ความคิดเห็นที่ 1 สวัสดีค่ะ   ส่งบทจบมาแล้ว อันที่จริง น่าจะจบตั้งแต่บทก่อนแล้ว แต่จำนวนหน้ามันเยอะไปค่ะ จึงต้องแบ่งมาเป็นบทส่งท้าย ก็เป็นอีกหนึ่งงานเชียนที่จบบริบูรณ์ลง หลังจากที่พาตัวละครโลดแล่นขับเคี่ยวกันด้วยความรู้สึกและอารมณ์ทั้งดีทั้งร้าย ตลอดชีวิตของเรา ก็น่าจะมีสักหนึ่งเรื่องนะคะ ที่เรียกว่าประสบการณ์มืด ไม่อยากให้เกิด ไม่อยากให้มี แต่เมื่อเกิดแล้ว มีแล้ว ก็ลบไม่ออก ต้องอยู่กับมัน จดจำอย่างไม่มีความสุข ใหม่ๆ ก็ขมขื่นหน่อย ทุกข์มากหน่อย พอเวลาผ่านไปก็แค่รับรู้ว่ามันมี แต่ไม่ขมขื่นแล้ว ไม่ทุกข์แล้ว แค่ว่าไม่มีความสุขที่นึกถึงมันทุกครั้งเท่านั้น จึงถ่ายทอดช่วงเวลาเช่นนี้ให้ดนัยดลแบกรับไป ส่วนอคิน เขาไม่เคยสำนึกในสิ่งที่ตัวเองทำอยู่แล้ว เขานึกเสมอว่ามันถูกต้อง และเขาจะทุกอย่างเพื่อเอาชนะเท่านั้น จึงอาจเป็นไปได้ว่าประสบการณ์มืดไม่น่าจะมีผลกระทบใดๆ ต่อจิตใจที่มีเพียงตัวเองเป็นจุดศูนย์กลาง และหัวใจที่เห็นเพียงเงาของตัวเองโดยไม่เคยมีคนอื่น แม้แต่พุธชมพูที่เขาจดจำว่าเขารักที่สุด ขอบคุณเพื่อนทุกท่านที่ติดตามอ่านตั้งแต่บทนำมาจนถึงบทส่งท้ายค่ะ แล้วพบกันใหม่ในงานเขียนชิ้นต่อไปนะคะ แล้วก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่างานเขียนเรื่องนี้ จะสร้างความบันเทิงใจให้เพื่อนนักอ่านได้มากบ้างน้อยบ้างเฉลี่ยๆ กันไปค่ะ ดิฉันจะเข้ามาลบวันที่ 12 กุมภาพันธ์ นะคะ คุณ Aneem      ใช่ค่ะ บทนี้จบแล้วค่ะ มีความเห็นยังไงบ้าง มาเล่าให้ฟังนะคะ คุณกุลธิดา (kdunagin)     ขอบคุณค่ะ คุณอรุสา (npuiy)      กรรมอะไรบ้างคะ คุณ Setakan      ทักทายด้วยค่ะ คุณให้เพียงเธอหมดใจ   นั่นสิคะ อุตส่าห์เป็นเพื่อนที่ถูกคอถูกใจแล้วเชียว กลับต้องมาหมางใจเพียงเพราะบังเอิญพึงใจผู้หญิงคนเดียวกันเสียนี่ คุณลูนาติก    ตรงแล้วค่ะ เป๊ะๆ เลย บทนี้จบแล้ว คุณมีบทสรุปยังไงบ้าง เล่ามาให้ฟังบ้างนะคะ จากคุณ : รัชนีกานต์ เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 08:33:16

ความคิดเห็นที่ 2 ขอบคุณมากนะคะที่เขียนมาให้อ่านกัน ติดตามมาตลอด เข้มข้นมากเลยค่ะเรื่องนี้ จากคุณ : Mnemosyne เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 12:02:02

