เพลงดวงดาว ตอนที่ 19

'ยังมีโอกาสอยู่' ถ้าหากสามารถส่งโปรแกรมสำรองไปให้ได้ทัน ลิงหินอาจยังมีทางรอดได้ แต่ดูเหมือนไอรอนจะอ่านทางออกแล้ว เพราะถึงแม้ว่าเส้นทางในระดับลึกสุดยังคงเปิดโล่ง แต่การผ่านขึ้นสู่ระดับของสำนักงานกลับมีปัญหา ฝ่ามือยูไลพวกนี้ร้ายกาจกว่าที่หล่งคิดไว้

ตอนนี้มีพวกมันแทรกซึมอยู่ในทุกส่วนของระบบ ทำหน้าที่เป็นเหมือนเกราะป้องกันให้กับระดับสำนักงาน 'มันต้องมีช่องว่างบ้างสิ' เขาเร่งมือค้นหาแต่ก็ยังไม่พบ

“ไม่มีประโยชน์หรอก มันไม่มีรูโหว่ ฉันรับประกันได้”

เขาขยับมืออีกครั้ง ภาพใบหน้าของเธอบนหน้าจอก็เลือนลางลง แต่พร้อมกันนั้นก็มีเสียงดังขึ้นที่หน้าประตูห้องซึ่งเขาได้ปิดตายเอาไว้ มีใครข้างนอกนั่นกำลังพยายามเปิดมัน โชคดีที่ดูเหมือนว่าพวกเขาจะทำแบบเดียวกับทริกคนนั้นไม่ได้

“พวกเขามีวิธีการเปิดประตูอยู่หลายวิธี และฉันแนะนำให้ใช้แบบที่รวดเร็วที่สุด”

ดูเหมือนเธอจะรู้อยู่แล้วว่าการออกคำสั่งเปิดประตูแบบธรรมดานั้นไม่อาจทำได้ และไม่คิดจะให้พวกเขาลองให้เสียเวลา เขานั่งนิ่งอยู่ในเก้าอี้ หน้าแดงก่ำ ก่อนร้องตะโกนออกมาสุดเสียง

“ผมยังไม่แพ้”

แต่จูเลียตคิดว่ามันคงเป็นไปในทางตรงกันข้ามมากกว่า เขาแพ้แล้ว และพวกเธอกำลังจะถูกจับ เธอชะโงกหน้าเข้าไปใกล้เขา

“ปิดมันเดี๋ยวนี้”

เขาหันมามองหน้า ไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอกระซิบบอก

“เราต้องรีบหนีแล้ว ทำลายหลักฐานทุกอย่างทิ้งให้หมด”

มีเสียงระเบิดทึบๆ ดังขึ้นที่หน้าประตู เมื่อสมาชิกคนหนึ่งในทีมใช้กระบองไฟฟ้าตัดทำลายระบบขับเคลื่อนของประตูได้สำเร็จ หลังจากนี้พวกเขาก็แค่ใช้แรงเปิดมันออกด้วยมือเท่านั้น

เจ้าหน้าที่พิเศษอีกสองคนช่วยกันออกแรงดัน และพวกเขาต้องพบกับความประหลาดใจ มันยังไม่ยอมเปิดออกโดยง่าย ดูเหมือนว่าประตูบานนี้จะมีสิ่งผิดปกติมากกว่าที่คิด มันคงเป็นผลงานการแอบดัดแปลงเพิ่มเติมจากเจ้าของห้อง

“คนเราต้องมีการเรียนรู้กันบ้าง”

เขาประกาศเสียงดังพร้อมรอยยิ้มอย่างพอใจ เขาได้แอบติดตั้งตัวกั้นประตูเพิ่มเข้าไปอีกชั้น มันคงช่วยถ่วงเวลาได้อีกพักใหญ่ แต่แล้วเขาก็ต้องสะดุ้งสุดตัว รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นที่แก้ม เขาไม่ทันตั้งตัว จึงได้แต่จ้องหน้าเธออย่างประหลาดใจ ว่าทำไมต้องตบหน้าเขาแบบนี้

“ได้สติหรือยัง เธอแพ้แล้ว เราต้องรีบหนี”

เธอกระซิบเร่งเร้า

“...แต่ว่า...ฉันยัง...”

