ความคิดเห็นที่ 1 11.2 ขณะนอนนั่งพักอยู่ในห้องทำงานของตัวเอง ที่โต๊ะทำงาน ผมก็เกิดนึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้ บางสิ่งนั้นอาจทำให้พี่ชายสนใจผมขึ้นมาบ้างก็ได้ ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด ตอนแรกก็กังวลว่าพี่จะรับสายไหม พี่จะเปลี่ยนเบอร์หนีผมไหม เพราะวันก่อนหน้านั้นพี่เหมือนอยากจะตัดขาดผมให้ได้ แต่ความกังวลทั้งหลายประดามีก็มีอันจบลงเมื่อสัญญาณเรียกดังไม่ถึงสี่ครั้งพี่ก็รับสายแล้ว  ถึงเสียงของเขาจะชาเย็นเช่นเคย  แต่มันก็ทำให้ผมดีใจจนน้ำตารื้นร้น  พี่ยังรับสายของผม ผมกำโทรศัพท์แน่น มือสั่น ผมหมายถึงที่พูดจริงๆ พี่ไม่ใจร้ายทิ้งผมอย่างหวาดกลัว มาคิดดูอีกทีบางทีวันนั้นผมอาจจะเหมือนจับผิด พี่ก็เลยอาจจะโกรธ ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆเลย ไม่มีใครชอบหรอกเรื่องจับผิด   แล้วผมก็บอกถึงสิ่งที่ผมอยากบอกกับพี่ ผมอยากให้พี่อาทรต่อสิ่งที่ผมเป็น ผมบอกพี่ไปแล้ว บอกอย่างไม่ปิดบังก็จริงแต่ผมไม่ได้บอกหัวข้อของมัน ผมยังไม่มีความกล้าพอนั่นเอง ขนาดความคิดที่จะไปปรึกษากับผู้เชี่ยวชาญยังเป็นอะไรที่ห่างไกลเสียเหลือเกินสำหรับผมที่จะตัดสินใจ ผมเปิดอินเตอร์เน็ทหาข้อมูลเอาเอง และข้อมูลพวกนั้นล่ะที่ผมเอามาบอกพี่เพื่อเรียกร้องความสนใจจากพี่ “เหรอ?” พี่แสดงความแปลกใจในน้ำเสียงนิดหน่อยหลังฟังจบ “ครับ เขาบอกว่าความรักจากคนใกล้ชิดเช่นคนในครอบครัวจะช่วยผมได้” “นี่ตกลงเป็นโรคจิต เป็นบ้า ใช่ไหม? นายต้องการจิตแพทย์  ไม่ใช่ฉัน นายนี่มันน่ารังเกียจสิ้นดี อย่าคิดว่าฉันไม่รู้จักมันนะไอ้ Sex Dddict  ไม่รู้สึกขยะแขยงตัวเองบ้างหรือ หมกมุ่นอยู่กับมันจนเป็นบ้า นี่แม่นายที่ตายไปแล้วไม่รู้จะว่าไง ไม่ละอายแม่นายเลยหรือที่นายเป็นแบบนี้ ฉันจะวางล่ะนะ ซวยหูจริงๆ” “พี่ พี่ พี่ครับอย่าเพิ่งวางนะครับง ผมไม่ได้เป็นอะไรแบบนั้นนะพี่ ผมแค่มีแนวโน้ม แต่หากผมได้รับการเอาใจใส่ผมก็สามารถหยุดพฤติกรรมเสี่ยง ผมถึงอยากจะ...” ผมพยายามจะอธิบายต่อ แต่พี่...ตัดสายไปแล้ว “ผมถึงอยากจะให้พี่สนใจผมบ้าง อย่าตัดขาดผมเลย พี่ช่วยมาเอาใจใส่ผมหน่อย ไม่งั้นผมจะเป็นโรคนั้นจริงๆ”ผมพูดคนเดียวโดยไม่มีโทรศัพท์จ่ออยู่ที่ปาก มือที่ถือเจ้าไอโฟนหมดแรงวางบนที่นอน ผมหันไปมองนอกหน้าต่าง ฝนเม็ดแรกกระทบที่กระจก ผมหันกลับมาทิ้งตัวบนพนักพิงเก้าอี้อย่างไร้เรี่ยวแรงทั้งที่ไม่ได้เหนื่อยอ่อน  ดวงตาแห้งผากทั้งที่ในอกสะอึกสะอื้น หนาวจัง..... ผมเริ่มกอดอกแน่น แอร์คงแรงเกินไป คว้ารีโมทมากดปรับ อุณภูมิมันก็แค่ 25 องศาเท่านั้น ผมโยนรีโมททิ้ง  แล้วล้มตัวลงนอนขดตัวบนพื้น หนาวจริงๆ ทว่าผมไม่ได้อยากผ้าห่ม ความหนาวนี้มันมาจากข้างในอันอ้างว้างโดดเดี่ยว  ความเย็นเยียบที่ทำให้ผมอยากได้อ้อมกอดของใครเสมอ ผมทิ้งสายตาบนพื้นห้องทำงาน เซ็กส์ครั้งแรกของผมเกิดขึ้นที่นี่  แต่มันไม่น่าประทับใจ  ผมคิดว่าผมเกลียดมัน ทว่าโดยไม่ทันรู้ตัวความต้องการของผมมันก็เกิดขึ้นครั้งที่สอง ครั้งที่สามและครั้งแล้วครั้งเล่า ผมพบว่าตัวเองนั้นแทบไม่อยากนับวันรอคุณทศตามที่เรานัดกัน ผมรู้สึกว่าเวลาแต่ละนาทีช่างเดินช้าเชื่อง แต่วันกว่าจะผ่านไปได้ช่างน่าอึดอัดเหลือเกิน และเมื่อได้พบเขาผมก็กลายเป็นคนไร้ยางอาย เหมือนพวกอดอยาก หิวโซ การจรดจูบถอดเสื้อผ้าของเขาอย่างบ้าคลั่งทำให้ผมแทบอยากเชื่อในสิ่งที่เป็นไป   ฝนตอนนี้กลายเป็นสายน้ำเล็กๆพาดผ่านทั่วกระจก คิดถึงเรื่องที่เพิ่งผ่านไปและผ่านมาแล้ว ผมก็รู้สึกเหนื่อยและเริ่มหายใจช้าลง ผมคิดผิดมหันต์   คำพูด สีหน้า แววตาของเขายามที่พูดกับผมเมื่อครู่คงเหมือนมองหมาขี้เรื้อนสักตัวกระมัง  หวังจะได้รับความเห็นอกเห็นใจ ความสงสารกลายเป็นเรื่องตรงข้าม ผมจับตาสายน้ำบนกระจกด้วยดวงตาที่เริ่มอุ่นชื้น เมื่อคิดถึงรอยยิ้ม อ้อมแขน คำปลอบโยนอันแสนอ่อนโยน อ้อมอก ที่ไม่เคยและไม่มีวันได้เห็นของพี่ชาย  การพบกันในเวลาอันน้อยนิด ผมมองใบหน้าเย็นชา มองแขนขาวซีดที่คล้ายจะไร้ไออุ่นแห่งเลือดเนื้อ มองแผ่นอกอันว่างเปล่าของพี่แล้วหัวใจสุดจะเงียบเหงาเหลือเกิน ผมไม่ได้ตกหลุมรักสายเลือดตัวเอง ผมแค่อยากให้เราสองคนรู้สึกถึงความผูกพันธ์ที่พึงมีต่อกันอย่างลึกซึ้งอันไม่อาจมีใครเสมอเหมือนได้อีกแล้ว “พี่น้อง” นับจากแม่แล้วผมไม่เคยได้สัมผัสอ้อมกอดใดที่สนิทใจได้อีก ต่อให้ผมกกกอดกับใครต่อใคร มีเซ็กส์อีกนับแสนนับล้านครั้ง ร่างกายของผมก็ไม่มีวันหยุดสั่นสะท้าน  ผมรู้ รู้ดีเสมอมา....กอดเพียงครั้งเดียวของพี่ชายนั่นเองที่จะหยุดโลกอันวุ่นวายสับสนของผมได้ แต่ผมก็ไม่สามารถบอกเขาให้เข้าใจได้  เราสองคนพี่น้องช่างน่าเศร้าแบบนี้ตลอดมา  สายน้ำบนกระจกพร่าเลือน ผมปาดน้ำในตาออกแล้วลุกขึ้น  แต่ต้องสะดุ้งตกใจที่เห็นคุณทศนั่งกอดเข่าพิงประตูอยู่  ดวงตาสวยคมของเขานิ่งอยู่ที่ผม “คุณทศ! อยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” ผมรีบลุกขึ้นยืนเตรียมพร้อมหนีพ้นจากมือในทันที  คุณทศเงยหน้า ใบหน้าของเขาเรียบเฉย หากแต่ในประกายในดวงตาไร้พิษสงเหมือนเคย เขาเอียงศีรษะข้างหนึ่งแนบกับเข่าพลางมองผมยิ้มๆ “ฉันไม่ตั้งใจจะรบกวนนายหรอกนะ เพียงแต่พอเห็นนายนอนในท่าเดิม ร้องไห้แบบเดิม ตรงที่เดิมที่เรามีอะไรกันครั้งแรก ฉันก็อยาก...” “พอทีเถอะครับ อย่าพูดเรื่องทุเรศแบบนั้นตอนนี้เลยนะครับ” ผมรีบตัดบท แล้วก้าวไปที่ประตูจะเปิดออก คุณทศที่นั่งตรงนั้นขว้าขาผมไว้ “อย่าออกไปจนกว่าจะฟังฉันให้จบ” “ปล่อยผมนะ” ผมพูดน้ำเสียงเด็ดขาด “ทำไมแค่ฟังที่ฉันจะพูดให้จบไม่ได้เชียวหรือ มันไม่เสียเวลานานหรอก” “ผมไม่อยากฟังนี่ครับ สิ่งที่คุณพูดไม่มีมนุษย์หน้าไหนทนไหวหรอกหากคุณจะคิดจะทำร้ายใจน่ะ” “แต่คราวนี้ไม่ใช่นะ” คุณทศประท้วงน้ำเสียงไม่แข็งแรงจนผมต้องหันมาสนใจ “ฉันก็แค่จะบอกว่า การได้เห็นภาพนายเหมือนกับวันเก่าๆ มันทำให้ผมต้องนั่งลงเงียบๆไม่คิดจะรบกวนนาย ฉันแค่อยากซึมซับความสวยงามนั้นไว้” คุณทศปล่อยมือจากผมแล้วลุกขึ้นยืน เราเผชิญหน้าอย่างเปิดเผย  รอยฟกช้ำจากหมัดของเมษายังคงเจือจางบนผิวหน้าขาวสะอาดของเขา “ฉันอาสาทุกคนมาตามนาย”คุณทศยิ้มสะอาดสะอ้าน “ตามผมเรื่องอะไรครับ” ผมย่นคิ้ว “มาเถอะน่าทุกคนรออยู่” คุณทศดึงมือผมเปิดประตูแล้วก้าวออกจากห้องโดยมีผมตามออกมาด้วย ที่หน้าประตูแกลลอรี่ คุณพิสรา คุณวุฒิ ภรรยาของเขา คุณน้ำฟ้า คุณ S กำลังยืนคุยกันอย่างสนุกสนานพอเห็นผมกับคุณทศทั้งหมดก็หันมายิ้ม คุณวุฒิเจ้านายเก่าของผมโบกมือ “ไง รุจน์ ไม่ได้เจอกันนานเลย” “คุณวุฒิ” ผมดีใจยิ้มกว้าง นายเก่าผู้ให้งานให้ชีวิตที่ดีกับผม ผมรีบวิ่งไปไหว้ คุณวุฒิตบบ่าผม บึ้ก บึ้ก “เออ เดี๋ยวนี้หล่อขึ้นนะเนี่ยะ ราศีหนุ่มรูปงามเป็นประกายเจิดจ้ากว่าตอนอยู่กะพี่อีก ท่าทางยายฟ้าจะดูแลดีกว่าพี่” คำพูดของคุณวุฒิทำเอาผมกับน้ำฟ้ามองหน้ากัน  ผมทำหน้าไม่ถูก แต่น้ำฟ้ากลับอมยิ้มจนหน้าสวยใสกระจ่าง  แต่ไม่ทันมีใครสังเกต “เอ เพิ่งสังเกตนะ วันนี้เมษาไม่มาหรือ” น้ำฟ้าเหลียวมองรอบร้าน ทุกคนมองตามไปด้วย “เออๆ พี่กำลังอยากเห็นพนักงานใหม่พอดี ไหนล่ะ” วุฒิชะโงกหน้าออกมานอกกลุ่ม “วันนี้เมษาลาป่วยน่ะครับ พอดีวันนี้ยังไม่ได้พบคุณน้ำฟ้าก็เลยยังไม่ได้เรียนให้ทราบ” ผมรายงานให้น้ำฟ้าและทุกคนทราบ ผมแอบมองคุณทศ เขาก้าวไปยืนข้างคุณ S และไม่ได้แสดงความสนใจใดๆออกมา เขากำลังชี้ให้คุณ S ดูแกลลอรี่โดยรอบ “ว้า!!!เสียดายจังเลยอดไปกับพวกเราเลย” น้ำฟ้าทำหน้าเมื่อย “มีอะไรมากกว่านั้นหรือเปล่าคะ คุณน้ำ” พิสราเอียงคอถาม หล่อนกอดเอวกันกับคุณ S “ก็มีน่ะสิคะ แบบว่า เมษาน่ะ หล่อมาก ล่ำมาก ไม่ใช่ค่ะ เค้าเป็นคนเก่งนะคะ เรียนรู้งานได้เร็ว อยากให้รู้จักกันไว้ เพราะเขาเป็นสมาชิกคนหนึ่งของที่นี่น่ะค่ะ” น้ำฟ้ามองผมแล้วยิ้มอย่างภูมิใจ ผมก็เหมือกัน ใช่เราสองคนภูมิใจในตัวเมษา เขาเป็นความแจ่มใส เป็นดั่งตะวันที่ไม่มีวันดับแสง มีเขาที่นี่และชีวิตของคนที่อยู่ใกล้ก็สว่างไสว ขออย่ามีใครมาดับแสงของเขาเลยนะ ผมหันไปสบตากับคุณทศพอดี คราวนี้เขาจ้องผมนิ่งด้วยประกายตาคมวาว “อืม ฟังแล้วชักรู้จักแล้วซิ”คุณวุฒิลูบคาง “ลองน้องฟ้า พูดรับรองคุณภาพแบบนี้คงจะเป็นคนที่ไม่ธรรมดาแน่ๆ” คุณ S เองยังคล้อยตาม “ทุกคนเห็นต้องประทับใจแน่นอนค่ะ” น้ำฟ้าเสียงสูง และค้อมตัวแทนพยักหน้าแล้วตอน สงสัยแค่นั้นมันไม่พอสำหรับการสำทับรับรองคำพูดตัวเองกระมัง ผมแอบคิดขำ “นั่นสิคะ อย่างนี้เวลาดิฉันมาไม่พบคุณรุจน์ก็ไม่เหงารอหง่าวคนเดียวแล้วน่ะสิคะ คิดว่าต้องเป็นคนน่ารักแน่ๆ” คุณพิสราถามยิ้มแย้ม ผมพยักหน้ายิ้มไปด้วย ดูเอาเถอะ แม้ไม่เห็นหน้าว่าเป็นใครแค่การพูดถึงเมษาก็เหมือนจะทำให้คนที่นึกถึงอย่างรู้จัก วาดภาพอย่างไม่รู้จักมีความสุขไปด้วย จู่ๆผมก็คิดประหลาดแถมแสดงออกอย่างที่ตัวเองก็คิดไม่ถึง ผมสบตากับคุณทศพร้อมค่อยคลี่ยิ้มมุมปากพร้อมยักไหล่  กับความรู้สึกที่อยากบอกเขาว่า ไงล่ะ เคยมีใครพูดถึงคุณด้วยความรู้สึกสบายใจแบบนี้ไหมล่ะ?  เห็นเขากัดกรามแน่น ผมก็เงยหน้าเบะปากยิ้มกับเพดาน ผมคิดถึงเมษา คิดถึงในแบบที่เรียกได้ว่ามีสุขกับการคิดถึงอย่างปัจจุบันทันด่วนเช่นนี้   พบกันคืนนี้ผมจะกระซิบเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง ...นี่ๆรู้ไหมว่านายน่ะมีแต่คนพูดถึงอย่างชื่นชม นั่นทำให้ฉันคิดถึงนาย แค่คิดว่านายกำลังยิ้มมา ฉันก็ลืมความทุกข์ทนในความรู้สึกที่พบเจอมาจากพี่ชายไปชั่วขณะ ขอบคุณนะ..... “เอาล่ะมากันพร้อมแล้วนี่นะ งั้นเราไปกันเถอะวันนี้ฉันเป็นเจ้ามือ” คุณวุฒิกอดภรรยาเดินนำหน้าออกจากแกลลอรี่ ผมเอียงหน้าไปถามคุณน้ำฟ้า “เราจะไปฉลองเรื่องอะไรกันครับ”   “ไม่เห็นพี่วุฒิบอกอะไรนี่นา จู่ๆเข้ามากันทั้งหมดฉันกำลังจะบอกให้รุจน์ปิดแกลลอรี่ก็เจอพอดี  ทั้งพี่ทศ พี่ S คุณพิสรา ทุกคนก็บอกเหมือนกันหมดว่าถูกต้อนมาเหมือนกันยังไม่รู้อะไรทั้งนั้น” ข้อมูลของหล่อนไม่ช่วยเรื่องความกระจ่างมากนัก              ผมเดินมาที่รถตัวเองพลางรอสายที่เรียกไปหาเมษา เขารับสายแล้ว ฟังจากบรรยากาศรอบตัวเขาแล้วเดาว่าเขาคงอยู่ที่ร้านอาหารแล้ว “ไม่มาทำงานหลัก แต่กลับไปทำงานพิเศษนะนายตัวดี” ผมทำเสียงเข้ม “ก็ที่นี่ทำกะกลางคืน อีกอย่างที่นี่มีแต่คนสนอาหารมากกว่าคนเสิร์ฟหน้าตาผมยังมีร่องรอยแหกอย่างไงก็ไม่มีใครสังเกตเห็น แสงไฟอ่อนๆมีส่วนช่วยเยอะ เลิกงานแล้วซินะครับ” เมษาคงกำลังเดินออกมาด้านหลังร้านแล้ว ตอนนี้ผมไม่ได้เสียงจานชามหรือเครื่องครัวกระทบกัน หรือเสียงตะโกน เสียงคุยกันแล้ว  ผมได้ยินแต่เสียงลม เสียงรถยนต์ที่อยู่ไกลๆ “เรื่องซีซ่า ฉันอยากช่วยนะ นายจะได้ไม่เหนื่อยแบบนี้” ผมพูดจากใจจริง “ไม่ได้นะครับ ขอร้องล่ะอย่าพูดเรื่องนี้กับผม ลูกของหล่อนถือเป็นลูกของผมด้วย ตอนนี้เขาป่วยผมในฐานะพ่อต้องดูแลครับ”เมษาพูดเสียงเข้ม ผมเลยต้องหยุด รู้ดีขืนพูดต่ออันได้โดนดุหนักกว่านี้แน่ ผมไม่อยากให้เขาหงุดหงิดเวลาทำงาน เลยต้องรีบยอมแพ้เสียเนิ่นๆ “โอเคๆ ไม่พูดก็ได้  คืนนี้กลับดึกหน่อยคุณวุฒิเจ้านายเก่ามาน่ะเขาจะพาไปเลี้ยงฉลองอะไรสักอย่างน่ะ จนป่านนี้ยังอุบไม่ยอมบอกเลย คงประกาศกลางโต๊ะอาหารล่ะ  งั้นคืนนี้นายก็นอนก่อนได้เลยนะ” “ครับ กินให้อร่อยนะครับ” “จะกินเผื่อนะ” “พูดเหมือนเด็กๆอีกแล้ว” เมษาหัวเราะกลับมา ผมหัวเราะด้วย  เราเลิกสาย ผมเปิดประตูรถขณะนั้นสายตาก็เหลือบเห็นคุณทศยืนพิงรถยื่นมือออกมาคุณน้ำฟ้าก็หย่อนกุญแจหล่อนใส่มือเขาก่อนจะโน้มตัวไปหอมคุณทศที่แก้ม