ความคิดเห็นที่ 1 ภายในร่างโจซานตง พลังวัตรจากวิชาสลายภพเวียนวนอยู่กับก้อนหัวใจซึ่งถูกแทงทะลุ หวังประสานต่อชีพเต็มสามารถ หากก็คงรั้งมันจากเงื้อมมือมัจจุราชได้อีกไม่นานแล้ว ทว่าประมุขพรรคอสุราอาฆาตหรือจะยินยอมโดยง่าย มันฉกฉวยเสี้ยวจังหวะชีวิตครั้งสุดท้าย พลิกฝ่ามือซึ่งยังเงื้อสูง ตวัดใส่ศีรษะบุรุษด้านหน้ามันเต็มแรง สือหย่งจวินย่อมเห็นฝ่ามือเพชฌฆาต แต่ก็ไร้กำลังช่วยเหลือตนเองอีกแล้ว แทบเป็นช่วงเวลาซ้อนทับ สือหย่งหลุนพลันทะลึ่งตัวพรวด หมัดขวาชกกระแทกไหล่โจซานตงเหมาะเหม็ง ก่อนสองร่างจะล้มกลิ้งไปพร้อมกัน ฝ่ามือประมุขพรรคอสุราอาฆาตเฉียดต้นแขนสือหย่งจวินเพียงนิดเดียว หากก็พอจะผลักหลานคนโตสกุลสือหงายกระแทกพื้น ก่อนบุรุษหนุ่มจะหมดสติไปด้วยความอ่อนเพลียแสนสาหัส ฟ่านไป่หนิงได้สติในที่สุด จึงหอบร่างบอบช้ำเข้าตรวจชีพจรสือหย่งจวินจนแน่ใจในความปลอดภัย แล้วรีบถลาไปหาสือหย่งหลุนที่นอนบิดงอเพราะอาการเจ็บปวดอยู่บนร่างโจซานตง พยายามพลิกตัวเด็กหนุ่มกลิ้งพ้นออกมา โจซานตงตายแล้ว ตายทั้งที่ยังมีกระบี่ของสือหย่งจวินปักคาหน้าอก นัยน์ตาไร้แววชีวิตกลับฉาบไปด้วยอารมณ์หลากหลาย ทั้งกรุ่นโกรธเคืองแค้นและอัปยศผิดหวัง ว่าไฉนยอดยุทธ์ระดับมันถึงได้สิ้นท่าในลักษณะนี้! แล้วพอกวาดสายตามายังสือหย่งหลุน ดรุณีน้อยก็ขบริมฝีปากแน่น บัดนี้ปราณพิษลุกลามจนผิวหนังช่วงอกเปลี่ยนสีเป็นรอยช้ำม่วงทั้งหมดแล้ว เด็กหนุ่มเกลือกกลิ้งทุรนทุราย ทำได้แต่อ้าปากหอบหายใจเพื่อระบายความเจ็บปวดออกไปบ้างเท่านั้น จังหวะเดียวกัน แสงจันทร์ก็สะท้อนประกายสีเงินบนพื้นดินห่างไปไม่ไกล ฟ่านไป่หนิงคลานไปคว้ามีดสั้นที่ทำตกขึ้นมาจ้องมองนิ่ง ห้วงความคิดปั่นป่วนสับสน หรือนางควรปักมันใส่ร่างสือหย่งหลุน เพื่อยุติความทรมาณของเด็กหนุ่มเสียที? ดรุณีน้อยรีบเก็บมีดสั้นไปจนพ้นหูพ้นตา ถ้ามันไม่ใช่ของซึ่งบิดามอบไว้ให้ นางคงเขวี้ยงทิ้งไปด้วยความขยะแขยงอารมณ์ชั่ววูบของตนเป็นแน่ สือหย่งหลุนเองยังไม่เคยยอมแพ้ แล้วนางจะตัดใจง่ายดายเช่นนี้ได้อย่างไรกัน พริบตานั้น ถึงค่อยรู้สึกว่าสองแก้มอาบชุ่มไปด้วยน้ำตา นางก้มหน้าสะอื้นฮัก แม้ไม่อยากยอมแพ้แล้วจะอย่างไรเล่า ในสถานการณ์เช่นนี้จะเหลือความหวังใดอีกหรือ ราวฟ้ายังกลั่นแกล้งไม่เพียงพอ กลางผืนป่าไกลห่างในทิศตรงกันข้ามกับผาดงแล้ง เสียงฝีเท้าซอยถี่ปะปนเสียงโห่ร้องอึกทึกปรากฏแผ่วเบา ก่อนเริ่มกระชั้นเข้ามาเรื่อย ๆ ฟ่านไป่หนิงคลุกคลีกับตระกูลสือมาพอสมควร จึงพอจดจำสัญญาณเสียงในการสื่อสารของพวกมันได้ แวบแรกนางยังนึกว่าคนของตระกูลสือที่ตามหลังมาจากเมืองหลวงเดินทางมาช่วยแล้ว ก่อนไตร่ตรองได้ว่าช่วงเวลารวดเร็วเกินกว่าจะเป็นไปได้ เจ้าของเสียงเหล่านี้น่าจะเป็นเหล่าจอมยุทธ์ซึ่งใช้สัญญาณสื่อสารของตระกูลสือเสียมากกว่า และจุดประสงค์การมาของพวกมันย่อมมีเพียงอย่างเดียว ไล่ล่าคนทรยศเช่นนางกับสือหย่งหลุน! ทุกอย่างคับขันถึงขีดสุด แล้วขณะดรุณีน้อยกำลังละล้าละลังนั่นเอง ซู่อี้เหนียงก็โผล่พรวดจากดงไม้ข้างเคียง