เขากระซิบตอบได้แค่นั้น เขาอยากเถียงเธอว่าตัวเองยังไม่ได้พ่ายแพ้ แต่เมื่อคิดถึงสถานการณ์ทั้งหมด เขาก็ต้องยอมรับ 'ฉันแพ้แล้ว' เขาพ่ายแพ้ต่อไอรอนในสังเวียนที่เขามีความเชื่อมั่นมากที่สุด ถึงแม้ว่าจะไม่มีเจ้าหน้าที่พิเศษพวกนี้เข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เขาก็คงไม่สามารถหาทางเจาะเข้าไปในระบบสำนักงานได้ทันเวลา ลิงหินได้พ่ายแพ้ให้กับยูไลแล้ว

“...แต่...เราจะหนีได้อย่างไร”

เขากระซิบตอบ เธอมองหน้าเขาอย่างงงงัน ไม่ใช่ในเรื่องที่เขายอมรับความพ่ายแพ้ของตนเอง แต่เป็นเรื่องที่ว่า ดูเหมือนเขาจะไม่ได้เตรียมทางหนีทางอื่นเอาไว้อีกแล้ว เธอรู้สึกอยากตบหน้าเขาอีกสักครั้ง ตบให้แรงยิ่งกว่าในครั้งแรกด้วย

“ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก รวมทั้งเพื่อนหญิงของเธอที่ฉันได้ยินเสียงด้วย ฉันก็แค่อยากพบ และคุยอะไรด้วยนิดหน่อยเท่านั้น...พวกเธอเคยคิดอยากจะเข้าทำงานในสำนักวิทยาศาสตร์บ้างไหม”

'ได้เวลาต้องใช้ไม้นวมบ้างแล้ว' เด็กพวกนี้จะถูกลงโทษแน่ แต่ต้องหลังจากที่เธอได้ข้อมูลเกี่ยวกับระดับในตำนาน การเข้าถึง และที่สำคัญที่สุด เขาได้ค้นพบอะไรจากในนั้นบ้างแล้วหรือไม่ อะไรบางอย่างที่เธอเคยเฝ้าค้นหา อะไรบางอย่างที่เธอเคยตัดใจว่า มันคงเป็นเพียงคำเล่าลือเท่านั้น

'แต่ถ้าระดับลึกสุดมีจริง บางที สิ่งนั้นก็อาจจะมีจริงด้วย' ความรู้สึกตื่นเต้นพลันแล่นไปทั่วทั้งร่าง มันจะเป็นยิ่งกว่า การฟื้นฟูโลก ในครั้งนั้นเสียอีก เพราะมันอาจมีคำตอบให้กับปัญหาที่มวลมนุษยชาติกำลังเผชิญอยู่ ปัญหาที่เธอพยายามปกปิดเอาไว้อย่างสุดความสามารถ ปัญหาที่ทำให้เรื่องการขาดแคลนพลังงานกลายเป็นเพียงเรื่องเล็กไป

“พวกเธอแต่ละคน ได้แสดงความสามารถให้ฉันเห็นแล้ว โดยเฉพาะเธอ หล่ง ฉันประทับใจกับความสามารถของเธอมากที่สุด”

เธอดูผลการวิเคราะห์โปรแกรมลิงหินของเขาด้วยความสนใจ มันไม่ได้ซับซ้อนเกินกว่าความเข้าใจของเธอ แต่มันมีลักษณะเฉพาะตัวที่น่าสนใจหลายอย่าง ซึ่งแสดงให้เห็นถึงวิธีคิดที่แหวกแนวไม่เหมือนใครของผู้เขียนโปรแกรม และมันทำให้เธอหวนนึกถึงตัวเองในสมัยก่อน

'แหกคอก ประหลาด และคาดไม่ถึง' นั่นเป็นสิ่งที่ใครหลายคนเคยใช้อธิบายตัวเธอในอดีต และเด็กหนุ่มคนนี้ก็ไม่แตกต่างกันนัก

