ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 11 “นี่ไม่ใช่ทริปเที่ยวไปกินไปนะคุณ เรามีเวลาค่อนข้างจำกัด  สงสัยว่า คงต้องยกเลิกการไปเที่ยวชมด้านในวิหารแล้วล่ะ” เนเนสต์บ่นพึมพำเบาๆ ขณะเดินนำหน้าชายหนุ่มต่างแดนข้ามถนนไปอีกฟากฝั่งซึ่งเป็นตลาดค้าขายอาหารยามเย็นที่เต็มไปด้วยผู้คน “ไม่เห็นเป็นไรเลย  ผมยังอยู่ที่นี่อีกนาน  วันนี้ยังเที่ยวไม่ครบก็เอาไว้มาต่อวันหลังก็ได้นี่ครับ” น้ำเสียงร่าเริงของคนพูด ทำให้คนฟังต้องหันขวับไปมองเหมือนไม่ค่อยพอใจนัก “แต่คงไม่มีฉันคอยนำเที่ยวหรือเป็นไกด์ให้คุณอีกแล้วล่ะ  ครั้งนี้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย  รู้ไว้ด้วย” พูดจบหญิงสาวก็หันกลับไปทันที จึงไม่ทันได้เห็นสายตาผิดหวังและเสียใจของชายหนุ่ม  ธรณ์ไม่พูดอะไรอีก เขาเดินตามหญิงสาวไปเงียบๆ  และเธอก็พาเขามานั่งที่ร้านอาหารเล็กๆ ซึ่งบรรยากาศและการตกแต่งดูเหมือนเดิยเข้ามานั่งในบ้านใครสักคน มากกว่าจะเป็นร้านอาหาร เนเนสต์เดินไปสั่งอาหารกับบริกรหนุ่มด้วยท่าทางเหมือนคุ้นเคยกันพอสมควรโดยไม่ได้ถามความเห็นเขา หากชายหนุ่มก็ไม่ได้ติดใจอะไร  ดีเสียอีกที่เธอเป็นคนจัดการให้เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ เขาก็ต้องยอมรับว่า ยังจำชื่ออาหารท้องถิ่นแทบไม่ได้สักอย่าง “ฉันสั่งข้าว ที่น่าจะคล้ายๆอาหารไทยอย่างข้าวผัดให้คุณ  หวังว่าคุณน่าจะรับประทานได้” เนเนสต์บอกเมื่อเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามกับธรณ์ “อ๋อ ได้สิครับ ขอบคุณมาก ผมทานได้ทุกอย่างแหละ ถ้าไม่ได้แปลกประหลาดพิศดารจนเดินไปน่ะ” ธรณ์บอกพลางมองที่ถ้วยชาน้ำผึ้งกับจานใส่ผลไม้อบแห้งหลากสีสันของหญิงสาวที่วางอยู่ตรงหน้า “แล้วของคุณล่ะ อย่าบอกนะว่าแค่น้ำแก้วนี้แก้วเดียว” “ฉันไม่ค่อยหิวเท่าไหร่  ปกติมื้อเย็นฉันก็ทานแค่นี้แหละ  ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันยังมีแรงพาคุณไปเที่ยวที่สุดท้ายของวันนี้แล้วกัน” “ที่สุดท้ายเหรอครับ  แล้วเราจะไปที่ไหนกัน คุณพอจะบอกผมได้รึเปล่า” “จุดชมวิวของเมือง  ช่วงที่เราจะขึ้นไป เป็นช่วงพระอาทิตย์ตกดินพอดี  คุณจะได้เห็นภาพของเมืองนี้ในอีกมุมมองที่ไม่เคยเห็นมาก่อนค่ะ” “น่าตื่นเต้นจัง” แววตาของชายหนุ่มทอประกายด้วยความดีใจ  เนเนสต์มองแล้วก็อดรู้สึกไม่ได้ว่าท่าทางของเขาช่างเหมือนเด็กตัวโตๆที่กำลังตื่นเต้นดีใจเวลามีผู้ใหญ่บอกว่าจะพาไปเที่ยวสวนสนุก  แต่ การเดินทางขึ้นไปบนจุดชมวิว ก็ให้ความรู้สึกคล้ายอยู่ในสวนสนุกตรงที่ต้องอาศัยเคเบิ้ลคาร์ขึ้นไปนั่นเอง   จะเป็นเพราะความหิวจัดหรือความใจร้อนอยากไปเที่ยวบนจุดชมวิวเร็วๆก็ตาม  ก็ทำให้ธรณ์ใช้เวลาในการรับประทานอาหารเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น   แล้วทั้งสองก็เดินทางมาที่ทางขึ้นไปจุดชมวิว ซึ่งมีสถานีกระไฟฟ้าคอยให้บริการกับนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติที่มีจำนวนค่อนข้างหนาตาในยามพระอาทิตย์ใกล้ตกดิน “ผมจ่ายค่าเคเบิ้ลคาร์เองดีกว่า” ธรณ์รีบควักธนบัตรส่งให้กับเจ้าหน้าที่ขายตั๋วตัดหน้าเนเนสต์ไปอย่างฉิวเฉียด “ไม่เป็นไร  เรื่องเล็กน้อย ไม่ต้องพยายามทำตัวเป็นสุภาพบุรุษก็ได้” หญิงสาวอดประชดไม่ได้ กับการที่อยู่ดีๆก็ถูกตัดหน้าแบบนี้ “ไม่ได้หรอก ผมเป็นฝ่ายรบกวนคุณ ก็ต้องรับผิดชอบในส่วนนี้สิ    ไม่งั้นคราวหน้าคุณไม่ยอมพาเที่ยวอีกผมจะทำไงล่ะ” “คุณนี่ พูดไม่รู้เรื่อง ฉันบอกชัดเจนแล้วไงว่า จะไม่มีคราวหน้าอีกแล้ว” ธรณ์ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจกับอาการขัดใจของหญิงสาว  แล้วเป็นฝ่ายเดินนำไปขึ้นบันไดเพื่อไปรอคิวขึ้นกระเช้าไฟฟ้าและไม่ได้พูดคคุยอะไรกันอีกจนกระทั่งถึงคิวเข้ามานั่งในกระเช้าไฟฟ้า  ชายหนุ่มมองผ่านกระจกหน้าต่างข้างตัวเพื่อชมทิวทัศน์รอบๆอย่างสนใจ “เป็นเส้นทางเคเบิ้ลคาร์ที่ออกแบบและก่อสร้างได้ดีนะครับ แทบไม่ทำลายธรรมชาติเลย  ป่าก็ยังดูอุดมสมบูรณ์เพียงแต่มีเสามาบดบังทัศนียภาพนิดหน่อยเท่านั้น  ตรงนี้ความสูงจากระดับน้ำทะเลประมาณกี่เมตรครับ ผมเดาว่าน่าจะมากกว่า 500 เมตรรึเปล่า” “คุณเดาผิดไปเยอะเหมือนกันนะคะ  ตรงนี้สูงจากระดับน้ำทะเลประมาณ  700 เมตรค่ะ” ธรณ์ดูชอบใจกับการได้ชมทัศนียภาพของภูเขาและป่าไม้ที่ยังคงความอุดมสมบูรณ์อย่างน่าทึ่ง และเมื่อกระเช้าเคลื่อนตัวเข้าไปใกล้หน้าผาซึ่งมีลานกว้างและจุดชมวิว ก็ทำให้มองเห็นท้องทะเลและชายหาดยามเย็นจากมุมสูงได้ชัดเจนมากขึ้น “มองจากตรงนี้แล้วรู้สึกว่าทะเลสวยมากเลยนะครับ” “เดี๋ยวพอไปที่หน้าผา คุณจะได้เห็นอะไรมากกว่านี้อีกค่ะ” ชายหนุ่มหันไปมองหญิงสาวที่นั่งอยู่อีกด้าน และเห็นว่าเธอกำลังมองออกไปนอกหน้าต่างอีกด้านเช่นกัน ท่าทางไม่ตื่นเต้นหรือยินดียินร้ายอะไร ซึ่งก็ไม่น่าแปลก เพราะเธอคงมาบ่อยจนชินแล้ว ธรณ์คิดอย่างเข้าข้างตัวเองเพราะไม่อยากมองโลกในแง่ร้ายว่าเธอกำลังเบื่อหน่ายกับการพาเขามาเที่ยวด้วยความไม่เต็มใจ เมื่อลงจากกระเช้าเพื่อไปยังยังจุดชมวิวบนหน้าผาสูงชันบนภูเขาหินปูน และธรณ์ก็พบว่าบนความสูง 700 เมตรจากระดับน้ำทะเล เขาสามารถมองเห็นทิวทัศน์รอบเมืองไซเบิ้ลได้แทบทั้งเกาะ  โดยเฉพาะหมู่บ้านบนเนินเขาทางด้านขวามือของระยะสายตา ที่สะดุดตาด้วยสีสันหลากหลายตั้งเรียงรายลดหลั่นลงมาจากหน้าผาสูงชันเหนือทะเลราวกับเป็นภาพวาดของจิตรกร แม้จะมองเห็นไกลๆก็รับรู้ได้ว่า เป็นกลุ่มสถาปัตยกรรมที่ค่อนข้างโดดเด่นและมีความพิเศษน่าสนใจไม่น้อย “หมู่บ้านหลากสี  ที่คุณกำลังมองอยู่ คือหมู่บ้านช่างทำดอกไม้ไฟ ถ้าคุณอยากเห็นหรือเข้าไปหมู่บ้านนั้นใกล้ๆ ก็ต้องเตรียมร่างกายมาให้พร้อม เพราะต้องเดินขึ้นบนทางลาดชันสลับกับขั้นบันได  ทั้งหมู่บ้านเป็นอาคารทรงคุณค่าแก่การอนุรักษ์  แต่บางส่วนที่อยู่ติดถนนใหญ่ด้านล่างกำลังจะถูกเวนคืนเพื่อไปทำเป็นทางรถไฟรางคู่” เนเนสต์อธิบายด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ  ธรณ์หันไปมองสบตากับหญิงสาวแล้วก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของเธอ  เขาจึงเดินฝ่าสายลมแรงไปอีกทิศทางหนึ่งซึ่งมีนักท่องเที่ยวกำลังรอชมพระอาทิตย์ตกกันอยู่เป็นจำนวนมาก สายตามองไปที่เกาะเล็กๆไกลจากชายฝั่งออกไป