ความคิดเห็นที่ 3 ในที่สุดก็จบแบบนี้สินะคะ ชื่นชมคุณมากเลยค่ะ ที่สามารถดึงอารมณ์ของตัวละครออกมาได้ทำให้ต้องมาตามอ่านทุกตอน อยากรู้ว่าต่อไปจะเป็นยังไง ยังไงต่อไปเรื่อยๆไม่มีหยุด ถึงแม้ว่าตอนจบมันจะไม่ใช่แบบที่อยากจะให้เป็น (ของเราคนเดียวหรือเปล่า) เพราะแอบคิดไว้ว่าจะมีใครสักคนไหม หรือหลักฐานอะไรสักชิ้นไหม ที่จะบอกว่าอคินไม่ใช่คนฆ่า (แต่สุดท้ายก็ไม่มี T^T) แต่จบแบบนี้ก็รู้สึกทึ่งไปอีกแบบค่ะ ทำให้รู้สึกพอดีและอิ่มเอมไปกับความรักของพุธกับดนัยดลไปด้วยถึงจะแบบเศร้าๆก็ตาม หากคุณรัชนีกานต์มีเรื่องใหม่อย่าลืมส่งข่าวแจ้งนะคะ จะตามมาอ่านอีกค่ะ ^^ จากคุณ : Aneem เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 16:25:03

ความคิดเห็นที่ 4 คุณ Mnemosyne      ขอบคุณมากค่ะ แต่นะ.. เลยไม่ทราบเลยว่าคุณเอียงกำลังใจเทไปทางตัวละครดนัยดลหรืออคินนะคะ คุณ Aneem     ต้องจบแบบนี้ เพราะเป้าหมายของเรื่องอยู่ที่ความตั้งใจของดนัยดลค่ะ เหมือนเป็นโจทย์ปลายปิดที่ต้องตอบว่า ใช่ หรือไม่ใช่ เท่านั้นค่ะ ดังนั้น เมื่อดนัยดลแก้แค้นสำเร็จ ทุกอย่างก็ต้องจบลงอย่างเงียบๆ เพื่อให้กลมกลืนกับกลแค้นที่เขาวางแผนและทำอย่างเงียบๆ มาตั้งแต่ต้นค่ะ ขอบคุณคำชมเป็นกำลังใจด้วยนะคะ จากคุณ : รัชนีกานต์ เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 16:56:08

ความคิดเห็นที่ 5 ตามมาอ่านตอนจบค่ะ หลังจากซุ่มอ่านมาแบบเงียบๆ แอบเซ็งตอนจบนิดๆตรงที่ว่าความจริงก็ยังไม่ได้เปิดเผย ในเรื่องนี้เรากลับรู้สึกไม่ชอบนางเอกเท่าไหร่ (แอบคิดว่าสมควรตายด้วยซ้ำ) -.-" เพราะเธอไม่ชัดเจนกับอคินตั้งแต่ต้น  แอบสงสารอคินนิดๆที่โดนความรักเป็นเครื่องมือทำร้ายตัวเอง ปล.ชอบงานเขียนไรทเตอร์ค่ะ ตรงที่ทำให้เราอินได้เนี่ยแหละ ฮ่าๆๆ สู้ๆค่า จากคุณ : nicky da best เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 17:54:29

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ nicky da best      ขอบคุณอีกหนึ่งความคิดเห็นและอีกหนึ่งความรู้สึกที่มีต่อเนื้อเรื่องและตัวละครนะคะ จากคุณ : รัชนีกานต์ เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 18:39:57

ความคิดเห็นที่ 7 จบแบบผิดคาดไปเล็กน้อย จากคุณ : อรุสา (npuiy) เขียนเมื่อ : 5 ก.พ. 55 19:13:56