ถลันหาสือหย่งจวินซึ่งนอนสลบอยู่พร้อมเขย่าร่างมันด้วยความเป็นห่วง พอหายจากอาการตกตะลึงฟ่านไป่หนิงจึงร้องว่า “คุณหนูซู่ นี่ท่านก็มาพร้อมกับขบวนชาวยุทธ์ด้วยหรือ” ซู่อี้เหนียงเมื่อเห็นสือหย่งจวินนอนหลับทั้งที่ลมหายใจสม่ำเสมอค่อยคลายใจลง นางเองก็ได้ยินเสียงสัญญาณทางด้านหลังเช่นกัน จึงพอเข้าใจว่าผู้ถามหมายถึงอะไร ดังนั้นตอบว่า “มิใช่ พอพวกเจ้าจากบ้านพักไปข้าก็แอบหลบอาจารย์ออกมาตามหาพี่ใหญ่เช่นกัน แต่ระหว่างทางเกิดอาการชาโดยไม่ทราบสาเหตุ จำต้องหยุดพักเดินลมปราณรักษาตัว เพิ่งทุเลาเมื่อครู่นี่เอง” ฟ่านไป่หนิงกรอกตารอบหนึ่งก็กระจ่างชัด แสดงว่าซู่อี้เหนียงยังไม่รู้เรื่องที่พวกนางถูกปรักปรำ หรือควรรีบอธิบายให้นางทราบแล้วขอให้ช่วยพูดกับบรรดาผู้เข้าใจผิดเสียเลย? “...ไป่หนิง” เสียงอ่อนระโหยเรียกชื่อนาง ดรุณีน้อยขยับไปประคองเด็กหนุ่มเจ้าของเสียง แล้วเอียงคอฟังคำมัน “พี่ใหญ่มีอี้เหนียงดูแล...พวกเรา...อันตราย...หนีก่อน...” วลีพึมพำไม่ปะติดปะต่อด้วยคนพูดต้องพยายามฝืนข่มความเจ็บปวดไปด้วย ทำให้นางไม่กล้าซักไซ้เพิ่มเติม หากก็แน่ใจอยู่หนึ่งอย่าง ถ้ามิใช่เรื่องคับขันเป็นตาย สือหย่งหลุนไม่มีทางยอมทิ้งพี่ชายไว้ในสภาพเช่นนี้แน่ ดังนั้นไม่ขบคิดมากความ รีบกล่าวกับซู่อี้เหนียงว่า “คุณหนูซู่ ข้าขอชี้แจงอย่างรวบรัด เหล่าชาวยุทธ์เข้าใจผิดว่าข้าและตระกูลสือทรยศ หากพบหน้ากันตอนนี้คงมิใช่หนทางที่ดี ข้าจึงจะพาพี่หย่งหลุนหนีไปรักษาตัวก่อน ขอฝากพี่ใหญ่ไว้กับท่านด้วย” สภาพสือหย่งหลุนมองปราดเดียวก็ทราบว่าร้ายมากกว่าดี ซู่อี้เหนียงจึงพยักหน้ารับคำ อึดใจถัดมาฟ่านไป่หนิงก็พยุงตัวคนเจ็บด้วยความทุลักทุเล กำชับธิดาสกุลซู่อีกครั้ง “โปรดหลับตาเสียเถอะ หากชาวยุทธ์คาดคั้นเส้นทางหลบหนีของพวกข้า ท่านจะได้ไม่ต้องโกหก” นัยน์ตาซู่อี้เหนียงฉายแววแปลกประหลาดชั่ววูบก่อนจางหาย ยินยอมปฏิบัติตามคำสั่งนางโดยดี ดรุณีน้อยจึงกระซิบบอกกล่าวสือหย่งหลุน แล้วพากันทะยานหายไปกับความมืดอย่างรวดเร็ว ไม่มีกระทั่งเวลามาขบคิดว่าแววตาแปลกประหลาดของซู่อี้เหนียงนั้น มีความหมายว่าอย่างไรกันแน่ ********** เบื้องบนคือม่านใบไม้หนาทึบ บดบังแสงจันทร์จนบรรยากาศรอบกายแลคล้ายคืนเดือนมืด กิ่งก้านแตกมาระบังหนทาง ผืนดินขรุขระทั้งก้อนหิน รากไม้ ทุกสิ่งอย่างล้วนเป็นอุปสรรคต่อการหลบหนี ไม่นับว่าสองบ่าฟ่านไป่หนิงยังต้องแบกรับน้ำหนักร่างกำยำที่เอนพิงลงมาเต็มที่ เพียงเดินทางไม่นาน ดรุณีน้อยก็หอบเหนื่อยแทบขาดใจอยู่แล้ว ในฉับพลัน เบื้องหน้าปรากฏร่างหลายสายผุดราวภูตผี ความมืดฉาบฉายให้แลเห็นเพียงเงาตะคุ่ม พร้อมใบดาบแวววับในมือ ฟ่านไป่หนิงสะดุ้งเฮือกด้วยไม่คาดฝัน ทั้งภาระบนสองบ่ายิ่งถ่วงจนสุดจะใช้วิชาตัวเบาได้ มีแต่ต้องหันหลังหนีตามทางราบเท่านั้น ทว่าคมดาบยิ่งรวดเร็วเกินคาดคำนวณ พริบตาบรรลุถึงผู้ถูกล่า ฟาดฟันใส่กลางหลังสือหย่งหลุนทันที เด็กหนุ่มผวาเฮือกเพราะความเจ็บปวด ร่างไถลทรุดกองแนบพื้น ฟ่านไป่หนิงหมุนตัวกลับมองลนลาน ในจังหวะที่คมมัจจุราชตวัดขวางสู่ลำคอนางอย่างแม่นยำ! “อ๊ากกก!” “พี่ใหญ่ ๆ ท่านเป็นอะไรไป!” สติสือหย่งจวินฟื้นคืนมา ค่อยพบว่ากำลังนอนอยู่ในห้องตนเอง ข้างกายมีซู่อี้เหนียงนั่งมองด้วยอาการห่วงใย มันจึงลูบหน้าปาดเหงื่อชุ่มโชกทิ้ง ที่แม้มันฝันไป ฝันร้ายซึ่งคล้ายจริงจนน่าขนลุก “ข้ากลับมาเรือนพักได้อย่างไร แล้วน้องรองกับไป่หนิงเล่า เป็นอย่างไรบ้าง” ซู่อี้เหนียงเกิดอาการอ้ำอึ้ง ตอนนั้นเองก็มีเสียงลอยตามลมมาว่า “นี่แสดงว่าอาหลุนกับแม่นางฟ่านอยู่ที่ผาดงแล้งกับเจ้าจริง ๆ รึ” สือหย่งจวินเหลือบมองต้นเสียง ก็พบผู้เฒ่าสือซึ่งมีศักดิ์เป็นปู่รองของมันยืนเยื้องอยู่ด้านหลังธิดาสกุลซู่ สัญชาตญาณระแวงภัยกระตุ้นเตือนฉับพลัน จึงเปลี่ยนเป็นสงบปากคำเอาไว้ คนถามเห็นเข้าก็ทอดถอนใจ ลากเก้าอี้มานั่งเคียงข้างซู่อี้เหนียง กล่าวว่า “เจ้าหลับไปถึงสามวันทีเดียว จนข้าเกือบนึกว่า...” มันชะงัก ก่อนเปลี่ยนคำพูด “ในสามวันนี้ล้วนเกิดเรื่องมากมาย ข้าจะแจกแจงให้ฟังทีละขั้นนะ เริ่มแรก...เจ้ารู้หรือไม่ว่าตอนที่เจ้าบุกไปหาโจซานตงยังผาดงแล้ง เกิดการปะทะกันในบ้านพักหลังนี้จนฝ่ายธรรมะล้มตายไปถึงสามในสี่ทีเดียว” สือหย่งจวินเบิกตากว้าง “แต่ข้าส่งคนมาบอกข่าวเรื่อง...” “ข้ารู้แล้ว” ผู้เฒ่าสือตัดบท “ทว่าพรรคอสุราอาฆาตวางแผนไว้ล่วงหน้า แอบร่วมมือกับสองศิษย์ของซินแสเทวะ วางยาชาเหล่าชาวยุทธ์แล้วอาศัยการทรยศของตระกูลโต่วลอบตลบหลัง พวกเราจึงเสียหายหนักหนาสาหัส” “หา!” หลานคนโตสกุลสืออุทานลั่น “การหักหลังของตระกูลโต่วอาจเป็นไปได้ แต่สำหรับไป่หนิงนั้นไม่มีทางเด็ดขาด ข้าไม่เชื่อ!” “มีหลักฐานยืนยันทนโท่นะ” ชายชราแย้งอย่างใจเย็น “มิหนำซ้ำเพราะอาหลุนสนิทสนมกับแม่นางฟ่านมาก คราแรกฝ่ายธรรมมะจึงนึกว่าตระกูลสือก็แปรพักตร์เหมือนเช่นตระกูลโต่ว โชคดีข้านำไพร่พลตระกูลเราตามหลังมาทันช่วยเหลือชาวยุทธ์ซึ่งกำลังเพลี่ยงพล้ำชายชุดม่วงอยู่พอดี ทางนั้นถึงเข้าใจว่าตระกูลสือมิได้เกี่ยวข้องด้วยเลย” ชายชุดม่วงที่ผู้เฒ่าสือกล่าวถึงก็คือกลุ่มเดียวกับที่สือหย่งหลุนชักนำมาปะทะเหล่าจอมยุทธ์เพื่อเอาตัวรอด เนื่องจากชาวยุทธ์ที่ออกตามล่าสือหย่งหลุนแบ่งเป็นสองส่วน เหมี่ยวกงจู่ทราบเรื่องนี้ดี ดังนั้นพอผละจากสือหย่งหลุนจึงย้อนทางไปหาส่วนที่ไม่ได้ต่อสู้กับชายชุดม่วง แล้วชักนำทางนั้นมาหาสือหย่งหลุนยังผาดงแล้ง ครั้นพบแต่ร่างสลบไสลของสือหย่งจวินก็คิดควบคุมตัวมันไว้ โชคดีซู่อี้เหนียงคอยปกป้องชายในดวงใจเต็มความสามารถ และด้วยฐานะของนางยังได้รับความเกรงใจอยู่บ้าง จึงนำพาสือหย่งจวินกลับสู่บ้านพักอย่างปลอดภัย แล้วพอถึงที่หมายก็สมทบกับขบวนผู้เฒ่าสือซึ่งกำลังช่วยเหลือชาวยุทธ์ส่วนที่เหลือเข้าพอดี “แต่ท่านผู้เฒ่าสือ” ซู่อี้เหนียงออกปากบ้าง “ที่พวกท่านเร่งรุดมาก็เพราะพี่รองส่งคนไปบอกข่าว แล้วจะหาว่าพี่รองทรยศ...” “ตอนนั้นอาหลุนอาจยังไม่รู้เรื่องราวใด ๆ ก็จริง” ผู้เฒ่าสือตัดบทอีกครั้ง “ทว่าหลังจากนั้นเล่า ถ้าแม่นางฟ่านสารภาพว่าได้รับคำสั่งอาจารย์มาวางยาเหล่าชาวยุทธ์ อาหลุนจะตัดสินใจเช่นไร