และดูเหมือนว่าจะมีสิ่งก่อสร้างอะไรบางอย่างอยู่บนเกาะนั้น จึงหันไปเรียกเนเนสต์ที่เดินตามมาห่างๆทางด้านหลัง “นั่น เกาะอะไรเหรอครับ มีคนอาศัยอยู่ที่นั่นรึเปล่า” “ปัจจุบันมีแค่คนเฝ้าเกาะค่ะ  แต่เมื่อสักร้อยปีก่อน เคยเป็นคุกสำหรับขังนักโทษคดีอุกฉกรรจ์ แล้วก็นักโทษที่รอประหาร” “หมายความว่าตอนนี้ไม่มีการขังนักโทษไว้ที่นั่นแล้วใช่มั้ยครับ” สายตาของชายหนุ่มยังคงจับจ้องอยู่ที่เกาะเล็กๆแห่งนั้น ขณะเอ่ยปากถามหญิงสาว “ค่ะ  ไม่มีแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเกาะร้างดีๆนี่เอง เพียงแต่เป็นเขตหวงห้ามไม่ให้ใครเข้าไปใกล้เด็ดขาด” แสงจากปลายขอบฟ้าค่อยๆจางลงเมื่อพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไป อากาศที่เย็นสบายกับบรรยากาศแสงสีส้มจางรอบๆตัว เป็นความรู้สึกแปลกใหม่แบบที่ธรณ์ไม่ค่อยได้สัมผัสบ่อยนัก  ลองคิดทบทวนดูแล้วชายหนุ่มก็แทบจำไม่ได้ว่าเขาเคยได้ไปเที่ยวแบบใกล้ชิดธรรมชาติหรือดื่มด่ำกับบรรยากาศที่ให้ความรู้สึกสบายใจแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้ว  และเมื่อหันไปมองหาคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็พบว่าเธอกำลังถ่ายรูปให้กับนักท่องเที่ยวต่างชาติกลุ่มหนึ่งที่ไหว้วานให้ช่วยถ่ายรูปให้  ท่าทีของหญิงสาวดูร่าเริงแจ่มใส และเป็นมิตรกับคนกลุ่มนั้น อย่างที่ตัวเขาคงไม่มีโอกาสได้รับจากเธอ   แต่อย่างน้อยรอยยิ้มสดใสที่ได้เห็นก็ทำให้ธรณ์รู้สึกว่า เธอเป็นหญิงสาวที่น่ารักมากคนหนึ่งเท่าที่เขาเคยรู้จักมาในชีวิต “ได้เวลากลับกันแล้วล่ะ  รีบไปต่อคิวขึ้นเคเบิ้ลคาร์เถอะ  ไม่งั้นต้องรอนานแน่ๆกว่าจะได้ลงไป” หญิงสาวเดินมาบอกเขาใกล้ๆ หลังจากจบหน้าที่ตากล้องจำเป็นแล้ว “เวลาผ่านไปเร็วจัง  ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆเหรอครับ ที่คุณจะเป็นไกด์นำเที่ยวให้ผม” ธรณ์ถามขึ้นระหว่างนั่งกระเช้าไฟฟ้ากลับไปที่สถานี “ก็จริงน่ะสิ   ฉันไม่ได้มีเวลาว่างนักหรอกนะ  ต้องเตรียมจัดงานนิทรรศการของพิพิธภัณฑ์ช่วงปลายปีนี้ด้วย คุณเองก็เถอะ  ทำอย่างกับมีเวลาเที่ยวเยอะมาก มีงานใหญ่รอให้ทำตั้งเยอะแยะไม่ใช่เหรอ” ชายหนุ่มพยักหน้าคล้ายจะยอมรับ “ก็จริงนะ  ยังมีงานที่ผมต้องทำอีกเยอะแยะเลย  ผมขอถามอะไรคุณอย่างสิ เนเนสต์  ทำไมคุณถึงมองว่า การที่ผมมาทำงานให้กับมาร์ลิค หรือ เจ้าชายรัชทายาท  แล้วต้องเป็นพวกที่บูชาเงินเป็นพระเจ้าล่ะ  เพียงเพราะว่าอยู่คนละฟากฝั่งความคิดกัน แค่นั้นน่ะเหรอ” เนเนสต์ดูนิ่งงันไปทันทีที่ได้ยินคำถามนี้  ราวกับว่าต้องใช้ความคิดอยู่นานทีเดียวกว่าเธอจะหาคำตอบได้ “เพราะฉันรู้สึกว่า นโยบายในการพัฒนาประเทศส่วนใหญ่ขององค์รัชทายาทนั้น  เน้นที่การพัฒนาวัตถุมากกว่าจิตใจน่ะสิ  หรือคุณจะเถียงว่า คุณไม่ได้ถูกจ้างมาด้วยค่าตอบแทนมหาศาลกับข้อเสนอที่ให้ความเป็นอยู่ที่หรูหราสะดวกสบายมากๆเท่าที่จะหาได้ในชีวิตการทำงานล่ะ” คราวนี้ธรณ์เป็นฝ่ายเงียบไปบ้าง  เพราะสิ่งที่หญิงสาวพูดเกี่ยวกับตัวเขาก็เป็นความจริงเกือบทั้งหมด แต่ถึงอย่างไร