คุณทศก้มหน้ายิ้มอาย ดวงตาคมเข้มคลายความเย็นชาเป็นอ่อนโยน ผมพ่นหายใจเมินไปอื่นแล้วเปิดประตูรถ ก้าวเข้าไปนั่ง            สิ่งที่คุณวุฒิประกาศในมื้อค่ำนี้ก็คือภรรยาของเขาได้ตั้งครรภ์แล้ว มีเสียงฮือฮามาจากทุกคนราวสาวกหน้าเวทีคอนเสิร์ท คุณ S เรียกทุกคนชนแก้วฉลองให้ เว้นแต่ภรรยาของคุณวุฒิหล่อนดื่มได้แต่น้ำเปล่าหรือน้ำผลไม้เท่านั้น ตลอดเวลาที่ดื่มกินมื้อใหญ่คืนนี้ภรรยาของคุณวุฒิต้องคอยเตือนสามีเรื่องขับรถและการดื่มที่มันมีผลกระทบต่อกัน คุณวุฒิเลยหันมาดื่มน้ำผลไม้หรือน้ำเปล่าอีกคน คุณทศเลยแซวว่าแหมนางเอกช่อง 7 มาสองคนเลยคราวนี้ เรียกเสียงฮาครืน แต่ผมแค่ยิ้มแล้วกระดกดื่มในส่วนของตัวเอง  การสนทนาที่มีแต่เรื่องเรื่องทั่วไปของทุกคนในกลุ่มเรื่อยรินฟังแล้วเพลิดเพลินคล้ายสายน้ำที่ไหลกลางหุบเขา ไวน์ทำให้ผมรู้สึกเช่นนั้น พอถึงเวลาต้องตอบคำถามตัวเองบ้างผมก็ตอบไปแบบงั้นๆ เช่นตอนนี้คบใครอยู่หรือเปล่า ผมก็ตอบว่าไม่มีใครพิเศษ แล้วก็ถูกถามต่อว่า ลูกค้าสาวๆรวยๆก็ตั้งเยอะไม่คิดจะจีบใครบ้างหรือ ไม่เหงาหรือคนรอบตัวมีแฟนกันหมดแล้ว คุณวุฒิคงหมายถึงพวกของเขาเอง  ผมยิ้มและบอกว่าผมขายภาพน่ะดีแล้ว ตอนนี้เองที่คุณน้ำฟ้าที่หน้าเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์แอบยิ้มหล่อนหันไปซบศีรษะกับบ่าคุณทศที่กำลัง กระซิบบางอย่างกับคุณ S ครู่เดียวคุณทศก็ผละออกมาพร้อมหันมาแนบใบหน้ากับคุณน้ำฟ้า ส่วนคุณ S มีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก เขายกแก้วไวน์ดื่ม ส่วนพิสราขอตัวไปห้องน้ำ ผมแอบพลิกนาฬิกาดูใต้โต๊ะ ใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว เมษากำลังจะเลิกงานแล้ว ผมเห็น miss call ของเขาด้วย สงสัยมันสั่นตอนไหน ผมคงได้เวลากลับแล้วล่ะแต่คงต้องล้างหน้าสักหน่อย ผมพยายามที่จะดื่มไม่ให้มากเกินไป ผมต้องขับรถเองไม่มีใครไปส่งเหมือนคนอื่น คิดว่าก็ลืมตัวพ่นหายใจอีกรอบ แต่มันก็ดีตรงที่วันนี้เป็นวันธรรมดา ทางที่ขับกลับคอนโดผมด่านแทบไม่มีเมื่อเทียบกับวันหยุด   ผมเห็นคุณ S ลุกขึ้นตามคุณพิสราไป พอหล่อนเซเขาก็รีบเข้าไปประคอง เห็นแล้วแอบประทับใจที่เขาดูแลหล่อนอย่างดี  หันไปคุยกับคุณและภรรยาอีกพักหนึ่งก็ขอตัวบ้าง ผมบอกกับคุณวุฒิว่าผมคงต้องกลับแล้ว คุณวุฒิบอกขอบใจที่ผมมากับเขา ผมรีบออกตัวว่าผมต่างหากที่ต้องขอบคุณเขาที่ไม่เคยลืมผม เราผลัดกันถ่อมตัวกันไม่กี่ประโยคผมจึงขอตัวไปห้องน้ำบ้าง  ระหว่างเดินไปห้องน้ำผมกดโทรออกหาเมษา เขาบอกว่าตอนนี้เขากำลังจะเข้าห้องของผมแล้วคงจะนอนเลย พรุ่งนี้จะเข้าแกลลอรี่แล้ว “อ้อ ผมลืมถาม”เมษาส่งเสียงเพลียๆตามสาย “หือว่าไง”ผมเดินเลี้ยวตรงทางที่ทอดไปยังห้องอีกทีหลังออกจากห้องวีไอพี “พวกที่ไปด้วยกันกับคุณ ทศวรรษรวมอยู่ด้วยหรือเปล่า” ผมนิ่งคิดพักหนึ่งก่อนตัดสินใจตอบปฏิเสธ  ด้วยเห็นว่าตัวเองกำลังจะกลับแถมตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ทศวรรษก็ไม่ได้สนใจผมมากนัก เขาอี๋อ๋อคลอเคลียกับน้ำฟ้าตลอด ผมพ่นหายใจโดยไม่ทันตั้งตัวอีกแล้ว “เดี๋ยวกำลังจะกลับแล้วนะ” ผมยิ้มกับมือถือก่อนกดปิดสาย ผมพบกับคุณ S ที่กำลังรอคุณพิสราที่โซฟาหรูส่วนกลางหน้าห้องน้ำทั้งชายหญิง ผมโค้งให้เขา เขายิ้มตอบ ผมเดินผ่านเขาแยกไปทางห้องน้ำชาย ไม่ทันถึงประตูห้องน้ำผมก็ถูกดึงและผลักไปชิดกำแพง คุณทศเท้าแขนทั้งสองไม่ให้ผมหนี “ตั้งแต่ที่แกลลอรี่ ไอ้ท่าทางกวนใจ โทรศัพท์อยู่ตลอดเวลานี่หมายความว่าไง จะยั่วฉันเหรอ?” เขามองผมราวจะกัดกินผมซะตอนนี้ “ผมเปล่า ถ้าคุณเมาก็กลับไปที่โต๊ะให้คุณน้ำฟ้าพากลับเถอะ ผมล้างหน้าก็จะกลับเหมือนผมง่วงแล้ว” ผมพูดราวกับไม่สนใจท่าทางแบบนั้นของเขา เขาเป็นแค่คนอื่นไม่ใช่ใครที่ผมต้องให้ความสนใจอีกแล้ว “นี่จะยั่วกันจริงๆใช่ไหม” คุณทศก้มใบหน้าจนแทบจะชิดผม กลิ่นวิสกี้ที่เขาดื่มเจืออยู่ในลมหายใจ  ผมหันหน้าหลบไปอีกทาง แต่คุณทศยื่นมือมาจับคางผมไว้แล้วบีบแรง ผมแทบจะร้องออกมา แต่ก็ได้แต่เผยอปาก นั่นเองที่เป็นโอกาสของคุณทศจะแนบกลีบปากสอดลิ้นเข้ามาในปากของผม ผมหันหน้าหนีแต่เขาก็จับหันกลับมาเพื่อดูดดื่มกับลิ้นของผม ผมเริ่มจนหมดแรง สองมือที่ยันอกเขาไว้กำลังจะเปลี่ยนทีท่า เสียงที่ดังด้านหลังเราสองคนทำให้ผมได้สติผลักคุณทศออกห่างตัว ยกมือเช็ดปากอย่างตระหนกเมื่อหันไปตามเสียง คุณ S ยืนอยู่ตรงนั้น เขากำลังกอดคุณพิสราให้หันไปทางอื่น หล่อนยังกรีดเสียงอยู่คุณ S พยายามบอกชู่ว์ปากให้หล่อนเงียบเขาพูดว่าอย่าพูดกับใครนะ อย่าพูด แต่หล่อนไม่ตอบรับเขาแต่กลับวิ่งออกไปจากที่นั่น คุณSเดินตรงมาทางเรา ผมอายจนไม่สามารถมองใครหรืออะไรในตอนนี้ ผมก้มหันหลังไหล่ห่อเนื้อตัวสั่นเทาราวกับหนาวเหน็บ “นายทำอะไรน่ะ ทศ นายเป็นบ้าไปแล้วหรือ เค้าเป็นลูกจ้างของวุฒิเพื่อนเรานะ นายทำได้ลงคอ นายเมาแล้วกักขฬะแบบนี้ไม่ดีเลยนะ” คุณSผู้ไม่รู้เรื่องราวใดๆ ทำให้ผมหน้าร้อนเหมือนเป็นไข้ “ฮึๆๆ เมื่อกี้ที่ฉันพูดนายไม่ได้ยินหรือวะ” ทศวรรษยกหลังมือขึ้นเช็ดริมฝีปาก ก่อนจะเดินเข้าไปยื่นหน้าชิดกับคุณ S  คุณ S หลุบตาเหมือนกำลังทบทวนบางสิ่ง แล้วเขาก็เบิ่งตามองผมและคุณทศสลับกัน จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 19:59:57