ใช่เหมือนเมื่อครั้งที่มันก็เลือกนางแทนการแก้แค้นให้บิดาหรือไม่” “ไม่จริง!” สือหย่งจวินตวาดกร้าว สบตาผู้อาวุโสอย่างไม่หวั่นเกรง “น้องรองและไป่หนิงเสี่ยงชีวิตเข้าช่วยข้าจากโจซานตง แล้วจะเป็นคนทรยศได้อย่างไร” เมื่อเห็นท่าทางเคลือบแคลงของชายชรา ซู่อี้เหนียงจึงรีบว่า “ข้าช่วยยืนยันอีกเสียง ตอนข้าไปถึงผาดงแล้ง พี่รองและไป่หนิงก็ยังอยู่” ผู้เฒ่าสือถลึงตามองนาง “แล้วไฉนตอนที่พวกชาวยุทธ์รุดไปถึง เจ้ากลับว่าไม่เห็นใครอีกเลย” “เพราะไป่หนิงกำชับไว้” ธิดาสกุลซู่แก้ตัวลนลาน “ตอนนั้นข้ายังไม่ทราบต้นสายปลายเหตุ แต่เห็นแม่นางฟ่านร้อนรนยิ่ง ทั้งข้าเป็นห่วงพี่ใหญ่จึงยินยอมกระทำตาม” “แล้วตอนนี้พวกนางหลบหนีไปไหนเล่า” สือหย่งจวินรีบถาม “ข้าก็ไม่รู้ เพราะไป่หนิงให้ข้าหลับตาไว้ ทราบเพียงว่าไม่นานจอมยุทธ์เหมียวกงจู่ก็นำพลพรรคมาถึง พอข้าบอกว่าไม่พบใครนอกจากพี่ใหญ่ จอมยุทธ์เหมียวกลับทำท่าไม่เชื่อแล้วสั่งชาวยุทธ์ออกตามหาพี่รองและแม่นางฟ่านทันที หากก็แปลกที่ไม่พบร่องรอยใด ๆ เลย” นางหยุดไปคล้ายชั่งใจว่าควรพูดต่อหรือไม่ แล้วจึงตัดสินใจกล่าวว่า “แต่จอมยุทธ์เหมียวยังคงระดมกำลังออกตามล่าทั้งสองไม่ลดละ” จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 19:51:36

ความคิดเห็นที่ 2 สือหย่งจวินบังเกิดสีหน้าเคร่งเครียด ก่อนมันสลบไปก็เห็นสภาพน้องรองอยู่ จึงแน่ใจว่าต้องอาศัยกำลังฟ่านไป่หนิงในการหนีเท่านั้น แล้วชั่วเวลากระชั้นชิดก็หลบหลีกไปทางใดได้ ยิ่งคิดยิ่งกลัดกลุ้ม พลางสอบถามผู้เฒ่าสือว่า “ยามนี้บริวารตระกูลสือทำอันใดอยู่ ใช่ออกหาน้องรองด้วยหรือไม่ เราต้องรีบตามให้พบก่อนใคร เพื่อดูแลความปลอดภัยแก่มัน” ผู้เฒ่าสือมิได้ตอบคำถามดังกล่าว กลับหันไปแจ้งต่อสตรีนางเดียวในห้องว่า “คุณหนูซู่ อาจวินเพิ่งฟื้นไข้ได้ไม่นาน รบกวนท่านตามหมอมาดูซ้ำอีกครั้งเถิด” อันที่จริงเพิ่งมีแพทย์มาตรวจอาการสือหย่งจวินไปเมื่อเช้า ทั้งบอกว่าคุณชายใหญ่สือเคยได้รับการรักษาอย่างดีมาก่อนหน้าแล้ว ตอนนี้แม้พบว่าชีพจรบางส่วนแลผิดปกติไปบ้างหากไม่พบว่ามีอันตราย เนื่องจากแพทย์ในเมืองเล็ก ๆ ไม่ค่อยมีความรู้ด้านเส้นลมปราณมากนัก จึงแยกแยะไม่ออกว่าชีพจรที่ผิดปกตินั้นมีผลให้อายุขัยสือหย่งจวินลดลงไปถึงสิบปี ดังนั้นระบุว่าคุณชายใหญ่เพียงแค่อ่อนเพลียมากเกินไป น่าจะตื่นขึ้นมาในไม่ช้า ซู่อี้เหนียงจึงทราบว่าผู้เฒ่าสือเพียงหาข้ออ้างเพื่ออยู่กับสือหย่งจวินตามลำพัง ทว่าด้วยฐานะนางไม่สะดวกขัดแย้ง ต้องจำใจออกจากห้องไป หากก่อนหน้านั้นชายชราก็เอ่ยกับนางอีกประโยค “คุณหนูซู่ เนื่องจากอาจวินยังอ่อนเพลียมาก คงไม่สะดวกรับแขก” ซู่อี้เหนียงอึ้งไปสักพัก ค่อยพยักหน้ารับทราบ “ข้าจะบอกข่าวพี่ใหญ่ฟื้นกับคนตระกูลสือทางด้านนอกเท่านั้น ส่วนหมอก็จะตามมาอย่างลับ ๆ ขอผู้เฒ่าสือโปรดวางใจ” ชายชราจึงแสดงทีท่าผ่อนคลายลง รอจนประตูห้องปิดสนิทค่อยกล่าวกับหลานชายว่า “อาจวินเอ๋ย ตอนนี้เจ้าคือเจ้าบ้านสือคนใหม่แล้ว ในสถานการณ์อันตรายเช่นนี้บริวารทุกคนย่อมต้องเตรียมพร้อมปกป้องเจ้า