โบยบินสู้่เสรี(แม้นค้องมีอันเป็นไป)
|
 |
มืดมิดม่านรัตติกาล เนิ่นนาน..นับอสงไขย ณ.แดนดิน..ที่อวดอ้าง..ดั่งเทวาลัย หมู่สัตว์-มากมาย ล้วนหลับไหล..ไม่ลืมตา
เทวรูป-สูงเสียด อลังการ..ตระหง่านงำ้ ทอดเงายาวเหยียด..ทาบทับ ซากศพ-รอยเลือดและคราบนำ้ตา.. ..ที่มิเคยเหือดแห้ง
ฝูงแร้งโฉบบิน-ฉวัดเฉวียน บินวน-บินเวียน-อย่างอหังการ ดวงตาแดงฉาน..กระหายเลือด มุ่งมั่น-รอคอย..เหยื่ออันโอชะ!
นกพิลาปขาว..เซื่องซึม-หลับไหลในกรงเหล็ก..ดำทะมึน เรียงราย-ดารดาษ ละเมอหา..เสรีภาพ-อยู่หนใด? เฝ้านับเวลารอคอย..ไร้สิ้นสุด.. ...110วัน..111วัน..112วัน ...110เดือน..111เดือน..112เดือน..
..ยังคงมืดมิด.. มวลมหามิตรแห่งพิลาป ..กระวนวาย ต้องรอคอยถึงเมื่อไหร่? แสงธรรม..จึงสาดส่อง???
พิลาปน้อยตัวแรก..เริ่มส่งเสียง ตัวที่สอง..ขานรับ ตัวที่สาม..ตัวที่สี่ และตัวถัดไป..ไม่อาจทนนิ่งเฉย
โบยบินแล้วขับขาน บทเพลงเสรีภาพ..ก้องกังวาน!!
เทวรูปปรายตามอง..สีหน้ายังคงเรียบเฉย-ไร้รอยยิ้ม ..ตวัดดาบอาญาสิทธิ์!! พลัน-ทันใด!!! ฝูงแร้งกรีดเสียง-โหยหวน!!! พุ่งทะยานสู่ฟากฟ้า!!!!
โศกนาฏกรรม..เริ่มต้น ..ใครเลยจะรู้ว่า-จะจบลงเมื่อไหร่??? ...112นาที ...112ขั่วโมง ...112วัน ...112เดิอน หรือ112ปี????
จากคุณ |
:
stockmachine
|
เขียนเมื่อ |
:
3 ก.พ. 55 02:34:04
|
|
|
|