เขาก็ไม่ได้มาที่นี่ด้วยเหตุผลเรื่องค่าตอบแทนเพียงอย่างเดียวหรอก  ความท้าทายและความต้องการพิสูจน์ความสามารถที่ได้ร่ำเรียนมาก็เป็นอีกเหตุผลสำคัญ หากชายหนุ่มก็ไม่ได้อธิบายอะไร “ฉันอาจจะรักและผูกพันกับทุกสิ่งทุกอย่างของเมืองนี้  รักพ่อ รักพี่ชายมาก  จนไม่อยากให้ใครเข้ามาทำอะไรที่เกิดการเปลี่ยนแปลงจนมันไม่มีวันเหมือนเดิมอีก” “สำหรับเรื่องโครงการท่าเรือน้ำลึกฯ   เท่าที่ผมทราบมาจากมาร์ลิค เจ้าชายทรงตรัสไว้ว่า โครงการนี้มันไม่ใช่สิ่งที่จะเห็นผลในระยะเวลาสั้นๆ  แต่เป็นโครงการในระยะยาว เพื่อวางแนวทางของประเทศในอนาคต การแข่งขันทางเศรษฐกิจระหว่างประเทศ เป็นสิ่งที่พระองค์ให้ความสำคัญ  และโครงการนี้ ก็ได้รับการสนับสนุนจากกลุ่มประเทศที่มีดินแดนติดกับทะเลเมดิเตอร์เรเนียนเป็นอย่างดีด้วย  ผมมองว่า เจ้าชายทรงเล็งเห็นความสำคัญตรงนี้มากกว่านะ  คุณน่าจะเปิดใจมองหลายๆแง่มุม  ไม่ใช่ฟังแต่พ่อหรือพี่ชายเท่านั้น”  เนเนสต์เมินหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง แววตาแข็งกร้าวไม่เป็นมิตรคล้ายวันที่พบกันครั้งแรกอย่างไม่อาจปิดบังความไม่พอใจในสิ่งที่ได้ฟังจากชายหนุ่ม และไม่ยอมพูดอะไรอีกเลย จนมาถึงที่หมาย จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 23:58:17

ความคิดเห็นที่ 2 (ตอนที่ 11 ต่อ) ทันทีที่ลงมาจากกระเช้าได้ เนเนสต์ก็เดินแยกตัวไปจากธรณ์โดยไม่มีคำพูดอะไรทั้งสิ้น ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นอากาศธาตุอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ “เดี๋ยวสิ เนเนสต์  เราจะจากกันโดยไม่พูดอะไรกันเลยแบบนี้น่ะเหรอ” เขาพูดพลางเดินไปขวางหน้าหญิงสาวไว้ “หมดหน้าที่ของฉันแล้วนี่คะ  ยังไงก็ขอให้คุณเดินทางกลับบ้านโดยปลอดภัยแล้วกัน” หญิงสาวตอบด้วยน้ำเสียงห่างเหิน แล้วเดินหนีหายไปในฝูงชนอย่างรวดเร็ว ธรณ์มองตามอย่างไม่เข้าใจในท่าทีของเธอ  และสาเหตุทั้งหมดก็คงหนีไม่พ้น สิ่งที่เขาพูดเพื่อให้เธอนำไปลองคิดและมองในมุมอื่นๆบ้าง โดยไม่ได้มีเจตนาอื่นใดแอบแฝง แต่เธอคงไม่คิดแบบเขาเลยสักนิด บางที เธออาจจะหัวแข็งและอุดมการณ์สูงเกินกว่าที่เขาประเมินไว้มากนัก  ราวกับว่าทุกครั้งที่สบตาก็จะมองเห็นกำแพงอยู่ข้างหน้าด้วยเสมอ แล้วเขาจะทำลายกำแพงนี้ได้ด้วยวิธีไหนกัน “เนเนสต์” เสียงเรียกคุ้นหูที่ดังขึ้นขณะกำลังจะเปิดประตูห้องนอนด้วยท่าทางเหนื่อยล้า ทำให้หญิงสาวต้องหยุดและหันไปมองเจ้าของเสียงที่กำลังก้าวเท้าเข้ามาใกล้ “เป็นไงบ้าง กลับมาซะค่ำเชียว  มีอะไรอยากเล่าให้ฉันฟังบ้างมั้ย” เนเนสต์ไม่ได้ตอบทันที แต่เปิดประตูให้มีมี่เข้าไปในห้องนอนพร้อมกัน  แล้วหญิงสาวก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงก่อนจะตอบสั้นๆว่า “เหนื่อย” “แค่เนี้ยเองเหรอ  อุตส่าห์ให้รีบออกไปจากพิพิธภัณฑ์เร็วๆ  คิดว่าจะกลับมาเล่าอะไรให้ฟังมากกว่านี้ซะอีก” มีมี่พูดด้วยน้ำเสียงผิดหวัง “แล้วมีมี่อยากฟังเรื่องอะไรล่ะ  ฉันก็แค่พาเขาไปอนุสรณ์สถานฯกับจุดชมวิว  ไม่ค่อยได้พูดคุยอะไรกันมากหรอก” “ไม่รู้สิ  ฉันรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้กำลังจีบเนเนสต์อยู่นะ  แต่ติดที่เขาทำงานอยู่คนละฝ่ายกับพวกเรา เลยไม่กล้าแสดงออกมาก” “บ้าเหรอ” เนเนสต์ลุกขึ้นนั่งทันที “ฉันไม่เห็นรู้สึกว่าเขาจะเป็นแบบที่มีมี่บอกเลย  ไม่มีท่าทีอะไรอย่างนั้นเลยด้วย” มีมี่เดินเข้าไปนั่งข้างๆเพื่อนรักและถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “แล้ว เนเนสต์ล่ะ รู้สึกยังไงกับเขา” “บอกไม่ถูก  ก็รู้สึกว่าเป็นคนดีนะ  พูดจาสุภาพ แต่บางครั้งก็มีกวนโมโหบ้างนิดหน่อย ถ้าไม่ติดว่าเขาทำงานให้กับฝ่ายนั้น  ก็คงจะดีกว่านี้มาก” เนเนสต์พูดประโยคสุดท้ายเบาๆ คล้ายพูดกับตัวเองมากกว่า “สรุปว่า รู้สึกดี ว่างั้นเถอะ  เอ้อ ฉันขอถามอีกอย่างสิ  เนเนสต์เคยมีคนรักหรือเคยคบกับใครมาก่อนบ้าง” “ทำไมอยู่ๆถึงสนใจเรื่องความรักของฉันขึ้นมาได้นะ มีมี่  ถ้าฉันบอกว่า ไม่มีจะเชื่อมั้ย” “ไม่อยากจะเชื่อนักหรอก เนเนสต์ออกจะน่ารักขนาดนี้ ไม่เคยมีหนุ่มคนไหนมาสนใจเลยเหรอ” สิ่งที่ได้ฟังทำให้เนเนสต์ต้องอมยิ้มอย่างนึกขำ “มันก็ไม่ถึงขนาดว่าไม่มีเลยหรอกนะ  ก็เคยคบกับรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยอยู่คนหนึ่ง  แต่แค่ระยะเวลาสั้นๆ  แล้วก็เลิกรากันไป  แต่อย่าถามนะว่าทำไม เพราะถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้เหตุผลที่อยู่ดีๆ เขาก็ค่อยๆหายไปจากชีวิตเราเลย” ถึงแม้ว่าจะเล่าด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องราวในอดีตแล้ว หากในแววตาก็ดูหม่นหมองลงอย่างชัดเจน “แล้วมีมี่ล่ะ  ฉันตอบในสิ่งที่อยากรู้ให้แล้ว  ถึงตามีมี่บ้างล่ะ  ไหนบอกมาซิว่า เคยมีความรักกับชายหนุ่มคนไหนบ้างรึเปล่า” “โธ่  เนเนสต์  อย่างฉันเนี่ย ผู้ชายที่ไหนจะมาสนใจ แค่เหลือบตามองเขาก็รีบถอยห่างด้วยความกลัวกันหมดแล้ว  ในสายตาของคนอื่น ฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงประหลาดๆไม่น่าเข้าใกล้คนหนึ่งเท่านั้นเอง” มีมี่พูดปนหัวเราะราวกับเป็นเรื่องน่าขำหนักหนา “ยิ่งพูดแบบนี้ ฉันก็ยิ่งอยากเห็นหน้าของมีมี่จริงๆเลย  รู้มั้ย พี่เดยันเคยบอกฉันว่า  เขามีความรู้สึกตามสัญชาตญานของผู้ชายว่ามีมี่ต้องมีใบหน้าที่สวยงาม มากกว่าจะอัปลักษณ์” “สงสัยคราวนี้ สัญชาตญานของคุณเดยันจะผิดแล้วล่ะจ้ะ  เนเนสต์อย่าไปเชื่อที่เขาพูดเลยนะ   ฉันชักง่วงแล้วสิ เนเนสต์เองก็คงอยากพักผ่อนแล้ว  งั้น ฉันกลับก่อนดีกว่า” “พูดเรื่องนี้ทีไรต้องเปลี่ยนเรื่องหรือไม่ก็หาเรื่องหนีทุกทีเลยนะ มีมี่   เอาเถอะ ยังไงคืนนี้ก็นอนหลับฝันดีแล้วกัน” มีมี่กลับไปที่ห้องนอนของตัวเองสักพักใหญ่แล้ว แต่เนเนสต์ก็ยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม  คำพูดของมีมี่ยังคงรบกวนจิตใจ ผู้ชายชาวไทยคนนั้น เข้ามาวุ่นวายในชีวิตเธอเพราะอะไรกันแน่นะ ภาพรอยยิ้มอ่อนโยนของเขาปรากฏขึ้นมาในความคิดอย่างห้ามไม่ได้ น้ำเสียงนุ่มนวลของเขาก็ดังก้องอยู่รอบตัว แม้อยากจะสลัดความรู้สึกนึกคิดที่เกี่ยวกับข้องกับชายหนุ่มออกไปให้ได้  แต่ก็ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ทำได้ยากเย็นเหลือเกิน