“ฉันกำลังต้องการคนอย่างพวกเธอ คนรุ่นใหม่ที่จะมาช่วยกันทำให้สำนักงานแห่งนี้ก้าวไปข้างหน้า นำพามนุษยชาติให้ก้าวไปในหนทางที่ถูกต้อง”

'ฉันพูดมากเกินไปหรือเปล่านะ' ภาพบนจอเริ่มชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ อีกครั้ง ดูเหมือนเขาจะยอมรับความพ่ายแพ้ และล้มเลิกการต่อต้านที่ไร้ประโยชน์นั้นแล้ว ในที่สุดภาพบนจอก็แจ่มชัด แต่กลับไม่มีใครอยู่ในตำแหน่งนั้น 'เกิดอะไรขึ้น'

มีอะไรบางอย่างพุ่งเข้ามาที่หน้าจออย่างรวดเร็ว เสียงดังสนั่นแสบแก้วหู แล้วหลังจากนั้นก็มีเพียงความมืดมิด กับความเงียบ ทั้งหมดนี้หมายความได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น 'เขาปิดมันแล้ว' และไม่เหมือนกับในครั้งที่แล้ว ดูเหมือนว่าคราวนี้เขาเลือกใช้วิธีการที่รุนแรง

'เจ้าเด็กบ้า' ครั้งนี้เขาตั้งใจที่จะปิดศูนย์บัญชาการอย่างถาวร มันจะไม่สามารถคืนชีพได้อีกแล้ว และถ้าเป็นอย่างนั้น เขาคงจะทำลายอุปกรณ์จัดเก็บข้อมูลทั้งหมดไปพร้อมกันแน่

“เข้าไปได้หรือยัง”

เธอรีบติดต่อกับทีมเจ้าหน้าที่พิเศษที่ส่งไป เนื่องจากว่าภารกิจในตอนแรกนั้นเป็นเพียงการเก็บกวาด เจ้าหน้าที่พวกนี้จึงไม่ค่อยมีประสิทธิภาพมากนักกับงานที่พึ่งได้รับมอบหมายใหม่นี้

“...อีกสักครู่ครับท่าน”

“บ้าจริง รีบหน่อยสิ”

“ครับท่าน”

ถ้าไม่มีข้อมูลเหล่านั้น เธอก็จำเป็นต้องรีดมันออกมาจากเขาโดยตรง ถึงแม้จะไม่ค่อยชอบนัก แต่ก็คงจะหลีกเลี่ยงไม่ได้เสียแล้ว และเธอคงต้องลงมือด้วยตนเอง เพราะข้อมูลพวกนี้มีความสำคัญมากจนไม่อาจปล่อยให้ผู้ใดล่วงรู้ได้ 'ฉันไม่ชอบการทรมานพวกนั้นเลย' โดยเฉพาะเมื่อเป้าหมายเป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มเท่านั้น

เธออดทนรออย่างร้อนใจ เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าจนน่าหงุดหงิด

“เปิดได้แล้วครับท่าน”

“ดี จับตัวพวกเขาเอาไว้ แล้วรีบตรวจดูเครื่องไอพีดัดแปลงภายในห้องนั้น ว่ายังพอใช้การได้หรือไม่”

“...ท่านครับ...”

“หาทางถอดอุปกรณ์จัดเก็บข้อมูลออกมา ค้นดูห้องนั้นให้ทั่วว่ายังมีอะไรที่คล้ายกับอุปกรณ์ประเภทนั้นอีกหรือไม่ เก็บมาให้หมดทุกชิ้น ส่งทั้งหมดนั่นมาพร้อมกับพวกเด็ก...และอย่าทำอะไรรุนแรงเกินไปด้วย”

“...ท่านครับ...”

เธอรู้สึกรำคาญเจ้าหน้าที่คนนี้เต็มที

“มีอะไรก็รีบว่ามา”

“...ครับ...คาดว่าเครื่องมืออะไรก็ตามที่อยู่ในห้องนี้คงเสียหายหมดแล้ว พวกผมจะพยายามค้นหาอุปกรณ์จัดเก็บข้อมูล หรืออะไรก็ตามที่คล้ายกันแล้วรีบส่งกลับไปทันที...ส่วนเป้าหมายที่เคยอยู่ในห้องนี้...พวกเขาหลบหนีไปแล้วครับ”

เธอไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลย

“พวกมันจะหายไปไหนได้”

“...พวกเขาปีนเข้าไปในท่อระบายอากาศครับ พวกเรากำลังพยายามค้นหาตำแหน่งพวกเขาด้วยไอพี แต่ว่า...”