มิอาจแยกย้ายกระทำเรื่องอื่นได้หรอก” สือหย่งจวินผงะไปอย่างคาดไม่ถึง ก่อนแย้งเสียงเข้ม “แต่น้องรองก็เป็นคนของตระกูลเช่นกัน และเมื่อโจซานตงก็ตายไปแล้ว พรรคอสุราอาฆาตดุจงูขาดหัวจะมีน้ำยาใดอีก ท่านปู่รองอย่าได้พะวงถึงความปลอดภัยของข้าเลย ต้องช่วยน้องรอง...” ฝ่ามือเหี่ยวย่นยกขึ้นเป็นการปราม ก่อนเสียงแหบแห้งเพราะอายุขัยจะดังแทรกว่า “ตรงกันข้าม เนื่องจากโจซานตงตายแล้วต่างหาก ข้าถึงต้องออกคำสั่งเช่นนี้” “ท่านปู่รองหมายความว่าอย่างไร” “ยังไม่รู้ตัวอีกหรือ โจซานตงตายด้วยน้ำมือของเจ้านะ ชาวยุทธ์ที่ไปยังผาดงแล้งในคืนนั้นล้วนเป็นประจักษ์พยานว่ากระบี่ที่เสียบหน้าอกโจซานตงก็คือกระบี่ของเจ้า แม้ยังไม่มีใครทราบเรื่องราวที่เกิดขึ้นทว่านี่ก็คือความจริงอันไม่อาจบิดพลิ้ว อาจวินเอ๋ย...เจ้ามิได้เป็นแค่เจ้าบ้านสือเท่านั้นแล้ว หากคือเจ้ายุทธจักรคนต่อไปอีกด้วย!” สือหย่งจวินตกตะลึงจนสรรหาคำพูดโต้ตอบไม่ทัน ได้แต่นิ่งฟังอีกฝ่ายอธิบายต่อว่า “แม้ชาวยุทธ์บางส่วนยังเคลือบแคลงว่าเจ้าสยบโจซานตงด้วยวิธีไหน จนต่างรอคอยเจ้าฟื้นเพื่อสอบถามให้กระจ่าง หากก็ต้องยอมรับว่าการตายของโจซานตงทำให้ฝ่ายธรรมะซึ่งกำลังตกเป็นรองพลิกสภาพมาได้เปรียบแทบทันที ถ้าเราสามารถใช้ฐานะของเจ้าได้อย่างเหมาะสม ตระกูลสือต้องยิ่งใหญ่เกรียงไกรเพิ่มอีกหลายเท่า” หลานคนโตสกุลสือขมวดคิ้ว “ถ้าเป็นเช่นนี้แล้ว พวกเรายิ่งต้องรีบช่วยชีวิตน้องรองเสียด้วยซ้ำ เพราะผู้ที่สยบโจซานตงแท้จริงมิใช่ข้า แต่คือน้องรองต่างหาก!” ขณะผู้เฒ่าสืออึ้งไปด้วยสีหน้าตื่นตระหนกปนเคลือบแคลง สือหย่งจวินก็เล่าถึงเหตุการณ์ที่ต้องปะทะกับโจซานตงเป็นครั้งสุดท้ายให้ฟังจนหมดสิ้น พลางตบท้ายว่า “เรื่องอื่นเอาไว้ปรึกษากันทีหลังเถิด ข้าว่าเราควรแจ้งความจริงแก่เหล่าชาวยุทธ์เพื่อแก้ความเข้าใจผิดให้กับน้องรอง” “เจ้าพูดเช่นนี้เพราะไม่ได้รับรู้สถานการณ์ปัจจุบันน่ะซิ” พอหายตกใจ ผู้เฒ่าสือกลับขึ้นเสียงจนเกือบกลายเป็นการตะคอก “ตอนนี้ตระกูลโต่วแปรพักตร์ย้ายคนทั้งหมดเข้าสู่หุบเขาแดนสุรบถ หากที่ทางนั้นยังกบดานอยู่ย่อมแสดงว่าข่าวการตายของโจซานตงล่วงรู้ถึงหูพวกมันแล้ว เช่นนี้เจ้าจะวิเคราะห์ว่าอย่างไร” ใบหน้าสือหย่งจวินยังซีดเผือดด้วยความอ่อนเพลีย ทว่านัยน์ตากลับเปล่งประกายเจิดจ้า “พรรคอสุราอาฆาตไม่เคยมีรองประมุข หรืออีกนัยหนึ่งก็คือโจซานตงมิได้ตั้งทายาทสืบทอดไว้ ทั้งยังเพิ่งรับคนละโมบเช่นโต่วจินเซิงเข้าร่วมกลุ่ม ภายในพรรคอสุราอาฆาตยามนี้ คงกำลังแก่งแย่งตำแหน่งประมุขอย่างไม่มีใครลดราวาศอกเป็นแน่” ผู้เฒ่าสือพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “ถูกต้อง และวิธีไหนเล่า ที่จะช่วยให้กุมอำนาจได้เร็วที่สุด” “คือการล้างแค้นให้ประมุขคนเก่า เท่านี้ก็จะมีข้ออ้างอันชอบธรรมต่อการขึ้นรับตำแหน่ง และได้ความภักดีตอบแทนจากคนในพรรค ทั้งรวดเร็วและไม่เสียเลือดเนื้อ” กล่าวถึงตรงนี้สือหย่งจวินก็เป็นฝ่ายนิ่งเงียบไปเสียเอง อีกฝ่ายจึงได้โอกาสตอกย้ำว่า “ในที่สุดเจ้าก็เข้าใจ ข้าอุตส่าห์สั่งคนคอยอารักขาเจ้าเพราะเกรงพรรคอสุราอาฆาตมาแก้แค้น แต่ถ้าเราเปิดเผยความจริงออกไป เป้าหมายจะกลายเป็นอาหลุนเสียแทน ระหว่างการถูกฝ่ายธรรมะหรือพรรคอสุราอาฆาตตามล่า เจ้าว่าอย่างไหนน่าเกรงกลัวกว่ากัน” กล้ามเนื้อบนหน้าหลานคนโตสกุลสือกระตุกด้วยแรงอารมณ์ ความละอายเอ่อท้นจนอยากแทรกแผ่นดินหนี น้องรอง...