ความคิดเห็นที่ 8 สนุก และมีข้อคิดที่ดีค่ะ การจบนิยายเรื่องนี้เป็นการจบแบบใกล้ความเป็นจริงมากค่ะ เพราะชีวิตจริง คนเราเป็นอย่างนี้ "ถึงจะจบบทบาท (ตาย) แต่ไม่จบเรื่องราว (ความคิดเห็น)" ชอบข้อความสรุปของเรื่อง คุณรัชนีกานต์เขียนดีถูกใจดิฉันค่ะ "ในโลกนี้ ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่อุบัติขึ้นด้วยแรงจูงใจของรักโลภโกรธหลงเป็นมูลเหตุ" "ในความจริงบางเรื่องยังมีเรื่องโกหกแทรกปนอยู่ และในความเท็จบางเรื่องก็มีเรื่องจริงแอบแฝง มันคละและคลุกตัวกันแทบจะเป็นเนื้อเดียว คนทั่วไปหากไม่รู้ซึ้งรู้จริงก็ยากจะแยกออก" จากคุณ : ให้เพียงเธอหมดใจ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 12:00:21

ความคิดเห็นที่ 9 คุณอรุสา (npuiy)    ขอบคุณความคิดเห็นค่ะ เสียดายที่ไมได้บอกต่ออีกนิดว่าวาดภาพตอนจบไว้ยังไงนะคะ คุณให้เพียงเธอหมดใจ     บทสรุปนั้น ดิฉันว่าเองค่ะ ว่าไปตามที่ตนเคยประสบทั้งทางตรงและอ้อม ซึ่งสอดคล้องกับเรื่องราวของดนัยดลได้อย่างกลมกลืนค่ะ จากคุณ : รัชนีกานต์ เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 12:48:07

ความคิดเห็นที่ 10 มารายงานตัวค่ะ หลังจากแอบอ่านทุกตอน ชอบมากคะ รอผลงานต่อไปนะคะ จากคุณ : de janeiro เขียนเมื่อ : 6 ก.พ. 55 16:20:44

ความคิดเห็นที่ 11 ทันได้อ่านตอนจบค่ะ รวมเล่มเมื่อไหร่บอกด้วยนะคะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 55 01:03:52

ความคิดเห็นที่ 12 คุณ de janeiro        ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ  ขอบคุณนะคะ คุณกุลธิดา (kdunagin)      ดิฉันจะประชาสัมพันธ์ในบล็อกนะคะ ขอบคุณมากค่ะ จากคุณ : รัชนีกานต์ เขียนเมื่อ : 7 ก.พ. 55 07:47:23

ความคิดเห็นที่ 13 ดูสะเทือนใจที่คนบริสุทธิ์ต้องมารับโทษที่ตัวเองไม่ได้ก่อ แต่มันก็เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นได้ในโลกใบนี้ เสียดายที่พุธไม่ยอมเปิดอกคุยกับดนัยไม่งั้นก็คงจะไม่ฆ่าตัวตายจากที่อ่านตอนที่แล้วที่ดนัยคร่ำครวญกับศพพุธแสดงว่าดนัยพร้อมที่จะลืมเรื่องร้ายๆที่พุธต้องเจอ ดนัยถ้าไม่มีเรื่องการแก้แค้นเค้าคือคนดีน่าคบหาแต่พอมีเรื่องความแค้นเข้ามาเค้าดูเป็นคนน่ากลัวถ้าใครเป็นศัตรูด้วยถือว่าโชคร้าย ส่วนอคินเห็นใจที่ต้องรับโทษที่ตัวเองไม่ได้ก่อแต่ไม่สงสารบางทีรู้สึกสมน้ำหน้าด้วยซ้ำเพราะตั้งแต่ต้นมาจนถึงตอนจบอคินไม่เคยสำนึกเลยว่าสิ่งที่เค้าทำกับพุธมันผิด  ไม่สนใจใครทั้งนั้นนอกจากตัวเอง เอาตัวเองเป็นใหญ่ คิดแต่ว่าคนทั้งโลกทำร้ายตัวเอง ดูถูกเหยียดหยามตัวเอง แต่ตัวอคินนั่นแหละที่ทำร้ายคนอื่น และดูถูกเหยียดหยามตัวอคินเอง อย่างที่ทำให้พ่อของพุธต้องเข้าโรงพยาบาลแต่ไม่เคยยอมรับผิดกลับมีแต่ข้อแก้ตัวว่าไม่ได้ตั้งใจ และอีกอย่างเหมือนวัวลืมตีน  จากการที่แสดงการดูถูกก้าวร้าวกับคนที่อยู่ในระดับต่ำกว่าทั้งๆที่ตัวเองก็อยู่ในเคยอยู่ในระดับประมาณนั้นและเกลียดคนที่ปฏิบัติต่อตัวเค้าแบบนั้น จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 01:55:44