เธออยากจะกรีดร้อง 'จะไปเจอได้ยังไงกันเล่า' พวกเขาน่าจะรู้ตัว ตั้งแต่ที่เธอเคยบอกไปแล้วว่าอย่าเชื่อไอพีให้มากนัก ก่อนหน้านี้ไอพีของพวกเขาก็เคยแจ้งตำแหน่งห้องของหล่งผิดไปจากความเป็นจริง และเป็นเธอที่ส่งพิกัดที่ถูกต้องไปให้ อีกทั้งยังย้ำกับพวกเขาว่าอย่าเสียเวลาใช้ไอพีเพื่อเปิดประตูห้อง แต่แล้วพวกเขาก็ยังคงคิดจะใช้ไอพีค้นหาตำแหน่งเด็กพวกนี้อีก

“รีบค้นห้องไป ฉันจะหาตำแหน่งพวกเขาให้เอง”

“ครับท่าน”

ดูเหมือนว่าเขาจะยังสามารถก่อกวนระบบของโรงเรียนอพอลโลแห่งนั้นได้อยู่ 'ก็ไม่น่าแปลกใจอะไร สำหรับคนที่มีฝีมือระดับเขา' แต่เมื่อไม่มีศูนย์บัญชาการแล้ว การจะหลบซ่อนตัวจากเธอคงทำได้ไม่ง่ายนัก 'มาลองดูกันหน่อย'

แล้วเธอก็ต้องแปลกใจอีกครั้ง เมื่อมีโปรแกรมแปลกปลอมบางอย่างทำการต่อต้านคำสั่งของเธอ พวกมันคือ พราย และ พิก ซึ่งเป็นโปรแกรมรุ่นเก่าที่เขาโหลดทิ้งเอาไว้ให้ป่วนระบบของโรงเรียน ก่อนที่จะทำลายศูนย์บัญชาการทิ้งไป

พรายเป็นโปรแกรมรุ่นแรกสุดจึงไม่อาจเปลี่ยนแปลงรูปแบบได้เลย แต่มันมองดูคล้ายกับโปรแกรมทั่วไป จึงทำให้ตรวจพบได้ยาก ในขณะที่พิกเป็นรุ่นที่มีการพัฒนามากกว่า อีกทั้งยังสามารถเปลี่ยนแปลงได้ถึงสามสิบหกรูปแบบด้วย

ถึงแม้ว่าพวกมันจะไม่อาจเทียบได้กับลิงหินที่ถูกจับไป แต่เนื่องจากโครงสร้างของโปรแกรมแต่ละชุดนั้นมีความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เขาจึงคาดว่ามันคงจะสร้างความปวดหัวให้กับเธอได้ไม่น้อย ในขณะที่พวกเขาหลบหนีเข้าไปในระบบระบายอากาศ ซึ่งเป็นความคิดของจูเลียต

“...ท่านคะ”

เสียงของทรีดที่ดังแทรกขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้เธอสะดุ้ง

“มีอะไร”

“ทริกมาถึงแล้วคะ”

“ดี เธอใช้เส้นทางนั้นเข้ามาใช่ไหม ฉันจะรีบเปิดให้เดี๋ยวนี้”

ในปัจจุบันมีอยู่เพียงสามคนเท่านั้นที่รู้จักเส้นทางลับสายนี้ มันคือทางออกฉุกเฉินที่จะใช้ในยามจำเป็น และหากไม่มีคำสั่งโดยตรงจากเธอ ไม่ว่าใครก็ไม่อาจผ่านเข้าออกได้

“...เปล่าคะ...ตอนนี้ เธออยู่ที่หน้าประตูหลัก กำลังเผชิญหน้ากับท่านประธานสภาค่ะ”

