึงทำให้มนัญชยารู้สึกว่าเขากำลังพยายามเสแสร้งทำให้ทุกคนได้เห็นก็ไม่รู้ และยิ่งเห็นเขาหยุดหัวเราะแล้วหันมาสบสายตากับเธอด้วยรอยยิ้ม ก็ยิ่งทำให้มนัญชยามั่นใจว่า ภายในใจของผู้ชายคนนี้เองก็กำลังรู้สึกนึกหวั่นไหวกับการจากทุกคนที่เขารักไปไกลๆ ในครั้งนี้ และนั่นยิ่งทำให้มนัญชยารู้สึกแกว่งๆ ไปกับเขาด้วย แต่เด็กสาวก็พยายามกดความรู้สึกนั้นเอาไว้ให้นิ่ง...ถึงแม้เธอจะสามารถเข้าอกเข้าใจเขาได้ดีคนหนึ่ง.. ก็ควรจะช่วยเขาปกปิดความรู้สึกเช่นนั้นไม่ให้คนที่ยืนรอบกายเขา ไม่ให้ได้รับรู้ว่า แท้จริงแล้วนนทัช ก็ไม่ได้อยากจะจากทุกคนไปไหนไกลๆ เลย ในชีวิตนี้  เธอไม่ค่อยจะพบได้บ่อยนัก กับใครสักคนที่จะดีกับเธอได้ .. แต่ก็มีชายหนุ่มคนนี้รวมอยู่ด้วยคนหนึ่ง  มือหยาบหนาทั้งสองข้าง ที่เคยสอนเธอจับคอร์ทกีตาร์ ตอนนี้มือข้างนั้นกำลังวางแหมะไว้ที่ศีรษะเด็กสาวราวกับเขารู้ว่าเธอกำลังกลั้นน้ำตาเอาไว้อยู่นั่นเอง  ตามด้วยคำปารถนาดีที่ส่งมาให้เธอรับรู้อีก “ ตั้งใจเรียน และดูและตัวเองให้ดีๆ นะ วันหนึ่งฉันจะกลับมา”   มนัญชยาเงยหน้าขึ้น กระพริบตาเพื่อให้น้ำตามที่ปริ่มออกมากลับเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพยักหน้าหงึกๆ และนั่นก็เรียกร้อยยิ้มกระจ่างให้เกิดขึ้นที่ใบหน้าคมคายน่ามองของนนทัข “เอาล่ะทัช ไปได้แล้ว เดี๋ยวพี่ก็เปลี่ยนใจ ไม่ให้นายไปเรียนหรอก” เสียงธีริทธิ์นั่นเองที่เอ่ยแทรกขึ้น ขณะเดินมาเตือนนนทัช  “ครับ ผมฝากดูแลฝ้ายด้วยนะพี่” “นายไม่ต้องห่วงหรอก หนูฝ้ายอยู่กับเราที่บ้านก็มีความสุขดีนี่นา” “ครับ” เมื่อมั่นใจในคำสัญญาจากพี่ชายว่าจะช่วยดูแลเด็กสาวผู้น่าสงสารที่เคยมีบาดแผลอยู่ในใจ นนทัชก็หันมาโบกมือทุกคนด้วยรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่ตั้งใจจะยิ้มเอาไว้ให้ทุกคนได้จดจำ จนกระทั่งวันนั้นมาถึง เขาจะกลับมาบ้านพร้อมรอยยิ้มเช่นนี้อีกครั้ง เขาขอสัญญา ... ธีริทธิ์พาชุติมนไปงานเลี้ยงรุ่น คาดว่าดึกๆ คงจะกลับ ณิชนันนท์กอดแผ่นกระดาษขนาดเอสี่หลายๆ แผ่นตรงหน้าห้องนอนของใครบางคนอยู่ตอนนี้เธอเองก็ค่อนข้างแน่ใจว่า เจ้าของห้องไม่อยู่ เธอถึงได้กล้าทำอย่างนี้ยังไงเล่า เด็กสาวนำกระดาษหลายๆ แผ่นที่เพิ่งได้มาจากวันนี้สดๆ ร้อนๆ ทากาวก่อนจะแปะติดแผ่นที่เธอปริ้นท์ออกมาสดๆร้อนๆ ไปทั่วๆ ห้อง ไม่ว่าจะเป็นผนังส่วนไหนของคาด คาดว่าเมื่อเจ้าของห้องเปิดประตูเข้ามาก็จะสามาถกวาดสายตามองมันไปได้ทุกที่แน่ๆ มนัญชยากลับเข้ามาในบ้านอีกครั้งหลังจากนัดแนะเพื่อนๆ ไปอ่านหนังสือ  บ้านทั้งบ้านดูเงียบเชียบไปทีเดียวอาจจะเป็นเพราะ คุณลุงและคุณป้าไม่อยู่บ้าน หรืออาจจะเป็นเพราะที่เรือนหลังเล็กหลังนั้นไม่มีใครบางคนอยู่กระมัง เด็กสาวถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าไปมองเรือนหลังใหญ่ตรงหน้า  ป่านนี้ไม่รู้ว่าณิชนันท์กำลังทำอะไรอยู่ ไม่แน่อาจจะกำลังมุอ่านหนังสืออย่างหนักเพื่อเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยเหมือนกับเธอก็ได้ แต่ก็ช่าง ไม่ว่าเด็กสาวคนนั้นจะทำอะไรอยู่ก็ช่าง เธอเองก็ไม่คิดจะสนใจอยู่แล้ว (มีต่อค่ะ) . จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 22:13:47

ความคิดเห็นที่ 3 . มนัญชยาค่อยๆ เปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของเธอช้าๆ ยามเมื่อกดเปิดสวิทซ์ไฟได้ แล้วหมุนตัวเพื่อจะเดินเอากระเป๋าหนังสือไปวางที่โต๊ะหนังสือ และพอเงยหน้าขึ้นดวงตาทั้งคู่ก็เบิกพรึ่บ หัวจิตหัวใจถึงกลับหล่นวูบคล้ายกับคนที่ไปเจอสิ่งหนึ่งที่ตัวเองหวาดกลัวแล้ว ช็อก! นี่มันอะไร!   เด็กสาวผงะถอยร่น ... ดวงตาทั้งคู่ ค่อยๆ กวาดมองดูภาพที่เห็นตรงหน้า มันคือภาพถ่ายของมารดาและบิดาเธอที่ถูกนำมาปริ้นท์ลงในกระดาษเอสี่ และถูกแปะเอาไว้ตามผนังห้องดูเรียงราย ไม่เป็นระเบียบราวกับว่าคนที่นำมาติดต้องการติดให้เสร็จๆ ไปไม่สนใจในรายละเลียด แต่แค่เพียงเท่านั้นฝีมือของคนที่กระทำ ก็กระชากใจมนัยชยาเหลือเกิน เด็กสาวกำมือที่กำลังสั่นไหวๆ ด้วยความโกรธคับแค้นที่แน่นอก  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่เป็นฝีมือใคร ณิชนันท์ ต้องเป็นของณิชนันท์แน่ๆ!   มนัญชยาวางแก้วน้ำแรงๆ แล้วเปิดตูห้องออกมุ่งหน้าไปยังห้องนอนของใครบางคนทันที เสียงเคาะประตูอย่างไม่เบามือนัก ทำให้เด็กสาวที่กำลังนั่งวิตกอยู่กับเรื่องที่ทำลงไปสะดุ้งเฮือก เสียงเคาะประตูด้วยน้ำหนักมือขนาดนี้ ไม่บอกก็รู้เป็นใคร.. มนัญชยา!  ต้องเป็นมนัญชยาแน่ๆ ที่กำลังเคาะประตูปังๆ ราวกับจะมาเอาเรื่องใครให้ถึงที่ ณิชนันท์หันกลับไปมองทางต้นเสียง พร้อมหรี่สายตาลงเพียงเล็กน้อย ...