ความคิดเห็นที่ 2 “ฉันไม่ได้ทำเขาเพราะเมา แต่เราเป็นแบบนี้มานานแล้วจะเมาหรือไม่เมา ฉันก็ดันใส่หลังผู้ชายคนนี้สุดลิ่มของฉันมานานนมแล้ว” ทศวรรษล้วงกระเป๋าจ้องมองคุณ S อย่างตรงไปตรงมา “คุณทศหยุดนะ!!” ผมตะโกน “นายล่ะหยุด หุบปากไปเลยนี่มันเป็นเรื่องของเขากับฉันแล้วนายไม่เกี่ยว” “หมายความว่าไง”คุณSเสียงแห้ง ดวงตาของเขายังอยู่ที่ผม “เพราะว่านายให้ฉันไม่ได้ไง อย่าคิดว่าฉันน่ะจะซื่อสัตย์เป็นหมาหมอบคอยจนกว่านายจะเรียกขึ้นเตียง” ทศวรรษหัวเราะ หัวเราะด้วยน้ำเสียงอันสั่นระริก “ห้าปีเชียวนะที่ฉันทำกับผู้ชายคนนี้เหมือนกับที่อยากทำกับนาย ฉันทำหมอนี่อย่างหนักหน่วงรุนแรงเท่าที่ฉันจะจินตนาการในเสียงร้องของเขาว่าเป็นนายได้” “คุณทศหยุดนะ หยุดพูดเสียที!” ผมตะโกนพร้อมทรุดตัวลงยกมือกุมศีรษะ สายตาสังเวชของคุณ S ทิ่มแทงผมจนจะแหลกสลายไปทั้งร่างกายแล้ว “เงียบนะ”คุณหันมาตวาดผม เขาก้าวเข้าหาคุณ S จนใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่ถึงฟุต “สุดท้ายฉันก็ผูกพันธ์กายของฉันกับเขาโดยไม่รู้ตัว นี่ไงล่ะอย่างที่ฉันบอกว่าฉันจะไม่เอานายอีกแล้ว ฉันจะรักคนอื่นให้มากกว่า ให้สำคัญได้มากกว่านาย แต่นายกลับเห็นแก่ตัวเอาเยื่อใยมาลากฉันกลับไปอีก เมื่อครู่ที่ฉันบอกนายก็ไม่ใช่ล้อเล่น แต่ฉันบอกให้นายมาดูจริงๆว่าเขามีตัวตน ฉันไม่ได้แค่ขู่ ผิดแผนไม่หน่อยที่นังตัวร้ายนั่นดันตามมาด้วย ตัวติดไม่ยอมห่างก็เลยได้ดูของดีไป” คุณทศผลักคุณSออกห่าง แล้วเดินกลับมาที่ผม “ไม่จริง ทศ.... นาย....นี่มันไม่จริงใช่ไหม คนของวุฒินายมองหน้าเขามาตลอดได้อย่างไร นายทำกับคนของเขาแบบนี้ แล้วที่นายคบกับน้ำฟ้าอีกล่ะ” คุณ S วิ่งเข้ามาดึงแขนคุณทศ คุณทศปัดออกอย่างแรง “กลับไปซะ รุจน์ ออกไป” คุณ S ตะโกนออกมา ผมบังคับแข้งขาที่ไร้เรี่ยวแรงลุกขึ้นแล้วค่อยๆเดินออกมา ผมหันกลับไป เห็น คุณ S ก้าวเข้าตบหน้าคุณทศ และคุณทศก็ดึงคุณ S มาจูบรุนแรง คุณ S พยายามผลักไสแต่คุณทศไม่ยอม ทั้งคู่เซไปหมดแรงที่กำแพงด้วยกัน ผมเมินหน้ากลับมาสู่ทางของผม ที่นี่ไม่มีตัวตนของผมอีกแล้ว ผมเงยหน้าสูดหายใจเต็มปอด ผมคิดถึงอ้อมกอดของเมษาอย่างจริงจังและแรงกล้าที่สุด ผมอยากเจอเขาตอนนี้เลยด้วยซ้ำ...           ผมกลับมายืนหน้าเตียงนอนด้วยสมองอันขาวโพลนราวหิมะบนลานกว้างสุดลูกหูลูกตา  ความรู้สึกตัวของผมระบบพังไปเรียบร้อยแล้วด้วยการไม่สามารถรับรู้สักเหตุการณ์หลังจากก้าวมาจากคนคู่นั้น ทุกการเคลื่อนไหว การเจรจาพาทีพอเป็นพิธีการก่อนขอตัวกลับ ล้วนเป็นไปตามกระบวนทางร่างกาย   ในความเลือนลางเบลอเลือนที่ไม่ได้อยากจำได้ก็คือ สายตาของพิสรา หล่อนหนีกลับมานั่งข้างภรรยาของคุณวุฒิ ผมมิอาจพูดได้ว่าสายตานิ่งเรียบที่ตรงมานั้นมีความหมายว่าอย่างไร เชื่อเถอะว่าผมไม่อยากรู้  ไม่กล้าสบสานด้วยจริงๆ ผมถอนใจพลางเริ่มถอดเสื้อผ้า  เอาล่ะผมมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย  ต้องขอบคุณระบบการทำงานของร่างกายที่เป็นไปอย่างอัตโนมัติไม่ว่าจะการขับรถการเดินเข้ามาในอาคาร กดลิฟท์เลือกชั้น และสุดท้ายก็ถึงห้องนี้ ผมเหวี่ยงอาภรณ์ชิ้นสุดท้ายขณะทอดตามองที่เตียงนอน ผมไม่เคยเบื่อกับการให้สายตากับภาพตรงหน้า ผมยิ้ม แม้จะรู้มันเป็นรอยยิ้มที่เนือยเหนื่อย  หากแต่มันก็มาจากความรู้สึกชื่นใจจากส่วนลึกของผม  ที่นี่ได้เปลี่ยนจากที่โล่งอันหนาวเย็น ที่ที่ซึ่งมืดมิด หดหู่  สิ้นหวังสุดกู่ ราวกับตกอยู่ในฤดูกาลอันทรมานชั่วนิรันดร์ ความรู้สึกที่ว่าต้องกลับมาซุกกายรอตะวันในวันใหม่นั้นไม่มีอะไรสวยงาม  ไม่มีอะไรดึงดูดให้รู้สึกอยากกลับมาสักนิด  จากที่ที่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดทรมานเช่นนั้น มาเป็นที่ที่สามารถเรียกได้ว่าบ้าน  บ้านที่ซึ่งแทบไม่มีที่ว่างเหลืออีกแล้วสำหรับความเงียบงเหงา  บ้านที่ไม่มีสักซอกมุมที่มืดมิด  ความอบอุ่นได้แผ่ขยายไล่ความเย็นเยียบเพียงแค่หนึ่งก้าวนั้นที่เหยียบย่างเข้ามา รอยยิ้ม การเคลื่อนไหวของร่างกายเต็มไปด้วยอุ่นไอมีคำพูดด้วยตัวมันเอง….ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะ... ผมก้าวเข้าไปใกล้ปลายเตียง ในความมืดสลัวภายห้องทำให้เมษาที่นอนบนเตียงเป็นแค่เงาตะคุ่ม กระนั้นผมก็เห็นสัดส่วนเปลือยเปล่าของเขาใต้ผ้าห่มชัดเจน มันเช่นนั้นเสมอในสมองของผม ในห้องนอนนี้มันเป็นกฏของผมทุกร่างกายที่อยู่ที่นี่ต้องไม่มีเสื้อผ้าในเวลานิทรารมณ์ ตอนแรกเมษาก็เขินเพราะเขาไม่เคยต้องนอนเช่นนั้น ทว่าเมื่อเวลาผ่านเขาก็ทำได้ดีขึ้นด้วยการเดินวนเวียนไปมานอกห้องนอนให้ผมต้องปิดตาเองบางครั้ง   ผมสอดตัวลงใต้ผ้า ทอดกายลงนอนข้างเขาแล้วหลับตาลงอย่างสงบ  ผมกลับถึงบ้านแล้ว ช่างมันเถอะเรื่องที่เกิดข้างนอกนั่นน่ะ ผมกดเปลือกตาพยายามดำดิ่งสู่นิทราอันดำมืด ทว่า.... ผมถอนใจซ้ำๆ ดวงตาเบิ่งลืมโพลงในความมืด   ความตั้งใจที่จะสลัดทุกสิ่งในหัวและนอนหลับนั้นไม่สำเร็จ ภาพของคุณ S คุณทศ  และสิ่งที่แท้จริงที่สุดคือ สัมผัสของคุณทศที่ติดค้างบนกายเสมือนสิ่งมีชีวิตนอกโลกที่ซึมเข้าชั้นผิวหนัง สิ่งนั้นทำให้กายผมร้อนรนจนแทบจะมอดไหม้ในทุกอณู คำพูดของพี่ที่บอกว่า ผมมันน่ารังเกียจ  มักง่ายไม่รู้จักพอ ผมเป็นบ้า  คำพูดพวกนั้นทำให้ผมต้องกัดปาก ถอยห่างจากเมษา  ผมแค่มีแนวโน้ม จะโจนตัวลงไปสู่ความเจ็บป่วยทางจิตนี้ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด ผมกลัว กลัวจริงๆ พี่ต้องชิงชังผมมากกว่าที่เป็นอยู่จนไม่สามารถที่จะติดต่อกับผมได้อีกแม้เพียงน้อยนิดอย่างทุกวันนี้ก็ได้   ไม่เอา ผมไม่ต้องการแบบนั้น แม้จะเริ่มจะเริ่มเจ็บริมฝีปากด้วยเพราะผมกัดแน่นมากขึ้นเรื่อย ผมขดตัวงอเป็นกุ้ง อยากเอาชนะความรู้สึกร้อนแรงนี้ให้ได้  ทว่าเลือดเนื้อก็แตกซ่านพล่านทุรนทุรายไม่ยอมหยุด ทรมานเหลือเกิน ทรมานจนอยากร้องไห้ออกมา  ผมน้ำตาไหลจริงๆด้วย ผมรีบปิดปากไม่ยอมให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมา  น้ำตาทำให้ใบหน้าหลับไหลอันสวยงามของเมษาพร่าเลือน  ผมซบหน้ากับที่นอน ครู่หนึ่งก็มีความเคลื่อนไหว ร่างกายผมไหลเลื่อนเข้าสู่อ้อมแขนของเมษา “ผู้จัดการมีอารมณ์เหรอ?” เมษากระซิบด้วยเสียงงัวเงีย “ฉันไม่อยากเป็นแบบนี้เลย หัวใจฉันเจ็บน่ะ” ผมซบหน้าสะอื้นฮั่กกับอกของเขา เมษาจูบที่หน้าผากของผม “ชู่ว์ๆๆๆ เอาเป็นว่าตอนนี้ เอาตอนนี้ก่อนนะ หากเปรียบเทียบกันแล้วระหว่างเก็บกักมันไว้ หรือปลดปล่อยมันออกมา แบบไหนทำให้ผู้จัดการทรมานมากกว่ากัน”  เมษาไล้ผิวหน้าของเขากับแก้มของผม ใต้ผ้าห่มเขาสอดเข่าเข้ากลางหว่างขาของผม ค่อยเลื่อนขึ้นจนสัมผัสกับเหนือหว่างขาของผม “อย่าทำแบบนี้นายกำลังทำให้ฉันเป็นบ้านะ” ผมถดกายหนี แต่เมษากลับรั้งเอวผมกลับไปหาเขาแล้วพลิกตัวขึ้นกดทับผม ร่างกายเปล่าเปลือยของเราเบียดสัมผัสกันอย่างเร่าร้อน เมษาก้มลงบดกลีบปากของผมด้วยกลีบปากอิ่มเอิบนุ่มเนียนของเขา ผมหายใจอ่อนแรง เปิดกลีบปากเมื่อลิ้นของเขาโล้มเล้าชวนเชิญลิ้นของผมให้เริงรื่นด้วยกัน กลีบปากลื่นและลิ้นชุ่มชื้นของเราดูดดื่มกันและกันราวกับจะไม่มีวันอิ่มเอม  มือของผมไล้ลูบหน้าท้องอันเต็มไปด้วยร่องกล้ามเนื้อมันแข็งแรงก่อนจะผ่านลงสู่สิ่งที่ผมต้องการ เมษาหายใจสะดุดเมื่อผมคว้าจับสิ่งนั้นได้แล้วกล่อมมันไว้ด้วยความเบามือ  เราเลิกเล่นเกมส์กับริมฝีปากชั่วคราว เขาจูบไล่ตั้งแผ่นอก ไล้และงับเบาที่ยอดอกสีเรื่อชมพูของ ผมแทบไม่เป็นอันหายใจ ปลายยอดอกผมชันตั้งรับลิ้นลื่นของเขาอย่างเสียวซ่าน และเมื่อเมษาผ่านลิ้นของเขาที่หน้าท้อง ของผม นิ้วมือของเขาก็ยังเรื่อยรินอยู่ที่ปลายยอดอกที่แข็งนั้นอย่างไม่มีทีท่าเบื่อเหนื่อย ตอนนี้เมษาหายเข้าในผ้าห่มแล้ว แต่ผมกลับหอบหายใจมากขึ้น กลืนสิ่งเหนียวหนืดลงคอครั้งแล้วครั้งเล่า “อา เมษาของฉัน” เสียงแตกพร่า ร่างกายบิดเร่า “เมษา ฉัน....” ผมแอ่นตัวจนสุดเมื่ออะไรที่เป็นไปใต้ผ้าห่มถึงจุดสุดยอด เมษาโผล่ออกจากผ้าห่ม ผมเผ้ายุ่งเหยิงบวกกับรอยยิ้มของเขาทำให้ผมต้องยิ้มออกมา   “ผมชอบเวลาที่ผู้จัดการยิ้มจัง คุณสวยเหลือเกิน” เมษาขยับเลื่อนตัวขึ้นแล้วพลิกผมคว่ำหน้ากับที่นอน เข่าของเขาถ่างสองขาผมออกช้าเชื่อง ผมหายใจรัวรอปรากฏการณ์ต่อไปอย่างใจจดจ่อ พื้นที่โล่งอันร้อนเร่ากำลังรอการเติมเต็มแบบไม่ต้องการตัวช่วยใดๆ  ผมรู้สึกได้ว่าสะโพกของผมได้กลายร่างเป็นเชิงกรานของผู้หญิงไปแล้ว มันพร้อมสำหรับการสังวาสอันสมบูรณ์แบบ กระนั้นผมก็ยังอยากหยุดหากมันจะสามารถทำได้ “ฉันอยากหยุด” ผมต้องตั้งใจอย่างมากในการผลิตคำพูดเหล่านี้ออกมา “ไม่ใช่ตอนนี้หรอกครับผู้จัดการ  คุณจะหักดิบแบบนี้ไม่ได้หรอก ไม่ได้จริงๆ” เสียงของเมษาราวกับฝุ่นผงยิบย่อยที่ลอยฟ่องในอากาศเมื่อเขาเบียดแทรกผ่านเข้าในตัวผม ผมร้องออกมาอย่างไม่เก็บกัก ร่องเนื้อที่ไม่สมการกับขนาดของเมษาทำให้เจ็บตึง ผมไม่สามารถหยุดเสียงตัวเองได้เมื่อเมษาได้เริ่มจังหวะของเขา ร่างกายของผมสั่นสะเทือนรุนแรงเพราะเมษาไม่ยั้งที่จะปลดปล่อยความแข็งแกร่งอันผงาดลำพองของเขาใส่ผมให้ถึงที่สุด  ในความรัญจวนของสองร่างกายที่เบียดแนบจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน ในความรู้สึกเช่นนั้นผมก็เริ่มรู้สึกถึงความเจ็บที่แผ่ซ่านทวีมากขึ้นราวกับหยดหมึกดำในน้ำหวาน  สมองอันขาวโพลน ความรู้สึกของผมค่อยๆกลับมา และมันกำลังก่อเป็นรูปร่างขึ้นทีละน้อย   รูปร่างนั้นคือเมษา... จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 20:00:53

ความคิดเห็นที่ 3 “มากกว่านี้อีกเมษา” ผมกรีดร้องตะโกนออกมา ทั้งที่ร่างกายแทบจะทนไม่ไหวอีกแล้ว  ขาอ่อนทั้งสองรู้สึกถึงของเหลวอุ่นที่กำลังไหล  บาดแผลที่เพิ่งหายสนิทคงถูกเปิดอีกครั้ง แต่ใครสนล่ะ ในเมื่อผมไม่ต้องการร่องรอยเก่าๆ ของคนที่ไม่ได้ปรารถนาผม เอาเลย!!!บาดแผลทั้งหลายอันจะเกิดต่อจากนี้จงทำลายร่องรอยเก่าให้หมดสิ้น ผมหันไปจูบหนักกับเมษา เขาเร่งร้อนที่โยกขยับมากขึ้น “ไหนว่าจะหยุดไงครับ” “คงหยุดไม่ได้แล้วล่ะไปต่อให้สุดเลยนะที่รัก” ผมปรือตายิ้มด้วยเพราะข้างในใสกระจ่างราวกับน้ำในลำธารที่ไหลจากฟูจิซัง  ใช่สินะ ผมมัวลังเลกับเรื่องเล็กน้อยที่ทศวรรษหยิบยื่นให้ ราวโยนกระดูกชิ้นจ้อยเป็นครั้งคราว  ให้หมาเชื่องเพื่อหล่อเลี้ยงให้มันอดทนอยู่กับความต้องการของตนเอง ผมหงายตัวนอนราบเมื่อเมษาจับให้พลิกกลับมา  เหงื่อที่ใบหน้าและลำตัวของเมษาพราวพร่างราวมีดวงดาวรายล้อมเขาในความสลัวของแสงอ่อนแรง  ผมมองเขาด้วยความหลงไหล ขณะเขายันขาผมขึ้นสูง ก่อนจะดันความกระหายที่ยังไม่อิ่มเอมของเขากลับเข้ามาในร่างกายของผมอีกครั้ง  เขาคงไม่ทันสังเกตหรอกว่ามันไหลลื่นกว่าครั้งแรกเพราะน้ำข้นสีแดงสดที่หลั่งจากบาดแผลของผม “ผู้จัดการครับ คุณเจ็บหรือเปล่า ยิ่งเข้าไปในตัวคุณลึกเท่าไหร่ ผมก็ยิ่ง....” เมษาเสียงขาดหายไปในคอ เขาขยับเร็วและแกร่งกว่าเดิม  ผมซี๊ดปากผ่อนหายใจความเจ็บมาพร้อมกับความรู้สึกตัว ความทรงจำครั้งกระนั้นทำให้ผมได้ตระหนัก คืนนั้น คืนของเราที่โตเกียว ผมบอกเมษาว่า.....ผมอยากเปลี่ยน... “ไม่เป็นไร ยิ่งเจ็บซิดี ฉันจะได้ยิ่งรู้สึกถึงนายมากขึ้น ฉันอยากรู้สึกถึงนายตลอดไป” ผมจับเอวของเขาแล้วดันเข้าหาตัวเพื่อเป็นการช่วยเขา “คุณจะทำให้ผมหลงใหลคุณไปถึงไหนฮะ” เมษากระซิบเสียงสั่น จังหวะของเขาทำให้ผมรู้ว่าเขากำลังจะถึงยอดเขาแล้ว เลือดของผมกระอักออกมาก จนรู้สึกได้ แต่เนื่องจากมันอยู่ใต้ผ้าห่มเมษาจึงไม่รู้สึกถึงความเป็นไป หมอบอกว่าตรงนั้นมันเป็นที่รวมของเส้นเลือดขนาดใหญ่ที่หนึ่งของร่างกาย  ผมกัดฟันทน ช่างมันประไร ช่างมัน เลือดแห่งความพอใจความสุขนี้ผมให้กับเมษา ให้เขาคนเดียว “จนกว่าเราจะตายจากกันไปเลย ดีไหมที่รัก” ผมเลื่อนมือจากเอวของเขาไปที่ใบหน้าอันแสนอ่อนไหวของเขา “เราจะไม่ตายหรอกครับหาก...