“ว่าอะไรนะ”

ไอรอนแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

#####

โนอาจ้องมองดูผู้หญิงรูปร่างแบบบาง สวมใส่เสื้อคลุมของผู้พเนจรที่ยืนอยู่ตรงหน้า แม้จะอยู่ในรูปแบบที่แตกต่าง แต่ใบหน้า และดวงตาคู่นั้นย่อมไม่ผิดพลาด แถมเธอยังแนะนำตัวเองอย่างชัดเจนอีกด้วย

“ฉันคือทริก”

“...เธอคือ ทริก คนนั้น”

เธอเพียงพยักหน้าไม่ตอบคำ

“ท่านไม่ควรมาอยู่ตรงนี้”

เขาเลิกคิ้ว พร้อมรอยยิ้ม

“ถ้าอย่างนั้น ฉันควรไปอยู่ที่ไหนหรือ”

“ในสภา ในที่ของท่าน ที่ไหนก็ได้ แต่ไม่ใช่ที่นี่”

คิ้วที่เลิกขึ้นไปนั้นขมวดเข้าหากัน แต่รอยยิ้มยังคงไม่จางหายไป

“...ถ้าที่นี่เป็นทุ่งดอกไม้ก็คงจะดี”

เมื่อได้ยินคำว่า ทุ่งดอกไม้ เธอกลับเป็นฝ่ายที่แสดงความแปลกใจออกมา ก่อนที่มันจะเปลี่ยนแปลงเป็นรอยยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก รอยยิ้มอย่างพึงพอใจ

เสื้อคลุมของเธอโบกปลิวทั้งๆ ที่ไม่มีลมพัด เธอยกมือขึ้นประสานกันในระดับอก ก่อนค้อมศีรษะลงเล็กน้อย สายตาจับจ้องอยู่ที่มาสะมุเนะเล่มนั้น บรรยากาศที่เปลี่ยนแปลงไปนี้ ทำให้เจ้าหน้าที่ทั้งหมดขยับถอยหลังไปอย่างลืมตัว รวมถึงเจ้าหน้าที่พิเศษซึ่งติดตามเข้ามาดูเหตุการณ์ก็เป็นเช่นเดียวกัน คงมีกริมเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่ยังสามารถยืนหยัดอยู่ในที่เดิม

เขาเปลือยดาบคู่ใจออกจากฝักอย่างรวดเร็ว ยกมันชูขึ้นด้วยสองมือเหนือศีรษะเหมือนกับเมื่อตอนที่ทำการประลองก่อนหน้านี้ แต่กริมสามารถรับรู้ได้ว่า มันแตกต่างจากในตอนนั้นอย่างสิ้นเชิง เพราะนอกจากจะมีความกดดันจากคมดาบอย่างรุนแรงแล้ว มันยังแฝงรังสีการฆ่าฟันที่เข้มข้นอีกด้วย

กริมต้องพยายามแทบตายจึงสามารถยืนอยู่ในตำแหน่งเดิมนั้นต่อไปได้ แต่คู่ต่อสู้ที่กำลังยืนเผชิญหน้ากับเขา กลับมีใบหน้าที่สงบเยือกเย็นอย่างประหลาด ตำแหน่งแขนทั้งสองยื่นออกมาข้างหน้าอย่างสบายๆ ขาทั้งสองย่อลงอย่างผ่อนคลาย และไม่มีทีท่าว่าจะบุกจู่โจมแต่อย่างใด

'ถ้าปล่อยให้ดาบเป็นฝ่ายรุกก่อนจะยิ่งเสียเปรียบ' นั่นเป็นความคิดของคนส่วนใหญ่ แต่โนอายังคงยืนนิ่ง ปลายดาบไม่ไหวติงเลยแม้แต่น้อย

“...ทำไมร่างกายของเธอถึงกลายเป็นแบบนี้”

“นี่คือตัวฉันที่แท้จริง ไม่ใช่ที่เห็นก่อนหน้านี้”

“รวมถึงพลังทำลายพวกนั้นด้วยหรือเปล่า”