ที่เธอเป็นอยู่นี้ เรียกว่าอะไร ความคิดถึง เช่นนั้นหรือ ? ห้องทรงพระอักษรส่วนพระองค์ทางทิศใต้ของพระบรมมหาราชวัง เป็นสถานที่ที่เจ้าหญิงชารีด้าทรงโปรดปรานและชอบมาประทับอยู่เป็นเวลานานๆได้โดยไม่ทรงรู้สึกเบื่อ ยามที่ต้องทรงงานก็คือวิทยานิพนธ์ของนักศึกษาระดับปริญญาโท ในมหาวิทยาลัยที่ทรงศึกษาอยู่ “จะตีหนึ่งครึ่งแล้วเหรอเนี่ย” พระเนตรคมตวัดมองนาฬิกาที่ผนังพลางวางปากกาปิดหนังสือเล่มหนาบนโต๊ะแล้วเสด็จกลับไปยังห้องบรรทม ทว่าระว่างที่ทรงพระดำเนินผ่านห้องทรงงานของพระเชษฐาซึ่งเป็นห้องหนึ่งที่เจ้าชายฟารินอสมักจะทรงใช้เป็นสถานที่สำหรับเก็บอุปกรณฬ์สำหรับงานศิลปะของพระองค์ ที่นานๆครั้งเจ้าหญิงชารีด้าจะทรงผ่านมาแล้วทอดพระเนตรเห็นแสงสลัวจากโคมไฟระย้าที่เล็ดลอดผ่านช่องบานพระทวารด้านล่าง จึงทรงหยุดอยู่ตรงนั้นและกำพระหัตถ์ยกขึ้น หากก็ต้องหยุดชะงักเพราะบานพระทวารไม่ได้ล็อคไว้และเปิดแง้มอยู่เล็กน้อย  ทรงถือวิสาสะก้าวเข้าไปด้านใน ภายในเงียบสนิทเหมิอนไม่มีผู้ใดอยู่ในห้องนี้เลย ขณะกำลังคิดว่าจะทรงเรียกพระเชษฐา ภาพที่กำลังทอดพระเนตรเห็นตรงพื้นห้องในมุมมืดมุมหนึ่งก็ทำให้องค์หญิงชารีด้าแทบล้มทั้งยืน   “เจ้าพี่ฟารินอส  เจ้าพี่อาร์กฟา” พระสุรเสียงแห้งโหยที่เปล่งออกมา ส่งผลให้สองร่างในมุมมืดต้องหยุดความเคลื่อนไหวทุกอย่างไว้ “ชารีด้า!!” พระสุรเสียงของเจ้าชายอาร์กฟา ฟังดูตกพระทัยยิ่งนัก หากไม่ทันได้รับสิ่งสิ่งใดต่อ เจ้าหญิงชารีด้าก็เสด็จจากไปอย่างรวดเร็วราวกับลมพัดผ่าน “จะทำยังไงดีล่ะ  ฟารินอส  ชารีด้ารู้เรื่องของเราแล้ว” เจ้าชายอาร์กฟาตรัสอย่างไม่สบายพระทัย  พลางเอื้อมพระหัตถ์ไปคว้าฉลองพระองค์มาสวมใส่  เจ้าชายฟารินอสทอดถอนพระทัยยาว “เราผิดเองที่คิดว่าดึกแล้ว คงไม่มีใครผ่านมาตรงนี้ เลยไม่ได้ปิดประตู  เราจะพูดเรื่องนี้กับน้องเอง  ตอนแรกชารีด้าอาจจะรับไม่ได้  แต่เราเชื่อว่าน้องเป็นคนมีเหตุผลและต้องเข้าใจเราสองคนแน่ๆ แม้ว่าจะต้องใช้เวลาสักหน่อย กังวลไปเลยอาร์กฟา” เจ้าชายฟารินอสรับสั่งปลอบพระทัยทั้งกับเจ้าชายอาร์กฟาและพระองค์เองด้วยเช่นกัน เวลาเดียวกัน ที่ถนนเลียบชายหาดในเมืองไซเบิ้ล มาร์ลิคกำลังขับรถกลับไปที่บ้านพักหลังจากจบภารกิจที่บาตูฮานในช่วงเย็นที่ผ่านมา ระหว่างทางรถยนต์ของเขาเกิดประสบปัญหายางแตกขึ้นมาอย่างไม่คาดฝันจึงต้องเสียเวลาไปเกือบสองชั่วโมงกว่าจะเดินทางต่อไป จากที่คิดว่าจะกลับมาถึงบ้านพักไม่เกินเที่ยงคืน ตอนนี้ก็ปาเข้าไปเกือบตีสองแล้ว  แล้วเสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังทำลายความสงบเงียบขึ้นมา  มาร์ลิคเหลือบไปมองหน้าจอที่กระพริบเป็นจังหวะ ก่อนตัดสินใจเลี้ยวรถไปจอดชิดริมทางเท้าก่อนหยิบโทรศัพท์มากดรับ “ว่าไง ธรณ์ ป่านนี้คุณยังไม่นอนอีกเหรอ” “ผมมีเรื่องสงสัยอยากถามคุณน่ะ  คุณกลับมาถึงไซเบิ้ลหรือยัง” “ใกล้จะถึงบ้านพักแล้วล่ะ  แต่เห็นคุณโทรมา เลยจอดรถคุยโทรศัพท์ก่อน  มีเรื่องอะไรน่าสงสัยถึงขนาดรอพรุ่งนี้ไม่ได้” “วันนี้ผมไปห้องสมุดในพิพิธภัณฑ์   