หาก...” ร่างกายของเมษาเริ่มเกร็ง ผมบงการให้กล้ามเนื้อของผมบีบรัดเขา เขารุกล้ำหนักหน่วงอีกพักก็อ่อนยวบบนตัวผม “หากเรามีความรักที่หมายความถึง “เราสองคน” กับใครสักคน” เมษาพูดกระท่อนกระแท่นด้วยเนื่องจากอาการเหนื่อยอ่อน “ฉันชอบนายเหลือเกินเมษา” เพราะรู้สึกถึงน้ำรักอันอบอุ่นของเมษาที่ผสมกับเลือดที่หลั่งไหล  ในตอนนี้สำหรับผมการได้เป็นผู้หญิงคงจะดีไม่น้อย  ผมอยากมีลูกที่น่ารัก เป็นที่ต้องการของผู้พบเห็น  เป็นดั่งตะวันแรงแสงเหมือนผู้ชายคนนี้  เมล็ดพันธ์ที่สมบูรณ์แบบผมอยากมอบเป็นรางวัลแห่งการมีชีวิตอยู่บนโลกนี้  ผมไม่รู้ตัวเลยว่ามือของผมได้ค่อยร่วงผลอยจากการโอบกอดเมษาหล่นบนที่นอน...ผมก็แค่รู้สึกง่วงขึ้นมา          เสียงนก และแสงแรกของอรุณรุ่งปลุกผมตื่น แต่ไม่รู้สึกสดชื่น ผมเพลียจนไม่อยากขยับตัว แต่งานรอมากมายที่แกลลอรี่ทำให้ผมต้องแข็งใจยันตัวลุกขึ้น เมษาในชุดทำงานนั่งมองผมอยู่ที่ข้างเตียง มือทั้งสองของเขาสานรองไว้ใต้คาง และผมก็ไม่ได้เปลือยกายเหมือนเมื่อคืน ผมอยุ่ในชุดนอนแบบปาจามา เมษาขยับเข้ามานั่งบนเตียงข้างผม “ผู้จัดการเลือดออก ทำไมไม่บอกผม”  เขาฉวยมือเย็นเฉียบของผมไปกุม “ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่เป็นไร นิดหน่อยเอง” ผมยิ้มโรย “ไม่เป็นไรได้อย่างไรครับ ผู้จัดการอาจตายได้นะครับ และผมจะชดใช้ด้วยชีวิตของผมเหมือนกัน ผมมันไม่ดี” เมษาก้มหน้าซบหน้ากับมือของผมที่เขากุมไว้ “ฉันไม่เป็นไรจริงๆนะ  ฉันเต็มอิ่มมากนะเมื่อคืน ไม่เคยถูกป้อนให้ถึงที่สุดอย่างนี้มาก่อนเลย” ผมยื่นมือที่ยังว่างอยู่ไปจับมือเมษา “จริงๆนะไม่รู้สึกเจ็บ ไม่รู้สึกอะไรเลย ความสุขมันคงมากมายจนทำให้เบลอน่ะ” ผมแข็งใจโกหกออกไปไม่อยากให้เมษาคิดหนักเรื่องนี้มากไป “ตอนใกล้รุ่งผมลุกจะไปอาบน้ำ พอเปิดผ้าห่มออกมาผมแทบจะหัวใจหยุดเต้นเลย” เมษายังไม่ยอมเงยหน้าจากมือที่กุมกันของเรา  น้ำตาของเขาอุ่นที่นิ้วมือของผม “ผมทำอะไรไม่ถูก เอาแต่ตัวสั่น ใจสลาย กลัวว่าคุณจะตาย ผมเป็นคนบอกว่ารักคุณแท้ๆ แต่กลับจะฆ่าคุณให้ตายกับมือตัวเอง นี่ถ้าคุณตายจริงๆคุกตะราง หรือแม้แต่โทษประหารก็คงไม่ทำให้วิญญาณของผมหายแดดิ้น ไม่มีอะไรเลยจริงๆที่จะทำให้ผม...” ก่อนเมษาจะสติหลุดกว่านี้ผมต้องหยุดเขา ผมจูบปากที่กำลังพูดราวกับเพ้อของเมษา “ฉันไม่เป็นไรไง  นายก็ต้องไม่เป็นไรด้วย  เรากำลังจะไปทำงานด้วยกัน” ผมพูดไปจูบเขาไปอย่างเนิบนาบ เมษาผละออกมองผมอย่างไม่แน่ใจ “ไม่ได้นะครับ ผู้จัดการหน้าซีดมากเลย พักผ่อนเถอะครับ” “ฟังฉันนะเมษาคนดี เราจะไปทำงานพร้อมกัน เราจะซักผ้าเปื้อนพวกนี้ เมื่อคืนไม่มีอะไรซีเรียสเกิดขึ้นนอกจากความสุขที่เต็มเปี่ยมของเรา” ผมประคองใบหน้าของเมษาไว้ด้วยสองมือ “แต่..” “ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น ถ้านายว่าง่ายฉันจะบอกบางสิ่งที่เป็นความลับของจักรวาล”  ผมจูบปากอิ่มของเขาเล็กๆอีกสองครั้ง “ก็ได้แต่ผู้จัดการไม่เป็นไรแน่นะครับ สัญญานะครับว่าไม่ได้โกหกคุณไหวจริงๆ” เขาจับมือที่ประคองใบหน้าของผม “แต่อีกแล้ว” ผมดุยิ้มๆ เขาถอนใจเงยหน้ามองเพดานแล้วพยักหน้าอย่างอ่อนใจยอมแพ้ “งั้นรอฉันอาบน้ำแต่งตัวนะ ไม่นาน” ผมลุกขึ้นความเจ็บด้านหลัง แล่นเลี้ยวปราดเข้าจับใจจนแทบทรุดแต่ต้องฝืนไว้ด้วยไม่ต้องการให้เมษาใจเสีย “ผมไปทำอาหารเช้านะครับ” เมษาลุกขึ้นด้วยท่วงท่าสง่า ท่ามกลางแสงแดดยามเช้า เส้นผมละเอียดสีน้ำตาลของเขาระยับเป็นประกายราวแพรไหม ผิวขาวใต้ชุดสูทสีกรมท่าดูผุดผาดราวกับจะทอแสงได้ยามต้องแสงตะวัน ผมลืมตัวกับความงดงามตรงหน้าจนลืมขยับ เมษาเลยต้องพยักเพยิดเชิญให้ผมเข้าห้องน้ำ ผมหัวเราะเขินแล้วดึงผ้าปูที่นอนติดมือมาด้วย เมษาจะเข้ามาช่วย แต่ผมปฏิเสธด้วยไม่อยากให้ชุดของเขาเปื้อน แถมยังดันเขาออกจากห้องไป พอเมษาออกจากห้องแล้ว ผมทรุดตัวสะกดความเจ็บอันมาจากการอักเสบ สายตาผมเหลือบมองผ้าปูที่นอนที่เปื้อนเลือดดวงใหญ่ แล้วย้อนถึงวันที่คุณทศมาข่มขืนผมถึงที่นี่ ความรู้สึกหลังจากนั้นมันช่างแตกต่างกันสิ้นเชิงจริงๆ ครั้งแรกผมไม่ยินดีที่จะเสียเลือดให้กับความคลั่งของคุณทศ หากแต่ครั้งนี้ผมยินดีที่เสียมันไปพร้อมกับความหลงใหลของเมษา ผมรวบผ้าแล้วเดินลุกขึ้นเดินไปวางที่หน้าห้องน้ำ  ส่วนตัวเองก็เข้าห้องน้ำ ถอดเสื้อผ้าแล้วเปิดฝักบัวน้ำอุ่น บาดแผลฉกรรจ์แปลบแสบจนผมตัวห่อตัวในสายน้ำ ผมรู้สึกตัวแล้ว  ผมตื่นแล้วจริงๆ  นานเหลือเกินที่ผมหลับไหลราวกับเจ้าหญิงนิทรามานับทศวรรษ ผมปรากฏอีกครั้งในชุดทำงานสีดำไทด์สีขาวกลมกลืนกับสีเชิ้ทตัวใน  เมษากำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ที่โต๊ะอาหาร บนโต๊ะมีอาหารเช้าแบบอเมริกันสองที่ กลิ่นหอมของมันกำลังกวักมือเรียกผมในสายลม เมษาเงยหน้าเห็นผมก็ยิ้มพร้อมพับหนังสือพิมพ์วางข้างตัว ผมเดินเข้าไปหาเขาพร้อมรอยยิ้มที่ไม่ร่องรอยอิดโรยใดๆ ก่อนจะก้มลงจูบปากเขา และกล่าวอรุณสวัสดิ์อย่างเต็มรูปแบบ เมษาลุกขึ้นยืนรั้งผมเข้าไปกอด ผมตบหลังเขาเบาๆ        หลังอาหารเช้า ผมช่วยเมษาล้างเก็บจาน ถ้วย มีดและช้อนทั้งหมด ผมเดินไปหยิบกุญแจรถยื่นให้เขา เมษารับไว้ พอเขาหันไปเปิดประตูผมก็กอดเขาจากด้านหลัง “พร้อมจะฟังความลับของจักวาลหรือยังล่ะ” ผมกระซิบข้างใบหน้าอันกระจ่างใสราวท้องฟ้าในฤดูร้อนของเขา เมษาพยักหน้า “ความลับของจักวาลอันนี้น่ะ ยานอวกาศลำแรกจนถึงลำล่าสุดของนาซ่ายังค้นไม่เจอเลยนะ” ผมว่า ขณะปัดผมที่ข้างหูเมษาก่อนจะแนบริมฝีปากกระซิบที่หูของเขา เมษาเงยหน้าหัวเราะเสียงใส มันกังวาลราวระฆังในโบสถ์อันงามตระการในเมืองฟลอเรนซ์ ผมอมยิ้มซบใบหน้ากับบ่าของเขาหลังกระซิบแล้ว  เมษาหันมาจูงมือผมเดินออกจากห้องเขาไขกุญแจ แล้วบอกให้ผมกอดแขนเดินไปที่ลิฟท์ด้วยกัน แต่ผมกลับเลื่อนมือลงไปสานกับเขาแทน ระหว่างทางเดินสู่ประตูลิฟท์ ผมหันกลับไปมองประตูห้องอีกครั้ง เบื้องหลังประตู ภายในห้องนอนอันเงียบเหงานั้น ภายในลิ้นชักที่ผมปิดล็อคไว้ ภายในถุงกำมะหยี่หรูหรามีตรายี่ห้อโก้อันนั้น  ผมกับเมษามาถึงลิฟท์แล้ว ประตูลิฟท์เปิดเราก้าวเข้าไปพร้อมกัน มันไม่สำคัญอีกแล้วว่าทิฟฟานี่เม็ดนั้นจะสวยแค่ไหน มันไม่สำคัญไปกว่าสิ่งที่ผมจะนำไปคืนผู้ให้เมื่อหมดใยดีแล้ว มันไม่สำคัญจริงๆความทรงจำที่ไร้ราคาค่างวดต่อจิตใจ  ผมหันไปหาเมษาเขากำลังมองผมอยู่หากไม่กลัวเกรงกับกล้องวงจรปิดเราคงเข้าหากันราวมีแรงดึงดูด การจูบในลิฟท์เป็นสิ่งที่น่าสนใจมากๆ ผมเสสายตาไปที่วิวนอกกระจกลิฟท์ เมืองทั้งเมืองอยู่ใต้ฝ่าเท้าเรา เมืองทั้งเมืองอยู่ใต้ฝ่าเท้าเราราวกับพวกเราลอยในอากาศ ผมมองข้อเท้าตัวเอง อาจเป็นเพราะบัดนี้ตรงนั้นไร้ซึ่งความหนักอึ้งใดๆผมถึงลอยล่องอย่างเป็น อิสระราวกับมีปีกขนนก สิ่งสำคัญยิ่งกว่าความหลังอันไร้คุณค่าคือเวลาต่อจากนี้ที่ผมต้องรักษาไว้ให้ดีที่สุด ผมสบตากับเมษาอีกครั้ง คำที่ผมกระซิบแผ่วเบาหากยังก้องสะท้อนในหัวใจของเราสองคน ความลับที่จักรวาลนี้ไม่เคยรู้ไงล่ะ  ความลับที่เป็นเพียงคำพูดเล็กๆไม่กี่คำหากแต่มันก็ยิ่งใหญ่เสมือนดั่งเป็นจักรวาลของเราสองคน จักรวาลนี้ช่างกว้างใหญ่สุดคณาด้วยความรู้สึกมากมายที่ได้ก่อตัวขึ้นเมื่อผมเอ่ยออกไป “ฉันรักนายนะเมษา” ที่แกลลอรี่แม้ผมจะปากแข็งแค่ไหนยามอยู่คนเดียวก็ต้องยอมรับกับสิ่งที่เกิดกับร่างกาย ผมรู้สึกวูบเป็นระยะขณะทำงานจริงๆ มันเป็นอาการที่ยากจะเก็บข่มไว้ แต่ผมก็พยายามอย่างที่สุดที่จะปลดปล่อยความเป็นไปของร่างกายยามที่อยู่คนเดียว อย่างเช่นห้องเก็บภาพ ห้องทำงาน หรือห้องแพนทรี ส่วนเมษาผมตะล่อมให้เขาไปทำงานที่ห่างสายตาออกไป วันนี้มีภาพต้องส่งให้ลูกค้าหลายที่ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงหยุดไม่ได้  และวันนี้แกลลอรี่ก็ได้ต้อนรับลูกค้าขาประจำยามเช้าอีกครั้งหลังจากที่หล่อนหายหน้าไปนานพอสมควร และผมเองก็ไม่ทันตั้งตัวที่จะพบกับหล่อนในเช้านี้   “คุณพิสรา” ผมรู้สึกว่าร่างกายครึ่งหนึ่งได้หายไปที่ช่องว่างระหว่างโลก หล่อนเคยเป็นลูกค้าที่ผมรอคอยทุกเช้าเมื่อหล่อนนัดเข้ามาดูภาพ แต่คงไม่ใช่วันนี้ นอกจากหล่อนจะมาแบบไม่นัดหมายแล้ว ดูเหมือนธุระของหล่อนจะไม่ได้อยู่ที่ภาพเขียนสักภาพที่นี่ “ฉันมาดูภาพใหม่ๆน่ะค่ะ” พิสรายิ้ม แต่เป็นยิ้มที่รุจน์ไม่คุ้นเคย รอยยิ้มราวดอกไม้บานในตอนเช้าที่เขาเคยเห็น ไม่แปร่งตาแบบนี้ “เชิญที่ห้องเก็บภาพได้เลยครับผมจะพาไป แต่ว่าคุณซุรุงะช่วงนี้แจ้งมาว่าไปหาแรงบันดาลใจที่อิตาลีอาจไม่ผลิตผลงานสักระยะนะครับ” ผมยิ้มแบบเดิม ด้วยความรู้สึกเดิมๆ “ไม่เป็นไรค่ะ ดูของคนอื่นก็ได้” หล่อนยักไหล่ ในห้องเก็บภาพผมได้นำเสนอภาพเขียนที่ดีที่สุดให้พิสราชม แต่ดูเหมือนว่าสายตาที่จับจ้องภาพนั้นสามารถพูดได้ว่าว่างเปล่ามากกว่าสนใจ ผมตัดสินใจหยุดการบรรยายที่มาของภาพ เราสองคนตกอยู่ในความเงียบนานนับหลายนาที “คุณกับนายทศวรรษนานแค่ไหนแล้ว เพราะอะไรคนท่าทางดีไม่มีที่ติอย่างคุณถึงเป็นแบบนี้ไปได้” หล่อนเอ่ยออกมาในที่สุด ผมย่นคิ้วเม้มปากแน่น บอกตามตรงผมหวั่นไหวกับคำพูดของพิสรา เรารู้สึกดีต่อกันมากมายเสมอมา ความรู้สึกแบบนั้นจึงเป็นของขมสำหรับเราเมื่อมีเรื่องที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้น “กับคุณรุจน์ ฉันรู้สึกดีด้วยมากๆ พอเรื่องมันกลายเป็นแบบนี้ฉันก็เหมือนคนแปลกกับคุณรุจน์ไปเลย ความรู้สึกแบบนี้ฉันรับไม่ไหวจริงๆนะคะ” พิสราไม่ยอมเสียเวลามองหน้าผมสักแวบ ผมพยักหน้าแล้วบอกให้หล่อนไปรอที่โซฟารับแขก หล่อนก็ทำตามอย่างว่าง่าย ผมแยกตัวไปที่ห้องแพนทรีเพื่อจัดชากาแฟและขนมไปรับรอง ระหว่างทางผมพบกับคุณทศเขาเข้ามาทางด้านหลังแกลลอรี่ซึ่งเขาคุ้นเคยกับมันดียามที่เขาลักลอบมาเสพสุขกับผม ก่อนที่ผมจะทันได้ขยับร่างกายหนีเขาก็คว้าแขนผมไว้ก่อนผลักเข้าไปในห้องแพนทรี จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 20:02:17

ความคิดเห็นที่ 4 “พิสรามาทำอะไรที่นี่แต่เช้าฉันผ่านมาเห็นรถหล่อนพอดี” คุณทศเท้าแขนกันผมหนี “มาดูภาพเขียน” ผมตอบห้วนๆ ความตกใจทำผมเกือบจะวูบอีกครั้ง “นายอยากสำรากฟ้องหรือด่าอะไรฉันก็เชิญนายนะ แต่อย่าพูดเรื่องของฉันกับ S เข้าใจไหม” คุณทศตบผนังข้างใบหน้าผม ผมจ้องเขากลับอย่างไม่ไหวหวั่น “ผมจะพูดในสิ่งที่อยากพูด ไม่เกี่ยวกับคุณหรือใครหน้าไหนทั้งนั้น หากเรื่องที่พูดมีทั้งคุณ ทั้งคุณ S ผมก็จะพูด ดีเหมือนกันเราพังกันให้หมด คุณพิสราฉลาดนะเข้าถูกทางพอดี” ผมหรี่ตามองคุณทศรพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก “คุณรักเขาก็ปกป้องเขาเอง มันไม่เกี่ยวกับผม อย่ามาสั่งให้ผมทำในสิ่งที่ผมไม่ได้คิด” “หมายความว่าจะลองดีน่ะสิ” คุณทศจับแขนผมบีบแรง ผมไม่ร้องสักแอะแต่กลับท้าทายเขาด้วยสายตาที่มั่นคง “คุณไม่มีทางเอาอะไรจากผมไปได้อีกแล้ว” น้ำเสียงของผมเย็นชาลงจนตัวเองยังนึกชื่นชม คุณทศก้มหน้าลงจูบปากผม เขายกมือจับใบหน้าของผมเบียดบดริมฝีปากหนักขึ้นผม ผมปิดปากตัวเองพร้อมผลักเขาอย่างแรง “อย่าล่วงเกินผม ผมกับคุณ เป็นแค่คนอื่น ผมจะพูดให้ชัดกว่านั้นคือ เราสองคนจบกันอย่างเด็ดขาดนับจากนี้ ออกไปจากชีวิตของผม อย่ามาให้ผมให้เห็นหน้าอีก หากเป็นไปได้ก็ไปตายซะกับความรักอันหลอกหลอนของคุณ อย่าดึงผมไปเกี่ยวพันใดๆด้วยอีก ผมพอแล้ว พอแล้วจริงๆ” ผมก้าวถอยไปประตู คุณทศดึงเขาเข้าไปจูบอีก ผมดิ้นสุดขีดให้พ้นจากอ้อมแขนของเขา มือผมปัดไปโดนแก้วชาตกแตก เมษาเป็นคนแรกมาถึงที่นี่ เขาปรี่เข้าดึงผมออกจากมือของคุณทศ ผมรีบหลบอยู่ด้านหลังของเมษาที่เงื้อหมัดพร้อมพุ่งตรงเข้าหน้าทศวรรษ “ไม่นะเมษา ไม่อย่า” ผมกอดเมษาจากด้านหลัง “ทำไมล่ะ ไอ้นี่มัน..”