ป่านนี้ หล่อนคนนั้นคงเห็นผลงานที่เธอแปะอยู่ในห้องนอนแล้วกระมัง นั่นเป็นการเรียกความจำคืนมาให้หล่อนนะ หล่อนจะได้ไม่ลืมไปว่า บิดามารดาที่แท้จริงของตัวเองเป็นใคร และคนที่หล่อนคอยคลอเคลียเอาใจนั่น คือคุณพ่อและคุณแม่เธอต่างหากเล่า! ด้วยความโกรธเกลียดที่เห็นเด็กสาวอีกคนกำลังจะมาแย่งความรักความสนใจไปจากบิดามารดาที่ตนรัก ณิชนันท์ผุดลุกขึ้นกล้าที่จะไปเผชิญหน้ากับเด็กสาวที่เธอหมายเธอถึงนั่นทันที  ว่าแล้วเธอก็เปิดประตูออกไม่ผิดไปจากที่คิดเลย มนัญชยามีสีหน้าเครียดแค้นดวงตาทั้งคู่หากฉายไฟโชนแสงออกมาได้ คงเผาเธอเป็นจุนไปแล้วกระมัง “มีอะไร!” มนัญชยาไม่ตอบ กลับตวัดมือข้างหนึ่งมาดึงแขนของณิชนันท์ออกเดินเธอไปทันที   “นี่เดี๋ยว! เดี๋ยว! จะพาฉันไปไหน!” “ไม่ต้องถาม!”   มนัญชยาไม่พูดอะไรมากเพียงแค่ต้องการดึงตัวของณิชนันท์ให้ออกเดินตามไปกับเธอด้วยกำลังแรงที่มาจากความโกรธ ฝ่ายณิชนันท์เองก็พยายามทัดทานแรงของมนัญชยาที่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายไปหาเรี่ยวหาแรงมาจากไหนกัน ทำไมเธอถึงไม่สามารถงัดแรงกับอีกฝ่ายได้เล่า ..เท่านั้นไม่พอ ที่ว่ามนัญชยาจะไปหาแรงมาจากไหนถึงสามารถลากตัวเธอไปได้อย่างง่ายดาย มนัญชยาก็ยังหาแรงเหวี่ยงตัวเธอให้เข้ามาในห้องนอนของตนเอง ตามด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวเพื่อสั่งให้เธอกวาดสายตามองดูรอบๆ ห้อง “ดูซะ! ฝีมือเธอใช่มั้ย?” ณิชนันท์กวาดสายตามองตานิ้วมือที่ชี้กราดไปทั่วๆ ในห้องนอน ใบหน้าเด็กสาวหาได้สลดกับฝีมือตัวเองที่ทำลงไปไม่  มีแต่รอยยิ้มเย้ยหยันและสาแก่ใจอยู่ลึกๆ ใช่ สิ่งที่มนัญชยากำลังชี้ให้เธอดู  คือฝีมือของเธอจริงๆ นั่นแหละ  ..นี่เธออุตสาห์ลงทุนไปขอเยี่ยมมารดาของเด็กสาวที่ถึงโรงพยาบาลประสาทแล้วถ่ายรูปใส่มือถือเก็บไว้ กลับไปค้นหาภาพถ่ายเก่าๆ ของบิดาหล่อนสมัยที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ แล้วปริ้นท์รูปพวกนี้ออกมาแปะทั่วห้อง เผื่อรูปพวกนี้จะช่วยคอยเตือนสติให้เด็กสาวคนนี้รู้ตัวว่า มารดาและบิดาที่แท้จริงของตัวเองนั้นคือใคร! “ใช่!”  และณิชนันท์ก็กล้าที่จะรับ ในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป  “ฉันอุตสาห์ขอไปเยี่ยมคุณแม่เธอที่โรงพยาบาลเชียวนะ เธอรู้มั้ยฝ้าย ว่าคุณแม่ของเธอถามหาเธอด้วยนะ ท่านคงจำลูกสาวตัวเองได้แล้ว” มนัญชยาปิดหู เธอไม่อยากรับรู้ ไม่อยากกลับไปนึกถึงเรื่องพวกนั้นอีกแล้ว  ไม่ๆ! “ฉันอุตสาห์ปริ้นท์รูปพวกนี้มาให้เธอดู เธอจะได้ระลึกอยู่เสมอว่า คุณแม่ของเธอคือใคร คุณพ่อของเธอชื่ออะไรไง ดูซะ..!” “ไม่...”  