แล้วบังเอิญไปเจอหนังสือพิมพ์ของสำนักข่าวต่างประเทศฉบับเมื่อ 20ปีก่อนเข้า มีพาดหัวข่าวของคาจาร์ และข้างในมีสกู๊ปเรื่องราวของพระชายาแคทรีน่า” สีหน้าและแววตาของมาร์ลิคดูเคร่งเครียดขึ้นทันทีเมื่อได้รับฟังสิ่งที่ปลายสายบอกมา “หนังสือพิมพ์ฉบับนั้นยังอยู่ที่เดิมรึเปล่า  พรุ่งนี้คุณพาผมไปดูหน่อยได้มั้ย” “ได้สิ  ถ้าอย่างนั้น  ค่อยเจอกันพรุ่งนี้แล้วกัน คุณรีบกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ” หลังวางสายจากธรณ์ได้ไม่ถึงนาที เสียงโทรศัพท์ของมาร์ลิคก็ดังขึ้นอีกครั้ง และเมื่อมองแล้วไม่เห็นว่ามีเบอร์ผู้ใดปรากฏนอกจากแสงไฟที่กระพริบแจ้งว่ามีสายโทรเข้ามา เขาก็รับรู้ได้ทันทีว่าใครที่โทรเข้ามา ชายหนุ่มรีบกดรับสายโทรศัพท์ทันที  แล้วเสียงสะอื้นที่ได้ยินก็ทำให้เขาต้องใจหายวาบ “ฝ่าบาท  ทรงกันแสงทำไม  เกิดอะไรขึ้นกระหม่อม” .. จบตอนที่ 11 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 1 ก.พ. 55 23:58:53

ความคิดเห็นที่ 3 สวัสดีตอนดึกค่ะ มาโพสแบบง่วงๆอีกเช่นเคย  ><  มาอ่านตอนที่ 11 กันนะคะ ^^ ตอบกระทู้ตอนที่แล้ว ความสงสารตั้งอยู่บนฐานแห่งความสงสัย ผลลัพธ์ที่ได้คือ"ความรัก" กาแฟก็ยืนกรานว่าชอบเวลาที่ธรณ์อยู่กับเนเนสต์จัง...ได้กลิ่นรักลอยลม เฮะๆ จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต <<< รักลอยลมของสองคนนี้ยังต้องติดตามกันอีกยาวค่ะ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ ^^ สงสัยมีมี่คงมีความเกี่ยวพันอะไรสักอย่างกับพระชายาแคทรีน่าแน่ๆ นะคะเนี่ย อาจเป็นพระราชธิดาที่ว่าถูกปลงพระชนม์ไปแล้วก็ได้ เดาไปเรื่อยๆ ค่ะ มาถึงบทนี้ไม่แน่ใจอีกแล้วว่าระหว่างเนเนสต์กับมีมี่ใครเป็นนางเอกกันแน่ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin)  <<<ตอบอะไรมากไม่ได้ค่ะ จะกลายเป็นการสปอยล์เนื้อหาสำคัญมากไป แหะๆ ขอบคุณสำหรับดอกไม้แทนใจ และขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ยังเข้ามาเชียร์มีมีต่อไปค่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy)<<<  ^_____^  ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ แวะมาให้กำลังใจก่อนค่ะ ยังไม่ได้ตามอ่านเลยค่ะ ขอเวลานิดนึงนะคะ จากคุณ : Setakan<<<  ขอบคุณมากๆเลยค่ะ  :) ให้กิฟต์พี่ไก่ กุลธิดา (kdunagin) ค่ะ เพราะคิดเหมือนกันเลยว่า "...มีมี่คงมีความเกี่ยวพันอะไรสักอย่างกับพระชายาแคทรีน่าแน่ๆ นะคะเนี่ย อาจเป็นพระราชธิดาที่ว่าถูกปลงพระชนม์ไปแล้วก็ได้..." ลอกมาทั้งประโยคต้องให้เครดิตค่ะ ^^ จากคุณ : รพิชา <<< ตอบเหมือนที่ตอบคุณกุลธิดาเช่นกันค่ะ เนื้อหาสำคัญไม่อาจสปอยล์ผู้อ่านได้ แหะๆ  ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะึคะ :) เดาเหมือนคุณกุลธิดาเหมือนกันค่ะ ^^ ธรณ์มาน่ารักเอาตอนท้าย อ้อนเหมือนเด็กเลย "คือ...ผมหิว" จบเลย เนเนสต์ ต้องพาเด็กชายไปกินข้าวด้วย ไม่งั้นจะถูกหาว่าใจดำนะจ๊ะ จากคุณ : ระรินใจ <<< พาไปกินข้าว แล้วก็พาไปเที่ยวแล้วค่ะ  แต่จากกันไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะคะ - -'   ขอบคุณที่ติดตามอ่านค่ะ :) 2 ชม.