ไป่หนิง พวกเจ้าอุตส่าห์เสี่ยงชีวิตช่วยข้า แต่ข้ากลับไม่สามารถกระทำการใดเพื่อตอบแทนได้เลยหรือ ข้าต้องทำเช่นใด...ถึงจะตอบแทนพวกเจ้าได้กัน! แล้วในจังหวะนั้นเองก็มีเสียงร้องจากนอกประตูว่า “ผู้เฒ่าสือ ข้าคือหัวหน้ากำลังพลตระกูลสือ ทราบว่าท่านเจ้าบ้านฟื้นแล้วหรือขอรับ” ชายชรานึกโกรธที่ถูกขัดจังหวะ จึงตวาดว่า “ข้าสนทนากับอาจวินอยู่ ห้ามรบกวน” “แต่เมื่อครู่มีพิราบสื่อสารจากเมืองหลวงส่งมา เห็นว่าเป็นข่าวด่วนขอรับ” สือหย่งจวินได้ยินจึงรีบพูดว่า “เอาเข้ามาซิ” หัวหน้ากำลังพลเปิดประตู ค้อมศีรษะยื่นกระบอกหนังขนาดเล็กแก่มันอย่างนอบน้อม สือหย่งจวินแกะกระดาษในนั้นออกอ่าน กระทั่งลูกนัยน์ตาซึ่งเลื่อนไปตามตัวอักษรหยุดลง มันกลับยังคงจับจ้องบรรทัดสุดท้ายด้วยแววตาราวมีกองไฟแผดเผา ก่อนจะหลับตาลง เสี้ยวเวลานั้น ทั้งห้องก็พลันนิ่งเงียบไปชั่วขณะ ครั้นเมื่อมันยอมเลิกเปลือกตาขึ้น เปลวไฟในนั้นก็อันตรธานไปแล้ว หากยังหลงเหลือประกายบางอย่างซึ่งทำเอาผู้เฒ่าสือขนลุกด้วยความหนาวเยือก ก่อนจะรวบรวมกำลังใจสอบถามว่า “ในจดหมายแจ้งเรื่องอันใดหรือ” “น้องสาม...ถูกเจ้าโต่วอี้เหริน ลักพาตัวสู่หุบเขาแดนสุรบถแล้ว!” ขณะชายชราอ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง สือหย่งจวินก็ผุดลุกจากเตียง ปากร้องเรียกหากระบี่ประจำตัวไม่ขาดช่วง “อาจวิน!” ผู้เฒ่าสือเรียกมันอย่างเป็นห่วง “เจ้ายังอ่อนเพลีย ไม่ควร...” คนป่วยเพียงปรายตามองสวน ชายชราก็พลันหุบปากเงียบ อดนึกไม่ได้ว่าในสภาพอิดโรย สือหย่งจวินกลับปรากฏลักษณะองอาจเสียจนมันยังเผลอแสดงความยำเกรงแทบไม่รู้ตัว ผิดแผกจากหลานชายผู้อ่อนน้อมในกาลก่อนยิ่งนัก สือหย่งจวินกระชับกระบี่ซึ่งหัวหน้ากำลังพลค้อมส่งให้ พลางกล่าวกับมันว่า “จงแบ่งกำลังเป็นสองกอง ส่วนแรกให้รีบออกตามหาคุณชายรองและแม่นางฟ่านทันที และถ้ามีข่าวว่าสำนักไหนจับตัวไว้ได้ก็จงรีบติดตามไปอารักขา ห้ามมิให้เกิดอันตรายกับพวกมันเป็นอันขาด” “ขอรับ!” เจ้าบ้านสือคนใหม่ถอนสายตามาหยุดยังผู้เฒ่าสืออีกครั้ง แล้วมองจนชายชราต้องน้อมศีรษะรับคำสั่งต่อไป ค่อยพูดว่า “ส่วนที่เหลือให้ติดตามข้ากับท่านปู่รองเดินทางกลับเมืองหลวง” “เอ้อ อาจวิน...” ชายชรารวบรวมความกล้าเอ่ยปาก หากก็ถูกรัศมีบางอย่างกดดันจนรีบเปลี่ยนคำพูดว่า “มิใช่ซิ...