ความคิดเห็นที่ 14 คุณ mimny       ขอบคุณอีกหนึ่งความเห็นค่ะ ขอเข้าข้างตัวเองว่าถ่ายทอดภาพลักษณ์ของตัวละครได้ชัดเจนก็แล้วกันนะคะ คนอ่านจึงเห็นได้ตรงกัน แต่เรื่องความชอบ ความเกลียด ความสงสาร ความเห็นอกเห็นใจ ก็อาจจะมีแตกต่างกันไปแล้วแต่มุมที่ตนมองค่ะ จากคุณ : รัชนีกานต์ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 09:17:48

ความคิดเห็นที่ 15 ถ้าอคินไม่ได้ทำผิดต่อพุธข่มเหงรังแกพุธแล้วถูกกระทำให้เป็นแพะรับโทษแบบนี้คงจะสงสารและเอาใจช่วยเค้ามากกว่านี้   ขนาดรู้ว่านี้คือนิยายแต่มันอินคิดว่าถ้าเป็นตัวเรามาโดนอย่างนี้มันคงแค้นจะอยากจะทำอะไรก็ได้ให้อคินเจ็บปวดทรมานที่สุด แล้วคิดแทนคนที่เป็นสามีซึ่งรักภรรยามากๆมันจะแค้นขนาดไหนถ้ารู้ว่าภรรยาถูกย่ำยีโดยที่ไม่ได้เต็มใจ สิ่งที่ทรมานจิตใจคนมีหลายสิ่งการถูกจองจำขาดอิสรภาพก็เป็นอีกอย่างหนึ่งที่คนที่ถูกจองจำแทบจะขาดใจ ดนัยถึงเลือกที่จะให้อคินได้รับสิ่งนี้มากกว่าที่จะฆ่าอคินเพราะดนัยคิดว่าถ้าอคินตายไปมันคงไม่ทนทุกข์ทรมานเท่ากับต้องมาติดคุกตลอดชีวิตจากข้อหาที่ตัวเองไม่ได้ทำ จากคุณ : mimny เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 22:44:07

ความคิดเห็นที่ 16 คุณ mimny      คุณพูดถูกค่ะ สิ่งที่ทรมานจิตใจคนมีหลายสิ่ง ดนัยดลจึงเลือกทรมานอคินด้วยวิธีนี้ เหมือนที่เขาบอกกับอคินว่า 'การรับโทษตายมันไม่ต้องการเวลานานเกินกว่าเสี้ยวนาที เจ็บปวดก็ไม่ทันได้ทรมาน เจ็บแค้นก็ไม่เหลือตกค้างในความทรงจำที่ว่างเปล่าไปแล้ว มันต่างกันมากเลยกับการให้รับโทษตายทั้งเป็นไปจนชั่วชีวิต' ขอบคุณอีกหนึ่งความคิดเห็นนะคะ จากคุณ : รัชนีกานต์ เขียนเมื่อ : 8 ก.พ. 55 23:08:47

ความคิดเห็นที่ 17 ขอบคุณที่เขียนนิยายแฝงแง่คิดดีๆ มาโดยตลอดนะครับ _/\_ แอบคิดมาตั้งแต่พุธตายว่า ท้ายที่สุดเรื่องคงเฉลยว่าความจริงแล้วเป็นเรื่องที่พุธร่วมมือกับดนัยหลอกอคินเพื่อสอนบทเรียนให้เข็ดหลาบ แต่จบแบบหักมุมเช่นนี้ก็ surprise เหมือนกันนะครับ จากคุณ : Toodmeeh เขียนเมื่อ : 17 ก.พ. 55 12:12:58