ผ่านไปเร้วเร็ว มีมี่คงไม่ใช่เชื้อพระวงศ์ใช่ไหม ;) จากคุณ : scottie <<< ความจริงยังไม่ถึงสองชั่วโมงค่ะ แต่มีมี่เป็นคนบอกให้เนเนสต์รีบไปเพราะตัวเองจะไปค้นหาหนังสือต่อค่ะ   ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะคะ :) ตอนนี้มีมี่ก็ยังดูลึกลับอยู่ เดาไม่ออกเลยค่ะ จากคุณ : นารีจำศีล <<< เดากันต่อไปค่ะ อย่าเพิ่งเลิกอ่านนะคะ ^^ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ขอบคุณกิฟท์จาก  คุณเขมปัณณ์, นารีจำศีล, สามปอยหลวง, npuiy, trenah, รพิชา, แก้วกังไส, ระรินใจ,ลูนาติก,Setakan และ คุณravio    ด้วยนะคะ  ;D พบกันใหม่ตอนต่อไปค่ะ   ;)) แก้ไขเมื่อ 02 ก.พ. 55 09:57:07 จากคุณ : Travel to the moon เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 00:11:45

ความคิดเห็นที่ 4 เจ้าชายฟารินอสกับเจ้าชายอาร์กฟาขโมยซีน เม้นต์ต่อไม่ออกเลย ๕๕๕ ตอนแรกนึกว่าจะมีคู่ให้สองเจ้าชายด้วย ดันจับคู่กันเองซะงั้น ^^" จากคุณ : รพิชา เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 03:18:15

ความคิดเห็นที่ 5 เจ้าชายฟารินอสกับเจ้าชายอาร์กฟา ตอนแรกๆ คิดว่าเป็นพี่น้องหรือไม่ก็ญาติกันเสียอีกค่ะ ตกลงไม่ใช่หรอกหรือคะ แต่เป็น... ไอ๋หยาาาาาา จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 06:42:37

ความคิดเห็นที่ 6 ตกใจกับคู่เจ้าชายเล็กๆ ค่ะ จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 09:05:08

ความคิดเห็นที่ 7 กรี๊ดด!! ไม่จริ๊งง!! จากคุณ : ระรินใจ เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 10:47:06

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่เดาละ อ่านอย่างเดียว... อืม...เจ้าชาย จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 19:36:16

ความคิดเห็นที่ 9 ท่าทางผมจะเป็นแฟนคลับตัวจริงเสียงจริงมีมี่ อ่านทีไรจะมองหาเธอเสมอ มาถึงบทนี้ ผมรู้สึกว่า ไม่ว่าเธอจะเป็นใคร มาจากไหน จุดประสงค์อะไร อยู่ฝ่ายไหน ฝ่ายมารหรือธรรมะ ไม่รู้ไม่สน ไม่แคร์ทั้งนั้น รู้แค่ว่า ผมจะตามให้กำลังใจเธอตลอดไปจนจบเรื่อง ผมแทบไม่สนใจตัวละครคนอื่นเลย^^ ใครจะเป็นจะตายยังไงก็ช่าง ขอให้มีมี่ปลอดภัย(อินมาก)....^__^... ผมมักจะรู้สึกผูกพันกรณีพิเศษกับตัวละครที่พิสดาร ^__^..... หวังว่าคุณ  Travel to the moon คงไม่ให้ใครมาทำร้ายเธออย่างมากเกินไปนะครับ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 19:56:29

ความคิดเห็นที่ 10 ร้องไห้เสียดายพี่ชายตัวเองหรือ จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 21:54:56

ความคิดเห็นที่ 11 ขำพี่ไก่เม้นท์ คิดอยู่เหมือนกันค่ะว่าชักจะยังไงๆ จากคุณ : Setakan เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 11:13:34

ความคิดเห็นที่ 12 เจ้าหญิงร้องไห้เพราะดีใจใช่ไหมคะ? 555 แอบวายแฮะ อิ อิ ไปลุ้นคู่สองเจ้าชายดีก่า ^^ จากคุณ : นารีจำศีล เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 23:38:08