ท่านเจ้าบ้าน คนของเรามีอยู่ไม่มากนัก หากต้องแบ่งกำลังออกไปอาจย่ำแย่ทั้งสองทาง สู้รวมกำลังคุ้มครองเจ้ากลับเมืองหลวง ส่วนทางนี้รอให้ชาวยุทธ์จับตัวอาหลุนได้เมื่อไหร่ พวกเราค่อยเกลี้ยกล่อมขอตัวคืนก็คงไม่สาย” มือของสือหย่งจวินซึ่งจับกระบี่พลันเกร็งแน่น หากพอเห็นท่าทางห่วงใยของผู้เฒ่าสือ สีหน้าบุรุษหนุ่มค่อยผ่อนคลายลง ท่านปู่รองมักเอ็นดูบิดามันสือเหวินอี้มากกว่าสือเหวินเยวี๋ยนผู้เอาแต่สำมะเลเทเมา และความเอ็นดูนั้นยังเผื่อแผ่มาถึงมันผู้เป็นบุตรด้วย แม้การกระทำของอีกฝ่ายจะแลฝักใฝ่ไม่ยุติธรรม ทว่าก็เพื่อสนับสนุนมันเท่านั้น น้ำเสียงที่เอ่ยกับชายชราจึงอ่อนโยนขึ้นมาก “การเดินทางของพวกเราจะเลาะอ้อมไปพบกับกองกำลังตระกูลเฉินในระหว่างทาง เพื่อขอไพร่พลมาสนับสนุนจนกว่าจะถึงเมืองหลวง คาดว่าพรรคอสุราอาฆาตคงตั้งตัวไม่ทัน ส่วนการค้นหาน้องรองจะขอความร่วมมือกับสำนักง่อไบ๊อีกแรง จินถู่ซื่อไถ่ย่อมไม่ขัดข้อง” หัวหน้ากำลังพลสะบัดเสื้อตัวยาวออกคลุมบนร่างสือหย่งจวิน พลางเดินตามหลังมันออกจากห้องอย่างนอบน้อม ผู้เฒ่าสือจึงร้องเรียกมันว่า “อาจวิน นั่นเจ้าจะไปไหน” ชายชราสับสนยิ่ง เพราะยังต้องเตรียมการเดินทาง คนป่วยเช่นมันไฉนไม่พักผ่อนรออยู่ภายในห้อง สือหย่งจวินชะงักชั่วครู่ ก่อนตอบขณะเริ่มก้าวเท้าอีกครั้ง “จะไปห้องโถง ใช้ฐานะเจ้ายุทธจักรเรียกประชุมเหล่าชาวยุทธ์ เพื่อขอให้พวกมันอย่าเพิ่งปะทะกับพรรคอสุราอาฆาตจนกว่าจะแน่ใจในความปลอดภัยของน้องสาม และหยุดไล่ล่าน้องรองกับแม่นางฟ่านได้แล้ว” “ไม่มีทาง” ผู้เฒ่าสือแย้งเสียงเข้ม ขณะเดินตามหลังหลานชาย “ฐานะเจ้ายุทธจักรของเจ้ายังไม่มั่นคงเลยนะ ใครจะยอมฟังคำสั่งเจ้า ควรมาปรึกษาหาวิธีที่รัดกุมกว่านี้เสียก่อน” คราวนี้เจ้าบ้านสือคนใหม่กล่าวต่อโดยไม่ยั้งฝีเท้าแม้แต่น้อย “ถูกต้อง คำสั่งเอาแต่ใจเช่นนี้ไม่มีผู้ใดยินยอมแน่ ทว่าในหมู่ชาวยุทธ์ก็มีหลายสำนักที่ได้รับการสนับสนุนจากตระกูลสืออยู่ ถ้าข้าได้เป็นเจ้ายุทธจักรยิ่งทำให้พวกมันมีอิทธิพลมากขึ้น คงไม่กล้าขัดแย้งเต็มเสียงนัก เมื่อนั้นข้าค่อยแสร้งยอมอ่อนข้อต่อรองแต่เรื่องของน้องสาม พวกมันก็จะรับปากเพราะไม่ต้องการปฏิเสธตระกูลสือถึงสองครั้ง” ผู้เฒ่าสือเริ่มคล้อยตาม ถ้าท่านปฏิเสธคำขอร้องใคร ในใจมักเกิดความรู้สึกผิด ครั้นอีกฝ่ายร้องขอความช่วยเหลือที่ลดหลั่นลงมา ท่านก็มักจะยินยอมเพื่อลดทอนความไม่สบายใจ นับเป็นกลยุทธ์ด้านจิตวิทยาแบบหนึ่ง เท่านี้เรื่องของสือจินหลิงก็จะได้รับความร่วมมืออย่างแน่นอน “แต่วิธีนี้จะทำให้พวกเราเอ่ยถึงเรื่องน้องรองไม่ได้อีก” น้ำเสียงสือหย่งจวินแหบพร่าลงเมื่อเอ่ยประโยคดังกล่าว “ถึงจำเป็นต้องหาตัวน้องรองและแม่นางฟ่านให้พบก่อนพวกจอมยุทธ์ ทุกอย่างจะเดินหมากผิดพลาดไม่ได้เด็ดขาด!” จู่ ๆ ก็เกิดสายลมกรรโชกแรง พัดปลายเสื้อคลุมสีขาวสือหย่งจวินลอยกระพือสูง เมื่อมองจากสายตาของชายชรา แลคล้ายอินทรีหิมะแผ่ปีกกว้างโผบินต้านทานคลื่นวายุด้วยความห้าวหาญ พลอยให้มุมปากเหี่ยวย่นยกยิ้มอย่างพึงพอใจยิ่งยวด ทว่าใบหน้าสือหย่งจวินกลับเรียบสนิทราวห่อหุ้มด้วยหน้ากากน้ำแข็ง บดบังอารมณ์ร้อนรุ่มภายในจากความรับรู้ของทุกคน น้องรอง น้องสาม ไป่หนิง ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน ข้าจะช่วยพวกเจ้าให้ได้! ********** จบตอนที่ 88 ค่ะ จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 19:54:56