เมษาฮึดฮัด “นายทำเขาไม่ได้ คุณน้ำฟ้าจะไล่นายออก แล้วฉันล่ะ ฉันจะทำอย่างไร” ผมกอดเขาแน่น เมษาถอนใจลดหมัดลง แต่คุณทศกลับชกเขาเซไปกระแทกกับกรอบประตูแล้วหงายหลังออกไปด้านนอก “คุณทศ!!!” ผมคาดไม่ถึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมรีบถลาไปหาเมษาที่กำลังจับปลายจมูกที่มีเลือดค่อยไหลซึมออกมา “เอาคืนที่ชกกูวันก่อนไง” “คนเลว!!!” ผมตะโกน คุณทศเข้ามาดึงผมสุดแรงจนผมต้องก้าวไปตามแรง “ทำไมล่ะ ฉันก็เลวของฉันแบบนี้มาตั้งนาน  ก็เห็นชอบจนร่ า น ร ะริ กไม่ใช่เหรอ” “ปล่อยนะ ผมเกลียดคุณ เกลียดจริงๆ” ผมกระชากแขนกลับ เมษาลุกขึ้นได้ก็ผลักทศวรรษแรงจนร่างสูงโปร่งเสียหลักไปชนเก้าอี้ล้ม  ผมห้ามเมษาไม่ให้เขาทำอะไรรุนแรง ผมกอดเขาไว้แน่น ซบหน้ากับอกของเขา “เกิดอะไรขึ้นคะ”เสียงน้ำฟ้ากับพิสราที่ดังเกือบพร้อมกันทำให้ ทศวรรษรีบออกไปทางประตูหลัง เขาคงไปเข้าด้านหน้าแกลลอรี่แล้วทำเป็นไม่รู้เรื่องแน่ๆ ผมคิดเดา สองสาวเข้ามาก็ตกใจกับสภาพของเมษา เขารีบออกตัวว่าเขาเดินชนประตูจนล้มไปโดนเก้าอี้อีกทีหนึ่ง ผมที่เข้ามาเห็นเลยมาช่วยพยุง “ซุ่มซ่ามก็เป็นนะเรา” น้ำฟ้าส่ายหน้าหัวเราะ ขณะที่พิสรามองผมคนเดียวด้วยสายตาที่ผมไม่อาจบรรยายได้ ว่ารู้สึกสังหรณ์แปลกประหลาดเช่นไร จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 2 ก.พ. 55 20:04:16

ความคิดเห็นที่ 5 ฮู้วว เห็นตั้งแต่เมื่อคืนแล้วค่า ไม่ได้คอมเมนต์ แอบคิดว่า เวลาจบบท คุณvannessia เขียนว่า to be con. ดีมั้ยคะ อิตาทศหันมาเอาดีด้านบทร้ายเต็มตัวแล้วใช่มั้ยคะเนี่ย ดีจัง บทนี้แอบสงสารคุณพิศรานิดหน่อยที่ต้องมารู้เรื่องเอี้ยๆของอิตาS แต่ก็นะ มีความสุขไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียวมาตั้งนาน แต่งานกันไปแล้ว ร่วมสุขมาเยอะ  ร่วมทุกข์บ้างปะไร? คิดว่าถ้าเรื่องนี้ไม่มีอิตาS เราว่าทศเป็นพระเอกได้นะ แต่นี่Sโคดจะจุดด้านมืดทศเลย  อิตาทศเลยไม่ได้หยุดตบไปต่อจูบแบบหนังพิศาลได้ เรื่องที่ทศไล่ซื้อภาพตัดหน้าพิศราเราว่าเป็นตัวอย่างที่เห็นชัดเลยอะ แบบ อี๋ ไม่กล้าตรงๆก็อ้อมๆเอานะทศนะ ห่วยอะ หนุ่มที่Sแอบมองเป็นใคร มีผลต่อเรื่องมั้ยไม่รู้ รู้แต่ว่าหมั่นไส้Sมากก มากมานานตั้งแต่หาเรื่องเจ็บตัวให้ทศสนแล้วล่ะ แต่เหมาะกันดีนะ ใกล้ชาดเป็นแดงใกล้หมึกเป็นดำจริง Sกับอิตาทศเนี่ย นิสัยหวงก้างเหมือนกันเลย ปมเรื่องพี่ชายนี่สงสารคุณรุจน์จัง โถๆ ดีนะว่ามีหนูเมษาของอิชั้น ดูสิ พ่อแม่ยอมรับด้วย ถ้าคุณvannessiaฆ่าเมษาทีหลัง เพื่อให้ตาทศเป็นพระเอกไม่ยอมจริงๆด้วย เพราะเคยอ่านเรื่องที่ความสัมพันธ์คล้ายนี้แล้วคนแต่งประมาณจับเมษาไปเรียนนอกหลายปี กลับมามีใหม่ กลายเป็นเปิดทางให้ตาทศกลับมารักคุณรุจน์ซะงั้น อันนั้นแบบ เซ็งไปเลย  ก็อุส่าต์ดูแลปกป้องจากพระเอกมานาน   ไปจับเค้าแยกให้พระเอกกลับมาง่ายๆซะงั้น แต่อันนี้เรามั่นใจในเมษาของเรานะคะว่าจะดูแลคุณรุจน์ได้ อิอิ จากคุณ : โยธิกาหน้าหนาว เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 14:36:43

ความคิดเห็นที่ 6 คอมเม้นต์ยาวๆแบบนี้ชอบอ่านมากๆเลยจ๊ะ ดีใจมากๆจ๊ะที่แวะมาอ่าน คุณโยธิการหน้าหนาว จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 15:57:27

ความคิดเห็นที่ 7 กลัวใจคนเขียนมาก กลัวจะโหดร้ายกับตัวละคร อย่าทำอะไรคุณรุจน์กับเมษาเลยนะ Please.... จากคุณ : กาแฟเย็นเพิ่มช็อต เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 17:53:00

ความคิดเห็นที่ 8 หมั่นไส้ S อีกคนค่ะ คุณทศเรายังยอมให้ เข้าใจว่ามีปมนั่นแหละ แต่อิตา S ขอให้จบเจ็บปวดสาสมกับความป่วงที่กระทำไว้เถอะ ยังมีหน้าไปแอบมองหนุ่มร้านกาแฟอีก โอยยย หมั่นไส้ตานี่จริงๆ ขอให้สุดท้ายไม่เหลือใครเลย ตอนนี้ถึงเชียร์เมษา แต่ก็ยัง love-hate อิตาคุณทศอยู่ค่ะ แอบกลัวเมษาตายจังค่ะ ตอนนี้บทพระเอกมาก แต่ไหงเหมือนมี death flag ปักซะเต็มหลังก็ไม่รู้ จากคุณ : ถ้วยน้ำชา กับเทวดาตัวจิ๋ว เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 18:19:40

ความคิดเห็นที่ 9 คุณกาแฟเย็นเพิ่มช็อต คุณถ้วยน้ำชากับเทวดาตัวจิ๋ว คนเขียนชักกลัวตัวเองเหมือนกัน ^_______________^ จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 19:16:00

ความคิดเห็นที่ 10 S เห็นแก่ตัวที่สุดเลยอ่ะ ไม่ได้รักเค้า แต่ก็รั้งเค้าไว้ ส่วนทศนี่ ทำอะไร S ไม่ได้ก็ไปลงที่รุจน์ เฮ้อ เมษาดูแลคุณรุจน์ดีๆนะ จากคุณ : สะเก็ดดาวเสาร์ เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 01:51:16

ความคิดเห็นที่ 11 เพราะทศเอาใจมากไปน่ะจ๊ะ คุณสะเก็ดดาวเสาร์ จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 08:02:09

ความคิดเห็นที่ 12 พิสรายังไม่รู้ว่า S มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับทศไม่ใช่หรือคะ? แล้วพิสราจะเคืองรุจน์เรื่องอะไรอะค่ะ ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ โดยส่วนตัวแล้ว คิดว่าคนที่ชอบงานศิลป์และซื้อภาพที่แกลลอรี่มักมีจิตนาการสูงกว่าคนทั่วไปมาก ๆ ดังนั้นพิสราน่าจะรับเรื่องความสัมพันธ์ ชช, ญญ ได้นะคะ แต่น่าจะอึ้งว่า S (แฟนตัวเอง) ไปมีความสัมพันธ์กับทศมากกว่าจะลงกับรุจน์ จากคุณ : บันทึกเรื่องราว เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 12:34:19

ความคิดเห็นที่ 13 เพราะซื้อขายภาพกับรุจน์และมีภาพที่ดี เป็นผู้ชายที่น่ารักกับรุจน์น่ะจ๊ะ ก็เสียความรู้สึก ภาพพจน์ที่มีพังครืนหมดเลย  แต่ที่มองเพราะมีบางสิ่งซึ่งจะต่อเนื่องไปในบทหน้าจ๊ะ จากคุณ : vannessia เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 20:14:22