มนัญชยาปฏิเสธ ริมฝีปากคู่บางสั่นระริก ณิชนันท์ชักจะก้าวก่ายเรื่องของเธอเกินไปแล้วนะ   “เอารูปพวกนี้ออกจากห้องนี้เดี๋ยวนี้” มนัญชยาเกรี้ยวกราดอารมณ์กลับไปบ้าง “ไม่!” “ฉันสั่งให้เธอเอามันออกไปจากห้องฉันให้หมด!” ณิชนันท์ลอยหน้าลอยตาโต้ตอบกลับ “ไม่มีทาง!” “ได้” มนัญชยาพยักหน้าขึ้นลงในอาการกล้ำกลืน  “ได้ ถ้าเธอไม่ทำก็ได้  แล้วอย่าหาว่าฉันร้ายกาจกับเธอก็แล้วกัน!” “ทำตาม ก็หาว่าฉันกลัวเธอน่ะสิ บ้านนี้คือบ้านของฉัน เธอต่างหากคือคนที่อยู่อาศัย” ยามนึกถึงความซอกซ้ำที่ตัวเองได้รับณิชนันท์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสะเทือนใจขึ้นมาอย่างครามครัน  .. เพราะเด็กสาวคนนี้ ที่เขามาแย่งความรัก ความสนใจจากบิดามารดา และอาที่เธอรักไปเสียหมด .. ทุกคนให้ความสนใจหล่อนไปคนเดียว โดยเฉพาะคุณพ่อ ที่นับวันความรักและความผูกพันระหว่างท่านและเธอยิ่งห่างเหิน เมื่อมีเด็กสาวคนนี้ก้าวเข้ามายืนอยู่แทน “ ทำไมจะต้องเป็นเธอที่เข้ามาวุ่นวาย เข้ามาทำให้คุณพ่อมีเรื่องทะเลาะกับฉันบ่อยๆ ทำไมๆๆ  ออกจากบ้านฉันไปซะเดี๋ยวนี้! ออกไป!” ณิชนันท์กรีดเสียงร้อง พอๆ กับตวัดมือมากรีดน้ำตาที่นองหน้าออกด้วยความเจ็บซ้ำ  ตะโกนใส่หน้าเด็กสาวที่ตนรู้สึกแสนจะสะอิดสะเอียนแล้ววิ่งออกไป ปล่อยให้มนัญชยาต้องเป็นฝ่ายตามฉีกรูปที่ติดตามผนังแล้วขยำมันทิ้งด้วยแรงอารมณ์   ..ณิชนันท์จะให้เธอไปอยู่ที่อื่นน่ะหรือ ไม่มีทาง ในเมื่อที่นี่มีในสิ่งที่เธอแสวงหามาทั้งชีวิต เธอจะไม่จากที่นี่ไปไหน ตามความต้องการของใครทั้งนั้น และการณิชนันท์มารุกล้ำและล่วงเกินอดีตที่เจ็บปวดของเธอก่อน ต่อไปนี้ก็อย่าหาว่าเธอร้ายกาจกับณิชนันท์ก็แล้วกัน! (จบตอนที่11) โปรดติดตามตอนต่อไป.. จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 22:15:35

ความคิดเห็นที่ 4 (จองพื้นที่) กระทู้ข้างล่างนั้นมีข้อผิดพลาดเกิดขึ้น และได้แจ้งลบไปยังทางเวบมาสเตอร์แล้วนะคะ ไม่ได้มีเจตนาจะทำผิดกฏของห้องแต่อย่างใด คาดว่าทางทีมงานก็กำลังดำเนินการให้อยู่ค่ะ ขอภัยเพื่อนสมาชิกท่านอื่นๆ ด้วย จากคุณ : พิณพลอย เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 22:17:32

ความคิดเห็นที่ 5 เราว่าเราเข้าใจนิชนันท์นะ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 21:50:04

ความคิดเห็นที่ 6 ตามมาอ่านค่ะกำลังสนุก จากคุณ : ยัยหมูหวานกะนายตำลึง เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 22:15:26

ความคิดเห็นที่ 7 ได้เวลาร้ายใส่กันเต็มที่แล้วมั้งโตเป็นสาวกันแล้วนี่ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 9 ก.พ. 55 14:53:59