ความคิดเห็นที่ 3 หากมีท่านไหนอยากอ่านตอนก่อนหน้า ตามไปในนี้ได้เลยค่า http://writer.dek-d.com/yasitang/story/view.php?id=617692 ********** +++++ ถึงผู่อ่านทุกท่าน ช่วงนี้ไฟลนก้นมากเลยค่ะ ไม่แน่ใจว่าศุกร์หน้าจะเขียนตอนใหม่มาลงทันไหม ถ้าไม่เห็นหน้าแสดงว่าเขียนไม่ทันนะคะ แหะ ๆ ต้องขออภัยล่วงหน้าด้วยค่ะ >_< +++++ ขอบคุณกิฟท์จากคุณรุริกะ, คุณแพรวดาว, คุณลูนาติก, คุณ NUAOFFYHUB, คุณGTW และคุณปฤษณะ ค่า คุณรุริกะ - แวะไปเมียงมองกระทู้นั้นมาแล้วค่า วางแผนว่าจะรีบถ่ายรูปของขวัญไปอวดมั่ง แต่จนป่านนี้ยังไม่ได่ถ่ายรูปซะที T T ขออภัยจริง ๆ นะคะ ช่วงนี้ยุ่ง ๆ อ่ะ ฮือ ๆ คุณแพรวดาว - นั่งหัวเราะมุขคุณแพรวดาวตลอดเลยอ่ะ ชอบบบ ^_^ คุณนู - ขอบคุณสำหรับคำแปลค่า ว่าแล้วก็ยิ้มหวานขอบคุณให้อีกที ^_^ คุณ (ซูเปอร์ประมุข) GTW - มามะ มาคุยเรื่องหย่งหลุนต่อ ฮี่ ๆ         ตอนวางพล็อตเรื่องนี้ครั้งแรก อ่านแนวพระเอกไปชุบตัวซะเก่งแล้วมาสู้บอสจนเอียนแล้วอ่ะค่ะ เลยอยากเขียนแนวพระเอกไม่ค่อยเก่ง แถมกว่าจะมาถึงบอสก็สะบักสะบอมเสียไม่มีดี ประมาณลางแพ้มาแต่ไกล แต่สู้แล้วต้องชนะด้วยนะ (ฮา) เลยออกมาเป็นแบบนี้ค่ะ ได้เขียนสมใจอยากเสียที สบายใจแล้ว ^_^ คุณ scottie - อร๊ายยย ดักทางเค้าได้อีกแล้วอ่ะ ไม่ย้อม...ไม่ยอม >_< คุณปฤษณะ - ขอบคุณมาก ๆ เลยนะค้า ว่าแต่อ่านได้เร็วมากเลยค่ะ ^_^ แล้วจะเขียนทันให้อ่านไหมเนี่ย ยิ่งเขียนช้า ๆ อยู่ด้วยค่ะ (ฮา) หวังว่าศุกร์หน้าจะได้กลับมาพบทุกท่านนะค้า ********** จากคุณ : จันทร์พันฝัน เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 20:08:37

ความคิดเห็นที่ 4 บทนี้มันลีลาของหวงอี้นี่นา...  จากคุณ : รุริกะ เขียนเมื่อ : 3 ก.พ. 55 20:30:37

ความคิดเห็นที่ 5 ผู้ร้ายตัวจริงออกโรงแล้วสินะ ก็เพราะอ่านเร็วน่ะสิครับ  เลยไม่ค่อยตามบอร์ดนิยาย  เพราะมันจะหงุดหงิดใจถ้านิยายออกช้า  อย่างของคุณเชษฐานั่นตามเป็นปี ๆ  เรื่องนี้ผมก็เห็นว่าเขียนมาสองปีแล้วนี่นา  T^T มันใกล้จะจบยังอ่ะครับ  ลุ้นมาก ๆ  อย่ายืดเรื่องแบบคุณแดงนะ  ฮ่าๆๆๆ หวังว่ามีผมช่วยลุ้นอีกคน  คนเขียนคงมีกำลังใจเขียนมากขึ้นนะ  ลืมคำชม  สนุกมาก ๆ ครับ  เป็นสไตล์ที่ชอบอ่านเลย  ไว้ผมจะลองเขียนดูบ้าง  และจะมาขอคำชี้แนะจากซือม่วย  หรือซือเจ้นะ จากคุณ : ปฤษณะ เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 01:35:14

ความคิดเห็นที่ 6 ท่านโจตายแบบนี้เสียดายจัง หาตัวละครมารเก่งและเท่แบบนี้ไม่ง่ายนะ จะดูว่าคุรจันทร์จะทำอย่างไรต่อไป ^__^ จากคุณ : GTW เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 18:39:07

ความคิดเห็นที่ 7 รอดูต่อไปว่าพี่กับน้องจะแตกคอกันไหม เสี่ยงมาหลายหนละ ตอนหน้ามีคุณชายสามโต่วใช่มั้ยค้า จากคุณ : scottie เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 19:15:46

ความคิดเห็นที่ 8 ด้วยความยินดีค่า ^______________^ จากคุณ : NUAOFFYHUB เขียนเมื่อ : 4 ก.พ. 55 21:27:14