นั่นเป็นสิ่งที่ใครหลายคนกำลังคิดอยู่เช่นกัน กริมพอจะคาดเดาออกแล้วว่าในยามปกติ เธอคงสวมใส่ชุดกล้ามเนื้อเทียม อาวุธลับที่เขาเคยได้ยินแต่ชื่อเอาไว้ นั่นคงเป็นที่มาของร่างกายอวบอัด และอาจรวมถึงพลังอันมหาศาลของเธอด้วย แต่เขาไม่ค่อยมั่นใจนัก เพราะเพียงร่างกายเปล่าๆ ของเธอในตอนนี้ มันก็ดูอันตรายไม่แตกต่างไปจากเดิมเลยสักนิด 'ไม่สิ บางทีอาจจะมากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ'

“เรื่องนั้น ท่านคงต้องเข้ามาทดสอบดูเอง”

เธอยิ้ม เขาก็ยิ้ม 'ไม่มีช่องว่างเลย' เขาพร้อมที่จะจู่โจมได้ทุกเมื่อ แต่ท่าร่างที่ดูผ่อนคลายนั้น กลับเรียบลื่นไร้รอยต่อ 'ปกติเธอใช้มวยแข็ง แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนมาใช้มวยอ่อน เป็นเพราะสภาพร่างกายแบบนั้นหรือเปล่านะ' เขาเองก็เคยได้ยินเกี่ยวกับชุดกล้ามเนื้อเทียมลึกลับนั้นมาบ้างเหมือนกัน

'ฝีมือดีมาก' เธอคิดไม่ถึงเลยว่าภายในเมืองจะมีคนที่มีฝีมือสูงเช่นนี้ซ่อนตัวอยู่ 'ต้องเป็นหนึ่งในผู้อาวุโสแน่' ที่มาของเพลงดาบเช่นนี้ มีคำตอบได้เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร เขาเป็นถึงประธานสภานวโลกา ประวัติของเขาต้องถูกตรวจสอบมาอย่างละเอียดแล้ว

เธอคิดจะถ่วงเวลาให้เขาไม่อาจถอย หรือลงมือจู่โจม ติดอยู่ตรงกลางแบบนั้นจนเปิดเผยช่องว่างออกมาเอง แต่จนถึงตอนนี้ ความแหลมคมจากท่าร่างของเขายังคงไม่ลดทอนลงเลยแม้แต่น้อย มันมีแต่จะเพิ่มความกดดันมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยซ้ำ

'เรื่องทุ่งดอกไม้ที่พูดออกมา คงไม่ใช่ความบังเอิญแน่' ชั่วพริบตาที่ความคิดของเธอ หวนคำนึงถึงทุ่งดอกไม้ ความต่อเนื่องไร้รอยต่อที่ดำเนินมาพลันสั่นไหว รังสีการฆ่าฟันแทรกตัวผ่านเข้ามาในวงพื้นที่ของเธอ พลังที่เขาสะสมอยู่ทั้งหมดถูกปลดปล่อยออกมา

กริมมองเห็นมันเป็นเพียงภาพที่เลือนลาง ชั่วพริบตาที่ดูเหมือนยาวนานอย่างไม่สิ้นสุด แต่เป็นชั่วพริบตาที่รวดเร็วยิ่งกว่าการกระพริบตา เงาสีเงินถูกขีดวาดผ่านอากาศ คำที่มันขีดเขียนขึ้นนั้นมีเพียงคำเดียว 'ฆ่า' เขารู้สึกราวกับว่าดาบนั้นกำลังผ่าเข้ามาในร่างของเขา นักสู้คนอื่นๆ ที่เฝ้าดูอยู่ต่างเกิดความรู้สึกเช่นเดียวกัน ราวกับว่าดาบนี้ได้ฟันใส่พวกเขาทั้งหมดในคราวเดียว

มาสะมุเนะพุ่งตัดผ่านอากาศ 'ไม่มีดาบที่สอง' ความคิดของโนอามีเพียงหนึ่งเดียว มีเพียงดาบแรกนี้เท่านั้น จะไม่มีดาบที่สองอีกต่อไป

จากคุณ	: zoi
เขียนเมื่อ	: 5 ก.พ. 55 10:35:44